Η ανεπανόρθωτη θανατική ποινή

Πέρασε 18 χρόνια στη φυλακή, τα 14 από τα οποία στην πτέρυγα των µελλοθανάτων, και η εκτέλεσή του είχε προγραµµατιστεί επτά φορές πριν αποδειχθεί η αθωότητά του. Εντούτοις το Ανώτατο Δικαστήριο τωνΗΠΑ, µε ψήφους 5 έναντι 4, απέρριψε την απόφαση ενόρκωνπου είχαν επιδικάσει στον Τζων Τόµσον αποζηµίωση 14 εκατοµµυρίων δολαρίων. Η απόφαση της συντηρητικής πλειοψηφίας του δικαστηρίου, έπειτα από.....
εισήγηση του δικαστή Κλάρενς Τόµσον, χαρακτηρίστηκε στο «Slate» από την Ντάλια Λίτγουικ «µία από τις πιο άθλιες αποφάσεις που έχει πάρει ποτέ το Ανώτατο Δικαστήριο». Πιο µετριοπαθής, ο Αντριου Κόεν γράφει στο «The Atlantic» ότι η απόφαση «αποκαλύπτει σαφή εχθρότητα για το δικαίωµα των αδίκως καταδικασθέντων να αποζηµιωθούν» γιατην αδικία που υπέστησαν. «Θα πίστευε κανείς ότιµια τέτοια αποκατάσταση θα ήταντο λιγότερο που θα µπορούσε να κάνει ο νόµος για ανθρώπους όπως ο Τόµσον», προσθέτει.
Η είδηση βρέθηκε στα "Νέα".

Εγώ δε θα μείνω στο θέμα της αποζημίωσης, αυτό είναι το λιγότερο.
Δεν είναι παρά μια συγνώμη του Κράτους προς τον άδικα κρατούμενό του.
Η οποία δε δόθηκε όμως.
Το μείζον είναι το θέμα της θανατικής ποινής.
Πώς μπορεί ένα Κράτος να αποφασίζει ποιος έχει δικαίωμα να ζει και ποιος όχι;
Και αν δεχτούμε πως η φυλάκιση "διορθώνεται" (όσο μπορεί να διορθώνεται η άδικη στέρηση της ελευθερίας ενός ανθρώπου για χρόνια), είναι δεδομένο πως η άδικη εκτέλεση δε διορθώνεται.
Και πώς μπορεί το Κράτος να είναι βέβαιο πως έχει κρίνει σωστά;
Διότι το Κράτος δεν αποφασίζει απρόσωπα.
Αποφασίζει μέσω των δικαστών του.
Και οι δικαστές είναι άνθρωποι. Και ως άνθρωποι μπορεί να είναι άδικοι.
Μπορεί να κάνουν ακούσιο ή εκεμμένο λάθος στην κρίση τους.
Και η ζωή παρότι βιολογικά δίδεται από τους ανθρώπους, ως έννοια ξεπερνά την ανθρώπινη φύση.
Και δεν μπορεί ένας άνθρωπος να αποφασίζει για την αφαίρεσή της.
Ο θανατοποινίτης βρίσκεται σε αυτή τη θέση, διότι αφαίρεσε κάποια ζωή.
Γι αυτό δικάζεται και γι αυτό τιμωρείται, όπως τελικά τιμωρηθεί.
Αφού όμως η Πολιτεία θεωρεί την αφαίρεση κάποιας ζωής ως το έσχατο αδίκημα, πώς μπορεί να διατάσσει την αφαίρεση της ζωής κάποιου πολίτη της;
Η εκτέλεση, όμως, δεν εκτελείται μόνη της, χρειάζεται να οπλιστεί κάποιο ανθρώπινο χέρι για να εκτελέσει την κρατική διαταγή.
Δηλαδή το Κράτος για να τιμωρήσει ένα φονιά, δημιουργεί άλλον έναν.
Η εκχώρηση λοιπόν δικαιώματος ζωής και θανάτου σε ανθρώπους είναι δεδομένα εγκληματική λογική.
Και οι φωνές που ακούγονται εσχάτως για επαναφορά της θανατικής ποινής πρέπει να λάβουν υπόψιν τους τα παραπάνω.

Και θέλω απλώς να θυμίσω το παράδειγμα ενός Αμερικανού που πριν αρκετά χρόνια, αγωνιζόμενος για την κατάργηση της θανατικής ποινής στην πολιτεία του, αποφάσισε να κάνει ένα παράδοξο πείραμα με πειραματόζωο τον εαυτό του.
Όταν έγινε ένας φόνος, ο προαναφερθείς σκηνοθέτησε την ενοχή του, παρότι δεν είχε καμία σχέση με το έγκλημα.
Κατηγορήθηκε λοιπόν με βάση τις "αποδείξεις" που άφησε να φανούν, και το Δικαστήριο τον έκρινε ένοχο, καταδικάζοντάς τον σε θάνατο.
Ο κατηγορούμενος λοιπόν οδηγήθηκε στο θάνατο μέσω εκτέλεσης και άφησε σημείωμα με όλο το "κατόρθωμά" του.
Μετά την εκτέλεσή του βρέθηκε το σημείωμα, το Δικαστήριο εξέτασε τα στοιχεία και τον "αθώωσε" μετά θάνατον!
Και η ιστορία αυτή, όπως επιθυμούσε και ο προαναφερθείς Αμερικανός, στάθηκε αφορμή για να αλλάξει ο Νόμος στην Πολιτεία του και να καταργηθεί η θανατική ποινή.
Ένας άνθρωπος λοιπόν έγινε μάρτυρας για να καταργηθεί η θανατική ποινή και για να αποδείξει ότι η ανθρώπινη κρίση δεν είναι αλάνθαστη, επομένως δεν μπορούν οι άνθρωποι να κάνουν ανεπανόρθωτες κρίσεις, όπως η καταδίκη ανθρώπου σε θάνατο.

http://toixo-toixo.blogspot.com
http://ksipnistere.blogspot.com/2011/04/blog-post_1924.html