Ξύπνησε ο γίγαντας.

Ξύπνησε ο γίγαντας.

(Το παρόν κείμενο αποτελεί τη συνέχεια του κειμένου: Ιστορίες με Ονοματεπώνυμο )

Κοιμήθηκε. Τον κακόμοιρο έχει κουραστεί πολύ. Ελπίζω να το ξεπεράσει γρήγορα και να γυρίσουμε στο σπίτι. Ευτυχώς που μένουμε στην ίδια πολυκατοικία και θα μπορώ να τον φροντίζω. Άλλωστε είναι ο πατέρας μου.

Τι; Σας είπε κι εσάς ότι δεν έχει οικογένεια; Η αλήθεια είναι ότι μετά το επεισόδιο τα έχει χάσει λίγο. Είναι σα να δημιούργησε μία νέα πραγματικότητα. Έχει αλλάξει ακόμα και τα γεγονότα του παρελθόντος. Συγκεκριμένα δημιούργησε μία εναλλακτική διαδρομή στο μυαλό του.

Η αρχή είναι κοινή.

Η χώρα είχε επέλθει σε κρίση.

Αύξηση ανεργίας, μειώσεις μισθών, ένα γενικότερο πάγωμα. Ώσπου έγινε το μπαμ. Δεν το γνωρίζω πότε χρονικά αλλά κάποια στιγμή οι αντιδράσεις γιγαντώθηκαν. Σα να ξύπνησαν όλοι μαζί και να συνειδητοποίησαν τη δύναμή τους. Τα συνδικάτα και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης , τρομοκρατημένα πλέον από τη μαζική αντίδραση άρχισαν δειλά δειλά να δείχνουν και να υποστηρίζουν την πραγματικότητα και την αλήθεια.

Δυστυχώς υπήρξαν συμπλοκές. Τραυματισμοί , ακόμα και θάνατοι. Μαύρη Τετάρτη! Μαύρη Τετάρτη από τους καπνούς και τους θανάτους. Ναι κατάφερε το πλήθος σε μία πορεία να μπει στη βουλή και…

Σκοτώθηκαν αρκετοί. Και πολίτες και πολιτικοί. Κανείς δεν είναι περήφανος γι’ αυτό, παρόλα αυτά ήταν η αρχή σε κάτι ευρύτερο.

Το οικονομικό σύστημα της χώρας καταρρέει, το ίδιο και το πολιτικό. Λεφτά δεν υπάρχουν. Τράπεζες κλειστές. Λεηλασίες σε σούπερ μάρκετ. Ο κόσμος αρχίζει να πεινάει. Πολλοί φεύγουν για τα χωριά τους, το ίδιο και ο πατέρας. Πολλοί αλλοδαποί φεύγουν. Συγκροτείται νέα κυβέρνηση. Νέοι πολιτικοί , όχι στην ηλικία μόνο, αλλά στον χώρο. Άσχετοι με τον συνδικαλισμό και με τον χώρο. Οι παλιοί δεν τολμούν. Πολλοί μπαίνουν φυλακή και άλλοι φεύγουν στο εξωτερικό.

Κάποιοι βλέπουν τη χώρα σαν κομμάτια που μπορούν να παζαρέψουν. Άλλοι σκέφτονται ακόμα και να επιτεθούν. Στοπ! Τελικά οι καθαροί άνθρωποι ασκούν καλύτερη πολιτική. Είναι ντόμπροι και άμεσοι. Αυστηροί με τα δικαιώματα του έθνους και με τα σύνορα του. Τέλος! Αυτό ήταν , όλοι κάνανε πίσω. Θα σας πληρώσουμε ! Μην ανησυχείτε μόνο μη μας πολύ ζορίζετε γιατί εμείς δεν είμαστε πουλημένοι!
Ξαναμαζεύουμε τα κομμάτια μας. Όλοι μαζί όμως. Κοινή πρόθεση να ορθοποδήσουμε όχι τρώγοντας από τον γείτονα αλλά βοηθώντας τον. Τα πράγματα ήταν δύσκολα. Πολύ δύσκολα αλλά τα καταφέραμε.

Δουλειές υπάρχουν.

Νέες δουλειές που βασίζονται σε μια πιο ισχυρή βάση. Υπηρεσίες οργανώνονται. Νοσοκομεία, σχολεία λειτουργούν. Νέα Ελλάδα; Ίσως. Εγώ είμαι μικρός (σε σχέση με τον πατέρα) και δεν ξέρω λέξεις όπως φακελάκι, μίζα, γλείψιμο, ρουσφέτι. Πέρασαν τα χρόνια και φτάσαμε στο σήμερα.

Μίλησα με τον γιατρό, θα βγούμε αύριο. Θα γυρίσουμε σπίτι.

Το σπίτι που το φτιάξαμε όπως εμείς θέλαμε. Το σπίτι στο οποίο θέλουμε να γυρίσουμε. Το σπίτι που είναι ανοιχτό σε όλους και μας περιμένει.

Γράφει ο Θοδωρής Χρόνης

(Το παρόν κείμενο αποτελεί τη συνέχεια του κειμένου: Ιστορίες με Ονοματεπώνυμο)

 

http://www.ramnousia.com/2011/05/blog-post_1034.html