ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗΣ

Δεν είναι και λίγο να βγάζεις κοτζάμ Κρούγκμαν μαλάκα.

Γιατί αυτό ακριβώς κατόρθωσε ανάμεσα σε τόσους άλλους αντίστροφους άθλους η συγκυβέρνηση: Να κάνει τον σύμμαχο της νομπελίστα οικονομολόγο να αναφωνεί έκπληκτος δημοσίως προ ημερών: «Δεν μπορούσε καν να μου περάσει από το μυαλό ότι ετοιμάζονταν να προβάλουν αντίσταση χωρίς να έχουν ετοιμάσει ένα εναλλακτικό σχέδιο. Απίστευτο. Πίστευαν απλώς ότι μπορούσαν να διεκδικήσουν ευνοϊκότερους όρους. Οπότε σίγουρα αυτό είναι ένα σοκ… Μπορεί οι όροι οι οποίοι είχαν τεθεί αρχικά στην Αθήνα να μην ήταν εφικτοί, σίγουρα όμως ούτε οι νέοι μπορούν να λειτουργήσουν. Οπότε ίσως υπερεκτίμησα την ικανότητα της ελληνικής κυβέρνησης»

Πολλοί ήταν εκείνοι που υπερεκτίμησαν την ικανότητα της ελληνικής κυβέρνησης με πρώτη απ’ όλους την ίδια την κυβέρνηση. Εκείνοι που δεν την υπερεκτίμησαν ήταν οι δανειστές που τη διάβαζαν σαν ανοιχτό γράμμα. 

Μεγάλο το σοκ για τον Κρούγκμαν. Πολύ μεγαλύτερο για τον ελληνικό λαό όμως που παρακολουθεί μια κυβέρνηση που ψήφισε για το σκίσιμο των μνημονίων να φέρνει τρίτο και χειρότερο μνημόνιο με την ηχώ από το ηρωικό δημοψηφισματικό όχι να προσδίδει χαρακτηριστικά ύβρις στην άνευ όρων συνθηκολόγηση. Και πολύ μεγαλύτερο θα είναι το σοκ από την επίπτωση των νέων μέτρων στο βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων.

Για μένα το σοκ ξεκίνησε πολύ νωρίτερα.

Τόσο προεκλογικά, όσο και μετεκλογικά προειδοποιούσα για το τι θα έβρισκε μπροστά της η συγκυβέρνηση. Ενδεικτικά, λίγες μέρες μετά το νικηφόρο αποτέλεσμα των εκλογών, την πρώτη του Φλεβάρη περιέγραφα πως:

"Αυτή η κυβέρνηση θα βρει μπροστά της εκτός από τη δεδομένη κατασυκοφάντηση και τους οικονομικούς εκβιασμούς πρωτοφανείς προβοκάτσιες. Σε τίποτα δε θα σταματήσουν οι Γερμανοί με τους ντόπιους συνεργούς για να σταματήσει η αμφισβήτηση του γερμανικού δόγματος ολοκληρωτισμού".

Το κυβερνητικό στρουμφοχωριό πήρε όμως αψήφιστα κάθε προειδοποίηση για το είδος του πολέμου που θα συναντούσε και γεμάτο ηλίθια αυτοπεποίθηση άρχισε σύντομα μια λυσσαλέα επίθεση ... φιλίας προς τους Γερμανούς αναβάλλοντας την σύγκρουση με την διαπλοκή στο εσωτερικό της χώρας μέχρι να πάρει το ΟΚ από τη γερμανική ηγεμονία. 

Άμεσα ήρθαν τα πρώτα δείγματα εγκατάλειψης των αντιμνημονιακών θέσεων της κυβέρνησης με δηλώσεων των Σταθάκη Βαρουφάκη για καλό μνημόνιο 70%. 

Στις 14 του Φλεβάρη και καθώς πλησιάζουμε την επάρατο μέρα της 20ης Φλεβάρη, ξεκινάει η πολεμική μου στην κυβέρνηση. Και όχι άδικα, Περιέγραφα τότε σε άρθρο μου με τον εύστοχο αν και καθόλου πρωτότυπο ή όμορφο τίτλο "Η αρχή του τέλους της αριστερής παρένθεσης" όχι μόνο την στροφή προς τη μνημονιακότητα αλλά και την έλλειψη οποιοδήποτε εναλλακτικού σχεδίου:  

"Ώστε υπήρξαν λαϊκιστές; Όχι γιατί αυτά που λέγαν ήταν αδύνατα να γίνουν όπως τους κατηγορούσαν οι δήθεν ρεαλιστές, αλλά γιατί δεν κάναν ότι ήταν δυνατό για να γίνουν.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι όμηρος όχι μόνο των προηγούμενων πολιτικών και των διεθνών συσχετισμών αλλά και της ίδιας της της ρητορικής. Έτσι μένει σε μια πολιτική εντυπώσεων ενώ φαίνεται να υποχωρεί στην ουσία της πολιτικής που είναι η άσκησή της...

...Σε αυτή τη μάχη η κυβέρνηση έχει κερδίσει μόνο τις εντυπώσεις και τίποτα παραπάνω.

Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι το τι ακριβώς έχει ήδη παραχωρήσει για να κερδίσει τις εντυπώσεις.

Είχα πει πως η κυβέρνηση έχει περιθώριο για ελάχιστα λάθη. Και φαίνεται πως έχει ξεκινήσει μια πορεία που θα οδηγήσει σε σωρεία λαθών.

Ήδη ο πολύς Γιάνης ομολογεί πως δεν υπάρχει plan B (γιατί προφανώς κανείς δεν δούλεψε για να το φτιάξει) και πως το plan B είναι ο Αρμαγεδδών......ένα πράγμα είναι σίγουρο: Πως θα υπάρξει οπωσδήποτε ρήξη.  Και υπάρχουν μονάχα δύο τρόποι για να γίνει αυτή: Αν δεν γίνει με τα ιερατεία της Ευρώπης και με τα ιδιωτικά συμφέροντα, θα γίνει στο εσωτερικό της κυβέρνησης και με το λαό.

Σιγά σιγά το τελειωμένο πολιτικά Ποτάμι θα γίνει πολιτικός ρυθμιστής και δεξαμενή βουλευτικών ψήφων για τις πιο συμβιβασμένες κυβερνητικές προτάσεις κάτι που θα κάνει τους συμβιβασμούς με το σάπιο ελληνικό σύστημα εξουσίας αναπόφευκτους..."

Τότε φίλοι και γνωστοί με προειδοποιήσουν να μην προτρέχω. Καθόλου σοφό εκ μέρους τους. Οι προβλέψεις μου επαληθεύτηκαν με το χειρότερο τρόπο. 

Στις 19 του Φλεβάρη περιγράφω την στροφή και προς τον παλαιοκομματισμό και την απόπειρα δημιουργία μιας ¨νέας μεταπολίτευσης": 

"Η νέα μεταπολίτευση είναι ήδη εδώ. Τα συγχωροχάρτια δοθήκαν με τη μορφή αβροτήτων και φιλοφρονήσεων.

Χαιρετούρες και χαμογελάκια.

Ομάδα εθνικής συνεννόησης. Συναίνεση. Και μετά τον Αύγουστο Εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης.

Αυτά συζήτησαν και σχεδόν συμφώνησαν."

Μια μέρα μετά προειδοποιώ πως: 

"Ή παίρνουμε τα ελάχιστα που χρειαζόμαστε για να επιβιώσουμε βραχυπρόθεσμα ή πάμε σε ρήξη: Το να συμβιβαστούμε με λιγότερα από τα ελάχιστα θα σημαίνει την παράδοση της Ελλάδας και της Ευρώπης στο γερμανικό ολοκληρωτισμό αλλά και τη διαιώνιση τόσο της φτωχοποίησης του ελληνικού πληθυσμού όσο των παρασιτικών ελληνικών ολιγαρχιών”.

Με το πλαίσιο συμφωνίας της 20ης Φλεβάρη η αρχή του τέλους έχει επισημοποιηθεί. Οι μετέπειτα εξελίξεις εκπορεύονται από αυτό το σημείο: 

"Μονομερείς ενέργειες είπατε; Ξεχάστε το. Ακύρωση μέτρων; Πάει κι αυτό.

Εθνικοποίηση τραπεζών; Μισό, να ρωτήσουμε την Τροίκα και επανερχόμαστε.Με άλλα λόγια η Τρόικα αποφασίζει μονομερώς για την άσκηση της εσωτερικής ελληνικής πολιτικής σε νευραλγικούς τομείς της, εξόφθαλμη εκχώρηση κυριαρχικών εθνικών δικαιωμάτων.Και αυτό το υπογράφει η καινούρια κυβέρνηση, η ριζοσπαστική, όχι ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος…Τι άλλο χάσαμε; Την πίστη μας στις προθέσεις της κυβέρνησης και την ευκαιρία να σταθούμε απέναντι στον ολοκληρωτισμό. Αντίθετα, αυτός είναι που μας σέρνει πλέον στα άρμα του.Η συνολική αποτίμηση των διαπραγματεύσεων είναι αποκαρδιωτική. Όπως είχα προλέξει: «πως ποτέ μια κυβέρνηση δεν θα έχει χάσει τόσα πολλά σε τόσο λίγο χρόνο κερδίζοντας τόσα λίγα».

Όπερ και εγένετο...

...Η ελληνική γη χρειάζεται ξένα χέρια. Μην ξεχνάμε όμως πως και τα ξένα χέρια χρειάζονται ελληνική γη. Και δεν αναφέρομαι φυσικά στους μετανάστες αλλά στα μεγάλα κεφάλαια.Όσο περισσότερη ελληνική γη μπορούν να αρπάξουν. Και αυτό ακριβώς φαίνεται πως θα τους δώσει και η νέα ελληνική κυβέρνηση: Γη και ύδωρ."

Στις 25 Φλεβάρη, δεν κάναμε μόνο εκτίμηση αλλά και χρονική πρόβλεψη για το πόσος καιρός έμενε στην κυβέρνηση να εφαρμόσει δικιά της πολιτική προκειμένου να μην συνθλιβεί:

"Στην πραγματικότητα, η συγκυβέρνηση έχει βαριά βαριά τρεις μήνες για να πετύχει μικρά και μεγάλα θαύματα, πολλά από τα οποία θα επιδιώξουν να τα σαμποτάρουν όχι μόνο το ελληνικό σύστημα εξουσίας αλλά κι οι ίδιοι μας οι «εταίροι», απέναντι στην κρίση των οποίων ξαναδεσμευτήκαμε. Μετά το τρίμηνο αυτό η κυβέρνηση θα βρεθεί χωρίς φύλλα συκής μπροστά στην Νέα Ιερά Εξέταση όπου θα κληθεί με τις χειρότερες δυνατές συνθήκες να δηλώσει πίστη στο νεοφιλελευθερισμό και την γερμανική ηγεσία ή να δεχτεί ακόμη μεγαλύτερους εκβιασμούς." 

Μετά από σειρά επικριτικών άρθρων, στις 22 του Απρίλη, σχολίαζω ακριβώς όπως αρμόζει, πικρόχολα, την απόφαση της κυβέρνησης να βάλει χέρι στα ταμειακά διαθέσιμα φορέων του δημοσίου και καταθέτω πρόβλεψη για το που αυτό θα οδηγήσει: 

"Η τελευταία μας πολιτική ελπίδα συνεχίζει το βιολί των κακούργων.

Δανείζεται από τις σάρκες μας για να πληρώνει δανειστές που αθετούν μονομερώς τις δικές τους υποχρεώσεις, φροντίζοντας να μην έχει μείνει σάλιο για το ενδεχόμενο της ρήξης, να μην έχει μείνει ούτε ένα βέλος στη φαρέτρα...

Αντί λοιπόν να στρέψει το μπιτόνι με τη βενζίνη της κρίσης σε αυτούς που την απειλούν, περιλούζεται με αυτό για να αποδείξει την αφοσίωση στους εξωτερικούς της εχθρούς μπας και συγκινηθούν.

Ο βαυκαλισμός της γενικής κυβέρνησης είναι παροιμιώδης.   

Όλοι της φέρονται σαν να ήταν μεγάλος τους εχθρός κι αυτό το αναμέναμε και το περιγράψαμε ότι θα συνέβαινε.

Αυτό που δεν περιμέναμε είναι πως αυτή θα συμπεριφερόταν σε όλους της τους εχθρούς σαν να ήταν φιλαράκια από το στρατό.

Ακόμη κι ο Χριστός θα ζήλευε τέτοια πραότητα.

Αλλά τους τελευταίους πραγματικούς χριστιανούς τους φάγαν τα λιοντάρια και η εκκλησία έγινε σκληρή κοσμική εξουσία.

Τους τελευταίους πραγματικούς αριστερούς θα τους φάνε λοιπόν οι λέοντες των αγορών και θα έχουμε μια ακόμη αριστερά εκ των αριστερών της δεξιάς κοσμικής εξουσίας; Μια ακόμη ΔΗΜΑΡ;

Κύριε Τσίπρα. Όποιος βλέπει τη φάκα δεν πέφτει με τα μούτρα στο τυρί.

Μια μόνο μεγάλη δύναμη έχει την ικανότητα να φέρει τους εγκληματίες Σαμαραβενιζέλους πίσω στο προσκήνιο. Ούτε οι δανειστές ούτε οι ολιγάρχες δύνανται να τους αναστήσουν.

Ο μόνος που μπορεί να το κάνει αυτό είναι ένας άλλος Χριστός που γυρνάει και το άλλο μάγουλο, ο Χριστός που με πέντε ψωμιά και δύο ψάρια θα ταϊσει λαό και δανειστές μαζί. Μόνο ένας Χριστός έχει τη δύναμη να αναστήσει πολιτικά νεκρούς, να συγχωρέσει ληστές με μια τους δήλωση μετανοίας και να αγαπάει αυτούς που τον σταυρώνουν. 

Εσείς κύριε Τσίπρα. 

Our own personal Jesus.

Χαρά που θα κάνουν πάλι τα λιοντάρια" 

Στις 4 του Μάη περιγράφω ως κυρίαρχη και απολύτως καταστροφική στρατηγική της κυβέρνησης το εμπόριο ελπίδας προς τον ελληνικό λαό: 

"Οι προηγούμενοι δυνάστες μας κάναν εμπόριο τρόμου.

Και συνεχίζουν το εμπόριο τους.

Η τωρινή κυβέρνηση κάνει εμπόριο αισιοδοξίας:

Η συμφωνία είναι δίπλα, είναι κοντά και η σόγια είναι κρέας καθώς πλέον η καταστροφική συνθηκολόγηση της 20^ης Φλεβάρη σήμερα θεωρείται μια επιτυχία-σταθμός.

Είναι σταθμός. Από κει περνάει το τρένο των μνημονίων.

Έχει γίνει σαφές ακόμη στους μέτρια ηλιθίους ότι η ΕΕ δεν επιτρέπει πλέον την άσκηση πολιτικής. Ότι έχει καταλύσει ότι δημοκρατικό υπήρχε μέσα της.

Ότι οι εθνικές κυβερνήσεις οφείλουν να είναι ανδρείκελα της.

Ότι δεν μπορείς να ασκήσεις πολιτική όταν δεν ορίζεις τη νομισματική σου πολιτική.

Οι μάσκες πέφτουν γρήγορα στις μέρες μας...

Έστω λοιπόν ότι φτάσαμε στην «ενδιάμεση» συμφωνία.

Δεν κάνουν μόνο οι ανέντιμοι ανέντιμους συμβιβασμούς.

Είναι οι έντιμοι που υποχρεώνονται σε ανέντιμους συμβιβασμούς.

Κάποιος οφείλει να μας εξηγήσει το πως γίνεται ο δανειζόμενος να εξυπηρετεί το χρέος του όταν ο δανειστής βαράει πιστόλια.

Υπάρχει όρος για αυτόν τον έντιμο άνθρωπο: μαλάκας λέγεται.

Δεν κερδήθηκε χρόνος: Χάθηκε και ο τελευταίος χρόνος και τα τελευταία χρήματα.

Όλα για το εμπόριο ελπίδας που έχει αφήσει τη χώρα πιο ανέτοιμη από ποτέ για να κάνει αυτό που έπρεπε να κάνει από την αρχή: Να σταθεί στα πόδια της και να κάνει την επανεκκίνηση.

Η ομηρία της Ελλάδας θα συνεχιστεί. Η κατάσταση δε μπορεί να βελτιωθεί σημαντικά. Πιο πιθανό είναι να επιδεινωθεί ή να παραμένει επικίνδυνα στάσιμη παρά να βελτιωθεί.

Παρά τη φιλολαϊκή ριζοσπαστική πατριωτική προεκλογική ρητορική, η κυβέρνηση μόνο και μόλις μετά βίας τις κόκκινες γραμμές καταφέρνει να κρατήσει κι αυτές μοιάζουν στους δανειστές τόσο λεπτές όσο ένα κόκκινο στρινγκάκι που ο βιαστής επιχειρεί να παραμερίσει.

Όχι, δεν σταμάτησε ο νεοφιλελευθερισμός στην Ελλάδα.

Συνεχίζει να επελαύνει και να επιβάλει τους θανατερούς όρους του στους λαούς.

Θεωρούμε επιτυχία και θρίαμβο το να επιδείξει έστω και την παραμικρή ελαστικότητα ο νεοφιλελευθερισμός;

Αυτό κι αν είναι ψώνισμα.

Έχουμε τη δυστυχία και σαν κυβέρνηση και πολύ περισσότερο σαν λαός να θέλουμε και την πίττα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Να βάζουμε δύο καρπούζια κάτω από τη μασχάλη.

Αυτά δεν είναι εφικτά. Και όμως αυτά ακριβώς επιδιώκονται.

Η στρατηγική της κυβέρνησης είναι κακώς σχεδιασμένη. Θα συνεχίσει να οδηγεί σε αδιέξοδα και θα προσποιείται ότι τα ξεπερνά με έντιμους συμβιβασμούς.

Και οι συμβιβασμοί δεν θα χουν τέλος.

Όχι δεν έχει κάποιο μυστικό υπερόπλο η κυβέρνηση. Το τελευταίο βέλος στη φαρέτρα που άφησαν αυτοί που μας παρόπλισαν παραδόθηκε και αυτό. Είναι αστείο να βλέπεις τους εταίρους να σου γυρνάν μέχρι και το Grexit στη μάπα όταν εσύ έπρεπε να το έχεις μονίμως στραμμένο στη μάπα τους και να μην τους χάνεις ούτε στιγμή από τα μάτια σου.

Παίξατε και χάσατε που μας λέει και ο γλίτσας ο Νταισενμπλουμ. Γιατί αυτοί δεν παίζουν καλοί μου φίλοι.

Εμπρός λοιπόν για τη νέα κανονικότητα.

Εμπρός για μια νέα μεταπολίτευση με τη χώρα πιο φτωχή, πιο εξαρτημένη.

Όχι, όχι, δε βιάζομαι πια να κρίνω. Γιατί ξέρω εδώ και καιρό ότι είναι πολύ αργά.

Αυτή η κυβέρνηση ήταν η τελευταία μας ελπίδα. Η ελπίδα ήρθε. Και με μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού να μοιάζει μαστουρωμένο από αυτήν, σαν η ζωή να έχει ξαναρχίσει, ναι αυτού του είδους η ελπίδα μοιάζει με χαλασμένο ναρκωτικό.

Όταν ο ιστορικός του μέλλοντος θα διαβάζει για το σκίσιμο των μνημονίων, θα του ρχεται στο μυαλό ο ήχος καλτσόν"

 Στις 2 του Ιούνη περιγράψαμε την πραγματική πορεία των διαπραγματεύσεων και επιμείναμε στις προβλέψεις για την εξέλιξή τους: 

"... Πέρα από την απαίτηση για υψηλό πρωτογενές πλεόνασμα, σε όλα τα άλλα οι δανειστές δεν το χουν κουνήσει ρούπι: Όταν περιγράφεται πως έχει γίνει πρόοδος αλλά θέλει κι άλλο, οι δανειστές περιγράφουν απλά την υποχώρηση της συγκυβέρνησης στα περισσότερα των μετώπων και όχι τη σύγκλιση όπως αρέσκεται να περιγράφει η κυβέρνηση...

  

"(Όσο για το εσωτερικό), ο εκβιασμός λοιπόν συριζοφρουρών προς την εσωτερική αντιπολίτευση πως αν πέσουμε εμείς θα γυρίσουν οι άλλοι είναι στην πραγματικότητα μπούμερανγκ: όχι μόνο δεν έχουν φύγει ποτέ τα σκουλήκια του συστήματος εξουσίας της χώρας αλλά αυτούς που σας ψηφίσαμε να πετάξετε από το παράθυρο τους ξαναβάζετε στο σπίτι μας μπροστά στα μάτια μας από την κεντρική είσοδο.

Ο γύψος της μεταπολίτευσης είναι εδώ. Το ξέρει μέχρι και η κουτσή Μαρία. Η νέα μεταπολίτευση είναι εδώ.

Η φενάκη του περιμένουμε να ολοκληρωθεί η ανέντιμη υποχώρηση στο εξωτερικό για να ξεκινήσει η πολυπόθητη ρήξη στο εσωτερικό μετά από τα πρώτα δείγματα γραφής της συγκυβέρνησης μπορεί να γίνει εύκολα πιστευτή μόνο από ανθρώπους νοητικά δυσλειτουργικούς που ζουν προσμένοντας τη Δευτέρα παρουσία ή τα ομόλογα του Σώρρα.

(Στο εξωτερικό πάλι) το ηθικό πλεονέκτημα πάει περίπατο στην Ανδρομέδα όταν η κυβέρνηση συνεχίζει την πολιτική πλήρους συμμαχίας με τους Ναζίδες του Ισραήλ που εγκαινίασε ο ΓΑΠ και συνέχισαν ενθέρμως οι Σαμαροβενιζέλοι στο όνομα γεωπολιτικών περιπλοκών. Συμμαχούμε δηλαδή με μια από τις πηγές των προβλημάτων για να μην χωθούμε περισσότερο στα προβλήματα που η ίδια συνεχίζει να επιτείνει.

Εκεί μας καταντήσανε. Αφού πρώτα πουλήσαμε την Κύπρο και την υποχρεώσαμε σε συμμαχία με το Ισραήλ παρότι κάτι τέτοιο ήταν για δεκαετίες αδιανόητο λόγω των κατεχομένων σε Ισραήλ και Κύπρου, εμείς συνεχίζουμε το δρόμο που έμμεσα χαράξαμε για την Κύπρο...

...Δεν μπορείς να πηγαίνεις στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα όταν βλέπεις μπροστά σου τις Συμπληγάδες. Όταν βλέπεις ότι ακόμη και ο Κάμερον τρώει πόρτα από Μέρκελ Και Ολάντ που δηλώνουν πίστη σε όλες τις προβληματικές συνθήκες τις ΕΕ (άλλωστε η Μερκελολάντ είναι το μόνο το μπορεί να σώσει τον κατά τ άλλα τελειωμένο Ολάντ), όταν βλέπεις ότι κι η Μέρκελ φαίνεται να έχει ενστερνιστεί το σχέδιο της Ευρώπης των δύο και τριών ταχυτήτων εσύ να νομίζεις ότι θα τύχεις εξαιρετικής μεταχείρισης και να πλέεις σε πελάγη ευρωκεντρικής αισιοδοξίας. Το μόνο που θα καταφέρεις στο τέλος να δικαιώσεις το σαρκασμό του Σόιμπλε «να δούμε πως θα δικαιολογηθούν στους ψηφοφόρους τους» και να νεκραναστήσεις το σάπιο ελληνικό πολιτικό σύστημα..." 

Στις 8 Ιουνίου προτρέπουμε τους πολίτες να πιέσουν την κυβέρνηση να συνεχίσει να κάνει αυτό που έπρεπε να κάνει εξ αρχής: Στάση πληρωμών τουλάχιστον προς το ΔΝΤ ώστε να προκαλέσει σύγκρουση συμφερόντων και επομένως ρήξη στο μέχρι πρόσφατα αρραγές μέτωπο των δανειστών. Η στάση αυτή κράτησε μόνο λίγο περισσότερο από ένα μήνα... 

Στις 11 Ιούνη προβλέπουμε την υπερασπιστική γραμμή που θα επέλεγαν οι απολογητές του καταστροφικού κυβερνητικού έργου το οποία και για μια ακόμη φορά συνοψίσαμε προβλέποντας την άδοξη κατάληξή του:  

"Είναι πολλοί αυτοί που προετοιμάζουν μέσω της ηττοπάθειας την αποδοχή της ήττας.

Δεν πειράζει που θα μας γαμήσουν, φτάνει που ο Αλέξης τουλάχιστον προσπάθησε.

Κάνουν λάθος...

Η κυβέρνηση αντί να χρησιμοποιήσει το τελευταίο όπλο της, τη στάση πληρωμών, εξάντλησε τους τελευταίους πόρους του κράτους που θα μπορούσαν να μας συντηρήσουν για πολλούς μήνες ακόμη και σε συνθήκες διεθνούς αποκλεισμού ώστε να προβεί σε μια επίθεση φιλίας απέναντι στους μπαταχτζήδες δανειστές.

Απέναντι στα μπουκέτα που απολύτως αναμενόμενα μας ρίχναν, εκείνη προσέφερε ανθοδέσμες.

Δεν αντιστάθηκε ποτέ. Απλά δεν συμμορφώθηκε πλήρως. Και αυτό ήταν μια θανάσιμη ύβρις για τους δανειστές και το όραμα μιας ολοκληρωτικής Ευρώπης.

Γιατί η ελληνική κυβέρνηση στάθηκε τόσο λίγη;

Θα σας αποκαλύψουμε το μεγάλο μυστικό της αφοσίωσης των κομμάτων στο Ευρώ: οι κομματικοί τους μηχανισμοί δεν αντέχουν χωρίς τα ευρωπαϊκά λεφτά.

Ποιο εύκολα ζουν αν χάσουμε την Πρέσπα, παρά αν χάσουμε τα ΕΣΠΑ.  

Αντί λοιπόν η κυβέρνηση να ρίξει όλο το βάρος στην καταπολέμηση των κρατικών σπαταλών (επαναλαμβάνω, των σπαταλών κι όχι των δαπανών γιατί ακόμη και σήμερα υπάρχουν καθεστώτα σπατάλης) και της φοροδιαφυγής, προτίμησε, από την απόπειρα εθνικής ανασυγκρότησης, την διαιώνιση της κατάστασης ενός κράτους επιδοτούμενου κι εξαρτημένου.

Η επιλογή θα έχει δραματικές συνέπειες: Όποιοι έχουν βάλει το κόμμα τους πάνω από τη χώρα, κατέληξαν να διαλύσουν και τα δύο.

Και αυτή η μοίρα περιμένει και τον Αλέξη Τσίπρα αν συνεχίσει ως τυπικός Νεοέλληνας να θέλει να χωρά 7 καρπούζια κάτω από μια μασχάλη.

Το χειρότερο για αυτήν την κυβέρνηση είναι ότι παρότι δεν δείχνει να σχετίζεται με τα μεγάλα σκάνδαλα της μετοπολίτευσης, θα παίξει το ρόλο του αυτοφοράκια.

Αλλά αυτά τα είπαμε από τις πρώτες μέρες της διακυβέρνησης. Είχαμε προειδοποιήσει πως αν η κυβέρνηση δεν πάει σε ρήξη με τους δανειστές στο εξωτερικό και τους ολιγάρχες στο εσωτερικό θα καταλήξει σε ρήξη με το κόμμα και το λαό.

Και το πρώτο ήδη σταδιακά συμβαίνει.

Αντί η κυβέρνηση να πει πουτ δεν κοτ ντάουν, διαπραγματευόταν με το χασάπη που κρατούσε τον μπαλτά και κρατούσε από τον λαιμό  την κότα στον πάγκο του.

Αντί η κυβέρνηση να προχωρήσει σε επιθετική διαπραγμάτευση, βίωνε την «αγωνία του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι» ενώ για τερματοφύλακα είχε βάλει τον … Πολέτι.

Έλα εντάξει, μόλις 6 θα φάμε… με τους άλλους τρώγαμε οχτάρες μας καθησυχάζουν οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, πρώην αντιμνημονιακοί. Καθίστε στα αυγά σας γιατί θα έρθουν ξανά οι άλλοι μας λέγανε και φρόντιζαν να ρίχνουν ναρκωτικό στο πικρό ποτήριο που θα συνεχίζουμε να πίνουμε.

Το κατηργημένο Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ήταν όπιο του λαού μέρος του οποίου είναι ακόμη μες τη μαστούρα.

Τώρα η κυβέρνηση έχει εγκλωβιστεί. Χρειάζεται επειγόντως να της δώσουν ψίχουλα οι δανειστές για να δικαιολογήσει στους ψηφοφόρους τη συνθηκολόγηση και να παρουσιάσει την ήττα ως νίκη. Η λέξη πανωλεθρίαμβος περιγράφει τη στρατηγική της κυβέρνησης.

Μα οι δανειστές δεν επιδιώκουν μια απλή νίκη. Χρειάζονται την ελληνική συντριβή. Για αυτό και όλους αυτούς τους μήνες που η κυβέρνηση μιλά για προσέγγιση, οι δανειστές παραμένουν όχι απλά ανυποχώρητοι αλλά εμφανίζονται μέρα με τη μέρα ακόμη σκληρότεροι.

Η Τριαρχία, γιατί εγώ θεσμούς την Τρόικα δεν πρόκειται να την πω ούτε με σφαίρες, θέλει να μας ισοπεδώσει παραδειγματικά.

Το έγκλημα της κυβέρνησης ήταν η άπληστη αλαζονεία του καλομαθημένου όταν οδηγός της έπρεπε να είναι η αγωνία του μεροκαματιάρη και τ’ ανέργου.

Και παρά το δημόσιο μαστίγωμα της, στελέχη της κυβέρνησης συνεχίζουν το έγκλημα της αλαζονείας. Δεν έχουν περάσει πολλές μέρες που η Φωτίου μας δήλωνε πως ηγέτες σαν τον Τσίπρα εμφανίζονται μια φορά στα εκατό χρόνια για να τη σιγοντάρει ο Κατρούγκαλος, που απαντώντας σε ερώτηση του Challenges που προϊδέαζε την απάντηση δήλωσε πως ο Τσίπρας έχει κάτι από Λούλα και από Τσε Γκεβάρα.

Το μόνο που έχει σίγουρα από Τσε Γκεβάρα είναι το όνομα του γιου του Ερνέστο. Αλλά στα βαπτίσια είναι καλή η κυβέρνηση. Το κρέας ψάρι, την Τριαρχία (Τρόικα) θεσμούς, το μνημόνιο 3 έντιμο συμβιβασμό.

Και επειδή κι εμείς είμαστε καλοί στα ονόματα, άλλο ο Τσε Γκεβάρα κι άλλο ο Τσε Και-βαράτε με κι ας κλαίω.

Δεν έχουμε πλέον να φοβάστε το ενδεχόμενο της αριστερής παρένθεσης μιας και δεν υπήρξε ποτέ κυβερνώσα αριστερά σε αυτή τη χώρα.

Όσο για καινούρια βαπτίσια αντιλαϊκών πολιτικών ούτε για αυτό χρειάζεται να ανησυχούμε: Μιας και η κυβέρνηση ακόμη να τα βάλει με τη μαφία των ολιγαρχών, νονούς έχουμε πολλούς.

Να θυμάται η κυβέρνηση ότι ισχύει για αυτήν το αντίστροφο που ισχύει για τη γυναίκα του Καίσαρα: Δεν αρκεί να φαίνεται αριστερή και πατριωτική. Πρέπει και να είναι. Και μέχρι τώρα ούτε καν μοιάζει.

Δεν είναι ότι ο φόβος άλλαξε πλευρά. Η κυβέρνηση άλλαξε πλευρά."

Και κάπου εκεί αρχίζουμε να μπαίνουμε στην τελική ευθεία. 

Στις 23 του Ιούνη συνοψίζουμε για μια ακόμη φορά την πορεία των διαπραγματεύσεων, περιγράφουμε την συνθηκολόγηση της κυβέρνησης με το γερμανικό μεγαλοιδεατισμό και προβλέπουμε πως ο Τσίπρας θα γίνει ο επόμενος Mcdonald ο οποίος παρότι ήταν ο πρώτος Εργατικός που εκλέχτηκε πρωθυπουργός στη Μ.Βρετανία, ενέδωσε στις πιέσεις των μεγάλων συμφερόντων και τελικά πετάχτηκε σαν στημένη λεμονόκουπα. Ενδεικτικά: 

"... Μετά τις 20 Φλεβάρη λοιπόν, η κυβέρνηση έχει πετάξει το αντιμνημονιακό της δέρμα και έχει δώσει όρκους υποταγής στο νεοφιλελευθερισμό και στον ευρωπαϊκό ολοκληρωτισμό.

Το μόνο που επιζητούσε πλέον ήταν ένα ανθρώπινο βιώσιμο προσωπείο, να της πετάξουν οι Γερμανοί ένα κόκκαλο να δώσει στους ψηφοφόρους. 

Κι αυτή την αδυναμία βούλησης ήταν που αναγνωρίζαν όλοι στο εξωτερικό. Και έτσι παίξαν ένα ασφαλές στοίχημα με μια κυβέρνηση που είχε από μόνη της ξεδοντιαστεί και γαύγιζε χωρίς να δαγκώνει.

Παρά την πρωτοφανή προπαγάνδα από όλες τις μπάντες, εσωτερικό και εξωτερικό, αριστερά και δεξιά, περιέγραψα την πραγματική πορεία των διαπραγματεύσεων: Κάθε φορά που οι δανειστές λέγαν πως ήμασταν κοντά σε μια συμφωνία ήταν γιατί η κυβέρνηση είχε ενδώσει λίγο ακόμη. Και κάθε φορά ενέδιδε λίγο περισσότερο πουλώντας παράλληλα στο εσωτερικό ελπίδα, μιλώντας για έντιμους συμβιβασμούς και προεξοφλώντας την εγγύτητα μιας «καλής συμφωνίας», ενός εντίμου συμβιβασμού. Στάχτη στα μάτια του κόσμου δηλαδή και τίποτε παραπάνω γιατί το σχήμα των διαπραγματεύσεων ήταν απλούστατο: κάθε φορά που η κυβέρνηση υποχωρούσε οι δανειστές λέγαν είστε σε καλό δρόμο αλλά έχετε μπόλικο ακόμη. Και κάθε φορά η κυβέρνηση υποχωρούσε κι άλλο… μονομερώς, ενώ οι δανειστές παρέμεναν ακλόνητοι... 

...

Μόνο κάτω από αυτό το πρίσμα της προσχεδιασμένης συνθηκολόγησης μπορεί να ειδωθεί η μέχρι σήμερα αδικαιολόγητη επίθεση φιλίας στους δανειστές που δείχναν απροκάλυπτα τιμωρητική διάθεση απέναντι στην ελληνική εκλογική αψηφισιά.

Δεν ήταν επίθεση φιλίας. Ήταν δείγματα αφοσίωσης. Δεν ήταν επιθέσεις φιλίας. Ήταν εξετάσεις που η κυβέρνηση περνάει μαζί με τα μέτρα.

Το ακόμη πιο εξοργιστικό της υπόθεσης είναι πως ο πρωθυπουργός θα επιχειρήσει να περάσει τα μέτρα από το κοινοβούλιο χωρίς καν να έχει υπογραφεί η συμφωνία...

... 

Θα περάσει όμως η πρώτη πράξη του γερμανικού ολοκληρωτισμού, αυτή της συμμόρφωσης μέσω δυσβάσταχτων μέτρων της νέας μεταπολίτευσης, μέσα από ένα κοινοβούλιο που προέρχεται από κόμματα που όντως έχουν έντονα και πατριωτικά και ριζοσπαστικά στοιχεία;

... Γενικώς, η λογική που επικρατεί είναι, κάναμε δεκαετίες να πάρουμε την εξουσία για να ρίξουμε την κυβέρνησή μας με την πρώτη τρικυμία που έχει σωρευτικά αποτελέσματα με τον φόβο του να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό που απεχθανόταν, ο κεντρικός μοχλός μιας κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας» μαζί με τα κόμματα των ολιγαρχών όπως το Ποτάμι και ΝΔ. Μέσα από αυτόν τον αυτοεγκλωβισμό τους όμως, οι βουλευτές της συγκυβέρνησης όχι απλά δεν γκρεμίζουν τον ετοιμόρροπο παλαιοκομματισμό, τον ανακαινίζουν κιόλας."

  

Στις 27 του Ιούνη υπερασπιζόμαστε το δημοψήφισμα, τονίζουμε τα τρωτά του σημεία και προβλέπουμε το ΟΧΙ του ελληνικού λαού. 

 Μας διέφυγε όμως κάτι πολύ σημαντικό: Πως το δημοψήφισμα δεν ήταν μια γυμναστική άσκηση δημοκρατίας. Ο Τσίπρας μέσω αυτού χρησιμοποίησε τον ελληνικό λαό επιδιώκοντας ένα οριακό ΝΑΙ για να περάσει το τρίτο μνημόνιο από το κόμμα του ως προϊόν της βούλησης του λαού. Περιγράφουμε λοιπόν τα πραγματικά κίνητρα του Τσίπρα λίγες μέρες μετά, κίνητρα τα οποία επιβεβαιώθηκαν και από την αφήγηση Βαρουφάκη που ήθελε του Μαξίμου να έχει παγώσει από το ηρωικό ΟΧΙ του λαού: 

"Το δημοψήφισμα που ο Τσίπρας Χουντίνι σκαρφίστηκε αντιμετωπίζοντας το ενδεχόμενο της διάλυσης της κυβέρνησης στην περίπτωση που ο ίδιος αποδεχόταν το τρίτο μνημόνιο και επιχειρούσε να το περάσει από το κοινοβούλιο, υπήρξε μια ιστορική στιγμή για την Ελλάδα"

Αφού και αυτός ο αήθης τακτικισμός του Τσίπρα δεν του βγήκε, σέρνεται γυμνός απέναντι στους δανειστές που βλέπουν διαρκώς το φύλλο που έχει στα χέρι του και κάτω από αναμενόμενους σκληρότατους εκβιασμούς, δέχεται ένα εφιαλτικό μνημόνιο του οποίου τα προαπαιτούμενα ψηφίζονται από 252 βουλευτές. Ο πρωθυπουργός μετέφερε τους εκβιασμούς των δανειστών στο κόμμα του και το λάο, νομιμοποίησε το πραξικόπημα που έγινε πριν και μετά το δημοψήφισμα κατά της Ελλάδας και βρήκε πρόθυμους συνεργούς τους συνήθεις υπόπτους σε αυτά τα εξ επαγωγής εγκλήματα την ελληνική ελίτ και το πολιτικό προσωπικό της. 

Είναι δεδομένο ότι ο Τσίπρας δεν ήθελε ένα τόσο σκληρό μνημόνιο κι ότι δέχτηκε απίστευτες πιέσεις και εμβιασμούς για να τα το δεχτεί. Ήθελε όμως πάση θυσία μια συμφωνία, ένα μαλακό μνημόνιο.  Και θυσίασε τα πάντα για αυτό.

Το προεκλογικό "σκίσιμο των μνημονίων μες στο ευρώ" υπήρξε ένα πρόστυχο ψέμα. Προτεραιότητα  της κυβέρνησης ήταν το ευρώ και για αυτό άλλωστε τώρα περνά το μνημόνιο 3 με την αμέριστη στήριξη του ντόποιου συστήματος εξουσίας ενώ έχει ήδη αρχίσει σφοδράτατο κυνήγι μαγισσών για τους αντιφρονούντες, οι οποίοι δεν κρατάν και την πιο έντιμη των στάσεων επιλέγοντας και να κρατάνε και την κυβερνητική τους πίτα ολόκληρη και τον ηθικό τους σκύλο χορτάτο. Παρά όμως την υποκρισία των αντιφρονούντων,  η ρητορική της κυβέρνησης εναντίον τους θυμίζει σε μεγάλο βαθμό πλέον την προεκλογική ρητορική του συστήματος κατά του ΣΥΡΙΖΑ. 

Η συγκυβέρνηση έκανε τα αδύνατα δυνατά ώστε την ύστατη στιγμή η χώρα να είναι απολύτως ανυπεράσπιστη. Στέγνωσε και το τελευταίο ευρώ στο εσωτερικό πληρώνοντας τους δανειστές, δεν θωράκισε τις τράπεζες απέναντι στο Bank Run όταν όφειλε εξ αρχής όπως προεκλογικά είχε δεσμευτεί να τις εθνικοποιήσει και να επιβάλλει η ίδια καλά σχεδιασμένα Capital Controlls, δεν ακούμπησε τις πολλές εκφάνσεις της διαπλοκής.

Αντιθέτως, τώρα ξεπουλά τα κληροδοτήματα γενεών ελλήνων και παγιδεύει τις επόμενες γενιές στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, μια Ελλάδα αποικεία χρέους μέχρι το 2060 ή και το 2080. 

Τώρα πλέον τα κανάλια είναι φίλοι του εθνάρχη Τσίπρα. Δυστυχώς όμως η επιδίωξη της νέας μεταπολίτευσης δεν θα κρατήσει για πολύ και αυτό γιατί το νέο πρόγραμμα είναι όχι μόνο θανατηφόρο αλλά και θνησιγενές. 

Για κάθε τρία μέτρα που θα περνάν στη βουλή, οι τοποτηρητές της τρόικας θα είναι υποχρεωμένοι αριθμολογικά να ζητάν και τέταρτο. 

Μετά την αποτυχία, κάποια μορφή Grexit υπό όρους Σόιμπλε είναι το πιο πιθανό ενδεχόμενο. 

 Η συντριβή Τσίπρα δικαίωσε την ΤΙΝΑ, το νεοφιλέλευθερο αδιέξοδο του δεν υπάρχει εναλλακτική. Αναχαίτησε τους Podemos. Επιβεβαίωσε την γερμανική ηγεμονία. Από την άλλη πλευρά, ρηγματώσεις  προκλήθηκαν και στο μέτωπο των κεφαλαιοκρατών, αυτές όμως θα αργήσουν να δώσουν καρπούς. 

Η διακυβέρνση Τσίπρα υπήρξε το ακριβώς αντίθετο των διακυρηγμένων στόχων της. 

Και σε αυτό τεράστια ευθύνη φέρουν οι περισσότεροι αριστεροί αρθρογράφοι που λειτουργούσαν ως εκπρόσωποι τύπου των ψευδών που εξέπεμπε η συγκυβέρνηση, ακριβώς όπως πράταν οι δεξιοί συνάδερφοί τους. 

Ακόμη και σήμερα, άνθρωποι που έτρεφαν κάποιας ευρύτερης λαϊκης εκτίμησης όπως η Ακριβοπούλου και ο Λαζόπουλος, κάνουν επίκληση στο συναίσθημα και προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το μητρικό φίλτρο για να προστατεύσουν τον φέρελπη νέο Αλέξη Τσίπρα, το παιδί το οποίο προσπάθησε, πάλεψε και ηττήθηκε, γραμμή την οποία είχαμε ήδη εδώ και καιρό προβλέψει πως θα ακολουθούνταν για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και να ερμηνεύσουν τα οξύμωρα. 

Φυσικά αυτές οι μπαγαμποντιές δεν περνούν σε μανάδες που δεν έχουν να θρέψουν και να ζεστάνουν τα δικά τους παιδιά, ούτε και θα έπρεπε να περνάν σε ελληνίδες που δεν μπορούν να φέρουν στον κόσμο τα δικά τους παιδιά λόγω προσωπικής ανέχειας. 

Το επόμενο ψεύδος είναι η πάταξη της διαπλοκής. Τώρα που υπογράψαμε επιτέλους το μνημόνιο Τσίπρα, μπορούμε να ασχοληθούμε με το εσωτερικό της χώρας. 

Φυσικά, η φωτογραφική διάταξη που η ΕΕ επέβαλε στα προαπαιτούμενα του μνημονίου 3 για την ασυλία του αρχιτέκτονα της μνημονιακής εποχής και προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ και χρόνια υπαλλήλου του ΔΝΤ Γεωργίου, φανερώνει το σχήμα των πραγμάτων που πρόκειται να έρθουν. Μετά το τράβηγμα του αυτττιού του ΥΠΟΙΚ Παπακωνσταντίνου για την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ, η ελληνική δικαιωσύνη απήλαξε και τον Γεωργίου από την κατηγορία της διόγκωσης του ελλείματος, όντας ευήκοη στις υποδείξεις της ΕΕ.  Η υπόθεση της αυτουργίας του πρώτου μνημονίου σφραγίστηκε. Η ηθική βάση των επιδιώξεων μας για απονομή δικαιοσύνης μας ενταφιάστηκε.

Ο πόλεμος της κυβέρνησης  κατά της διαπλοκής θα περιοριστεί σε σχετικά μικρά ψάρια και σε πειρατές: Οι Γερμανοί θα προστατεύσουν τους ανθρώπους που τους επέτρεψαν να κυριαρχήσουν επί της Ελλάδας. 

Δική μας προτεραιότητά και επιταγή των καιρών είναι πλέον η δημιουργία ενός μετώπου που θα εκφράζει την πλειοψηφία του ελληνικού λαού που είναι και παραμένει αντιμνημονιακή. Λίγα κοινά μπορούμε να έχουμε πια με αυτούς που μας πέρασαν απροετοίμαστους από τα δεινά της μετάβασης στη δραχμή (bank run, capitall controlls) για να μας παραδώσουν τελικά χειροπόδαρα στα σισσύφειο μαρτύριο των νέων μνημονίων.

Κάθε μέρα που αφήνουμε να περνάει αποδειδεγμένα είναι εις βάρος μας και κάνει τα απαραίτητα βήματα προς την ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας, όλα και πιο επώδυνα, όλα πιο δύσκολα. 

Δεν παλεύουμε πλέον για να προστατεύσουμε την εθνική μας κυριαρχία. Παλεύουμε για να την ανακτήσουμε. 

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 22/7/2015

Read more: http://neoellhn.blogspot.com/2015/07/blog-post_871.html#ixzz3gi17zdvU