Πιόνι του Ισραήλ η Ελλάδα

Όποιος θεωρεί ότι η επίσκεψη του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάχου στην Αθήνα είχε στόχο τη σύσφιγξη των σχέσεων των δύο λαών, ας το ξανασκεφτεί. Η μετατροπή της Ελλάδας σε πιόνι στον διπλωματικό πόλεμο που έχει ξεσπάσει εδώ και δύο μήνες μεταξύ ΗΠΑ - Ισραήλ - Τουρκίας είναι κάτι παραπάνω από εμφανής:
● Το Ισραήλ επιθυμεί να χρησιμοποιήσει τον εναέριο χώρο της Ελλάδας επειδή έκλεισε τον δικό της η Τουρκία.
● Το ισχυρό εβραϊκό λόμπι στην Ουάσιγκτον άσκησε ασφυκτικές πιέσεις στον Λευκό Οίκο να σκληρύνει τη στάση του προς την Τουρκία και το έκανε.
Όμως ας μην ξεχνάει κανείς ότι η Τουρκία ήταν, είναι και θα είναι ο αναγκαίος – αν και όχι πάντα αγαπημένος – σύμμαχος τόσο του Ισραήλ όσο και των ΗΠΑ: συνορεύει με τον μισό αραβικό κόσμο και οι βάσεις του Ιντσιρλίκ παραμένουν πολύτιμο εργαλείο ανεφοδιασμού και αντικατασκοπίας.
Όπως ανέφεραν χαρακτηριστικά Δυτικοί διπλωμάτες με τους οποίους επικοινώνησε το «Π», «μόλις οι τρεις τους τα βρουν – και θα τα βρουν, είτε με την πτώση του Ερντογάν είτε όχι –, η Ελλάδα θα μείνει με τις συμφωνίες στα χέρια». Και με τη ρετσινιά ότι άλλαξε διπλωματικό προσανατολισμό και έριξε γέφυρες προς το Ισραήλ σε μια χρονικά έκρυθμη περίοδο, δυσαρεστώντας έντονα τον αραβικό κόσμο, τον οποίο παρεμπιπτόντως εδώ και μήνες... εκλιπαρούμε να ρίξει χρήμα στην ελληνική οικονομία για να μας «σώσει».
Πολλές «συμπτώσεις»

Όσο κι αν προσπάθησε το Μαξίμου να υποβαθμίσει την άφιξη του Νετανιάχου, δεν το κατάφερε. Μπορεί να την όρισε για τις 16 Αυγούστου, όταν παραδοσιακά οι Έλληνες δεν βλέπουν, δεν διαβάζουν και δεν ακούνε ειδήσεις, όμως λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο. Διότι το Ισραήλ, τρεις ημέρες πριν από την άφιξη του Νετανιάχου, οργάνωσε τέτοια ενημέρωση, ώστε η είδηση «έπαιζε» πρώτη σε όλα τα διεθνή μέσα, με εκτενείς αναφορές και αναλύσεις για τη «σημασία της επίσκεψης».
Ο στόχος των Ισραηλινών ήταν να πετάξουν το μπαλάκι στην Τουρκία. Και το πέτυχαν. Οι ίδιοι διπλωμάτες που μίλησαν στο «Π» ανέφεραν τρία κρίσιμα γεγονότα που εξελίχθηκαν παράλληλα με την επίσκεψη Νετανιάχου, είναι αλληλένδετα μεταξύ τους και δείχνουν την κρισιμότητα της κατάστασης:
1. Τρεις μέρες πριν από την άφιξη του πρωθυπουργού του Ισραήλ, όταν το Τελ Αβίβ αναβάθμισε το ταξίδι στην Ελλάδα σε μια από τις σημαντικότερες πολιτικές εξελίξεις διεθνώς, η τουρκική κυβέρνηση:
● Διέρρευσε την πρόθεσή της να επανεξετάσει το άνοιγμα της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης. Πάγιο ελληνικό αίτημα.
● Ανήγαγε τη θεία λειτουργία στην Τραπεζούντα σε σημαντική υποχώρηση και δείγμα καλής θέλησης προς τη χώρα μας και την Ε.Ε. Ζήτησε ωστόσο ως αντάλλαγμα την όσο πιο σύντομη λειτουργία μουσουλμανικού τεμένους στην Αθήνα.
● Την ίδια στιγμή, όμως, έδωσε εντολή στον ηγέτη των Τουρκοκυπρίων Ντερβίς Έρογλου να σκληρύνει τη στάση του στις συνομιλίες με την κυπριακή κυβέρνηση αποσύροντας όλες τις προτάσεις από το τραπέζι και αφήνοντας εμβρόντητο όχι μόνο τον Χριστόφια, αλλά και τον ειδικό διαμεσολαβητή του ΟΗΕ.
Μαστίγιο, καρότο και διαχείριση των ελληνοκυπριακών συμφερόντων. Η Τουρκία επιχείρησε να μας δείξει ότι έχουμε μεγαλύτερο συμφέρον να τα βρούμε με αυτήν παρά με το Ισραήλ.

2. Την ημέρα της άφιξης Νετανιάχου η εφημερίδα «Financial Times» δημοσίευσε την «προειδοποίηση» που απηύθυνε ο Αμερικανός πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα στον Ερντογάν, ότι αν δεν αλλάξει στάση προς το Ισραήλ και το Ιράν, θα παγώσουν οι αγορές όπλων. Η διαρροή ήρθε από τον Λευκό Οίκο, ωστόσο τα πράγματα δεν αποτιμήθηκαν σωστά από τα ελληνικά ΜΜΕ, τα οποία έδωσαν έμφαση κυρίως σε κουτοπόνηρες ατάκες περί Τουρκίας ως «πρώην συμμάχου» των ΗΠΑ. Η κατάσταση ήταν λίγο διαφορετική:
● Η διαρροή από τους «Financial Times» αφορούσε συνομιλία Ομπάμα - Ερντογάν που έγινε στις... 20 Ιουνίου, στο πλαίσιο της συνόδου των G20. Πριν από δύο μήνες δηλαδή.
● Ο χρόνος της διαρροής δεν είναι καθόλου τυχαίος, καθώς έστελνε διπλό και ταυτόχρονο μήνυμα από Ισραήλ και ΗΠΑ προς την Τουρκία. Η Ελλάδα έπαιξε τον ρόλο του δολώματος – αν όχι του πρόθυμου ατζέντη.
● Η... «απειλή» προς την Τουρκία δεν αφορούσε τους θηριώδεις εξοπλισμούς της που απειλούν να τινάξουν στον αέρα κάθε είδους ισορροπία στο Αιγαίο (το ρεπορτάζ στη Σελ. 3), αλλά κάτι μη επανδρωμένα αεροπλανάκια, χρήσιμα στον πόλεμο κατά των Κούρδων ανταρτών.
3. Την ημέρα της επίσκεψης Νετανιάχου (Δευτέρα) το Ιράν, λίγες μέρες μετά την απόπειρα δολοφονίας του Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ στις 4 Αυγούστου, ανακοίνωσε ότι θα ανοίξει και τρίτο εργοστάσιο εμπλουτισμού ουρανίου.
Ελάχιστες ώρες μετά ο πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ στον ΟΗΕ Τζον Μπόλτον δήλωσε ότι το Ισραήλ έχει ελάχιστες μέρες (21 Αυγούστου) μέχρι να βομβαρδίσει το Ιράν. Παραδόξως η συνέντευξη του πρώην αξιωματούχου μαγνητοσκοπήθηκε από τις 13 Αυγούστου, αλλά βγήκε στον αέρα... τη Δευτέρα.
Επίσης βγήκε στον αέρα – στην Ελλάδα τη Δευτέρα από «Τα Νέα» – ως προδημοσίευση από το τεύχος Σεπτεμβρίου του περιοδικού «Αtlantic Μonthly», το κείμενο ενός αναλυτή ονόματι Τζέφρι Γκόλντμπεργκ, ο οποίος, εν όψει του ότι το Ιράν ετοιμάζεται να λειτουργήσει τον πρώτο πυρηνικό σταθμό παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με ρωσικό καύσιμο, πιθανολογεί ότι εντός μηνών είναι πολύ πιθανό «να δεχθεί και αυτός, όπως και όλες οι ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις, αιφνίδιο ισραηλινό βομβαρδισμό».
Λίγες μέρες νωρίτερα γινόταν γνωστό από τον πρώτο αντιπρόεδρο της ιρανικής κυβέρνησης Μοχαμάντ - Ρεζά Ραχίμι η πρόθεση του Ιράν, εξ αιτίας των διεθνών κυρώσεων προς τη χώρα του, την προσεχή περίοδο να πάψει να συναλλάσσεται σε δολάρια και ευρώ (δύο «βρόμικα νομίσματα»). Αντί των δύο αυτών νομισμάτων, θα χρησιμοποιεί το ιρανικό ριάλ και άλλα νομίσματα χωρών που θα συναλλάσσονται με τη χώρα αυτή.
Μεσοπρόθεσμα δε σκοπεύει να περιορίσει μέχρι εξαλείψεως τις εισαγωγές του από την Ε.Ε., από την οποία το Ιράν εισάγει το 27% των προϊόντων του. Κλίμα από κάθε άποψη ψυχροπολεμικό, το οποίο κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αν και πότε θα υπερθερμανθεί. Σε κάθε περίπτωση όμως είναι προφανές ότι οι ελληνικοί τυχοδιωκτισμοί στο... τετράγωνο ΗΠΑ - Ισραήλ - Ιράν - Τουρκία είναι κάτι περισσότερο από επικίνδυνοι!
Ο... «ρόλος» της Ελλάδας

Και η Ελλάδα; Πού βρίσκεται σε αυτή τη διπλωματική εξίσωση; Τι ρόλο θα παίξει σε περίπτωση βομβαρδισμού του Ιράν από το Ισραήλ; Σε ποιον άξονα ανήκουμε, αφού αποξενώσαμε τη Ρωσία (με ακύρωση παραγγελίας στρατιωτικού εξοπλισμού), όλο τον αραβικό κόσμο και προκαλούμε άνευ οφέλους την Τουρκία; Αναγκαστικά μένει ο άξονας ΗΠΑ - Ισραήλ - Βρετανίας, που ουδέποτε έδειξε την παραμικρή διάθεση να προασπίσει τα ελληνικά συμφέροντα. Το αντίθετο μάλιστα. Και, ακόμη χειρότερα, έχει παράδοση να μας εγκαταλείπει στα χέρια της... Τουρκίας, της οποίας τα συμφέροντα παγίως εξυπηρετεί!
● Αυτή τη στιγμή μόνο το πιόνι καλούμαστε να παίξουμε σε μια παρτίδα σκάκι με απρόβλεπτες συνέπειες. Και εάν – κατά το ακραίο σενάριο – αρχίσουν οι καμικάζι αυτοκτονίας να βαράνε την πόρτα μας, λόγω των επιλογών μας, ποιος θα μας «προστατεύσει»;
● Αυτή τη στιγμή είμαστε μια χώρα που αιμορραγεί οικονομικά. Που βασιζόμαστε εξ ολοκλήρου στην ξένη βοήθεια. Εάν παραδώσουμε και το σκέλος άσκησης της εξωτερικής μας πολιτικής, τότε δεν θα μας μείνει τίποτα...
Κωφεύει το Μαξίμου, που γέμισε από ξένους συμβούλους παντός καιρού. Κωφεύει και το ΠΑΣΟΚ; Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, πλην Αριστεράς, τι κάνουν;
Ισραηλινό μάτι στο Αιγαίο

Και ερχόμαστε στο ζουμί. Δηλαδή στις συμφωνίες που υπογράφτηκαν υπό τον γενικό τίτλο «ασφάλεια». Κάτι οι κοινές στρατιωτικές ασκήσεις Ελλάδας - Ισραήλ που ανακοινώθηκαν (γίνονταν και παλιά, αλλά τουλάχιστον τις καμουφλάραμε), κάτι η τεχνολογική και ηλεκτρονική «αναβάθμιση» της αστυνομίας μας και άλλων μονάδων παρακολούθησης από τους εξπέρ Ισραηλινούς, που δεν ανακοινώθηκε, δημιουργούν νέα δεδομένα, τα οποία προκαλούν σύγχυση ακόμα και στους πιο έμπειρους διπλωμάτες.
● Διότι πάμε να ανοίξουμε το κουτί της Πανδώρας και φαίνεται ότι οι κυβερνώντες το αντιμετωπίζουν με αβάστακτη ελαφρότητα που τείνει να γίνει επικίνδυνη.
● Διότι δεν είναι δυνατόν να λέμε ότι όλοι είναι φίλοι μας. Και οι Ισραηλινοί και οι Τούρκοι και οι Άραβες. Με τα σημερινά δεδομένα είναι αδύνατον.
● Δεν γίνεται, για παράδειγμα, ο πρωθυπουργός, κάνοντας χρήση των προσωπικών σχέσεων του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, να μεταβαίνει στη Λιβύη (και στις πλείστες πλούσιες αραβικές χώρες) και με την ιδιότητα «γιος του Ανδρέα Παπανδρέου» να ζητάει από τον Καντάφι χρηματική βοήθεια για να σώσει την Ελλάδα από την πτώχευση.
● Δεν γίνεται πριν από δύο μήνες να κάνει επίθεση φιλίας στην Τουρκία και να φέρνει τον Ερντογάν στην Αθήνα.
● Δεν γίνεται τον Ιούνιο να εξαγγέλλει μαζί με τον Κύπριο πρόεδρο Δημήτρη Χριστόφια κοινή πρωτοβουλία για επίλυση του Παλαιστινιακού υπό μορφή Camp David (που αγνοήθηκε επιδεικτικά από τους Ισραηλινούς) και τώρα να καλεί τον Νετανιάχου – που στηρίζεται από τα κόμματα της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς και έχει παγιωμένες θέσεις περί εξαφάνισης των Παλαιστινίων – να έρθει στην Αθήνα ως ο πρώτος Ισραηλινός πρωθυπουργός.
Να πει κανείς ότι ήταν ο μακαρίτης ο Γιτζάκ Ράμπιν, άντε. Ή να ερχόταν ο κάπως πιο μετριοπαθής Σιμόν Πέρες, και αυτό χωνεύεται. Αλλά ο... Νετανιάχου; Που πριν από χρόνια έχασε την εξουσία καθώς κατηγορήθηκε επισήμως για σκάνδαλα διαφθοράς και για υπόγειες συμφωνίες με τα ακροδεξιά κόμματα για να απωθηθούν οι Παλαιστίνιοι προς Ιορδανία και Συρία, ώστε να απορροφηθούν εκεί και να «καθαρίσουν» τα κατεχόμενα εδάφη; Που έχτισε το τείχος της ντροπής; Που ήγειρε οικισμούς Εβραίων εποίκων με ταχύτατους ρυθμούς;
Όλα αυτά στέλνουν αντιφατικά μηνύματα στο εξωτερικό και δείχνουν ότι η κυβέρνηση βρίσκεται σε σύγχυση. Όχι μόνο στο θέμα της οικονομίας, την οποία παραδώσαμε άνευ όρων στο ΔΝΤ. Αλλά και στο θέμα της εξωτερικής πολιτικής, την οποία ο πρωθυπουργός υπηρέτησε για χρόνια και θα έπρεπε μέχρι τώρα να κατέχει... ντοκτορά. Είμαστε έτοιμοι να ανοίξουμε το κουτί της Πανδώρας; Ο Θεός να βάλει το χέρι του...


Συμφωνίες και πράσινα άλογα

Τι μπορεί η Ελλάδα να κερδίσει από το Ισραήλ, μια χώρα η οποία συντηρείται κατά το 80% από τον αμερικανικό προϋπολογισμό και δαπανά σχεδόν όλα της τα έσοδα για τον στρατό της και την τεχνολογία που τον περιβάλλει; Τα ελληνικά μέσα παπαγάλισαν με μεγάλη ευκολία τη γραμμή του Μαξίμου και μας βομβάρδισαν με μια σειρά από τομείς στους οποίους οι δύο χώρες θα συνεργαστούν.
Να σημειωθεί ότι:
● Η οικονομία του Ισραήλ – κατά τον ΟΟΣΑ η πραγματική οικονομία της χώρας θα βρίσκεται σε ύφεση μέχρι το 2011 – βασίζεται κατά 40% σε εξαγωγές κυρίως στρατιωτικού εξοπλισμού, άρα μάλλον θα αγοράσουμε παρά θα πουλήσουμε...
● Το δημόσιο χρέος ανέρχεται στο 78,8% και σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα της CIA (!) το μισό αντιστοιχεί σε οφειλές προς τις ΗΠΑ.
● Το 23,6% των Ισραηλινών ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας αλλά παραδόξως τα συναλλαγματικά αποθέματα του Ισραήλ σε ξένα νομίσματα και χρυσό ανήλθαν στο τέλος του 2009 στα 60,2 δισ. δολάρια από 42 δισ. έναν χρόνο πριν! Δυσθεώρητο ποσό για μια τόσο μικρή χώρα και παράλογο για το ύψος του δημοσίου χρέους της.

To σύνδρομο της «στυμμένης λεμονόκουπας»
Στις αρχές Ιουλίου δημοσιεύθηκε μια έκθεση του αμερικάνικου ινστιτούτου αναλύσεων και «προβλέψεων» Stratfor, το οποίο απηχεί μια από τις πολλές «φράξιες» του Πενταγώνου, η οποία συχνά ασχολείται με τη χώρα μας και μάλιστα με εξαιρετικά δυσμενή για τα συμφέροντά μας τρόπο.
Η έκθεση εκείνη, αφού προεξοφλούσε τη χρεοκοπία της Ελλάδας και την έξοδό της από το ευρώ, τόνιζε ότι είμαστε διπλωματικά πιο μόνοι και από την τελευταία προεπαναστατική περίοδο (1820) και μας προέτρεπε να αναζητήσουμε «προστάτη» για να επιβιώσουμε. Τότε (8.7) το «Π», σε αντίθεση με πολλούς άλλους που «έβλεπαν» προτροπή για υπαγωγή στη σκέπη της Τουρκίας, βασιζόμενο σε έγκυρη πληροφόρηση, είχε γράψει ότι το Stratfor μας προέτρεπε σε σφιχτό εναγκαλισμό με το Ισραήλ.
Λίγες μέρες αργότερα (22.7) ο Γ. Παπανδρέου βρισκόταν στο Ισραήλ – πρώτη επίσημη επίσκεψη πρωθυπουργού της Ελλάδας ύστερα από την αναγνώριση της χώρας αυτής από τον... Μητσοτάκη.
Τώρα όλοι, θέλοντας και μη, αντιλαμβάνονται ότι η οικονομική και πολιτική αδυναμία της Ελλάδας τη μετατρέπει, εξ αιτίας μιας παραζαλισμένης ηγεσίας, η οποία συνεχώς εκχωρεί δυνατότητες άσκησης πολιτικής χάριν των μεγάλων αφεντικών του πλανήτη, σε άθυρμα και πιόνι σε μια σκακιέρα στην οποία παίζονται όλο και πιο μεγάλα παιχνίδια.
● Χθες κουβαλούσε τον Ερντογάν και το ασκέρι των 100 και βάλε επιχειρηματιών, οι οποίοι θα «επενδύσουν» και θα βοηθήσουν τη χώρα στη δύσκολη οικονομική κατάσταση που βρίσκεται.
● Σήμερα μας καθιστά πρόθυμο πιόνι για την άσκηση πίεσης, ώστε η Τουρκία να σταματήσει ή να περιορίσει το φλερτ με τον «άξονα του κακού» (Ιράν και Ρωσία πρωτίστως). Το αντάλλαγμα είναι μια (αδύνατον να δοθεί) οικονομική βοήθεια και μια απραγματοποίητη διαμόρφωση ελληνοϊσραηλινού «άξονα», στον οποίο, ακόμη κι αν βρεθούμε, δεν θα είμαστε παρά η πρόθυμη θεραπαινίδα που θα προσφέρει έναντι πινακίου φακής τις πολύτιμες υπηρεσίες της εκτιθέμενη σε ασύμμετρους κινδύνους.
● Παράλληλα μας κάνει πιθανό στόχο της διεθνούς τρομοκρατίας, η οποία μπορεί μόνο να μας οδηγήσει ακόμη πιο βαθιά στην υποτέλεια και τον ασφυκτικότερο κοινωνικό έλεγχο – και μάλιστα από δυνάμεις εκτός της χώρας.
Για το... φιλότιμο και την παραδοσιακή στήριξη του ελληνικού λαού στους μονίμως σφαγιαζόμενους Παλαιστινίους να κάνουμε άραγε λόγο ή είναι περιττή... πολυτέλεια;
Δυστυχώς τίποτε δεν δείχνει ότι η Ελλάδα ασκεί εξωτερική πολιτική βασισμένη σε κάποια – έστω στρεβλή – αντίληψη περί εθνικού συμφέροντος. Συμπεριφερόμενη ως υπηρέτρια, το πιθανότερο είναι να καταλήξει στυμμένη λεμονόκουπα. Το αντέχει (και) αυτό ο λαός της; Ο καιρός θα δείξει...
ΠΗΓΗ