Στρατηγός Φράγκος: Ποια Τουρκία; Τεμαχίζεται…
Τόσο η φράση όσο και η σημαία, που μαρτυρά την ανατολίτικη υπερβολή, δηλώνουν την τάση που έχουν οι γείτονες –η οποία συχνά ενισχυόταν από μακρινούς ισχυρούς φίλους τους σε άλλη ήπειρο– την ανάγκη τους να επιδείξουν πόσο ισχυροί είναι. Το νόημα, μάλιστα, της εν λόγω φράσης την οποία επαναλαμβάνουν όλοι οι Τούρκοι σε όρκους τους όχι μόνο στρατιωτικούς αλλά και απλούς μαθητικούς, κατά τον εμπνευστή της Κεμάλ, είναι ότι μόνον ο Τούρκος θα έπρεπε να είναι ευτυχής. Οι Έλληνες, οι Αρμένιοι, οι Εβραίοι, οι Κούρδοι και οι λοιπές (πολλές) εθνότητες της Τουρκίας δεν είχαν το δικαίωμα αυτό και θα έπρεπε να ευχαριστούν το τουρκικό κράτος και έθνος που τους ανέχεται!
Με τέτοια και με άλλα η Τουρκία επέβαλε την απατηλή και ψευδή εικόνα του «παντοδύναμου χωροφύλακα της περιοχής με τον οποίο θέλουν να τα έχουν καλά οι ισχυροί της Γης». Ύστερα ήρθε και ο Νταβούτογλου με το δόγμα της επέκτασης. Λίγοι τότε έλεγαν ότι με τις ανακατατάξεις που θα γίνουν στην περιοχή (Ιράκ, Λιβύη, Παλαιστίνη, Συρία) η Τουρκία όχι μόνο δεν θα αναδειχθεί σε «παντοδύναμο χωροφύλακα», αλλά θα βγει και εδαφικά χαμένη με τη δημιουργία Κουρδιστάν…
Πιθανή η ένωση
Οι λίγοι φαίνονται να επιβεβαιώνονται. Η Αρμπίλ έχει γίνει πια κανονική πρωτεύουσα του Κουρδιστάν, η Βαγδάτη δεν έχει καμία δύναμη εκεί και είναι πια βέβαιο ότι οι ισχυροί της Γης θα βοηθήσουν ώστε τα κομμάτια Κουρδιστάν, της Συρίας, του Ιράν και της Τουρκίας να ενωθούν με το ιρακινό. Δεν είναι προφανώς καθόλου τυχαία η υπόθεση Οτσαλάν και ίσως οι Τούρκοι να προσπάθησαν να φτιάξουν τον Κούρδο Μαντέλα…
Η πολιτική υποχωρητισμού διά του… συνωστισμού που εκπροσωπούσε το «ρεύμα Ρεπούση» εγκαταλείπεται και από την Ελλάδα που, ίσως και σοφά, δεν βιάζεται στις εξελίξεις. Στη Θράκη αρχίζει να έχει παρουσία και το ελληνικό κράτος (εφαρμογή του νόμου για υποχρεωτική φοίτηση μουσουλμάνων στα δημόσια ελληνική νηπιαγωγεία), ενώ και στη Βουλή δεν λείπουν οι αντιδράσεις παλαιών (Νεράτζης) στις αθλιότητες τύπου Ρεπούση. Το καταπληκτικό βιβλίο του στρατηγού Φραγκούλη Φράγκου (ΠΟΙΑ ΤΟΥΡΚΙΑ; ΠΟΙΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ; Εκδόσεις Λιβάνη) κάνει την πιο εμπεριστατωμένη μελέτη για τις συνθήκες της περιοχής μας διαχρονικά.
Και προβλέπει ότι το Κουρδιστάν έρχεται…
Γράφει στο σχετικό κεφάλαιο: «Με πεποίθηση μπορούμε να στηρίξουμε τον ακλόνητο ισχυρισμό ότι ο ελληνισμός δε χάθηκε ούτε με την αραβική, αλλά ούτε και με την τουρκική κατάκτηση, δε χάθηκε το 1453 με την πτώση της Πόλης, ούτε όμως και το 1461 με την πτώση της Τραπεζούντας, αλλά ούτε και με τη μικρασιατική καταστροφή του 1922. Τα ελληνικά γράμματα και οι επιστήμες μεταδόθηκαν όχι μόνο στη Δύση αλλά και στους κατακτητές της Ανατολής, και διαιωνίστηκαν οι θεωρίες και οι δοξασίες του Αριστοτέλη από τους Άραβες φιλοσόφους All-Kindi, Αβικέννα, Αβερρόη κ.ά., ενώ οι τεκέδες τους πήραν ονομασίες αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, όπως π.χ. «Aflatum Tekesi», δηλαδή το Πνευματικό Κέντρο «Πλάτων», όπως ήταν αυτό του Μεβλανά.
Οι μελέτες σχετικά με την ύπαρξη ελληνικών μειονοτήτων στην εποχή μας γίνονται όλο και πιο συστηματικές προς την κατεύθυνση της συγκέντρωσης και επεξεργασίας του υλικού που έχει σχέση, όπως ειπώθηκε, με τις ελληνικές μειονότητες όπου γης με την ελπίδα ότι η προσφορά τους θα θέσει ένα λιθαράκι στη μεγάλη προσπάθεια αναβίωσης και ανασύνδεσης κάθε είδους μνήμης, κάθε θρύλου και κάθε παράδοσης, καθώς και κάθε αγαθού που ανήκει στο παρελθόν του ελληνισμού που πέρασε, στο παρόν του ελληνισμού που υπάρχει και στο μέλλον του ελληνισμού που θα διαλάμψει. Η επιτυχία αυτού του έργου θα κριθεί από τους επερχόμενους, που θα συνεχίσουν και θα προωθήσουν το έργο μας.
Αργότερα, στη μελέτη αυτή, θα δούμε να παρουσιάζονται οι εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες που ζουν στην Τουρκία και να καταρρίπτεται η θεωρία των Τούρκων για την καθαρότητα της φυλής τους. Η πολυάριθμη εθνότητα των Κούρδων (18.000.000 περίπου), που κάνει έναν άνισο αλλά σκληρό και αδυσώπητο αγώνα ανεξαρτησίας, όπως φαίνεται, θα ακρωτηριάσει θανάσιμα το σημερινό status της χώρας αυτής, που στον επιθανάτιο ρόγχο της απειλεί Ανατολή και Δύση για να κρατήσει τους λαούς της σε καθεστώς διαρκούς εσωτερικής κατοχής. Οι στατιστικές που δημοσιεύονται κατά καιρούς στη χώρα αυτή δεν πείθουν ότι απηχούν την πραγματικότητα, αλλά διέπονται πάντοτε από πολιτική σκοπιμότητα και καθοδήγηση.
Οι Έλληνες μέχρι τον 12ο αιώνα ανέρχονταν σε αριθμό περί τα 25.000.000 πληθυσμού, ενώ οι Τούρκοι επιδρομείς ήρθαν στο προσκήνιο με έναν όγκο πληθυσμού 50.000 περίπου. Τα στοιχεία της τουρκικής στατιστικής υπηρεσίας δείχνουν τον πληθυσμό, στα τέλη του 2008, να ανέρχεται στα 71.517.000. Από τις 81 επαρχίες, στις 55 αυξήθηκε ο αριθμός των κατοίκων, ενώ στις 26 μειώθηκε.
Οι τρεις πρώτες επαρχίες σε αύξηση πληθυσμού ήταν κατά σειρά οι Yalova, Tekirdag και Hakkari, ενώ οι τρεις με τη μικρότερη ανάπτυξη ήταν οι επαρχίες Bilecik, Kutahya και Isparta, με τους ελληνικούς πληθυσμούς ανύπαρκτους τελείως.
Σύμφωνα με άλλη στατιστική, οι Τούρκοι (αυτοί που αυτοπροσδιορίζονται ως Τούρκοι) υπολογίζονται σε 52.826.000 ανάμεσα σε συνολικό αριθμό 75.830.000. Εάν αφαιρέσουμε τα 20 εκατομμύρια των αλεβήδων, τότε οι κάτοικοι που αυτοπροσδιορίζονται ως Τούρκοι είναι περίπου 33.000.000. Το έτος 1918 οι Τούρκοι σε τρεις διαφορετικές στατιστικές αριθμούσαν 6.500.000-7.000.000 κατοίκους.
Οι Έλληνες της Ιωνίας, δηλαδή της Μικρός Ασίας, είχαν προ του 1922 10 πλήρη γυμνάσια, 52 ημιγυμνάσια, 8 παρθεναγωγεία, 5 διδασκαλεία θηλέων, 451 δημοτικά σχολεία αρρένων και 336 θηλέων, ενώ είχαν 123 νηπιαγωγεία με σύνολο 4.052 δασκάλους και 190.145 μαθητές, αλλά και εκκλησίες, νοσοκομεία, βιβλιοθήκες και μουσεία υπήρχαν σχεδόν σε κάθε πόλη.
Στον Πόντο, δηλαδή στις επαρχίες Τραπεζούντας, Ροδοπόλεως, Χαλδίας, Κερασούντος, Κολωνίας, Νεοκαισάρειας, Αμασσείας, υπήρχαν 1.459 μέλη του εκκλησιαστικού κλήρου, 11 πόλεις, 41 κωμοπόλεις, 1.413 χωριά, 3 γυμνάσια, 7 ημιγυμνάσια, 1.047 σχολαρχεία, 1.236 καθηγητές, δάσκαλοι και δασκάλες, 75.953 μαθητές και μαθήτριες, 1.131 εκκλησίες, 12 μονές αντρών, 10 μονές γυναικών, 1.647 παρεκκλήσια, 14 φιλανθρωπικά σωματεία, 23 φιλόπτωχες αδελφότητες, 2 νοσοκομεία, 1 κοινοτικό ταπητουργείο και 1 λύκειο.
Αντίθετα, οι Τούρκοι, ενώ βρίσκονται στην Κωνσταντινούπολη από το 1453, μόλις πριν από έναν αιώνα ίδρυσαν τα πρώτα πανεπιστήμια, στα οποία οι πρώτοι φοιτητές ήταν Έλληνες, Αρμένιοι και όχι Τούρκοι, ενώ και οι καθηγητές ήταν Έλληνες και Ευρωπαίοι, διότι δεν υπήρχαν Τούρκοι καθηγητές για να διδάξουν.
Μόλις το 1860 ίδρυσαν τα πρώτα γυμνάσια, ενώ ώς τότε στη χώρα αυτή λειτουργούσαν μόνο ιεροδιδασκαλεία, στρατιωτικές και διοικητικές σχολές για την επάνδρωση των υπηρεσιών της αχανούς αυτοκρατορίας τους.
Την αραιή παρουσία του μουσουλμανικού στοιχείου στην ανατολική και στη δυτική Θράκη τόνιζε ο Γερμανός Α. Griesebach στο έργο του Reise durch Rumelien und nach Brussa im Jahre 1839 (Gottingen 1841) επισημαίνοντας ότι είχε συναντήσει αμιγή τουρκικά χωριά μόνο στην περιοχή της Αίνου και ότι ολόκληρο το γεωγραφικό τμήμα νότια και νοτιοανατολικά της Αδριανούπολης ώς την Προποντίδα και τα Στενά ήταν ελληνικά. Σε επίρρωση των διαπιστώσεων έρχεται να προστεθεί και το περιεχόμενο σπουδαιότατης τουρκικής στατιστικής που δημοσιεύτηκε πρόσφατα από την Καλλιόπη Παπαθανάση-Μουσιοπούλου στο έργο της
Η απελευθέρωση της Δυτικής Θράκης. Από το αρχείο Χαρίσιου Βάμβακα (Αθήνα 1975). Πρόκειται για στατιστική του βιλαετίου Αδριανούπολης του 1873, στην οποία υπογραμμιζόταν η χριστιανική υπεροχή σε ολόκληρο το νότιο τμήμα του. Έτσι, π.χ., στους καζάδες Αδριανούπολης Διδυμότειχου, Σαράντα Εκκλησιών και Ξάνθης μνημονεύονταν 50.028Τούρκοι απέναντι σε 123.011 χριστιανούς στο σαντζάκι Καλλίπολης 12.286 Τούρκοι και 42.401 χριστιανοί και στο σαντζάκι Ραιδεστού 11.805 Τούρκοι και 30.074 χριστιανοί.
Οι εθνολογικοί χάρτες της Ευρωπαϊκής Τουρκίας που εκδόθηκαν κατά το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα, όπως εκείνοι των Α. Synvet, Stanford και Ε. Biaconi, ανιχνεύουν με αναλυτικά στοιχεία την εθνολογική σύσταση ολόκληρου του γεωγραφικού αυτού τμήματος της οθωμανικής επικράτειας. Έτσι, ο χάρτης του Α. Synvet (Table ethnographique de la Turquie d’Europe et denombrement de la population Grecque de la Turquie d’ Europe de Γ Empire Ottoman), που εκδόθηκε στο Παρίσι στα 1877, παρουσιάζει με ανάγλυφο τρόπο την επικράτηση του ελληνικού στοιχείου στη νότια Μακεδονία και στη νότια Θράκη και επισημαίνει παράλληλα την ελληνική παρουσία στα βορειότερα τμήματα των επαρχιών αυτών μέσα σε συμπαγείς βουλγαρικές ή μουσουλμανικές μάζες. Τους Έλληνες κατοίκους της Θράκης, εκτός από τους ελληνικούς πληθυσμούς της Κωνσταντινούπολης, της μητροπόλεως της Δέρκων και της Βάρνας, τους υπολογίζει σε 380.000 και συμπεριλαμβάνει στον αριθμό αυτό 68.000 Έλληνες της ανατολικής Ρουμελίας, που υπάγονταν στις μητροπόλεις Φιλιππουπόλεως, Αγχιάλου, Μεσημβρίας και Σωζοαγαθουπόλεως.
Ο εθνογραφικός χάρτης του Stanford, ο οποίος είδε το φως της δημοσιότητας στα 1877, υποδεικνύει την απουσία σταθερού σλαβικού πληθυσμού νότια της Φιλιππουπόλεως και αναγνωρίζει την κυριαρχική παρουσία του ελληνικού στοιχείου από την Κωνσταντινούπολη μέχρι τον Έβρο. Ανάλογα περίπου υπήρξαν και τα συμπεράσματα του Ιταλού F. Biaconi, ο οποίος υπολόγιζε ολόκληρο τον ελληνισμό της Θράκης, μαζί με την Κωνσταντινούπολη και τον Βόσπορο, σεΐ.000.0007.
Ύστερα από όλα αυτά, η μόνη λεωφόρος που υπάρχει για την ειρηνική συμβίωση αλλά και την επιβίωση των λαών του μικρασιατικού χώρου με τους λαούς της Ευρώπης και ιδιαίτερα με τους Έλληνες είναι η οριστική και χωρίς όρους συμφιλίωση.
Η αποδοχή της πραγματικής ιστορίας και η επίλυση των θεμάτων που απασχολούν επί αιώνες τις γείτονες προς αυτή (Τουρκία) χώρες.
Στις μέρες μας, το φως της δημοσιότητας είδε μια ενδιαφέρουσα μελέτη του Γιάννη Τσαλουχίδη με τίτλο: Ελλάς Τουρκία: εμπρός ολοταχώς για το 1930, Η Αρχή της αμετάκλητης και τελεσίδικης συμφιλίωσης των δυο λαών, Ελλήνων και Τούρκων, Θεσσαλονίκη (1994) (σελίδες 485).
Ο συγγραφέας είχε την ευκαιρία να πραγματοποιήσει τρία πολυήμερα ταξίδια στη γειτονική Τουρκία, όπου επισκέφθηκε τις βιβλιοθήκες της Κωνσταντινούπολης και άλλων πόλεων, αλλά ταξίδεψε και στις χώρες Γερμανία και Γαλλία, όπου οι βιβλιοθήκες είναι πλούσιες και προσιτές σε κάθε μελετητή».
.paraskhnio.gr
http://eleftheriskepsii.blogspot.gr/2012/11/blog-post_1451.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου