Κανέναν δεν μπορείς να σώσεις αν δεν θέλει να σωθεί

Ποιος δεν έχει νιώσει κάποια στιγμή την ανάγκη να βοηθήσει κάποιον που είναι φανερό πως χρειάζεται βοήθεια; Να γίνει για λίγο μικρός ή μεγάλος ήρωας και σωτήρας για κάποιον άλλο; Και ποιος δεν έχει νιώσει αργά ή γρήγορα απογοήτευση στη διαπίστωση πως κανέναν δεν μπορείς να σώσεις αν δεν θέλει ο ίδιος να σωθεί;

Οι ήρωες είναι αναπόσπαστο κομμάτι των επιρροών μας παιδιόθεν και αν κρίνουμε από τον διεθνή
κινηματογράφο που αναπαράγει κι ενδυναμώνει διαρκώς τους ήδη υπάρχοντες ήρωες των παιδικών μας χρόνων – ενώ παράλληλα δεν παύει να δημιουργεί συνεχώς καινούργιους – φαίνεται πως εξακολουθεί να παραμένει αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής μας. Ίσως γιατί είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της ιδεατής φύσης μας, την οποία αφού αδυνατούμε να προσεγγίσουμε αλλιώς, αρκούμαστε να προσεγγίσουμε μέσω αυτών, εικονικά έστω. 

Δεν είναι λίγες οι φορές ωστόσο που κάποιος δίπλα μας, κοντά μας ή και εντελώς άγνωστος, ζητάει τη βοήθειά μας, εκλιπαρεί γι’ αυτήν ή και την απαιτεί ίσως. Και τότε, συνήθως αυτόματα, σπεύδουμε να τον βοηθήσουμε με όποιον τρόπο μπορούμε, σύμφωνα πάντα με τις επιταγές της ηθικής μας, του δεσμού που μας συνδέει μαζί του ή τον βαθμό της κοινωνικής μας ευαισθησίας.

Η αλληλεγγύη και ο ανθρωπισμός μας επιβάλλουν να συνδράμουμε στην αδυναμία του άλλου. Και η ενσυναίσθηση ή η υψηλή αίσθηση ευθύνης, μας οδηγεί σαν πυξίδα σ’ αυτούς πολλές φορές, υπαγορεύοντάς μας να βρούμε λύσεις που εκείνοι δεν μπόρεσαν να βρουν για τους ίδιους. Και αυτό είναι υπέροχο, ειδικά όταν δεν γίνεται για προβολή του Εγώ και κοινωνικές ή άλλες σκοπιμότητες. Γιατί ενισχύει τα υψηλά μας αισθήματα προς τον συνάνθρωπο, ενδυναμώνει την πίστη μας στο καλό και ικανοποιεί την ανάγκη μας για προσφορά. 

Μέχρις ενός σημείου όμως. Μέχρι το σημείο που εκείνος αρνείται την βοήθειά μας, ή αρχίζει να στηρίζεται εξ ολοκλήρου σ’ αυτήν, αρνούμενος την ευθύνη του για τη ζωή του και απομυζώντας μας κυριολεκτικά, απαιτώντας να είμαστε διαρκώς αρωγός του προκειμένου να συνεχίσει να υπάρχει. Γιατί είναι άλλο να απλώνεις το χέρι σου σε κάποιον που πέφτει στο γκρεμό για να τον βοηθήσεις να στηριχτεί και να ορθοποδήσει και άλλο να απαιτεί να τον πιάσεις χωρίς εκείνος να κάνει την παραμικρή προσπάθεια να ακουμπήσει έστω το χέρι σου. 

Και γιατί είναι άλλο να βοηθάς κάποιον που πνίγεται να σωθεί και άλλο να τον αφήσεις να γαντζωθεί επάνω σου κινδυνεύοντας έτσι να σε παρασύρει στον πνιγμό μαζί του. 

Το ενδιαφέρον και η ευθύνη μας για τη ζωή και την ευημερία του άλλου, είναι απόδειξη πως είμαστε άνθρωποι. Αν όμως αυτά δεν συνάδουν με την αναγνώριση της ευθύνης που έχει ο καθένας απέναντι στη δική του ζωή πρωτίστως, καταλήγει δυστυχώς, καταχρηστικό κι ανούσιο. 

Πηγή: Της Στέβης Σαμέλη 

sxeseis-kai-sunaisthimata + enallaktikidrasi
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ