Η Σχολή της Ανασύστασης: Μια πρόταση πνευματικού ακτιβισμού.

 

Η πολιτική και οικονομική κατάσταση της χώρας σταδιακά μετατρέπει την ελληνική κοινωνία σε ένα πεσιμιστικό πληθυσμιακό συνονθύλευμα. Οι συνεχείς αδικαιολόγητες περικοπές και κυρίως η...

δυσβάσταχτη φορολογία γονατίζει την Ελληνική οικογένεια και υποσκάπτει τα θεμέλια του ελλαδικού κράτους. Η εκλεγμένη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παρέδωσε τον έλεγχο της οικονομικής μας πολιτικής στο ΔΝΤ καταδικάζοντας το Ελληνικό πολιτικό σύστημα στα μάτια του Ελληνικού λαού. Η εντύπωση που έχει αποκομίσει η ελληνική κοινωνία είναι απολύτως αρνητική για τις ικανότητες του πολιτικού μας συστήματος. Η επιβεβαίωση της έξωθεν επιβολής ηγετών και ηγεσιών και η αδυναμία ύπαρξης εθνικού πόλου εξουσίας οξύνουν τον αυτοκαταστροφικό πεσιμισμό του Έλληνα και αποκαθηλώνουν τις αυταπόδεικτες αλήθειες της ζωηρής του εθνικής πορείας και της πολιτισμικής του μοναδικότητας.

Η αργυρώνητη ιστοριογραφία και οι αλλοπρόσαλλες και ανιστόρητες ανακαλύψεις της ,περί ασυνέχειας του Ελληνικού Έθνους δεν κλόνισαν το Έλληνα αλλά τον κράτησαν σε εγρήγορση και αποκάλυψαν στα μάτια όσων Ελλήνων δεν είχαν παρωπίδες την συνταρακτική πραγματικότητα: Μας έχουν κηρύξει τον πόλεμο και εμείς κρατάμε ανθοδέσμες!!

Η πρόταση ,όπως αυτή συνοψίζεται παρακάτω ευελπιστεί να προκαλέσει και να προσκαλέσει τους διανοούμενους της εθνικοπατριωτικής δεξιάς και της πατριωτικής και κοινωνικής αριστεράς σε έναν ουσιαστικό δομικό διάλογο για την συναισθηματική θωράκιση του Ελληνικού λαού. Επί τούτου προτείνεται η συνεργασία των διανοούμενων και η σύσταση μιας οργάνωσης πνευματικού αναθεωρητισμού και υποκίνησης του κινήματος για την εθνική και κοινωνική μας μοναδικότητα αλλά και την περιφερειακή σημασία του ελληνισμού.

Σβήνοντας το μίσος του εμφυλίου.

Για να ευδοκιμήσει μια τέτοια προσπάθεια πρέπει οι συμβαλλόμενοι να ξεκαθαρίσουν τις διαφορές του παρελθόντος καθώς ο πόλεμος στον κοινό εχθρό δεν φθάνει. Η ενότητα πρέπει να επιτευχθεί με την ουσιαστική αποδοχή των ιστορικών δεδομένων της εμφυλιοπολεμικής περιόδου . Οι κομμουνιστές παρότι η Ελλάδα είχε χωριστεί και είχε υπαχθεί στην σφαίρα επιρροής των Αγγλοαμερικανών αμφισβήτησαν την κυριαρχία των κεντρώων και των δεξιών στην Ελλάδα και ξεκίνησαν το αγώνα τους για την κατάληψη της εξουσίας. Λόγω της απροθυμίας των Ελλήνων να βασανιστούν περαιτέρω οι δυο παρατάξεις υιοθέτησαν διαφορετικές μεθόδους για να επιβεβαιώσουν την θέση τους. Το κράτος των φιλελευθέρων και των συντηρητικών επιθύμησε να εγκλωβίσει την ηγεσία των κουμουνιστών μετά την ανεπιτυχή επίθεση τον Δεκέμβρη του του 1944, με τις εκλογές του 1946. Τελικά οι κομμουνιστές μην έχοντας άνδρες στρατολόγησαν στο ΔΣΕ γυναίκες και ζήτησαν την βοήθεια των κομουνιστικών χωρών αλλά συμμάχησαν και με Σλαβομακεδόνες και Τσάμηδες. Ο κυβερνητικός συνασπισμός από την άλλη σήκωσε πόδια και χέρια στους Αγγλοαμερικανούς και κέρδισε επάξια την υποστήριξη των αφεντικών μας. Τα όπλα ήρθαν, τα ΛΟΚ δημιουργήθηκαν οι κομμουνιστές ηττήθηκαν και κρύφθηκαν στις φίλα προσκείμενες χώρες και η Ελλάδα άρχισε να αναπτύσσεται αργά και σταθερά με την «βοήθεια» των Αμερικανών συμμάχων και υπό τον φόβο μιας επικείμενης κουμουνιστικής επίθεσης ανά πάσα στιγμή. Η εξάρτηση από τον εξωτερικό παράγοντα και η εμμονή του θρόνου να δείχνει πως είναι παρόν στις πολιτικές εξελίξεις οδήγησαν στην ελλιπή στήριξη του αγώνα των Κυπρίων για ανεξαρτησία. Εξάλλου η δύσμοιρη Ελλάδα ανέπνεε με δυο πνεύμονες: τον Αμερικανικό και τον Αγγλικό. Με ποιο θάρρος να ζητήσουμε την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα ή έστω η Κύπρος να είναι ένα δεύτερο ελληνικό κράτος. Η προδοσία της αριστεράς είναι ασυγχώρητη, η προδοσία της Κύπρου είναι αλησμόνητη και έχει έναν και μόνο φταίχτη : την αμερικανοκίνητη μιλιταριστική και όχι μόνο δεξιά και την υσφιοκαμψία της. Και όταν προδίδεις αυτά που υποστηρίζεις είσαι δυο φορές προδότης.

Στην μετεμφυλιακή πολιτική σκηνή δεν υπάρχει καλός δεξιός και κακός αριστερός. Και η δυο παρατάξεις έκαναν κακό στην Ελλάδα με τον ξεχωριστό τρόπο η καθεμία. Είναι αναμφισβήτητο πως στην ξεροκεφαλιά και στην προδοσία της πατρίδος έχουμε πλουραλισμό. Στην ενότητα και στην ομοψυχία υστερούμε. Όλοι μας ξέρουμε να φοράμε τον μανδύα του καλού και να ρίχνουμε το φταίξιμο αλλού. Το γελοίο μίσος του εμφυλίου θα σβήσει μόνο αν δυο πλευρές των διανοουμένων συμφωνήσουν στην εκπόνηση ενός έργου που θα καυτηριάζει τα εγκλήματα της αριστεράς και της δεξιάς ομού. Αν πράγματι ενδιαφέρονται να σώσουμε έστω τα αποκαίδια της λαικής μας παράδοσης και ένα κομμάτι από τον εθνικό μας εγωισμό πρέπει να αποφασίσουν πως η διπολική σύγκρουση βλάπτει μόνο την Ελλάδα. Ας χρησιμοποιήσουν τις ιδεολογικές φαρέτρες τους προς όφελος του Έλληνα. Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε ο Έλληνας πρέπει να καταλάβει ότι δεν είναι ένα φαινόμενο εν εκλείψει αλλά ένα διαρκές παρόν με φιξαρισμένο ρόλο στο θέατρο που λέγεται ζωή. Ο Έλληνας κουβαλά μέσα του τα δώρα που ξέφυγαν από του κουτί της Πανδώρας: την ελευθερία και την αξιοπρέπεια. Με την μπότα προσαρμοσμένη στο αυχένα του είναι ένας ακόμα δούλος όσων διψούν για έλεγχο και εξουσία. Αυτήν την μπότα μπορεί μόνο η διανόηση να την κομματιάσει.Τα υλικά για να αναπλάσουμε την ανθρωποκεντρική ιδεολογία, την κυριαρχούσα ιδεολογία είναι ή παιδεία των Ελλήνων σοφών και η ψυχική ανάταση που προσφέρει το υπερόπλο του Ελληνισμού, η Ορθοδοξία



Για μια κυριαρχούσα ιδεολογία.

Τι είναι η κυριαρχούσα ιδεολογία; Πως μπορεί να αρθρωθεί ως μια ενιαία ιδεολογική πρόταση; Είναι αρκετή για να βοήθησε στην απαιτούμενη ανάσταση του Έλληνα. Πριν μερικά χρόνια Τάσος ο Παπαδόπουλος ευχήθηκε καλή ανάσταση στους Έλληνες της Κύπρου με την ελπίδα ότι δεν θα δεχτούν την επιβαλλόμενη λύση του Σχεδίου Ανάν. Τελικά ο κυπριακός λαός δεν αποδέχτηκε το Σχέδιο του ΟΗΕ για την τακτοποίηση των πραγμάτων στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Το «όχι» στους φιλόδοξους διαμορφωτές της Νέας Τάξης ήταν ένα από τα λίγα φαινόμενα αντίστασης στην μίζερη μεταπολιτευτική μας ιστορία.

Έδειξε πως οι Έλληνες ξέρουν να αντιστέκονται!!Σε αυτές τις προκλήσεις οι Έλληνες ξέρουν να απαντούν. Να δίνουν ως λαός τις αρνητικές απαντήσεις. Τα όχι όμως είναι ουσιαστικά άχρηστα αν δεν συνοδεύονται από κινήσεις προώθησης των Ελληνικών συμφερόντων στην περιοχή. Το αποτέλεσμα του Κυπριακού δημοψηφίσματος είναι αποτέλεσμα ενός τοπικού πληθυσμού με αμφίβολη την αίσθηση της ελληνικότητας του από πλευράς μερίδας πολιτικής ηγεσίας και δυστυχώς ενός κομματιού των αυτοαποκαλούμενων Ελληνοφώνων πολιτών της Κύπρου.

Τι σχέση έχει όμως η Ελλάδα, η Κύπρος και οι εθνικές μας υποθέσεις με την κυριαρχούσα ιδεολογία. Ίσως κάποιος να φαντάζεται την ιδεολογία ως κάτι γενικό που αγκαλιάζει τα πάντα. Εκεί εδράζεται και η αδυναμία της θεωρητικής του πρότασης, στην γενικότητα. Τι νόημα έχει να δημιουργήσεις ένα θεωρητικό πλαίσιο χωρίς ερευνητικό περιεχόμενο. Όλες οι θεωρήσεις, θεωρήματα, ιδεολογίες δημιουργήθηκαν για να προωθήσουν καταστάσεις και επιδιώξεις των ελίτ και ηγεσιών παντός χρώματος και τύπου. Το ίδιο όμως επιδιώκει και η εν λόγω ανάλυση της που σκοπό έχει την ανάπλαση της κυριαρχούσας ιδεολογίας με σκοπό της ανασυγκρότηση του ελληνισμού σε περιφερειακό επίπεδο. Με μια ουσιώδη διάφορα: η πρόταση της κυριαρχούσας ιδεολογίας γίνεται με σκοπό της ανάπτυξη μιας εναλλακτικής μορφής διακυβέρνησης. Οι υποκρισία δεν χωρά σε αυτήν πρόταση. Για να έχει ουσία και πρακτικό αποτέλεσμα πρέπει να γίνει ξανά η επικρατούσα.

Εκκινώντας από την παραδοχή της κατάληψης εξουσίας για την διαμόρφωση ενός νέου κατεστημένου πολιτικής συναπόφασης, διεκπεραιώνουμε το χρέος να είσαστε ειλικρινείς ως προς τις προθέσεις μας. Δεν πρόκειται ,όμως, για μια προσπάθεια αλλαγής καθεστώτος αυτός δεν είναι πλέον ο στόχος. Τα γεγονότα άλλαξαν ο χρόνος μέτρα εις βάρος μας και η συνηθισμένη αντίδραση είναι παρωχημένη. Η διανόηση μας -δεξιά και αριστερά -πρέπει να καταλάβει ότι ο ιδιότυπος αναρχισμός(αντίσταση) είναι ένα μόνο στάδιο της επίτευξης του τελικού, όχι ο αυτοσκοπός. Το παγκόσμιο σύστημα εξουσίας δεν τρέμει την αντίδραση. Σε συγκεκριμένες περιπτώσεις την έχει υποβοηθήσει και έχει καρπωθεί οφέλη από την κατάρρευση των κοινωνικών δεσμών ασφαλείας (λαϊκή παράδοση, θρησκεία, οικογένεια, κοινότητα).

Απαρέγκλιτη προϋπόθεση της ανάπλασης της κυριαρχούσας ιδεολογίας είναι η απαγκίστρωση από τις προκαθορισμένες βεβαιότητες και η αναζήτηση πνευματικών οριζόντων σε φιλοσοφικές πήγες που δεν έχουν φθαρεί από την σύγκρουση των τριών ιδεολογιών: της συντηρητικής, της φιλελεύθερης και της σοσιαλιστικής. Οι πηγές της κυριαρχούσας ιδεολογίας μπορούν να ανευρεθούν στα συγγράμματα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων και στα κεφάλαια της Καινής Διαθήκης, χωρίς αυτό να σημαίνει ως οι λογικές διαπιστώσεις ύστερων συγγραφέων πρέπει να παραγνωρίζονται. Εδώ να σημειωθεί πως η διανόηση δεν πρέπει να πλαδαρή ενώ ο ελιτισμός πρέπει να λείπει. Η Σωκρατική μέθοδος εκμαίευσης της γνώσης δεν εφαρμόστηκε ποτέ παρέα με εκλεκτή παρέα, ούτε παρουσία μελών της αφρόκρεμας της κοινωνίας. Η κοινωνία πρέπει να είναι το πεδίο δράσης του διανοούμενου. Αν θέλει να βοηθήσει τον άνθρωπο πρέπει να έρθει σε επαφή μαζί του. Ακόμα και στο πιο κακόφημο καταγώγιο θα βρεις έναν ερμηνευτή της ζωής. Αν δεν είναι ένας κάλπικος κομπορρήμονας αξίζει να εκμαιεύσεις μερικές γνώσεις. Σε κάθε περίπτωση η κυριαρχούσα ιδεολογία δεν είναι απάνθρωπη και άλογη. Η συμμετοχή ενός διανοούμενου στα κοινωνικά ανταμώματα είναι καταστατικής σημασίας. Πως είναι δυνατόν να αναπλάσεις μια ιδεολογία αν δεν είσαι ικανός να επικοινωνήσεις με την κοινωνία και να αγαπήσεις τις παραδόσεις τις. Αν οι ανήσυχοι διανοούμενοι της «γαλάζιας» μας φάλαγγας επενδύσουν σε αυτήν την αγάπη θα ωφελήσουν εαυτούς και τους τριγύρω τους.

Ιωάννης Κανελλόπουλος.