Το σκληρό καρύδι και ο βούτυρος! Του Γιάννου Χαραλαμπίδη
- Το κέρδος του απατημένου συζύγου και η επιστροφή των Κερυνειωτών - Οι μάγειροι της διεθνούς διπλωματίας και πώς η οικονομική κρίση και το φυσικό αέριο συνδέονται με τις εξελίξεις στο Κυπριακό
- ΕΙΝΑΙ ΣΥΓΚΥΡΙΑ λύσης ή συμμαχιών, νέας στρατηγικής και στόχων, και ποιων;
Όσο η κοινή γνώμη ασχολείται με την οικονομία, τόσο ευκολότερο θα είναι το έργο όσων ενεργούν στο παρασκήνιο για την επιστροφή του σχεδίου Ανάν, δηλαδή μιας λύσης στη βάση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας και της διχοτόμησης. Επί τούτου πρέπει να είμαστε ειλικρινείς. Και οι υποψήφιοι για την Προεδρία της Δημοκρατίας, ξεκάθαροι στις θέσεις τους. Και στο Κυπριακό και στο θέμα της οικονομίας.
Ομοσπονδίες και κατανάλωση
Η ομοσπονδία στην Κύπρο δεν μπορεί παρά να είναι διζωνική. Συνεπώς, τα περί καλής ομοσπονδίας ή περί αμερικανικής ή γερμανικής ομοσπονδίας δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα, το συνταγματικό συνταγολόγιο και την ιστορία. Στην ουσία αποτελούν την εύκολη λύση, η οποία όμως δεν προσφέρει σοβαρή πρόταση λύσης. Πρόκειται μάλλον για λόγια πολιτικής κατανάλωσης. Όπως είναι επίσης λόγια για πολιτική κατανάλωση ότι μπορεί να προκύψει λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας που δεν θα στηρίζεται στη φιλοσοφία και στο μοντέλο του σχεδίου Ανάν.
Αυτό, λοιπόν, το οποίο χρειάζεται να ακούσουμε, αλλά δεν ακούμε, είναι η εναλλακτική μεθοδολογία και πολιτειακή πρόταση. Ακούμε μεν περί αλλαγής στρατηγικής, αλλά εάν είναι να οδηγήσει η όποια αλλαγή στρατηγικής προς ένα διχοτομικό μοντέλο λύσης ή σε μια γερμανική δήθεν ομοσπονδία, η οποία στην ουσία θα δημιουργεί δυο ελληνοκυπριακά συνιστώντα κράτη, το Κυπριακό μάλλον θα οδηγηθεί ούτως ή άλλως στη διχοτόμηση.Είτε αυτή θα είναι de facto είτε de jure. Ειδικώς δε, περί της καλής ομοσπονδίας, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί το εξής: Εφόσον θα εφαρμοστούν πλήρως τα ανθρώπινα δικαιώματα και το κοινοτικό κεκτημένο, θα έχουμε δυο ελληνοκυπριακά συνιστών κρατίδια. Πόσες πιθανότητες υπάρχουν για να δεχθεί η Τουρκία μια τέτοια φόρμουλα; Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι πιο ρεαλιστική η διεκδίκηση βελτίωσης του ενιαίου κράτους της Ζυρίχης, παρά η αποδοχή από την Τουρκία δυο ελληνοκυπριακών συνιστώντων κρατών.
Τεμενάδες, ακραίοι και σοφοί του συστήματος
Ευκαιρίας δοθείσης και επειδή περί σχεδίου Ανάν και περί ομοσπονδίας ο λόγος, αναρωτιέται κάποιος, τι θα γινόταν και σε ποια δεινή οικονομική θέση θα βρισκόταν η Κύπρος, εάν υπογραφόταν το σχέδιο Ανάν; Με το δαιδαλώδες πολιτειακό σύστημα υπηρεσιών που προβλέπει, ακόμη και με την καλύτερη μορφή ομοσπονδίας, θα ήμασταν σε τρισχειρότερη κατάσταση από αυτήν στην οποία βρισκόμαστε σήμερα. Καταρρίπτονται μάλιστα τα ακόλουθα επιχειρήματα:
1. Ότι ακόμη και αν υπήρχαν αρνητικά στη λύση στοιχεία, θα μπορούσαν να βελτιωθούν μέσω της ΕΕ, η οποία, όμως, δεν είναι η αλτρουιστική κοινωνία αγγέλων, αλλά ένας χώρος εξυπηρέτησης, σύγκλισης και σύγκρουσης εθνικών συμφερόντων. Με τη λογική της αγιοποίησης που επικρατεί ως πολιτική κουλτούρα στην Κύπρο, τόσο έναντι των Ην. 'Εθνών όσο και έναντι της ΕΕ, ακόμη και αν υπήρχαν ή ακόμη και αν υπάρχουν πεδία βελτίωσης, εμείς οι ίδιοι τα εξουδετερώνουμε. Και αυτό διότι είτε δεν ξέρουμε να διεκδικήσουμε ή δεν διεκδικούμε, αφού οι έννοιες και οι πρακτικές αυτές είναι συνταυτισμένες με την ακρότητα και τον εθνικισμό.
Θεωρούμενοι ως έξυπνοι και σοφοί είναι εκείνοι οι οποίοι συμβιβάζονται με τον κατακτητή και τους στρατηγικούς του στόχους ή που κάνουν τεμενάδες. Κλασικό παράδειγμα είναι η Ευρωβουλή. Εκδίδονται προσχέδια ψηφισμάτων χωρίς τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, και η Κυβέρνηση καθώς και κόμματα, όπως και το φιλοτουρκικό μπλοκ, σχίζουν τα ιμάτιά τους για να συμπεριληφθεί η διζωνική. Γιατί; Για να επιβεβαιωθεί μια επί κακρόν αναποτελεσματική πολιτική, με στόχο τη διχοτόμηση μέσω της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, δηλαδή μιας λύσης συνώνυμης προφανώς και χειρότερης από την υφιστάμενη de facto διχοτόμηση, την οποία μετατρέπει σε de jure.
2. Ότι σταδιακά θα αγοράζαμε τους Τουρκοκυπρίους! Και τώρα, που εμείς φτωχύναμε και η Τουρκία πλουσίεψε, μπορεί ο καθένας να κατανοήσει ποιος θα μπορούσε να αγοράσει ποιον. Ειδικότερα, μάλιστα, όταν το μέγεθος της τουρκικής οικονομίας, με ρυθμούς ανάπτυξης πέραν του 8% επί του ΑΕΠ, μπορεί άνετα να απορροφήσει σε πραγματικά μεγέθη τη λιλιπούτεια Κύπρο.
Το ποσό της μοιχείας
ΓΙΑ να λειτουργήσει μια ομοσπονδία στη βάση των δυο κοινοτήτων δεν μπορεί παρά να είναι διζωνική. Και αυτό σημαίνει ότι οι Τουρκοκύπριοι θα έχουν τον έλεγχο στον Βορρά, άρα δεν θα ισχύει η δημοκρατική αρχή ένας άνθρωπος μια ψήφος, αλλά η σταθμισμένη ψήφος, καθώς και η πληθυσμιακή πλειοψηφία, ενώ ταυτοχρόνως δεν θα έχουν πολιτικά δικαιώματα οι Ελληνοκύπριοι που θα επιστρέψουν, όσοι θα επιστρέψουν. Διότι, εάν επιστρέψουν θα αποτελούν την πλειοψηφία, εκτός και αν συμβεί εκείνο το αμίμητο που ελέγετο επί σχεδίου Ανάν.
Ότι, δηλαδή, επί τη βάσει των ποσοστώσεων όσοι περισσότεροι έποικοι παραμείνουν στον Βορρά και δη στην Κερύνεια, τόσο το καλύτερο. Διότι θα έχουν την ευκαιρία να επιστρέψουν περισσότεροι Ελληνοκύπριοι πρόσφυγες. Εάν θεωρήσουμε ότι ο εποικισμός είναι έγκλημα πολέμου, το κέρδος αυτό θα ήταν και θα είναι ανήθικο και παράνομο. Η διαδικασία αυτή παραπέμπει στη λογική του «απατημένου συζύγου», ο οποίος συλλαμβάνει επιτόπου τη σύζυγό του με τον εραστή της, ο οποίος κατά την έξοδό του από την οικία αφήνει, μετά τη μοιχεία, στο δισκάκι ένα άλφα ποσό για τις υπηρεσίες που του προσφέρθηκαν!
Το φυσικό αέριο και η θηλιά
ΚΑΠΟΙΟΣ θα μπορεί να ισχυριστεί: Εδώ καράβια χάνονται και εσείς ασχολείστε ακόμη με το Κυπριακό; Και να μην ασχοληθούμε εμείς, θα ασχοληθεί ο κ. Ντάουνερ. Γι΄ αυτό τον πληρώνουν. Εφόσον δεν έχουμε ισχυρές ένοπλες δυνάμεις, η οικονομία μαζί με την ένταξή μας στην ΕΕ ήταν τα δυνατά χαρτιά της λύσης. Όμως, υπό τις υφιστάμενες συνθήκες, είναι αποδυναμωμένα. Και αυτό διότι η οικονομία μας έχει τα χάλια που έχει και γιατί εντός της ΕΕ, αντί να εντάξουμε την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας σε μια στρατηγική λύσης, όπως η αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005 καθορίζει, υιοθετήσαμε την πάγια τακτική εντός διαλόγου, στο πλαίσιο του οποίου συνομιλούμε πώς θα τεμαχίσουμε την κυριαρχία μας στα δυο συνιστώντα κράτη. Με άλλα λόγια, η συγκυρία είναι άκρως αρνητική.
Εάν δε, συνδεθούν το μνημόνιο με τις πολιτικές εξελίξεις στο Κυπριακό και η υπόθεση του φυσικού αερίου καταστεί δικοινοτικό ζήτημα, όπως θα ήθελε ο κ. Ντάουνερ, τότε η οικονομία δεν θα εξελιχθεί απλώς σε θηλιά στον λαιμό της κοινωνικής και οικονομικής μας επιβίωσης, αλλά και για το ίδιο το κράτος υπό την ακόλουθη έννοια: Ότι, δηλαδή, θα χρησιμοποιηθεί ως ένας ακόμη μοχλός πίεσης για μια λύση τουρκικής και βρετανικής προέλευσης, που θα περνά το φυσικό αέριο με αγωγό από την κυπριακή ΑΟΖ στην Τουρκία για να μας δέσουν πολιτειακά, γεωστρατηγικά και γεωπολιτικά υπό τον πλήρη έλεγχο της Άγκυρας.
Επειδή το φυσικό αέριο είναι στρατηγικό στοιχείο και κρατικός πλούτος, συναφής με την οικονομική ανάπτυξη και ευημερία, θα πρέπει να ξεκαθαριστεί από τώρα και κάτι άλλο: Ότι όλοι οι υποψήφιοι για την Προεδρία της Δημοκρατίας δεσμεύονται ότι οι συμφωνίες του ψευδοκράτους με την Τουρκική Εταιρεία Πετρελαίων για την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων εντός της κατεχόμενης κυπριακής ΑΟΖ δεν θα ισχύουν ως διεθνείς συμβάσεις στο πλαίσιο της λύσης. Και τονίζονται αυτά, διότι τα οφέλη από αυτές τις συμφωνίες δεν θα τα έχουν καν οι Τουρκοκύπριοι, αλλά η Τουρκία. Φανταστείτε τι θα σημαίνει η εξέλιξη του εξής σεναρίου: Να αποφασιστεί ότι μετά τη λύση θα περάσουν οι αγωγοί φυσικού αερίου από την κυπριακή ΑΟΖ στην Τουρκία, και ότι θα νομιμοποιηθούν οι παράνομες συμφωνίες του ψευδοκράτους με την Άγκυρα. Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, η Τουρκία θα ελέγχει πλήρως το παιχνίδι.
Στρατηγική και στόχος
Η ΕΠΙΒΙΩΣΗ μας στην Κύπρο είναι συναφής με την οικονομία, τη λύση του Κυπριακού και δη τη μορφή του πολιτειακού συστήματος, καθώς και με τους γεωπολιτικούς και γεωστρατηγικούς ελέγχους. Συνεπώς και εξ αφορμής του μνημονίου, το πρώτο ζητούμενο είναι όπως μη παραχωρηθούν οποιασδήποτε μορφής κυριαρχικά δικαιώματα προς την Τρόικα. Δεύτερο, θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε το φυσικό αέριο ως εργαλείο ανάπτυξης και λύσης του Κυπριακού. Προσοχή εδώ, διότι εγείρεται το εξής πρόβλημα: Δεν υπάρχει νόημα να χρησιμοποιηθεί το φυσικό αέριο ή η ΕΕ, που συνιστούν δικά μας στρατηγικά και θεσμικά πλεονεκτήματα, ως εργαλεία για μια λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Και εδώ είναι το μεγάλο ζήτημα: Εφόσον ο στόχος είναι λανθασμένος, δηλαδή το αποτέλεσμα, τι νόημα θα έχει μια στρατηγική που θα σπαταλά τα διπλωματικά και θεσμικά της όπλα για να επισφραγιστεί ένα πολιτειακό σύστημα που εξυπηρετεί τα τουρκικά και βρετανικά συμφέροντα, όπως αυτά είχαν καθοριστεί από το 1956;
Τα κλειδιά της αποτροπής
Τώρα είναι η κλασική ευκαιρία για τη στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ και την Ελλάδα, και τη δημιουργία ενός νέου δρόμου του φυσικού αερίου προς την Ευρώπη, που θα δημιουργεί τις προοπτικές οικονομικής ανάκαμψης και ανάπτυξης. Και ταυτοχρόνως θα αποτελεί φόρμουλα διαδικασίας λύσης του Κυπριακού στη βάση οικονομικών, γεωστρατηγικών και γεωπολιτικών συμφερόντων, καθώς και στη βάση του Διεθνούς Δικαίου και δη του Δικαίου της Θάλασσας. Εάν η Ελλάδα καθορίσει ΑΟΖ στο Καστελόριζο, τότε επέρχεται η σύζευξη του θαλάσσιου ελλαδικού και κυπριακού χώρου, αποκόπτοντας την Τουρκία από την Αίγυπτο.
Νομικώς αλλά και πολιτικώς ομιλούντες, η Τουρκία θα πρέπει να σεβαστεί και να εφαρμόσει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας ως απαραίτητη προϋπόθεση για την εναρμόνισή της με την ΕΕ. Βεβαίως, η Τουρκία θεωρεί μια τέτοια ελληνική κίνηση, έστω και σιωπηρώς, ως αιτία πολέμου.
Το κλειδί της αποπυροδότησης μιας κρίσης βρίσκεται στα χέρια του Ισραήλ, το οποίο μπορεί να επηρεάζει την Ουάσιγκτον, καθώς και στη σύνδεση των αμερικανικών και ευρωπαϊκών συμφερόντων με την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου, καθότι τα συμφέροντα αυτά θα μετατραπούν σε ασπίδα για την Κύπρο και την Ελλάδα. Κλασικό παράδειγμα αποτελεί το γεγονός ότι προ ενός περίπου έτους οι Αμερικανοί και προσωπικά ο Πρόεδρος Ομπάμα είχε επιστήσει την προσοχή στον Τούρκο Πρωθυπουργό Ταγίπ Ερντογάν να είναι φρόνιμος, διότι προφανώς οι Ισραηλινοί δεν είναι Κύπριοι.
Η αποτροπή έναντι της τουρκικής απειλής ίσχυσε λόγω σύγκλισης συμφερόντων με τον περιφερειακό ηγεμόνα. Στην παρούσα δε φάση, αλλά και στο απώτερο μέλλον, γιατί το Ισραήλ να θέλει μια λύση η οποία να εξυπηρετεί τα τουρκικά συμφέροντα, όταν υπάρχει με την Άγκυρα μια ανοικτή αντιπαράθεση σε διάφορα μέτωπα και ειδικότερα στο θέμα της πρωτοκαθεδρίας της περιφερειακής δύναμης. Συνεπώς, γιατί το Ισραήλ να θέλει την Τουρκία μέσα στα πόδια του και να μη συμμαχήσει με την Κύπρο και την Ελλάδα, κατά τρόπον ώστε να έχει το ίδιο τον πρώτο λόγο αντί της Τουρκίας;
Η Άγκυρα θα πρέπει να πληρώνει κόστος, μέχρις ότου κατανοήσει ότι θα πρέπει να συνομιλήσει με τους γείτονές της σε μιαν άλλη βάση. Όχι σε αυτήν της επιβολήςν αλλά του αμοιβαίου σεβασμού. Εάν δεν διαπιστώσει ότι με την επεκτατική απειλητική της πολιτικής θα έχει κόστος και σε επίπεδο ΕΕ και στην περιοχή μας, δεν θα υποχωρήσει ούτε στο Κυπριακό ούτε αλλού. Η συμπάθεια των ΗΠΑ προς το Ισραήλ διεφάνη στην κρίση της Γάζας. Από τις Φιλιππίνες ο Πρόεδρος Ομπάμα υποστήριξε ότι το Ισραήλ έχει δικαίωμα αυτοάμυνας. Και πρόσθεσε ότι εξήγησε τις θέσεις του στον Πρόεδρο της Αιγύπτου Μοχάμετ Μόρσι και τον Τούρκο Πρωθυπουργό Ταγίπ Ερντογάν. Το μήνυμα ήταν σαφές: Μην εμπλακείτε στρατιωτικά στη σύγκρουση της Γάζας.
Εναλλακτική λύση, ΕΕ και ΝΑΤΟ
ΥΠΟ αυτές τις συνθήκες, η εναλλακτική της ομοσπονδίας λύση του Κυπριακού μπορεί να στηριχθεί στους εξής πυλώνες:
1. Στρατηγικές συμμαχίες, αρχής γενομένης με το Ισραήλ και με την Ελλάδα, για τη δημιουργία της νέας οδού του φυσικού αερίου προς την Ευρώπη.
2. Δημιουργία κοινωνίας συμφερόντων μέσω των κολοσσών που θα εμπλακούν στην εκμετάλλευση των πετρελαίων, μια εξέλιξη που λειτουργεί ως αποτρεπτική διαδικασία έναντι των τουρκικών απειλών. Τόσο η πρώτη όσο και η δεύτερη επιλογή αυξάνουν τους συντελεστές ισχύος και τα ισοζύγια δυνάμεων. Αποτελούν ταυτοχρόνως συντελεστές ανάπτυξης.
3. Την ανταλλαγή της ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ με την ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ, για να αποτραπεί αυτό το οποίο μας βασανίζει επί μακρόν: Ο γεωστρατηγικός έλεγχος της Κύπρου από την Τουρκία. Εάν η Κύπρος καταστεί ΝΑΤΟ, δεν υπάρχει λόγος για την παρουσία του τουρκικού στρατού. Τι θα μπορεί να επικαλεστεί η Άγκυρα, ότι το ΝΑΤΟ είναι εχθρός της; Απλώς η Τουρκία και η Βρετανία δεν θέλουν την ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ επειδή χαλά η μονοπωλιακή σχέση που έχουν με το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ στην περιοχή. Για να παίζουν μέσω Κύπρου με τα συμφέροντα και να αποκομίζουν οφέλη. Αυτό σημαίνει περιορισμό των δικών μας κυριαρχικών δικαιωμάτων, ενώ η ένταξη στο ΝΑΤΟ ενισχύει και την ασφάλειά μας και την κυριαρχία μας. Και εξισορροπεί τα ισοζύγια δυνάμεων με την Τουρκία. Εάν μάλιστα η Τουρκία ασκήσει βέτο για την ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ, νομιμοποιείται η Κυπριακή Δημοκρατία να μπλοκάρει την τουρκική ενταξιακή διαδικασία. Και να αποδείξει το αυτονόητο: Ότι δηλαδή η Άγκυρα είναι υπεύθυνη για τα προβλήματα στις σχέσεις ΝΑΤΟ - ΕΕ μέσω Κύπρου, αλλά και για την αδυναμία λύσης του Κυπριακού.
4. Ευρωπαϊκή και δημοκρατική Τουρκία, με ευρωπαϊκή λύση στο Κυπριακό. Θεωρείται εντελώς παράλογο να εντάχθηκε η Κυπριακή Δημοκρατία στην ΕΕ για να διαλυθεί και να αντικατασταθεί με μια λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, την οποία οι Τούρκοι ανέκαθεν θεωρούσαν ως taksim, δηλαδή διχοτόμηση. Αυτό άλλωστε καταμαρτυρούν και τα βρετανικά έγγραφα. Η ευρωπαϊκή λύση δεν είναι κάτι αόριστο, αλλά η πλήρης εφαρμογή συγκεκριμένων αρχών και αξιών, επί των οποίων στηρίζεται η ΕΕ, καθώς και το οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό, θεσμικό και νομικό πλαίσιο δημοκρατικής λειτουργίας.
Συνεπώς, θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος ότι εάν απορρίπτεται η ομοσπονδία ως λύση επειδή είναι μια άλλη μορφή διχοτόμησης, θα πρέπει η ευρωπαϊκή λύση να στηρίζεται σε συνταγματικές μεταρρυθμίσεις επί της Ζυρίχης, που να αποτρέπουν και όχι να νομιμοποιούν τα διχοτομικά τετελεσμένα της εισβολής. Και αυτό μπορεί να συμβεί σε ένα ενιαίο αντί ομόσπονδο κράτος, με κεντρική εξουσία, χωρίς τον αποκλεισμό ζωνών. Εκ των πραγμάτων, η μεθοδολογία λύσης θα πρέπει να αλλάξει και αντί να ονοματίζεται η λύση και να κατακρεουργούνται τα δημοκρατικά ανθρώπινα δικαιώματα, για να χωρέσουν σε μια ομοσπονδία (top down), θα πρέπει να εφαρμοστεί η μεθοδολογία «bottom up». Δηλαδή οι δημοκρατικές αρχές να καθορίσουν τη λύση και όχι οι αποκλίσεις τη διχοτόμηση.
Ο νυν, ο επόμενος Πρόεδρος και η επιβίωση
ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ενόψει εκλογών δεν είναι μόνο ποιος θα είναι ο επόμενος Πρόεδρος, αλλά τι θα κάνει την εξουσία όταν την καταλάβει και πώς θα διαχειριστεί την οικονομική κρίση και το Κυπριακό. Το ένα ζήτημα συναρτάται με το άλλο και με τη βιωσιμότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ο αποχωρών Πρόεδρος -Δημήτρης Χριστόφιας- δήλωσε τις προάλλες ότι είναι σκληρό καρύδι και ότι κανείς δεν μπορεί να το σπάσει όσο και αν προσπαθεί. Όμως, η πραγματικότητα άλλα μαρτυρεί: Ο Πρόεδρος δεν φαίνεται να είναι, όπως πιστεύει, σκληρό καρύδι καθότι, λόγω λανθασμένων εκτιμήσεων και όχι ένεκα έλλειψης πατριωτισμού, με τα δώρα του προς την τουρκική πλευρά -δηλαδή την εκ περιτροπής προεδρία, τη σταθμισμένη ψήφο και την παραμονή 50 χιλιάδων εποίκων- έβαλε βούτυρο στο ψωμί της Άγκυρας.
Και ταυτοχρόνως, λόγω της συνεχούς κακοδιαχείρισης, έβαλε βούτυρο στο ψωμί των ανθυποψηφίων τού κ. Μαλά στην κούρσα για την Προεδρία της Δημοκρατίας, καθώς και στην κακή οικονομική κατάσταση του τόπου. Και τελικά το σκληρό καρύδι μετατράπηκε σε βούτυρο! Γι΄ αυτό, άλλωστε, ο επόμενος Πρόεδρος δεν έχει την πολυτέλεια να υιοθετήσει ανάλογη πολιτική, με την οποία να βάζει βούτυρο στο ψωμί της τουρκικής λύσης ή των δανειστών, ενόψει του μνημονίου. Είναι θέμα επιβίωσης.
http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/12/blog-post_2688.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου