Γιατί παραμένει αναξιοποίητος ο Απόδημος Ελληνισμός

• Κάποτε εξάγαμε πολιτισμό. Τώρα εξάγουμε τη συνήθεια των πράσινων και γαλάζιων καφενείων. Το μικρόβιο του διχασμού μεταφέρθηκε από την κοντινή Βόρειο Ήπειρο ως τη μακρινή Αυστραλία

Οι Τούρκοι εδώ και χρόνια χρησιμοποιούν επιτυχημένες επαγγελματικές εταιρίες στις Η.Π.Α. -κυρίως- ως λόμπι προβολής των τουρκικών θέσεων. Οι Σκοπιανοί, με ολιγάριθμους απόδημους στις χώρες υποδοχής μεταναστών, δημιούργησαν κι αυτοί "λόμπι", που αφενός επηρεάζει τις πολιτικές αποφάσεις, αφετέρου αποτελεί όργανο προπαγάνδας των αλυτρωτικών σκοπών τους.
Η Ελλάδα, με ομογενείς σε αριθμό ίσο με τους ιθαγενείς, αντί να εκμεταλλευθεί το ισχυρό όπλο της, ουσιαστικά το αδρανοποιεί. Θέλησε -και το πέτυχε- να μεταφέρει τον κομματισμό και στην αλλοδαπή. Από την κοντινή Βόρειο Ήπειρο ως τη μακρινή Αυστραλία μεταφέρθηκε το μικρόβιο του διχασμού. Κάποτε εξάγαμε πολιτισμό. Τώρα εξάγουμε τη συνήθεια των πράσινων και γαλάζιων καφενείων. Στη Βόρειο Ήπειρο έχουμε τρία κόμματα να εκπροσωπούν την ελληνική κοινότητα, και μεγάλο αριθμό πολιτικών ελληνικής καταγωγής διεσπαρμένο στα αλβανικά κόμματα.
Επί χρόνια, φροντίσαμε να μειώσουμε το κύρος προσωπικοτήτων, όπως του αρχιεπισκόπου Ιακώβου. Τον αποκαλούσαμε απαξιωτικά, CIAκωβο. Λες και δεν υπάρχουν στη χώρα μας πολιτικοί, που να έχουν σχέση με ξένα εξωθεσμικά κέντρα. Προσωπικά, ανεξάρτητα από ποιον «θεό» υπηρετεί κάποιος, εκείνο που με ενδιαφέρει ως Έλληνα είναι να υπηρετεί την Ελλάδα. Και ο Ιάκωβος, ήταν ο μόνος που είχε πρόσβαση στο Λευκό Οίκο και μπορούσε να επηρεάσει καταστάσεις. Και τέτοιες προσωπικότητες υπήρξαν πολλές. Αλλά, επειδή ήσαν όντως προσωπικότητες, ήταν φυσικό να μη δέχονται να παίξουν τα κομματικά παιχνίδια. Κι έτσι παραμερίσθηκαν.
Υπάρχει αυτή τη στιγμή στις Η.Π.Α. ο δρ. Ν. Σταύρου (επ. καθηγητής Διεθνών Υποθέσεων στο Πανεπιστήμιο Howard, όπου υπηρέτησε και ως Πρόεδρος του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών), διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα, ο οποίος τολμά και επικρίνει την αμερικανική κυβέρνηση για τις πολιτικές επιλογές της. Προφανώς, είναι άγνωστος στο υπουργείο Εξωτερικών. Γιατί να σκοτίζονται μαζί του;
Στις εκλογές για το Σ.Α.Ε. (Συμβούλιο Αποδήμου Ελληνισμού) ακούγαμε για εκλεκτούς του τάδε και δείνα κόμματος. Όχι για το ποιος είναι πιο ικανός να υπηρετήσει τα ελληνικά συμφέροντα. Αλλά για το ποιος είναι πρόθυμος να υπηρετήσει το κόμμα. Οι πολιτικοί μας που επισκέπτονται, ως εκπρόσωποι της βουλής ή της κυβέρνησης, τις χώρες με ικανό αριθμό αποδήμων, προκαλούν με τη συμπεριφορά τους, αν δεν ασχολούνται μόνον με συζητήσεις κομματικού επιπέδου. Τα δημοσιεύματα του ομογενειακού τύπου, με περιγραφές διαπληκτισμών πολιτικών μας, για το ποιος θα προσελκύσει περισσότερους στο κόμμα του, είναι χαρακτηριστικά. Και απογοητεύουν φυσικά τους ομογενείς.
Ίσως αυτός είναι και ο λόγος, που στις ομογενειακές οργανώσεις δεν συμμετέχουν -πλην εξαιρέσεων- οι επιφανείς Έλληνες. Υπάρχουν χιλιάδες καθηγητές πανεπιστημίων και κολεγίων, ανώτεροι υπάλληλοι μεγάλων εταιριών, πάμπλουτοι επιχειρηματίες, καλλιτέχνες και γενικά καταξιωμένοι ομογενείς, οι οποίοι απέχουν. Και είναι λογικό, να μη θέλουν τον συναγελασμό με κομματικούς παρατρεχάμενους.
Υπάρχουν βέβαια και αγνοί ελληνικής καταγωγής ενδιαφερόμενοι, αλλά τους λείπει το κύρος, σε μια κοινωνία όπως οι Η.Π.Α. όπου τα κριτήρια καταξίωσης περιστρέφονται γύρω από το χρήμα. Γνώρισα προ ετών τον τότε αντιπρόεδρο της Πανηπειρωτικής Ομοσπονδίας Η.Π.Α.. Ένας περίφημος Έλληνας, που γνώρισε τη βαρβαρότητα του Εμβέρ Χότζα και δραπετεύοντας από την Αλβανία σε μικρή ηλικία, άφησε στα συρματοπλέγματα της συνοριακής γραμμής με την Γιουγκοσλαβία, νεκρό τον αδελφό του, πυροβολημένο από τους Αλβανούς φρουρούς. Έμαθε να διαβάζει και να γράφει ελληνικά μόνος του -και μάλιστα σε λόγια μορφή- και συνέγραψε ογκωδέστατο τρίτομο βιβλίο για την ιστορία της Βορείου Ηπείρου.
Τι άλλο, από τέτοιον Έλληνα θα θέλαμε να εκπροσωπεί τους Ηπειρώτες στις Η.Π.Α.; Όμως, ήταν σερβιτόρος στο επάγγελμα. Και έπρεπε να συνομιλεί με Αμερικανούς υπουργούς και γερουσιαστές, για να προβάλλει τα αιτήματα του ελληνισμού. Εγώ υποκλινόμουν εμπρός στον υπερήφανο αυτόν Έλληνα. Θα έκανε το ίδιο, λέτε, και ο Αμερικανός υπουργός εμπρός στον σερβιτόρο; Είναι κάποιες καταστάσεις, που δεν μας αρέσουν, αλλά που παίζουν σπουδαίο ρόλο στις δημόσιες σχέσεις.
Το πρώτο μέτρο που πρέπει να ληφθεί, προς θεραπεία της κατάστασης, είναι η δημιουργία Μόνιμου Υφυπουργείου Απόδημου Ελληνισμού. Αλλ’ επ’ αυτού, κάποια άλλη φορά.
Ο Μακεδών

http://kostasxan.blogspot.com/2011/04/blog-post_6977.html