ΦΑΡΜΑΚΟΝΗΣΙ Αιγαίου πελάγους: Κάρες και Λέλεγες 2014 μ.Χ. 
“Κανένας άνθρωπος δεν είναι απομονωμένο νησί, δεν είναι αυτάρκης,
Ο καθένας αποτελεί μέρος του σύμπαντος, μέρος του συνόλου…
O θάνατος κάθε ανθρώπου παίρνει κάτι κι από μένα,
γιατί κι εγώ ανήκω στην ανθρωπότητα.
Γι’ αυτό ποτέ να μη ρωτάς: “για ποιον χτυπά η καμπάνα”
Eίναι για σένα που χτυπά,
χτυπάει και για σένα”.
(John Donne, Λονδίνο 1572 – 1631 Άγγλος ποιητής, ιεροκήρυκας και ίσως και προφήτης)
“Υπάρχει ένα σαπιοκάραβο ονόματι “ΕΛΛΑΣ” έτοιμο να αναποδογυρίσει καθώς σέρνεται με ταχύτητα πάνω στα βράχια από το ρυμουλκό “ΕΥΡΩΠΗ”. Απελπισμένοι οι επιβάτες του προσπαθούν να ανέβουν στο πλοιάριο διάσωσης που ονομάζεται “ΑΠΑΓΚΙΣΤΡΩΣΗ” αλλά οι λιμενόμπατσοι τους ξαναρίχνουν στη θάλασσα. Οι επιβαίνοντες στα άλλα πλοία φωνάζουν πως δε θα πληρώσουν τα έξοδα της διάσωσης. Όσοι γλιτώσουν, με δάκρυα στα μάτια θα μοιρολογάνε για τους χαμένους αυτής της ναυτικής κρίσης”
…………………………………………………………
Θα έλεγα, να δούμε με μια πιο διευρυμένη οπτική, τη ναυτική αυτή τραγωδία του “Φαρμακονησίου”:
Ας υποθέσουμε προς στιγμήν, ότι το σαπιοκάραβο δεν είναι η ελληνική μαούνα, αλλά ένα υπερωκεάνειο ονόματι «ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ», που έχει καθελκυστεί εδώ και μερικές δεκαετίες και σήμερα βρίσκεται σε προχωρημένη και γενικευμένη παρασιτική και σηπτική κρίση.
Πλέει όρτσα στον καιρό, στη πιο εκπληκτική δηλαδή πλεύση, με το σκάφος να γέρνει πολύ, τα πανιά να τραβούν τα ξάρτια, να πιέζεται το κατάρτι και να βουτάει με αφρούς στο κύμα η πλώρη, βρέχοντας το κατάστρωμα και το πλήρωμα. Οι επιβάτες της μεσαίας θέσης έχουν απωλέσει την ευστάθειά τους, κλονίζονται επικίνδυνα πάνω στο κλυδωνιζόμενο σκάφος, ενώ πολλοί βρίσκονται κρεμασμένοι από τις κουπαστές ή έχουν ποντιστεί ήδη στην τρικυμιώδη θάλασσα.
Φαίνεται ότι η ασφαλέστερη αυτή πλεύση, εξασφαλίζει ασφάλεια μόνο για τον καπετάνιο και τους ανώτερους αξιωματικούς. Αν και άκρως εντυπωσιακή, υστερεί σε ταχύτητα, δηλαδή το σκάφος επιβραδύνει, αλλά κάτω από αυτή την διοίκηση δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά γιατί τη συγκεκριμένη διεύθυνση πλεύσης, την επιβάλλουν τα επικρατούντα φυσικά εμπόδια και η κατεύθυνση του ανέμου.
Προκειμένου λοιπόν, να ανταπεξέλθει στον αναβρασμό (κοχλασμό) των κυμάτων από την όξυνση των αντιθέσεών του, θέτει υπό κίνηση όλα τα βαριά του ρυμουλκά (“Ευρώπη”, “ΗΠΑ”, “Ιαπωνία”, “Κίνα”, “Ρωσία” κλπ) που παρατάσσονται σε διάταξη μάχης και εξοπλίζονται για την εν εξελίξει “αναγνωριστική”, αλλά και την επερχόμενη, αργά ή γρήγορα, καθοριστική σύγκρουση.
Πετάνε στη θάλασσα (κοινώς αδειάζουν) τα βαρίδια τους, συγκεντρώνουν και ελέγχουν τα καύσιμά τους και το παγκόσμιο χρήμα, θωρακίζουν τα νομίσματά τους και τις εμπορικές τους συμφωνίες, εξοπλίζουν και επιθεωρούν τους ενδιάμεσους ανεφοδιαστικούς σταθμούς και προβαίνουν σε, όλων των πιθανών συνδυασμών, τους επιμέρους προσωρινούς συνασπισμούς κρατών και ολοκληρώσεων.
Tο θέμα δεν είναι μόνο ή κυρίως εθνικό ή μεσογειακό. Το θέμα ίσως δεν είναι ακόμη-ακόμη και μόνο ταξικό. Το θέμα είναι εργατικό, διεθνιστικό, πανευρωπαϊκό, παγκόσμιο, πλανητικό, αλληλέγγυο, συλλογικό, υπαρξιακό, πανανθρώπινο και ανθρωπιστικό και εξαιρετικά κατ-επείγον.
Δεν είναι προτιμότερο, από τις “πλεύσεις”, τις τόσο επικίνδυνες, να μπορούσαμε καλύτερα και πιο ευχάριστα ίσως, να μιλήσουμε για “ρεύσεις”, που τυχαίνει να είναι σαφώς πιο ανώδυνες και συνδυασμένες ταυτοχρονιστί και με “Όνειρα”; Δεν είναι προτιμότερο να επενδύσουμε την εξώφληση του δυσβάσταχτου και άδικου Χρέους, όχι στην ληστρική χρηματιστική ολιγαρχία αλλά στην λαϊκή κυριαρχία; Δεν είναι προτιμότερο να αφήσουμε πίσω μας την ταξική Προϊστορία για να ξεχυθούμε ελεύθεροι στην Ιστορία της Ουτοπιας;
Αυτό όμως, φαίνεται να εξαρτάται, από το με πόσο ήσυχη συνείδηση πλαγιάζουμε, πόσο ανεπτυγμένη διορατικότητα και δράση διαθέτουμε, από το αν έχουμε βιώσει ήδη ή έστω αντιληφθεί πλήρως, τον επελαύνοντα Εφιάλτη, με το φαιό πρόσωπο και την αιματηρή του όψη, που με τρόπο τεκμηριωμένο μαθηματικά (για να μην πούμε ντετερμινιστικά και ιστορικά) δεν πρόκειται να αφήσει τίποτα το όρθιο, στο πέρασμά του, συλλογικό είτε ατομικό, (ας μην έχουμε αυταπάτες ως προς αυτό), ούτε σαν φυσική υπόσταση, ούτε σαν ενδεχομενική λύση.
Μήπως θα έπρεπε να προτιμήσουμε από όλα αυτά, την “συνεύρεσή” μας στα -έστω και διστακτικά- κυοφορούμενα διονυσιακά συλλογικά κοινωνικά δίκτυα -”όργια”, του “Aρώματος” του Patrick Suskind, αφιέμενοι και παρασυρόμενοι από την μάγευση οποιασδήποτε γνήσιας ερυθράς οσμής (έναντι μιας παρόμοιας απώλειας της όσφρησης), “όργια” που σαφώς -κατά τον ιστορικό συγγραφέα- “προηγούνται” του καθολικού κανιβαλισμού, του τέλους της Ιστορίας;
Ενός τέλους, μιας εγγυημένης ανθρωποφαγίας, τόσο για τον ήρωα του, τον Ζαν Μπατίστ-Γκρενούϊγ, όσο και για τους πεινασμένους “λύκους” (homo homini lupus) που παραμονεύουν άπραγοι στη φωτιά, ευελπιστώντας μάταια, μέσα από μια κλασικά αθεράπευτη “επιστροφή” τους, στις σκόπιμα καλλιεργημένες ψευδαισθήσεις, του τύπου:
«Οι άνθρωποι γύρισαν στις δουλειές τους, ξαναβρήκαν τον ύπνο τους, κοίταζαν τα συμφέροντά τους, το σωστό και το δίκαιο»…
To Κακό (το σύνολο των σχέσεων που κάνουν τον άνθρωπο ένα όν ταπεινωμένο, υποδουλωμένο, εγκαταλελειμμένο, περιφρονημένο) και το ριζικό Κακό (αυτό που εξολοθρεύει τις ρίζες του ανθρώπου –από τα Άουσβιτς, στα Αμπού Γκράμου, στα Γκουαντάναμο, στις φυλακές, στα στρατόπεδα εγκλεισμού των μεταναστών) ανάγεται σύμφωνα με την Χάννα Αρέντ, στη «μηχανική συμπεριφορά μιας ιεραρχημένης πυραμίδας κοινών υπαλλήλων κάτω από ορισμένες συνθήκες»
Δηλαδή:
- Ο οπλίτης απλά υπάκουσε τον αξιωματικό του
- Ο αξιωματικός απλά υπάκουσε τον στρατηγό του
- O στρατηγός στον χρηματιστή του, ο χρηματιστής του στην καπιταλιστική νομοτέλεια
- Ο μηχανοδηγός έκανε απλά τη δουλειά του οδηγώντας την μηχανάμαξα. στο Άουσβιτς,
- Ο φορτωτής σωμάτων έκανε απλά τη δουλειά του, στοιβάζοντας Εβραίους, κομμουνιστές, φιλελεύθερους, ψυχασθενείς και ομοφυλόφιλους στα βαγονέτα μεταφοράς στο Μπέλσεν
- Ο ηλεκτρολόγος έκανε απλά τη δουλειά του, σηκώνοντας τους διακόπτες στο Μαουτχάουζεν
Φαίνεται όμως να είναι κάτι ακόμα βαθύτερο:
Οι μικροαστικές μάζες με τις διαψευσμένες προσδοκίες, την εθνική και προσωπική ταπείνωση, το χαμηλό πνευματικό επίπεδο, τα υψηλά πλασματικα φαντασιακά του χρηματιστικού πλεονάσματος και του εύκολου κέρδους, οι αποξενωμένες, εξατομικευμένες και αναισθητοποιημένες από κάθε αίσθηση σύγχρονες αυτές υπάρξεις, με τους νεκρωμένους νευρώνες από την εικονική high tech πραγματικότητα και από την fun-entertainment διασκέδαση, (τις αποβλέπουσες στο παρόν, για το παρόν και μόνο), οι α-πολίτικοι και απο-ιδεολογικοποιημένοι, αλλότριοι άνθρωποι, οι εξοικειωμένοι με το Κακό, που έχει τη συνήθεια σχεδόν πάντοτε να συμβαίνει μακριά, αλλού και σε Άλλους, Αυτός, ο ναρκισσιστικά επιδεικνυόμενος και υποτασσόμενος με χριστιανική ευλάβεια απέναντι στον Νόμο, το Κράτος και στον κάθε Αρχηγό-Φύρερ του κράτους, ο “παραδοσιακός μέσος ανθρωπάκος”, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ο Πλησίον, σε αυτές τις τραγικά επίκαιρες συνθήκες, μεταμορφώνεται σταδιακά – καφκικά, στο Τέρας, που δεν γνωρίζει Πλησίον και έτσι απολύτως λογικά αιτιολογεί και αύριο (αν θα υπάρξει) θα δικαιολογεί την συνήχηση της “Ωδής στη Χσρά” του Μπετόβεν με τις σπαρακτικές κραυγές της εκφυλισμένης ανθρωπότητας στα νεο-ναζιστικά κρεματόρια.
Θα το επιτρέψουμε;
Ιt’s your choice
C’ est votre choix
A voi la scelta
Sie haben die Wahl…
Υ.Γ.1 Σε ένα “απαγορευμένο” φυλλάδιο αναφέρει σχετικά με τις νεκρωμένες αισθήσεις, το εξής αντίδοτο:
Φαίνεται έτσι καθαρά, στη δική του γλώσσα (του φυλλαδίου), ότι ο “έρωτας”, με τη διευρυμένη φροϋδική έννοια, βρίσκεται σε μια διαρκή και ανειρήνευτη πάλη με τον “θάνατο”. Μια “διαρκής επανάσταση”, με διαλεκτικούς όρους, μέσα στην ιστορία και δια μέσου της ιστορίας, ενάντια σε κάθε τι που αποβλέπει στην “ολοκλήρω-ση/-τισμό”.
Όλα δείχνουν ότι βρισκόμαστε σε μια ιστορική επανάληψη του 1929-1939 και στο χέρι μας, αποκλειστικά και μόνο, είναι δια μέσου των ενωμένων λαών της Ευρώπης, των ενωμένων έκπτωτων αγγέλων του Κόσμου, να οδηγηθούμε σε ένα νικηφόρο αυτή τη φορά 1848. Μια ιστορική ευκαιρία που προσφέρεται μόνο κάθε 50-60 χρόνια για μια μόνο φορά, στη ζωή μας και ίσως στη παρούσα φάση και την τελευταία.
Υ.Γ. 2 Δεν νομίζω ότι, μετά τα παραπάνω, έχω κάτι περισσότερο ή κάτι διαφορετικά ειπωμένο, να πω, τουλάχιστον, επί του θέματος ή επί του παρόντος. Θα δείξει. Όλα είναι ανοιχτά όπως και η κοινωνία, εκεί θα συμφωνήσω με τον Popper.
Ο καθένας αποτελεί μέρος του σύμπαντος, μέρος του συνόλου…
O θάνατος κάθε ανθρώπου παίρνει κάτι κι από μένα,
γιατί κι εγώ ανήκω στην ανθρωπότητα.
Γι’ αυτό ποτέ να μη ρωτάς: “για ποιον χτυπά η καμπάνα”
Eίναι για σένα που χτυπά,
χτυπάει και για σένα”.
(John Donne, Λονδίνο 1572 – 1631 Άγγλος ποιητής, ιεροκήρυκας και ίσως και προφήτης)
(1) Απ΄ αφορμή τις “πλεύσεις” ενός σαπιοκάραβου ονόματι “ΕΛΛΑΣ”…
“Υπάρχει ένα σαπιοκάραβο ονόματι “ΕΛΛΑΣ” έτοιμο να αναποδογυρίσει καθώς σέρνεται με ταχύτητα πάνω στα βράχια από το ρυμουλκό “ΕΥΡΩΠΗ”. Απελπισμένοι οι επιβάτες του προσπαθούν να ανέβουν στο πλοιάριο διάσωσης που ονομάζεται “ΑΠΑΓΚΙΣΤΡΩΣΗ” αλλά οι λιμενόμπατσοι τους ξαναρίχνουν στη θάλασσα. Οι επιβαίνοντες στα άλλα πλοία φωνάζουν πως δε θα πληρώσουν τα έξοδα της διάσωσης. Όσοι γλιτώσουν, με δάκρυα στα μάτια θα μοιρολογάνε για τους χαμένους αυτής της ναυτικής κρίσης”
…………………………………………………………
Θα έλεγα, να δούμε με μια πιο διευρυμένη οπτική, τη ναυτική αυτή τραγωδία του “Φαρμακονησίου”:
Ας υποθέσουμε προς στιγμήν, ότι το σαπιοκάραβο δεν είναι η ελληνική μαούνα, αλλά ένα υπερωκεάνειο ονόματι «ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ», που έχει καθελκυστεί εδώ και μερικές δεκαετίες και σήμερα βρίσκεται σε προχωρημένη και γενικευμένη παρασιτική και σηπτική κρίση.
Πλέει όρτσα στον καιρό, στη πιο εκπληκτική δηλαδή πλεύση, με το σκάφος να γέρνει πολύ, τα πανιά να τραβούν τα ξάρτια, να πιέζεται το κατάρτι και να βουτάει με αφρούς στο κύμα η πλώρη, βρέχοντας το κατάστρωμα και το πλήρωμα. Οι επιβάτες της μεσαίας θέσης έχουν απωλέσει την ευστάθειά τους, κλονίζονται επικίνδυνα πάνω στο κλυδωνιζόμενο σκάφος, ενώ πολλοί βρίσκονται κρεμασμένοι από τις κουπαστές ή έχουν ποντιστεί ήδη στην τρικυμιώδη θάλασσα.
Φαίνεται ότι η ασφαλέστερη αυτή πλεύση, εξασφαλίζει ασφάλεια μόνο για τον καπετάνιο και τους ανώτερους αξιωματικούς. Αν και άκρως εντυπωσιακή, υστερεί σε ταχύτητα, δηλαδή το σκάφος επιβραδύνει, αλλά κάτω από αυτή την διοίκηση δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά γιατί τη συγκεκριμένη διεύθυνση πλεύσης, την επιβάλλουν τα επικρατούντα φυσικά εμπόδια και η κατεύθυνση του ανέμου.
Προκειμένου λοιπόν, να ανταπεξέλθει στον αναβρασμό (κοχλασμό) των κυμάτων από την όξυνση των αντιθέσεών του, θέτει υπό κίνηση όλα τα βαριά του ρυμουλκά (“Ευρώπη”, “ΗΠΑ”, “Ιαπωνία”, “Κίνα”, “Ρωσία” κλπ) που παρατάσσονται σε διάταξη μάχης και εξοπλίζονται για την εν εξελίξει “αναγνωριστική”, αλλά και την επερχόμενη, αργά ή γρήγορα, καθοριστική σύγκρουση.
Πετάνε στη θάλασσα (κοινώς αδειάζουν) τα βαρίδια τους, συγκεντρώνουν και ελέγχουν τα καύσιμά τους και το παγκόσμιο χρήμα, θωρακίζουν τα νομίσματά τους και τις εμπορικές τους συμφωνίες, εξοπλίζουν και επιθεωρούν τους ενδιάμεσους ανεφοδιαστικούς σταθμούς και προβαίνουν σε, όλων των πιθανών συνδυασμών, τους επιμέρους προσωρινούς συνασπισμούς κρατών και ολοκληρώσεων.
Tο θέμα δεν είναι μόνο ή κυρίως εθνικό ή μεσογειακό. Το θέμα ίσως δεν είναι ακόμη-ακόμη και μόνο ταξικό. Το θέμα είναι εργατικό, διεθνιστικό, πανευρωπαϊκό, παγκόσμιο, πλανητικό, αλληλέγγυο, συλλογικό, υπαρξιακό, πανανθρώπινο και ανθρωπιστικό και εξαιρετικά κατ-επείγον.
(2) …ας νοσταλγήσουμε καλύτερα τις “ρεύσεις” μιας χαμένης παιδικής αθωότητας…
Δεν είναι προτιμότερο, από τις “πλεύσεις”, τις τόσο επικίνδυνες, να μπορούσαμε καλύτερα και πιο ευχάριστα ίσως, να μιλήσουμε για “ρεύσεις”, που τυχαίνει να είναι σαφώς πιο ανώδυνες και συνδυασμένες ταυτοχρονιστί και με “Όνειρα”; Δεν είναι προτιμότερο να επενδύσουμε την εξώφληση του δυσβάσταχτου και άδικου Χρέους, όχι στην ληστρική χρηματιστική ολιγαρχία αλλά στην λαϊκή κυριαρχία; Δεν είναι προτιμότερο να αφήσουμε πίσω μας την ταξική Προϊστορία για να ξεχυθούμε ελεύθεροι στην Ιστορία της Ουτοπιας;
Αυτό όμως, φαίνεται να εξαρτάται, από το με πόσο ήσυχη συνείδηση πλαγιάζουμε, πόσο ανεπτυγμένη διορατικότητα και δράση διαθέτουμε, από το αν έχουμε βιώσει ήδη ή έστω αντιληφθεί πλήρως, τον επελαύνοντα Εφιάλτη, με το φαιό πρόσωπο και την αιματηρή του όψη, που με τρόπο τεκμηριωμένο μαθηματικά (για να μην πούμε ντετερμινιστικά και ιστορικά) δεν πρόκειται να αφήσει τίποτα το όρθιο, στο πέρασμά του, συλλογικό είτε ατομικό, (ας μην έχουμε αυταπάτες ως προς αυτό), ούτε σαν φυσική υπόσταση, ούτε σαν ενδεχομενική λύση.
Μήπως θα έπρεπε να προτιμήσουμε από όλα αυτά, την “συνεύρεσή” μας στα -έστω και διστακτικά- κυοφορούμενα διονυσιακά συλλογικά κοινωνικά δίκτυα -”όργια”, του “Aρώματος” του Patrick Suskind, αφιέμενοι και παρασυρόμενοι από την μάγευση οποιασδήποτε γνήσιας ερυθράς οσμής (έναντι μιας παρόμοιας απώλειας της όσφρησης), “όργια” που σαφώς -κατά τον ιστορικό συγγραφέα- “προηγούνται” του καθολικού κανιβαλισμού, του τέλους της Ιστορίας;
Ενός τέλους, μιας εγγυημένης ανθρωποφαγίας, τόσο για τον ήρωα του, τον Ζαν Μπατίστ-Γκρενούϊγ, όσο και για τους πεινασμένους “λύκους” (homo homini lupus) που παραμονεύουν άπραγοι στη φωτιά, ευελπιστώντας μάταια, μέσα από μια κλασικά αθεράπευτη “επιστροφή” τους, στις σκόπιμα καλλιεργημένες ψευδαισθήσεις, του τύπου:
«Οι άνθρωποι γύρισαν στις δουλειές τους, ξαναβρήκαν τον ύπνο τους, κοίταζαν τα συμφέροντά τους, το σωστό και το δίκαιο»…
(3) …και ας στοχαστούμε λίγο “Ποιητικά” περί Κακού και ριζικού Κακού
(μαζί με τους Σάββα Μιχαήλ, Χάννα Αρέντ, Βάλτερ Μπένγιαμιν, Κάρλ Μαρξ, Ζιλ Λιποβετσκί, Αλαιν Ρενώ και άλλους εμπνευστές μου)To Κακό (το σύνολο των σχέσεων που κάνουν τον άνθρωπο ένα όν ταπεινωμένο, υποδουλωμένο, εγκαταλελειμμένο, περιφρονημένο) και το ριζικό Κακό (αυτό που εξολοθρεύει τις ρίζες του ανθρώπου –από τα Άουσβιτς, στα Αμπού Γκράμου, στα Γκουαντάναμο, στις φυλακές, στα στρατόπεδα εγκλεισμού των μεταναστών) ανάγεται σύμφωνα με την Χάννα Αρέντ, στη «μηχανική συμπεριφορά μιας ιεραρχημένης πυραμίδας κοινών υπαλλήλων κάτω από ορισμένες συνθήκες»
Δηλαδή:
- Ο οπλίτης απλά υπάκουσε τον αξιωματικό του
- Ο αξιωματικός απλά υπάκουσε τον στρατηγό του
- O στρατηγός στον χρηματιστή του, ο χρηματιστής του στην καπιταλιστική νομοτέλεια
- Ο μηχανοδηγός έκανε απλά τη δουλειά του οδηγώντας την μηχανάμαξα. στο Άουσβιτς,
- Ο φορτωτής σωμάτων έκανε απλά τη δουλειά του, στοιβάζοντας Εβραίους, κομμουνιστές, φιλελεύθερους, ψυχασθενείς και ομοφυλόφιλους στα βαγονέτα μεταφοράς στο Μπέλσεν
- Ο ηλεκτρολόγος έκανε απλά τη δουλειά του, σηκώνοντας τους διακόπτες στο Μαουτχάουζεν
Φαίνεται όμως να είναι κάτι ακόμα βαθύτερο:
Οι μικροαστικές μάζες με τις διαψευσμένες προσδοκίες, την εθνική και προσωπική ταπείνωση, το χαμηλό πνευματικό επίπεδο, τα υψηλά πλασματικα φαντασιακά του χρηματιστικού πλεονάσματος και του εύκολου κέρδους, οι αποξενωμένες, εξατομικευμένες και αναισθητοποιημένες από κάθε αίσθηση σύγχρονες αυτές υπάρξεις, με τους νεκρωμένους νευρώνες από την εικονική high tech πραγματικότητα και από την fun-entertainment διασκέδαση, (τις αποβλέπουσες στο παρόν, για το παρόν και μόνο), οι α-πολίτικοι και απο-ιδεολογικοποιημένοι, αλλότριοι άνθρωποι, οι εξοικειωμένοι με το Κακό, που έχει τη συνήθεια σχεδόν πάντοτε να συμβαίνει μακριά, αλλού και σε Άλλους, Αυτός, ο ναρκισσιστικά επιδεικνυόμενος και υποτασσόμενος με χριστιανική ευλάβεια απέναντι στον Νόμο, το Κράτος και στον κάθε Αρχηγό-Φύρερ του κράτους, ο “παραδοσιακός μέσος ανθρωπάκος”, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ο Πλησίον, σε αυτές τις τραγικά επίκαιρες συνθήκες, μεταμορφώνεται σταδιακά – καφκικά, στο Τέρας, που δεν γνωρίζει Πλησίον και έτσι απολύτως λογικά αιτιολογεί και αύριο (αν θα υπάρξει) θα δικαιολογεί την συνήχηση της “Ωδής στη Χσρά” του Μπετόβεν με τις σπαρακτικές κραυγές της εκφυλισμένης ανθρωπότητας στα νεο-ναζιστικά κρεματόρια.
Θα το επιτρέψουμε;
Ιt’s your choice
C’ est votre choix
A voi la scelta
Sie haben die Wahl…
Υ.Γ.1 Σε ένα “απαγορευμένο” φυλλάδιο αναφέρει σχετικά με τις νεκρωμένες αισθήσεις, το εξής αντίδοτο:
“Aς διατηρήσουμε την ηδονή της ανθρώπινης τυχαίας συνεύρεσης, χωρίς άδειασμα, στο κατώφλι του οργασμού, όσο περισσότερο μπορούμε, με τρόπο που μετά βίας να της επιτρέπουμε να σηκώνει κεφάλι, ίσα για να πάρει ανάσα”.
Φαίνεται έτσι καθαρά, στη δική του γλώσσα (του φυλλαδίου), ότι ο “έρωτας”, με τη διευρυμένη φροϋδική έννοια, βρίσκεται σε μια διαρκή και ανειρήνευτη πάλη με τον “θάνατο”. Μια “διαρκής επανάσταση”, με διαλεκτικούς όρους, μέσα στην ιστορία και δια μέσου της ιστορίας, ενάντια σε κάθε τι που αποβλέπει στην “ολοκλήρω-ση/-τισμό”.
Όλα δείχνουν ότι βρισκόμαστε σε μια ιστορική επανάληψη του 1929-1939 και στο χέρι μας, αποκλειστικά και μόνο, είναι δια μέσου των ενωμένων λαών της Ευρώπης, των ενωμένων έκπτωτων αγγέλων του Κόσμου, να οδηγηθούμε σε ένα νικηφόρο αυτή τη φορά 1848. Μια ιστορική ευκαιρία που προσφέρεται μόνο κάθε 50-60 χρόνια για μια μόνο φορά, στη ζωή μας και ίσως στη παρούσα φάση και την τελευταία.
Υ.Γ. 2 Δεν νομίζω ότι, μετά τα παραπάνω, έχω κάτι περισσότερο ή κάτι διαφορετικά ειπωμένο, να πω, τουλάχιστον, επί του θέματος ή επί του παρόντος. Θα δείξει. Όλα είναι ανοιχτά όπως και η κοινωνία, εκεί θα συμφωνήσω με τον Popper.
Ζαχαρίας Μανουράς
αρχιτέκτων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου