Διόνιος

του Δημήτρη Παπαγεωργίου

Ιμάμης από την ... Αίγυπτο τελεί την μουσουλμανική προσευχή στην πλατεία Κοτζιά.

Τα όσα συνέβησαν το πρωί της Παρασκευής στην πλατεία Κοτζιά, είμαι βέβαιος πως σχολιάστηκαν ήδη αρκετά. Για εμένα όμως θα πρέπει αυτά τα γεγονότα να είναι ένα «ξυπνητήρι» αν θέλετε για τον ελληνικό λαό. Τον ελληνικό λαό, ο οποίος για εκατοντάδες χρόνια βρίσκεται στην θέση του κυματοθραύστη των μουσουλμανικών μαζών, που επανειλημμένα έχουν προσπαθήσει να εισβάλλουν στην Ευρώπη.

Όταν εδώ και τόσα χρόνια μιλούσαμε για «ισλαμοποίηση» της Ευρώπης κανείς δεν φανταζόταν ότι το 2010, μόλις 20 χρόνια μετά το 1990, όταν στην Ελλάδα δεν υπήρχαν παρά ελάχιστοι αλλοδαποί, θα παρακολουθούσαμε 4000 περίπου αλλοδαπούς μουσουλμάνους ασιατικής και αφρικανικής καταγωγής να προσεύχονται δημοσίως για την λήξη του Ραμαζανιού.

Πόσο χειρότερα ή μάλλον πόσο διαφορετικά θα είναι τα πράγματα σε άλλα 20 χρόνια; Τι θα συμβαίνει στην Αθήνα και γενικότερα στην Ελλάδα του 2040; Θα μπορούμε να κυκλοφορούμε ελεύθερα; Οι γυναίκες θα μπορούν να φορούν παντελόνια; Ή θα θέλουμε άδεια του ντόπιου ιμάμη για να μπορέσουμε να βγούμε για φαγητό, αν είναι Ραμαζάνι;

Μην σας παραξενεύουν όλα αυτά ή τα θεωρείτε υπερβολικά. Η εμπειρία άλλων ευρωπαϊκών πρωτευουσών λέει ότι μόλις οι μουσουλμανικές κοινότητες εδραιωθούν, μόλις αποκτήσουν τα τζαμιά και τα ... πολιτιστικά τους κέντρα (στο σημείο αυτό βρισκόμαστε σήμερα στην Ελλάδα), το επόμενο πράγμα που ζητούν είναι η εφαρμογή στην κοινότητά τους του θρησκευτικού νόμου, της Σαρία. Ήδη στο Λονδίνο υπάρχουν ημιεπίσημα δικαστήρια της Σαρία, για την επίλυση θεμάτων στο εσωτερικό των μουσουλμανικών κοινοτήτων!

Το επόμενο βήμα ποιο λέτε να είναι; Μα φυσικά η υπαγωγή όλων των κατοίκων (και των ιθαγενών δηλαδή) στην δικαιοδοσία του συγκεκριμένου νόμου. Στα σκουπίδια χιλιάδες χρόνια εξέλιξης του Ελληνορωμαϊκού πολιτισμού που αντιλαμβανόμαστε ως Ευρωπαϊκό.

Και πάλι αυτά που διαβάζετε τώρα, ίσως φαίνονται υπερβολικά. Το ίδιο φαινόντουσαν παλαιότερα και όσα γράφαμε τότε. Και όμως σιγά-σιγά πραγματοποιούνται. Το μοναδικό που έχουμε πια είναι το να ελπίζουμε σε κάποιου είδους ανατροπή, για να μην πραγματοποιηθούν όλα τα παραπάνω.