Κυβερνούν ο φόβος, η οργή και η αγανάκτηση
Σπατάλησε ο Παπανδρέου όλες τις δυνατότητες που είχε η χώρα
Ακόμη και αν τα ξέραμε, ακόμη και αν τα δημοσιεύσαμε εγκαίρως προσπαθώντας κάτι να προλάβουμε, είναι απίστευτη η απογοήτευση να βλέπει κανείς να επιβεβαιώνονται βήμα - βήμα, σχεδόν σαν το μαρτύριο της σταγόνας, τα χειρότερα σενάρια για το ταπεινωτικό ξεπούλημα της χώρας και τη μετατροπή της σε προτεκτοράτο των πιστωτών μας.
Απογοήτευση που μετατρέπεται σε οργή όταν ξέρουμε καλά ότι περιθώρια κινήσεων υπήρχαν. Ναι μεν η χώρα έπρεπε να διανύσει μια δύσκολη περίοδο, πληρώνοντας τις αμαρτίες της μεταπολίτευσης, αλλά η ταπείνωση που ζούμε σήμερα και η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας που βιώνουμε στο πετσί μας δεν ήταν επ' ουδενί μονόδρομος.
Είναι όμως αποτέλεσμα των επιλογών ενός πρωθυπουργού, εν τέλει μοιραίου, που σε μια από τις κρισιμότερες καμπές της σύγχρονης ιστορίας μας επέλεξε να κυβερνήσει τη χώρα σαν να ήταν ΜΚΟ. Με θολές θεωρίες, όμορφες στα λόγια και καταστροφικές στην πράξη, νεφελώδη ιδεολογήματα χωρίς στρατηγική και συνοχή που στέρησαν το κόμμα του από την όποια ταυτότητα μπορούσε να οδηγήσει σε καθαρές επιλογές και αποφάσεις, ανοίγοντας την πόρτα σε όποιον τυχαίο έκανε για απροσδιόριστους λόγους εντύπωση και δίνοντάς του τα κλειδιά και τη διαχείριση στρατηγικών τομέων για την ανάκαμψη και την πρόοδο της πατρίδας.
Είναι αποτέλεσμα των επιλογών ενός πρωθυπουργού που ενώ γνώριζε απόλυτα την πραγματικότητα για την κατάσταση της χώρας και τον εξαιρετικά επείγοντα χαρακτήρα των στιγμών, σπατάλησε άκριτα όλες μας τις δυνατότητες.
Σπατάλησε πολύτιμο χρόνο με αφελείς «νεωτερικού τύπου» πειραματισμούς, όταν οι δείκτες του ρολογιού χτυπούσαν αμείλικτα και είχαμε ακόμη περιθώριο να σώσουμε καταστάσεις. Σπατάλησε κρίσιμο πολιτικό κεφάλαιο, τόσο προσωπικό, όσο και του κόμματός του, με ανακολουθίες, τακτικισμούς και επιλογές που οδήγησαν μια κοινωνία που τον πίστεψε και ήταν έτοιμη να στηρίξει μια καινούργια αρχή για τη χώρα στην κατάθλιψη και τον μαρασμό.
Σπατάλησε την όποια αξιοπιστία είχε η Ελλάδα διεθνώς, δυσφημίζοντας τη χώρα και τον λαό της πρώτα ο ίδιος με τα λεγόμενά του (ποιος άραγε μπορεί να ξεχάσει την περίφημη φιλολογία για τους «διεφθαρμένους Έλληνες»…) και μετά με την παταγώδη αποτυχία της κυβέρνησής του να διαπραγματευτεί και να εφαρμόσει ένα οποιοδήποτε συγκροτημένο και συγκεκριμένο σχέδιο αναδιάταξης της χώρας και της οικονομίας, και τη μνημειώδη σε κουτοπονηριά συνεχή προσπάθεια των ιθυνόντων να κουκουλώσουν ό,τι δεν βόλευε και να κοροϊδέψουμε τους…. κουτόφραγκους.
Και κυρίως είναι αποτέλεσμα ενός πρωθυπουργού και μιας κυβέρνησης που δεν διαπραγματεύθηκε με σχέδιο και προοπτική, δεν εκμεταλλεύθηκε ευκαιρίες, συγκυρίες και συμμαχίες και εν τέλει δεν οργάνωσε μια αποτελεσματική αντίσταση τόσο στις ισοπεδωτικές απαιτήσεις των οργάνων του διεθνούς οικονομικού νεοφιλελευθερισμού όσο και στον αλαζονικό γερμανικό εθνικισμό που φιλοδοξεί να μετατρέψει την Ευρώπη σε αποκλειστικό πεδίο γερμανικής κυριαρχίας και ηγεμονίας.
Σήμερα, εν όψει μιας τρομακτικής και πρωτοφανούς σε διαστάσεις εκλογικής ήττας για την ιστορία του ΠΑΣΟΚ, που όσο και αν αναβληθεί, είναι πασιφανές ότι έρχεται, ο κ. Παπανδρέου και ο κύκλος των ανθρώπων που κυβερνούν εν ονόματί του σχεδιάζουν μανιωδώς στρατηγικές εξόδου. Οι οποίες έχουν όλες έναν κοινό παρονομαστή: το «κάψιμο» και την απαξίωση όλων των αντίθετων σημαντικών πόλων στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό και την εμπλοκή τους στον θανάσιμο εναγκαλισμό του κ. πρωθυπουργού με την «τρόικα» και το Μνημόνιο, προκειμένου κάτι από την πολιτική του αξιοπιστία, με μαγικό και ουρανοκατέβατο ίσως τρόπο, να σωθεί. Στις μέρες μας όμως, όπου κυβερνούν ο φόβος, η οργή και η αγανάκτηση και το πολιτικό σύστημα κινδυνεύει να χάσει, στο σύνολο του, την όποια νομιμοποίηση του έχει απομείνει, αυτά είναι ριψοκίνδυνα παιχνίδια.
Η λέξη «πατρίδα» είναι από αυτές που αρέσκονται να χρησιμοποιούν οι λογογράφοι του πρωθυπουργού στις ομιλίες του. Κι ο ίδιος μιλά συχνά για ένα θολό, νεφελώδες, νέο «είδος» πατριωτισμού.
Είναι καιρός ο κ. Παπανδρέου να χωνέψει ότι αν πραγματικά αγαπά την πατρίδα μας, πρέπει να αποχωρήσει πριν οδηγήσει τη χώρα σε επικίνδυνα μονοπάτια.
Πρέπει επιτέλους να ενηλικιωθεί πολιτικά, να παραδεχθεί ότι απέτυχε καταλυτικά να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και ότι δεν έχει κανέναν να κατηγορήσει γι' αυτό παρά μόνον τον εαυτό του.
Είναι η ώρα που ο καθένας αναμετράται με την ιστορία και όπου μόνον οι έντιμες και καθαρές λύσεις έχουν θέση. Άραγε ο κ. πρωθυπουργός το αντιλαμβάνεται αυτό;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου