"Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες"

Ας γίνουμε ο Δούρειος τοίχος στο δρόμο τους!

Να φοβάσαι τους Έλληνες ακόμα και αν φέρνουν δώρα...

Είναι μια πραγματικότητα για την εικόνα που πρέπει να έχουμε για όλα εκείνα που γίνονται σε βάρος μας στο όνομα της δικής μας ευημερίας.
Από Έλληνες (άσχετα από το πόσο εν τοιαύτη περιπτώσει...) "ηγέτες" κατ' ευφημισμό. Συντεχνίες ληστρικές και απροσδόκητες, χωρίς όριο και σύνορο στην γραμμή που ακολουθούν, ...για το καλό μας...

Ζούμε σε μια χώρα που τρώει και καταδυναστεύει τα παιδιά της και αυτός ο κλοιός που περιστρέφεται ασύστολα γύρω από το λαιμό μας γίνεται ολοένα και πιο δυνατός και ασφυκτικός. Τόσο που νομίζουμε ότι τώρα, σε λίγο, αύριο άντε μεθαύριο θα σταματήσουμε να αναπνέουμε. Απ' ότι όμως διαπιστώνουμε η αναπνευστική μας οδός έχει λίγο ακόμα περιθώριο να περάσει ακόμα λίγος αέρας. Την επόμενη μέρα, εβδομάδα, νομίζουμε το ίδιο για τις μεθεπόμενες...

Τελικά διαπιστώνουμε επίσης πως το μόνο που δεν συνέβηκε ακόμη δεν είναι το πως δεν πεθάναμε από ασφυξία αλλά και το ότι δεν ανασάναμε περισσότερο..

Κοινός παρανομαστής για όλα τα κοινωνικά στρώματα αυτή η αίσθηση. Μόνο που οι πλούσιοι είχαν περισσότερες ανοχές σε όλα τα επίπεδα ακόμη και της αναπνοής. Έτσι, δεν νοιώθουν την αγωνία του πνιγμού για τώρα, σήμερα ή σε λίγο καιρό αλλά κάπου μακριά στο βάθος του χρόνου. Αυτοί ανησυχούν, εμείς έχοντας ξεπεράσει το στάδιο αυτό, ευρισκόμενοι πολλά σκαλιά ποιο κάτω, φοβόμαστε... ο φόβος βλέπετε είναι ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων, εκκρίσεων ορμονών με πλειάδα παραγόντων να σχετίζονται με το τελικό αποτέλεσμα.

Ανασφάλεια, αβεβαιότητα για το αύριο και δυστυχώς πολλές φορές ακόμα και για το σήμερα.

Ευθύνη για τα μέλη των οικογενειών που δημιουργήσαμε και τα παιδιά που φέραμε στον κόσμο.

Αδυναμία, να διακρίνουμε ένα φως στο βάθος έστω, μιας καλύτερης μέρας.

- Φοβάσαι?

Φοβάμαι. Όλα τα από πάνω και εκείνα που δεν τα γράφω, ίσως γιατί δεν θέλω να τα παραδεχθώ ούτε καν στον ίδιο μου τον εαυτό...

Αφήσαμε όλοι μας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να γίνονται όλα αυτά σε βάρος μας, θες γιατί δεν σκεφθήκαμε όσο έξυπνα χρειαζόταν, θες γιατί δεν ψηφίσαμε όπως θα έπρεπε, θες γιατί δεν θα γινόταν τίποτα ότι και αν αποφασίζαμε θες γιατί είμαστε απλά ατομιστές και ηλίθιοι... Πάρτε ότι σας βολεύει και πορευτείτε μ' αυτό ή με κάτι που δεν έγραψα εδώ αλλά εσείς το ξέρετε και αυτός ήταν ο λόγος που σας οδήγησε εκεί που οδήγησε και όλους τους υπόλοιπους.

Το ζήτημα έχει ένα πολιτικό (συχαίνομαι τη λέξη πολιτική ως και τους εκφραστές της αλλά δικό τους είναι το ληγμένο φαΐ που μας ταΐσανε) υπόβαθρο, αφού στήθηκε όλο το πανηγύρι στη δημοκρατία και το κοινό συμφέρον, (ας γελάσω...) και δεν έχει πια τα περιθώρια της ατομικότητας του καθενός από όλους μας. Είναι κοινό αίσθημα και κοινές όλες οι παράμετροι που αποτελούν το φόβο που μας διακατέχει.

Δεν είναι εύκολο να προσπαθήσει κανείς να εκλογικεύσει την πλημμυρίδα των εσωτερικών ανωμαλιών που κινούνται ανεξέλεγκτα από το στομάχι και φθάνουν στο λαιμό που δένονται κουβάρι και δεν μπορεί να ανασάνει. Το συνηθισμένο λάθος που κάνουμε όλοι μας είναι να διορθώσουμε το πρόβλημα στο λαιμό μας. Το σωστό όμως θα ήταν να διορθώσουμε το πρόβλημα στο στομάχι μας. Θέλω να πω να ασχοληθούμε με την αιτία και όχι με το αποτέλεσμα.

Έχω πια την πεποίθηση πως αφού δεν είναι ατομικό πρόβλημα αλλά κοινωνικό αποτέλεσμα, το καρκίνωμα στα στομάχια μας, αν δεν το πολεμήσουμε θα μας πεθάνει μια ώρα αρχύτερα.
'Ισως ο μοναδικός τρόπος αντίδρασης είναι η παύση του εκφυλισμού που μας έκανε από πρότυπο πολιτισμού και ιστορίας, ένα μάτσο κατεβασμένα κεφάλια στα όρια της παραφροσύνης και στο χείλος της δυστυχίας, να είναι η επαναφορά μας σε αυτό που είμαστε κάποτε. Άνθρωποι. Από εκείνους που νοιαζόντουσαν για τον γείτονα της διπλανής πόρτας. Που πονούσαν στον πόνο του, έκλαιγαν στη θλίψη του και γελούσαν με την καρδιά τους στη χαρά του.

Θυμάμαι το παράδειγμα του δασκάλου στο δημοτικό με το μάτσο από τα κλαδιά. Το ένα ή τα λίγα μαζί έσπαζαν με λίγη ή περισσότερη προσπάθεια. Τα πολλά όμως δεν τσάκιζαν με τίποτα.
Είναι μονόδρομος και δεν μένουν περιθώρια για ενδοσκοπήσεις και διαφωνίες. Τα πράγματα είναι τρομερά σύνθετα αλλά πιστεύω πως η καλύτερη λύση είναι η πιο απλή. Αν νοιαστούμε για τους άλλους θα νοιαστούν κι αυτοί για εμάς. Όσο περισσότεροι αντιδράσουμε και ενωθούμε μεταξύ μας τόσο καλύτερα θα είναι για όλους. Οι περιστάσεις δεν επιτρέπουν πινελιές με χρώματα πλέον. Δεν έχει καμιά απολύτως σημασία αν είναι κανείς πράσινος, μπλέ ή κόκκινος. Η δυστυχία και η απώλεια της αξιοπρέπειας έχει τον ίδιο πόνο σε όλους.

Δεν είμαι σε θέση και δεν το προσπαθώ άλλωστε να πείσω κανέναν για τίποτα. Θεωρώ πως θα ζήσουμε σκηνές που δεν φανταζόμαστε καν ακόμη αν δεν κάνουμε ότι μπορούμε.

Ας προσπαθήσουμε με όσες κι όποιες δυνατότητες και αντοχές μπορούμε να αντλήσουμε από την ψυχή μας.

Δεν είναι καν στο χέρι μας, το χρωστάμε εκτός από τους εαυτούς μας, σε εκείνους που έφτυσαν αίμα να μας μεγαλώσουν ενώ είχαν περάσει κατοχή, εμφύλιο και όλα τα επόμενα στάδια από χούντα, μεταπολίτευση και τα παιδιά με τα ζιβάγκο...

Το χρωστάμε στα παιδιά και τις οικογένειές μας.

Το χρωστάμε στους παλιότερους που δεν άφησαν ποτέ να καταντήσουν σαν και εμάς.
Το χρωστάμε και στις επόμενες γενιές, δεν πρέπει να φτύνουν στους τάφους μας αλλά να καμαρώνουν.

Και αν ακόμη δεν καταφέρουμε πολλά, θα ξέρουμε δυο πράγματα.

1. Το παλέψαμε και καταφέραμε ότι καταφέραμε, γιατί δεν είναι δυνατόν να μην κάνουμε τίποτα απολύτως. Και μόνο λίγα να κερδίσουμε ως αποτέλεσμα θα είναι κέρδος.

2. Θα έχουμε τουλάχιστον αποδείξει πως είμαστε σκληρά καρύδια και ακόμα κι αν μας "φάνε" θα είμαστε εξαιρετικά "δύσπεπτα".

Σίγουρα οδεύουμε για την αρχή του τέλους.

Χρέος μας είναι να μην μιλάμε για το δικό μας, αλλά για το δικό τους τέλος..

Υγ.: Τελικό συμπέρασμα είναι να αποβάλλουμε τον φόβο μας και να τους τον προσφέρουμε. Είναι κρίμα να πάει χαμένος.. τόσος που έχει πια συγκεντρωθεί στις ψυχές μας και εκείνων που αγαπάμε..

Έπεται συνέχεια...


Masterpcm