Νὰ μὴν …«θιγοῦν» οἱ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΕΣ εἰκόνες τῶν …«ἡρώων»;

 

Τον Νοέμβριο του 2013 είχα αναφερθεί στην εβραϊκή καταγωγή του τέκτονος Διονυσίου Σολωμού, ο οποίος έμαθε Ελληνικά αφού του ανέθεσε να γράψει τον Εθνικό Ύμνο ο Σπυρίδων Τρικούπης (από την ίδια Στοά).

Πολὺ φασαρία γιὰ τὰ «πνευματικὰ δικαιώματα» τοῦ Ἐθνικοῦ μας Ὕμνου…

Ο Σολωμός ήταν τόσο Έλληνας και τόσο Εθνικός που την διαθήκη του την έγραψε στα …ΙΤΑΛΙΚΑ, υπογράφοντας με το νόμιμο όνομά του που ήταν Dionisio Salamon.

 

Πέρα από το πασιφανές της καταγωγής του, ακούγοντας απλά το πραγματικό του όνομα, είχα βρει και ΜΗ συνωμοσιολογική πηγή από άρθρο του Βασίλη Λαμπρόπουλου στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ και σήμερα προσπαθώντας να επισκεφθώ την ίδια σελίδα διεπίστωσα ότι η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ …εξαφάνισε το άρθρο ολοκληρωτικά.

Δεν υπάρχει πουθενά στην ιστοσελίδα της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ.

Μία μεγάλη αλήθεια γραμμένη σε ένα άσημαντο άρθρο γνώμης, που λίγοι διάβασαν και που θα μας προβλημάτιζε γενικότερα για ολόκληρη την παράσταση της «Ελληνικής Επαναστάσεως».
Η παράσταση μέσα στην οποία ζούμε μέχρι σήμερα είναι πιο αποτελεσματική όταν σβήσουν ΟΛΑ τα φώτα, όπως στον κινηματογράφο.
Μία χαραμάδα στον τοίχο που αφήνει μία ακτίδα πραγματικού φωτός να μπει στην σκοτεινή αίθουσα, ακυρώνει εξ ολοκλήρου την ψευδαίσθηση που δημιούργησε η προβολή σκιών στο πανί.
Σίγμα
To άρθρο που εξαφάνισε η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ μπορείτε να το διαβάσετε σε άλλο blog (εδώ)που το αναδημοσίευσε παρακάτω:

Βασίλης Λαμπρόπουλος*:
«Με χαλάει η προγονολατρία που εστιάζεται στις «χαμένες πατρίδες».»


– Η ελληνικότητα είναι αίσθημα ή συνείδηση;
Η «ελληνικότητα» ήταν ένα ιδεολογικό κατασκεύασμα διανοουμένων του Μεσοπολέμου το οποίο δημιουργήθηκε μετά τον ανεπανόρθωτο τραυματισμό του οικουμενικού Ελληνισμού το 1922. Αντικατέστησε τον κοσμοπολιτισμό ενός Καβάφη με την τοπογραφία ενός Ελύτη, προσφέροντας αίσθημα για συνείδηση.
Έτσι, η αισθητική της «ελληνικότητας» έγινε η ηθική του Ελλαδισμού και άνθησε για μισό αιώνα περίπου. Στην δεκαετία του 1990 έχασε και το πολιτιστικό και το πνευματικό της κύρος και σήμερα επιβιώνει μόνο στους χώρους του υψηλού ή δημώδους λαϊκισμού. Αποτελεί πλέον αντικείμενο ιστορικής μελέτης μαζί με παλαιότερα κινήματα, όπως ο Ρομαντισμός και ο Συμβολισμός. Εδώ και είκοσι χρόνια, η διερεύνηση της μείξεως και της υβριδικότητας έχει θέσει τις αντιλήψεις περί Ελληνισμού σε μια νέα, πλουσιότατη προβληματική, στην οποία συμβάλλουν τόσο οι τέχνες όσο και οι επιστήμες.
– Τι πιο μικρό ελληνικό αγάπησα.
Το κάλεσμα του κόρνου και η απάντηση του πιάνου στην αρχή του 2ου κοντσέρτου του Μπραμς. Είναι κάτι που εγώ έπλασα ελληνικό κι έτσι λειτουργεί έξω από συμβατικούς προσδιορισμούς.
– Η υπέροχη εκδοχή του Έλληνα.
Ο Έλληνας είναι υπέροχος όταν παύει να χρησιμοποιεί το δεκανίκι της εθνικής ταυτίσεως και πορεύεται αυτόνομος και γενικά όταν δεν αντλεί ούτε δικαίωση ούτε ενότητα από την προσκόλλησή του σε κάποιο συλλογικό μεγαλείο. Ο υπέροχος Έλλην δεν σε κάνει ποτέ να συνδέεις την υπεροχή με την καταγωγή του.
– Αυτό που με χαλάει.
Η προγονολατρία που εστιάζεται στις «χαμένες πατρίδες» και συντελεί στο να αγνοούνται οι υπάρχουσες πατρίδες. Η νοσταλγία για Σμύρνη, Αλεξάνδρεια και Οδησσό που ενθαρρύνει την αδιαφορία για Ντιτρόιτ, Μελβούρνη και Τορόντο. Η εμμονή για ό,τι παρήλθε στην Μεσόγειο, που κλείνει τα μάτια σε ό,τι αναπτύσσεται στον Ατλαντικό και στον Ειρηνικό.
Η προσκόλληση στην έννοια της αποδημίας ενώ ζούμε στον αιώνα της διασποράς. (Φυσικά και υπήρξε ένας πλούσιος λεβαντίνικος κόσμος, φυσικά και υπάρχει μετανάστευση. Αλλά δεν υπάρχει λόγος να αίρονται σε εθνικά σύμβολα και να μονοπωλούν τον ελληνικό κοσμοπολιτισμό.)
– Προσόν ή μειονέκτημα να είσαι Έλληνας σήμερα;
Προσόν όταν θεωρείται ιδιότητα προς διεκδίκηση, μειονέκτημα όταν εκλαμβάνεται σαν ταυτότητα προς κατοχύρωση.
– Παράγει πολιτισμό ο Έλληνας της νέας εποχής ή μένει κολλημένος σε μια ρητορική ελληνικότητα;
Καθημερινά, εκατομμύρια ανθρώπων παράγουν πολιτισμό αναπτύσσοντας γόνιμο διάλογο με την ελληνική σκέψη, τέχνη κι επιστήμη όλων των εποχών. Ορισμένοι φιλέρευνοι Έλληνες συμμετέχουν ενεργά και ισότιμα σε αυτό τον οικουμενικό διάλογο ενώ άλλοι, από αδράνεια, άγνοια ή αυταρέσκεια, απέχουν.

– Με ποια ταυτότητα οι Έλληνες περιέρχονται στον σύγχρονο κόσμο;
Με την ταυτότητα ενός «Τζον Σμιθ», 20χρoνου φοιτητή στο Πανεπιστήμιο Μίσιγκαν που, επειδή ακούει πως είχε κάποια Ελληνίδα προγιαγιά, παρακολουθεί ένα-δυο νεοελληνικά μαθήματα για να δει αν κάτι τον συνδέει με αυτή την μακρινή πλευρά της καταγωγής του (περισσότερο, ας πούμε, από την ιταλική ή την μεξικανική). Αυτό θα αποτελέσει μια προσωπική απόφαση, που θα χρειαστεί χρόνο και δεν ξέρουμε ακόμη πού θα καταλήξει. Η ταυτότητα συνιστά διακύβευμα.
– Το ελληνικό μου «γιατί» κι ένα «πρέπει» που πέταξα.
Αναρωτιέμαι γιατί η δημοκρατία διαπράττει συχνά ύβρη και αυτοκαταστρέφεται.
Πέταξα την σεφερική εντολή:
«Δέξου ποιος είσαι. / Το ποίημα… / Θρέψε το με το χώμα και τον βράχο που έχεις. / Τα περισσότερα / σκάψε στον ίδιο τόπο να τα βρεις». –
Ο Έλληνας ποιητής μου.
Ο Dionisio conte Salamon, νόθος γιος, γεννημένος Γάλλος πολίτης, εβραϊκής καταγωγής, που έζησε σε ένα βρετανικό προτεκτοράτο μιλώντας Ιταλικά και δεν πήγε στην ελεύθερη Ελλάδα αφού την βρήκε σε Γερμανούς συγγραφείς.
– Η αδιαπραγμάτευτη ελληνική αλήθεια μου.
Κάθε αλήθεια είναι αδιαπραγμάτευτη και μάλιστα οι ελληνικές.
Μια απόλυτη αλήθεια δεν είναι ελληνική, είναι θεοκρατική. Μόνον όποιος στερείται αυτοπεποίθησης έχει ανάγκη την αδιαλλαξία και αρνείται να διαπραγματευθεί.
– Η Οδός των Ελλήνων στον παγκόσμιο χάρτη – ορίστε την.
Η Οδός των Ελλήνων εκεί που ζω είναι κεντρόφυγος: οδηγεί μακριά και επιζητεί το διαφορετικό. Είναι η οδός εκείνων που έφυγαν από την όποια εστία τους για να γίνουν άλλοι Έλληνες, εκείνων που γίνονται Έλληνες διαφέροντας αλλού.
Οι δικοί μου Έλληνες είναι πλάνητες πολίτες του παγκόσμιου Ελληνισμού: δεν έφτασαν στην πατρίδα τους διότι παραμένουν καθ’ οδόν εφευρίσκοντας και ανασκευάζοντάς την.
Πατριδογνωσία και πατριδοκλασία είναι αλληλένδετα.
* Ο Βασίλης Λαμπρόπουλος κατέχει την Έδρα Νεοελληνικών Σπουδών Κ. Π. Καβάφη στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν της Αμερικής.


filonoi.gr

http://ksipnistere.blogspot.gr/2014/11/blog-post_382.html