«Εγώ, μια ρωμαιοκαθολική καλόγρια, θα υποστηρίζω την Ελλάδα»

Tο e-mail έφτασε πριν από λίγες ημέρες στον υπολογιστή των εκδόσεων Φερενίκη και μου έκανε εντύπωση τόσο για την ταυτότητα του υποστηρικτή της χώρας μας όσο και για το περιεχόμενό του. Αποστολέας ήταν η Μαριλένα Γκέρτσου, που είναι μία ακάματη blogger κυρίως σε θέματα εθνικού ενδιαφέροντος. Η Μαριλένα, λοιπόν, είχε την καλοσύνη να μου κοινοποιήσει το άρθρο που έγραψε στην παρισινή εφημερίδα «La Croix» η ρωμαιοκαθολική μοναχή Κατρίν Μαρτέν και σεβόμενη τη δεοντολογία να επισημάνει ότι αναδημοσιεύτηκε στο σάιτ «Προοδευτική πολιτική». Αναδημοσιεύω ενθουσιωδώς ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα.

«Ζώντας εδώ κι οκτώ χρόνια στην Ελλάδα την κατάσταση της χώρας και τις αντιδράσεις που αυτή προκαλεί, νιώθω υποχρεωμένη να παρέμβω. Εδώ και μήνες δίδεται για την Ελλάδα η εικόνα μιας χώρας όπου βασιλεύει η διαφθορά, όπου η φοροδιαφυγή είναι εθνικό άθλημα κι όπου τα σκάνδαλα ξεσπούν και αλληλοδιαδέχονται το ένα το άλλο με πυρετώδη ρυθμό. Τίποτα από όλα τα παραπάνω δεν είναι εντελώς ψέμα - και πρόθεσή μου δεν είναι να εξωραΐσω την πραγματικότητα.

Από την άλλη, συχνά η νοηματοδότηση κάποιου πράγματος εξαρτάται και από το πώς αυτό λέγεται. Ομως, γνωρίζω: Πρώτον, εμείς, οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, δεν είμαστε δα και παράδειγμα αρετής και δεν δικαιούμαστε να δίνουμε μαθήματα σε άλλους. Δεύτερον, δεν κερδίζουμε τίποτα με το να εξευτελίζουμε έναν εταίρο μας που είναι ήδη αποδυναμωμένος, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για έναν ολόκληρο λαό. Τρίτον, μου φαίνεται πως τριάντα χρόνια συμβίωσης δεν αρκούσαν για να γνωρίσουμε πραγματικά και να κατανοήσουμε τους Ελληνες “εξαδέλφους” μας, που δεν είναι ταυτόσημοι με εμάς. Πρόκειται για κάτι αυτονόητο, που όμως συχνά το λησμονούμε: οι Ελληνες δεν είναι Δυτικοευρωπαίοι - και με τη χάρη του Θεού δεν θα γίνουν ποτέ. Απέναντι στη νομοθεσία δεν έχουν τα ίδια αντανακλαστικά με εμάς: δεν διαθέτουν αυτή την προδιάθεση προς τη νομιμοφροσύνη, που δίχως άλλο μας έχει κληροδοτηθεί από τη Ρώμη και χαρακτηρίζει τη Δύση. Στην Ελλάδα ο κανόνας δεν είναι υποχρεωτικός· τα πράγματα δεν εξελίσσονται σύμφωνα με τον νόμο, που εδώ έχει μάλλον ενδεικτικό ρόλο.

Θυμάμαι συχνά τι μας είχε πει ο καθηγητής μας των ελληνικών στο πρώτο μας μάθημα: η μεγαλοφυΐα της λατινικής γλώσσας είναι η λογική της αυστηρότητα· η μεγαλοφυΐα των ελληνικών όμως έγκειται στην ευελιξία τους, στην τέχνη των αποχρώσεων. Υπάρχουν σαφώς γραμματικοί κανόνες, αλλά οι εξαιρέσεις, οι αποχρώσεις, οι διαφοροποιήσεις, οι ανώμαλες κλίσεις είναι τόσο πολυάριθμες! Μετά από τόσο καιρό που ζω εδώ, τείνω να πιστέψω πως ό,τι ισχύει στη γλώσσα ισχύει και στις νοοτροπίες των ανθρώπων».


protothema

 

http://eleftheriskepsii.blogspot.com/2012/02/blog-post_6230.html