Με την πένα τσακίζουμε το καθεστώς, όχι ανθρώπους ελληνικούς
Δεν
πυροβολείς το παιδί σου όταν κάνει αταξίες. Χρησιμοποιείς τακτικές
εγκοινωνισμού, ώστε ―με την ελεύθερα του βούλησι― το παιδί αρχίζει να
κατανοεί γιατί δεν αρμόζει να κάνει αταξίες και γιατί πρέπει να είναι
αριστοτελικά φρόνιμο.
Εντός των νοητικών μοντέλων των σύγχρονων Ελληνίδων και Ελλήνων, το παρείσακτο δυναστικό καθεστώς εξουσίας έχει ενσταλάξει ορισμένα πρότυπα αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Είναι αυτά τα δυναμικά πρότυπα αντικοινωνικής συμπεριφοράς, τα οποία αντιμετωπίζουμε καθημερινά, που διασαλεύουν την κριτική μας σκέψι.
΄Ενα είναι η προσήλωσι στο ατομικό συμφέρον. Η προσήλωσι αυτή στο ατομικό συμφέρον όχι μόνον υποσκάπτει το συλλογικό μας συμφέρον, ως ένα έθος και έθνος ελληνικόν, αλλά, ελαττώνοντας την αγχινοία και το πνεύμα του ελληνικού μας κόσμου, επίσης μειώνει την συνοχή των εστιών ή οικογενειών μας (Σχ. 1).
Από κοινού, η προσήλωσι στο ατομικό συμφέρον και η μειωμένη συνοχή των εστιών ή οικογενειών μας μας οδηγούν στη κοινωνική διάσπασι του ελληνικού μας κόσμου, σχεδόν ταυτόχρονα με την μείωσι της κοινωνικής μας συνοχής. Και τα 3 (τρία) μαζί, η προσήλωσι στο ατομικό μας συμφέρον, η κοινωνική μας διάσπασις και η έλλειψι της κοινωνικής μας συνοχής, από κοινού υποσκάπτουν το συλλογικό μας συμφέρον, κατακερματίζοντας έτσι και το ατομικό μας συμφέρον.
Πάρα πολύ καλά γνωρίζει τους φαύλους αυτούς κύκλους το παρείσακτο και απέριττα δυναστικό καθεστώς εξουσίας, του εν Ελλάδι και εν Κύπρω παραρτήματος του Χαζαρικού Χαγανάτου, εδώ και 2.336 έτη συναπτά, από το τέλος δηλαδή του Λαμιακού πολέμου, το 322 π.Χ. Αυτός είναι ο λόγος που πρέπει ―πάντοτε με την πένα και μόνον με την πένα, διότι η πένα κόκαλα δεν έχει, αλλά κόκαλα τσακίζει― επιτέλους να πετάξουμε στην θάλασσα το παρείσακτο και απέριττα δυναστικό αυτό καθεστώς εξουσίας, της νεο-μετα-μοντέρνας τυραννικής κομματοκρατίας.
΄Ωστε ελεύθερος, χωρίς δόγματα, κόμματα, σκοτεινές στοές και χρώματα, ο ελληνικός μας κόσμος να υπερβούμε την ματαιότητα της δογματικής διαμάχης μεταξύ του καλού και του κακού, με την λαμπροτάτη διαλεκτική μεταξύ του υπερθετικού βαθμού «άριστος» και του συγκριτικού βαθμού «αρείων» ή καλύτερος, του επιθέτου «αγαθός». Μόνον έτσι απελευθερώνεται ο ελληνικός μας κόσμος από την δυσειδαιμονία του κακού, ατενίζοντας την ζωή κατάματα, πέραν ακόμη και από τον θετικό βαθμό του αγαθού.
Προσωπικά και συλλογικά, η ελευθερία μας αρχίζει αμφισβητώντας το παρείσακτο και απέριττα δυναστικό καθεστώς εξουσίας, της τυραννικής κομματοκρατίας. Φυσικά μαζί με τα άρδην ανθελληνικά και ελληνοφοβικά καθεστωτικά του φερέφωνα, στα μέσα μαζικής εξαπατήσεως (ΜΜΕ).
Νυν υπέρ πάντων αγών! Τώρα είναι ο υπέρ πάντων αγών!
Παιάνας Σαλαμινομάχων, Αισχύλου «Πέρσαι» (στ. 405).
Νίκος Τανάλιας
Εντός των νοητικών μοντέλων των σύγχρονων Ελληνίδων και Ελλήνων, το παρείσακτο δυναστικό καθεστώς εξουσίας έχει ενσταλάξει ορισμένα πρότυπα αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Είναι αυτά τα δυναμικά πρότυπα αντικοινωνικής συμπεριφοράς, τα οποία αντιμετωπίζουμε καθημερινά, που διασαλεύουν την κριτική μας σκέψι.
΄Ενα είναι η προσήλωσι στο ατομικό συμφέρον. Η προσήλωσι αυτή στο ατομικό συμφέρον όχι μόνον υποσκάπτει το συλλογικό μας συμφέρον, ως ένα έθος και έθνος ελληνικόν, αλλά, ελαττώνοντας την αγχινοία και το πνεύμα του ελληνικού μας κόσμου, επίσης μειώνει την συνοχή των εστιών ή οικογενειών μας (Σχ. 1).
Από κοινού, η προσήλωσι στο ατομικό συμφέρον και η μειωμένη συνοχή των εστιών ή οικογενειών μας μας οδηγούν στη κοινωνική διάσπασι του ελληνικού μας κόσμου, σχεδόν ταυτόχρονα με την μείωσι της κοινωνικής μας συνοχής. Και τα 3 (τρία) μαζί, η προσήλωσι στο ατομικό μας συμφέρον, η κοινωνική μας διάσπασις και η έλλειψι της κοινωνικής μας συνοχής, από κοινού υποσκάπτουν το συλλογικό μας συμφέρον, κατακερματίζοντας έτσι και το ατομικό μας συμφέρον.
Πάρα πολύ καλά γνωρίζει τους φαύλους αυτούς κύκλους το παρείσακτο και απέριττα δυναστικό καθεστώς εξουσίας, του εν Ελλάδι και εν Κύπρω παραρτήματος του Χαζαρικού Χαγανάτου, εδώ και 2.336 έτη συναπτά, από το τέλος δηλαδή του Λαμιακού πολέμου, το 322 π.Χ. Αυτός είναι ο λόγος που πρέπει ―πάντοτε με την πένα και μόνον με την πένα, διότι η πένα κόκαλα δεν έχει, αλλά κόκαλα τσακίζει― επιτέλους να πετάξουμε στην θάλασσα το παρείσακτο και απέριττα δυναστικό αυτό καθεστώς εξουσίας, της νεο-μετα-μοντέρνας τυραννικής κομματοκρατίας.
΄Ωστε ελεύθερος, χωρίς δόγματα, κόμματα, σκοτεινές στοές και χρώματα, ο ελληνικός μας κόσμος να υπερβούμε την ματαιότητα της δογματικής διαμάχης μεταξύ του καλού και του κακού, με την λαμπροτάτη διαλεκτική μεταξύ του υπερθετικού βαθμού «άριστος» και του συγκριτικού βαθμού «αρείων» ή καλύτερος, του επιθέτου «αγαθός». Μόνον έτσι απελευθερώνεται ο ελληνικός μας κόσμος από την δυσειδαιμονία του κακού, ατενίζοντας την ζωή κατάματα, πέραν ακόμη και από τον θετικό βαθμό του αγαθού.
Προσωπικά και συλλογικά, η ελευθερία μας αρχίζει αμφισβητώντας το παρείσακτο και απέριττα δυναστικό καθεστώς εξουσίας, της τυραννικής κομματοκρατίας. Φυσικά μαζί με τα άρδην ανθελληνικά και ελληνοφοβικά καθεστωτικά του φερέφωνα, στα μέσα μαζικής εξαπατήσεως (ΜΜΕ).
Νυν υπέρ πάντων αγών! Τώρα είναι ο υπέρ πάντων αγών!
Παιάνας Σαλαμινομάχων, Αισχύλου «Πέρσαι» (στ. 405).
Νίκος Τανάλιας
http://alfeiospotamos.pblogs.gr/2014/02/me-thn-pena-tsakizoyme-to-kathestws-ohi-anthrwpoys-ellhnikoys.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου