Η αποτρεπτική ικανότητα των Ενόπλων Δυνάμεων

• Γράφει ο Ν. Λυγερός

Η αποτρεπτική ικανότητα των Ενόπλων Δυνάμεων δεν βασίζεται μόνο στη στρατιωτική ισχύ αλλά και στη διαχείριση της πληροφορίας. Δίχως την παρεμβολή του δυνητικού στην πραγματικότητα, η αποτροπή δεν έχει αποτελεσματικότητα.
Κατά συνέπεια, ο τομέας της πληροφορίας αποτελεί ένα κρίσιμο σημείο για τη δομή των Ενόπλων Δυνάμεων όσον αφορά στον οργανωτικό πυρήνα. Μόνο που η πληροφορία πρέπει να μετατραπεί σε γνώση μέσω της σύνθεσης και να μην παραμείνει προϊόν της ανάλυσης. Σε αυτή τη φάση είναι απαραίτητη η ανακατασκευή των δομικών στοιχείων.
Η πρώτη περίοδος σχετίζεται με την παροχή συμβουλών στην πολιτική ηγεσία και τη συμμετοχή στην επίσημη διπλωματία.
Η δεύτερη περίοδος αφορά τη σύναψη στενών σχέσεων μυστικού ή μη χαρακτήρα με τις Ένοπλες Δυνάμεις συμμαχικών χωρών. Και αυτό βέβαια γίνεται πάντα μετά από εντολή της πολιτικής ηγεσίας.
Η τρίτη περίοδος αποτελείται από τη συμμετοχή σε διεθνείς αποστολές που εδραιώνουν το συμμαχικό πλαίσιο.
Σε όλες αυτές τις περιόδους η ενίσχυση της αποτρεπτικής ικανότητας των Ενόπλων Δυνάμεων γίνεται με τη διακίνηση της πληροφορίας που μετατρέπεται σε γνώση με την ενσωμάτωση στις βάσεις δεδομένων της ολικής δομής. Αυτό σημαίνει ότι το αποτρεπτικό στοιχείο δεν προέρχεται μόνο από την εικόνα που έχει ο αντίπαλος αλλά από τη δημιουργία της εικόνας.
Μπορεί η επαφή να γίνεται με το «φαίνομαι», η ουσία όμως βρίσκεται στο «είμαι». Το φαινόμενο δεν έχει νόημα δίχως το γεγονός. Και η αποτροπή δίχως προετοιμασία είναι ένα τέχνασμα που καταρρέει με την πρώτη εμπλοκή. Το δυνητικό, αν δεν έχει καλή δομή, δεν αντέχει την πίεση της πραγματικότητας.
Το πρόβλημα βρίσκεται στη διοχέτευση της πληροφορίας που δεν πρέπει να εκφυλίζει τη γνώση. Το παράδοξο είναι η χρήση του προβολικού συστήματος για την αποφυγή ισόμορφων δομών. Με αυτό τον τρόπο η πληροφορία είναι ασύμμετρη και λειτουργεί ως κώδικας της κρυπτογραφίας. Το δομικό πλαίσιο την αλλοιώνει με τέτοιο τρόπο ώστε να μην είναι χρήσιμη αμφίδρομα. Αυτό το φαινόμενο που ενισχύεται και με την έννοια του ανοιχτού κλειδιού προκαλεί το δέος που χρειάζεται η αποτροπή για να λειτουργήσει. Κάνει χρήση του φαινομένου του πύργου αλλά δίνει έμφαση στο φαινόμενο της δίκης.
Με άλλα λόγια, η δομή όχι μόνο δεν είναι προσιτή (πύργος) αλλά οποιαδήποτε επιθετική μορφή θα υποστεί το κόστος της ύπαρξής της (δίκη).
Ο ασύμμετρος χαρακτήρας της πληροφορίας δεν επαρκεί για να επιλύσει το πρόβλημα της εικόνας του εχθρού, χρειάζονται και οι ενδείξεις. Αυτές όμως δεν πρέπει ν’ ανήκουν στην παραπληροφόρηση. Αντιθέτως, πρέπει να διασταυρώνονται και να ερμηνεύονται με έναν καθορισμένο τρόπο, έτσι ώστε το εικονικό τέχνασμα να μετατρέπεται σε αποτρεπτικό δόγμα με τα ίδια τα κατασκευαστικά υλικά του εχθρού. Διότι η πιο ισχυρή εικόνα είναι εκείνη που δημιουργεί ο ίδιος ο εχθρός.
Οι Ένοπλες Δυνάμεις πρέπει λοιπόν να διαχειριστούν όχι μόνο την εικόνα αλλά και την πραγματικότητα μέσω του φαινομένου της σκιάς και του προβολικού συστήματος, δίχως να θεωρούν ότι μπορούν να παραμείνουν σ’ ένα στατικό πλαίσιο. Διότι αυτό είναι ευάλωτο στις αμφισβητήσεις και δεν μπορεί να υποστηρίξει την αξιοπιστία της αποτρεπτικής ικανότητας.

http://kostasxan.blogspot.com/2011/02/blog-post_3539.html