ΟΤΑΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΑ ΤΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΟΥΣ

Η ζωή επάνω στην Γη έχει μία πανάρχαια ιστορία. Τα έμβια όντα, είτε είναι ανθρωποειδή - αυτόχθονα είτε είναι σπόροι των αστεριών εμφανίστηκαν εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια επάνω σε αυτόν τον πλανήτη.

Τους Ολύμπιους τους γνωρίζουμε μέσα από τους μύθους που κυκλοφορούν. Τα πράγματα όμως με δαύτους δεν είναι έτσι ακριβώς όπως μας τα παρουσιάζουνε, κατά την δική μου άποψη. Αν και εκείνοι ποτέ δεν ονόμασαν τους εαυτούς τους Θεούς, εμείς τους ονοματίσαμε έτσι γιατί μπορούσαν να «πετάνε» και  να κάνουν πράγματα που εμείς ως γήινοι ούτε καν μπορούσαμε να τα διανοηθούμε.

Κάποια στιγμή που ο Περσέας χρησιμοποιώντας τα «φτερωτά σανδάλια» του Ερμή εμφανίστηκε στον ουρανό της Αιγύπτου, οι αυτόχθονες Αιγύπτιοι τον πέρασαν για Θεό. Όταν μάλιστα «προσγειώθηκε» στην χώρα τα βρήκε πολύ σκούρα ο Έλληνας ήρωας. Μόνο που δεν τον αλυσόδεσαν οι κάτοικοι για να «μην τους φύγει ο Θεός». Είδε και έπαθε ο Περσέας να επιστρέψει στον σημερινό Ελλαδικό χώρο και αν δεν τον βοηθούσε η Αθηνά ακόμα εκεί θα ήταν ίσως κάπου μαντρωμένος μέσα σε καμία πυραμίδα.

Αυτά που θα αναφέρω σε αυτήν εδώ την ανάρτηση είναι ως ένας πρόλογος, καθότι ήρθε η ώρα να ανασηκώνουμε σιγά-σιγά το πέπλο της Καλυψούς. Θεώρησα σημαντικό να κάνω αυτή την εισαγωγή για να καταστήσω σαφές την σχέση που έχω με αυτές τις οντότητες αφενός και αφετέρου για να επισημάνω ότι ο δρόμος της διανόησης δεν είναι καθόλου εύκολος.

Για εμένα αυτοί είναι οι Ολύμπιοι. Γνωρίζω ότι αρκετοί έχουν αντίθετη άποψη για αυτό σας προτρέπω να μην υιοθετήσατε καμία από τις παρακάτω πληροφορίες εάν δεν «μιλήσει εντός σας».  

Τον Ερμή τον πρωτοσυνάντησα (τον είδα) καθώς περπατούσα τα 8 έτη μου σε αυτόν εδώ τον πλανήτη. Τότε βέβαια δεν ήξερα πως ήταν ο Ερμής, ούτε ότι δεν ήταν άνθρωπος σαν και εμάς. Θυμάμαι ότι ήταν Χριστούγεννα και εκείνες τις εποχές συνηθίζαμε τις παραμονές Χριστουγέννων και Πάσχα να πηγαίνουμε για ψώνια στο κέντρο της Αθήνας. Παρατηρώντας εκ των υστέρων, όταν συνέβηκε το περιστατικό βρισκόμασταν κάπου στην οδό Ερμού.

Καθώς προχώραγα με την μητέρα μου και την γιαγιά μου, που με είχαν στην μέση κρατώντας με από τα χέρια και με τραβολογούσαν από βιτρίνα σε βιτρίνα, θυμάμαι ότι αισθάνθηκα πίσω από την πλάτη μου κάτι να με παρακολουθεί. Όταν γύρισα είδα έναν παράξενο (εκ των υστέρων τον ονομάζω παράξενο) νέο άνδρα γύρω στα 20. Ήταν ανοιχτόχρωμος με μακριά λευκόξανθα μαλλιά και έντονα γαλανά μάτια, ντυμένος πολύ απλά.

Εκείνο που μου έκανε εντύπωση είναι ότι, αν και έκανε πολύ κρύο εκείνος δεν φορούσε παλτό. Το πρόσωπο του, ειδικά από την μύτη μέχρι το στόμα, είχε ένα περίεργο ασυνήθιστο σχήμα. Μέσα στο παιδικό μου μυαλό αυτός ο νέος άνδρας μου φάνηκε πολύ γνώριμος χωρίς να τον έχω συναντήσει άλλη φορά επάνω στην Γη. Εκείνη ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι μπορώ να μιλήσω  με κάποιον με το μυαλό μου χωρίς να κουνώ τα χείλη.

Αυτή η συνειδητοποίηση ήρθε τόσο απλά λες και το είχα ξανακάνει πολλές φορές. Και για να είμαι ειλικρινής δεν ήταν καν συνειδητοποίηση. Ήταν κάτι το απόλυτα φυσιολογικό για εμένα.

Το ότι μίλησα με το «μυαλό» μου εκείνη την στιγμή που είδα τον νεαρό για εμένα  ήταν όπως προανέφερα μια πολύ φυσιολογική κατάσταση και αργότερα απορούσα γιατί οι άνθρωποι δεν με καταλάβαιναν όταν εγώ τους μίλαγα με αυτό τον τρόπο. Του είπα λοιπόν με το μυαλό μου ότι : «σε ξέρω, αλλά δεν ξέρω ποιος είσαι, και ότι τώρα εμείς περπατάμε στους δρόμους και να έρθεις και εσύ μαζί μας». Ο νέος αυτός άνδρας ανταποκρίθηκε με ένα χαμόγελο. Εγώ όμως ήξερα ότι με είχε ακούσει.

Επιβεβαιώθηκα όταν έκανε αυτό που του ζήτησα με το μυαλό μου. Για περίπου τρεις με  τέσσερις ώρες μας ακολουθούσε… Η αλήθεια είναι ότι δεν αισθανόμουνα κανένα φόβο για αυτόν τον «άγνωστο» νεαρό άνδρα. Εν αντιθέσει μάλιστα αισθανόμουν πολύ χαρούμενη και εκτός αυτού μου ήταν και πολύ γνώριμος.
Δεν είπα τίποτα στην μητέρα μου και στην γιαγιά μου, διότι από πολύ μικρή ηλικία με θεωρούσαν «παράξενη» και συνεχώς έλεγαν ότι ανησυχούσαν, διότι μίλαγα με τον «αέρα», διότι το αγαπημένο που παιχνίδι ήταν, όχι οι κούκλες, αλλά να παίζω μαζί με τα ξαδέλφια μου το «ταξίδι στα αστέρια» που βλέπαμε τότε στην τηλεόραση.

Μου άρεσε πολύ η ιδέα να είμαι μέσα σε ένα διαστημόπλοιο, να πετάω και να εξερευνώ το σύμπαν. Σε ηλικία 3,5 με 4 χρονών είχα πει στην μητέρα μου μετά από έναν παιδικό καυγά, ότι : «εσύ δεν είσαι η μητέρα μου, ότι είμαι πολύ θυμωμένη γιατί κάποιοι από εκεί επάνω στον Ουρανό με πετάξανε εδώ κάτω, και με παράτησαν», και άλλα τέτοια πράγματα, που έκαναν την οικογένεια μου να κρατήσουν μία γραμμή καταστολής από την παιδική μου ηλικία, πάνω σε οτιδήποτε παράξενο έλεγα ή έκανα.

Μετά από την συγκεκριμένη συνομιλία και ότι είπα σε αυτή την ηλικία στην μητέρα μου, το αποτέλεσμα ήταν σε 2 με 3 ημέρες μετά να εμφανιστεί ένας παπάς στο σπίτι μας για να κάνει … ευχέλαιο.

Η μόνη εξαίρεση από την οικογένεια ήταν ο πατέρας μου, αλλά και αυτός είχε τους λόγους του όπως θα σας διηγηθώ παρακάτω. Έτσι λοιπόν, αφού  εκείνοι με θεωρούσαν παράξενη, δεν τους είπα τίποτα για αυτόν τον νεαρό άνδρα.

Ένα άλλο παράξενο γεγονός που συνέβηκε εκείνη την ημέρα ήταν ότι ενώ είμαστε στον Χειμώνα, έκανε φοβερό κρύο και  είχε δυνατό αέρα, ο νεαρός άνδρας φαινόταν να μην πτοείται από τα καιρικά φαινόμενα. Όπως προανέφερα δεν φορούσε παλτό και ενώ τα δικά μας μαλλιά τα έπαιρνε ο αέρας, τα δικά του, καθότι και μακριά, δεν κουνιόταν στο παραμικρό. Κάποια στιγμή μετά τις δύο ώρες, ανεβήκαμε σε ένα λεωφορείο και γύρισα πίσω να κοιτάξω τι έκανε ο παράξενος αυτός νεαρός. Η απορία μου ήταν εάν θα ανέβαινε και εκείνος στο λεωφορείο. Τελικά ανέβηκε.

Εμείς καθίσαμε σε θέσεις και έτσι μπορούσα να τον παρατηρήσω καλύτερα. Η μητέρα μου πλήρωσε το εισιτήριο (τότε υπήρχαν οι εισπράκτορες με τις ειδικές θέσεις στο πίσω μέρος του λεωφορείου).  Ο εισπράκτορας καθότανε στην θέση του και είχε μπροστά του ένα σωρό πενηνταράκια τα οποία τα μέτραγε.  Ο νεαρός στάθηκε (χωρίς να κρατιέται από τις χειρολαβές) μπροστά στον εισπράκτορα, και το βλέμμα του ήταν τόσο απορημένο που θυμάμαι ότι με έπιασαν τα γέλια.

Κοίταζε τον εισπράκτορα  που μέτραγε τα χρήματα και αν κρίνω από το απορημένο του βλέμμα,  φάνηκε ότι προσπαθούσε να καταλάβει τι έκανε αυτός ο άνθρωπος. Κυριολεκτικά ο νεαρός κοίταζε τον εισπράκτορα λες και έβλεπε … εξωγήινο ή μάλλον…..(εκ των υστέρων) γήινο.

Μέσα στα γέλια που με είχαν πιάσει με την απορία του, συνειδητοποίησα κάτι άλλο πιο τρομερό στο παιδικό μου μυαλό. Ο νεαρός δεν είχε πληρώσει εισιτήριο. Σύμφωνα με τις παιδικές μου εκτιμήσεις, ο εισπράκτορας θα τον έβλεπε, και θα τον κατέβαζε από το λεωφορείο και έτσι δεν θα μπορούσε να συνεχίσει να μας ακολουθεί. Όμως τίποτα από αυτά δεν έγινε. Ο νεαρός στεκότανε σε απόσταση αναπνοής από τον εισπράκτορα και εκείνος έδειχνε να μην τον ενοχλεί καθόλου το ερευνητικό βλέμμα του νεαρού. Εκ των υστέρων, ο εισπράκτορας δεν ενοχλούταν καθόλου, διότι πολύ απλά δεν τον έβλεπε…

Όταν κατεβήκαμε εμείς από το λεωφορείο, κατέβηκε και ο νεαρός. Σταματούσαμε να μπούμε μέσα σε ένα μαγαζί, σταματούσε και εκείνος και περίμενε μέχρι να βγούμε. Αυτό το «παιχνίδι» συνεχίστηκε για όλες αυτές τις ώρες. Κάποια στιγμή φτάσαμε στην Ομόνοια και έπρεπε να πάρουμε τον ηλεκτρικό. Καθώς ετοιμαζόμαστε να κατέβουμε τα σκαλιά, αισθάνθηκα ότι κάτι συνέβαινε. Γύρισα πίσω και είδα τον νεαρό να κοιτάζει έντονα τα σκαλιά που οδηγούσαν στον υπόγειο. Καθώς αρχίσαμε να κατεβαίνουμε άκουσα μέσα στο μυαλό μου μία φωνή, αντρική, να μου λέει : « Τώρα πρέπει να φύγω, δεν μπορώ να μείνω άλλο εδώ».

Γύρισα πίσω και ο νεαρός είχε σταματήσει στα πρώτα σκαλιά και απλώς  κοίταζε. Φάνηκε να μην θέλει να κατέβει στον υπόγειο της Ομόνοιας. Εκείνη την στιγμή με τράβηξε η μητέρα μου από το χέρι γιατί «χάζευα», και για κλάσματα δευτερολέπτου γύρισα μπροστά. Αμέσως όμως ξαναγύρισα να δω πίσω και ο νεαρός δεν φαινόταν πουθενά. Είχε εξαφανιστεί…

Εκ των υστέρων έμαθα ότι οι οντότητες του Ουρανού δεν τα πάνε και πολύ καλά με τις υπόγειες στοές και σήραγγες και ως επί το πλείστον τις αποφεύγουν. Το περιστατικό αυτό με τα χρόνια ξεθώριασε αλλά δεν ξεχάστηκε…. Ήταν από τις παιδικές σκηνές που μένουν σε κάποια γωνία του μυαλού, και όταν έρθει η κατάλληλη ώρα εμφανίζονται σαν τα φαντάσματα του παρελθόντος.

Τα χρόνια πέρασαν και η ζωή στην Γη συνεχίστηκε κανονικά. Θα μετρήσω πάνω από 22 χρόνια αργότερα ίσως και παραπάνω, γύρω στα 30 πια και θα θυμηθώ ότι είναι βράδυ, είμαι μόνη στο σπίτι και βλέπω τηλεόραση.

Ξαφνικά άκουσα μία φωνή έντονη, αντρική, μέσα στο κεφάλι μου να μου λέει : «Χαίρε». Σηκώθηκα σαν ελατήριο από τον καναπέ και άρχισα να ψάχνω το σπίτι φοβισμένη. Στην αρχή νόμισα ότι κάποιος είχε μπει μέσα, αλλά δεν ήταν κανένας. Μόνο εγώ και ο σκύλος. Απέκλεισα να μίλησε ο σκύλος.

Επειδή όμως είχα αποδεχθεί το γεγονός να εμπιστεύομα, να συνειδητοποιώ και να βλέπω πράγματα που τα φυσικά μου μάτια ή αυτιά δεν μπορούσαν να τα δουν ή να τα ακούσουν, έμεινα σε επιφυλακή όλο το βράδυ. Η «φωνή» δεν ξαναφάνηκε.Εκείνο το βράδυ, θυμάμαι ότι δεν κοιμήθηκα.

Πέρασαν περίπου πέντε ημέρες. Πάλι ήταν βράδυ και πάλι χάζευα στην τηλεόραση. Ξαφνικά μέσα στο σαλόνι ένιωσα ότι υπήρχε κάτι που άλλαζε την δόνηση.. Βλέπω τότε μπροστά μου μία λευκή αιθερική φιγούρα, χωρίς να μπορώ να διακρίνω πρόσωπο ή χέρια ή πόδια, κάτι που έμοιαζε σαν «λευκό αυγό» να εμφανίζεται μπροστά μου. Παρόλο που δεν έβλεπα χαρακτηριστικά άκουσα πάλι την ίδια αντρική φωνή να λέει : «Χαίρε».

Η αντίδραση μου ήταν άμεση. Σηκώθηκα γρήγορα και άνοιξα την πόρτα. Αφού θυμήθηκα να την κλείσω μήπως φύγει ο σκύλος, κατέβηκα στον κάτω όροφο που έμενε η μητέρα μου και της είπα ότι το σπίτι μου έχει γεμίσει φαντάσματα και μόλις είδα ένα. Η αντίδραση της ήταν να μου πει : «Με αυτά που ασχολείσαι καλά να πάθεις». Ήδη είχα αρχίσει τα μεταφυσικά μου μονοπάτια, να ψάχνω και να ερευνώ …Μετά από ώρα ξαναγύρισα στο σπίτι μου. Μέσα ήταν μόνο ο σκύλος… Το φάντασμα είχε εξαφανιστεί…. Και αυτό το βράδυ έμεινα ξάγρυπνη.Πέρασε περίπου ένας μήνας και ο φόβος που είχα νιώσει στην θέα του «φαντάσματος» είχε αρχίσει να φεύγει. Έτσι ένα βράδυ το «φάντασμα» ξαναήρθε. Μόνο που αυτή την φορά δεν μίλησε.

Αυτή την φορά αποφάσισα να αλλάξω τακτική. Είπα να «το πάρω με το καλό». Να το ρωτήσω τι θέλει. Θεώρησα ότι αν το καλοπιάσω θα φύγει. Έκανα λάθος. Το «φάντασμα» δεν μου απάντησε, αλλά ούτε και μπόρεσα να καταλάβω τι θέλει. Μετά από λίγα λεπτά, το «φάντασμα», εξαφανίστηκε.

Από εκείνο το τελευταίο βράδυ το «φάντασμα» ερχόταν τακτικά, είτε μέρα ήταν είτε νύχτα, χωρίς να μιλάει και εγώ πια δεν ήξερα τι να κάνω. Καθότανε λίγο και μετά έφευγε. Σιγά – σιγά άρχισα να μην το φοβάμαι. Όταν μπήκα σε αυτό το επίπεδο, τότε το «φάντασμα» μίλησε.

Άκουγα καθαρά την φωνή του μέσα στο μυαλό μου και εκείνο μπορούσε να καταλαβαίνει τι του έλεγα εγώ με το δικό μου το μυαλό. Μέσα μου απορούσα τι σοι φάντασμα είναι αυτό και ποιανού είναι. Του πατέρα μου, που είχε πεθάνει, δεν ήταν, γιατί θα το καταλάβαινα. Έκανα υπομονή για να μάθω. Σιγά-σιγά αρχίσαμε να μιλάμε για διάφορα καθημερινά θέματα και μου έκανε εντύπωση ότι μου έλεγε πράγματα που λίγες μέρες αργότερα τα συναντούσα μπροστά μου.

Εκείνα τα πρώτα χρόνια ούτε που μου πέρασε από το μυαλό να το ρωτήσω το όνομα του. Είχα πλέον συνηθίσει την παρουσία του. Σιγά – σιγά άρχισε να μιλάει για τα αστέρια, για τους πλανήτες, για τον ήλιο. Άρχισε να λέει για κόσμους που δεν είχα ξαναδιαβάσει ποτέ αλλά μέσα μου βαθιά γνώριζα ότι υπήρχαν.

Κάποτε έγινε ένα άλλο περιστατικό. Μία ημέρα ήρθε στο σπίτι μία φίλη με την κόρη της που ήταν  τότε 8 μηνών. Ήταν καλοκαίρι, Ιούλιος, και έκανε πολύ ζέστη. Βάλαμε το μωρό στο κρεβάτι και εμείς καθίσαμε στο σαλόνι. Κάποια στιγμή η φίλη μου πήγε να τσεκάρει το μωρό. Γυρνώντας στο σαλόνι με ρώτησε : «Γιατί σκέπασες το μωρό? Κάνει πολύ ζέστη, θα σκάσει». «Δεν το σκέπασα εγώ, της απάντησα». Εκείνη όταν πήγε στο δωμάτιο βρήκε το μωρό σκεπασμένο και φυσικά το ξεσκέπασε.

Λίγη ώρα αργότερα ξαναπήγε να δει το μωρό και εκείνη την στιγμή είδε μία αιθερική φιγούρα που προσπαθούσε να σκεπάσει το μωρό. Άρπαξε το μωρό, ήρθε στο σαλόνι και μου είπε.. «Είδα μία λευκή φιγούρα επάνω από το μωρό που προσπαθούσε να το σκεπάσει». «Α, το φάντασμα, θα είναι, μην φοβάσαι της είπα». Νομίζω, ότι δεν με άκουσε, διότι ήδη είχε ανοίξει την πόρτα και έφευγε. Πιστεύω ότι ακόμα τρέχει…

Εκείνη την ημέρα αποφάσισα ότι πρέπει να βρω ένα όνομα για αυτό το «φάντασμα». Και πάλι όμως, δεν σκέφτηκα να το ρωτήσω αν είχε ένα δικό του όνομα. Έτσι του έδωσα εγώ ένα δικό μου, ένα γήινο όνομα. Προφανώς δεν ήμουν ακόμα έτοιμη να ακούσω το «όνομα του».

Τα χρόνια πέρασαν…. και εγώ άκουγα διάφορες «ιστορίες» που εξιστορούσε το φάντασμα. Σιγά – σιγά άρχισα να το βλέπω και πιο καθαρά. Άρχισα να διακρίνω χαρακτηριστικά…Κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι αυτό το «φάντασμα» από κάπου πρέπει να έρχεται, κάπου πρέπει να μένει, να υπάρχει. Έτσι πέρασα στην επίμαχη ερώτηση. «Που βρίσκεσαι, και από που έρχεσαι?».

Το «φάντασμα» χαμογέλασε και μου είπε : «Θα σου δείξω». Και μου έδειξε μία εικόνα. Είδα λοιπόν το φάντασμα μέσα σε ένα μέρος που μου θύμιζε εκείνα τα διαστημόπλοια που έπαιζα όταν ήμουνα μικρή. Αλλά αυτό ναι μεν ήταν διαστημόπλοιο, το ήξερα αλλά χωρίς να ξέρω πως το ήξερα,  αλλά δεν ήταν σαν και αυτά που βλέπαμε στην τηλεόραση. Ήταν κάτι άλλο.

Στην θέα του διαστημοπλοίου μου πέρασε από το μυαλό ότι κάτι δεν πάει καλά με εμένα. Δεν μπορεί το «φάντασμα» να έμενε σε διαστημόπλοιο ενώ εγώ το περίμενα σε κανένα μέρος περίεργο από αυτά που πάνε οι ψυχές των πεθαμένων.

Και όταν το «φάντασμα» μου είπε, «Έρχομαι από το Μέλλον», «Ταξιδεύω στα μεσοδιαστήματα», μου πέρασε στιγμιαία από το μυαλό ότι ίσως πρέπει να δω ψυχίατρο.

Παρόλα αυτά το ρώτησα: «Τι είναι αυτά τα μεσοδιαστήματα?». «Γνωρίζεις», μου απάντησε το «φάντασμα». «Όχι, δεν ξέρω», απάντησα. «Γνωρίζεις, επέμενε το «φάντασμα», όπως και εμένα με έχεις ξαναδεί». Εκεί σταμάτησα αναρωτώμενη που τον έχω ξαναδεί. Και τότε το «φάντασμα» ξεδίπλωσε μία εικόνα μέσα στο μυαλό μου. Ήταν εκείνη η εικόνα με τον περίεργο νεαρό που είχα δει πριν από πολλά χρόνια.

Συνήθως το «φάντασμα» δεν έλεγε πολλά όταν το ρωτούσα. Προτιμούσε να ξεδιπλώνει εικόνες και να τις βλέπω για να μπορώ να κατανοώ καλύτερα αυτό που μου λέει. Διότι η ψυχή μαθαίνει και ενθυμάται με εικόνες.Θα πρέπει να σας πω ότι είχα «άπειρους καυγάδες» με το φάντασμα, γιατί στην αρχή το αμφισβητούσα πάρα πολύ παρόλο που μέσα μου ήξερα ότι είχε «δίκιο». Αλλά έτσι έπρεπε να είναι η κατάσταση, διότι «οι Έλληνες ακόμα και στους Θεούς, ορθοί μιλούνε».

Έτσι «το φάντασμα» με την πάροδο των ετών ξεδίπλωσε μπροστά μου μία εικόνα που δεν υπάρχει στην δική μας πραγματικότητα. Ενώ τα φυσικά μου μάτια δεν μπορούσαν να την δουν, εντούτοις τα εσωτερικά μου μάτια έβλεπαν και η διαίσθηση μου έλεγε ότι ήταν πολύ περισσότερο πραγματική από αυτήν που ζούσα σε αυτόν τον πλανήτη.

Κάποια στιγμή ήρθε μία πολύ βασανιστική περίοδος σε αυτήν την γήινη ζωή μου. Ενώ δεν είχα ποτέ στην ζωή μου πονοκεφάλους, εντούτοις για 4 χρόνια και με μία πολύ περίεργη περιοδικότητα, περίπου τρεις φορές τον κάθε χρόνο (κάθε τέσσερις μήνες), με επισκεπτόταν φοβεροί και επώδυνοι πονοκέφαλοι. Είχαν συγκεκριμένη διάρκεια, μία ώρα περίπου και τίποτα δεν μπορούσε να ανακουφίσει τον πόνο αυτή την ώρα. Νόμιζα ότι έμπαινε ένα τρυπάνι μέσα στο κεφάλι μου.

Παρακαλούσα το «ονοματισμένο πια από εμένα φάντασμα» να βοηθήσει την κατάσταση αλλά αυτό παρέμενε αμίλητο, αγέλαστο και άπρακτο. Πεταγόμουνα το βράδυ στον ύπνο μου καθώς ο πονοκέφαλος έκανε την εμφάνιση του. Δεν ήξερα τι ήταν. Και κανένας γιατρός δεν ήξερε. Οι πονοκέφαλοι ήταν μία φορά την ημέρα, συγκεκριμένη ώρα και συγκεκριμένη εποχή. Πονοκέφαλοι με βιολογικό ρολόι. 

Είχαν διάρκεια περίπου τρεις  μήνες και εγώ εκείνη την περίοδο ένοιωθα εξαντλημένη. Έκαναν μία παύση τεσσάρων μηνών και μετά επαναλαμβάνονταν για άλλους τρεις μήνες, κάθε ημέρα, συγκεκριμένη ώρα.

Μόνο μία φορά το «φάντασμα» μίλησε και είπε : «Έτσι πρέπει να γίνει». Και μόνο μία φορά το «φάντασμα» βοήθησε. Την θυμάμαι καλά εκείνη την ημέρα που αισθάνθηκα ότι μου πέταξε επάνω μου κάτι πολύ παγωμένο και αμέσως ο πονοκέφαλος σταμάτησε, για να επιστρέψει όμως το επόμενο βράδυ, με ένα «φάντασμα» να παρακολουθεί άπρακτο και πάλι.  

Εκείνη την εποχή δεν μπορούσα να καταλάβω τι σήμαιναν αυτά τα λόγια του φαντάσματος. Αν με ρωτήσετε σήμερα, θα σας πω ότι είναι ένας τρόπος για να αφυπνιστεί και να ενεργοποιηθεί η επίφυση.
Εκείνες όμως τις περιόδους δεν το ήξερα και μάλιστα ήμουνα πολύ θυμωμένη με το «φάντασμα» γιατί ενώ μου είχε πει τόσα πράγματα, εντούτοις δεν βοηθούσε καθόλου σε αυτόν τον αφόρητο πόνο.

Οι πονοκέφαλοι εξαφανίζονταν ξαφνικά όπως ξαφνικά ερχόντουσαν. Λίγο πριν κλείσουν τα τέσσερα χρόνια, μία ημέρα το «φάντασμα» μου είπε : «Η βοήθεια θα έρθει όταν θα κλείσει ο κύκλος». Και ήρθε….

Λίγο πριν εκπνεύσουν τα τέσσερα χρόνια, ένα βράδυ με επισκέφτηκε και πάλι ο περιοδικός πονοκέφαλος. Είχα αποδεχτεί την κατάσταση και κάθισα περιμένοντας να γίνει πιο έντονος. Και τότε συνέβηκε το εξής παράξενο. Πονούσα αλλά δεν πονούσα. Ο πόνος ήταν εκεί αλλά εγώ ήμουνα κάπου μακριά. Ήξερα ότι υπάρχει, ότι έκανε την «δουλειά» του αλλά εγώ δεν ήμουν εκεί. Ήμουνα κάπου αλλού, μέσα σε μία ομίχλη. Τον βίωνα αλλά δεν πονούσα. Ήταν μία πολύ παράξενη κατάσταση.

Από τότε άλλαξαν όλα. Όταν πια «ήξερα» τον τρόπο να τον αντιμετωπίζω, όταν πια πήγαινα «επάνω από τον πόνο», ένα βράδυ, μετά από τρεις ημέρες από εκείνη την παράξενη κατάσταση, και ενώ κοιμόμουνα, αισθάνθηκα κάποιες μορφές πάνω από το κεφάλι μου. Έκανα να ξυπνήσω αλλά δεν είμαι απόλυτα σίγουρη ότι ξύπνησα. Βρισκόμουνα σε μία κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Άκουγα μέσα στο κεφάλι μου αντρικές και γυναικείες φωνές, έβλεπα αχνές φιγούρες αλλά την προσοχή μου τράβηξε μία περίεργη σουβλιά που ήρθε από το πίσω μέρος του κεφαλιού. Νόμιζα ότι κάτι ξεριζώνεται μέσα από το πίσω μέρος του κεφαλιού μου. Και τότε είδα μία παράξενη οντότητα που δεν είχα ξαναδεί. Ήταν μία λευκή αιθερική οντότητα που είχε ξεριζώσει μέσα από το κεφάλι μου ένα πράγμα σαν μαύρο σκουλήκι. Η οντότητα αυτή χαμογέλασε και μου είπε : «Αυτό που βλέπεις είναι οι γήινες καταγραφές σου. Ο πόνος που αισθάνεσαι σιγά-σιγά θα φύγει».Μέσα στον οξύ πόνο που είχα αισθανθεί πρόλαβα να τον ρωτήσω ποιος είναι και από πού έρχεται. Εκείνος μου απάντησε ότι έρχεται από τις Πλειάδες και μάλιστα μου είπε το όνομα του. Δίπλα του διέκρινα μία αιθερική γαλαζόλευκη γυναικεία φιγούρα που χαμογελούσε. Κάπου κοντά ήταν και το «φάντασμα». Αμέσως μετά κοιμήθηκα.
Όταν σηκώθηκα την επόμενη ημέρα είχα έναν ελαφρύ πόνο στο κεφάλι. Ο πόνος αυτός σε δύο ημέρες εξαφανίστηκε και δεν με ξαναεπισκέφτηκε ποτέ. Οι μέρες πέρασαν και το «φάντασμα» ήταν εκεί. Αλλά εγώ δεν του μιλούσα γιατί δεν με είχε βοηθήσει όταν του το ζήτησα.

Δεν πέρασε ούτε μήνας μετά από εκείνο το περίεργο βράδυ και μπόρεσα να «διαβάσω» στο μυαλό του «φαντάσματος» το όνομα του. Το όνομα αυτό κάτι μου έλεγε αλλά δεν είναι γνωστό στα γήινα επίπεδα. Το «φάντασμα» όμως μου είπε: «Αυτό που διαβάζει ο εγκέφαλος σου τώρα, ως όνομα δικό μου, είναι αυτό που έχουμε όλοι εμείς σε μία άλλη σφαίρα από την δική σας. Σε αυτή την σφαίρα δεν έχουμε την δική σας ύλη παρά  μία  κατάσταση που δεν την ονομάζουμε ύλη. Εσείς στον κόσμο σας με γνωρίζετε πολύ καλά, με ένα άλλο «όνομα» όπως συνηθίζετε  να δίνετε σε οντότητες για να τις ξεχωρίζετε».

Εκ των υστέρων και ύστερα από μία σειρά διαδικασιών που πέρασα, διότι τίποτα δεν είναι εύκολο και όπως λέει και το αρχαίο Ελληνικό ρητό, «συν Αθηνά και χείρα κίνει», το φάντασμα ήταν ο γνωστός μας Ερμής.

Λίγες ημέρες αργότερα το «φάντασμα» ήρθε για επίσκεψη αλλά όχι μόνο του αυτή την φορά. Έφερε μαζί του και μία άλλη οντότητα που είχε μία διαφορετική δόνηση από εκείνον. Ήταν μία πολύ περίεργη οντότητα, αμίλητη και πολύ σοβαρή, αλλά προσέδιδε μία περίεργη σταθερότητα και σιγουριά. Κρατούσε κάτι στο χέρι του που μου έμοιαζε με «φωτόσπαθο».

«Διάβασα» το όνομα του και εκ των υστέρων μπορώ να πω ότι αυτή η οντότητα ήταν εκείνος που γνωρίζουμε εμείς ως Άρη.

Οι Ολύμπιοι στον δικό τους αιθέριο κόσμο διαθέτουν διαφορετικές δονήσεις από αυτές που κάποτε γνώρισαν οι αρχαίοι Έλληνες. Η κάθε δόνηση, ανάλογα με την εξέλιξη ενός γήινου ανθρώπου, μεταφράζεται από τον ανθρώπινο εγκέφαλο διαφορετικά. Ο Ερμής λέει ότι δεν έχουν μεγάλη σημασία αυτά που δίνουμε εμείς ως ονόματα. Οι Ολύμπιοι ήρθαν με συγκεκριμένες δονήσεις στην Γη για να δημιουργήσουν και να διδάξουν τους ανθρώπους τα Φωτεινά Αρχέτυπα μέσα από μία σειρά κωδικοποιημένων συμβόλων.

Όσο πιο πολύ εξελίσσεται μία ανθρώπινη οντότητα και πλησιάζει τον φωτεινό Ολύμπιο κόσμο τόσο οι δονήσεις αλλάζουν και μαζί τους τα ονόματα. Γιατί τα ονόματα είναι γήινες εφευρέσεις και όχι υπερδιαστατικές.

Έτσι διδάχτηκα να αναγνωρίζω τους Ολύμπιους όχι από τα ονόματα τους αλλά από τις δονήσεις τους. Και μάλιστα για να σε εκπαιδεύσουν κάνουνε και διάφορα «τέστ». Όπως, μπορεί να σου παρουσιαστεί ο Ερμής και να σου πει ότι είναι ο Απόλλωνας. Ο εκπαιδευόμενος οφείλει να αναγνωρίζει την δόνηση τόσο του Ερμή όσο και του Απόλλωνα και να μην μπερδεύεται. Έτσι σε θωρακίζουν από τους επικυρίαρχους που έχουν κλωνοποιήσει τους Ολύμπιους και παρουσιάζονται στην θέση τους.

Μία ημέρα σκαλίζοντας παλιές φωτογραφίες βρήκα μία φωτογραφία που αφενός την είχα ξεχάσει και αφετέρου δεν θυμόμουν ότι υπήρχε. Σε αυτή την φωτογραφία ήμουνα περίπου 16 χρονών και βρισκόμουνα στην Ακρόπολη των Αθηνών μαζί με τον πατέρα μου.

Αναπόλησα την συγκεκριμένη εποχή, που ήταν περίπου δύο μήνες πριν τα Χριστούγεννα. Είχαμε επισκεφτεί την Ακρόπολη διότι είχαμε φιλοξενούμενους από το εξωτερικό που ήθελαν να δουν τον Παρθενώνα. Δυόμιση μήνες μετά την επίσκεψη μας στην Ακρόπολη ο πατέρας μου πέθανε ξαφνικά.
Κρατώντας την φωτογραφία στα χέρια, μετά από πολλά χρόνια, και συνειδητοποιώντας που βρίσκομαι λίγους μήνες πριν τον θάνατο του πατέρα μου, αισθάνθηκα δίπλα μου μία αιθερική γυναικεία φιγούρα. Ήταν η ίδια φιγούρα που ήταν παρούσα και μάλιστα έδινε οδηγίες εκείνο το βράδυ που βγήκε αυτό το «μαύρο σκουλήκι» από το κεφάλι μου.

Η γυναικεία αυτή φιγούρα μου είπε : «Λίγο πριν αναχωρήσει ο πατέρας σου από την Γη είχε εντολή να σε παραδώσει σε εμένα, σε εμάς». Περιττό να πω ότι η γυναικεία φιγούρα αυτή ήταν η Αθηνά.

Ο Ήφαιστος είναι από τις αγαπημένες μου οντότητες. Έχω επισκεφτεί πολλές φορές το «αιθερικό του εργαστήριο» που βρίσκεται σε ένα πεδίο του πλανήτη Αφροδίτη που ούτε εμείς ούτε τα πιο μεγάλα τηλεσκόπια μπορούμε να το δούμε. Ο δικός μου εγκέφαλος μεταφράζει τα πάντα στο «εργαστήριο» αυτό ως χρυσά και κρυστάλλινα.

Πολλοί γήινοι φοβούνται την Άρτεμη αλλά εγώ «την πάω πολύ». Δεν υπάρχει τίποτα που να μπει στο Ολύμπιο μυαλό της και να μην γίνει. Έχω δει την Ολύμπια θέληση της να υπερτερεί σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και σε εκείνη του Απόλλωνα. Η Άρτεμις δεν λέει πολλά αλλά κάνει τα πενταπλάσια. Ούτε είναι πολύ εύκολο να δεις τι «σκέφτεται». Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια.

Όταν πρωτοσυνάντησα τον Απόλλωνα του έβαλα τις φωνές, διότι η δόνηση του ήταν τόσο δυνατή που αφενός μου έκαψε την τηλεόραση και μάλιστα ήταν και καινούργια και αφετέρου εμφανίστηκε με τόση ορμή και θόρυβο που τραντάχτηκε όλος ο χώρος. Εν συνόλω δύο τηλεοράσεις και μερικές λάμπες από τα φώτα κάηκαν μέχρι να «συνηθίσω» την δόνηση αυτής της οντότητας με την ασύλληπτη ενέργεια.
Μου πήρε πολλούς μήνες για να μπορέσω να πω ότι επικοινωνώ με την δόνηση αυτή χωρίς να αισθάνομαι πίεση, παρόλο που τον άκουγα από την πρώτη στιγμή. Η δύναμη της δόνησης του Απόλλωνα στο γήινο επίπεδο μεταφράζεται ως πίεση ή βάρος, τουλάχιστον στην δική μου περίπτωση.Αν μου ζητήσετε έναν χαρακτηρισμό για τον Απόλλωνα θα τον ονοματίσω ως τον "Μεγάλο Μύστη".

Τον «Ποσειδώνα» τον συνάντησα μία ημέρα που διαφωνούσα με το «φάντασμα». Ξαφνικά άκουσα μία φωνή μέσα στο κεφάλι μου να γελάει δυνατά. Σταμάτησα τον «καυγά» για να δω τι είναι αυτό. Και τότε τον είδα. Ο εγκέφαλος μου τον μετέφρασε σαν μία τεράστια, πανύψηλη οντότητα στην δόνηση του μπλε σκούρου αλλά και ανοικτού.

Ο Ποσειδώνας ήταν ο ξεναγός μου, θα έλεγα, στις Ολύμπιες βάσεις που βρίσκονται στα αρχέτυπα των Πλειάδων και της Αφροδίτης, στην 5η νοητική σφαίρα. Εκεί τα πάντα μοιάζουν να μην κινούνται και νομίζεις για παράδειγμα ότι ένας αστεροειδής είναι ακίνητος και μετέωρος. Από αυτόν και τον Ερμή πήρα τις πληροφορίες για τα αρχέτυπα της 5ης νοητικής σφαίρας.

Ο Ποσειδώνας μαζί με την Αθηνά, τον Ερμή και τον Άρη με βοήθησαν όταν η ζωή μου κινδύνεψε από επίδοξους «ληστές» που μπήκαν στο σπίτι μου με πρωταρχικό στόχο όλες τις κάρτες μνήμης που περιείχαν όλα τα αρχεία με τα περίεργα αντικείμενα που είχα φωτογραφήσει στον ουρανό, παρόλο που όλο το σκηνικό έμοιαζε με μία απλή ληστεία. Οι Ολύμπιοι με είχαν προειδοποιήσει να προσέχω μέρες πριν και εγώ γέλαγα και δεν τους άκουσα.

Όταν λοιπόν εκείνο το βράδυ έγινε η «επιδρομή» παρόλο που δεν είχα ακούσει τις προειδοποιήσεις τους, φάνηκε όλο το Ολύμπιο μεγαλείο. Δεν θα αναφερθώ σε λεπτομέρειες παρά το μόνο που θα πω είναι ότι υπάρχουν οι Ολύμπιες χρονογραμμές που όταν ενεργοποιηθούν είναι παράλληλες με τις δικές μας. Αυτά που έγιναν εκείνο το βράδυ στον συγκεκριμένο χώρο, που φυσικά ήμουνα μέσα όταν μπήκαν οι ληστές, δεν μπορεί να τα συλλάβει ανθρώπου νους αλλά ούτε και θα τα περιγράψω.
Το μόνο που έχω να πω είναι ότι η Αθηνά με φυγάδευσε από τον χώρο λίγο πριν φύγει ο τελευταίος «ληστής» ο οποίος την συγκεκριμένη στιγμή προφανώς δεν με έβλεπε, τον Ποσειδώνα τον συνάντησα στις σκάλες και μου είπε που να πάω, και ο Ερμής με τον Άρη έμειναν πίσω να «ταχτοποιήσουν τις λεπτομέρειες» στον χώρο. «Λεπτομέρειες» που ποτέ δεν έμαθα αλλά γνωρίζω το αποτέλεσμα.
Εκείνο το «επικίνδυνο βράδυ» ήταν η πρώτη φορά που είδα τον Ποσειδώνα «ολοζώντανο» μπροστά μου, σαν να βλέπω έναν οποιονδήποτε άνθρωπο. Όπως δεν θα ξεχάσω και τα λόγια του όταν μου έδειχνε την κατεύθυνση ώστε να είμαι ασφαλής μέχρι να τελειώσει όλο το σκηνικό. Τα λόγια του ήταν : «Από εδώ παιδί μου».

Οι Ολύμπιοι έρχονται από την 6η νοητική σφαίρα. Οι διαστάσεις τις ύλης, αυτές που εμείς βιώνουμε είναι 4 σύμφωνα με την Ολύμπια κατάταξη. Τις τρεις διαστάσεις τις βιώνουμε με το φυσικό μας σώμα. Την 4η διάσταση την βιώνουμε με την ενόραση, εντούτοις ανήκει και αυτή στην ύλη και την συναντάμε περισσότερο στην φύση. Οι τέσσερις διαστάσεις της ύλης χαρακτηρίζουν το γαλαξιακό διάστημα.Από την τέταρτη διάσταση και επάνω υπάρχουν οι νοητικές σφαίρες. Αυτό που εμείς εδώ στην Γη ονομάζουμε 5η διάσταση, για τους Ολύμπιους είναι η 5η νοητική σφαίρα μέσα στην οποία βρίσκονται όλα τα αρχέτυπα, όλα τα καλούπια των εκδηλωμένων (μορφοποιημένων) πλανητών, πλανητικών και αστρικών συστημάτων στις διαστάσεις της ύλης.

Ο Ολύμπιος που έχει την ανάληψη των καθηκόντων της εκδήλωσης των αρχέτυπων στην ύλη είναι ο Ήφαιστος. Εμείς ονομάζουμε τον Ήφαιστο, Μεγάλο Αλχημιστή, εκείνος όμως είναι που θα διοχετεύσει ένα αρχέτυπο (καλούπι) στο γαλαξιακό διάστημα και θα το παρατηρήσουμε εμείς ως έναν βραχώδη πλανήτη, ή ένα άστρο. Εκείνος κρατά το «μυστικό» της δημιουργίας του δικού μας άστρου-Ήλιου.Στην 5η νοητική σφαίρα υπάρχουν τα αρχέτυπα των Πλειάδων, της Ανδρομέδας, του Αρκτούρου, της Γης, του πλανήτη Άρη, του αστερισμού της Παρθένου κ.λ.π.

Όταν λοιπόν οι Ολύμπιοι μιλούν για τις Πλειάδες ή τον γαλαξία της Ανδρομέδας κ.λ.π. αναφέρονται στα αρχέτυπα, στα πρωτότυπα πριν εκδηλωθούν στο γαλαξιακό σύμπαν της ύλης. Κανένας Ολύμπιος δεν «κατάγεται» από αυτά τα αρχέτυπα για τον απλούστατο λόγο ότι είναι εκείνοι που δημιούργησαν αυτά τα αρχέτυπα και μετά τα εκδήλωσαν στις διαστάσεις της ύλης. Οι Ολύμπιοι έρχονται από την 6η νοητική σφαίρα και απλώς προβάλλουν τους νοητούς εαυτούς τους στα αιθερικά αρχέτυπα.

Για παράδειγμα ο Ερμής προβάλλει τον εαυτό του στο αρχέτυπο του Αρκτούρου της 5ης νοητικής σφαίρας. Όταν ένας γήινος έρθει σε επαφή με την οντότητα που εμείς την ονομάζουμε Ερμή, μπορεί να θεωρήσει ότι ο Ερμής κατάγεται από τον Αρκτούρο ή από κάπου αλλού. Θα μου επιτρέψετε να μην αναφέρω τις δονήσεις – ονόματα των Ολύμπιων έτσι όπως εγώ τους κατανοώ στην 6η σφαίρα, διότι αφενός αφορά την δική μου προσωπική Α-λήθεια και αφετέρου μεταφέρω όσες πληροφορίες έχω την άδεια. Σε κάθε σφαίρα ή διάσταση ο κάθε Ολύμπιος έχει και διαφορετική δόνηση με την οποία προβάλλεται.

Ο Ερμής λέει ότι κάθε Ολύμπιος μπορεί να έχει μέχρι πέντε προβολές. Όταν τον ρώτησα τις δικές του προβολές δεν απάντησε παρά με άφησε να τις βρω μόνη μου συνδυάζοντας πράγματα και καταστάσεις μέσα από την Ελληνική γραμματεία και ειδικά τα "ψιλά γράμματα" που περνούν από πολλούς απαρατήρητα.
Έτσι διδάσκουν οι Ολύμπιοι. Ποτέ δεν σου σερβίρουν γεμάτο το πιάτο. Στο σερβίρουν άδειο και σου λένε να το γεμίσεις, έστω και αν εκείνη την ώρα εσύ πεθαίνεις από την πείνα. Σε κάθε λάθος που θα κάνεις είτε στο απορρίπτουν είτε στο αφήνουν μέχρι να το μάθεις και να το διορθώσεις ή ακόμα και να το επαναλάβεις. Ίσως τελικά αυτή είναι η πραγματική διδασκαλία.

Οι πέντε προβολές ενός Ολύμπιου έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά τα οποία μας διαφεύγουν εκ πρώτης όψεως. Αν όμως σκύψουμε με μεγάλη προσοχή θα δούμε ότι υπάρχουν κοινά χαρακτηριστικά. Έτσι λοιπόν, μετά από την άδεια του, μπορώ να πω τουλάχιστον τις προβολές του Ερμή.

Ο Ερμής, σύμφωνα με τους Αρχαίους Έλληνες θεωρείται ο Ολύμπιος πατέρας της Αστρονομίας. Έχει σχέση με τα άστρα, τους γαλαξίες και τις κοσμικές πνοές των ανέμων. Έτσι δεν θα μπορούσε να είναι άλλη προβολή από τον Θεό των Αστεριών, Αστραίο.
Στον μύθο του Περσέα, του γιου του Διός, ο ήρωας δέχεται την βοήθεια της Αθηνάς που του παρουσιάζεται αλλά χρησιμοποιεί και την κυνέα του Άδη που του την δίνει ο ίδιος. Όμως ο Περσέας χρησιμοποιεί τα φτερωτά σανδάλια του Ερμή (Ολύμπια τεχνολογία).
Στην ελληνική γραμματεία δεν αναφέρει ότι του τα δίνει ο ίδιος ο Ερμής. Πώς να του τα δώσει εξάλλου αφού ο ίδιος ο Περσέας είναι άλλη μία προβολή του Ερμή.
Ο Περσέας έχτισε τις Μυκήνες ενώ ο Ερμής «γεννήθηκε» στο όρος Κυλλήνη, την σημερινή Ζήρια, μέσα σε μία σπηλιά. Μία απόσταση πολύ κοντινή στην σημερινή εποχή.  Ή τέλος πάντων έτσι λέει ο μύθος ότι γεννήθηκε στην Κυλλήνη.
Όλοι οι Ολύμπιοι όφειλαν να γεννηθούν με φυσικό γήινο τρόπο για να μπορέσουν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους στους Αρχαίους Έλληνες. Οι Αρχαίοι Έλληνες τους πίστευαν γιατί τους έβλεπαν.
Τώρα εάν με ρωτήσετε προσωπικά που γεννήθηκε ο Ερμής, θα σας πω σε μία σπηλιά του Αρτεμισίου όρου της Πελοποννήσου και όχι στο όρος Κυλλήνη.

Η επόμενη προβολή του είναι ως ο Αίας ο Τελαμώνιος, βασιλιάς της Σαλαμίνας και πάλι εγγονός του Διός. Προς το παρόν έχουμε τις τέσσερις προβολές της Ολύμπιας Οντότητας Λ…… (η δόνηση του – όνομα στην 6η σφαίρα ξεκινά από το Λαμπρό γράμμα Λ, όπως και της Αθηνάς).

Η πρώτη είναι ως Ερμής, η δεύτερη ως Αστραίος, η τρίτη ως Περσέας, η τέταρτη ως Αίας ο Τελαμώνιος και την πέμπτη την ερευνώ ακόμα. Γνωρίζω και το έχει επιβεβαιώσει ο Ερμής ότι η πέμπτη και τελευταία προβολή του στα πεδία της Γης ήταν ως φιλόσοφος. Ακόμα δεν έχω καταλήξει οριστικά σε κάποιον αλλά θεωρώ ότι είμαι πολύ κοντά.

Τον Πατέρα Ζευ τον συνάντησα πολύ αργότερα. Στην αρχή βρέθηκα σε ένα μέρος που υπήρχε μία πολύ  περίεργη δόνηση. Ο εγκέφαλος μου τότε την μετέφραζε ως μία χρυσή δόνηση. Είχα την αίσθηση ότι δεν υπήρχε δόνηση, δεν υπήρχε ενέργεια και ότι τα πάντα ήταν ακίνητα. Όμως δεν ήταν. Η ταχύτητα που υπήρχε εκεί δεν ήταν δυνατόν να την συλλάβει ανθρώπινος νους.

Στην πολύ αρχή δεν τον άκουγα, ούτε τον έβλεπα. Αισθανόμουνα ότι κάτι με παρακολουθούσε χωρίς να ξέρω τι. Σιγά – σιγά άρχισαν να παρουσιάζονται διάφορα σημάδια. Κάτι περίεργο μέσα στο σπίτι, πετάγματα πουλιών στην φύση, μέχρι που μία ημέρα έγινε το εξής περιστατικό. Βρισκόμαστε με παρέα έξω στην φύση και σε πολύ μεγάλο υψόμετρο επάνω σε ένα βουνό της Πελοποννήσου. Η συζήτηση μας περιστρεφόταν γύρω από τον Ζευ. Και επάνω στην συζήτηση είπα : «Ελπίζω να μας ακούει τώρα που μιλάμε».
Και τότε συνέβηκε το εξής αναπάντεχο. Από την κορυφή του βουνού, ενώ δεν υπήρχε ούτε ένα σύννεφο στον ορίζοντα, και ο Ήλιος έκαιγε ακούστηκε μία βροντή. Έτσι στα ξαφνικά και από το πουθενά. Σημάδια με βροντές δύο φορές έχουν τύχει καθώς αναφέρω το όνομα του.

Σιγά-σιγά τα σημάδια άρχισαν να δίνουν την θέση τους σε μία αίσθηση που παρατήρησα ότι σε όσο πιο ψηλό υψόμετρο βρίσκεσαι τόσο εντονότερη γίνεται. Χρειάζεται πολύς χρόνος, μεγάλη υπομονή και πολύ περισσότερο να αποβάλλεις πολλά υλικά στοιχεία για να μπορέσεις να επικοινωνήσεις με τον Πατέρα Ζευ. Και ακόμα πολύ περισσότερο να είσαι υπέρμαχος της Δικαιοσύνης και της Α-λήθειας. Και όλα αυτά να μην τα δηλώνεις μόνο με τον Λόγο. Στις ανώτερες σφαίρες δεν υπάρχει ο Λόγος, υπάρχει η τηλεπαθητική Δια-νόηση. Στις ανώτερες σφαίρες δεν υπάρχουν τα δικά μας υλικά, γήινα συναισθήματα. Υπάρχει μόνο ένα αίσθημα. Εκείνο της Δημιουργίας της Κοσμικής Αποδοχής και της Κοσμικής Ισορροπίας – Δικαιοσύνης. Οι Ολύμπιοι δεν αρκούνται στον Λόγο, θέλουν πράξεις.

Όταν αυτά τα υιοθετήσει μία ανθρώπινη οντότητα ως τρόπο ζωής και αποβάλλει τις υλικές καταγραφές τότε μπορεί να έχει επικοινωνία με τον Πατέρα Ζευ. Οι Ολύμπιοι είναι γενετιστές. Ο Πατέρας Ζευ προΐσταται όλων αυτών των γενετιστών που θα μπορούσαμε να τους πούμε «Ουράνιους επιστήμονες».

Το μονοπάτι του Γνωθι Σε Αυτόν είναι δύσκολο και δύσβατο. Σε αυτό το μονοπάτι δεν υπάρχει Θάνατος. Εμείς εδώ στην Γη τον φοβόμαστε και προσπαθούμε να βρούμε παροδικές λύσεις. Οι Ολύμπιοι όμως σε εκπαιδεύουν να μην τον φοβάσαι.

Μία άλλη εμπειρία σχετικά με τον θάνατο βίωσα στις Πηγές των Θερμοπυλών. Παρόλο ότι ήταν σχεδόν καλοκαίρι, έκανε πολύ ζέστη και το νερό των Πηγών στην κυριολεξία βράζει, παρόλο που ήταν η πρώτη μου φορά που έμπαινα στις Πηγές, εντούτοις έμεινα πάρα πολύ ώρα μέσα, πολύ παραπάνω από το επιτρεπτό.

Όταν νόμιζα ότι θα σκάσω και πήγα να βγω τότε άκουσα τον Ήφαιστο να μου λέει… «Μείνε και πήγαινε εκεί που κατεβαίνουν τα νερά». Πήγα σε ένα σημείο που έτρεχαν κατευθείαν τα ζεστά νερά. Λίγα λεπτά αργότερα νόμισα ότι πέθανα. Δεν αισθανόμουνα το νερό. Εντούτοις αισθανόμουνα ένα γλυκό μούδιασμα. Άκουγα φωνές που δεν ήταν από τους ανθρώπους γύρω μου και έβλεπα τις αιθερικές οντότητες πάρα πολύ καθαρά. Δεν ξέρω πόση ώρα κάθισα έτσι, ούτε ξέρω πως βρέθηκα έξω από το νερό. Στην αρχή δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω αν ζω ή αν έχω πεθάνει, αλλά όταν άρχισα να παρατηρώ και άλλους ανθρώπους τότε βεβαιώθηκα ότι… ακόμα ζω στην Γη.

Η Αθανασία είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο που θα μας δοθεί η ευκαιρία να το αναλύσουμε αργότερα, έτσι όπως το θεωρούν οι Ολύμπιοι.
Ότι έχει να κάνει όμως με τις αρχαιοελληνικές Μοίρες, Σειρήνες, κ.λ.π. αφορά την υλοψυχή (κατά Πλάτωνα) και την προσωπικότητα του ανθρώπου και κατά συνέπεια την επανενσάρκωση. Δεν έχει να κάνει με την Αθανασία. Στην ουσία των πραγμάτων ο Νους είναι Αθάνατος και η Αθανασία επέρχεται όταν ο θεϊκός πυρήνας που ενυπάρχει σε κάθε Ψυχή-Ενέργεια ενοποιηθεί με τον Αθάνατο Νου. Τότε δηλαδή που θα επέλθει ο «Δεύτερος Θάνατος».

Ο «πρώτος θάνατος» είναι ο αποχωρισμός της ψυχής και του νου από το χοϊκό (γήινο) σώμα. Ο «δεύτερος θάνατος» επέρχεται στις αφυπνισμένες ψυχές που είναι έτοιμες να εγκαταλείψουν διαπαντός τις μετενσαρκώσεις. Τότε ο θεϊκός πυρήνας της ψυχής ενώνεται με τον θεϊκό νου και δημιουργούν το λεγόμενο «όχημα φωτός». Το όχημα του φωτός της οντότητας δια-σπά τον φραγμό του χρόνου (το σπήλαιο του Πλάτωνα) και πετάει προς τις ανώτερες σφαίρες.

Εκείνο που μένει πίσω είναι το «είδωλο της ψυχής», το κέλυφος που έκρυβε τον θεϊκό πυρήνα μέσα του, σε όλες τις ενσαρκώσεις της. Αυτό για ένα διάστημα θα φιλοξενηθεί στον «κόσμο του Άδη», που δεν είναι καθόλου ο «κάτω κόσμος», δηλαδή ο κόσμος κάτω από την Γη, Παρά βρίσκεται σε αιθερικό αόρατο πεδίο πλανήτη – αστέρα του γαλαξιακού μας συστήματος.  Το είδωλο λοιπόν αυτό της ψυχής από την στιγμή που δεν επίκειται άλλη ενσάρκωση μετά από κάποιο διάστημα διαλύεται.

Από την στιγμή όμως που πρόκειται να επέλθει νέα ενσάρκωση, ο ψυχικός πυρήνας δεν απελευθερώνεται από το είδωλο (δεν συμβαίνει ο δεύτερος θάνατος) και ετοιμάζεται για μία νέα «ζωή» επάνω στον πλανήτη Γη.

Κλείνοντας θα ήθελα να αναφέρω το εξής : Οι Ολύμπιοι της 6ης νοητικής σφαίρας είναι εντελώς διαφορετικοί από την προβολή τους στην Γη. Ειδικά τον Πατέρα Ζευ, ακόμα και όπως παρουσιάζεται στα διάφορα αγάλματα απέχει κατά πολύ από την δόνηση που έχει η υπερδιαστατική αυτή οντότητα στην 6η σφαίρα. Είμαι σίγουρη ότι όποιος τον αντικρύσει εκεί στον δικό του κόσμο στην 6η νοητική σφαίρα, πράγμα που εύχομαι σε όλους, θα μείνει έκθαμβος.

Όσον αφορά τις αστραπές που έχουν κατοχυρωθεί στον Δία εδώ στην Γη, δεν απέχουν κατά πολύ, διότι η οντότητα αυτή λέει ότι η δόνηση του όταν έρχεται σε επαφή με οντότητες άλλων διαστάσεων, προκαλεί ηλεκτρικές εκκενώσεις, σύμφωνα με την δική μας ορολογία.

Το ταξίδι δεν είναι εύκολο αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Όποιος επιλέξει αυτόν τον δρόμο δεν έχει περιθώρια υπεκφυγών και παράδρομων. Ένας είναι ο δρόμος, κακοτράχηλος, δύσκολος, δύσβατος και με πολλά αγκάθια. Τουλάχιστον έτσι τον χαρακτηρίζουμε εμείς οι «καλοβολεμένοι» της Γης.

Σε κάθε εμπόδιο που σκοντάφτεις πρέπει να σηκώνεσαι και να συνεχίζεις. Δεν σε ενδιαφέρει το σωστό και το λάθος. Ακολουθείς μόνο την εσωτερική σου ώθηση και αίσθηση. Εάν είναι συμβατό κάτι με τον δρόμο σου θα το αισθανθείς. Εάν πάλι κάτι δεν είναι συμβατό θα το καταλάβεις αμέσως. Έτσι διορθώνεις και ξεπερνάς τα εμπόδια σε αυτόν τον δύσκολο δρόμο.

Βοήθεια δεν έχεις. Έχεις μόνο καθοδήγηση. Τίποτα δεν σου δίνεται λυμένο ή έτοιμο. Εσύ οφείλεις να λύσεις την Σφίγγα, εσύ οφείλεις να γεμίσεις το πιάτο σου. Εσύ και κανένας άλλος.

Κανείς δεν μπορεί να σου δείξει την δική σου αλήθεια, διότι είναι ατομική. Ίσως κάποτε σε αυτόν τον δύσκολο δρόμο συναντήσεις κάποιον συνοδοιπόρο που διαθέτει και εκείνος την δική του αλήθεια. Και ίσως οι αλήθειες σας είναι συμβατές. Τότε οι δρόμοι σας είναι παράλληλοι.

Όσο προχωράς  μέσα σε αυτόν τον δρόμο καταρρέουν ότι ήξερες μέχρι τώρα. Τα νέα σου δεδομένα βασισμένα σε μία παράξενη λογική που θα μπορούσες να την ονομάσεις «Αριστοτελική» είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό που ήξερες μέχρι σήμερα.

Κάθε φορά που προχωράς αφαιρείς και από ένα πέπλο σαν αυτά που διέθεταν οι ιέρειες της Θεάς Δήμητρας στα Ελευσίνια Μυστήρια. Σε κάθε αφαίρεση ενός γήινου – υλικού πέπλου το αντικαθιστάς με ένα άλλο φωτεινότερο με νέα δεδομένα.

Μπορείς ανά πάσα στιγμή να γυρίσεις πίσω. Εκείνοι όμως που θα φτάσουν στο τέρμα αυτού του δρόμου είναι και εκείνοι που θα έχουν περάσει τις Απολλώνιες Πύλες.

http://astarhellas.com.gr