Σπόροι Ιδεών
Ζούμε στην εποχή της πληροφορίας και όντως δεν έχει υπάρξει προηγούμενο στην ελεύθερη διακίνηση της πληροφορίας, στα πλαίσια της γνωστής (ας το πούμε) σε μας ιστορίας. Γίνεται κυριολεκτικά πληροφοριακός χαμός. Η γνώση που κάποτε ήταν κτήμα των μυστικιστών, σήμερα έχουμε φτάσει να μπορούμε να τη βρούμε στα περίπτερα ή με ένα κλικ. Κλικ και γνώση.
Καλά όλα αυτά, αλλά τί γίνεται με την πράξη; Τί γίνεται με το βίωμα της θεωρίας; Διαβάζεις κάτι και σε συγκινεί, σου μιλάει βαθιά μέσα σου, κάνει την καρδιά σου να σκιρτά, αλλά με το που αφήνεις το διάβασμα για να συνεχίσεις την καθημερινότητά σου, αρχίζει να σβήνει εκείνο το απίστευτο συναίσθημα και μετά επιστρέφεις στις ίδιες αντιδράσεις που προέρχονται από τα καλούπια του εγώ.
Τί γίνεται λοιπόν με το βίωμα αυτού του κομματιού πληροφορίας που σε συνεκίνησε; Πώς γίνεσαι αυτό, εφόσον σου ξύπνησε κάτι μέσα σου, αφού σε συγκλόνησε και θα ήθελες όσο τίποτε άλλο να το κάνεις κομμάτι της ζωής σου;
Πιστεύω πως ό,τι πληροφορία έρχεται προς το μέρος μας, ό,τι μας αγγίζει και μας δονεί μέσα μας, το έχουμε έλξει εμείς οι ίδιοι, το έχουμε καλέσει είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, γιατί η επιθυμία, άσχετα αν είναι συνειδητοποιημένη ή όχι, παρακινεί τη διαδικασία της υλοποίησης. Όλα ξεκινούν από μια ιδέα, ένα θέλω, ένα μακάρι. Στην αρχή μπορεί το σήμα, ο σπόρος, να είναι πολύ αδύναμος, αλλά αν συνεχίσουμε να τον ποτίζουμε με μια αυξάνουσα επιθυμία, κρατώντας στη σκέψη μας όλο και περισσότερο, όλο και πιο έντονα, την ιδέα, το επιθυμητό αποτέλεσμα, το όραμα, βάζουμε σε κίνηση το μηχανισμό της μετατροπής της σκεπτομορφής του αντικειμένου ή κατάστασης που λαχταράμε, σε ύλη, σε "πραγματικότητα", όπως την αντιλαμβάνονται οι πέντε εξωτερικές μας αισθήσεις.
Σ'αυτό βέβαια βοηθά εξαιρετικά το να μη βάζουμε συνεχώς τρικλοποδιές στην πίστη μας ότι είναι πιθανό ή δυνατό να πραγματοποιηθεί αυτό που ονειρευόμαστε, μα είναι τόσο συνηθισμένο συστατικό στην όλη χημική ένωση η απογοήτευση, που είναι παιδί του φόβου, που τις περισσότερες φορές καταδικάζουμε τις πιο φωτεινές μας ιδέες πριν καν τολμήσουν να συνειδητοποιήσουν την πιθανότητα της υλικής τους έκφρασης.
Το να μη πιστεύουμε όμως ότι μπορούμε να καταφέρουμε στο να δημιουργήσουμε κάτι υπέροχο για μας, είναι κι αυτό επίσης μια ιδέα. Ήταν κι αυτό ένας αδύναμος σπόρος στην αρχή, πριν αρχίσουμε να τον ποτίζουμε, με μια αυξανόμενη επιμονή πάνω στη φοβισμένη σκέψη πως δεν έχουμε τη δύναμη ή δεν εξαρτάται από μας, ή ακόμη ότι δεν αξίζουμε να μας συμβεί κάτι υπέροχο.
Έτσι δυναμώνει ο σχεδόν ανύπαρκτος σπόρος κι από απλή σκεπτομορφή, από φευγαλέα ιδέα, καταλήγει να γίνει πραγματικότητα που με την ισχυρή της πειθώ επηρεάζει ολόκληρο το σκεπτικό μας σχετικά με τη λειτουργία της ζωής, με τους μηχανισμούς της ίδιας της ύπαρξης.
Όταν ριζώσει λοιπόν ο σπόρος μιας ιδέας και ανθίσει μέσα μας, μετατρέπεται σε πραγματικότητα και συνήθως αδιάσειστη, οπότε, ίσως θα ήταν χρήσιμο να το είχαμε υπ' όψη μας αυτό καθώς επιλέγουμε τις ιδέες που πρόκειται να μεταφέρουμε στο υλικό πεδίο και ειδικά εκείνες που έχουμε ασπαστεί από πηγές που βρίσκονται έξω από μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου