Συνενώσεις και διαιρέσεις της Ευρώπης. Πότε, πώς και γιατί δημιουργήθηκαν τα ευρωπαϊκά Έθνη-Κράτη; Η Συνθήκη της Βεστφαλίας (1648)

Την τελευταία δεκαετία έγινε εμφανές και στους πιο ανυποψίαστους ότι στόχος της «δημοκρατικά ενωμένης Ευρώπης» είναι η διάλυση των εθνών-κρατών που την συνιστούν. Το περίεργο -που δεν κατονομάζεται και συνεπώς δεν εξηγείται- είναι ότι οι ιστορικοί που υποστηρίζουν θερμά (ως πρόοδο) την δημιουργία των δημοκρατικών εθνών-κρατών (19ος – 20ος αιώνας) είναι οι ίδιοι που εξίσου θερμά υποστηρίζουν την διάλυσή τους (πάλι ως πρόοδο) υπέρ μιας Ομοσπονδιακής Ευρώπης.
Με δεδομένη την χριστιανική ιστορία της Ευρώπης, ποιος είναι ο ρόλος της πίστης; Είναι παράγων ενότητας ή διαίρεσης; Πώς εξελίχθηκε ιστορικά το ζήτημα; Το θέμα είναι τόσο σύνθετο και τόσο παλιό, ώστε η βοήθεια των ιστορικών είναι απαραίτητη, είτε αυτοί εντοπίζουν στην σημερινή προσπάθεια ενοποίησης της Ευρώπης την δίωξη του χριστιανισμού, είτε όχι.

Πώς φτάσαμε, λοιπόν, στο δημοκρατικό, ανθρώπινο δικαίωμα που περιλαμβάνει τα πάντα εκτός από την πίστη στον Χριστό; Πώς διαμορφώθηκαν οι ευρωπαϊκοί Εθνισμοί και οι ευρωκεντρικοί Διεθνισμοί μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης (1453); Ποια ήταν η Συνθήκη της Βεστφαλίας στο τέλος του Τριακονταετούς πολέμου που θεμελίωσε την πολιτική διαίρεση της χριστιανικής Δύσης; Ποιο ρόλο έπαιξαν οι Ναπολεόντειοι πόλεμοι που στόχο είχαν την ίδρυση μιας νέας «Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας»; Τι συμφωνήθηκε στο Συνέδριο της Βιέννης (1814-15); Το θέμα αφορά άμεσα τους Έλληνες όχι μόνο λόγω του «Βυζαντίου»· η Επανάσταση του 1821 αναδύεται από το Συνέδριο της Βιέννης και μέσα από τις εσωτερικές της συγκρούσεις δημιουργεί, τελικά, μια μορφή έθνους-κράτους πολύ κοντά στην Βεστφαλία του 1648 και στην Αγγλία του 1532, όταν ο Ερρίκος Η΄ αποκόπτει την Εκκλησία της από την Ρώμη και την θέτει υπό την ηγεσία του. Το κράτος αυτό ανέλαβε να κατεδαφίσει η ευρωπαϊκή πολιτική Βρυξελλών και Φρανκφούρτης με την αιτιολογία της «ενσωμάτωσης» σ’ ένα προκαθορισμένο από το παρελθόν (;) περιβάλλον.

Στα δυο εκλαϊκευμένα βίντεο (σε αγγλική γλώσσα) μπορεί κάποιος που δεν είναι εξοικειωμένος με τον Τριακονταετή πόλεμο να πάρει μια ιδέα για το πώς η μόλις προ ολίγου ενωμένη -εναντίον της Ανατολής- χριστιανική Δύση εμπλέκεται λόγω της Μεταρρύθμισης σε έναν γενικευμένο, άγριο πόλεμο, στο τέλος του οποίου κανένας δεν νικά. Έτσι προκύπτει η ειρήνη της Βεστφαλίας και θεμελιώνονται πολιτικά οι εθνικές χριστιανικές Εκκλησίες ανάλογα με τις τοπικές πλειοψηφίες. Η Sacrum Imperium Romanum (διάδοχος της Φραγκικής αυτοκρατορίας που είχε δημιουργήσει το Σχίσμα με την Ανατολή) αποδυναμώνεται στο έπακρο. Η χριστιανική διαίρεση της Δύσης αντικατοπτρίζεται στην πολιτική έκφραση της «επικρατούσας θρησκείας» και της «ανεκτικότητας». Ο πλήρης πολιτικός κατακερματισμός των Χριστιανών είναι γεγονός. Θέμα «Ρώμης» και «Ρωμαίων» θα τεθεί σιωπηρά στα τέλη του 18ου αιώνα – αρχές του 19ουαπό την «Επανάσταση των Ελλήνων» και περισσότερο ηχηρά από τον Ναπολέοντα ή Ναπολεομάγκνους που θα χρίσει τον μοναδικό φυσικό γιό του «βασιλιά των Ρωμαίων» (1811). Στα βίντεο όχι μόνον αγνοείται η σχέση Ανατολής-Δύσης, αλλά θεωρείται «θρησκευτικός» ο Τριακονταετής πόλεμος, σύμφωνα με την σύγχρονη έννοια του «θρησκεύματος» = «ατομικού δικαιώματος», πράγμα που αποτελεί καίριο ιστορικό λάθος.

Στο τελευταίο βίντεο ο καθηγητής Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πειραιώς Παναγιώτης Ήφαιστος αναλύει στον ραδιοφωνικό σταθμό Ράδιο «Πρώτο» της Κύπρου την ιστορική σημασία της Συνθήκης της Βεστφαλίας (1648), κάνοντας προβολή των αρχών και του καθεστώτος κρατικής κυριαρχίας μέχρι τις μέρες μας όταν επικυρώθηκε από τον ΟΗΕ το 1945. Συγκρίνει το κρατοκεντρικό διεθνές σύστημα που συγκροτήθηκε στην συνέχεια με παρελθούσες εποχές, ιδιαίτερα με τα κοσμοσυστήματα και αντιδιαστέλλει τις πραγματικές τάσεις με τις μεταμφιέσεις ηγεμονικών αξιώσεων ισχύος, δηλαδή τα σύγχρονα ιδεολογικά δόγματα.

karavaki

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
http://revealedtheninthwave.blogspot.gr/2017/11/1648.html