ΑΣΤΕΓΟΣ ΜΕ ΟΝΟΜΑ ΒΑΡΥ ΣΑΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η περίπτωση ενος αστέγου διαφορετικού από τους άλλους, εκδικάστηκε πρόσφατα στην Ουάσινγκτον, τραβώντας την προσοχή των διεθνών ΜΜΕ. Η ματιά του δικαστή έπεσε πάνω στον άστεγο άνδρα που κατηγορείτο ότι κοιμόταν δίπλα σε ένα κτίριο γραφείων στο κέντρο της Ουάσιγκτον. Ήταν ένα απόγευμα Σαββάτου, στις αρχές Απριλίου στο Ανώτατο δικαστήριο της πόλης όπου δικαζόταν ο άστεγος Αλφρεντ Πόστελ. Στην έδρα στεκόταν ο δικαστής Τόμας Μότλεϊ....

"Έχετε το δικαίωμα να παραμείνετε σιωπηλός" είπε ένας αναπληρωτής γραμματέας στον Πόστελ, σύμφωνα με τα πρακτικά. "Ό,τι λέτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον σας από τους άλλους εκτός από τον δικηγόρο σας". "Είμαι δικηγόρος", απάντησε. Ο δικαστής αγνόησε τον ισχυρισμό του απαγγέλοντας κατηγορίες για παράνομη είσοδο που θέτει σε κίνδυνο τη δίκη. Ο άστεγος άνδρας δεν το έβαλε κάτω και ανέφερε ότι ήταν απόφοιτος της Νομική Σχολή του Χάρβαρντ το 1979. Τότε ήταν που ο Μότλεϊ τον θυμήθηκε καθώς είχε αποφοιτήσει και αυτός την ίδια χρονιά από το διάσημο πανεπιστήμιο. Σε μια πόλη με χιλιάδες άστεγους, ο Πόστελ είναι ο μοναδικός άστεγος με τρία πτυχία: Στα λογιστικά, τα οικονομικά και τη Νομική.

Γεννημένος το 1948, ήταν το μοναχοπαίδι μιας ράφτρας κι ενός κατασκευαστή τεντών. Αρχικά εργάστηκε σε μια φοροτεχνική εταιρία απ' όπου κέρδιζε πολλά χρήματα και στη συνέχεια, κατάφερε να γίνει δεκτός στη Νομική Σχολή του Χάρβαρντ, ίσως τη δυσκολότερη του κόσμου, στην οποία μάλιστα ήταν από τους καλύτερους φοιτητές του έτους του και η επιτυχία του τον οδήγησε μια πολύ άνετη ζωή.

Μετά την αποφοίτηση του, εργάστηκε για το δικηγορικό γραφείο των Shaw Pittman Potts & Trowbridge και στην εποχή του ήταν ο μόνος έγχρωμος δικηγόρος του γραφείου. Οι συνεργάτες του θυμούνται ως καλλιεργημένο, στοχαστικό και γλυκομίλητο άνθρωπο.

Δυστυχώς, στο απόγειο της καριέρας και της επιτυχίας του, διαγνώστηκε με σχιζοφρένεια, νόμιζε συνέχεια πως τον καταδιώκουν και πως η αστυνομία ψάχνει να τον συλλάβει. Το αποκορύφωμα που οδήγησε στην απόλυτη ψυχολογική του κατάρρευση ήταν ο χωρισμός με την αγαπημένη του. Οπως δηλώνει η 85χρονη πλέον, μητέρα του «Φοβόμουν... κατέβαινε στο σαλόνι τρέχοντας και ουρλιάζοντας, τον χαστούκιζα να συνέλθει και άρχιζε να κλαίει. Από τότε ήταν μόνο κατήφορος»

Σύντομα έχασε τη δουλειά του και μαζί με αυτή και την άνετη ζωή του. Οταν η μητέρα του δεν μπορούσε άλλο να τον προσέχει, ζήτησε από τον πάστορα της ενορίας να τον φιλοξενήσει. Οπως θυμάται η κόρη του πάστορα, έμεινε σπίτι τους πολλά χρόνια και απλά καθόταν συνεχώς μπροστά στην τηλεόραση ώρες ολόκληρες ή σε ένα παγκάκι στο πάρκο και κοιτούσε τον κόσμο να περνάει.

Ετσι πέρασαν περίπου 30 χρόνια και ο Πόστελ ήταν κατά γενική ομολογία ένα ζωντανό φάντασμα, με εξαίρεση ορισμένες κατηγορίες για κλοπές και πλημμελήματα στη δεκαετία του 1990.

«Είσαι δικηγόρος, είσαι διάσημος. Και όταν χάνεις αυτή τη θέση, είναι σαν αυτοκτονία. Είσαι ξεχασμένος. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό. Απαξίωση. Νιώθεις άχρηστος. Ναι, ήμουν άχρηστος» παραδέχεται ο Πόστελ.

Ετσι ο Πόστελ κατρακύλησε. Ξεκίνησε να στοιχειώνει τις ίδιες βιτρίνες κάθε μέρα. Η μία ήταν στο Avondale Coffee Shop στη Michigan Avenue, μέχρι που ο ιδιοκτήτης τον έδιωξε και στη συνέχεια συνελήφθη τον Απρίλιο του 2014. Αργότερα άρχισε να κοιμάται έξω από το Brawner Building της 17ης οδού και σε άλλους δρόμους. Η αστυνομία τον συνέλαβε δύο φορές εκεί και κατέληξε στο δικαστήριο, όπου συνάντησε τον παλιό του γνώριμο.

Ωστόσο υπάρχει ελπίδα για τον Πόστελ, αφού η ομάδα ψυχικής υγείας Green Door, ενδιαφέρθηκε για την περίπτωση του και σε συνεργασία με την Pathways to Housing, μια άλλη οργάνωση που βοηθά τους άστεγους και τη μητέρα του, προσπαθούν να συγκεντρώσουν χρήματα, για να μη μένει πια στο δρόμο.

 

 

http://skeftomasteellhnika.blogspot.gr/2015/07/blog-post_335.html