Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα.
Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα.
Τώρα όμως που θα την βρίσκουμε στο παγκάκι τι θα λέμε; Ο κουφός δεν άκουγε που του χτύπαγαν την πόρτα για να του πάρουν το σπίτι, την ψυχή, την αξιοπρέπεια, την ιστορία του, την πατρίδα του, τα παιδιά του, τον πολιτισμό του.
Θυμάμαι σαν νέος πεινάγαμε αλλά παρόλα αυτά τα μάτια μας πέταγαν σπίθες, είχαμε την ελπίδα ζωγραφισμένη στα μάτια μας, στο σώμα μας, στις ενέργειές μας, ούτε μια στιγμή δεν δειλιάσαμε, δεν αγκομαχήσαμε. Σήμερα βλέπεις νέους με ένα βλέμμα θολό, απλανές, έχουν χάσει την ελπίδα. Όλοι γύρο τους είναι ένοχοι ακόμα και οι γονείς τους. Οι μόνοι που δεν έχουν εύθηνες είναι αυτοί οι σημερινοί νέοι, λες και αυτοί μόνο υπήρξαν νέοι, εμείς δεν υπήρξαμε ποτέ νέοι, στο λένε ωμά με το βλέμμα τους και με λόγια, καλά έπαιρνες την σύνταξη την παχυλή, τώρα δεν μπορούμε να ζούμε μαζί, καλά ήταν όταν μου έδινες τον δικό σου κόπο να τεμπελιάζω στις καφετέριες, καλά ήταν που με έστελνες με τα σχολεία σε εκδρομές με τον δικό σου κόπο και με δάνεια, τώρα είσαστε βάρος και για μένα και για την οικονομία, για αυτό φροντίστε να μας απαλλάξετε από το βάρος σας, αυτό βλέπεις σήμερα στο βλέμμα των νέων! Μια πεθαμενατσίδικη μοιρολατρία, δεν θέλουν να παλέψουν για την ζωή τους, θέλουν να το κάνουν οι άλλοι για αυτούς! Ήμουν νέος στην Ομόνοια με τρύπια παπούτσια με ξεχαρβαλωμένες τις σόλες και τα πόδια μου είχαν γεμίσει χιονίστρες, έτρεχαν πύον και αίμα τα πόδια μου τα κλότσαγα στα πεζοδρόμια για να αποκτήσω μεγαλύτερο πόνο από αυτόν που είχα και όμως είχα την ελπίδα μέσα μου και έλεγα θα τα καταφέρω θα κάνω οικογένεια και θα κάνω παιδιά και θα βοηθήσω την πατρίδα μου!
Ναι τα κατάφερα μόνος μου μαζί με άλλους νέους στην ίδια μοίρα με έμενα, πούλαγα κουλούρια για να πάω σχολείο για να πάρω το βιβλίο της αριθμητικής ακόμα το θυμάμαι το έλεγαν κένταυρος ή ο εκδοτικός οίκος λεγόταν έτσι και όταν το αγόρασα το κρατούσα σαν ευαγγέλιο και το έχω κάπου ακόμα δεν το ξέσχισα, δεν το πέταξα, γιατί το αγόρασα με το αίμα μου! Δούλευα νύχτα και ημέρα σε ότι δουλειά βάλει ο νους του ανθρώπου το ίδιο και οι φίλοι μου, άλλοι πούλαγαν λαχεία, άλλοι τσατσάρες και τα καταφέραμε δεν πεθάναμε, δεν γίναμε δούλοι, δεν παρακαλέσαμε κανένα, άλλοι έγιναν επιχειρηματίες, άλλοι βιοτέχνες, άλλοι αξιωματικοί, γιατροί κ.α! Μόνοι μας εγκαταλειμμένοι νέοι και τα καταφέραμε! Σήμερα οι νέοι δεν ξέρω αν ξέρουν τι θέλουν και τι τους φταίει, αυτό που ξέρω είναι με λύπη μου ότι το μόνο συναίσθημα που έχουν είναι η δουλικότητα! Το περίεργο και φρικτό είναι ότι γνωρίζουν σήμερα ότι δεν τους θέλουν ούτε για δούλους γιατί στοιχίζουν και έχουν δικαιώματα, ασφάλιση και ένα αξιοπρεπές μεροκάματο και για αυτό έχουν σκοπό να αφανίσουν κάθε τι Ελληνικό και να τους αντικαταστήσουν με γεννημένους δούλους από όλες τις φιλές του κόσμου! Και όμως οι νέοι ενώ το γνωρίζουν δεν κάνουν τίποτα! Κοιτούν τους γονείς χωρίς ευγνωμοσύνη που τα έφεραν στον κόσμο, λες και είναι υπεύθυνοι, λες και όταν γεννήθηκαν οι γονείς τους υπέγραψαν συμβόλαιο με όλο τον κόσμο να μην πειράξουν τα παιδιά όσο θα κοπροσκυλιάζουν και τώρα τους ζητάνε και ευθύνες ακόμα και στον τάφο!
Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό ζώο που σκοτώνει όχι για να φάει, αλλά από χόμπι! Η νέα τάξη φέρεται έτσι ακριβός, σκοτώνει αφανίζει τον άνθρωπο και τον πολιτισμό του από άνοια από χόμπι!
Και όμως οι νέοι δεν θέλουν να δουν τι τους ετοιμάζουν, δεν μπορεί σήμερα κανένας να τους δώσει συμβουλή, το μόνο που ξέρουν είναι να σου πετάνε και τι θέλεις να κάνουμε, αποφεύγοντας τις ευθύνες τους σαν γενιά. Θεωρούν την παγκοσμιοποίηση ως σωτηρία, δεν βλέπουν ότι τους χρησιμοποιούν όπως τις μπαταρίες μιας χρήσης! Πως μπορείς να χαρακτηρίσεις αυτή την γενιά που έχουν ανεβάσει σε πρώτη τηλεθέαση τα τούρκικα σήριαλ! Αυτοί λένε ότι είναι ειρηνιστές! Μπορούν να σκοτωθούν κατά χιλιάδες στο δρόμο για τις ομάδες, για το κλοτσοσκούφι, και δεν μπορούν να πετάξουν έξω από την βουλή 300 προδότες!
Εγώ λέω ότι είναι δούλοι και προδότες κατά της πατρίδος τους, των προγόνων τους και των παιδιών τους!
Μια γενιά που θα την γράψει ή ιστορία, αν την γράψει, με μελανά γράμματα!
Ξέρω ότι θα μου πουν ότι μισώ τους νέους, άραγε πως μπορεί να το κάνει ένας πατέρας 4 παιδιών; Απλά πονώ γιατί όταν θα το καταλάβουν, η γενιά των γονιών τους θα είναι στο χώμα και αυτοί δούλοι ή πεθαμένοι!
http://www.arxaiaithomi.gr/
Σπίτι μου σπιτάκι μου και σπιτοκαλυβάκι μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου