H ΕΧΘΡΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΩΝ ΔΥΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Θεωρούσαν ακόμα ότι η ουράνια βασιλεία σύμφωνα με την χριστιανική πίστη πρέπει να εφαρμόζεται και στην Γη, υπό την εποπτεία τους.
Η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δημιουργήθηκε όταν στέφθηκε αυτοκράτορας (Kaiser Καίσαρ) το 962 ο Όθων Α΄ ο Μέγας, της δυναστεία των Οθώνων, δουκών της Σαξονίας.
Ο τελευταίος αυτοκράτορας ήταν ο Φραγκίσκος ο Β΄, ο οποίος υποχρεώθηκε σε παραίτηση από τον Ναπολέοντα το 1806 κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων πολέμων.
Επίσκοπος Κρεμόνας Λιουτπρανδός :
«Επί βασιλείας του Νικηφόρου οι Ασσύριοι δεν θα μπορέσουν να αντισταθούν στους Έλληνες...
Μετά το θάνατο του θα έρθει ένας χειρότερος (φοβάμαι όμως πως χειρότερος δεν γίνεται) και πιο δειλός.
Στη βασιλεία του οι Ασσύριοι μοιραία θα υπερισχύσουν και θα κατακτήσουν μέχρι και την Χαλκηδόνα...
Ο βασιλιάς των Ελλήνων είναι μαλλιαρός, φοράει χλαμύδα με μακριά μανίκια και γυναικείο μανδύα, είναι ψεύτης, απατεώνας, αδυσώπητος, πονηρή αλεπού, υπερόπτης, ψευδοταπεινόφρων, τσιγκούνης, πλεονέκτης, τρώει σκόρδο, κρεμμύδια και πράσα...»
Πιθανόν σκοπός του κληρικού πρέσβη να ήταν να αποβάλουν οι δυτικοί αναγνώστες κάθε «σύμπλεγμα κατωτερότητας» προς την ανατολική αυτοκρατορία και να απομειωθεί η φήμη της.
Ό,τι κι αν ήταν πάντως, μέσα από τη διήγηση του, φαίνεται ξεκάθαρα η δύναμη, το μεγαλείο, η λαμπρότητα, και η σχεδόν μαγική διάσταση της, την εποχή του Νικηφόρου Φωκά.
Το 963 μ.Χ. ο γενναίος στρατηγός Φωκάς στέφεται αυτοκράτορας, και λίγο αργότερα παντρεύεται τη Θεοφανώ.
Συνέπεια της ανάδειξης ισχυρού αυτοκράτορα στην Κωνσταντινούπολη είναι η ανησυχία στην Αυλή του Όθωνος ο οποίος σχεδιάζει επέκταση σε βάρος του ελληνικού θέματος στην Απουλία και Καλαβρία.
Ο ένας τρόπος είναι η κατάκτηση, ο δεύτερος ο γάμος.
Ο επίσκοπος της Κρεμόνας Λιουτπράνδος ως απεσταλμένος του βασιλιά αναλαμβάνει αυτό το προξενιό πηγαίνοντας στην Πόλη το 968 μ.Χ.
Είναι η δεύτερη φορά που επισκέπτεται τη Βασιλεύουσα. Υπήρξε και τρίτη το 971 όπου στο ταξίδι της επιστροφής πεθαίνει.
Το κείμενο που έγραψε γι’ αυτό το ταξίδι δεν στερείται λογοτεχνικής αξίας αλλά έχει μικρή ιστορική ή μάλλον ιδιάζουσα διότι καθώς βρίθει από υπερβολές, αβάσιμες κατηγορίες, πρωτοφανή εχθρότητα και φανταστικά γεγονότα, που έκπληκτος, θα διαπιστώσει ο οιοσδήποτε σημερινός αναγνώστης, αποτελεί ταυτόχρονα σημαντικό ντοκουμέντο για την ανίχνευση των ριζών του μισελληνισμού στη Δύση, που, απ’ ότι φαίνεται, ανιχνεύονται μέχρι τα χρόνια της ρωμαϊκής κατάκτησης. (4 Ιουνίου 969)
«…φτάσαμε στην Κωνσταντινούπολη και εκεί, ως ένδειξη ασέβειας προς υμάς, αφού μας υποδέχτηκαν με ξεδιάντροπο τρόπο μας μεταχειρίστηκαν με τραχύτητα και αγένεια.
Κλειστήκαμε σ’ ένα παλάτι, αρκετά μεγάλο πρέπει να ομολογήσω, αλλά ξεσκέπαστο που δεν κρατούσε έξω ούτε το κρύο ούτε τη ζέστη.
Ένοπλοι στρατιώτες φρουρούσαν ώστε κανείς από τους συνοδούς μου να μη βγαίνει και κανείς άλλος να μη μπαίνει.
Αυτή η κατοικία, στην οποία μόνο εμείς οι έγκλειστοι μπορούσαμε να περάσουμε, ήταν τόσο μακριά από το παλάτι ώστε μας κοβόταν η αναπνοή κάθε φορά που πηγαίναμε περπατώντας ως εκεί – δε μας επιτρεπόταν να πάμε καβάλα….”
Και συνεχίζει επί λέξει:
«Επιπρόσθετα στη συμφορά μας το ελληνικό κρασί είναι αδύνατο να το πιει κανείς, αφού αναμιγνύεται με κατράμι, ρετσίνι και γύψο.
Το σπίτι δεν είχε νερό κι ούτε μπορούσαμε να αγοράσουμε νερό για να ξεδιψάσουμε».
Την εποχή του αυτοκράτορα Νικηφόρου Φωκά (963-969) οι σχέσεις με τη Δύση και ειδικότερα με τη Γερμανική αυτοκρατορία και τη Ρώμη οξύνθηκαν.
Πολύτιμη μαρτυρία για το επίπεδο αυτών των σχέσεων αποτελεί η πρεσβεία του Λιουτπράνδου στην Κωνσταντινούπολη το 969.
Ο Λιουτπράνδος ήταν επίσκοπος της Κρεμόνας στη Βόρειο Ιταλία και βρισκόταν στη υπηρεσία του Όθωνα του Μεγάλου.
Ήταν επίσης ένας από τους ελάχιστους λόγιους της Δύσης που γνώριζε ελληνικά.
Ως απεσταλμένος του Γερμανού αυτοκράτορα στην Πόλη συνέταξε μια έκθεση με το όνομα «ΑΝΑΦΟΡΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΡΕΣΒΕΙΑΣ ΕΙΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΝ».
Στην έκθεση αυτή τόνισε την εχθρική σχέση του Βυζαντινού αυτοκράτορα με το Γερμανό ηγεμόνα καθώς ο τελευταίος διεκδικούσε το τίτλο του «ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΤΩΝ ΡΩΜΑΙΩΝ» που κατείχε εν προκειμένω ο Νικηφόρος Φωκάς.
Βασική επιδίωξη της αποστολής ήταν και η προετοιμασία του γάμου μεταξύ της βυζαντινής πριγκίπισσας Θεοφανούς και του γιου του Όθωνα Β΄.
Δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι ο αυτοκρατορικός τίτλος που οικειοποιήθηκαν οι Γερμανοί αυτοκράτορες αντιμετωπίστηκε από το Βυζάντιο με οργή και περιφρόνηση.
Το 968, σύμφωνα με το Λιουπράνδο της Κρεμόνας, όταν οι παπικοί απεσταλμένοι έφθασαν στην Κωνσταντινούπολη φέρνοντας μια επιστολή που απευθυνόταν στον <<ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ>> και στην οποία ο πάπας αναφερόταν στον Όθωνα Α΄ ως το << ΣΕΠΤΟ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΤΩΝ ΡΩΜΑΙΩΝ>>, οι Βυζαντινοί δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν την αγανάκτησή τους:
<< Tι θρασύτητα>>, κραύγασαν, <<να αποκαλείται ο οικουμενικός αυτοκράτορας των Ρωμαίων, ο ένας και μοναδικός Νικηφόρος, ο μεγάλος, ο μεγαλοπρεπής <<ΩΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ>> και να πρασαγορεύεται ένα αξιολύπητο βαρβαρικό πλάσμα ως << ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ ΤΩΝ ΡΩΜΑΙΩΝ>>!
Ω ουρανέ!
Ω θάλασσα!
Ω γη!
Τι θα κάνουμε με αυτούς τους παλιανθρώπους και τους εγκληματίες.
"Η διάσταση μεταξύ τους είναι απόλυτη:
«Ο Πάπας είναι ανάγωγος.
Αγνοεί ότι ο άγιος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος μετέφερε εδώ το σκήπτρο, τη Σύγκλητο και ολόκληρο το ρωμαϊκό στρατό αφήνοντας στη Ρώμη μόνο ευτελείς υποτελείς.
Κι εσείς δεν είστε Ρωμαίοι, είστε Λομβαρδοί».
Ο Λιουτπράνδος διακόπτει τον αυτοκράτορα προσβεβλημένος:
«Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ήρθε εδώ.
Αφού όμως αλλάξατε γλώσσα, ήθη και ενδυμασία, Ο ΠΑΝΑΓΙΟΤΑΤΟΣ ΠΑΠΑΣ ΘΕΩΡΗΣΕ ΟΤΙ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΣΕ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ Ο ΟΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΙ...
Εμείς, Λομβαρδοί, Σάξονες, Φράγκοι, Λοθαρινοί, Βαυαροί, Σουηδοί, Βουργουνδοί περιφρονούμε τους Ρωμαίους σε τέτοιο βαθμό που για να προσβάλουμε τους εχθρούς μας τους αποκαλούμε Ρωμαίους, γιατί αυτή η ονομασία περικλείει αγένεια, δειλία, φιλαργυρία, ασωτία, απιστία και γενικά κάθε είδος κακίας».
Αυτά τα αφηγείται ο ίδιος ο Λιουτπράνδος στη RELATIO που κάθισε μετά κι έγραψε.
Εννοείται ότι δεν διέκοψε τον αυτοκράτορα, αυτές οι αναφορές βρίσκονται μόνο στα χαρτιά.
Στη Relatio αναφέρει γεμάτος οργή ότι τον υποτίμησαν, τον ταπείνωσαν και τον πρόσβαλαν για την καταγωγή του.
Και προσθέτει με κακεντρέχεια:
«Ο βασιλιάς των Ελλήνων είναι μαλλιαρός, φορά χλαμύδα με μακριά μανίκια και γυναικείο μανδύα, είναι ψεύτης, απατεώνας, αδυσώπητος, πονηρή αλεπού, υπερόπτης, ψευδοταπεινόφρων, τσιγκούνης, πλεονέκτης, τρώει σκόρδα , κρεμμύδια και πράσα...»
Συμπερασματικά τον 9ο και 10ο αιώνα η διάσταση ανάμεσα σε μας και τη Δύση είναι ήδη μεγάλη και θα γίνει αγεφύρωτη το 1054 μ.Χ. με το σχίσμα μεταξύ ανατολικής και δυτικής εκκλησίας!!!!
Από τη περιγραφή του Λιουτπράνδου διαφαίνεται η πολιτισμική αποξένωση που είχε ήδη επέλθει μεταξύ του Βυζαντίου και της Δύσης, επιστέγασμα της οποίας υπήρξε έναν αιώνα αργότερα το σχίσμα των Εκκλησιών.
Ο Λιουτπράνδος έτυχε άσχημης αποδοχής και για κάποιο διάστημα τέθηκε σε περιορισμό.
Η έκθεσή του προς τον Όθωνα Α΄ για τα πεπραγμένα της αποστολής του αποτελεί ένα μνημείο ύβρεων για το Βυζάντιο.
Ο Λιουτπράνδος ανέφερε, μεταξύ άλλων, το άσχημο κατάλυμα που παραχωρήθηκε στα μέλη της αποστολής του για να διαμείνουν, το νοθευμένο κρασί που τους πρόσφεραν για να πιουν, αλλά και την οργή του όταν ο Λέων Φωκάς, αδερφός του αυτοκράτορα, αποκάλεσε τον Όθωνα «Ρήγα», και όχι «βασιλέα».
Από τον επίσκοπο της Κρεμόνας μαθαίνουμε ο αυτοκράτορας Ν. Φωκάς, έχοντας μεγάλη εμπιστοσύνη στην πολεμική ικανότητα του στρατού του, αντιμετώπιζε υπεροπτικά τη στρατιωτική ισχύ της Δύσης.
Ο Φωκάς ρωτούσε συχνά για το στρατό του Όθωνα και αμφισβητούσε το αξιόμαχό του, τόσο σε αριθμούς όσο και σε ποιότητα και εξοπλισμό.
Ειρωνευόταν επίσης τους Δυτικούς στρατιώτες ως κοιλιόδουλους και μέθυσους, ενώ σημείωνε ιδιαιτέρως ότι οι Γερμανοί δεν διέθεταν ναυτικό!!!!
Η θάλασσα ανήκει στους Βυζαντινούς του τόνισε.
« Η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΟΥ ΑΝΗΚΕΙ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΗΣ ΝΑΥΣΙΠΛΟΪΑΣ», ενώ απείλησε μάλιστα ότι ο βυζαντινός στόλος θα επιτεθεί και θα καταστρέψει τις παράλιες πόλεις που οι Γερμανοί κατείχαν στην Ιταλία.
Εκφράζοντας το μίσος του ο Λιουτπράνδος, πριν αναχωρήσει από τη Πόλη, έγραψε στους τοίχους του δωματίου του τα εξής:
« Μην εμπιστεύεσαι τους Έλληνες.
Ζουν για να προδίδουν.
Και μην ακούς τις υποσχέσεις τους, ό,τι και να λένε.
Εάν το ψεύδος τους εξυπηρετεί, παίρνουν οποιοδήποτε όρκο.
Κι όταν είναι καιρός να τον πατήσουν, δε νιώθουν κανένα φόβο».
Το μεγάλο όπλο της βυζαντινής οικονομίας ήταν το διεθνές εμπόριο!!!
Το Βυζάντιο γεωοικονομικά ευρισκόμενο σε ένα μοναδικό διεθνές εμπορικό σταυροδρόμι της μεσαιωνικής εποχής, αξιοποίησε τη θέση του και οικοδόμησε ισχυρότατο διεθνές ναυτιλιακό και χερσαίο εμπόριο.
Η Κωνσταντινούπολη και η Θεσσαλονίκη απετέλεσαν σταυρικούς κόμβους εμπορίου και μεταφορών και συνακόλουθα συσσώρευσης μεγάλου πλούτου.
Οι φόροι των διεθνών και εσωτερικών εμπορικών συναλλαγών πλούτιζαν τα κρατικά ταμεία τα οποία έτσι μπορούσαν να στηρίξουν τον μισθοφορικό στρατό, την γραφειοκρατία και τις κρατικές επενδύσεις.
Επιπλέον υπήρχε και ο φόρος επί της γης και της αγροτικής παραγωγής, συν το φόρο επιτηδευμάτων.
Το ελληνικό στοιχείο συμμετείχε ενεργά και δυναμικά στο βυζαντινό εμπόριο και ιδιαίτερα στην εμποροναυτιλία.
Η βυζαντινή οικονομική διοίκηση για τις εμπορικές συναλλαγές παρέμενε μέσα σε αυστηρά παραδοσιακά πλαίσια:
απαγορευόταν η εξαγωγή οποιουδήποτε προϊόντος είχε ιδιαίτερη σημασία για το βυζαντινό κράτος:
• Το υγρό πυρ,
• ο χρυσός,
• το αλάτι,
• το σίδερο που προοριζόταν για την παραγωγή όπλων
και
• η ξυλεία για τη ναυπηγική,
•
οτιδήποτε δηλαδή θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο στον εχθρό, δεν επιτρεπόταν να περάσουν τα σύνορα της αυτοκρατορίας!!!!
Τα λόγια του γεωγράφου μοναχού και πρώην εμπόρου Κοσμά Ινδικοπλεύστη (6ος αιώνας) δίνουν ίσως τον πιο εμπεριστατωμένο ορισμό και την πιο ανάγλυφη περιγραφή των κύριων χαρακτηριστικών γνωρισμάτων του βυζαντινού νομίσματος:
«Έτερον δε σημείον δυναστείας των Ρωμαίων ο αυτοίς κεχάρισται ο Θεός, λέγω δη ότι εν τω νομίσματι αιτών εμπορεύονται πάντα τα έθνη και εν παντί τόπω απ' άκρου γης έως άκρου γης δεκτόν εστι, θαυμαζόμενον παρά παντός ανθρώπου και πάσης βασιλείας, όπερ ετέρα βασιλεία ουχ υπάρχει το τοιούτο».
Το βυζαντινό νόμισμα περιγράφεται δηλαδή ως θείο δώρο και χαρακτηρίζεται ως διεθνής νομισματική μονάδα, κατάλληλη για τη διεκπεραίωση μεγάλων εμπορικών συναλλαγών.
Το βυζαντινό κράτος είχε στη διάθεσή του σημαντικούς πόρους, που κανένα άλλο κράτος τουλάχιστον της Δυτικής Ευρώπης δεν μπορούσε να πλησιάσει ως τα τέλη του Μεσαίωνα!!!!!
Σε εποχές ακμής της βυζαντινής αυτοκρατορίας η εικόνα της προς τα έξω ήταν εικόνα πλούτου και χλιδής.
Οι ταξιδιώτες που έφταναν στην πρωτεύουσα εντυπωσιάζονταν από τον πλούτο που έβλεπαν συγκεντρωμένο στην πόλη (πλούτος αληθινός αλλά ταυτόχρονα και μέσο διπλωματίας και εντυπωσιασμού, πλούτος σήμαινε ισχύς)!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου