Η λύση υπάρχει, αλλά εμείς πρέπει να την δούμε και να αποφασίσουμε να την κάνουμε πράξη

• Το μέλλον μας εξαρτάται από εμάς. Το "σύστημα" θέλει να μας το στερήσει...

Το ερώτημα που επιτακτικά που τριβελίζει το μυαλό μου είναι ένα. Είναι το ίδιο ερώτημα που μας απασχολεί όλους. Υπάρχει λύση στο σημερινό πρόβλημα της χώρας και αν ναι, που βρίσκεται; Στην πλατεία, στους διάφορους σχηματισμούς που δημαγωγώντας προσπαθούν να προσελκύσουν, στο υπάρχον πολιτικό σύστημα ή σε κάτι άλλο;

Πολλές φορές έκανα αυτή τη συζήτηση με φίλους, αλλά και με άγνωστους πολίτες στην πλατεία. Φωνές, φασαρία, ματαιοδοξία, προπαγάνδα, πρακτοριλίκι, όλα γίνονται ένας αχταρμάς. Ο φόβος αντί να φύγει, γίνεται μεγαλύτερος. Πού πάμε; Πού μας πάνε; Γιατί να μην μπορώ να αντιδράσω; Θα ακούσει με ειλικρίνεια κανείς την δική μου φωνή, την δική μου άποψη;

Έχω κι εγώ να πω κάτι… ίσως σωστό, ίσως λάθος, αλλά έχω να πω κάτι…
Πνίγομαι! Νιώθω το βάρος των καιρών. Νιώθω το χρέος στα νέα παιδιά. Νιώθω το έγκλημα να συνεχίζεται κι εγώ κάθομαι και μπλέκομαι ακόμη περισσότερο.
Με μπλέκουν, με μπερδεύουν… και ξέρω πως το κάνουν σκόπιμα… Κόμματα, αποκόμματα, τελείες και άλλα πολλά θλιβερά ή αισιόδοξα ξεδιπλώνονται μπροστά μου…

Εγώ θέλω την πατρίδα μου. Θέλω την δουλειά μου. Θέλω να ζω σαν άνθρωπος και να μπορώ να χαμογελάσω. Θέλω να έχω έναν ορίζοντα καθαρό για να βλέπω τον δρόμο που πηγαίνω…
Όχι, δεν θέλω αυτούς τους τραγικούς, θλιβερούς, τους μικρούς και ανίκανους, τους γελοίους και ματαιόδοξους που προσπαθούν να καπηλευθούν την ύπαρξή μου για να με προσμετρήσουν στην δυναμική τους και την συνέχιση της φαυλότητάς τους.

Ξέρω πως για κάποιους θέλω πολλά.
Για άλλους, ίσως να ζητάω λίγα.
Θέλω να μπορέσω να βρω μια άκρη στον λαβύρινθο που μου έστησαν, θέλω να βγω έξω από την κόλαση που με πηγαίνουν…
Θέλω να επικοινωνήσω, να μιλήσω και να μουντζώσω αυτούς που είναι στο χθες και θέλουν με κάθε τρόπο να με φυλακίσουν για να εξασφαλίσουν την γλοιώδη ύπαρξή τους…
Όμως αρκεί αυτό;

Μέχρι σήμερα αυτή η πατρίδα (και για εκατοντάδες χρόνια), η δικιά μας πατρίδα, η Ελλάδα, δεν γνώρισε την ελευθερία. Αμέτρητοι οι βιαστές της, αμέτρητοι οι εκμεταλλευτές της. Και σήμερα τρέχουν και συνωστίζονται οι όψιμοι κατακτητές της για να (ξανα)αρπάξουν όσα περισσότερα μπορούν, όσα περισσότερα προλάβουν, όσα περισσότερα τους επιτρέψουμε εμείς και οι «άρχοντές» μας. Κι εμείς νιώθουμε εγκλωβισμένοι στο «σύστημα» που φτιάχτηκε έτσι ώστε ποτέ να μην μπορέσουμε να ορίσουμε μονάχοι μας το δικό μας αύριο…

Είμαστε μια παρέα, άνθρωποι απλοί, μην φανταστείτε κάτι ιδιαίτερο. Μια παρέα που έχουμε όνειρα, έχουμε οράματα, έχουμε μέσα μας την αγάπη για ετούτη την πατρίδα. Είμαστε μια μεγάλη παρέα και ξέρουμε πως δεν είμαστε μόνοι. Όχι, δεν πιστεύουμε στα κόμματα. Πιστεύουμε στους ανθρώπους. Πείτε μας ρομαντικούς ή ηλίθιους, αλλά πιστεύουμε στην δυναμική των σημερινών ανθρώπων που το σάπιο σύστημα έριξε στο περιθώριο, επειδή ένιωθε να απειλείται από το νέο…

Όλοι μας είμαστε σε αυτή την παρέα αλλά δεν το ξέρουμε. Δεν μας αφήνουν να βρεθούμε, να συνεννοηθούμε και να σχεδιάσουμε κόντρα στα δικά τους σχέδια, κόντρα στα σχέδια του αφανισμού μας. Όλοι μας πιστεύουμε πως μπορούμε να βγούμε από το αδιέξοδο. Όλοι μας είμαστε σίγουροι πως οι σκέψεις μας είναι κοινές, δημιουργικές και κυρίως, σύγχρονες, έξω από τα καθεστωτικά και συστημικά πολιτικά καλούπια.

Πιστεύουμε πως μπορούμε όλοι μας να βρεθούμε και να χτίσουμε έναν σύγχρονο δήμο των πολιτών, μέσα από τα μέσα που μας δίνει η τεχνολογία. Μπορούμε να δημιουργήσουμε το δικό μας «κόμμα» (αφού το πολιτικό σύστημα δεν επιτρέπει κάτι διαφορετικό), την δική μας μεγάλη ομάδα και να επικοινωνήσουμε, να συζητήσουμε, να πούμε ο καθένας τη δική του γνώμη, για να προστεθεί, να συγκαταριθμηθεί με τις γνώμες άλλων και να δημιουργήσουμε όλοι μαζί αυτό που οι «άρχοντες» τρέμουν. Τολμάμε να καλέσουμε όλους στην δημιουργία του σύγχρονου δήμου των πολιτών, όπου όλοι θα έχουν άποψη, όπου η δημοκρατία θα αποκτήσει νόημα μέσα από ομάδες συζήτησης, αλληλεπίδρασης και κοινών δημοκρατικών αποφάσεων.

Μπορούμε να σπάσουμε τις αλυσίδες που μας έχουν βάλει. Κανένας δεν θα μπορέσει να το κάνει μόνος του. Σε αυτή την προσπάθεια απαιτείται να βρεθούμε όλοι μαζί, να γίνουμε μέγγενη και να πιέσουμε στην δημιουργία μίας Νέας Ελλάδας, που θα ανήκει πραγματικά στους Έλληνες, μίας Ελλάδας που θα νοιάζεται για τους Έλληνες, μία Ελλάδα που θα είναι υπερήφανη συνέχεια της λαμπρής ιστορίας της…

Ας βρεθούμε, λοιπόν. Έχουμε πολλά να πούμε κι ακόμη περισσότερα να κάνουμε. Ο χρόνος πιέζει...

Κωνσταντίνος

http://kostasxan.blogspot.com/2011/06/blog-post_3949.html