Χαίρε άθλιο κράτος, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν

«Σήμερα μου έστειλες να πληρώσω 660 ευρώ σε εισόδημα επιβολής εισφοράς αλληλεγγύης όπως το λες. Με ανάγκασες να ζω ανάπηρη τραχειοτομημένη διασωληνωμένη χωρίς να ενδιαφερθείς για τα αναλώσιμα και την 24ωρη περίθαλψη που χρειάζομαι καθημερινά.

Κατανοώ πως είσαι στριμωγμένος οικονομικά, τα δανεικά πρέπει να επιστραφούν. Γι’ αυτό κι εγώ έγραψα στον παππού που έχουμε για πρόεδρο δημοκρατίας και στον τσαχπίνη υπουργό υγείας, να επιτραπεί στους γιατρούς να σταματήσουν τη μηχανική μου υποστήριξη. Εσύ, ούτε αξιώθηκες ν’ απαντήσεις, μάλλον κάνεις οικονομία και στο χαρτί, φτωχό μου ΕΣΥ! Σε υπηρέτησα 20 χρόνια πιστά, γέννησα 3 ελληνόπουλα, τελευταία δανείστηκα να βάλω φωτοβολταϊκά βοηθώντας παράλληλα και σένα να ανεξαρτητοποιηθείς μια σταλιά από τις εισαγωγές πετρελαίου. Ξέρω τώρα ότι δεν είχες ούτε έχεις τσίπα πάνω σου. Γι’ αυτό κι εγώ σου κηρύττω τον πόλεμο, όπλο μου μόνο δυο μάτια που με βοηθούν να γράφω.

Ένα κράτος που σε περιόδους κρίσης δεν κοιτά πρώτα να σώσει τους αδύνατους, όταν βυθίζεται το πλοίο όπως ο σωστός καπετάνιος έχει χρεοκοπήσει κοινωνική και ηθικά.

Χαίρε λοιπόν και στον αγύριστο να πας.


KAΘΟΛΙΚΗ (ΚΙΚΗ) ΤΣΑΚΙΡΗ

85106 ΑΡΧΙΠΟΛΗ ΡΟΔΟΣ

2246098061
kiki9@otenet.gr»

Υγ: Κάπου - κάπου επισκέπτομαι το κέντρο «Ελπίδα» στη Ρόδο. Πρόκειται για κέντρο ημερήσιας φροντίδας ατόμων με νοητικές, κυρίως, αναπηρίες που στηρίζεται οικονομικά από τους εθελοντές. Είκοσι πέντε ‘‘παιδιά’’ ηλικίας 18 έως 52 χρόνων περνούν τη μισή τους μέρα εκεί απασχολούμενα στη ζωγραφική, Πηλό, υαλογραφία, ζωγραφική, κηπουρική, μαγειρική, θέατρο με στόχο την κοινωνική επανένταξη των ανθρώπων. Η πρώτη κίνηση που κάνουν είναι αν σε πάρουν αγκαλιά. Ή ζητούν να τους αγκαλιάσεις. Χρησιμοποιώντας τη γλώσσα του σώματος. Μια αγκαλιά σφιχτή σχεδόν ασφυκτική που σου περνά χίλια μηνύματα απ’όλα όσα θέλουν να πουν και δεν μπορούν. Τη χαρά τους που σε βλέπουν, τον έρωτά τους για κάποιον (ναι ερωτεύονται και μάλιστα σφόδρα), την αγωνία τους για να σου μεταδώσουν όλα όσα δημιούργησαν. Μια αγκαλιά χίλιες λέξεις για όσα δυσκολεύονται να προφέρουν.

Δεν ξέρω εσείς τι συναισθήματα βιώνετε μετά την επιστολή της Κικής, αλλά προσωπικά σε ένα σημείο έχω κολλήσει: την τραγικότητά της να μπορώ μόνο με τα μάτια να εκφράσω την οργή μου. Το αντιλαμβάνεσθε; Μόνο με τα μάτια! Καμία αρθρωμένη λέξη, καμία κίνηση, κανένα χτύπημα του χεριού στο τραπέζι, κανένα θυμωμένο περπάτημα, καμιά εκτόνωση. Μόνο με τα μάτια. Μ ό ν ο με τα μάτια.


Τζίνας Δαβιλά
protagon

http://eleftheriskepsii.blogspot.com/2012/03/blog-post_856.html