Γιατί κινδυνεύουμε με χρεοκοπία και εκδίωξη από το ευρώ...
Ένας παλιός φίλος που συνάντησα πριν λίγες μέρες και ο οποίος διαθέτει μια μικρή επιχείρηση 55 ατόμων, μου διηγιόταν πως προ καιρού έφτασε ένα φαξ στο γραφείο του από γραφείο στελέχους του κυβερνώντος τότε κόμματος, που του ζητούσε να προσλάβει δυο άτομα.
Το φαξ έλεγε πως τα δυο άτομα είχαν επιλέξει από μόνα τους την ιδιωτική εταιρεία (προφανώς σαν φιλοφρόνηση) και πως αν ικανοποιηθεί το αίτημα, η επιχείρηση μπορεί να βασίζεται στο εν λόγω πολιτικό στέλεχος από το γραφείο του οποίου έφυγε το φαξ...
Η εταιρεία δεν είχε πάρε δώσε με το δημόσιο, ούτε και εκκρεμότητες, οπότε το φαξ κατέληξε στον κάλαθο των αχρήστων.
Το ξέρω πως δεν κομίζω γλαύκα και δεν είναι η πρώτη φορά που ακούω για παρόμοια ζητήματα που αφορούν ρουσφέτια των πολιτικών προς του πελάτες τους και στον ιδιωτικό τομέα. Το παραπάνω παράδειγμα είναι ενδεικτικό του μεγέθους του καρκινώματος, η διόγκωση του οποίου οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία.
Αν οι παρασιτικές, ρουσφετολογικές πιέσεις των πολιτικών φτάνουν μέχρι τις ιδιωτικές εταιρείες που δεν έχουν σχέση με το δημόσιο, φανταστείτε τι γίνεται εκεί που αποφασίζουν μόνο οι πολιτικοί, οι συνδικαλιστές και οι διοικητικοί «τσίρακες» της κομματικοκρατίας.
Το πραγματικό πρόβλημα που οδήγησε στη χρεοκοπία αφορά τη διόγκωση τις τελευταίες δυο - τρεις δεκαετίες του παρασιτικού πελατειακού κράτους και των συμφερόντων της διαπλοκής με το κράτος, σε βάρος της παραγωγικής ιδιωτικής οικονομίας.
Η ελληνική πραγματικότητα μοιάζει με μια αντεστραμμένη πυραμίδα που στηρίζεται στην όλο και πιο στενή κορυφή, με την διευρυνόμενη βάση να κοιτάει τον ουρανό. Η κορυφή είναι η παραγωγική οικονομία και η βάση ο παρασιτικός και αναδιανεμητικός μηχανισμός.
Αν κοιτάξετε τα πολιτικά προγράμματα από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά της ελληνικής δημοκρατίας θα διαπιστώσετε πως όλοι μιλάνε πολύ για αναδιανομή πλούτου και ελάχιστα για παραγωγή. Όλοι κινούνται σαν τα λεφτά σε αυτή τη χώρα να φυτρώνουν αδέσποτα στο δάσος...
Η πολιτική τάξη της χώρας κατά συντριπτική πλειοψηφία έχει αναδειχτεί και εξυπηρετεί τα συμφέροντα μιας εκτεταμένης πελατείας σε σχέση με ανταλλάγματα στο δημόσιο.
Στα χέρια αυτής της πολιτικής τάξης πέρυσι έσκασε η χρεοκοπία της χώρας και αυτή ανέλαβε να υλοποιήσει τις μεταρρυθμίσεις που δεν έκανε τα τελευταία είκοσι χρόνια, με το πιστόλι της τρόικας στον κρόταφο.
Πως όμως κάποιος μπορεί να κόψει τα πόδια του μόνος του και χωρίς αναισθητικό; Πως μπορεί να ξεριζώσει τα «σπλάχνα» του;
Με απλά λόγια, ποιος θα υλοποιήσει τις μεταρρυθμίσεις; Η κυρία Κατσέλη με τον κύριο Παπανδρέου ή ο κύριος επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου;
Οι μεταρρυθμίσεις που οδηγούν στη μείωση του κράτους και στη δημιουργία θέσεων εργασίας σε ένα διεθνώς ανταγωνιστικό ιδιωτικό τομέα, μοιραία αναζητούν νέο πολιτικό προσωπικό να τις υλοποιήσει.
Για να αναδειχτεί όμως νέο πολιτικό προσωπικό πρέπει να προκύψει και κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων που θα το αναδείξει. Πως θα σπάσει ο πελατειακός κύκλος της τωρινής πολιτικής τάξης με την τωρινή πελατειακή μάζα των ψηφοφόρων του δούναι και λαβείν και όχι του σκέπτεσθαι και ψηφίζειν; Πως η γενιά του Κανένα θα αναλάβει την πολιτική της εκπροσώπηση;
Τα δυο σενάρια...
Η χρεοκοπία του 2010 αφήνει περιθώρια για δυο μελλοντικά πιθανά σενάρια: Το ένα είναι με τη βοήθεια του μεσοπρόθεσμου, η χώρα να καταφέρει να μεταρρυθμιστεί και με μια φιλική αναδιάρθρωση σε δυο τρία χρόνια να βγει από την κρίση. Στην περίπτωση αυτή θα έχουμε ένα μικρότερο δημόσιο και πιθανά ένα ιδιωτικό τομέα με προοπτικές να πάρει την οικονομία στην πλάτη του στο μέλλον...
Το δεύτερο σενάριο είναι να μην τα καταφέρουμε και να καταρρεύσουμε και να μεθοδευτεί η επιστροφή στη δραχμή. Το σοκ της προσαρμογής θα είναι πολλαπλάσιο και παρά τις απανωτές αναδιαρθρώσεις του χρέους, αυτό, λόγω των υποτιμήσεων, θα μας ταλαιπωρεί τις επόμενες δεκαετίες. Για να σταματήσει η πτώση της δραχμής θα χρειαστεί δημοσιονομική προσαρμογή. Με λίγα λόγια μείωση του δημοσίου, μισθούς και συντάξεις 300 ευρώ και προφανώς αναστολή των συντάξεων όσων είναι κάτω από τα 60-65 έτη του ορίου ηλικίας.
Και στις δυο περιπτώσεις το κράτος θα μειωθεί δραστικά και άρα και η πρώτη ύλη για πελατειακές, κομματικές σχέσεις. Κατά συνέπεια το πολιτικό σκηνικό της μεταπολίτευσης έχει φτάσει στο τέλος του...
Το δίλημμα είναι ή το παρόν πολιτικό σκηνικό δημιουργεί τα δεδομένα για τις αλλαγές στην κοινωνία, την οικονομία και την πολιτική σκηνή ή οι συσσωρευμένες εξελίξεις κάποια στιγμή θα οδηγήσουν σε έκρηξη της οργής και βίαιες ανατροπές...
Το σίγουρο είναι πως το παλιό πέθανε αλλά το καινούργιο κοιλοπονάει...
Το φαξ έλεγε πως τα δυο άτομα είχαν επιλέξει από μόνα τους την ιδιωτική εταιρεία (προφανώς σαν φιλοφρόνηση) και πως αν ικανοποιηθεί το αίτημα, η επιχείρηση μπορεί να βασίζεται στο εν λόγω πολιτικό στέλεχος από το γραφείο του οποίου έφυγε το φαξ...
Η εταιρεία δεν είχε πάρε δώσε με το δημόσιο, ούτε και εκκρεμότητες, οπότε το φαξ κατέληξε στον κάλαθο των αχρήστων.
Το ξέρω πως δεν κομίζω γλαύκα και δεν είναι η πρώτη φορά που ακούω για παρόμοια ζητήματα που αφορούν ρουσφέτια των πολιτικών προς του πελάτες τους και στον ιδιωτικό τομέα. Το παραπάνω παράδειγμα είναι ενδεικτικό του μεγέθους του καρκινώματος, η διόγκωση του οποίου οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία.
Αν οι παρασιτικές, ρουσφετολογικές πιέσεις των πολιτικών φτάνουν μέχρι τις ιδιωτικές εταιρείες που δεν έχουν σχέση με το δημόσιο, φανταστείτε τι γίνεται εκεί που αποφασίζουν μόνο οι πολιτικοί, οι συνδικαλιστές και οι διοικητικοί «τσίρακες» της κομματικοκρατίας.
Το πραγματικό πρόβλημα που οδήγησε στη χρεοκοπία αφορά τη διόγκωση τις τελευταίες δυο - τρεις δεκαετίες του παρασιτικού πελατειακού κράτους και των συμφερόντων της διαπλοκής με το κράτος, σε βάρος της παραγωγικής ιδιωτικής οικονομίας.
Η ελληνική πραγματικότητα μοιάζει με μια αντεστραμμένη πυραμίδα που στηρίζεται στην όλο και πιο στενή κορυφή, με την διευρυνόμενη βάση να κοιτάει τον ουρανό. Η κορυφή είναι η παραγωγική οικονομία και η βάση ο παρασιτικός και αναδιανεμητικός μηχανισμός.
Αν κοιτάξετε τα πολιτικά προγράμματα από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά της ελληνικής δημοκρατίας θα διαπιστώσετε πως όλοι μιλάνε πολύ για αναδιανομή πλούτου και ελάχιστα για παραγωγή. Όλοι κινούνται σαν τα λεφτά σε αυτή τη χώρα να φυτρώνουν αδέσποτα στο δάσος...
Η πολιτική τάξη της χώρας κατά συντριπτική πλειοψηφία έχει αναδειχτεί και εξυπηρετεί τα συμφέροντα μιας εκτεταμένης πελατείας σε σχέση με ανταλλάγματα στο δημόσιο.
Στα χέρια αυτής της πολιτικής τάξης πέρυσι έσκασε η χρεοκοπία της χώρας και αυτή ανέλαβε να υλοποιήσει τις μεταρρυθμίσεις που δεν έκανε τα τελευταία είκοσι χρόνια, με το πιστόλι της τρόικας στον κρόταφο.
Πως όμως κάποιος μπορεί να κόψει τα πόδια του μόνος του και χωρίς αναισθητικό; Πως μπορεί να ξεριζώσει τα «σπλάχνα» του;
Με απλά λόγια, ποιος θα υλοποιήσει τις μεταρρυθμίσεις; Η κυρία Κατσέλη με τον κύριο Παπανδρέου ή ο κύριος επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου;
Οι μεταρρυθμίσεις που οδηγούν στη μείωση του κράτους και στη δημιουργία θέσεων εργασίας σε ένα διεθνώς ανταγωνιστικό ιδιωτικό τομέα, μοιραία αναζητούν νέο πολιτικό προσωπικό να τις υλοποιήσει.
Για να αναδειχτεί όμως νέο πολιτικό προσωπικό πρέπει να προκύψει και κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων που θα το αναδείξει. Πως θα σπάσει ο πελατειακός κύκλος της τωρινής πολιτικής τάξης με την τωρινή πελατειακή μάζα των ψηφοφόρων του δούναι και λαβείν και όχι του σκέπτεσθαι και ψηφίζειν; Πως η γενιά του Κανένα θα αναλάβει την πολιτική της εκπροσώπηση;
Τα δυο σενάρια...
Η χρεοκοπία του 2010 αφήνει περιθώρια για δυο μελλοντικά πιθανά σενάρια: Το ένα είναι με τη βοήθεια του μεσοπρόθεσμου, η χώρα να καταφέρει να μεταρρυθμιστεί και με μια φιλική αναδιάρθρωση σε δυο τρία χρόνια να βγει από την κρίση. Στην περίπτωση αυτή θα έχουμε ένα μικρότερο δημόσιο και πιθανά ένα ιδιωτικό τομέα με προοπτικές να πάρει την οικονομία στην πλάτη του στο μέλλον...
Το δεύτερο σενάριο είναι να μην τα καταφέρουμε και να καταρρεύσουμε και να μεθοδευτεί η επιστροφή στη δραχμή. Το σοκ της προσαρμογής θα είναι πολλαπλάσιο και παρά τις απανωτές αναδιαρθρώσεις του χρέους, αυτό, λόγω των υποτιμήσεων, θα μας ταλαιπωρεί τις επόμενες δεκαετίες. Για να σταματήσει η πτώση της δραχμής θα χρειαστεί δημοσιονομική προσαρμογή. Με λίγα λόγια μείωση του δημοσίου, μισθούς και συντάξεις 300 ευρώ και προφανώς αναστολή των συντάξεων όσων είναι κάτω από τα 60-65 έτη του ορίου ηλικίας.
Και στις δυο περιπτώσεις το κράτος θα μειωθεί δραστικά και άρα και η πρώτη ύλη για πελατειακές, κομματικές σχέσεις. Κατά συνέπεια το πολιτικό σκηνικό της μεταπολίτευσης έχει φτάσει στο τέλος του...
Το δίλημμα είναι ή το παρόν πολιτικό σκηνικό δημιουργεί τα δεδομένα για τις αλλαγές στην κοινωνία, την οικονομία και την πολιτική σκηνή ή οι συσσωρευμένες εξελίξεις κάποια στιγμή θα οδηγήσουν σε έκρηξη της οργής και βίαιες ανατροπές...
Το σίγουρο είναι πως το παλιό πέθανε αλλά το καινούργιο κοιλοπονάει...
2) Προβλέψεις μηδέν...
Πλέον δεν μπορεί να υπάρξουν προβλέψεις ούτε για την επόμενη μια ώρα. Οι εξελίξεις βαίνουν ραγδαίες. Όλα αυτά θα ήταν αρκούντως ψυχαγωγικά αν δεν υπήρχε ο τραγικός κίνδυνος μετά την περσινή χρεοκοπία να υποστούμε καθολική κατάρρευση.
Ο κίνδυνος της άμεσης κατάρρευσης είναι αυξημένος και σε αυτή τη φάση δεν εξαρτάται από εμάς, αλλά από τις ανάγκες ή τις επιθυμίες των ξένων. Αυτό είναι το πλέον επικίνδυνο, γιατί στο μάταιο τούτο κόσμο άπαντες αποφασίζουν με βάση δυο κριτήρια.
Το πρώτο είναι πως όλες οι αποφάσεις έχουν σαν επίκεντρο το συμφέρον αυτού που τις λαμβάνει και δεύτερον ανάμεσα σε δυο κακά επιλέγουμε πάντα το λιγότερο οδυνηρό.
Για πόσο θα συμφέρει την ευρωζώνη το κόστος στήριξης της Ελλάδας σε αντιστοίχηση με τον αντίκτυπο μιας κατάρρευσης αυτής;
Αυτή τη στιγμή φαίνεται ή ελπίζουμε πως η 5η δόση θα εκταμιευτεί. Αν συμβεί αυτό θα πάρουμε μια παράταση για λίγους μήνες. Με τα σημερινά δεδομένα φαίνεται δύσκολο πως θα συνεχίσουν να εκταμιεύονται οι δόσεις, αν δεν έχουν γίνει σημαντικές ανατροπές σε ό,τι αφορά τις μεταρρυθμίσεις...
Αν υπάρξουν εκλογές θα χρειαστούν μερικοί μήνες μέχρι να προκύψει νέα κυβέρνηση και να αρχίσει να υλοποιεί οποιοδήποτε σχέδιο αποφασίσουν.
Αν γίνει ανασχηματισμός, χρειάζεται χρόνος μέχρι να αναλάβουν τα νέα πρόσωπα καίριες θέσεις και να δημιουργήσουν τους μηχανισμούς που θα υλοποιήσουν τις όποιες μεταρρυθμίσεις.
Πλέον δεν μπορεί να υπάρξουν προβλέψεις ούτε για την επόμενη μια ώρα. Οι εξελίξεις βαίνουν ραγδαίες. Όλα αυτά θα ήταν αρκούντως ψυχαγωγικά αν δεν υπήρχε ο τραγικός κίνδυνος μετά την περσινή χρεοκοπία να υποστούμε καθολική κατάρρευση.
Ο κίνδυνος της άμεσης κατάρρευσης είναι αυξημένος και σε αυτή τη φάση δεν εξαρτάται από εμάς, αλλά από τις ανάγκες ή τις επιθυμίες των ξένων. Αυτό είναι το πλέον επικίνδυνο, γιατί στο μάταιο τούτο κόσμο άπαντες αποφασίζουν με βάση δυο κριτήρια.
Το πρώτο είναι πως όλες οι αποφάσεις έχουν σαν επίκεντρο το συμφέρον αυτού που τις λαμβάνει και δεύτερον ανάμεσα σε δυο κακά επιλέγουμε πάντα το λιγότερο οδυνηρό.
Για πόσο θα συμφέρει την ευρωζώνη το κόστος στήριξης της Ελλάδας σε αντιστοίχηση με τον αντίκτυπο μιας κατάρρευσης αυτής;
Αυτή τη στιγμή φαίνεται ή ελπίζουμε πως η 5η δόση θα εκταμιευτεί. Αν συμβεί αυτό θα πάρουμε μια παράταση για λίγους μήνες. Με τα σημερινά δεδομένα φαίνεται δύσκολο πως θα συνεχίσουν να εκταμιεύονται οι δόσεις, αν δεν έχουν γίνει σημαντικές ανατροπές σε ό,τι αφορά τις μεταρρυθμίσεις...
Αν υπάρξουν εκλογές θα χρειαστούν μερικοί μήνες μέχρι να προκύψει νέα κυβέρνηση και να αρχίσει να υλοποιεί οποιοδήποτε σχέδιο αποφασίσουν.
Αν γίνει ανασχηματισμός, χρειάζεται χρόνος μέχρι να αναλάβουν τα νέα πρόσωπα καίριες θέσεις και να δημιουργήσουν τους μηχανισμούς που θα υλοποιήσουν τις όποιες μεταρρυθμίσεις.
Όλα αυτά, με ένα μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα που αποφασίστηκε μεταξύ της τελευταίας ελληνικής κυβέρνησης και της τρόικα να αποτελεί το μέσο μέσω της υλοποίησής του οποίου θα εκταμιεύονται οι επόμενες δόσεις.
Είναι φυσικό πως το χρηματιστήριο σε αυτή τη φάση μοιάζει με μπάλα που πηγαινοέρχεται στο κατάστρωμα ακυβέρνητου πλοίου που βρίσκεται στη μέση της φουρτούνας. Αν κάτι μοιάζει να έχει βάση είναι πως ακόμη και αν βουλάξει το καράβι η μπάλα μετά το αρχικό σοκ, θα επιπλεύσει...
capital gr
http://eleftheriskepsii.blogspot.com/2011/06/blog-post_7548.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου