Ταξίδι μέσα στο βουνό - μέρος 3ο

Πεζοπορία στο όρος Σάστα

Η περιστροφή μας γύρω από τον πλανήτη άρχισε να επιβραδύνεται. Μπορούσα τώρα να διακρίνω εικόνες με περισσότερες λεπτομέρειες και δραστηριότητα. Όταν όμως η περιστροφή σταμάτησε εντελώς, οι εικόνες εξαφανίστηκαν από την όρασή μου. Δεν μπορούσα να ελέγξω τα συναισθήματά μου… ήξερα βαθιά μέσα μου ότι «ήμουν κάπου εκεί, είχα κάνει κάτι από εκείνα που έβλεπα» αλλά δεν ένιωθα λύπη για ό,τι είχε χαθεί.

Μόλις κατάφερα να ξαναβρώ την ομιλία μου από τα τόσα απίθανα που έβλεπα, καθάρισα βήχοντας τη φωνή μου για ν’ αρχίσω τις ερωτήσεις. Ένιωθα σαν αστυνομικός ρεπόρτερ στην πρώτη του υπόθεση, που προσπαθεί να σκεφτεί όσο πιο έξυπνα γίνεται, αλλά πριν προλάβω ν’ ανοίξω το στόμα μου, ο Μικέλ άρχισε να μου εξηγεί…

…Για να μπορέσουν οι μελλοντικοί Εργάτες του Φωτός να έχουν καλύτερες πληροφορίες και κατανόηση για τα γεγονότα που είχαν συμβεί στο παρελθόν – σε αυτό που ονομάζουμε ιστορία μας – ήταν ωφέλιμη μια εκ νέου εν-τύπωση των περασμένων εμπειριών στις ψυχές τους με σκοπό την γρηγορότερη αφύπνισή τους. Εξήγησε ακόμα ότι κάποιοι από τους Εργάτες του Φωτός που ήταν προορισμένοι να βοηθήσουν την ανθρωπότητα στις επερχόμενες αλλαγές, δεν είχαν ενσαρκωθεί ακόμα στον πλανήτη.

Ανέφερε ότι πολλά βιβλία θα γράφονταν με πληροφορίες και θεωρίες που στη συνέχεια θα αποδεικνύονταν αληθινές και θα βοηθούσαν στην αφύπνιση του κόσμου ώστε να αποδεχτεί πιο εύκολα εκείνα που βρίσκονταν «μπροστά». Είπε ακόμα ότι κινηματογραφικές ταινίες θα γυρίζονταν με τον ίδιο σκοπό, για να συνηθίσει η ανθρωπότητα στην ιδέα ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα γνώριζε, θα ερχόταν σε επαφή με όντα από άλλους πλανήτες.

Καθώς μιλούσε, μια ιδέα άστραψε στο μυαλό μου. Με πήγε πίσω, στην ηλικία των 5 και 6 ετών, τότε που ζούσα με τους θείους μου στην Αϊόβα. Οι κρεβατοκάμαρές μας βρίσκονταν στον πάνω όροφο και η θεία μου, τους καλοκαιρινούς μήνες, έσπρωχνε το κρεβάτι μου κοντά στο παράθυρο για να έχω περισσότερη δροσιά. Θυμάμαι που τα βράδια κοίταζα  τον ουρανό και τ’ αστέρια και αναρωτιόμουν τι δουλειά είχα «εδώ κάτω» και πότε «αυτοί» θα έρχονταν να με πάρουν πίσω στο σπίτι. Κάποιες φορές άκουγα και έναν λεπτό ψίθυρο να μου λέει «σύντομα».

Όταν οι μνήμες μου καταλάγιασαν, ο Μικέλ μου έπιασε το χέρι και μου είπε ότι δεν είχε φτάσει ακόμα η ώρα της επιστροφής μου, αλλά η ώρα να θυμηθώ το έργο που είχα να κάνω.

Εκείνη τη στιγμή αντιλήφθηκα πως η γνωριμία μου με τον Μικέλ και το όρος Σάστα δεν ήταν τόσο απλή. Δεν είχα ιδέα τι θα γινόταν αργότερα, αλλά ο νους μου άρχισε να έχει αναλαμπές από προηγούμενες ζωές, που είχαν άμεση σχέση με τα γεγονότα που μου είχαν εμφανιστεί στη μηχανή του χρόνου.

Ήμουν άραγε κάποιος επισκέπτης ή κάποιος μετανάστης με την ιδιότητα του Εργάτη του Φωτός και την άδεια να μένω και να εργάζομαι σε αυτόν τον πλανήτη και σε αυτή τη διάσταση; Ίσως αυτό να εξηγούσε και το λόγο που ποτέ δεν ένιωσα ότι «ανήκω εδώ». Ήθελα να βάλω σε σειρά τις ερωτήσεις που ξεπετάγονταν από το νου μου, αλλά ο Μικέλ με έπιασε από το χέρι και με τράβηξε προς την έξοδο του μηχανήματος.

Το ρολόι μου έδειχνε πως βρισκόμασταν μέσα στη μηχανή του χρόνου λιγότερο από μια ώρα. Ένιωθα ναυτία, κάποια αδυναμία στα γόνατα και μικρή αστάθεια. Έλαβα την οδηγία να παίρνω βαθιές, αργές αναπνοές. Μετά ο Μικέλ έβαλε το δεξί του χέρι πάνω στο στομάχι μου (αργότερα ανακάλυψα ότι αυτό το μέρος είναι η θέση του τσάκρα του Ηλιακού Πλέγματος) και το αριστερό του στο πίσω μέρος του αυχένα μου. Μου είπε να σκύψω πάνω από το στέρνο μου και να εισπνέω αργά καθώς θα ερχόμουν ξανά στην όρθια στάση. Όταν έβγαλε τα χέρια του δεν ένιωθα πια ναυτία. Παρόλ’ αυτά μου επεσήμανε ότι, καθώς θα βγαίναμε στον έξω κόσμο θα βίωνα μια μικρή αδιαθεσία… είχε δίκιο.

Φύγαμε από την αίθουσα με το μικρό όχημα που είχαμε έλθει. Περάσαμε από εκατοντάδες τούνελ γιατί ήθελε να μου δείξει ένα μέρος του εσωτερικού του βουνού και αργότερα σταματήσαμε στη θέση προσγείωσης των χόβερ-κραφτς. Ήταν και ώρα γιατί το στομάχι μου είχε δεθεί κόμπος. Κατευθυνθήκαμε προς ένα μικρό άνοιγμα που αποδείχτηκε ένας ακόμα διάδρομος. Μου έκανε τόπο να περάσω πρώτη. Μπήκα στον μικρό, φαινομενικά αδιέξοδο διάδρομο.

Ο Μικέλ ήρθε από γύρω και άγγιξε μια περιοχή του τοίχου και τότε ένα άνοιγμα, μια είσοδος εμφανίστηκε. Μπήκαμε μέσα αλλά  στα μισά του δρόμου σταμάτησα. Προς στιγμή πίστεψα ότι είχαμε βγει στη φύση και περπατάγαμε σε μια όμορφη, καταπράσινη κοιλάδα στην αντίθετη πλευρά του όρους Σάστα. Αλλά στεκόμουν και κοίταζα αμίλητη, είμαι σίγουρη με το στόμα μισάνοιχτο, καθώς κατάλαβα ότι έβλεπα κτίρια και ανθρώπους και καλλιεργημένα εδάφη.

Άπλετο ηλιακό φως παντού, και μια γλυκιά αύρα έκανε τα φύλλα των δέντρων να πάλλονται. Κι όμως, στο όρος Σάστα δεν υπήρχε τέτοιο μέρος …πουθενά. Βρισκόμασταν ακόμα στο εσωτερικό του.

Στράφηκα προς τον φίλο μου και τον είδα να γελάει ανοιχτόκαρδα. Άνοιξε τα χέρια του σαν αγκαλιά και είπε: «Περίμενα πολύ καιρό, αδελφούλα, να σε καλωσορίσω πίσω». Δεν είχα ιδέα για ποιο πράγμα μιλούσε, αλλά το αγκάλιασμά του ήταν υπέροχο! Καθίσαμε εκεί, πάνω από την κοιλάδα και μιλήσαμε ώρες για διάφορα πράγματα.

Μου τόνισε, όμως, ότι δεν είχε έλθει ακόμα η ώρα της επανένωσής μου με «εκείνους». Είχα ακόμα πολλά να κάνω στο έξω κόσμο και πολλά να μάθω για να μπορέσω, όταν θα χρειαζόταν, να συμπαρασταθώ στους ανθρώπους, όταν οι αλλαγές, που είχαν ήδη αναφέρει σε προφητείες για τον πλανήτη, γίνονταν πραγματικότητα. Ότι πριν από την αλλαγή του αιώνα (ήμασταν στον 20^ο τότε), όσοι θα έκαναν το Έργο του Φωτός θα ένωναν και θα αναμείγνυαν τις ενέργειές τους κατά τη διάρκεια των «Αλλαγών» για να βοηθήσουν τους ανθρώπους της Γης στην αναπροσαρμογή. Επεσήμανε ότι βοήθεια θα ερχόταν και από τους ανθρώπους του έσω κόσμου (inner world).

Κοίταξα προς την κοιλάδα και αναρωτήθηκα πόσοι άραγε να υπήρχαν εκεί, που θα μπορούσαν να βοηθήσουν σε περίπτωση ανάγκης… Ο Μικέλ διάβασε τη σκέψη μου γιατί είπε: «ω, αδελφούλα μου, αυτό που βλέπεις είναι μόνο μια μικρή ομάδα των κατοίκων της εσωτερικής γης». Υπάρχουν πολλές τοποθεσίες σαν και αυτή στον έσω κόσμο, πολλή γνώση και πάνω απ’ όλα μεγάλη αγάπη και ενδιαφέρον για τους ανθρώπους της επιφάνειας. Στον δικό σας κόσμο η αγάπη είναι «εμπορεύσιμη» αλλά εδώ είναι το φως που μας οδηγεί. «Είναι η ίδια μας η ζωτική δύναμη».

Από τον Μικέλ έμαθα ότι ο πλανήτης μας, ακόμα και το ηλιακό μας σύστημα είχε περάσει αμέτρητες φορές από περιόδους εξέλιξης και καταστροφής. Η Γη είχε δεχτεί πολλές επισκέψεις από εξωγήινους πολιτισμούς που είχαν κάνει αποικίες εδώ. Την είχαν λατρέψει και την είχαν καταραστεί, την είχαν φροντίσει και την είχαν παρατήσει. Είχαν διασταυρώσει το DNA τους με το δικό μας. Οι «μακρινοί βοηθοί» είχαν περπατήσει χέρι με χέρι μαζί μας, ολότελα έκπληκτοι από το γεγονός ότι τελικά είχαμε καταφέρει να επιβιώσουμε. Οι κάτοικοι της Γης είχαν επιδείξει τέτοιες δυνάμεις αυτοκαταστροφής ώστε είχε κριθεί αναγκαίο να μας δώσουν μεγάλη προσοχή και βοήθεια για να μην ξεκάνουμε την ακεραιτότητα του ίδιου μας του πλανήτη.

Δυστυχώς η μνήμη μου δεν ήταν ικανή να συγκρατήσει τον τεράστιο αριθμό των πληροφοριών που έμαθα εκείνες τις ώρες, αλλά θα σας μεταφέρω όσα θυμάμαι με δικά μου λόγια.  

Μέτατρον

Είμαι σίγουρη πως όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι εργαζόμαστε συγχρόνως, παράλληλα, σε πολλά επίπεδα ύπαρξης για την πρόοδο του εαυτού, του φυσικού μας εαυτού και για τη διατήρηση του περιβάλλοντος για εκείνους που θα ακολουθήσουν. Εργαζόμαστε για την συλλογική και ατομική μας πνευματική ανάπτυξη, για τη διατήρηση των ειδών, για την προστασία του πλανήτη Γη, για να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τη διττότητα που δημιουργήσαμε και να μπορέσουμε να ενωθούμε ξανά με την Ουσία και την Δημιουργό Πηγή.  

Γνωρίζουμε ότι υπάρχει μόνο μία δύναμη στο Σύμπαν – αυτή που πηγάζει από την Δημιουργό Πηγή (όποιο και αν είναι το όνομα που της αποδίδεται).  

Μέσα σε αυτή την Πηγή υπάρχουν ποικίλες μορφές και βαθμοί ενέργειας. Από την αρνητική (μαύρη ή κακή) έως την θετική (λευκή ή καλή). Αλλά είναι η ίδια γραμμή ενέργειας που από τη μια μεριά έχει το σήμα ( – ) και από την άλλη το σήμα ( + )… όπως μια μπαταρία. Η πρόθεση είναι αυτή που χαρακτηρίζει μια ενέργεια ως κακή ή καλή. Επιλέγουμε σε κάθε ζωή ποιο ενεργειακό κομμάτι της γραμμής ταιριάζει καλύτερα στην πνευματική μας ανάπτυξη και με το όποίο θέλουμε να εργαστούμε. Σπάνια θυμόμαστε συνειδητά το έργο που έχουμε κάνει σε κάθε ζωή, επομένως κάθε φορά πρέπει να επιλέγουμε εκ νέου.

Οι Δάσκαλοι μάς επισημαίνουν τις διάφορες προκλήσεις που συναντάμε στο δρόμο μας και οι οποίες θα επιχειρήσουν να μας αποσπάσουν από την πνευματική μας πορεία. Αυτές οι προκλήσεις γίνονται όλο και πιο δελεαστικές καθώς προοδεύει η τεχνολογία. Βλέπουμε ταινίες που μας προσφέρουν όσα θα θέλαμε να ζήσουμε στην προσωπική μας ζωή, αναζητούμε άμεση ευχαρίστηση με τον ίδιο τρόπο που αναζητούμε άμεση ενημέρωση.

Επιζητούμε να «δραπετεύσουμε» με τη χρήση νόμιμων ή παράνομων χαπιών, παρά με την επιδίωξη της πνευματικής γνώσης. Η κλίση προς τον εαυτό έγινε εγωιστική, επειδή η πλειονότητα των επιθυμιών μας επικεντρώνεται γύρω από υλικά αποκτήματα και επιδιώξεις. Σύννεφα καπνού κάθε είδους μας ρίχνονται για να κρατάνε τα μυαλά μας απασχολημένα. Και η λίστα συνεχίζεται, αλλά καταλαβαίνετε τι σας λέω.

Ο Μικέλ μου πρότεινε να φανταστώ το Σύμπαν ως ένα τεράστιο παζλ το οποίο αποτελείται μόνο από τα κομμάτια που βρίσκονται στην περίμετρό του. Ένα μεγάλο κουτί δίπλα περιέχει όλα τα υπόλοιπα κομμάτια. Κάθε κομμάτι αντιπροσωπεύει μια ψυχή. Εναπόκειται σε μένα, σε σένα, (στον καθένα μας) να βρει ποιο είναι το δικό του κομμάτι και πού είναι η θέση του στο παζλ. Όταν όλα τα κομμάτια μπούνε στη σωστή θέση, θα επικρατήσει ειρήνη στο Σύμπαν. Αν επιχειρήσω να βάλω το κομμάτι μου με τη βία σε μια λάθος θέση, θα δημιουργήσω ανισορροπία.

Αυτή η ανισορροπία θα προκαλέσει μιαν αλυσιδωτή αντίδραση που θα επηρεάσει όχι μόνον εμένα τον ίδιο, αλλά θα ταξιδέψει και θα επηρεάσει άμεσα ή έμμεσα κάθε άλλο κομμάτι όλου του παζλ (Σύμπαντος).

Η αναζήτηση της ταυτότητάς μας ή της θέσης μας στο μεγάλο σχέδιο (παζλ, Σύμπαν) πρέπει να ξεκινήσει από μέσα μας. Είναι ωφέλιμο να «σκάψουμε» βαθιά, σε κάθε ενσάρκωση, ώστε να ανακαλύψουμε ποιοι είμαστε, το λόγο που βρισκόμαστε εδώ και τα μαθήματα που επιλέξαμε σε κάθε ζωή.Αλλά, αν δεν μπορεί κανείς να δει ή να απεικονίσει τη συνολική εικόνα, αν δεν καταφέρει να εντοπίσει την πρόοδό του (ή την έλλειψη αυτής) από την αρχή, δεν θα έχει μόνο δυσκολία στην εύρεση της θέση του στο παζλ, αλλά θα έχει αλλάξει και το σχήμα του κομματιού του, το οποίο μετά δεν θα ταιριάζει στο πρωταρχικό σχέδιο με τρόπο κατάλληλο, και να του επιτρέψει να ενισχύσει και να υποστηρίξει τα γύρω γειτονικά κομμάτια. Αντίθετα, θα προκαλέσει διχόνοια και ανισορροπία.

Ένα άλλο θέμα ήταν ότι, πλησιάζουμε στη γνωριμία άλλων μορφών ζωής πλην εκείνων που έχουμε συνηθίσει στον πλανήτη Γη. (Θα πρέπει να θυμάστε ότι αυτό μου δόθηκε κάποια 30+ χρόνια πριν. Είχα μια πρώτη γνωριμία με αυτές τις μορφές ζωής μέσα από το έργο του George Van Tassel, ως οι «διαστημικοί αδελφοί μας».)

Και πάλι, όσοι δεν έχουν εξελιχθεί αρκετά ή δεν είναι ανοικτοί στην ανάπτυξη, θα βάλουν εμπόδια κατά την επαφή τους με τις νέες μορφές ψυχών. Αυτές οι «άλλες μορφές» ή «οι διαστημικοί αδελφοί μας» ήταν πάντα γύρω μας όπως και οι φύλακες άγγελοι και οι Αναληφθέντες Δάσκαλοί μας. Συμβαίνει απλά, επειδή ένα ακόμα στρώμα του πέπλου έχει αρθεί και με την άρση του, εκείνοι που δεν θέλουν καμία αλλαγή να συμβεί στον πλανήτη, θα τρομάξουν από την εμφάνιση των νέων μορφών. Εναπόκειται σε κάθε άτομο να αναζητήσει την προέλευση του φόβου του και να εξακριβώσει αν είναι έγκυρος.

Αυτές είναι μερικές από τις σκέψεις που μου γνώρισε ο Μικέλ.  

Ήξερα ότι ήταν αργά και έπρεπε να γυρίσω στην κοιλάδα. Εκείνος ένιωσε τη σκέψη μου και παίρνοντάς με από το χέρι με οδήγησε προς την έξοδο του βουνού. Τον χαιρέτησα, μπήκα στο φορτηγάκι και κατευθύνθηκα προς το μικρό ξενοδοχείο της «Μητέρας Μαρίας».

Ξέρω ότι στο μέλλον θα έχω και άλλες συναντήσεις και πληροφορίες από τον Μικέλ, αλλά φαίνεται πως η ώρα αυτή δεν έχει έρθει ακόμα. Επίσης γνωρίζω καλά ότι, αν και οι πληροφορίες είναι πολύ σαφείς στο μυαλό μου, μερικές φορές είναι δύσκολο να τις βάλω από το μυαλό μου στο χαρτί.

Μετάφραση, απόδοση: Αγγελική Νατσούλη

angelsmell

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ