Η κρίση που ζούμε, δεν είναι κρίση του ευρώ!

Του NATHAN LEWIS
Forbes
Το αστείο με την κρίση του ευρώ, είναι ότι δεν πρόκειται για κρίση του ευρώ.
Το συγκεκριμένο νόμισμα τα πάει μια χαρά, όπως ήταν σχεδιασμένο να τα πάει, ως λογιστική μονάδα, αλλά και ως μέσο πληρωμών.
Η κρίση που ζούμε, είναι κρίση χρέους, κυρίως μεταξύ κάποιων σπάταλων χωρών, και δευτερευόντως μεταξύ των τραπεζών. Με άλλα λόγια, κάποιοι μπορεί να μην είναι σε θέση να εξυπηρετήσουν τα χρέη τους. Αυτό όμως δεν έχει καμία σχέση με αυτό καθ αυτό το ευρώ.
Η Ελλάδα έχει περίπου τον ίδιο πληθυσμό με το Los Angeles. Αν η δημοτική αρχή που κυβερνά το Los Angeles, κήρυττε πτώχευση, κάτι που δεν είναι καθόλου απίθανο, αυτό σημαίνει μήπως πως το Los Angeles θα έπρεπε να αποχωρήσει από την ζώνη του δολαρίου; Θα έπρεπε μήπως να αρχίσει να εκδίδει και πέσος;
Αυτό που αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική κυβέρνηση, δεν διαφέρει και πολύ από αυτό που αντιμετωπίζουν εκατομμύρια αμερικανικά νοικοκυριά, που δανείστηκαν περισσότερα χρήματα από όσα θα έπρεπε. Κανένας όμως δεν ισχυρίστηκε πως τα νοικοκυριά αυτά θα πρέπει να εκδώσουν το δικό τους προσωπικό νόμισμα!
Μια άλλη περίεργη ιδέα που κυκλοφορεί τελευταία, είναι πως τα διάφορα προβλήματα χρέους, απαιτούν κάποιο είδος επιθετικής ομοσπονδοποίησης, ή αλλιώς: την δημιουργία ενός ευρωπαϊκού υπερκράτους.
Το σκεπτικό για τη παραπάνω πρόταση είναι ότι κάποιοι «υπερ-κρατικιστές», θα επιθυμούσαν να υπάρχει μια κεντρική εξουσία τεράστιου μεγέθους, η οποία και θα μπορούσε να διασώσει ολόκληρη την ήπειρο.
Και ποιο είναι το σκεπτικό πίσω από αυτό το τελευταίο; Ότι οι δανειστές, ακόμη κι αυτοί που ήταν τόσο απρόσεχτοι, ώστε να δανείσουν στην Ελλάδα, δεν θα πρέπει ποτέ να υποστούν μια λογική χασούρα, αφού μπορούν κάλλιστα να ρίξουν τα βάρη στους ανυποψίαστους φορολογούμενους.
Το δεύτερο κομμάτι του παζλ είναι οι ίδιες οι τράπεζες. Αυτές πάλι επιμένουν διαρκώς, πως η οποιαδήποτε τραπεζική απώλεια θα πρέπει να αποζημιώνεται μέσω κεφαλαιοποίησης (με λεφτά των φορολογουμένων), και με όρους που συνήθως θυμίζουν ληστεία.
Μια πιο λογική προσέγγιση θα ήταν η ανταλλαγή χρέους με ίδια κεφάλαια, που δεν κοστίζει τίποτα στον φορολογούμενο.
Με απλά λόγια, μια μέση τράπεζα θα έχει €1000 περιουσιακών στοιχείων σε μορφή δανείων, €900 υποχρεώσεων σε μορφή δανεικού χρήματος, και €100 σε ίδια κεφάλαια. Μετά από μια σειρά απωλειών, τα περιουσιακά στοιχεία της τράπεζας αξίζουν €800, αλλά τα €900 των υποχρεώσεών της παραμένουν.
Σε αυτό το σημείο, τα €300 σε ομόλογα μπορούν να μετατραπούν σε ίδια κεφάλαια. Αυτό θα αφήσει στην τράπεζα €800 σε περιουσιακά στοιχεία, €600 σε δανεικά, και €200 σε ίδια κεφάλαια, επαναφέροντας την τράπεζα σε μια υγιή κατάσταση, χωρίς να χρειάζεται να πληρώσουν οι φορολογούμενοι.
Τα γνωρίζουν αυτά οι τράπεζες; Ασφαλώς ναι. Διαθέτουν εκατοντάδες ειδικούς αναλυτές.
Όταν το 2008, η JPMorgan Chase εξαγόρασε την Washington Mutual, όλα έγιναν σύμφωνα με τα παραπάνω. Το ανασφαλές χρέος ακυρώθηκε, προσφέροντας κεφαλαιακή ενίσχυση στην τράπεζα. Οι εργασίες της Washington Mutual συνέχισαν κανονικά. Και σύντομα μετονομάσθηκε σε Chase. Είναι λοιπόν, απορίας άξιον, το γιατί αυτή η μέθοδος δεν είναι πιο διαδεδομένη.
Το βασικό πρόβλημα του ευρώ, είναι ότι βρίσκεται στα χέρια ανικάνων, που προφανώς δεν έχουν ιδέα του τι πρέπει να γίνει όταν κάποιος δεν μπορεί να πληρώσει τις δανειακές του υποχρεώσεις, κάτι που αποτελεί μια βασική και στοιχειώδη παράμετρο της ελεύθερης αγοράς.
Οι κανόνες του καπιταλισμού επ αυτού του ζητήματος είναι ξεκάθαροι: Αν ο δανειζόμενος δεν μπορεί πλέον να δανείζεται, ο πιστωτής υφίσταται χασούρα. Και οι δυο παίρνουν το μάθημά τους, και μαθαίνοντας από τα λάθη τους γίνονται πιο προσεχτικοί στο μέλλον.
Δυστυχώς όμως, κάτι που είναι τόσο απλό, πάει να εξελιχθεί σε μια παγκόσμια καταστροφή. Το ευρώ, που από μόνο του δε θα έπρεπε να έχει πρόβλημα, μπορεί τώρα να μπει σε πραγματική κρίση, είτε εξαιτίας του κρατικού χρέους που συνεχώς αγοράζει η ΕΚΤ, είτε εξαιτίας μιας γενικής αμέλειας.
Στην πραγματικότητα, ένα νόμισμα μπορεί να έχει πρόβλημα σε δυο κυρίως περιπτώσεις: Μια κρίση γρήγορης ανόδου, ή μια κρίση ταχείας καθόδου (της αξίας του).
Η πρώτη περίπτωση διορθώνεται με επέκταση της νομισματικής βάσης, η οποία θα μείωνε την αξία του νομίσματος, ενώ η δεύτερη διορθώνεται με τον περιορισμό της νομισματικής βάσης, ο οποίος θα αύξανε την αξία του.
Όλα αυτά όμως, δεν έχουν καμία σχέση με το αν ο οφειλέτης μπορεί να πληρώσει τις δόσεις των οφειλών του ή όχι.
Η ιδέα που ακούγεται όλο και πιο συχνά, είναι ότι η ευρωζώνη θα πρέπει να διασπαστεί σε πολλαπλά νομίσματα, ή να μεταμορφωθεί σε μια νέα υπέρ-οντότητα. Και οι δυο αυτές επιλογές, δεν έχουν καμία βάση. Τα προβλήματα του ευρώ είναι κατά βάση επιλύσιμα.
Το μόνο εμπόδιο είναι το χαμηλό επίπεδο της ηγεσίας στην ΕΕ, το οποίο προκαλεί δυσάρεστες εξελίξεις, οι οποίες και δεν είναι απαραίτητες.
Έτσι, στο φινάλε, η Ευρώπη η ίδια είναι που φταίει για τα προβλήματά της.

Απόδοση: S.A.

http://kostasxan.blogspot.com/2011/10/blog-post_4219.html