Η ΖΩΗ ΩΣ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ | PERLMAN
…Η δημιουργικη δραστηριοτητα παιρνει τη μορφη της εμπορευματικης παραγωγης, δηλαδη της παραγωγης εμπορευσιμων αγαθων, και τα δημιουργηματα της ανθρωπινης δραστηριοτητας παιρνουν τη μορφη εμπορευματων…
…Οι ανθρωποι ανταλασσουν το δημιουργικο περιεχομενο της ζωης τους, την πρακτικη καθημερινη δραστηριοτητα τους, για χρημα… Μολις οι ανθρωποι αποδεχτουν τους ορους αυτης της ανταλλαγης, η καθημερινη δραστηριοτητα παιρνει τη μορφη της οικουμενικης εκπορνευσης…
…[Δουλειά ειναι] η πουλημενη δημιουργικη δυναμη, η εμπορευματοποιημενη καθημερινη δραστηριοτητα… Ειναι αδιαφορη δραστηριοτητα… μονη της ιδιοτητα ειναι η εμπορευσιμοτητα της. [Αυτος που δουλευει, αδιαφορει για το ιδιο το εργο του, για το σκοπο του εργου, αλλα και για τον αγοραστη αυτου του εργου.] …Δουλεια σημαινει μονο ‘‘κερδιζω λεφτα’’· …το σκαψιμο, η τυπογραφια και η ζαχαροπλαστικη ειναι διαφορετικες δραστηριοτητες, αλλα και οι τρεις ειναι ‘‘δουλειες’’ υπο την καπιταλιστικη κοινωνια… [η δημιουργια, η ουσια της ζωης, καταντα ‘‘δουλειά’’, πουλημενη δραστηριοτητα, μεσο για να ‘‘κερδισουμε λεφτα’’, οδυνηρο μεσο επιβιωσης]…
…Η πουλημενη δραστηριοτητα γινεται ιδιοκτησια του αγοραστη, τιθεται υπο τον ελεγχο του αγοραστη… [Το δικο μου εργο γινεται ξενο προς εμενα, γινεται ιδιοκτησια ενος αλλου, του αγοραστη- ιδιοκτητη.] …Ετσι η ζωη ενος ανθρωπου, τα επιτευγματα του, η προσφορα του στη ζωη της ανθρωποτητας, δεν υποβιβαζονται απλως σε δουλειά, οδυνηρη προϋποθεση της επιβιωσης, αλλα και αποξενωνονται απο το δημιουργο, γινονται εργα του αγοραστη. Στην καπιταλιστικη κοινωνια, οι αρχιτεκτονες, οι μηχανικοι, οι εργαζομενοι, δεν ειναι δημιουργοι· δημιουργος ειναι ο καπιταλιστης που τους πληρωνει… τα επιτευγματα τους γινονται ιδιοκτησια του…
…Εφοσον η καπιταλιστικη παραγωγη ειναι εμπορευματικη παραγωγη, ειναι ψευδης ο ισχυρισμος οτι σκοπος αυτης της διαδικασιας ειναι η ικανοποιηση των ανθρωπινων αναγκων. Ειναι εκλογικευση και απολογια. Η ‘‘ικανοποιηση των ανθρωπινων αναγκων’’ δεν ειναι σκοπος ουτε του καπιταλιστη ουτε του εργατη, δεν ειναι καν αποτελεσμα της διαδικασιας παραγωγης.
Ο εργατης πουλα την εργατικη του δυναμη για να παρει ενα μισθο. Του ειναι αδιαφορο το περιεχομενο της συγκεκριμενης παραγωγης. Χωρις μισθο δεν προκειται να δουλεψει για τον καπιταλιστη, αδιαφορο ποσες ανθρωπινες αναγκες θα ικανοποιησουν τα προϊοντα του εργοδοτη.
Ο καπιταλιστης αγοραζει εργατικη δυναμη και τη χρησιμοποιει στην παραγωγη εμπορευματων, πωλησιμων προϊοντων. Αδιαφορει για τις συγκεκριμενες ιδιοτητες των προϊοντων, οπως αδιαφορει και για τις αναγκες των ανθρωπων. Ενδιαφερεται μονο για το υψος των τιμων που μπορει να πουλησει, την ποσοτητα των προϊοντων που οι οι ανθρωποι ‘‘χρειαζονται’’ να αγορασουν, και για πώς θα καταφερει να τους χειραγωγησει να ‘‘χρειαζονται’’ περισσοτερα, μεσω της προπαγανδας και του ψυχολογικου εθισμου. Σκοπος του καπιταλιστη ειναι να ικανοποιησει τη δικη του αναγκη μεγιστοποιησης και αναπαραγωγης του Κεφαλαιου, και αποτελεσμα της διαδικασιας ειναι η διευρυμενη αναπαραγωγη της μισθωτης δουλείας και του Κεφαλαιου (πραγμα που δεν ειναι ‘‘ανθρωπινες αναγκες’’)…
…Αυτος που δουλευει, αγοραζει με το μισθο του εμπορευματα για να συντηρηθει, για να αναπληρωσει την ζωτικη του ενεργεια, για να συνεχισει να την πουλα… Καταναλωνει και θαυμαζει παθητικα τα προϊοντα της ανθρωπινης δραστηριοτητας, σαν θεαματα… Τα εμπορευματα, τα θεαματα, τον καταναλωνουν… καταναλωνεται απο τα πραγματα… Με αυτη την εννοια, οσο περισσοτερα εχει, τοσο λιγοτερο ειναι… Δεν ζει ως ενεργος παραγων που μετασχηματιζει τον κοσμο. Αλλα ως ανημπορος, ανικανος θεατης, ισως να αποκαλει ‘‘ευτυχια’’ αυτη την κατασταση παθητικου θαυμασμου, και εφοσον η δουλεια ειναι οδυνηρη, ισως να επιθυμει να ειναι ‘‘ευτυχης’’, δηλαδη αδρανης ολη του τη ζωη (μια κατασταση παρομοια με το να γεννηθεις νεκρος)…»
πηγή
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου