Από το «λεφτά υπάρχουν» στο «πετρέλαια υπάρχουν»

«Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν το αληθές» Διονύσιος Σολωμός

Γράφει ο Δ. Κωνσταντακόπουλος

«Eθνικό έγκλημα» χαρακτηρίζει, κορυφαίος οικονομικός παράγων, τον θόρυβο για τα «ελληνικά κοιτάσματα», σχολιάζοντας την έκθεση της Deutsche Bank για τους ελληνικούς υδρογονάνθρακες. Και συνεχίζει:

«Το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο. Το γνωρίζουν όλοι, όπως κι ότι ο ήλιος ανατέλλει από την ανατολή. Επιπλέον, το πρόγραμμα που ονομάζεται Μνημόνιο προκαλεί πρωτοφανή καταστροφή της ελληνικής οικονομίας, απειλώντας την επιβίωση του ελληνικού λαού και κράτους, αν όχι της ΕΕ. Δεν πρόκειται για υπόθεση, πρόκειται για κάτι αποδεδειγμένο με όλους τους τρόπους. Αυτά έχουν μεγάλη σημασία αν βρεθεί κυβέρνηση να ζητήσει άμεση διακοπή Μνημονίων, μερική διαγραφή χρέους ώστε να καταστεί βιώσιμο και έκτακτη ανθρωπιστική βοήθεια. Ακόμα κι αν δεν βρεθεί, όλοι ξέρουν ότι, αργά ή γρήγορα, το «ελληνικό» θα ξανασκάσει. Τώρα, έρχονται κυβέρνηση, Ντώυτσε Μπανκ και ΜΜΕ να πουν «έχουμε θησαυρό». Προσφέρουμε σοβαρό επιχείρημα για να αρνηθούν αλλαγή προγράμματος και σοβαρή μείωση χρέους!»

«’Οπου ακούς πολλά κεράσια…»

Η έκθεση δεν περιέχει κανένα νέο ή αξιόπιστο στοιχείο. Περιορίζεται να αναπαράγει τα ελληνικά «στοιχεία», που επεξεργάζονται οι «τρεις σωματοφύλακες» (Φώσκολος, Κονοφάγος, Λυγερός), υπό την καθοδήγηση του Λαζαρίδη, «στρατηγικού εγκεφάλου» του «Μνημονίου Β’», πιέζοντας τον Πρωθυπουργό να ανακηρύξει ΑΟΖ εδώ και τώρα. Προστατεύοντας την αξιοπιστία της, η τράπεζα διευκρινίζει ότι όλα είναι απλές ενδείξεις, δεν σημαίνουν ότι υπάρχουν κοιτάσματα.

Ο ελληνικός θόρυβος συντηρεί τον διεθνή και τον χρησιμοποιεί για να αντλήσει αξιοπιστία. Τα εμφανισθέντα «στοιχεία» είναι πρώτον, η γεωλογική ομοιότητα των λεκανών Ηροδότου και Λεβαντίνης. Αφού υπάρχει αέριο στη δεύτερη, μπορεί να υπάρχει και στην πρώτη. Σύμφωνα με το Εθνικό Ινστιτούτο Υδρογονανθράκων, που συνέστησαν οι πλείστοι αξιόλογοι ειδικοί της χώρας, η γεωλογική ομοιότητα είναι μία από εννέα ενδείξεις που πρέπει να πληρούνται, για να θεωρηθεί πιθανή η ύπαρξη κοιτασμάτων. Οι γεωτρήσεις είναι απαραίτητες για βεβαιότητες.

Σημειωτέον, η κυβέρνηση που ανέθεσε στους «τρεις σωματοφύλακες» την εθνική πολιτική σε τόσο κρίσιμο τομέα, δεν φρόντισε να στελεχώσει την εθνική αρχή υδρογονανθράκων, που νομοθετήθηκε πριν ένα χρόνο, και παραμένει στα χαρτιά. Η Ελλάδα διαθέτει άφθονους τυχοδιώκτες, όχι όμως κρατικό φορέα να ασχολείται επισήμως και υπεύθυνα με το θέμα.

Το δεύτερο «στοιχείο» είναι τα αποτελέσματα παρανόμων νορβηγικών ερευνών νοτίως της Κρήτης. Ως παράνομες δεν μπορούν παρά να είναι ατελείς, για να μη τους πάρουν χαμπάρι. Δεν γνωρίζουμε την αξιοπιστία τους, ούτε γιατί διοχετεύουν τα αποτελέσματα.

Κατά την κρατούσα «θεωρία», ισχυρές δυνάμεις μας εμπόδισαν στο παρελθόν να εκμεταλλευθούμε τον ορυκτό πλούτο. Αλλά τότε, γιατί οι ίδιες δυνάμεις μας σπρώχνουν τώρα να το κάνουμε κατεπειγόντως; ‘Η μήπως, η Ελλάδα δεν ήταν στο παρελθόν ανεξάρτητη, αλλά ανέκτησε, μαζί και το πολιτικό της προσωπικό, την εθνική ανεξαρτησία επί Μνημονίων-Δανειακών;

  Υπάρχει ‘Αγιος Βασίλης;

Παραμονές Χριστουγέννων, ένας ‘Αγιος Βασίλης, της ΑΟΖ και των πετρελαίων/αερίων, εμφανίζεται ενώπιον του εν απελπισία τελούντος ελληνικού λαού, που, πολύ φυσιολογικά, προσεύχεται να βρεθεί μια λύση στο δράμα του, ένας «θείος από την Αμερική», «από Μηχανής Θεός», να διακόψει τον εφιάλτη του, να του ξαναδώσει ελπίδα και προοπτική, κατά προτίμηση άκοπα κι ακίνδυνα. Ποιος δεν θάθελε ένα τέτοιο δώρο;

Την ίδια ανάγκη νοιώθει και η κυβέρνηση, που γνωρίζει ότι δεν έλυσε κανένα πρόβλημα με την τελευταία δόση, έστω κι αν προσπαθεί να πείσει εμάς και τον εαυτό της για το αντίθετο. ‘Εχει αποδειχθεί ιστορικά ότι κυβερνήσεις και καθεστώτα σε αδιέξοδο, τείνουν να γίνουν πολύ επικίνδυνα. Κανείς ‘Ελληνας δεν πρέπει να ξεχνάει την τραγική εμπειρία του 1974. Δεν είπε κάποιος στον Ιωαννίδη «πρόδωσε τη χώρα σου». Τούπαν «να η ευκαιρία να πραγματοποιήσεις τη μεγάλη ιδέα της ‘Ενωσης». Και την πραγματοποίησε: ένωσε την Τουρκία με την Κερύνεια.

Ο κ. Σαμαράς κατάλαβε κάποια στιγμή την παγίδα και, παρόλο που τελείως ανακριβώς δήλωνε προεκλογικά στην «Καθημερινή» ότι «απαιτείται η ανακήρυξη ΑΟΖ για την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων», έδωσε εντολή να σταματήσει η υπερπροβολή της ΑΟΖ από τα τηλεοπτικά σποτάκια. Αλλά ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται, ιδίως τελών υπό τη διαρκή πίεση του λόμπυ της ΑΟΖ και των πετρελαίων και του βομβαρδισμού για τους αμύθητους θησαυρούς νοτίως της Κρήτης (από πίσω έρχεται και το τρίγωνο «Κάσος-Κάρπαθος-Καστελόριζο, δεν πολυπροβάλλεται όμως για να μη φοβίσει). Το λόμπυ όμως, ή τουλάχιστον οι γεωπολιτικοί του φίλοι, έχουν δική τους ατζέντα και δεν είναι η σωτηρία μας.

Αν οι προθέσεις του ‘Αη Βασίλη ήταν καλές, δεν θα βρισκόταν στην ανάγκη να χρησιμοποιήσει τόσα ψέμματα. Ζούμε δυστυχώς στη χώρα του Καματερού και της «φαιδράς πορτοκαλέας», όπου «είσαι ότι δηλώσεις» (Τσαρούχης). Νομίζουμε ότι είμαστε πανέξυπνοι και μάγκες κι έτσι καταστραφήκαμε. Θα χρειαζόμαστε βιβλίο, όχι άρθρο, για να καταγράψουμε το βουνό από ανακρίβειες, ατεκμηρίωτους ισχυρισμούς, βάναυσες παραβιάσεις κάθε επιστημονικής δεοντολογίας και ξεγυρισμένες απάτες πάνω στις οποίες στήθηκε η ιστορία της «ΑΟΖ και των πετρελαίων».

  Τα τρία βασικότερα ψέμματα είναι τα ακόλουθα:
  Α. «Σαουδική Αραβία»
«Υπάρχουν αμύθητοι ενεργειακοί πόροι, ικανοί να λύσουν το ελληνικό πρόβλημα».

Για τους λόγους που προαναφέραμε, δεν γνωρίζουμε αν οι πόροι υπάρχουν, ούτε πόσοι είναι. Πιθανολογούμε ότι υπάρχουν, όχι ότι είμαστε Σαουδική Αραβία. Ο αισιόδοξος κ. Μανιάτης εικάζει έναν πόρο 150 δις, σε τριάντα χρόνια, διατηρώντας πάσα επιφύλαξη. Αν υπάρχει, είναι σημαντικός, ανεπαρκής όμως για την αντιμετώπιση του χρέους.
Η χώρα καταστρέφεται τώρα, δεν αντέχει να περιμένει δέκα χρόνια να διαπιστώσει τι πόρους έχει να τη βγάλουν από την κρίση. Αγοράζω λαχεία, αλλά δε σκέφτηκα ποτέ να ξοδέψω εκεί όλο το μισθό μου.

Β. Σε ποιόν ανήκουν τα κοιτάσματα και που θα πάνε τα λεφτά;

Η χώρα τελεί σε κατάσταση εξωτερικού οικονομικού καταναγκασμού για την αποπληρωμή μη βιώσιμου χρέους. Οι φυσικοί της πόροι είναι δεσμευμένοι από τις Δανειακές. Αν η Ελλάδα ήταν επιχείρηση και όχι κράτος, θα είχε διακανονίσει το χρέος της ή θα πήγαινε στο άρθρο 99, τον Μάιο 2010. Η Ελλάδα πήρε ένα τεράστιο δάνειο και ανέλαβε την υποχρέωση να πληρώσει κανονικά τα χρέη της. Για να εξυπηρετήσει μη βιώσιμο χρέος υποχρεώνεται να δίνει όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πλούτου της στους πιστωτές, προκαλώντας διαρκή ύφεση και γενική, κοινωνική-κρατική αποδιοργάνωση, τροφοδοτώντας αμφιβολίες για το μέλλον και το ευρώ, που αποτρέπουν κάθε επένδυση. Αυτό είναι η «δίνη θανάτου».

Αν το χρέος ήταν βιώσιμο, ο εξορυσσόμενος πλούτος και οι θυσίες θα μπορούσαν να πιάσουν τόπο ξεχρεώνοντάς μας, έστω φτωχότερους. Η παρούσα διαδικασία είναι αυτή που ακολουθούσαν οι τσιφλικάδες μετατρέποντας τους ελεύθερους αγρότες σε δουλοπάροικους, χρεώνοντάς τους και υποθηκεύοντας τα χτήματά τους. Υπό παρόμοιες συνθήκες, η εξόρυξη του ορυκτού πλούτου ισοδυναμεί με λεηλασία, αρπαγή του τελευταίου οικονομικού χαρτιού που έχει η χώρα.

Η ελληνική κυβέρνηση υπέγραψε επίσης δανειακή σύμβαση από την οποία ανακύπτει ο κίνδυνος εκτελέσεως απαιτήσεων των πιστωτών σε βάρος της όλης δημόσιας περιουσίας, παραιτούμενη κάθε ασυλίας εθνικής κυριαρχίας και υπάγοντας το χρέος στη δικαιοδοσία αγγλικού δικαίου και διεθνών δικαστηρίων. ‘Εκτοτε, συνεχίζει να υπογράφει ότι της βάζουν στο χέρι, εισάγοντας το νομικό πλαίσιο μιας «αποικίας χρέους». Ο ελληνικός λαός οφείλει να προστατεύσει την περιουσία του, όχι να διευκολύνει την αρπαγή της.

Γ. Επικίνδυνα ψέμματα για την ΑΟΖ

«Η ανακήρυξη ΑΟΖ χρειάζεται για την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων»Είναι το πιο τερατώδες ψέμμα. Η κυριότητα των υδρογονανθράκων εξασφαλίζεται με την υφαλοκρηπίδα. Αυτό που χρειάζεται είναι η οριοθέτηση, είτε υφαλοκρηπίδας, είτε ΑΟΖ - και με την Τουρκία ειδικά προσκρούει στις γνωστές δυσκολίες. Στις 13.6.2012 γράψαμε αναλυτικό άρθρο για όλες τις σχετικές ανακρίβειες στην εφημερίδα «Η Ελλάδα αύριο». ‘Εκτοτε, την ίδια άποψη υποστήριξαν σχεδόν όλοι οι πανεπιστημιακοί ειδικοί (Περράκης, Ροζάκης, Συρίγος, Τσάλτας, μεταξύ άλλων). Το μόνο που μπορεί ενδεχομένως να βοηθήσει η ανακήρυξη (αλλά πάλι χρειάζεται οριοθέτηση) είναι στην εγκατάσταση πλωτών νησίδων άντλησης, αλλά δε φτάσαμε καν εκεί. Η ανακήρυξη ΑΟΖ είναι πιθανότατα χρήσιμη στα στρατηγικά-οικονομικά σχέδια του Ισραήλ, αυτό όμως δεν αφορά εμάς.

Η Ελλάδα έπρεπε ίσως να ανακηρύξει ΑΟΖ από το 1996. Αλλά είναι άραγε σκόπιμο να ανοίξει όποια ανοιχτή εκκρεμότητα έχει με την Τουρκία, σε μια περίοδο πρωτοφανούς διεθνούς απομόνωσης, με υπαρξιακά προβλήματα και ανοιχτά όλα τα θέματα της ΕΕ, χωρίς βενζίνη για τον στόλο της; Δεν νομίζουμε ότι λογικοί και πατριώτες άνθρωποι θα έκαναν τέτοιες επιλογές.

Σε μια τόσο δύσκολη συγκυρία, η Αθήνα ένα και μόνο, όσο δεν παίρνει σαφέστερο μήνυμα, πρέπει να εκπέμψει προς την ‘Αγκυρα: «Θα σεβαστούμε το υπάρχον modus vivendi μεταξύ των δύο χωρών. Σας ζητάμε να κάνετε το ίδιο. Αν επιχειρήσετε να εκμεταλλευθείτε την παρούσα ελληνική κρίση, η απάντησή μας θα είναι συντριπτική, ανεξαρτήτως κόστους». Μόνο μια τέτοια πολιτική μπορεί να απομονώσει την ελληνική οικονομική κρίση από γεωπολιτικούς παράγοντες, όπως είναι τυχόν τουρκική απειλή και οι τρομακτικοί κίνδυνοι από ανάμειξη στο μεσανατολικό, αλλά και να αδρανοποιήσει τυχόν σχέδια «γεωπολιτικής χρήσης» της Ελλάδας εναντίον της Ευρώπης, κατά τρόπο αντίθετο με το δικό μας συμφέρον.

Συμπέρασμα

Ο ελληνικός λαός δεν χρειάζεται ούτε περισπασμούς, ούτε εξωτερικές περιπέτειες. ‘Εχει έναν δρόμο σωτηρίας, κακοτράχαλο, δύσκολο, επικίνδυνο, αλλά μόνο διαθέσιμο. Οφείλει να προετοιμάσει πολιτικά, οικονομικά, διεθνοπολιτικά, επικοινωνιακά την έξοδό του από το καθεστώς Μνημονίων και Δανειακών. Ο Πρωθυπουργός μιας χώρας στην κατάσταση αυτή οφείλει, αφού προετοιμάσει τον λαό και τη χώρα του, να βρει το θάρρος να πάει στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και να πει στα ίσια στην κυρία Μέρκελ, τον κύριο Ολλάντ και τους υπόλοιπους εταίρους την αλήθεια, απαιτώντας τη διακοπή του προγράμματος και διατεθειμένος να το πράξει μόνος του, αν δεν βρει κατανόηση. Η άλλη εναλλακτική είναι να συνεχίσουμε την αυτοκαταστροφή μας κοροϊδεύοντας τον εαυτό μας και ελπίζοντας ότι κάποτε θα μας λυπηθούν. Τη δοκιμάσαμε δυόμισυ χρόνια. Το μόνο που καταφέραμε ήταν να προκαλέσουμε την μεγαλύτερη οικονομική, κρατική, κοινωνική κατάρρευση σε ειρηνική περίοδο στη δυτική οικονομική ιστορία.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην «Aυγή της Κυριακής», 23.12.2012

 

 

http://kostasxan.blogspot.gr/2012/12/blog-post_9381.html