Πού οδηγούν οι θυσίες των Πρωθυπουργών;

Παπανδρέου και Μπερλουσκόνι, τα δυο πιο πρόσφατα παραδείγματα-χωρίς εκλογές. Κόουεν και Σόκρατες τα δυο λιγότερο πρόσφατα παραδείγματα-με εκλογές. Και από σήμερα αναμένεται η Ισπανία. Όλα μέσα στο 2011! Οι επικεφαλής της πολιτικής ηγεσίας στις πιο ευάλωτες υπερχρεωμένες και ελλειμματικές χώρες της ευρωζώνης, οι εκλεγμένοι πρωθυπουργοί, καταρρέουν πρόωρα υπό την πίεση της αδυναμίας να.....
διαχειριστούν τη συστημική οικονομική κρίση.

Πλάι στις μάταιες θυσίες των ευρωπαίων πολιτών να τιθασεύσουν το λερναίο τέρας της ύφεσης, που βάζουν σε αμφισβήτηση τις πολιτικές και οικονομικές επιλογές των Βρυξελλών, έρχονται να προστεθούν οι θυσίες των πρωθυπουργών, που αλλάζουν ή παραιτούνται με εκλογικές ή μη εκλογικές συνοπτικές διαδικασίες βάζοντας σε αμφισβήτηση την ίδια την τύχη των δημοκρατικών διαδικασιών σε αυτές τις χώρες και κατ’ επέκταση στην ευρωζώνη...

Τις βάζουν σε αμφισβήτηση διότι οι τρόποι που η πολιτική εξουσία μεταβιβάζεται πρόωρα ή «προσωρινά» και στη συνέχεια ασκείται, έστω και μετά από εκλογές, στην ουσία αποτελεί μια «συναινετική αυθαιρεσία» που παρακάμπτει τους γνωστούς κοινοβουλευτικούς δημοκρατικούς θεσμούς – που ενδεχομένως στο άμεσο μέλλον θα επιδιωχθεί και η θεσμική της νομιμοποίηση σε ένα ευρύτερο ευρωπαϊκό πλαίσιο.Τις βάζουν σε αμφισβήτηση διότι ενώ οι πρωθυπουργοί αλλάζουν, οι αποτυχημένες πολιτικές μένουν οι ίδιες και ενισχύονται.

Αυτοί που σήμερα υπερθεματίζουν ανακουφισμένοι στις κερκίδες αυτού του πανευρωπαϊκού «Κολοσσαίου», στην πραγματικότητα, με την ανοχή τους σε αυτήν τη συμπαιγνία και αυθαιρεσία, προτρέπουν αυτό το νεφελώδες γερμανο(γαλλικό) εξουσιαστικό ιδεώδες να συνεχίζει τις μάταιες ανθρωποθυσίες, όχι μόνο τις προσωπικές δικές τους, αλλά εξίσου τη συλλογική θυσία της ανεξάρτητης εθνικής άποψης και διεκδίκησης, κοινωνικής οργάνωσης και πολιτιστικής θεώρησης που χαρακτήριζαν μέχρι σήμερα την ευρωπαϊκή προοπτική.

Αυτοί που σήμερα επικροτούν ανυποψίαστοι, πρέπει τουλάχιστον να προβληματιστούν μήπως ήδη αποφασίζεται «αντ’ αυτών» για το ποια Ευρώπη εκείνοι θα έπρεπε να ήθελαν, χωρίς καν να ερωτηθούν. Ας βάλουν τον πήχυ της πολιτικής τους υποψίας λίγο ψηλότερα και ας ανησυχήσουν τώρα - όχι αύριο - μήπως αυτές οι «θυσίες των πρωθυπουργών» είναι απλά εικονικές μπροστά στις δικές τους θυσίες, και ακόμη σπουδαιότερα, μπροστά στις θυσίες των χωρών και των παιδιών τους που θα είναι κυνικά πραγματικές…


Δ. Τρικεριώτης

http://gnathion.blogspot.com/2

 

http://ksipnistere.blogspot.com/2011/11/blog-post_67.html