Παλλάντιον (Ρώμη). Οι Παλλαντιείς και ο Θεός Ηρακλής.
(αριστερά το Παλλάντιον, πρώτος οικιστής της αρκαδικής ταύτης πόλεως ήτο ο υιός του Λυκάονος και εγγονός του Πελασγού Πάλλας και δεξιά το Παλλάντιον (Ρώμη), οικιστής δε της εις την κοιλάδα του Τίβερι πόλεως Παλλάντιον ή Παλάτιον ήτο ο υιός του Εχέμου Εύανδρος. )
Παρατηρούμε ότι η
ιστορία με τους Παλλαντιείς διαδραματίζεται πριν από δέκα τέσσερεις
χιλιάδες χρόνια! Βεβαιούται ότι ενώ πραγματοποιήτο η τροπή του Ηλίου, οι
άνθρωποι συνέχιζαν να υπάρχουν.Και όχι μόνον αυτό, αλλά ο Διόδωρος μας δίνει και ονόματα κατοίκων του Παλλαντίου οι οποίοι φιλοξένησαν τον Θεόν Ηρακλήν! Κάκιος και Πινάριος…!
Αλλά έστω ότι όλα αυτά είναι απλά… μυθολογήματα! Τότε από που και πως προήλθαν και υπάρχουν μέχρι σήμερα όλα τα ονόματα των τοποθεσιών και στην Αρκαδία και στην Ιταλία;
Ποιός ο λόγος να συντηρείται ακόμα και σήμερα το έθιμο της δεκάτης; Αυτό που σήμερα κλαπέν υπό των ιουδαιοχριστιανών ονομάζεται… «πρόσφορον»;
…………………………………………………………..
[…
[4] φασὶ δὲ Ἀρκάδες ὡς Πελασγὸς γένοιτο ἐν τῇ γῇ ταύτῃ πρῶτος. εἰκὸς δὲ ἔχει τοῦ λόγου καὶ ἄλλους ὁμοῦ τῷ Πελασγῷ μηδὲ αὐτὸν Πελασγὸν γενέσθαι μόνον: ποίων γὰρ ἂν καὶ ἦρχεν ὁ Πελασγὸς ἀνθρώπων; μεγέθει μέντοι καὶ κατὰ ἀλκὴν καὶ κάλλος προεἶχεν ὁ Πελασγὸς καὶ γνώμην ὑπὲρ τοὺς ἄλλους ἦν, καὶ τούτων ἕνεκα αἱρεθῆναί μοι δοκεῖ βασιλεύειν ὑπ” αὐτῶν. πεποίηται δὲ καὶ Ἀσίῳ τοιάδε ἐς αὐτόν:
- Ἀντίθεον δὲ Πελασγὸν ἐν ὑψικόμοισιν ὄρεσσι
- γαῖα μέλαιν” ἀνέδωκεν, ἵνα θνητῶν γένος εἴη. ( Άσιος άγνωστη θέση )
[6] ὁ δὲ τὸν καρπὸν τῶν δρυῶν οὔτι που πασῶν, ἀλλὰ τὰς βαλάνους τῆς φηγοῦ τροφὴν ἐξεῦρεν εἶναι. παρέμεινέ τε ἐνίοις ἐς τοσοῦτο ἀπὸ Πελασγοῦ τούτου ἡ δίαιτα, ὡς καὶ τὴν Πυθίαν, ἡνίκα Λακεδαιμονίοις γῆς τῆς Ἀρκάδων ἀπηγόρευεν ἅπτεσθαι, καὶ τάδε εἰπεῖν τὰ ἔπη:
- πολλοὶ ἐν Ἀρκαδίῃ βαλανηφάγοι ἄνδρες ἔασιν,
- οἵ σ” ἀποκωλύσουσιν: ἐγὼ δέ τοι οὔ τι μεγαίρω.
…
ΙII. τρίτῃ δὲ ὕστερον γενεᾷ μετὰ Πελασγὸν ἔς τε πόλεων καὶ ἐς ἀνθρώπων πλῆθος ἐπέδωκεν ἡ χώρα. Νύκτιμος μὲν γὰρ πρεσβύτατός τε ἦν καὶ εἶχε τὸ πᾶν κράτος: οἱ δὲ ἄλλοι παῖδες τοῦ Λυκάονος πόλεις ἐνταῦθα ἔκτιζον ἔνθα ἑκάστῳ μάλιστα ἦν κατὰ γνώμην. Πάλλας μὲν καὶ Ὀρεσθεὺς καὶ Φίγαλος Παλλάντιον, Ὀρεσθεὺς δὲ Ὀρεσθάσιον, Φιγαλίαν δὲ οἰκίζει Φίγαλος.
…
XLIII. ἀπαιτεῖ δὲ ἡμᾶς τὸ μετὰ τοῦτο ὁ λόγος τό τε Παλλάντιον, εἰ δή τι αὐτόθι ἐστὶν ἐς μνήμην, καὶ καθ” ἥντινα βασιλεὺς αἰτίαν Ἀντωνῖνος ὁ πρότερος πόλιν τε ἀντὶ κώμης ἐποίησε Παλλάντιον καί σφισιν ἐλευθερίαν καὶ ἀτέλειαν ἔδωκεν εἶναι φόρων.
[2] φασὶ δὴ γενέσθαι καὶ γνώμην καὶ τὰ ἐς πόλεμον ἄριστον τῶν Ἀρκάδων ὄνομα Εὔανδρον, παῖδα δὲ αὐτὸν νύμφης τε εἶναι, θυγατρὸς τοῦ Λάδωνος, καὶ Ἑρμοῦ. σταλέντα δὲ ἐς ἀποικίαν καὶ ἄγοντα Ἀρκάδων τῶν ἐκ Παλλαντίου στρατιάν, παρὰ τῷ ποταμῷ πόλιν τῷ Θύβριδι οἰκίσαι: καὶ Ῥωμαίων μέρος τῆς καθ” ἡμᾶς πόλεως, ὃ ᾠκεῖτο ὑπὸ τοῦ Εὐάνδρου καὶ Ἀρκάδων τῶν συνακολουθησάντων, ὄνομα ἔσχε Παλλάντιον κατὰ μνήμην τῆς ἐν Ἀρκαδίᾳ: χρόνῳ δὲ ὕστερον μετέπεσε τὸ ὄνομα ἐν ἀναιρέσει γραμμάτων τοῦ τε λ καὶ τοῦ ν. τούτων μὲν τῶν λελεγμένων ἕνεκα Παλλαντιεῦσιν ἐκ βασιλέως ἐγένοντο δωρεαί:
[3] ὁ δὲ Ἀντωνῖνος, ὅτῳ καὶ ἐς Παλλαντιεῖς ἐστιν εὐεργετήματα, πόλεμον μὲν Ῥωμαίοις ἐθελοντὴς ἐπηγάγετο οὐδένα, πολέμου δὲ ἄρξαντας Μαύρους, Λιβύων τῶν αὐτονόμων τὴν μεγίστην μοῖραν, νομάδας τε ὄντας καὶ τοσῷδε ἔτι δυσμαχωτέρους τοῦ Σκυθικοῦ γένους ὅσῳ μὴ ἐπὶ ἁμαξῶν, ἐπὶ ἵππων δὲ αὐτοί τε καὶ αἱ γυναῖκες ἠλῶντο, τούτους μὲν ἐξ ἁπάσης ἐλαύνων τῆς χώρας ἐς τὰ ἔσχατα ἠνάγκασεν ἀναφυγεῖν Λιβύης, ἐπί τε Ἄτλαντα τὸ ὄρος καὶ ἐς τοὺς πρὸς τῷ Ἄτλαντι ἀνθρώπους:
[4] ἀπετέμετο δὲ καὶ τῶν ἐν Βριττανίᾳ Βριγάντων τὴν πολλήν, ὅτι ἐπεσβαίνειν καὶ οὗτοι σὺν ὅπλοις ἦρξαν ἐς τὴν Γενουνίαν μοῖραν, ὑπηκόους Ῥωμαίων. Λυκίων δὲ καὶ Καρῶν τὰς πόλεις Κῶν τε καὶ Ῥόδον ἀνέτρεψε μὲν βίαιος ἐς αὐτὰς κατασκήψας σεισμός: βασιλεὺς δὲ Ἀντωνῖνος καὶ ταύτας ἀνεσώσατο δαπανημάτων τε ὑπερβολῇ καὶ ἐς τὸν ἀνοικισμὸν προθυμίᾳ. χρημάτων δὲ ἐπιδόσεις ὁπόσας καὶ Ἕλλησι καὶ τοῦ βαρβαρικοῦ τοῖς δεηθεῖσι, καὶ ἔργων κατασκευὰς ἔν τε τῇ Ἑλλάδι καὶ περὶ Ἰωνίαν καὶ περὶ Καρχηδόνα τε καὶ ἐν γῇ τῇ Σύρων, τάδε μὲν ἄλλοι ἔγραψαν ἐς τὸ ἀκριβέστατον:
[5] ὁ δὲ βασιλεὺς ὑπελίπετο οὗτος καὶ ἄλλο τοιόνδε ἐς μνήμην. ὅσοις τῶν ὑπηκόων πολίταις ὑπῆρχεν εἶναι Ῥωμαίων, οἱ δὲ παῖδες ἐτέλουν σφίσιν ἐς τὸ Ἑλληνικόν, τούτοις ἐλείπετο ἢ κατανεῖμαι τὰ χρήματα ἐς οὐ προσήκοντας ἢ ἐπαυξῆσαι τὸν βασιλέως πλοῦτον κατὰ νόμον δή τινα: Ἀντωνῖνος δὲ ἐφῆκε καὶ τούτοις διδόναι σφᾶς παισὶ τὸν κλῆρον, [ὁ] προτιμήσας φανῆναι φιλάνθρωπος ἢ ὠφέλιμον ἐς χρήματα φυλάξαι νόμον. τοῦτον Εὐσεβῆ τὸν βασιλέα ἐκάλεσαν οἱ Ῥωμαῖοι, διότι τῇ ἐς τὸ θεῖον τιμῇ μάλιστα ἐφαίνετο χρώμενος:
[6] δόξῃ δὲ ἐμῇ καὶ τὸ ὄνομα τὸ Κύρου φέροιτο ἂν τοῦ πρεσβυτέρου, πατὴρ ἀνθρώπων καλούμενος. ἀπέλιπε δὲ καὶ ἐπὶ τῇ βασιλείᾳ παῖδα ὁμώνυμον: ὁ δὲ Ἀντωνῖνος οὗτος ὁ δεύτερος καὶ τούς τε Γερμανούς, μαχιμωτάτους καὶ πλείστους τῶν ἐν τῇ Εὐρώπῃ βαρβάρων, καὶ ἔθνος τὸ Σαυροματῶν, πολέμου καὶ ἀδικίας ἄρξαντας, τιμωρούμενος ἐπεξῆλθε.
XLIV. τὰ δὲ [δὴ] ἐπίλοιπα ἡμῖν τοῦ Ἀρκαδικοῦ λόγου ἔστιν ἐκ Μεγάλης πόλεως ἐς Παλλάντιον ὁδὸς καὶ ἐς Τεγέαν, ἄγουσα αὕτη μέχρι τοῦ καλουμένου Χώματος. κατὰ ταύτην τὴν ὁδὸνΛαδόκειά σφισιν ὠνόμασται τὰ πρὸ τοῦ ἄστεως ἀπὸ Λαδόκου τοῦ Ἐχέμου, καὶ μετὰ ταῦτα Αἱμονιαὶ πόλις ἦσαν τὸ ἀρχαῖον: οἰκιστὴς δὲ Αἵμων ἐγένετο αὐταῖς ὁ Λυκάονος, διαμεμένηκε δὲ καὶ ἐς τόδε Αἱμονιὰς τὸ χωρίον τοῦτο ὀνομάζεσθαι.
[2] μετὰ δὲ Αἱμονιὰς ἐν δεξιᾷ τῆς ὁδοῦ πόλεώς ἐστιν Ὀρεσθασίου καὶ ἄλλα ὑπολειπόμενα ἐς μνήμην καὶ Ἀρτέμιδος ἱεροῦ κίονες ἔτι: ἐπίκλησις δὲ Ἱέρεια τῇ Ἀρτέμιδί ἐστι. τὴν δὲ εὐθεῖαν ἰόντι ἐξ Αἱμονιῶν Ἀφροδίσιόν τέ ἐστιν ὀνομαζόμενον καὶ μετ” αὐτὸ ἄλλο χωρίον τὸ Ἀθήναιον: τούτου δὲ ἐν ἀριστερᾷ ναός ἐστιν Ἀθηνᾶς καὶ ἄγαλμα ἐν αὐτῷ λίθου.
[3] τοῦ Ἀθηναίου δὲ μάλιστα εἴκοσιν ἀπωτέρω σταδίοις ἐρείπια Ἀσέας ἐστί, καὶ ὁ λόφος ἀκρόπολις τότε οὖσα τείχους σημεῖα ἔχει καὶ ἐς τόδε. σταδίους δὲ ὅσον πέντε ἀπὸ Ἀσέας τοῦ Ἀλφειοῦ μὲν ὀλίγον ἄπο τῆς ὁδοῦ, τοῦ δὲ Εὐρώτα παρ” αὐτήν ἐστιν ἡ πηγὴ τὴν ὁδόν: πρός τε τοῦ Ἀλφειοῦ τῇ πηγῇ ναός τε Μητρὸς θεῶν ἐστιν οὐκ ἔχων ὄροφον καὶ λέοντες λίθου δύο πεποιημένοι.
[4] τοῦ δὲ Εὐρώτα τὸ ὕδωρ ἀνακεράννυταί τε πρὸς τὸν Ἀλφειὸν καὶ ὅσον ἐπὶ εἴκοσι σταδίους κοινῷ προί̈ασι τῷ ῥεύματι: κατελθόντες δὲ ἐς χάσμα ὁ μὲν αὐτῶν ἄνεισιν αὖθις ἐν τῇ γῇ τῇ Λακεδαιμονίων ὁ Εὐρώτας, ὁ δὲ Ἀλφειὸς ἐν Πηγαῖς τῆς Μεγαλοπολίτιδος. ἔστι δὲ ἄνοδος ἐξ Ἀσέας ἐς τὸ ὄρος τὸ Βόρειον καλούμενον, καὶ ἐπὶ τῇ ἄκρᾳ τοῦ ὄρους σημεῖά ἐστιν ἱεροῦ:
ποιῆσαι δὲ τὸ ἱερὸν Ἀθηνᾷ τε Σωτείρᾳ καὶ Ποσειδῶνι Ὀδυσσέα ἐλέγετο ἀνακομισθέντα ἐξ Ἰλίου.
[5] τὸ δὲ ὀνομαζόμενον Χῶμα ὅροι Μεγαλοπολίταις τῆς γῆς πρὸς Τεγεάτας καὶ Παλλαντιεῖς εἰσι: καὶ τὸ Παλλαντικὸν πεδίον ἐστὶν ἐκτραπεῖσιν ἐς ἀριστερὰν ἀπὸ τοῦ Χώματος. ἐν δὲ Παλλαντίῳ ναός τε καὶ ἀγάλματα λίθου Πάλλαντος, τὸ δὲ ἕτερόν ἐστιν Εὐάνδρου: καὶ Κόρης τε τῆς Δήμητρος ἱερὸν καὶ οὐ πολὺ ἀπωτέρω Πολυβίου σφίσιν ἀνδριάς ἐστι. τῷ λόφῳ δὲ τῷ ὑπὲρ τῆς πόλεως ὅσα ἀκροπόλει τὸ ἀρχαῖον ἐχρῶντο: λείπεται δὲ καὶ ἐς ἡμᾶς ἔτι ἐπὶ κορυφῇ τοῦ λόφου θεῶν ἱερόν.
[6] ἐπίκλησις μὲν δή ἐστιν αὐτοῖς Καθαροί, περὶ μεγίστων δὲ αὐτόθι καθεστήκασιν οἱ ὅρκοι: καὶ ὀνόματα μὲν τῶν θεῶν οὐκ ἴσασιν ἢ καὶ εἰδότες οὐ θέλουσιν ἐξαγορεύειν, Καθαροὺς δὲ ἐπὶ τοιῷδε ἄν τις κληθῆναι τεκμαίροιτο, ὅτι αὐτοῖς οὐ κατὰ ταὐτὰ ὁ Πάλλας ἔθυσε καθὰ καὶ ὁ πατήρ οἱ τῷ Λυκαίῳ Διί.
[7] τοῦ δὲ καλουμένου Χώματος ἐν δεξιᾷ πεδίον ἐστὶ τὸ Μανθουρικόν: ἔστι δὲ ἐν ὅροις ἤδη Τεγεατῶν τὸ πεδίον, ὂν σταδίων που πεντήκοντα μάλιστα ἄχρι Τεγέας. ἔστι δὲ ὄρος οὐ μέγα ἐν δεξιᾷ τῆς ὁδοῦ καλούμενον Κρήσιον: ἐν δὲ αὐτῷ τὸ ἱερὸν τοῦ Ἀφνειοῦ πεποίηται. Ἀερόπῃ γὰρ Κηφέως τοῦ Ἀλέου συνεγένετο Ἄρης, καθὰ οἱ Τεγεᾶται λέγουσι: καὶ ἡ μὲν ἀφίησιν ἐν ταῖς ὠδῖσι τὴν ψυχήν, ὁ δὲ παῖς καὶ τεθνηκυίας
[8] εἴχετο ἔτι τῆς μητρὸς καὶ ἐκ τῶν μαστῶν εἷλκεν αὐτῆς γάλα πολὺ καὶ ἄφθονον, καὶ–ἦν γὰρ τοῦ Ἄρεως γνώμῃ τὰ γινόμενα–τούτων ἕνεκα Ἀφνειὸν τὸν θεὸν ὀνομάζουσι: τῷ δὲ παιδίῳ ὄνομα τεθῆναί φασιν Ἀέροπον. ἔστι δὲ κατὰ τὴν ἐς Τεγέαν ὁδὸν Λευκώνιος καλουμένη κρήνη: θυγατέρα δὲ Ἀφείδαντος λέγουσιν εἶναι τὴν Λευκώνην, καὶ οὐ πόῤῥω τοῦ Τεγεατῶν οἱ ἄστεως μνῆμά ἐστιν….]
Ελλάδος περιήγησις/Αρκαδικά
(Αρχαιολογικός χάρτης της Αρκαδίας)
» τους βαρβάρους και τους ηγέτας αυτών εφόνευσε, καταστήσας, δια τους μεταγενεστέρους ασφαλή την εκ των περιοχών αυτών των Γαλατών, Κιλίκων και Λιγύων διέλευσιν… Διελθών δε ο Ηρακλής την χώραν των Λιγύων και Τυρρηνών έφθασεν εις τον Τίβεριν ποταμόν όπου και εστρατοπέδευσεν εις την νυν ονομαζομένην «Ρώμη. Αύτη δε πολλάς γενεάς υστερότερον εκτίσθη υπό του Ρωμύλου του Άρεως.
Περιγράφων, εν συνεχεία, ο Διόδωρος την του Ηρακλέους ευχαρίστησιν, δια την φιλοξενίαν την οποίαν επεφύλαξαν εις αυτόν και εις «την υπ” αυτόν στρατιάν των Αρκάδων Πελασγών» και «των εξ όλης της Ελλάδος αρίστων εθελοντών» οι κάτοικοι του Παλλαντίου (της μετέπειτα και νυν Ρώμης), σημειοί και ότι:
«Αποδεχόμενος ο Ηρακλής την προς αυτόν εύνοιαν των κατοίκων του Παλλαντίου πρωτοείπεν εις αυτούς ότι μετά την εαυτού μετάβασιν εις τους Θεούς, θα είναι ευκολώτερον να συμβή ο εκ της ουσίας αυτού δεκαπλασιασμός του βίου των (=του πλούτου των, του εκ της αυξήσεως των παραγομένων προϊόντων αποκτωμένου), καταστάντων αυτών των ευδαιμονεστέρων, όπως συνέβη, κατά τας μεταγενεστέρας περιόδους, διατηρούμενος μέχρι των ιδικών μας χρόνων (των χρόνων όπου έζησε και έγραψε ο Διόδωρος). Πολλοί δε από τους Ρωμαίους όχι μόνον απέκτησαν μετρημένους («συμμέτρους ουσίας κεκτημένων» γράφει ο Διόδωρος) καρπούς, αλλά και αυτών των πολύ πλουσίων ο Ηρακλής τους εδεκαπλασίασε. Δι” αυτόν τον λόγον εγένοντο ευδαίμονες δεκαπλασιάζοντες την αξίαν των ταλάντων των. Ο πλουσιώτερος των Ρωμαίων Λεύκολλος διατιμήσας την αξίαν του βίου του κατέθεσεν εις τον Θεόν (=τον Ηρακλέα) όλην την δεκάτην. Οι δε Ρωμαίοι κατεσκεύασαν εις τον Τίβεριν αξιόλογον ιερόν εις τον Θεόν τούτον (=τον Ηρακλέα), ο οποίος, όπως νομίζουν, συντελεί εις τας εκ της δεκάτης θυσίας των«.
…
Οι Παλλαντιείς ήσαν Πελασγοί, Αρκάδες και κατήγοντο εκ της ομωνύμου πόλεως της Αρκαδίας. Αύτη ευρίσκετο δυτικώς της Τεγέας.
Ο δε Εύανδρος ήτο υιός του Εχέμου, ο δε Έχεμος του Τεγέως και ο Τεγεύς υιός του Λυκάονος και αδελφός του Πάλλαντος. Οικιστής δε της εις την κοιλάδα του Τίβερι πόλεως Παλλάντιον ή Παλάτιον ήτο ο υιός του Εχέμου Εύανδρος.
΅ο οποίος ηγούμενος πολλών συμπολιτών του μετέβη εις Ιταλίαν, όπου εις την αριστεράν όχθην του Τίβερι έκτισε πόλιν ομώνυμον της πατρίδος του, η οποία μετωνομάσθη κατόπιν Παλάτιον και εξ αυτής ο λόφος επί του οποίου εκτίσθη αργότερον η Ρώμη απεκλήθη Παλατίνος. Ως εκ τούτου από μερικούς Ρωμαίους η Αρκαδική πόλις Παλλάντιον εθεωρήθη ως μητρόπολις της Ρώμης και δια τούτο ο αυτοκράτωρ Αντωνίνος (138 έως 161 μ.χ.χ.) την ανεκήρυξεν ελευθέραν, απαλλάξας τους κατοίκους της από την καταβολήν φόρων. (βλ.ΝΕΩΤΕΡΟΝ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΙΚΟΝ ΛΕΞΙΚΟΝ ΗΛΙΟΥ, τομ. ΙΖ, σελ. 486, λήμμα Παλλάντιον).
…
Ο Πλούταρχος γράφει:
Οι συγγραφείς δεν συμφωνούν περί του από ποίον και δια τίνα αιτίαν εδόθη εις την Ρώμην το μέγα όνομα αυτής, που εδοξάσθη τόσον πολύ μεταξύ των ανθρώπων. Και άλλοι μεν λέγουν ότι οι Πελασγοί περιπλανηθέντες εις τα πλείστα της οικουμένης μέρη και εξουσιάσαντες πολλών ανθρώπων, κατώκησαν και εκεί και ωνόμασαν τοιουτοτρόπως την πόλιν λόγω της μεγάλης των ρώμης εις τα όπλα… (βλ. ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ, ΡΩΜΥΛΟΣ Α. α)
…
Όπως διαβάσαμε, ο Διόδωρος αποτυπώνει και διατυπώνει ότι οι Αρκάδες Πελασγοί, Παλλάντιοι οι κατοικούντες τον έβδομον λόφον (τον Παλατίνον), είναι οι πρώτοι στους οποίους απεκάλυψε ο Ηρακλής την θεϊκήν του υπόστασιν και την επί του Πλανήτου μας αποστολήν του. Εις αυτούς μόνο ωμολόγησεν ότι είναι Θεός και τους ανεκοίνωσε πως όταν μεταβή εις τους Θεούς «θα συμβή ο εκ της ουσίας του δεκαπλασιασμός του βίου των».
…
Η πληροφορία αυτή, πλην του γεγονότος ότι είναι σαφής και ευκολονόητος, επιβεβαιούται, εμμέσως πλην σαφώς και από τους εις Αίγυπτον Ιερείς του Ναού του Ηφαίστου. Ούτοι κατά τα μέσα της τελευταίας π.χ.χ. χιλιετίας είπαν εις τον Ηρόδοτον:
«Εις περίοδον ένδεκα χιλιάδων τριακοσίων σαράντα ετών δεν παρουσιάσθη κανένας Θεός με ανθρωπίνη μορφήν. Σε όλο δε το διάστημα τούτο ο ήλιος ανέτειλε τέσσερεις φορές αντίθετα από την συνηθισμένην θέσιν του, δηλαδή,από εκεί που δύει ανέτειλε δύο φορές και από εκεί που ανατέλει έδυσε δύο φορές…»
…
Κατά την πληροφορίαν αυτήν, λοιπόν, όταν δώδεκα περίπου χιλιετίας π.χ.χ., επραγματοποιήθη και η από τον Πλάτωνα αναφερομένη τελευταία τροπή του Ηλίου, ευρίσκετο ακόμα, επί του Πλανήτου μας, ο με ανθρωπίνη μορφήν νεώτερος των Θεών. Ότι ο Θεός ούτος ήτο (είναι) αυτός ο Ηρακλής επιβεβαιούται και από την του Διοδώρου ως άνω πληροφορίαν, δια της οποίας ιχνογραφείται ούτος, η δε ιχνογράφησίς του αύτη γίνεται ευδιακριτωτέρα και δια των γραμμών της εις αυτόν αποδιδομένης φράσεως:
«…μετά την εις τους Θεούς μετάβασίν μου θα είναι ευκολώτερον να συμβή ο εκ της ουσίας μου δεκαπλασιασμός του βίου σας…».
…
Η τροπή αύτη του Ηλίου επραγματοποιήθη την δωδεκάτην π.χ.χ. χιλιετίαν. Κατ” αυτήν δε την χιλιετίαν Εγενέθη, εις όλην την Οικουμένην επορεύθη και εις τους Θεούς μετέβη ο Ηρακλής.
…
Κατά τον Διόδωρον «τας μεταγενεστέρας περιόδους» εδεκαπλασιάσθη ο βίος των οικούντων το Παλλάντιον Πελασγών, οι οποίοι εν τω μεταξύ είχον επονομασθή Ρωμαίοι. Διατιμήσαντες ούτοι την αξίαν του, κατέθετον «εις τον Θεόν όλην την δεκάτην». Δηλαδή προσέφερον, εις τον Ναόν του Θεού, το έν δέκατον των προϊόντων των.
Ο ΔΕΚΑΠΛΑΣΙΑΣΜΟΣ δε του βίου των, δια τον οποίον ο Ηρακλής τους είπεν ότι «θα συμβή όταν μεταβή εις τους Θεούς», επραγματοποιήθη μετά την οριστικήν αλλαγήν, εναρμόνισιν και σταθεροποίησιν των μετεωρολογικών, κλιματολογικών και περιβαλλοντικών συνθηκών, των προκληθεισών και διαμορφωθεισών εκ της τελευταίας του Ηλίου τροπής και της έκτοτε σταθεράς του πορείας.
Κατά τον Διόδωρον λοιπόν, οι και την δωδεκάτην π.χ.χ. χιλιετίαν οικούντες το Παλλάντιον (=Ρώμην) Πελασγοί εξ Αρκαδίας προσέφερον εις τον Θεόν το εις αυτόν οφειλούμενον δέκατον των προϊόντων των (=βιός των). Η προσφορά δε αύτη, κυρίως η έκτοτε καθιέρωσίς της, έχει αναμφιβόλως θρησκευτικήν σημασίαν. Πλην όμως της θρησκευτικής έχει και ΙΣΤΟΡΙΚΗΝ. Η δευτέρα σημαντικωτέρα της πρώτης…]
(Μείξις-ανακύκλησις Μυ-θολογίας-ιστορίας, Γιάννη Φουράκη, εκδόσεις ΤΑΛΩΣ).
http://narthix.blogspot.gr/2010/08/blog-post_02.html
http://alfeiospotamos.blogspot.gr/2010/08/blog-post_03.html
…………………………………………………….
10 Σεπτεμβρίου 2009 Οι Παλλαντιείς πρόγονοι των Ρωμαίων! Η λίμνη Τάκα της Αρκαδίας!
Η Ρώμη ξεκίνησε από το Παλλάντιον της Αρκαδίας
Σύμφωνα με την παράδοση, ο καλύτερος πολεμιστής των Αρκάδων, ο Εύανδρος, γιος μιας νύμφης, κόρης του Λάδωνα και του Ερμή, προερχόμενος από την αρκαδική πόλη Παλλάντιον ίδρυσε μαζί με συντρόφους του στις όχθες του ποταμού Τίβερη μια πόλη. Η περιοχή πήρε το όνομα Παλλάντιον (σήμερα Παλάτιον). Επειδή ο οικιστικός αυτός πυρήνας υπήρξε η απαρχή για τη δημιουργία της Ρώμης, ο αυτοκράτορας Αντωνίνος μετέτρεψε το χωριό σε πόλη και απάλλαξε τους κατοίκους από φόρους.
Ο ιστορικός και γεωγράφος Στράβωνας (65 π.Χ. – 23 μ.Χ.) αναφέρει ότι η Ρώμη «Ελληνικόν είναι κτίσμα». Ο Πλούταρχος κάνει λόγο για την ύπαρξη εορτών στη Ρώμη προς τιμήν της Καρμέντα, γυναίκας του εποικιστή της Ρώμης Ευάνδρου από την Αρκαδία, όπως και για τον Λύκιο Απόλλωνα της Αρκαδίας. Ηταν λοιπόν φυσικό οι Ρωμαίοι να θεωρούν το αρκαδικό Παλλάντιον μητρόπολή τους. Το 1940 η Ιταλική Αρχαιολογική Σχολή ξεκίνησε έρευνες για τον εντοπισμό της αρκαδικής αυτής πόλης.
Δεν είναι λίγοι οι Ιταλοί που επισκέπτονται κάθε χρόνο τον νομό αναζητώντας τα ερείπια του αρχαίου Παλλάντιου. Δεν είχαμε, ωστόσο, πολλά να τους δείξουμε. Οι παλαιές ανασκαφές είχαν αποκαλύψει ένα μικρό τμήμα της αρχαίας ακρόπολης και τίποτα άλλο.
Η ανάγκη, όμως, να ανοίξουν κάποιοι αύλακες για να διοχετευθεί νερό στη λίμνη Τάκα, έργο απαραίτητο για περιβαλλοντικούς λόγους και χρηματοδοτούμενο από την Ε.Ε., στάθηκε τελικά η αφορμή για τον εντοπισμό της πόλης. Σύμφωνα με τον έφορο Αρχαιοτήτων της Αρκαδίας Μιχάλη Πετρόπουλο, αποκαλύφθηκε τμήμα της οχύρωσης και σπίτια τής κάτω πόλης του αρχαίου Παλλάντιου. Ο εξαίρετος αρχαιολόγος εκφράζει την πίστη ότι θα βρεθούν τα όρια της πόλης και ερμηνεύει ως δημόσιο κτήριο το οικοδόμημα που έχει αποκαλυφθεί με μια σειρά από βάσεις κιόνων.
Κοντά στο αρχαίο Παλλάντιο ο Παυσανίας περιγράφει ένα δάσος με βελανιδιές και μέσα στην πόλη έναν ναό και λίθινα αγάλματα του Πάλλαντος (ιδρυτή) και του Ευάνδρου, όπως και της Δήμητρας και Κόρης. Στην κορυφή της ακρόπολης είδε ιερό των «Καθαρών Θεών», στους οποίους ορκίζονταν για τα πιο σημαντικά ζητήματα. Τώρα αρχίζουν όλα να ξαναζωντανεύουν.
Εν τω μεταξύ, οι διερευνητικές ανασκαφές για τη λίμνη Τάκα είχαν αποτέλεσμα να βρεθούν τα ίχνη κι άλλης μιας αρχαίας πόλης, της Μανθυρέας, την οποία οι ειδικοί τοποθετούσαν στην ευρύτερη περιοχή, κοντά στην αρχαία Τεγέα, όπως ανέφερε ο Παυσανίας. Η ανασκαφή είναι ακόμη σε πρώιμο στάδιο και δεν υπάρχουν ώς τώρα αποδείξεις για οργανωμένο οικισμό. Το έργο όμως επείγει και η ευχή των αρχαιολόγων είναι να τους δοθεί η ευκαιρία να το ολοκληρώσουν.
………………………………………………………….
ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ:
Ρώμη και Λατινικά;
…………………………………………………………
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου