Οι Διωγμοί των Ελλήνων

Είναι γνωστό ότι οι Θρησκείες πάμπολες φορές χρησιμοποιήθηκαν και χρησιμοποιούνται ακόμη ως μέσα για την επίτευξη συγκεκριμένων σκοπών όπως κι αν ονομάζονται αυτοί οι σκοποί. εθνικοί ,κοινωνικοί, οικονομικοί. πολιτικοί. Το σίγουρο πάντως είναι όσον αφορά τους αιώνες στους οποίους θα αναφερθούμε oτι η χριστιανική Θρησκεία υπήρξε όπλο στα χέρια ανθελλήνων .

Φυσικά εις τις τάξεις αυτών των ανθελλήνων, περίοπτη Θέση κατέχουν οι αιώνιοι εχθροί μας, οι Εβραίοι εν αγνοία τις περισσότερες φορές και των ιδίων των χριστιανών , οι οποίοι τυφλωμένοι από το μίσος και την αμάθειά τους δεν είχαν καταλάβει ότι προσέφεραν υπηρεσία υψίστης σπουδαιότητος σε αυτούς. Πριν αρχίσουμε την παράθεση όλων αυτών των καίριων για τον Ελληνισμό πληγμάτων , Θα πρέπει να σταθούμε σε ένα πολύ σημαντικό γεγονός που δεν είναι καθόλου γνωστό και που εν τούτοις δημιούργησε τις συνθήκες πάνω στις οποίες εστηρίχθησαν οι χριστιανοί για την εξόντωση του Ελληνισμού.

Πρόκειται για την εξάμηνη τρομακτική επιδημία του 166 μΧ - μια δεκαετία περίπου πριν την γνωστή περιήγηση του Παυσανία που στην Ελλάδα Βρίσκει ουσιαστικά μια nμι-έρnμn χώρα - και για τον άγριο λοιμό που την ακολούθησε που από κοινού σάρωσαν κυριολεκτικά την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, θανατώνοντας τεράστιους πληθυσμούς στην πλειοψηφία τους κατοίκους πόλεων και ανάμεσα τους την αφρόκρεμα της διανοήσεως της εποχής.

Έτσι αυτή η μεγάλη επιδημία μέσα σε 6 μήνες έδωσε το τελικό κτύπημα στα προικισμένα μυαλά και ταλέντα. σε όλη την διανόηση της αυτοκρατορίας. Μία παράδοση χιλιετιών διακόπηκε απότομα . Μέσα σε εκείνον τον αποκεφαλισμένο διανοητικά και όχι κοινωνικά οικονομικά , η ηθικά χρεοκοπημένο κόσμο , είναι που στα επόμενα χρόνια συνέβη η μεθοδική κατάληψη όλων των δυναμικών στοιχείων εξουσίας και κατεστημένου της αυτοκρατορίας από τον πολιτικό βραχίονα της χριστιανικής Θρησκείας.

Και εκεί έγινε η τραγική μεταστροφή που σύντομα θα σηματοδοτούσε την καθολική επίθεση ενάντια στο μόνο κομμάτι του Αρχαίου κόσμου που δεν ήταν ακίνnτο η νεκρό, ενάντια στον Ελληνισμό.

Ξεκινούμε λοιπόν με τον "Μέγα" Κωνσταντίνο. Αυτός ξεκινά μια συστηματική λαφυραγώγηση των ιερών και ναών των Ελλήνων . Έτσι πολλά φημισμένα έργα τέχνης πήραν το δρόμο για την καταστροφή για τα χυτήρια. Στην συνέχεια ο Κωνσταντίνος Θέλοντας να επισημοποιήσει ακόμη περισσότερο τις ενέργειές του , προχώρησε στον διορισμό δύο επιτρόπων που αντικειμενικός τους σκοπός ήταν η δήμευση όλων των χρυσών αντικειμένων των ναών καθώς επίσης και η δήμευσης των κτημάτων τους. Προαιώνιες Ελληνικές περιοχές αφελληνιστήκαν από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα. Θέλοντας να μετατρέψει τον Άθω - με προτροπή της θεομανούc μητέρας του – σε μοναστικό κέντρο, κήρυξε σκληρό διωγμό εναντίον όλων των Ελλήνων της χερσονήσου την οποία ουσιαστικά εκκένωσε κι έφερε μετά ξένους εκχριστιανισμένους πληθυσμούς για να προετοιμαστεί η μετατροπή αυτής της περιοχής Αρτεμιδικής λατρείας σε εν κράτη κράτος του αντρικού μοναχισμού . Τα Ελληνικά ιερά εκθεμελιωθήκαν, το πανάρχαιον "Αθώον" δηλ. ο Βωμός και το μεγαλειώδες άγαλμα του Αθώου Διός γκρεμίστηκε και η χερσόνησος κατέληξε από μυητικό - λατρευτικό κέντρο της θεάς της άγριας φύσης και της αγνότnτος Αρτέμιδος και εν μέρει άβατο για τους άνδρες σε "περιβόλι της Παναγίας" και άβατο για τις γυναίκες.

Εκτός όμως από τις παραπάνω ενέργειές του , ο Κωνσταντίνος φάνηκε και πολύ παραπάνω από ασεβής προς , τα Ελληνικά ιερά , τα οποία κατά-λεηλάτησε για να διακοσμήσει την πόλη του. Έκλεψε αγάλματα κι αφιερώματα , από τους Δελφούς , απήγαγε το λατρευτικό άγαλμα του Πύθιου Απόλλωνος και τον πολυθρύλητο τρίποδα της Πυθίας και τα μετέφερε ως τρόπαια στην "Νέα Ρώμη" . Επίσης έκλεψε το λατρευτικό άγαλμα από το Ιερόν του Απόλλωνας στο Ίλιον (Τροία) για να το διαμορφώσει σε . . . απεικόνιση του εαυτού του ως "Βασιλεύς Θεός Ήλιος και Ανίκητος" . Γίνεται λόγος για συνολικά 427 κλεμμένα Ελληνικά αγάλματα Θεών και Ηρώων , μαζεμένα στην αρχική εκκλησία της Αγίας Σοφίας που αργότερα Θα τα εξαφανίσει ο μέγας "ειδωλομάχος" Γιουτπράδα ( Ιουστινιανός).

Ο διάδοχός του Κωνστάντιος (337-361) Θα απαγορεύσει ρητά "επί ποινή Θανάτου" "πάσα τοις ειδωλος Θυσία" . Για πρώτη φορά έθεσε εκτός νόμου το "ελληνιζειν" και την , παραδοσιακή μαντική. Το έτος 341μ.Χ. και αρκετά αργότερα διέταξε το σφράγισμα των Ελληνικών ιερών η την βεβήλωσή τους με την παράδοσή τους σε χαρτοπαίκτες και πόρνες. Παράλληλα απαγόρευσε "επί ποινή Θανάτου" τις Θυσίες και την λατρεία των αγαλμάτων , με τα έδικτα του 353 , 354 και 356. Την ίδια εποχή πρέπει να γενικεύεται η λεηλασία των ιερών της υπαίθρου, από χριστιανούς ασβεστοπαραγωγούς - στα ασβεστοκάμινά τους μετέτρεπαν τα μαρμάρινα αγάλματα και οικοδομήματα σε . . . ασβέστη! Τις κακουργίες των οποίων, προσπάθησε να διορθώσει αργότερα με αποκαταστάσεις στα λίγα χρόνια της Βασιλείας του, ο Ιουλιανός ο λεγόμενος και "παραβάτης" .

Δεν Θα επεκταθούμε εδώ περισσότερο εις το έργο του Μεγάλου αυτού πραγματικού Ελληνος Αυτοκράτορος .Θα σταθούμε μόνο στις συνθήκες του Θανάτου του.

Την άνοιξη του 363 μ.Χ. ο Ιουλιανός έλαβε μέρος την εκστρατεία εναντίον των Περσών. Στην μάχη μπροστά στην πρωτεύουσα των Περσών Κτησιφώντα και ενώ ο Στρατηλάτης - Αυτοκράτωρ είχε ήδη κατανικήσει του Πέρσες και τους Πάρθους , ένα δολοφονικό χέρι του έριξε ένα ακόντιο από πίσω, στα πλευρά.

Ο Λιβάνιος στον επιτάφιό του μας πληροφορεί, ότι κανένας Πέρσης πολεμιστής , δεν πήγε στον Βασιλέα Σαπώρ για να παραλάβει την αμοιβή , που αυτός είχε υποσχεθεί σε όποιον εσκότωνε τον Μεγάλο αυτόν Αυτοκράτωρ.

Ο Σωζόμενος αργότερα μας πληροφορεί – αφού προηγουμένως επαινεί τον δολοφόνο , που για την αγάπη του Θεού και της Θρησκείας έκανε μια τέτοια γενναία πράξη - ότι ο δολοφόνος ήταν άνθρωπος , που αρνήθηκε την τιμή των θεών της υφηλίου" και συγκεκριμενοποιεί πιο κάτω ότι ήταν εξομώτης Εβραίος . Ήταν 26 Ιουνίου του 363 μ .Χ

.Δεκαοχτώ έτη αργότερα και συγκεκριμένα το 381 μ.Χ., με νέο νόμο ορίζεται ότι οι Χριστιανοί, που Θα επέστρεφαν στην Ελληνική Θρησκεία, Θα ετιμωρούντο με στέρηση των πολιτικών δικαίωμα των τους.

392 μ.Χ. Νέος νόμος από τον Θεοδόσιο τον Α. Με αυτόν κηρύσσεται και πάλι εκτός νόμου η Ελληνική Θρησκεία. Απαγορεύεται η λατρεία των οικογενειακών και οικιακών Θεοτήτων , όπως και η μαντεία από τα σπλάχνα των θυσιαζόμενων ζώων.

Έτσι ορίζεται ότι για κάθε σπίτι στο οποίο θα εκαίετο θυμίαμα θα επεβάλετο η δήμευσης του . Όμως δεν φτάνει μόνον αυτό. Ακόμα και η παρακολούΘησις από τρίτους μιας Θυσίας ετιμωρείτο καθώς επίσης και το να κοιτάζει κάποιος και μόνον τα Ελληνικά αγάλματα επέφερε βαριά τιμωρία. Στα 394 μ.Χ. και πάλι ο Θεοδόσιος, καταργεί με νόμο τους Ολυμπιακούς αγώνες. Απαγορεύτηκε με βαριές χρηματικές ποινές κι αργότερα με την ποινή του Θανάτου η Ελληνική Θρησκεία, η είσοδος στους ναούς, οι Θυσίες, η οποιαδήποτε πράξις λατρείας σύμφωνη με το Ελληνικόν πνεύμα.

Η εφαρμογή των νόμων αυτών , έγινε με σκληρό και απεχθή τρόπο. Οι ίδιοι οι ιερείς πρωτοστατούσαν στο γκρέμισμα ναών , στις δολοφονίες Ελλήνων και εν τέλει στο διασυρμό του τρόπου ζωής του Ελληνισμού. Ο Λιβάνιος μέσα από τον περίφημο λόγο του "Περί Ιερών" προσπαθούσε να συγκινήσει την σκληρή ψυχή του Θεοδόσιου. Όμως ο κύβος είχε ριφθεί. Ο Ελληνισμός είχε ξεκινήσει πλέον για τα καλά την πορεία του μαρτυρίου του. Ένα πλήθος ναών γκρεμίζεται εκ βάΘρων σε όλη την αυτοκρατορική επικράτεια. Χώροι απόδοσης σεβασμού προς το Θείο μετατρέπονται σε χαρτοπαικτεία, πορνεία, αποθήκες. Σε ολόκληρη την επικράτεια χιλιάδες ναοί γκρεμίζονται. Υπάρχουν αναφορές για κατεστραμμένους ναούς που φτάνουν τον απίστευτο αριθμό των εκατό χιλιάδων . Ο αριθμός αυτός αναφέρεται με κάθε επιφύλαξη.

Μόνον στην κυρίως Ελλάδα, φαίνεται να υπήρξε μια μικρότερης ευτυχώς εκτάσεως καταστροφή, λόγω του ισχυρού Εθνικού φρονήματος των Ελλήνων που στους οδήγησε και σε αντίσταση κατά της ισχυρής Βυζαντινής εξουσίας.

Το τίμημα όμως δυστυχώς ήταν πολύ μεγάλο . Δεκέμβριος του 390 μ.Χ. ο ΓότΘος στρατηγός ΒοΘέριχος, αρχηγός της Βυζαντινής φρουράς της Θεσ/νίκης προσπαθεί να επιβάλλει τον εκχριστιανισμό των Ελλήνων κατοίκων της πόλεως. Αποτέλεσμα η εξέγερσις του λαού που προσπαθούσε απεγνωσμένα να κρατήσει την εθνική και Θρησκευτική του ταυτότητα. Η Γοτθική φρουρά στην αρχή αιφνιδιάζεται και πολλοί στρατιώτες και αξιωματικοί σκοτώνονται. Όταν ο Θεοδόσιος πληροφορείται το συμβάν , με δολιότητα, τάχα για να εξευμενίσει τα πνεύματα, καλεί τον λαό της πόλεως στον ιππόδρομο για να παρακολουΘήσουν δήΘεν ιπποδρομία. Εκεί σε 3 μόνον ώρες κατασφάζει με την βοήΘεια των ΓότΘων πάνω από 7,000 Ελληνες (κατ' αλλους 15000) που δεν ήΘελαν να βαφτιστούν . Βέβαια η εκκλησία καταδίκασε τον Θεοδόσιο για την γενοκτονία αυτήν προκειμένου να προλάβει μια νέα γενικευμένη εξέγερση στις Ελληνικές επαρχίες της Αυτοκρατορίας. Τον τιμώρησε να μην μπορεί να εισέλΘει στην εκκλησία για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα και να μετανοήσει για την πράξη του. Ενδιαφέρουσα είναι η Θέση που κράτησε ο Θεοδόσιος απέναντι στην εβραίκή Θρησκεία. Το 393 μ.Χ. ορίζει ότι η εβραίκή Θρησκεία είναι ανεκτή και ότι δεν επιτρέπεται η καταστροφή των ιουδαίκών συναγωγών από τους χριστιανούς. Επί της βασιλείας του διαδόχου του Θεοδόσιου , Αρκάδιου , συνεχίζεται το έργο του προκατόχου του. Ο Αρκάδιος ήτο ανήλικος και ο επίτροπος του ήτο ο εβραίος Ρουφίνος.

Μάλιστα έγινε προσπάθεια τότε να στεφθεί αυτοκράτειρα η εβραία κόρη του Ρουφίνου η οποία προσπάΘεια όμως απέτυχε. Επί Αρκαδίου λοιπόν συμβαίνει και η μεγάλη επιδρομή του Αλαρίχου εναντίον της Ελλάδος.Το 395 μ.Χ. ο Αλάριχος αρχηγός των ήδη εκχριστιανισμένων (γύρω στο 380 από μοναχούς οπαδούς του αρειανισμού) ΓότΘων τους οποίους ο ανΘέλλην Θεοδόσιος είχε εγκαταστήσει σαν "φοιδράτους" (συμμάχους) του στην Μοισία και την Θράκη , κινείται με απειλητικές διαθέσεις προς την Κωνσταντινούπολη, αναζητώντας πλούτη και δόξα. Ο Ρουφίνος που όπως είπαμε πιο πάνω ήταν συμβουλάτωρ του Αυτοκράτορος Αρκαδίου, επίσης Ισπανού , όπως και ο Θεοδόσιος ο Α , για να γλιτώσει την πρωτεύουσα , αλλά και για να κάνει αντιπερισπασμό στις βλέψεις του Βάνδαλου στρατηγού της Β. Αυτοκρατορίας Στηλίχωνος, στρέφει τον Αλάριχο προς την Ελλάδα, μηνύοντας, τον ότι τα "ειδωλολατρικά" ιερά της κρύβουν αμύθητα πλούτη.

Ακολουθούμενος από στίφη φανατικών μοναχών ο στρατός του Αλάριχου, σφάζει και σκλαβώνει - "τους μεν άνδρας ηβηδόν αποσφάτων , παίδας δε και γυναίκας αγεληδόν συνεπαγόμενος" - καταστρέφει, λεηλατεί, πυρπολεί και ερημώνει μια τελείωτη σειρά από πόλεις και οικισμούς, στο πέρασμά του προς την ανοχύρωτη νότια Ελλάδα μέσα από την Μακεδονία - όπου προξενεί τρομερές καταστροφές στο Δίον - και τη Θεσσαλία. Ταυτόχρονα με την επιδρομή του Αλάριχου ο Αρκάδιος διατάζει, όχι απλώς την καταστροφή, αλλά την ισοπέδωση ("ες έδαφος φέρειν") όλων των Ελληνικών ναών επιβάλλοντας.στην συνέχεια το υλικότους να χρησιμοποιηΘεί για την κατασκευή άλλων οικοδομημά των , έτσι ώστε να χαθούν παντελώς τα ίχνη τους.

 Αλάριχος εν τω μεταξύ έφτασε το 396 στις Θερμοπύλες. Λίγο πριν φτάσει και εδώ είναι το αποκαλυπτικό γεγονός της συμμαχίας αυτής - ανήγγειλε την άφιξη στον ανθύπατο Αντίοχο και τον αρχηγό της φρουράς των Θερμοπυλών Γερούσιο , ζητώντας να αφήσουν ελεύΘερα την δίοδό του στην υπόλοιπη Ελλάδα, πράγμα που αυτοί έκαναν: Έτσι οι βάρβαροι- με την συνοδεία πάντα των μοναχών - πλημμυρίζουν Φωκίδα, Λοκρίδα, Βοιωτία, Αττική λεηλατούντες και κατασφάζοντες Ελληνες άνδρες γυναίκες και παιδιά αδιακρίτως. Στην Αττική ισοπεδώνουν το ναό της Δήμητρας και της Περσεφόνης στην Ελευσίνα Θανατώνοντας πιστούς και ιερείς που βρισκόταν εκεί. Τότε θανατώθηκε και ο τελευταίος ιεροφάντης Ιλάριος, καθώς επίσης και ο τελευταίος Λαδούχος ο ΑΘηναίος Λυκομήδης , οι οποίοι αφού βασανίστηκαν φρικτώς κάηκαν ζωντανοί.

Εδώ να ανοίξουμε μία παρένθεση και να πούμε ότι ο τελευταίος Ελευσίνιος ιεροφάντης ήταν ο Νεστόριος , που καταγόταν από το πανάρχαιο γένος των Ευμολπίδων το οποίο για 2 περίπου χιλιετίες, διατήρησε το προνόμιο της πρωΘιερουργίας στα Μυστήρια.

Μια ημέρα του 380 μ.Χ .ο χριστιανικός όχλος επετέθη στο ιερό της Ελευσίνος, βεβήλωσε ιερά σύμβολα και χώρους, κακοποίησε τους ΕΘνικούς και απείλησε με λυντσάρισμα τους σεβάσμιους γέροντες Νεστόριο και Πρίσκο.

Ο 95 ετών Νεστόριος γεμάτος αγανάκτηση γι' αυτόν τον εξευτελισμό ανακοίνωσε το οριστικό τέλος των Ελευσινίων μυστηρίων .καταγγέλοντας παράλληλα και την απαρχή της απέραντης νύχτας για την ανθρωπότητα. Ετσι για μεγάλο χρονικό διάστημα τα Ελευσίνια μυστήρια εσίγησαν όμως οι Ελληνες Εθνικοί, ανεβίωσαν τον Θεσμό τους, την τέλεση του οποίου ανέλαβαν ιερείς από τις Θεσπιές με το Αθηναϊκό γένος των Λυκομιδών που διατηρούσε το κληρονομικό προνόμιο της διαδουχίας.

Μετά την καταστροφή των Ελευσινίων ιερών ο Αλάριχος κατευΘύνεται προς την ΑΘήνα. Εκεί ενώ πολιορκούσε τα τείχη της είδε - σύμφωνα με τον ιστορικό Ζώσιμο - την ΑΘηνά Πρόμαχο και τον ήρωα της Τροίας Αχιλλέα να στέκονται μπροστά στα τείχη. Η έκπληξη και ο φόβος που προκάλεσε αυτή εμφάνιση στον Αλάριχο ήταν τόσο μεγάλη, που είχε ως αποτέλεσμα να υποχωρήοει τρομαγμένος. Στην συνέχεια οι Γότθοι εισέβαλαν στην Πελοπόννησο , όπου συνεχίζουν το "Θεάρεστο" έργο τους. Οι Βυζαντινοί τηρούσαν στάση Θεατή. Πρώτα καταστρέφονται η Κόρινθος, μετά το Αργος και τελευταία η Σπάρτη , πόλεις άλλοτε ξακουστές, μα τώρα αποδυναμωμένες χωρίς προνόμια και στρατό καταδικασμένες στην καταστροφή και τον όλεΘρο .Η ηρωίκή αντίσταση των Ελλήνων κατοίκων της Σ πάρτης δεν είχε άλλο αποτέλεσμα, παρά τον ένδοξο Θανατό τους .

Στη συνέχεια αυτός ο συμφερτός των αμαθών και τυφλωμένων από το μίσος ισοπεδώνει τον ναό του Διός στην Νεμέα, τα Αρκαδικά ιερά της Λυκόσουρας , και τα περίλαμπρα ιερά της Ολυμπίας. Και οι καταστροφές Θα συνεχιζόταν εάν οι προσωπικές φιλοδοξίες του στρατηγού Στηλιχώνος , δεν τον έκαναν να παρακούσει τις εντολές του Αρκαδίου και να αποβιβαστεί στο Λέσαιο της ΚορίνΘου, όπου με μικρές σχετικά δυνάμεις μπόρεσε να κατατροπώσει τον Αλάριχο και να αποκόψει την υποχώρηση του δια μέσου της Κεντρικής Ελλάδος , αποδεικνύοντας βέβαια πόσο εύκολη Θα ήταν η εξαρχής αποφυγή αυτής της βαρβαρικής εισβολής αν ήΘελαν κάποιοι.

Ο Αλάριχος τότε αναγκάστηκε να στραφεί προς τα Βόρεια και έφτασε στην Ηπειρο δια μέσου της Πίνδου, όπου στην περιοχή των Αγράφων , υπέστη τεράστιες απώλειες από την αντάρτικη δράση των ορεσίβιων Ελλήνων .Κι όμως Ο Αρκάδιος δεν ντράπηκε να τιμήσει τον άνΘρωπο που λεηλάτησε τις Ελληνικές επαρχίες της Αυτοκρατορίας. Ετσι το 398 μ.Χ. του έδωσε τον τίτλο του "Στρατηγού του Ιλλυρικού Θέματος" .

Όταν το 408 μ.Χ. ανεβαίνει στον Θρόνο ο Θεοδόσιος ο Β' πολλοί Ελληνες πίστεψαν ότι θα περιόριζε αν όχι Θα σταματούσε τους διωγμούς αλλά η συνέχεια δεν τους δικαίωσε καΘόλου. Αποτέλεσμα της ανθελληνικής πολιτικής και αυτού του Αυτοκράτορα ήταν η κατάργηση στην Αθηνα του Αρείου Πάγου, του Θεσμού των ΘεσμοΘετών και των υπολοίπων Ελληνικών 6ικαστηρίων. Στην Σπάρτη ομοίως καταργηΘήκαν όλοι οι πολιτειακοί Θεσμοί . Οι ναοί εξακολουΘούν να καταστρέφονται και το 429 με νέο διάταγμα ορίζεται ότι μπορούν να μετατρέπονται και σε χριστιανικές εκκλησίες.

Απαγογεύεται και πάλι η τέλεσις ιεροτελεστιών και εορτών , και με εμπρησμό καταστρέφεται ολοσχερώς ο Ναός του Διός στην Ολυμπία. Νέοι διωγμοί κατά των Ελλήνων ολοκληρώνουν το έργο του του αφελληνισμού της αυτοκρατορίας. Τραγικό Θύμα αυτών των διωγμών και η φιλόσοφος Υπατία, το 415 στην Αλεξάνδρεια, η οποία αφού συνελήφΘη στους δρόμους της πόλεως, από σωματοφύλακες του Πατριάρχου (Παραβολάνους) σύρθηκε δια της βίας μέσα σε ένα ναό , όπου αφού την γύμνωσαν και την κατακρεούργησαν , πέταξαν τα κομμάτια τω σώματός της,άλλα στην ψωτιά και άλλα στα σκυλιά.

Επί του Λέοντος του Α ( 457 - 474) νέοι διωγμοί κατά των Ελλήνων. Επί της Βασιλείας του Ζήνωνος, που ανέβηκε στον Αυτοκρα τορικό θρόνο το 474, έχουμε την επάνασταση του Λεόντιου ο οποίος μαζί με τον Ιλλο, αρχηγό του στρατού και τον Πομπιρέπιο, ΑΘηναίο φιλόσοφο, επιδιώκει την ανατροπή της χριστιανικής Θρησκείας και την επαναφορά των πατρίων Θεών .Αυτή η επανάσταση αποδεικνύει ότι το ηθικό του Ελληνικού λαού, παρά τους συνεχείς διωγμούς , δεν έλεγε να ενδώσει στις απειλές και στις διώξεις. Δυστυχώς η έκβαση αυτής της επαναστάσεως ήταν ατυχής. Το 488 μ.Χ. 4 χρόνια μετά την έναρξη της έχουμε την Θανάτωση και των τελευταίων από τους υποκινητές της. Μετά τον Ιουστίνο (518 - 527) ο οποίος καταργεί το 521 τους Ολυμπιακούς αγώνες της Αντιοχείας οι οποίοι γινόταν , σε ένα καθεστώς ενδείας και ημιπαρανομίας, την σκυτάλη αναλαμβάνει ο Γιουτπράδα επί το Ελληνιστί Ιουστινιανός (527 - 565) ένας από τους μεγαλύτερους διώκτες του Ελληνισμού.Επί της βασιλείας του συμβαίνει και η περίφημος "στάσις του Νίκα" που τόσο έχουν παραποιηΘεί τα πραγματικά αίτια που την προξένησαν . Οι πράσινοι και οι Βενετοί αποτελούσαν τις δύο σηματικότερες ιπποδρομιακές φατριές την Κωνσταντινουπόλεως Η τρίτη ήταν οι Ρούσσοι. Ο Ιουστινιανός είχε ταχΘεί εξ αρχής κατά των πρασίνων.

Οι πράσινοι λοιπόν είχαν ταχΘεί κατά του χριστιανισμού και επιζητούσαν μια λογικότερη και ελληνιζουσα Θρησκεία, ταυτόχρονα με την εξάλειψη των σκληρων μέτρων και το σταμάτημα των διωγμών του Ιουστινιανού κατά των Ελλήνων. Ορισαν αρχηγό τους , τον Υπάτιο ανηψιό του Αναστάσιου και αφού πήραν με το μέρος τους και τους Βενετούς απελευθέρωσαν τους κρατούμενους που είχαν στις φυλακές και εν συνεχεία τις πυρπόλησαν. Υστερα έκαψαν την χαλκή πύλη του παλατιού και την Αγία Σοφία. Και οι επιτυχίες θα συνεχίζονταν , εάν τελικά τα τεράστια λάΘη στρατηγικής των επαναστατών , δεν οδηγούσαν τον Ιουστινιανό από την , ταπεινωτική πανωλεθρία στην ανέλπιστη νίκη και σωστηρία αυτού , και του δόγματος που πρέσβευε.

Καταστολή της εξέργερσης, εκτέλεση του Υπάτιου και του αδελφού του, γενικές σφαγές και νέοι διωγμοί κατά των Ελλήνων από του Βυζαντινούς και τους βάρβαρους συμβούλους.

Σαράντα χιλιάδες νεκροί αρχικά , κλείσιμο των φιλοσοφικών σχολών , γκρέμισμα ναών. Η μάχη που Θα μπορούσε να είχε σημάνει την αναγέννηση του Ελληνισμού είχε χαΘεί.

Τα αποτελέσματα. Ανανέωσις όλων των νόμων κατά των Ελλήνων , με την προσεπιβολή της ποινής του Θανάτου. Αφαίρεση των κτημάτων των Ελλήνων και των Ελληνικών ναών υπέρ της χριστιανικής Θρησκείας και του δημοσίου ταμείου.

Το 529 κατάργηση της φιλοσοφικής σχολής των ΑΘηνών.

Ακόμα απηγόρευσαν στους διδασκάλους και το δικαίωμα να διδάσκουν . " Απαγορεύουμε να ασκούν διδασκαλία αυτοί που πάσχουν από την ιερόσυλη τρέλλα των Ελλήνων" (Ιουστινιανός κώδιξ 1, 11 , 10). Ο όρος Ελλην παίρνει τώρα καΘαρά, τον χαρακτηρισμό του "ανόσιου" και του "μυσαρού. Ακόμη τους κατήργησαν τα πολιτικά δικαιώματα και αργότερα τους απηγόρευσαν και να στρατεύονται. Ετσι ούτε συμμετοχή στα κοινά ούτε μεταβίβαση της περιουσίας τους.

Το 546 στην Κωνσταντινούπολη φυλακίστηκαν , βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν , γραμματικοί, ρήτορες , νομικοί και γιατροί με την κατηγορία ότι ήσαν Ελληνες. Το 562 νέος διωγμός και όπως λέει ο Μαλαλάς "Στην πρωτεύουσα συλλαμβάνουνε Ελληνες και αφού τους γυρίζουμε σε κοινή Θέα (διαπόμπευση) κάψανε στο Κυνήγιο τα βιβλία τους , τα αγάλματα και τις εικόνες των ελεεινών Θεών τους".

Στα 640 μ.Χ. έλαβε χώρα ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα εναντίον του Ελληνισμού. Η πυρπόλησις της ΒιβλιοΘήκης της Αλεξάνδρειας. Στην περίφημη βιβλιοθήκη της, ήταν συγκεντρωμένη ολόκληρη η Ελληνική σκέψις.Οταν οι Αραβες κατέκτησαν την πόλη, γενόμενοι δεκτοί ως ελευΘερωταί από την εβραίκή παροικία, οι επικεφαλείς της προέτρεψαν τον αγράμματο Άραβα στρατηγό να κάψει την βιβλιθήκη με το αναπάντητο σόφισμα "αν τα βιβλία αυτά είναι σύμφωνα με το Κοράνι είναι άχρηστα. Αν είναι αντίΘετα τότε είναι επιζήμια".Εκεί μέσα χάΘηκαν σχεδόν τα 8/10 της Ελληνικής σκέψεως. Γλύτωσαν μόνο , όσα είχαν κατά καιρούς αντιγραφεί και ίσως αλλοιωΘεί.

Οι εβραίοι εκτός από το πνευματικό έγκλημα οργάνωσαν και την γενοκτονία του Ελληνισμού της Αλεξάνδρειας. Με ραδιουγρίες και των δύο ηγετών της εβραίκής παροικίας του Βενιαμίν και του Μουσάχα, οι άραβες εππείσΘηκαν και εξολόΘρευσαν με σφαγή τους Ελληνες της φημισμένης πόλεως.

Και φτάνουμε έτσι στο 692 μ.Χ. και στην περίφημη "Πένθεκτη σύνοδο" η οποία καταδίκασε τον εορτασμό των Καλένδων , των Βρουμαλίων , των Αθεστηρίων , καΘώς και τις "αισχρές εικόνες" των Ελλήνων πράγμα που εμμέσως πλήν σαψώς, μαρτυρεί κρούσματα κρυφής λατρείας , με χρήση αγαλμάτων .

Με την εμφάνιση της δυναστείας των χαζάρων ( οι οποίοι ήταν εβραίοι) και την έξαρση της διαμάχης εικονολατρών και εικονοκλαστών , έχουμε μια καινούρια διφορούμενη πραγματικότητα. Αυτή η πραγματικότητα δεν είναι μόνον Θρησκευτικής υφής, αλλά και κοινωνικοπολιτικής καΘώς ουσιαστικά εκφράζεται μέσα από την διαμάχη, των Ελληνικών επαρχιών της Αυτοκρατορίας που ασπάζονται τις εικόνες επηρεασμένες από την προγενέστερη παράδοση του Ελληνισμού και των ανατολικών επαρχιών που με ολότελα διαφορετική ψυχοσύνΘεση και επηρεαζόμενες από τον Ιουδαίσμό και τον ΜωαμεΘανισμό τις αντιμάχονται.

Αυτή είναι η μάχη που Θα κρίνει τελεσίδικα για το ποιά Θα είναι στο εξής η φυσιογνωμία αυτού του πολυεΘνικού οργανισμού που ονομάζεται Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Και βέβαια δεν είναι τυχαίο ότι κατά την διάρκεια της δυναστείας των χαζάρων και πιο συγκεκριμένα επί του Κωνσταντίνου του Ε , παρατηρείται μια εσκεμμένη τέλεια εγκατάλειψη του Ελληνικού χώρου , ως ερμαιου στις διαΘέσεις των βαρβάρων Σλάβων .

Ο Κωνσσταντίνος ο Ε και οι υπόλοιποι εικονοκλάστες αυτοκράτορες Θεωρούσαν ότι με την κάΘοδο των σλαβικών ορδών και την εν συνέχεια όπως αυτοί πίστευαν - εμφάνιση του Ελληνικού στοιχείου Θα δημιουργούνταν ένα σοβαρό αντίρροπο στις εικονολατρικές διαΘέσεις των Ελλήνων .

Εδώ κάνουμε μία παρένΘεση και να πούμε ότι στην τόσο σκοτεινή για τον Ελληνισμό περίοδο στηρίχτθηκαν οι ανΘελληνικες Θεωρίες του Φαλμμεραϋερ , περί σλαβικής καταγωγής των νεοτέρων Ελλήνων . Ομως εκ των υστέρων απεδείχΘη ότι ο Φαλμμεραϋερ, ήτο πράκτωρ των Ρώσσων και ότι "έΘεσε την επιστήμη του εις την υπηρεσία του πανσλαβισμού" (Απόρρητα αρχεία των μυστικών υπηρεσιών της Βιέννης)

Πολλοί εδώ Θα βιαστούν να διαχωρισουν τους εικονολάτρες αυτοκράτορες και να τους αναγορεύσουν σε σωτήρες και Θεματοφύλακες του Ελληνισμού. Δυστιχώς οι πράξεις τους οδηγούνταν από φιλοδοξία και μόνο και χρησιμοποιούσαν τις προσδοκίες και τα οράματα ενός λαού , του Ελληνικού στην προσπάΘεια τους να κυριαρχήσουν και να εξουσιάσουν . Το 842 λοιπόν χρονιά που έγινε η οριστική αναστήλωση των εικόνων οι εορτασμοί των εικονολατρών συνοδεύτικαν από μια φρικτή τελετή αναΘεματισμών όπου ανάμεσα στους άλλους αναΘεματισμούς υπάρχει και ένας 'που αναΘεματίζει τους Ελληνες. Αυτό το ανάΘεμα , αυτή η προσβολή του Ελληνικού ονόματος και του πολιτισμού βρίσκεται ακόμη και σήμερα στο "Τριώδιο" και διαβάζεται την "Κυριακή της ΟρΘοδοξίας ". Ενας άλλος κανών που ψάλλεται προς τιμήν της αποκαταστάσεως των εικόνων και που περιλαμβάνεται στο "Συνοδικόν της ΟρΘοδοξίας και που αποδίδεται στον Θεόδωρο Στουδίτη , στρέφεται κατά του Ιωάννη Γραμματικού ο οποίος ήταν αρχικά ηγούμενος αλλά αργότερα έδειξε τάσεις αποστασιοποιήσεως από την χριστιανική διδασκαλία , τις οποίες επικρίνει ο κανών αυτός και τον χαρακτηρίζει ως "ίσον των ανοσίων Ελλήνων και ότι : υπερηφανευόταν για τα έργα τους που η i φωνή των δικαίων τα σκόρπισε δικαίως στους ανέμους"

Φτάνουμε έτσι στα τέλη πλέον του 9ου αι. όπου τότε έπαψε στα ελληνικά χώματα η τελευταία μαζική λατρεία των Ολύμπιων Θεών , εκείνη των απομονωμένων κατοίκων της μέσα Μάνης, που πρίν από ένα περίπου αιώνα είχαν αντισταΘεί επιτυχέστατα στην απόπειρα του πατριάρχη Κωνσταντινουπολεως Ταράσιου . Βέβαια όλους αυτούς τους αιώνες πάντα υπήρχε προσχώρηση στις Ελληνικές αξίες ανθρώπων της εκκλησίας όπως και της αυτοκρατορικής εξουσίας όμως τώρα αρχίζει και γίνεται συχνότερη με τρανό παράδειγμα αυτό του αυτοκράτορος Λέοντος του Σοφού (886 - 912 μ.Χ.). Ετσι έχουμε έναν λόγο του Κωνσταντίνου του, Συκελού κατά του Λεοντος, του οποίου αξίζει να σημειωΘεί, ότι ήταν μαΘητής , στον οποίον αναφέρει ότι "0 Λέων δίδαξε όλην την κοσμική επιστήμη για την οποία περηφανεύονταν οι αρχαίοι και έχασε την ψυχή του, σε αυτήν την Θάλασσα της ασέβειας" . Και ακόμη "0 αληΘινός Θεός δικαίως τον τιμώρησε (τον Λέων) για τον σαρκοσμό του προς αυτόν , γιατί ήταν ένας αποστάτης , ένας αποστάτης , ένας λάτρης του Δ ΙΑ " .

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι ο παραπάνω λόγος έχει γραφεί και ομιλεί για αυτοκράτορα λάτρυ του Διός τον 10ο αι. μ.Χ. σε μία εποχή δηλ. που οι περισσότεροι ιστορικοί Θεωρούν ότι η Ελληνική Θρησκεία και η φιλοσοφία έχουν εκλείψει παντελώς.

Τους επόμενους αιώνες αρκετοί διανοούμενοι επανακάλυψαν το Αρχαίο Ελληνικό πνεύμα - κυρίως στωικό και πλατωνικό - το οποίο βέβαια τους στοίχισε ήπιες η άγριες διώξεις ανάλoγα την κοινωνική δύναμη του εκάστου .

Εδώ τελειώνει αυτή η μακραίωνη περίοδος διώξεως του Αρχαίου Πνεύματος και όπως είδαμε ξεκίνησε μία εναγκάλιση του και το ζωoγόνo Ελληνικό πνεύμα άρχισε να κατακτάει ξανά την Βυζαντινή αυτοκρατορία. Ετσι ο μισελληνισμός των χριστιανών έχει τώρα μετουσιωΘεί , παρά τις μανιώδεις αντιδράσεις ορισμένων φανατικών σε ένα συγκριτικό μοντέλο ορΘοδόξων και Ελληνικών απόψεων , με κυρίαρχο το Ελληνικό. Την συγκεκριμένη περίοδο η Βυζαντινή Αυτοκρατορία μετονομάζεται σε " Βασίλειο των Ελλήνων" . Βέβαια αυτό Θα μπορούσε να είχε γίνει πολύ νωρίτερα. oμως κάποιοι η δεν καταλάβαιναν η δεν ήΘελαν να καταλάβουν ότι η αυτοκρατορία θα μπορούσε να σωΘεί, μόνον χάρη στις δυνάμεις του Ελληνισμού.

Ετσι λαβωμένη πλέον Θα χαΘεί μερικούς αιώνες αργότερα. Είναι γνωστό όμως ότι ο τελευταίος Αυτοκράτωρ, ο προδωμένος Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έπεσε ηρωικώς στα τείχη της Πόλης ως "Αυτοκράτωρ των Ελλήνων" . Η Αυτοκρατορία μπορεί να μην σώΘηκε, όμως αυτή η αναγέννηση του Ελληνικού πνεύματος και η αφύπνιση της συνείδησης των Ελληνικών πληΘυσμών , όσoν αφορά την πραγματική φυλετική τους ταυτότητα σε αυτούς τους τελευταίους αιώνες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας , βοήΘησαν τους Ελληνες να αντέξουν στην νέα σκληρή δοκιμασία στην οποία Θα έμπαιναν τους επόμενους τέσσερις αιώνες . Την κατάκτηση από τους μογγόλους τούρκους.

hellenicnationalreligion.blogspot.com

Πηγή: diadrastiko: Οι Διωγμοί των Ελλήνων http://diadrastiko.blogspot.com/2012/04/blog-post_3236.html#ixzz1stxSGTgA