Η αναδίπλωση των ΗΠΑ και η πολιτική του στοχευόμενου. 
Από το 1991 και μετά , εμφανίστηκε το δυναμικό των ΗΠΑ, με αφορμή τον πόλεμο Ιράκ-Κουβέιτ , διαμορφώνοντας επί μια 20ετια σχεδόν την εικόνα , σε μια κατάσταση επιβολής της τάξης ως πλανητική αστυνομική δύναμη. Σε σημεία μάλιστα κατάφερε να υποσκελίσει κάθε άλλη δυναμική , ακόμα και αυτή των Εθνών , αντικαθιστώντας τους κυανόκρανους με τους US Marines.
Σήμερα ,βρισκόμαστε σε ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο των ΗΠΑ. Λόγοι κόστους σε ανθρώπινες ζωές και σε χρήμα (εμφανώς ιδιαίτερα μετά το πάγωμα αναχρηματοδότησης), έχουν αλλάξει την πολιτική τους , σαν υπερδύναμη.
Πλέον η εστίαση τους , θα είναι σε περιοχές «εθνικού συμφέροντος», όπου με κυρίως μεθόδους, παρασκηνιακών επιρροών θα προσπαθήσουν να επιβάλουν την όποια άποψη θεωρηθεί ως ικανοποιητικότερη για την αστερόεσσα. Για τις υπόλοιπες περιοχές θα υπάρχει πλέον μια απλή επίβλεψη καταστάσεων , αλλά στην ουσία θα υπάρξει μια παραχώρηση ελευθερίας κινήσεων , τόσο λόγω κόστους όπως προανέφερα παραπάνω, όπως και στην δηλωμένη πλέον θέληση πολλών στην ανεξαρτητοποίηση τους από τον Αμερικάνικο προστατευτικό μανδύα.
Σύμφωνα με τις σύγχρονες ειδήσεις τα στοιχεία για τα παραπάνω είναι πολλά. Ενδεικτικά να αναφέρω την αποφυγή αποστολής στρατιωτικών δυνάμεων σε περιοχές όπως είναι η Συρία, η Αίγυπτος, η αποχώρηση δυνάμεων από το Ιράκ και το Αφγανιστάν, ενώ είναι εμφανής και η κατάσταση του ΝΑΤΟ.
Σύμφωνα με τις δηλώσεις του Γ.Γ. του ΝΑΤΟ (Άσμουνσεν), ήδη η συμμαχία υποφέρει από την έλλειψη συνδρομής σε οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο από τους Ευρωπαίους, οδηγώντας πιθανότατα στην υποβάθμιση και πιθανόν διάλυση της. Οι ΗΠΑ , άλλωστε έχουν δηλώσει σε πολλά ΜΜΕ μέσω αξιωματούχων πως πλέον όλα τα κράτη πρέπει να συνεισφέρουν βάση καταστατικού στο συγκεκριμένο ποσοστό του ΑΕΠ τους (1,5-3% ). Παρόλα αυτά , αυτό δεν γίνεται με την δικαιολογία της οικονομικής κρίσης.
Την ίδια στιγμή , το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για το Δ.Ευρωπαϊκό κομμάτι είναι από ελάχιστο έως και ανύπαρκτο καθώς η δυναμική της Γερμανίας δείχνει να έχει θεωρήσει την εθνική πολιτική της , κύρια πολιτική της Ε.Ε. , αντικαθιστώντας την ένωση , σε μια συμμαχία υπό αυτήν. Αυτό επηρεάζει άμεσα την εικόνα των ΗΠΑ για την Ένωση όπου σύμφωνα με Kissinger & Brzezinski, η Ένωση πρέπει απλά να είναι ένας «διαχειριστικός θεσμός» που θα επιλύει τοπικά τις εθνικές διαφορές για να έχουν οι ΗΠΑ ουσιαστικά μόνο ένα αντιπρόσωπο/γραμμή πολιτική να συνομιλήσουν, χωρίς όμως αυτό να υπερκεράσει τα δικά τους εθνικά συμφέροντα.
Στο πλαίσιο αυτό λοιπόν και εφόσον η Ε.Ε. δείχνει να θέλει να αυτονομηθεί και ίσως και να εναντιωθεί σε πολιτικές των ΗΠΑ (βλ. διαφωνία ΔΝΤ και ΕΚΤ), οι ΗΠΑ θέλουν να αποσύρουν την στρατιωτική τους υποστήριξη , ως μέσο πίεσης ή αν θέλει κάποιος να το πει.. ως διάθεση τιμωρίας. Πιθανόν αυτό να αποτέλεσε και το κίνητρο για Γαλλία και Αγγλία, για τις κοινές στρατιωτικές εκπαιδεύσεις που υπέγραψαν βάση ειδικής συνθήκης.
Θέλοντας να φανώ λίγο αισιόδοξος ίσως αμέσως πιο ενδιαφέρον είναι πως και η χώρα μας προ ημερών , αποφάσισε να προτείνει το ίδιο στο Ισραήλ για λόγους κόστους, αφού μπορεί κάποιοι να είχαν γνώση των παραπάνω.
Έχοντας τώρα υπόψη όλα αυτά, είναι απλά φυσικό και λογικό επακόλουθο , κάποιος να αναρωτηθεί τι επιπτώσεις μπορεί να έχει μια τέτοια αναδίπλωση από τις ΗΠΑ , σε παγκόσμιο αλλά και ειδικότερα στο τοπικό επίπεδο που να αφορά και την Ελλάδα.
Το ΝΑΤΟ ως δημιουργία σαν συμμαχία/σύμφωνο, ήταν πάντα το αντίβαρο στις τότε Σοβιετικές διαθέσεις επεκτάσεις προς την Δυτική Ευρώπη. Όπως ανέφερα πριν κατά την σκέψη μου, η Δυτική Ευρώπη για πολλούς λόγους είναι μια περιοχή μειωμένης σημασίας , συγκριτικά πάντα με την Μεσόγειο και την Μέση Ανατολή για τις ΗΠΑ. Η αποχώρηση της πυραυλικής ομπρέλας από την Ευρώπη και η επικέντρωση της στην Ιταλία (δημοσίευμα στα Επίκαιρα την 10/10/2013) όπως και η εγκατάσταση πυραυλικών συστοιχιών στην Τουρκία, δείχνει ακριβώς αυτό.
Με τις κινήσεις αυτές υπάρχει έλεγχος των παράλιων της Β.Αφρικής (το νέο πεδίο ευκαιριών και επενδύσεων) καθώς και της Ν.Α. Μεσογείου (περιορίζοντας ουσιαστικά και τις δράσεις της Ρωσίας εκεί). Στον αντίποδα αφήνει τους Εταίρους της Ένωσης να υπερασπιστούν μόνοι τους πλέον τα σύνορα τους, αφαιρώντας τους το πλεονέκτημα της εύκολης άμυνας από τρίτη δύναμη.
Στον Ειρηνικό επίσης με τις πρόσφατες συμμαχίες με Αυστραλία και χώρες όπως η Ινδονησία, Ιαπωνία, μπορεί και επικεντρώνεται ακόμα περισσότερο στα συμφέροντα της , ελέγχοντας και την Κίνα αλλά και χώρες όπως το Πακιστάν και Ινδία.
Φυσικά μπορεί να γράψει κάποιος ολόκληρη ανάλυση σε μέγεθος Αλεξανδρινής περγαμηνής, για τις ειδικές συμμαχίες και τις συνεχώς μεταβαλλόμενες ισορροπίες ανά γεωγραφική περιοχή που οδηγεί αυτή η αλλαγή πολιτικής των ΗΠΑ, σε συνδυασμό με τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα των άλλων δυνάμεων.
Το σίγουρο είναι όμως μόνο ένα και δεδομένων των συνθηκών , ειδικά στην χώρα μας, καλό θα είναι να αντιληφθούμε πλήρως, πως οι ΗΠΑ πλέον δεν θα είναι ο πλανητικός αστυνόμος που γνωρίζαμε εκτός και αν κληθούν λόγω ΕΘΝΙΚΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΤΟΥΣ (βλ. ΑΟΖ και πετρέλαιο, π.χ. ), να γίνουν κάτι τέτοιο. Η πλανητική σκακιέρα, μόλις άλλαξε τρόπο παιχνιδιού και τακτική εφαρμογής του.
Αλέξανδρος Νίκλαν
Σύμβουλος Θεμάτων Ασφαλείας
www.geopolitics.com.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου