Καβείριο Θηβών. Όταν το Κράτος εκτός από το να θάβει, μπορεί και να ξεχνάει... Ενα αναγκαίο κείμενο για την κατανόηση των φωτογραφιών που ακολουθούν. Κανένας ξένος παράγοντας δεν είναι υπεύθυνος για την αδιαφορία των ίδιων των πολιτών. Δυστυχώς, σε ένα τεράστιο κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας, διαφεύγει η κατανόηση της αξίας των Ιερών μας, δηλαδή των αποκαλούμενων «αρχαιολογικών χώρων». Στη καλύτερη περίπτωση, για πολλούς, τα εναπομείναντα (αλλά υπέρλαμπρα Περήφανα) σπαράγματα της Ιστορίας μας, είναι άξια θαυμασμού γιατί αντιλαμβάνονται, ανεπαίσθητα ίσως, ότι το σκεπτικό τους και η σύγχρονη πραγματικότητα διαβίωσης τους απέχει μακράν από την αυθεντικότητα, τη μοναδικότητα της αντίληψης και την ίδια την προοπτική για τη ζωή των Προγόνων μας. Η σύγχρονη και επί σκοπού προωθημένη «παιδεία», δεν αποτελεί μυστικό, ότι φροντίζει ώστε οι αποστάσεις και τα αυστηρά πολιτισμικά σύνορα, να τηρούνται απαρέγκλιτα στις ψυχές των σύγχρονων Ελλήνων. Το «τότε» και το «τώρα», δεν είναι απλώς δύο διαφορετικοί περίοδοι της Ιστορίας μας, αλλά για αυτούς που φροντίζουν τόσο επισταμένως, δύο διαφορετικές Κοσμοαντιλήψεις με μία άβυσσο σκοταδισμού ανάμεσά τους. Κακότροποι και πλήρως αφελληνισμένοι «πολίτες» - ατομιστές, δίχως το παραμικρό ίχνος επαφής με τη διαχρονία της Ψυχής της Ελλάδος, συχνά φροντίζουν για χυδαία κερδοσκοπικούς λόγους, να θάβουν, να καταστρέφουν, και να εξαφανίζουν με κάθε τρόπο τα Ίχνη της παρουσίας της Εθνικής Ψυχής. Τελευταίο παράδειγμα, ο Ναός της Αφροδίτης στη Θεσσαλονίκη, που κρατιέται στην επιφάνεια της γης από μια χούφτα σιδηρόκαρδους Έλληνες που αισθάνονται ακόμη τις Αξίες του Πολιτισμού της Πατριάς τους. Η μαύρη γραμμή-σύνορο στη Πολιτισμική υπόσταση που έχει χαραχτεί με ευθύνη πολλών, είναι και ο καλύτερος τρόπος για να παραμένουν οι Έλληνες κατ’ ουσίαν υπόδουλοι στο Πνεύμα τους, να μην αντιλαμβάνονται ποιοι στα αλήθεια είναι, από πού προέρχονται, και εν τέλει τι οφείλουν να προασπίζουν και γιατί. Οι λόγοι που η Πατρίδα μας παραπαίει σήμερα ανάμεσα στην οικιοθελή υποδούλωση και στον εξευτελισμό της αυτολύπησης , συνοψίζονται σχηματικά στους τρόπους που φέρονται οι πολίτες στην ίδια τη Σάρκα της Πατρίδας. Στην ερημοποίηση του φυσικού τοπίου, στην μόλυνση του χάριν γενικώς ενός «κέρδους» (τι οξύμωρη διαπίστωση..), και φυσικά ολοφάνερα διακρίνεται στη μοίρα που επιβάλλουν είτε με την αδιαφορία τους, είτε εντελώς εσκεμμένα, στα Ιερά μας. Σε επίπεδο Κράτους δε, οι ευθύνες μεγιστοποιούνται καθώς, η διαρκής δικαιολογία της «έλλειψης πόρων» για συντήρηση και ανάδειξη –πόσο μάλλον για διάσωση των Σεβασμάτων μας (δεν ξεχνάμε ποτέ το πρόσφατο έγκλημα της κατάχωσης του Βωμού των Δώδεκα Θεών μας, που στο τέλος ενάντια σε κάθε πείσμα, θα καταφέρουμε να επαναφέρουμε στο Φως ) απλώς δεν πείθει. Κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος γνωρίζει ότι η θέληση του Κράτους για είσπραξη φόρων, είναι αντιστρόφως ανάλογη της διάθεσης του για Πολιτισμό και ουσιαστική ανάπτυξη προς όφελος όλων. Και φυσικά οι κατά τόπους κοινωνίες ουδέποτε ενθαρρύνονται να προασπίζουν αληθινά τα Σεβάσματά τους, παρά μόνον αυτά προστατεύονται από τολμηρά γενναίους ευπατρίδες που έχουν την οικονομική δυνατότητα και τη θέληση να συνδράμουν, αλλά και με τις υπόλοιπες ιδιωτικές πρωτοβουλίες όλων των ευγενών Ελλήνων ανεξαρτήτως της οικονομικής τους κατάστασης. Οι δε ενσυνείδητοι αρχαιολόγοι και συντηρητές, δεν έχουν στη διάθεσή τους για «κάποιο λόγο» ποτέ τα αναγκαία μέσα που απαιτούνται ώστε να φέρουν εις πέρας το έργο τους, παρά μόνο όταν το κράτος αποφασίσει ότι το εξεταζόμενο Μνημείο θα αποφέρει λεφτά. Έτσι φθηνά και πρόστυχα. Μια λέξη: Λεφτά. Απουσιάζοντας οποιοδήποτε σκεπτικό για την αξιολόγηση των τρόπων που αυτά τα λεφτά τελικώς θα αποκτηθούν.. Το τίμημα της υποδούλωσής μας λοιπόν σε πολιτισμικό αλλά και σε πολιτειακό πλέον επίπεδο. Μιας και λοιπόν μετά από κάθε Νύχτα έρχεται νομοτελειακά η Ημέρα, στην επόμενη Ιστορική Επάνοδο της Αυθεντικής Ελλάδος, οφείλουμε όσοι Όρθιοι, να φροντίσουμε να έχουμε σώσει όσα περισσότερα μπορούμε από τον Εθνικό μας Πολιτισμό. Οφείλουμε να συγκρουστούμε ανοιχτά με τον ευνουχιστή τρόπο ζωής και θέασης του κόσμου αν και εφόσον αισθανόμαστε Ζώντες ανάμεσα σε δειλόψυχους και υποταγμένους. Όλα τα παραπάνω, αναγκαία να ειπωθούν καθώς Μέλη μας εβρισκόμενα σε εντόπια έρευνα για αναζήτηση στοιχείων της Βοιωτικής Ιστορίας, βρεθήκαμε μάρτυρες (για άλλη μία φορά) ενός αφημένου στη μοίρα του Μνημείου μας, στην καρδιά της Βοιωτίας. Το Καβείριο των Θηβών, ένας χώρος που θα έπρεπε να προκαλεί υπερηφάνεια στους περίοικους, που θα έπρεπε να αποτελεί πόλο έλξης, σημείο αναφοράς για την ιστορία της Βοιωτίας, και ενδεικτικό του εντόπιου Πολιτισμού για τους σημερινούς κατοίκους, σήμερα είναι ξεχασμένο σχεδόν από όλους, με τον περιβάλλοντα χώρο να αποτελεί ντροπή, πολλά από τα εναπομείναντα ευρήματα να κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή είτε από βανδαλισμό είτε από πλιάτσικο είτε από κονιορτοποίηση όπως θα φανεί και παρακάτω. Αφού στάθηκε αδύνατον εντοπίσουμε την ακριβή τοποθεσία μετά από ώρες έρευνας στην ευρύτερη περιοχή, και αφού σχεδόν κανένας κάτοικος που συναντήσαμε δεν είχε καν ακουστά το Καβείριο(..), βρέθηκαν ευτυχώς τρεις άνθρωποι που ευγενικά μας καθοδήγησαν, τονίζοντάς μας ότι «μόνο τον καιρό της Μελίνας ήταν επισκέψιμο»... Στο τέλος καταφέραμε να βρεθούμε στο χώρο, και να αποθανατίσουμε τις εικόνες που παραθέτουμε και που αποτελούν την καλύτερη απόδειξη των όσων είπαμε πιο πάνω. Γνωρίζοντας ότι επί σειρά ετών η Εφορεία της Θήβας , με πρωτοβουλίες του μέχρι προσφάτως προϊσταμένου της και τη συνδρομή των υπολοίπων εργαζομένων, προσπάθησε να βρει λύσεις και να προσφέρει – όχι μόνον εκεί αλλά και σε άλλα σημεία της Βοιωτίας-, αλλά πάντα οι αντιξοότητες, τυχαία ή όχι. ήταν της φύσεως που περιγράφουμε σε αυτό το κείμενο. Δεν θα αποδώσουμε ευθύνες γενικώς και αορίστως μόνο και μόνον από κάποιου είδους καταγγελτική μανία, μιας και τέτοια δεν μας χαρακτηρίζει. Θα αποδώσουμε όμως ευθύνες σε ανώτατες αρχές και κλιμάκια, που βρίσκουν πιο σημαντικά τα εστιατόρια σε σύγχρονα «μουσεία-γκαράζ» στην Αθήνα, ή χρηματοδοτούν κάθε είδους ΜΚΟ σε περίπλοκα παιχνίδια δημοσίων σχέσεων και γκρίζων ζωνών που μυρίζουν μίζες από μακριά, και επιδεικτικά αφήνουν τόσο σημαντικούς τόπους σαν το Καβείριο, τον Βωμό των Δώδεκα Θεών και τώρα και τον Ναό της Θεάς Αφροδίτης, να ρημάζουν από τους πλιατσικολόγους και την αδιαφορία, να επιχωματώνονται ή ότι άλλο προκύψει για κάθε χώρο ξεχωριστά. Θα επιρρίψουμε ακόμη ευθύνες σε όσους κατοίκους γνωρίζουν τι συμβαίνει και ενώ μπορεί να έχουν τη δυνατότητα να βοηθήσουν, αδιαφορούν. Αυτή η αδιαφορία είναι ισάξια με την αδιαφορία του κράτους, ισάξια και με τη δεινή θέση της χώρας ευρύτερα… Φυσικά ερχόμενο, φθάνουμε στο ερώτημα αν θέλουμε λοιπόν τα Γλυπτά του Πάνσεπτου Παρθενώνος να επιστρέψουν στην Ελλάδα, που προβάλλεται ως δήθεν «καυτό» αίτημα τόσα χρόνια, η απάντηση είναι πολυεπίπεδη και ερωτηματικού ταυτοχρόνως τύπου. Καταρχήν ποιοι είναι αυτοί οι κρατικοί παράγοντες που διεκδικούν τα Γλυπτά και πόσο κόπτονται όντως για την Αξία τους? Ποιοι είναι αυτοί που ενδιαφέρονται τελικά για την Ιερότητα τους? Αυτοί που δεν αξιοποιούν ότι ήδη υπάρχει εδώ αλλά αντιθέτως το καταστρέφουν ή το αφήνουν στην ασεβή λήθη? Αν είναι να τα ζητούν για να εξυπηρετήσουν ψηφοθηρικούς λόγους και πολιτικά διαφημιστικά σποτάκια «μεγάλης επιτυχίας» κάποιου μελλοντικού υπουργού που «τα κατάφερε να επιστρέψουν», εμείς θα στεκόμαστε πάντα εδώ να παρουσιάζουμε την ωμή πραγματικότητα, προστατεύοντας όσο μπορούμε την Εθνική μας Παράδοση, ότι Ιερότερο έχουμε όντας παιδιά της και να υπενθυμίζουμε προς κάθε κατεύθυνση, ότι από τους Έλληνες δεν ξεμπέρδεψαν. Και ούτε πρόκειται… |
| .. Το Καβείριο όπως είναι σήμερα: . |
Πνευματικά Δικαιώματα "Θύρσος" Έλληνες Εθνικοί
Η Οργάνωσή μας, έχει ήδη ενημερώσει την αρμόδια Εφορεία της Θήβας καθώς και παράγοντες της περιοχής για την κατάσταση του χώρου, και έχει ήδη δηλώσει την εθελοντική ενεργό συμμετοχή των Μελών της σε περίπτωση που ζητηθεί για την αποκατάσταση του χώρου.
http://thyrsos.gr/release013.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου