Κλείνει ο «κύκλος ζωής» της G20;...

Του Κώστα Ράπτη
Υπάρχει η απτή πραγματικότητα και η εικονική πραγματικότητα. Η απόκλιση αυτών των δύο υπήρξε εντυπωσιακή σε ό,τι αφορά την κάλυψη της Συνόδου Κορυφής της G20 στο Μπρίσμπεϊν της Αυστραλίας από τα (δυτικά) μέσα ενημέρωσης. Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει ο ίδιος ο Βλαντίμιρ Πούτιν, που υπήρξε από πολλές απόψεις ο
αρνητικός πρωταγωνιστής της διοργάνωσης.

Σε δηλώσεις του πριν από την αναχώρησή του από το Μπρίσμπεϊν, ο Putin ευχαρίστησε για τη θερμή φιλοξενία τον Αυστραλό πρωθυπουργό Tonny Abbot – τον ίδιο άνθρωπο ο οποίος πριν από την έναρξη της Συνόδου είχε διατυπώσει την εξωφρενική απορία γιατί η Ρωσία δεν έχει ακόμη απολογηθεί για την κατάρριψη του μαλαισιανού Boeing τον Ιούλιο πάνω από την ανατολική Ουκρανία και δεν έχει αποζημιώσει τις οικογένειες των θυμάτων, όπως έπραξαν οι ΗΠΑ με το επιβατικό αεροσκάφος της πτήσης Iran Air 655 που είχαν καταρρίψει το 1988 πάνω από τον Περσικό Κόλπο.

Δεν είναι μόνο το ατυχές του παραλληλισμού που εντυπωσιάζει, καθώς οι ΗΠΑ ουδέποτε απολογήθηκαν στο Ιράν και κατέβαλαν τις αποζημιώσεις με καθυστέρηση 8 ετών – είναι και το γεγονός ότι ο προεδρεύων της G20 υπονόμευσε την ίδια την ατζέντα της Συνόδου, μετατρέποντάς την σε πεδίο επικοινωνιακού πολέμου γύρω από μία τραγωδία η οποία δεν έχει ακόμη διαλευκανθεί. 


Ίσως για αυτό, να προβλήθηκαν σε ιδιαίτερα επιδραστική εκπομπή του πρώτου καναλιού της κρατικής ρωσικής τηλεόρασης οι (προερχόμενες, υποτίθεται, από αμερικανικό ή βρετανικό δορυφόρο) φωτογραφίες που εμφανίζουν ουκρανικό μαχητικό αεροσκάφος να βάλλει εναντίον του μοιραίου μαλαισιανού Boeing. (Οι φωτογραφίες αυτές δεν διακινήθηκαν από μεγαλύτερα ρωσικά ειδησεογραφικά πρακτορεία ή μέσα ενημέρωσης, ενώ η αυθεντικότητά τους αμφισβητήθηκε από σχολιαστές του ίδιου του ρωσικού Διαδικτύου).

Η ελαφρότητα της αυστραλιανής πλευράς κατέστη βέβαια ολοφάνερη, όταν ο Tony Abbot φωτογραφήθηκε μαζί με τον Putin, ενώ αμφότεροι εναγκαλίζονταν τρυφερά τα κοάλα, που οι οικοδεσπότες ανέδειξαν σε “μασκότ” της Συνόδου – την ίδια ώρα που αυστραλιανά πολεμικά πλοία έθεταν σε παρακολούθηση ομάδα τεσσάρων ρωσικών σκαφών στα ανοιχτά του Queensland, συνοδευόμενων, κατά τις υποθέσεις αμερικανικών μέσων ενημέρωσης, και από υποβρύχιο.

Κατά τον Putin, δεν υπήρξε διμερής συνάντηση από όσες πραγματοποίησε στο περιθώριο της Συνόδου, στην οποία να μην ανέκυψε η ουκρανική κρίση, όμως στις καθαυτό εργασίες της ολομέλειας, το ζήτημα ούτε καν εθίγη, καθώς η ατζέντα αφορούσε την ενίσχυση της φορολογικής διαφάνειας και των επενδύσεων στις υποδομές και την επίτευξη πρόσθετου ποσοστού ανάπτυξης 2,1% στη διεθνή οικονομία μέχρι το 2018, προκειμένου να διασφαλισθεί η ανάκαμψη, που σύμφωνα με το τελικό ανακοινωθέν της Συνόδου παραμένει “άνιση, επισφαλής και χωρίς αντίκρισμα στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας”.

Τίποτε από όλα αυτά, βέβαια, δεν καταστάλαξε στη συνείδηση του κοινού των διεθνών μέσων ενημέρωσης όσο οι δηλώσεις των ηγετών των αγγλοσαξωνικών χωρών (Barack Obama, David Cameron, Stephen Harper) ότι θα εντείνουν τις πιέσεις προς τη Ρωσία, η οποία κινδυνεύει με “διεθνή απομόνωση” για “όσα πράττει” στην ανατολική Ουκρανία. 


Το δε γεγονός ότι ο Putin αναχώρησε πρώτος από όλους τους παριστάμενους ηγέτες από το Μπρισμπεϊν (επικαλούμενος το 18ωρο αεροπορικό ταξίδι προς τη Μόσχα) αποδόθηκε από τα μέσα ενημέρωσης στο αφόρητο κλίμα που δημιούργησε για τον ίδιο η ομοβροντία των επικρίσεων που δέχθηκε.

Συμπίπτουν όλα αυτά, με την καταγγελία του Κιέβου (την 32η στη σειρά, σύμφωνα με όσους μπήκαν στον κόπο της καταμέτρησης) ότι ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις έχουν εισβάλει στην ανατολική Ουκρανία – χωρίς πάντως οι, τόσο ευαίσθητες σε ανάλογες εξελίξεις, διεθνείς αγορές να παρουσιάζουν κάποια αξιοσημείωτη αντίδραση. 


Συμπίπτουν επίσης με την απόφαση, που αναμένεται να εγκρίνει η ουκρανική Βουλή, για διακοπή κάθε χρηματοδότησης των δημοσίων υπηρεσιών στις περιοχές που ελέγχουν οι αυτονομιστές – σε αντίποινα για τις εκλογές που αυτοί διεξήγαγαν μονομερώς στις 2 Νοεμβρίου.

Ο Ρώσος πρόεδρος πάντως χαρακτήρισε “ακατανόητη” την απόφαση αυτή των ουκρανικών αρχών να αποκόψουν από μόνες τους τις ανατολικές περιοχές” και θύμισε ότι ακόμη και στις χειρότερες στιγμές της τσετσενικής κρίσης η χώρα του δεν είχε διακόψει τη χρηματοδότηση της εξεγερμένης αυτόνομης δημοκρατίας – κίνηση που όσο και αν έμοιαζε τότε ανόητη βοήθησε στο να κερδηθούν οι “απλοί άνθρωποι”. 


Νωρίτερα, σε συνέντευξή του στο γερμανικό κανάλι ARD, είχε τονίσει ότι η αποκοπή από τις διεθνείς αγορές κεφαλαίων ρωσικών τραπεζών με έκθεση 25 δισ. δολαρίων στην ουκρανική οικονομία, πρόκειται πρωτίστως να βλάψει την ίδια την Ουκρανία.

Όσο για τις κυρώσεις εις βάρος της Ρωσίας, επέμεινε ότι βλάπτουν εξίσου με το στόχο τους και τις χώρες που τις επιβάλλουν, ενώ υποστήριξε ότι η άνοδος του δολαρίου αντισταθμίζει τουλάχιστον για φέτος τις δημοσιονομικές απώλειες από την υποχώρηση της τιμής του πετρελαίου.

Σε κάθε περίπτωση, η τελευταία Σύνοδος της G20 δημιουργεί σοβαρά ερωτήματα κατά πόσον έχει εξαντλήσει τη χρησιμότητά του ο θεσμός που δημιουργήθηκε το 2009, όταν όλη η μεταπολεμική διεθνής οικονομική αρχιτεκτονική έμοιαζε να βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. 


Το γεγονός ότι η καθαυτό ατζέντα του διεθνούς οικονομικού συντονισμού περιορίζεται σε ευχολόγια και ουσιαστικά παραμερίζεται χάριν του γεωπολιτικού ξεκαθαρίσματος λογαριασμών, και μάλιστα με τρόπο επικοινωνιακό και όχι εποικοδομητικό, είναι χαρακτηριστικό.


 Όπως είναι χαρακτηριστικό το ότι κρατιούνται έξω από αυτόν τον θόρυβο ακριβώς οι αναδυόμενες χώρες που συμπεριλήφθηκαν στη G20, όταν παλαιότερα σχήματα όπως η G8 έμοιαζαν ανεπαρκή για την αντιμετώπιση της κρίσης.

Δεν θα μπορούσε, όμως, να είναι διαφορετικά, αφ΄ ής στιγμής λ.χ. η Κίνα απέσπασε στη σύνοδο Ασίας-Ειρηνικού (APEC), που μόλις είχε προηγηθεί, το μέγιστο των επιδιώξεών της:

– τη στήριξη και των 22 κρατών-μελών στο σχέδιο της Ζώνης Ελεύθερου Εμπορίου Ασίας-Ειρηνικού (το οποίο ανταγωνίζεται η αμερικανική εμπνεύσεως 12μελής Εταιρική Σχέση του Ειρηνικού, με αποκλεισμό του Πεκίνου)

– την επίσημη ανακοίνωση της δημιουργίας της Ασιατικής Αναπτυξιακής Τράπεζας, δυνάμει αντίπαλου δέους στην Παγκόσμια Τράπεζα

– τη συνυπογραφή συμφωνίας Ελεύθερου Εμπορίου με τη Νότιο Κορέα (η οποία έχει ταυτοχρόνως τις ΗΠΑ ως κυριότερο αμυντικό και την Κίνα ως κυριότερο εμπορικό εταίρο)

– την προσπάθεια αποκλιμάκωσης των εντάσεων με την Ιαπωνία, σε μία έστω και ψυχρή συνάντηση κορυφής Xi Jinping-Shinzo Abe

– την ολοκλήρωση και δεύτερου κολοσσιαίου ενεργειακού ντηλ με την Ρωσία, για την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου “Αλτάι”

– την μεγάλης συμβολικής αξίας συμφωνία με τον Barack Obama ως προς τους στόχους για την εκτέρωθεν μείωση των εκπομπών αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου, αλλά και για την εγκαθίδρυση μηχανισμών έγκαιρης ειδοποίησης που θα αποτρέπουν θερμά αεροναυτικά επεισόδια, και

– την διοχέτευση από το Πεκίνο 40 δισ. δολαρίων για την προώθηση του αγαπημένου της σχεδίου: της Οικονομικής Ζώνης του Δρόμου του Μεταξιού και του Θαλάσσιου Δρόμου του Μεταξιού, που με μία σειρά σιδηροδρομικών και επιοκοινωνιακών δικτύων, αγωγών και λιμενικών διευκολύνσεων ανά την Ευρασία θα προβάλλουν την κινεζική οικονομική ισχύ μέχρι τη Μόσχα και το Βερολίνο, παρακάμπτοντας τον έλεγχο των θαλασσίων οδών από την αμερικανική ισχύ.

Με άλλα λόγια, η Ασία, που κλήθηκε να “τραβήξει το κάρο” μετά την κατάρρευση της Lehmann Brothers, αρνείται να μπει σε εκβιαστικά διλήμματα και παιχνίδια “μηδενικού αθροίσματος”. Άλλωστε, η χρησιμότητα της G20 τραυματίσθηκε θανάσιμα όταν η κεντρική εξαγγελία της για αναδιάταξη, υπέρ των αναδυομένων χωρών, των δικαιωμάτων ψήφου στο ΔΝΤ παρεμποδίσθηκε από το αμερικανικό Κογκρέσο.








capital.gr
http://ideopigi.blogspot.gr/2014/11/g20_17.html