WANNA PLAY?
σχέση με το δημοψήφισμα) κι ιδιαίτερα με την ΚΟ του ΠΑΣΟΚ. Σε μια "κερδισμένη παρτίδα", όπως ήθελε να μας την παρουσιάζει μετά την Σύνοδο, ο ΓΑΠ κάνει μια απίστευτη ρελάνς, ποντάροντας όλα τα λεφτά σε μια ολοφάνερη ανατροπή όλου του μέχρι τώρα πολιτικού του σχεδιασμού.
Γιατί;
Απ' τον Καναδά μέχρι την Κίνα, κι απ την Γερμανία μέχρι την Ν. Αφρική(!), ο κόσμος όλος αναρωτιέται το γιατί.
Αν και θα ήταν εύκολο να καταφύγει κάποιος στην προφανή απάντηση ("γιατί είναι ένας...νταλάρας και μισός"), θα πρέπει να υποθέσουμε ότι ο ΓΑΠ δεν ενήργησε ούτε κι αυτή τη φορά αυτοβούλως. Όπως και με την περίπτωση της υπαγωγής της χώρας στο ΔΝΤ, πριν από ενάμιση χρόνο, προφανώς ο ΓΑΠ εκτελεί κάποιο σχέδιο. Είναι δύσκολο κάποιος να φέρει αντίρρηση στο πολιτικά εύλογο του δημοψηφίσματος. Προφανώς, ο ελληνικός λαός θα έπρεπε να είχε ερωτηθεί πέρσι τον Μάιο, αλλά το γεγονός ότι δεν ερωτήθηκε τότε δεν μπορεί να αποτελεί αιτιολογία για να μην ερωτηθεί και τώρα, που, πέρα απ' την οικονομία, διακυβεύεται αυτή καθαυτή η αυτοτέλεια κι η εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας. Το δημοψήφισμα που προανήγγειλε ο ΓΑΠ είναι, από πολιτικής άποψης, απολύτως θεμιτό. Άλλωστε, ούτε οι Γάλλοι, ούτε οι Γερμανοί, πόσω μάλλον οι Αμερικανοί δεν αμφισβητούν την πολιτική ορθότητα του σχετικού δημοψηφίσματος. Βεβαίως, Γάλλοι, Γερμανοί, Βρυξέλλες, και σχεδόν ο κόσμος όλος, φαίνεται να έχουν ανέβει στα κεραμίδια για το "χάος" που προκαλεί στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα η προκήρυξη ενός δημοψηφίσματος στην Ελλάδα! Ακούγεται γελοίο, ότι είναι δυνατόν μια χώρα σαν και τη δική μας να "απειλεί" με διάλυση την παγκόσμια οικονομία, κι όμως φαίνεται να συμβαίνει. Παραπέρα, για πρώτη φορά εδώ και μια δεκαετία σχεδόν, η πολιτική ξαναμπαίνει στο τραπέζι. Το "all in" του ΓΑΠ, μοιάζει να λέει: "αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων", και φαίνεται να προκαλεί ανάλογο πανικό. Για πρώτη φορά, εδώ και δυο χρόνια, οι μεγάλοι "παίχτες" δείχνουν να είναι πανικόβλητοι μπροστά σ' ένα ενδεχόμενο που, μέχρι πριν από λίγες μέρες, έδειχνε "να μην τους απασχολεί και τόσο", αφού, υποτίθεται, είχαν λάβει όλα εκείνα τα αναγκαία μέτρα για να μην υπάρξουν παράπλευρες απώλειες σ' ένα ελληνικό κανόνι, ένα κανόνι που όλοι γνωρίζουν πως θα σκάσει κι όλοι σπεκουλάρουν στο πότε και πώς.
Τι έκανε ο ΓΑΠ; Σε μια απρόσμενη μεταστροφή πολιτικής κατά 180 μοίρες, έθεσε την καύτρα και το φιτίλι στα χέρια του ελληνικού λαού.
Πανικός στο "Αρκάδι"!
Οι, μέχρι χτες άτεγκτοι και μοχθηροί "εταίροι" μας, καθώς κι ο κόσμος όλος, κρατάει την ανάσα του. "Στον ελληνικό λαό αρέσουν οι ανατροπές", ψελλίζουν τώρα στα ευρωπαϊκά (και όχι μόνο) ανακτοβούλια, και σπεύδουν να καλέσουν τον Παπανδρέου στις Κάννες προφανώς για να τον νουθετήσουν. Τώρα, θέλουν να "κουβεντιάσουν" με τον Παπανδρέου, να "καταλάβουν", άσχετα αν στην πρόσφατη Σύνοδο περιόρισαν τον ρόλο του ΓΑΠ, και της Ελλάδας, σ' εκείνον του απλού θεατή και μάλιστα απ' τον εξώστη.
Τώρα...
Γιατί όμως; Τι ήταν αυτό που οδήγησε το μέχρι χτες πειθήνιο ενεργούμενο να κάνει μια τέτοια δραματική κι ανατρεπτική ρελάνς; Κι επιπρόσθετα, πού βασίζεται;
Οι απαντήσεις, για όποιον μπορεί να σκεφτεί στοιχειωδώς λογικά, είναι προφανείς. Πίσω απ' το "all in" του ΓΑΠ κρύβεται, προφανώς, κάποιος άλλος μεγάλος παίχτης. Κι αυτός ο παίχτης δεν είναι καθόλου, μα καθόλου ευχαριστημένος απ' την μετατροπή της ΕΕ σε 4ο Deutsches Reich.
Βέβαια, η ρελάνς αυτή κόστισε άμεσα στον "μεγάλο παίχτη" πίσω απ' την "ελληνική ρελάνς". Αρκεί να σκεφτεί κάποιος, πόσα κέρδισαν σε μια νύχτα μέσα οι Κινέζοι απ' την υποτίμηση του ευρώ και την ταυτόχρονη ανατίμηση του δολαρίου. Δε μιλάμε για πενταροδεκάρες, μιλάμε για δις δολάρια.
Ωστόσο, έχω την εντύπωση ότι τα φράγκα δεν μετράνε καθόλου σ' αυτήν την διαβολική παρτίδα. Εκείνο που μετράει είναι ο έλεγχος. Είναι γεωστρατηγικά απαράδεκτο να ελέγχει η Γερμανία απολύτως την Ευρώπη. Απλά απαράδεκτο. Κι αν η Ελλάδα είχε μεταβληθεί την τελευταία διετία στον "δούρειο ίππο" του γερμανικού νεο-ιμπεριαλισμού, κι αν οι Γάλλοι επέλεξαν, ακόμα μια φορά στην ιστορία τους, να αποδειχθούν πουρκουάδες, κι αν οι Βρετανοί δεν διαθέτουν πλέον ούτε την οικονομικοπολιτική ισχύ, αλλά ούτε και τις απαραίτητες συμμαχίες εντός ΕΕ, για να ισορροπήσουν το παιχνίδι, κάποιος άλλος "μεγάλος παίχτης" αποφάσισε να μετατρέψει τον γερμανικό "δούρειο ίππο" σε θρυαλλίδα που απειλεί να τινάξει στον αέρα το ίδιο το στρατόπεδο των "Αχαιών".
Ταυτόχρονα, έχω την εντύπωση, ότι η ρελάνς είναι προσωπικά για τον ΓΑΠ ένα παιχνίδι του στυλ:"μονά κερδίζω, ζυγά χάνεις"! Ό,τι κι αν γίνει, ο ίδιος βγαίνει "λάδι".
Μετά από μια καταστροφική διετία πολιτικής διακυβέρνησης-κωμωδίας, έφερε τελικά μια επονείδιστη συμφωνία "διάσωσης", που δεν διέσωζε τίποτε άλλο παρά μόνον το (γερμανικό) ευρώ και τους πολιτικούς σχεδιασμούς της Γερμανίας, μια συμφωνία που μετέτρεπε την Ελλάδα σε προτεκτοράτο. Πριν, ωστόσο, προλάβει να τελειώσει με τα λογύδρια περί "σωτηρίας" (τίνος;), άρχισαν να τού 'ρχονται οι σφαλιάρες απ' την Γερμανία: "είναι τόσο επαχθής η δανειακή σύμβαση", είπε ο αθεόφοβος ο Σόιμπλε, "που δεν θα την αποδεχόταν καμιά άλλη ευρωπαϊκή χώρα"! Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο Κοέλιο ανακοίνωσε ότι δεν θα δεχτεί να οδηγηθεί η χώρα του στην καταστροφή και ζητά επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου. Κανείς απ' τα ευρωπαϊκά ανακτοβούλια και τα κονκλάβια των Βρυξελλών δεν "καταχέριασε" τον Κοέλιο, ο Κοέλιο είναι "σοβαρός". Κι ο ΓΑΠ, αυτός που είχε πουλήσει την ψυχή του στ' όνομα της παγκόσμιας διακυβέρνησης, αυτός που είχε γίνει ένα με τα πατώματα για να υλοποιήσει τους σχεδιασμούς και τις αποφάσεις των ευρωπαϊκών κι αμερικανικών ιερατείων, αυτός, ο "άνθρωπός τους", που κάποια στιγμή του είχαν τάξει ακόμα και την προεδρία του ΟΗΕ, είχε καταντήσει διεθνές ρεντίκουλο, δεν τον φώναζαν καν στις συνομιλίες, τον άφηναν να περιμένει στον προθάλαμο σαν το παλιοζάγαρο! Την ίδια ώρα, σ' όλη την Ελλάδα οι πολίτες επαναστατούσαν, καθιστώντας ουσιαστικά απόβλητη την πολιτική τάξη της Ελλάδας. Μετά τα επεισόδια στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης, στο μυαλό του ΓΑΠ πρέπει να πέρασαν εικόνες απ' το τέλος του Καντάφι. Κανείς δεν ήταν ευχαριστημένος μαζί του: ο ελληνικός λαός τον μισούσε, οι Ευρωπαίοι τον απαξιώνουν και τον περιφρονούν σε κάθε ευκαιρία, τα ευρωπαϊκά κονκλάβια τον αγνοούν σαν να είναι ενοχλητικός ιθαγενής, οι φατρίες μέσα στο κόμμα του ετοιμάζουν την ανατροπή του. Δεν του απέμεινε παρά μόνον ένας σύμμαχος, τώρα πια παιζόταν το ίδιο του το τομάρι. Αν ο ελληνικός λαός πει "ναι" στην δανειακή σύμβαση (πράγμα σχεδόν απίθανο), κανείς δεν θα μπορεί να τον σύρει αργότερα σε ειδικά δικαστήρια: δεν αποφάσισε εκείνος, αλλά ο ελληνικός λαός. Αν πάλι ο ελληνικός λαός πει "όχι" -για την ακρίβεια δεν χρειάζεται να πει τίποτα και μόνο το ενδεχόμενο μετράει- τότε τινάζεται όλη η μπάνκα στον αέρα κι όχι μόνο ο ελληνικός καραγκιοζμπερντές. Ο ΓΑΠ θα μπορεί να ισχυριστεί ότι στο τέλος, όταν είχαν αποτύχει όλες οι προσπάθειές του για εξεύρεση αλληλέγγυας πολιτικής λύσης στην ευρωπαϊκή κρίση, "αντιστάθηκε" και μαζί με τον ελληνικό λαό έφεραν τα πάνω κάτω στους σχεδιασμούς της Γερμανίας και των "αγορών".
Σε γενικές γραμμές, πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα ρελάνς.
Μένει να δούμε ποιος θα μπει μέσα και ποιος θα πάει πάσο.
Albatros
http://albatros-imerologia.blogspot.com/
http://ksipnistere.blogspot.com/2011/11/wanna-play.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου