Φιλόσοφοι... Οι εχθροί Του Σκοταδισμού... (Πατριωτισμός. Γιατί τον απεχθάνεται ο Χριστιανισμός) A΄

Άρα και οι φυσικοί εχθροί του Χριστιανισμού. Γιατί Χριστιανισμός = Σκοταδισμός. Μάρτυρας της Φιλοσοφίας, μαζί με τον Τζορντάνο Μπρούνο, την Υπατία, και ο Σωκράτης αποτελεί ένα από τα συγκλονιστικότερα παραδείγματα ανθρώπου που διώχτηκε και πέθανε για την ελεύθερη σκέψη του. Ο Σωκράτης παραμένει ένα φωτεινό παράδειγμα στην ιστορία της φιλοσοφίας και της ελεύθερης σκέψης. Ήταν ένας άνθρωπος που πέθανε χωρίς να προδώσει τις ιδέες του και με το θάνατό του τις επιβεβαίωσε ακόμη περισσότερο.

Οι φιλοσοφικές γνώσεις και αξίες προϋποθέτουν τον άνθρωπο – Άτομο και όχι τον άνθρωπο μάζα. Ο άνθρωπος της μάζας πάντα ήταν υποχείριος της κάθε μορφής εξουσίας και κυρίως της άγνοιας και του φανατισμού του. Έτσι κάθε μορφή φιλοσοφικής σκέψης που απελευθέρωνε τον άνθρωπο από τα δεσμά της άγνοιας και της μισαλλοδοξίας κυνηγήθηκε με κάθε τρόπο. Οι φανατικοί χριστιανοί πιστοί, κυρίως στον Μεσαίωνα, πάντα ήταν από τους πρωτοπόρους στις διώξεις κατά των φιλοσόφων.

Η φιλοσοφία ήταν πάντα ένας τρόπος ζωής για τους ανθρώπους που ήθελαν και θέλουν να νικήσουν την άγνοια. Αυτό δείχνει και η ίδια η λέξη φίλο-σοφία, αγάπη στη Σοφία, που αποδίδεται στον Πυθαγόρα. Μέσω της φιλοσοφίας ο άνθρωπος μπορεί να ξεπεράσει κάθε δογματισμό, φανατισμό και σκοταδισμό, γιατί όλα αυτά είναι παιδιά της άγνοιας, την οποία πάντα πολεμά ο φιλόσοφος με όπλο τη γνώση.

Διάβασε ένα αποκαλυπτικό άρθρο του Σταύρου Βασδέκη από τις Σέρρες, που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη και σίγουρα θα μπορούσα να το είχα γράψει κι εγώ.

Πατριωτισμός. Γιατί τον απεχθάνεται ο Χριστιανισμός.

Η μεθοδευμένη δολοφονία του πατριωτικού αισθήματος από τον ιουδαιοχριστιανισμό. Ο Παύλος αποκλήθηκε απόστολος των Εθνών. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι σκοπός του ήταν η διάδοση του χριστιανισμού στους εθνικούς τού τότε γνωστού κόσμου. Η πρόθεσή του αυτή αναλύεται, ξεκάθαρα και στα ίσα, μέσα στις επιστολές του και στις πράξεις των αποστόλων. Μάλιστα τσακώθηκε με τον Πέτρο, μέχρι και ανόητο τον αποκάλεσε, επειδή αυτός ήταν της γνώμης ότι η διδασκαλία του Ευαγγελίου έπρεπε να απευθυνθεί κυρίως προς τους Εβραίους. Δυο μυστήρια όμως προηγούνται πριν την εκδήλωση της πρόθεσής του αυτής.

Το πρώτο έχει να κάνει με την θεαματική του στροφή, που από ανελέητος διώκτης του χριστιανισμού, κατέληξε ως ο ποιο φανατικός απόστολός του. Διότι οι εξηγήσεις του ίδιου περί του γεγονότος αυτού δεν μπορούν να πείσουν, πλην των πιστών, κανέναν νοήμονα άνθρωπο. 

Το δεύτερo μυστήριο είναι η στροφή του προς την διδασκαλία του Ευαγγελίου κυρίως στους εθνικούς. Μάλλον δεν επρόκειτο για μια επιλογή, λόγω διαφορετικού γούστου, από τους λοιπούς αποστόλους, αλλά για τη εφαρμογή ενός στρατηγικού σχεδίου. 

Την ερμηνεία των δύο αυτών μυστηρίων – αλλά και την εξήγηση του μυστηρίου της διάδοσης του χριστιανισμού στον Ευρωπαϊκό χώρο, δηλαδή το πώς μια θρησκεία «πτωχών τω πνεύματι» επιβλήθηκε σ’ ανθρώπους και έθνη κατά πολύ σοφότερων ανθρώπων – μας τη δίνει με καθαρό και τεκμηριωμένο τρόπο, ο Γεώργιος Ιεροδιάκονος, στο βιβλίο του «Η ΜΕΘΟΔΕΥΜΈΝΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ», εκδ. «Νέα Θέσις». Από τα πολλά σχετικά βιβλία που διαβάσαμε, νομίζουμε ότι αυτό ξεχωρίζει αρκετά ως προς το ειδικό βάρος του. Θεωρούμε το βιβλίο αυτό ανεκτίμητο.

Ποια όμως η σχέση της «πολιτικής» αυτής του Παύλου, με το πατριωτικό αίσθημα των εθνών και των λαών του κόσμου; Αυτή τη σχέση λοιπόν θα προσπαθήσουμε να φωτίσουμε στο παρόν πόνημα. Διότι έχουμε την γνώμη ότι δίχως τη δολοφονία του πατριωτικού αισθήματος, το οποίο είναι εγγενές και φυσιολογικότατο σ’ όλους τους ανθρώπους, θα ήταν αδύνατη η επικράτηση του χριστιανισμού, και προπαντός η διαιώνισή του.

Εάν ο Παύλος αναγκάζονταν να διατυπώσει ολόκληρη την τακτική του στρατηγικού του στόχου θα την έλεγε ως εξής: «δεν υπάρχει Έλλην ή Ιουδαίος». Πράγματι έτσι ακριβώς το διατύπωσε ο ίδιος, όπως είναι καταγεγραμμένο μέσα στη Καινή Διαθήκη. Για τον Παύλο δυο λαοί-έθνοι υπάρχουν μπροστά του: οι Έλληνες και οι Ιουδαίοι. Οι υπόλοιποι δεν τον ενδιαφέρουν. Γνωρίζει άριστα, ότι, για να κερδίσει τον πόλεμο, πρέπει οπωσδήποτε να πείσει τους Έλληνες.

Πώς όμως μπορεί να πείσει τους Έλληνες ένας Ιουδαίος και μάλιστα για μια Ιουδαϊκή υπόθεση, όταν οι Έλληνες παθαίνουν αλλεργία και μόνο στο άκουσμα της λέξης Ιουδαίος!

Μόνον ένας τρόπος υπήρχε: να ξεκοπεί ο Έλληνας από την παράδοσή του, από τον πολιτισμό του, από τους δεσμούς με τους προγόνους του, από το πατριωτικό του αίσθημα.

Εάν κανείς ξεπέσει σ’ αυτήν την κατάσταση τότε είναι ορφανός, ανίσχυρος και ανήμπορος. Χρειάζεται έναν θετό πατέρα, έναν κηδεμόνα. Και τότε είναι η στιγμή να του πασάρει κανείς έναν τέτοιο πατέρα που χρειάζεται.

Προσέξτε πώς ακριβώς δουλεύει αυτή τη μηχανή ο Παύλος: (Προς Ρωμαίους 8, 15-17) «… αλλ’ ελάβετε πνεύμα που σας κάνει υιούς, δια του οποίου φωνάζουμε ‘ Αββά, Πατέρα’. Αυτό το Πνεύμα μαρτυρεί μαζί με το πνεύμα μας ότι είμεθα παιδιά του θεού…». Ξέρεται ποιος είναι ο πατέρας αυτός; Είναι ο Γιαχβέ, ο θεός των Ιουδαίων. Πράγματι ο Παύλος υπήρξε μέγας αρχιστράτηγος στην τακτική αυτή, όπως και στις υπόλοιπες, όπως θα διαπιστώσουμε στη συνέχεια. Μπροστά στο ταλέντο του αυτό, θα έπρεπε κανείς να του βγάλει το καπέλο!

Το τέχνασμα πέτυχε απόλυτα. Ιδού η απόδειξη: εδώ και μιάμιση χιλιετία, αλλά ακόμα και σήμερα, ποιός γνωρίζει και μέχρι πότε, οι Έλληνες έψαλλαν και ψάλουν στις εκκλησίες τους το τροπάριο, «των αγίων πατέρων ημών Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ»! Έλληνες άνθρωποι με Εβραίους πατέρες!!!

Ας δούμε τώρα πως μεθόδευσε την τακτική της υποβάθμισης των πατέρων των Ελλήνων, ώστε ν’ ανοιχτεί ο δρόμος για το σπάσιμο των δεσμών των Ελλήνων από τους προγόνους τους. Έπρεπε να γελοιοποιηθεί η ύψιστη αρετή των προγόνων αυτών. Σ΄ όποιο μήκος και πλάτος της υφηλίου, αν κάνει κανείς την ερώτηση, ποια ήταν η μεγάλη αγάπη των Ελλήνων, θα πάρει την απάντηση: η φιλοσοφία. Ότι οι Έλληνες είχαν πολλούς φιλοσόφους, σ’ όλα τα μέρη που ζούσαν και σ΄ όλες τις αποικίες τους. Ότι είχαν πολλές φιλοσοφικές σχολές, όπου μάθαιναν γράμματα, αριθμητική και τρόπους κοινωνικής συμπεριφοράς. Σχολές όπου μορφώνονταν.

Είναι λοιπόν τυχαίο που ο Παύλος διάλεξε τους Κορίνθιους, για να τους απευθύνει τον κατάπτυστο λόγο του, με τον οποίο επιχειρεί να εξευτελίσει την σοφία και φυσικά τους σοφούς, δηλαδή τους φιλοσόφους προγόνους των Ελλήνων. Διότι κανένα άλλο έθνος δεν διέθετε τέτοιου είδους ανθρώπους. Εάν δε υπήρχαν φιλόσοφοι άλλης εθνικότητας, αναγκαστικά ήταν σπουδαγμένοι σε ελληνικές σχολές ή ήταν μαθητές Ελλήνων φιλοσόφων. Οι Ρωμαίοι φιλόσοφοι ήταν ή Επικούρειοι ή Πλατωνικοί ή Στωικοί ή Πυθαγόρειοι, κλπ.

Για πρώτη φορά, λοιπόν, στην ιστορία του ανθρώπινου είδους, παρουσιάζεται ένας τόσο ποταπός άνθρωπος, ο οποίος αποτολμά να περιφρονήσει, την κατ΄ εξοχήν ανθρώπινη επίδοση!

Την ενασχόληση των ανθρώπων με την προσπάθεια του εξανθρωπισμού τους. Την καλλιέργεια των ανώτερων ανθρώπινων δυνατοτήτων. Την τάση των ανθρώπων να μορφωθούν, δηλαδή από άτομα να γίνουν προσωπικότητες.

Αυτό το ελεεινό ανθρωπάριο είναι μέγιστος αρχιάγιος του χριστιανισμού. Τον τιμούν άνθρωποι που φέρουν το όνομα των Ελλήνων. Ας τον ακούσουμε πόσο χυδαία υβρίζει τη σοφία, αυτή τη Θεά των Ελλήνων, αλλά και την σύνεση και πώς εξυμνεί τη χριστιανική μωρία. Αποκλείεται να πέρασε άλλος άνθρωπος απ΄ αυτόν τον κόσμο, που να διέθετε τέτοιο απίστευτο θράσος και τόση χαμερπή αγένεια:

(Προς Κορινθίους Α΄ 1, 18-31) «διότι είναι γραμμένο (εννοείται στην Π.Δ,)

‘Θα εξαφανίσω την σοφίαν των σοφών και την σύνεσιν των συνετών θα εκμηδενίσω’. Πού είναι ο σοφός; Πού ο γραμματεύς; Πού ο συζητητής του κόσμου τούτους; Δεν εμώρανε ο Θεός την σοφίαν του κόσμου τούτου; Διότι αφού, κατά την σοφίαν του Θεού, ο κόσμος δεν εγνώρησε με την σοφίαν του τον Θεόν, ευδόκησεν ο θεός δια της μωρίας του κηρύγματος να σώσει εκείνους που πιστεύουν. Οι Ιουδαίοι θέλουν θαύματα, οι δε Έλληνες σοφίαν, εμείς όμως κηρύττουμε Χριστόν σταυρωμένον, ο οποίος εις μεν τους Ιουδαίους είναι σκάνδαλον, εις δε τους ΄Ελληνας μωρία, αλλά σ’ εκείνους που είναι καλεσμένοι, Ιουδαίους και Έλληνας, ο Χριστός είναι θεού δύναμις και Θεού σοφία. Διότι εκείνο που θεωρείται θεία μωρία είναι σοφώτερον από την σοφίαν των ανθρώπων, και εκείνο που θεωρείται αδυναμία του Θεού είναι δυνατώτερον από την δύναμιν των ανθρώπων».

Αμέσως στη συνέχεια γίνεται η τέλεια περιγραφή του χριστιανικού μαύρου συρφετού:

«Παρατηρήσατε αδελφοί, ποιοί είσθε σεις που ο Θεός εκάλεσε. Δεν υπάρχουν μεταξύ σας πολλοί σοφοί κατ’ άνθρωπον, ούτε πολλοί δυνατοί, ούτε πολλοί ευγενείς την καταγωγήν, αλλά τους μωρούς του κόσμου εδιάλεξε ο θεός δια να καταισχύνη τους σοφούς, και τους αδύνατους κατά κόσμον εδιάλεξε ο Θεός δια να καταισχύνη τους δυνατούς, και ανθρώπους που έχουν ταπεινήν καταγωγήν κατά κόσμον και τους περιφρονημένους εδιάλεξε ο Θεός, ακόμα και πράγματα που δεν υπάρχουν δια να καταργήση εκείνα που υπάρχουν».

Αυτό το τελευταίο «εδιάλεξε ο Θεός, ακόμα και πράγματα που δεν υπάρχουν δια να καταργήση εκείνα που υπάρχουν», όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, περικλείει ολοκληρωτικά την πεμπτουσία της ιουδαιοχριστιανικής τακτικής.

Δηλαδή με την φοβέρα ενός ανύπαρκτου θεού (κάτι που δεν υπάρχει), ο χριστιανισμός επιχείρησε να καταργήσει ότι ωραίο, αληθινό και βεβαίως υπαρκτό είχαν επιτύχει οι άνθρωποι, μέχρι εκείνη την στιγμή: Κατάργησε τις φιλοσοφικές σχολές, κατάργησε τους Ολυμπιακούς αγώνες, γκρέμισε κάθε καλλιτεχνικό επίτευγμα των Ελλήνων, αγάλματα, ναούς, δημόσια κτήρια, έκαψε βιβλιοθήκες.Έπρεπε η ανθρωπότητα να βυθιστεί στην χριστιανική αρετή της μωρίας. Η ευγενική καταγωγή έπρεπε να εξαφανιστεί από το πρόσωπο τη γης. Η παιδεία έπρεπε να ριχτεί στο «πυρ το εξώτερον», η δημοκρατία να αποβληθεί ακόμα κι από το λεξιλόγιο. Πράγματι, από την επικράτηση του χριστιανισμού μέχρι και την απελευθέρωση του 1821, δεν έπεσε ούτε μια ψήφος μέσα σε κάλπη!

Ο σκοταδισμός που πλανιόνταν μιάμιση χιλιετία στους τόπους των Ελλήνων, άφησε ίχνη ορατά μέχρι και σήμερα. Η φρικτή καταπίεση του μαύρου ιερατείου, το οποίο πάντοτε συνέπραττε με την εκάστοτε εξουσία, δεν έχει παρά δυο δεκαετίες που ξεθύμανε στη χώρα της Ελλάδας. Μέχρι την δεκαετία του 1970, λόγου χάρη, μαθητές της μέσης εκπαίδευσης τιμωρούνταν εάν δεν εκκλησιάζονταν την Κυριακή.

Πρόκειται λοιπόν για το ολοκληρωτικό αναποδογύρισμα των αξιών του ελληνικού πολιτισμού. Εδώ τίθενται υπό καταλυτική κατηγορία όλες οι αρετές των Ελλήνων. Η χυδαιότητα στο μέρος της ευγένειας. Η μωρία στο μέρος της σοφίας. Η σύνεση αντικαθίσταται από την απερισκεψία και η δύναμη από την αδυναμία. Η ευγενική καταγωγή θεωρείται κατάρα. Δεν νομίζουμε ότι μπορεί να υπάρξει πιο παραστατική περιγραφή του χριστιανικού πνεύματος. Μ’ αυτό το πνεύμα κλήθηκαν ν΄ ανταλλάξουν οι Έλληνες τον λαμπρό τους πολιτισμό. Ποτέ η χυδαιότητα δεν ρίχτηκε με τόση μανία κατά της μόρφωσης.

Τι προτείνει λοιπόν ο βάρβαρος αυτός; Έλληνες, αν δεν απαρνηθείτε την ταυτότητά σας, τη ευγενική σας καταγωγή, δηλαδή τις αρετές των προγόνων σας και τελικά τους ίδιους τους προγόνους σας, είστε χαμένοι από το χέρι του Θεού. Οι περισσότερες επιστολές του Παύλου διακατέχονται απ’ αυτό το πνεύμα. 

Υπάρχει όμως ένα είδος ανθρώπου που συγκεντρώνει όλ’ αυτά τα χαρακτηριστικά, τα οποία περιέγραψε προηγουμένως ο Παύλος. Τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που κάλεσε ο Θεός στις τάξεις του. Το είδος αυτό φέρει όνομα. Λέγεται δούλος. Πράγματι, ο ποταπός αυτός άνθρωπος υπήρξε ο ύπατος εγκωμιαστής της δουλείας.

Προς Ρωμαίους, 13. 1 «Ας υποτάσσεται ο καθένας στις ανώτερες εξουσίες, διότι δεν υπάρχει εξουσία παρά από τον θεόν… Ώστε εκείνος που αντιτάσσεται εις την εξουσίαν, αντιτάσσεται εις την διαταγήν του θεού και εκείνοι που αντιστάθηκαν θα κατακριθούν… Αυτός είναι ο λόγος που πληρώνεται τους φόρους, διότι οι αρχές είναι υπηρέται του θεού».

Εφεσίους 6. 5 «Οι δούλοι να υπακούετε εις τους κυρίους σας του κόσμου αυτού με φόβον και τρόμον». 

Τιμόθεον 6. 1 «Όσοι είναι υπό τον ζυγόν της δουλείας, ας θεωρούν τους κυρίους των αξίους κάθε τιμής, δια να μη δυσφημείται το όνομα του θεού και η διδασκαλία».

Τίτον 2. 9 «Οι δούλοι να υποτάσσονται εις τους κυρίους τους, να είναι εις όλα ευάρεστοι».

Φαίνεται όμως ότι το σχέδιο ήταν γενικό:

Πέτρου 2. 13 «Υποταχθείτε λοιπόν, σε κάθε ανθρώπινη εξουσία χάριν του Κυρίου, διότι αυτό είναι το θέλημα του θεού». 

Πέτρου 2. 13 «Οι υπηρέται, να υποτάσσεσθε εις τους κυρίους σας, με τον οφειλόμενο σεβασμό, κι όχι μόνον εις τους καλούς και επιεικείς αλλά και εις τους διεστραμμένους».

Μάλιστα οι κατοπινοί τελειοποίησαν το σχέδιο σε αξιοθαύμαστο βαθμό:

Εις Α΄ Κορινθίους Ομιλία, ΙΘ΄ σελ. 535, Ιωάννου Χρυσοστόμου, («ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ», εκδ. «Γρηγόριος ο Παλαμάς» 1980):

«Όπως ακριβώς δεν ωφελεί καθόλου η περιτομή ούτε βλάπτει η έλλειψις περιτομής, έτσι ούτε βλάπτει η δουλεία ούτε ωφελεί η ελευθερία. Και για να καταδείξει τούτο με μεγαλυτέραν σαφήνειαν λέγει (αναφέρεται σε λεγόμενα του Αποστόλου Παύλου): Αλλά και αν ημπορείς να γίνεις ελεύθερος, χρησιμοποίησε περισσότερο την δουλείαν, δηλαδή να είσαι περισσότερο δούλος. Και διατί τέλος πάντων αυτόν που δύναται να ελευθερωθεί τον συμβουλεύει να μείνη δούλος. Διότι θέλει να δείξει ότι δεν βλάπτει καθόλου η δουλεία αλλ’ ωφελεί μάλιστα».

Πώς είπατε; Ότι άλλα εννοεί! Μη βιάζεστε, μας το εξηγεί αμέσως στη συνέχεια ο πατέρας Χρυσόστομος. Φρόντισε και γι’ αυτό μην τυχόν του ξεφύγει κανείς με αμφιβολίες. «Και γνωρίζω μεν ότι μερικοί ισχυρίζονται, ότι το χρησιμοποίησε περισσότερο το είπε περί ελευθερίας, υποστηρίζοντας ότι σημαίνει, εάν ημπορείς να ελευθερωθείς, ελευθερώσου… Δεν λέγει λοιπόν τούτο, αλλ’ εκείνο που είπα προηγουμένως, θέλων να δείξει ότι δεν κερδίζει τίποτε περισσότερο αυτός που γίνεται ελεύθερος, και επομένως, λέγει, και αν ακόμα εξαρτάται από σένα να ελευθερωθείς, μάλλον μένε ως δούλος».

Μας προτείνει λοιπόν ο χριστιανισμός να γίνουμε δούλοι, όσοι δεν έτυχε ακόμα να είμαστε. Ο δούλος δεν έχει πατρίδα. Είναι άπατρις. Βρίσκεται εκεί που τον έχουν σύρει. Δεν έχει πάτρια. Ποιου λαού πατριώτης θα μπορούσε να είναι; Κανενός. Εξ ου και το «όπου γης και πατρίς».

Όμως πατρίδα δεν είναι μόνο η γη της πατρίδας. Είναι και κάτι, κατά πολύ, περισσότερο. Αυτό που θα προσπαθήσουμε να υποστηρίξουμε, στη συνέχεια, το λέμε τώρα αμέσως: 

Δεν μπορεί, δεν γίνεται ένας σωστός χριστιανός να είναι πατριώτης. Τελεία και παύλα. Εάν όμως παρουσιαστεί μια τέτοια περίπτωση, όπου πράγματι κάποιος που δηλώνει χριστιανός, έχει δείξει όντως πατριωτική συμπεριφορά, τότε αυτομάτως καθίσταται αιρετικός. Απλούστατα διότι έχει παραβεί βασικές εντολές του Ευαγγελίου. Είναι ή δεν είναι θεόπνευστη η Καινή Διαθήκη; Ασφαλώς και είναι. Για να δούμε τη λέει η θεοπνευστία, για το ζήτημα αυτό: μα δεν τα έχουμε ήδη αναφέρει?

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Άρθρο του Σταύρου Βασδέκη που μου στάλθηκε με mail από αναγνώστη του miastala

� � � �) ��( σχέδιο ήταν γενικό:

Πέτρου 2. 13 «Υποταχθείτε λοιπόν, σε κάθε ανθρώπινη εξουσία χάριν του Κυρίου, διότι αυτό είναι το θέλημα του θεού».

Πέτρου 2. 13 «Οι υπηρέται, να υποτάσσεσθε εις τους κυρίους σας, με τον οφειλόμενο σεβασμό, κι όχι μόνον εις τους καλούς και επιεικείς αλλά και εις τους διεστραμμένους».

Μάλιστα οι κατοπινοί τελειοποίησαν το σχέδιο σε αξιοθαύμαστο βαθμό:

Εις Α΄ Κορινθίους Ομιλία, ΙΘ΄ σελ. 535, Ιωάννου Χρυσοστόμου, («ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ», εκδ. «Γρηγόριος ο Παλαμάς» 1980):

«Όπως ακριβώς δεν ωφελεί καθόλου η περιτομή ούτε βλάπτει η έλλειψις περιτομής, έτσι ούτε βλάπτει η δουλεία ούτε ωφελεί η ελευθερία. Και για να καταδείξει τούτο με μεγαλυτέραν σαφήνειαν λέγει (αναφέρεται σε λεγόμενα του Αποστόλου Παύλου): Αλλά και αν ημπορείς να γίνεις ελεύθερος, χρησιμοποίησε περισσότερο την δουλείαν, δηλαδή να είσαι περισσότερο δούλος. Και διατί τέλος πάντων αυτόν που δύναται να ελευθερωθεί τον συμβουλεύει να μείνη δούλος. Διότι θέλει να δείξει ότι δεν βλάπτει καθόλου η δουλεία αλλ’ ωφελεί μάλιστα».

Πώς είπατε; Ότι άλλα εννοεί! Μη βιάζεστε, μας το εξηγεί αμέσως στη συνέχεια ο πατέρας Χρυσόστομος. Φρόντισε και γι’ αυτό μην τυχόν του ξεφύγει κανείς με αμφιβολίες. «Και γνωρίζω μεν ότι μερικοί ισχυρίζονται, ότι το χρησιμοποίησε περισσότερο το είπε περί ελευθερίας, υποστηρίζοντας ότι σημαίνει, εάν ημπορείς να ελευθερωθείς, ελευθερώσου… Δεν λέγει λοιπόν τούτο, αλλ’ εκείνο που είπα προηγουμένως, θέλων να δείξει ότι δεν κερδίζει τίποτε περισσότερο αυτός που γίνεται ελεύθερος, και επομένως, λέγει, και αν ακόμα εξαρτάται από σένα να ελευθερωθείς, μάλλον μένε ως δούλος».

Μας προτείνει λοιπόν ο χριστιανισμός να γίνουμε δούλοι, όσοι δεν έτυχε ακόμα να είμαστε. Ο δούλος δεν έχει πατρίδα. Είναι άπατρις. Βρίσκεται εκεί που τον έχουν σύρει. Δεν έχει πάτρια. Ποιου λαού πατριώτης θα μπορούσε να είναι; Κανενός. Εξ ου και το «όπου γης και πατρίς».
Όμως πατρίδα δεν είναι μόνο η γη της πατρίδας. Είναι και κάτι, κατά πολύ, περισσότερο. Αυτό που θα προσπαθήσουμε να υποστηρίξουμε, στη συνέχεια, το λέμε τώρα αμέσως:

Δεν μπορεί, δεν γίνεται ένας σωστός χριστιανός να είναι πατριώτης. Τελεία και παύλα. Εάν όμως παρουσιαστεί μια τέτοια περίπτωση, όπου πράγματι κάποιος που δηλώνει χριστιανός, έχει δείξει όντως πατριωτική συμπεριφορά, τότε αυτομάτως καθίσταται αιρετικός. Απλούστατα διότι έχει παραβεί βασικές εντολές του Ευαγγελίου. Είναι ή δεν είναι θεόπνευστη η Καινή Διαθήκη; Ασφαλώς και είναι. Για να δούμε τη λέει η θεοπνευστία, για το ζήτημα αυτό: μα δεν τα έχουμε ήδη αναφέρει?

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Άρθρο του Σταύρου Βασδέκη που μου στάλθηκε με mail από αναγνώστη του miastala

hellenicnationalreligion.blogspot.com

Πηγή:http://diadrastiko.blogspot.com/2012/04/blog-post_3551.html#ixzz1stvmCQb3