Η "Λερναία ύδρα" της εθνικής αποδόμησης

Η "Λερναία ύδρα" της εθνικής αποδόμησης
Όλοι έχουμε διαβάσει ή ακουσει για τη Θάλεια Δραγώνα, την Αννα Φραγκουδάκη ενώ λιγότερα για την κ. Ασκουνη. Eδώ θα επιχειρήσουμε να "μαζεψουμε" τις δραστηριοτητες τους σε ενα ενιαιο κείμενο.

Θα μπορούσαν πολλοί να ισχυριστούν ότι αυτές οι κυρίες, βλέπουν την ιστορία και τα τρέχοντα γεγονότα με διαφορετική ιδεολογική "ματιά", πράγμα που βεβαίως έχουν κάθε δικαίωμα να κάνουν. Ωστόσο μια τετοια συμπεριφορά δεν δικαιολογείται, διότι απο τις ακαδημαϊκές θέσεις που κατέχουν, προσπάθουν να διαμορφώσουν πολιτική και αυτό το επιχειρούν αυτές οι απειροελάχιστες για να επιβάλλουν τη θέληση τους στους πολλούς. Αυτό το επιχείρησαν για την γλώσσα μας, για την ιστορία μας ενώ έφτασαν και στο σήμειο να υποστηρίζουν ανοιχτά θέματα εξωτερικής πολιτικής όπως στη Κύπρο, όπου και ετάχθησαν ενεργά υπερ του σχεδίου Αναν ή και πρόσφατα υπερ της πολιτικής Χριστόφια σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, ώστε να κάνουν αυτόκλητα εξωτερική πολιτική με την τουρκοκυπριακή πλευρά. [Διαβάστε σχετική επιστολή Μίκη Θεοδωράκη προς Στ. Λιναίο]. Όμως, όταν ένας αιρετός άρχοντας, όπως ο της Καλύμνου ενεπλάκη στα Ιμία επι Ελληνικού εδάφους με το γεγονός της σημαίας, αυτό ελέχθη τότε ως παρατυπία και προσπάθεια εμπλοκής σε εθνικά θέματα.

Στο βίβλιο τους: «Η συγκρότηση της εθνικής ταυτότητας στο ελληνικό σχολείο: ‘‘εμείς’’ και οι ‘‘άλλοι’’ », Α.Φραγκουδάκη,Θ.Δραγώνα (επιμ.), « Τι είν’ η Πατρίδα μας ; »Εθνοκεντρισμός στην Εκπαίδευση. Στο συλλογικό αυτό τόμο γράφουν οι: Έφη Αβδέλα, Νέλλη Ασκούνη, Λίνα Βεντούρα, Θάλεια Δραγώνα, Χρυσή Ιγγλέση, Γεράσιμος Κουζέλης και Άννα Φραγκουδάκη. Και περιέχει δεδομένα και αναλύσεις από δύο συλλογικές έρευνες: μια ανάλυση δείγματος σχολικών εγχειριδίων ιστορίας, γεωγραφίας και γλώσσας και μια έρευνα σε αντιπροσωπευτικό δείγμα εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, με αντικείμενο την εικόνα και την αξιολόγηση του ελληνικού έθνους και των άλλων εθνών. Ο εθνοκεντρισμός των σχολικών βιβλίων μοιάζει να εναρμονίζεται με τις ξενοφοβικές πεποιθήσεις αρκετά μεγάλου ποσοστού εκπαιδευτικών.

ΠΩΣ ΤΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΑ ΑΛΛΑ ΕΘΝΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΕΧΕΙ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΑΦΕΝΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟ-ΕΘΝΕΙΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ, ΑΦΕΤΕΡΟΥ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΟΥΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗ ΣΧΕΣΗ ΤΟΥΣ ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑ΄Ι΄ΚΗ ΕΝΩΣΗ

H μη αναγνώριση της γλωσσικής διαφοράς και της πολιτισμικής διαφορετικότητας, οδηγεί στην αποσύνδεση της ταυτότητας του Διαφορετικού μαθητή από την εκπαιδευτική διαδικασία. Αξιολογείται αρνητικά, γιατί ο λόγος του δεν παράγει τα επιθυμητά μηνύματα κοινωνικής αναγνώρισης και σεβασμού, που ταιριάζουν στην ανώτερη εξουσιαστική τάξη,αφού δε μιλά την πρότυπη γλώσσα.Παράδειγμα αυτής της θεωρίας, αποτελούν τα παιδιά των εργατών στην Αγγλία καθώς και οι Μαύροι στις ΗΠΑ. Ταυτόχρονα , το σχολείο αλλοιώνει τη « διαισθητική » ή μητρική προηγούμενη γλώσσα του οικογενειακού περιβάλλοντος , καταστρέφοντας σχεδόν την ήδη αποκτημένη επικοινωνιακή δεξιότητα.Ο κάθε ομιλών, έχει τη γλωσσική και την επικοινωνιακή του ικανότητα. Κατανοεί τα εισερχόμενα μηνύματα και συγχρόνως αποκτά την κριτική ικανότητα της γλωσσικής επιλογής μετάδοσης αυτών των μηνυμάτων. Διαβάστε περισσότερα..


Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» στις 17-11-2001.
ΑΝΝΑ ΦΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗ

"Δεν είναι ωραίο το έργο που αρχίσαμε να βλέπουμε κάθε 28η Οκτωβρίου με την παρέλαση των μαθητών και τη σημαία. Δεν είναι ωραία η σύγκρουση ανάμεσα σε πατριώτες και αξιοκράτες ούτε ο δημόσιος διάλογος εάν μπορεί να κρατάει τη σημαία Αλβανός μαθητής που κατάφερε να είναι άριστος.
Παρά τα φαινόμενα, ωστόσο, το λάθος δεν είναι με το μέρος εκείνων που φωνάζουν πως τη σημαία πρέπει να την κρατούν χέρια Ελλήνων. Αυτό που είναι παλιωμένο, αντίθετο με την ευρωπαϊκή εποχή μας και αντιδημοκρατικό είναι η στρατιωτική παρέλαση με τη σημαία μπροστά, γιατί η στρατιωτική παρέλαση των μαθητών και όλα όσα συμβολίζει πράγματι απαιτούν τη σημαία να την κρατάει εκείνος που αύριο θα πολεμήσει για την πατρίδα. Το ζήτημα επομένως είναι αν το σχολείο ετοιμάζει στρατιώτες έτοιμους να πεθάνουν αύριο για την πατρίδα, οπότε η νεολαία παρελαύνει στρατιωτικά, τραγουδώντας εμβατήρια και τη σημαία την κρατούν Έλληνες. Αν, αντίθετα, το σχολείο ετοιμάζει τους αυριανούς Έλληνες ως πολίτες ενός κράτους με σύνορα αδιαπραγμάτευτα αλλά και οριστικά δεδομένα, για να γίνουν συνειδητοί πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να χτίσουν έναν κόσμο όπου οι διαφορές συμφερόντων ανάμεσα στα έθνη κράτη θα λύνονται με διάλογο, όλες οι πολιτισμικές διαφορές θα γίνονται σεβαστές, θα εφαρμόζονται πλήρως τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και τέλος η ειρήνη θα έχει την πρώτη προτεραιότητα, άρα θα επιδιώκονται συμμαχίες και θα γίνονται αποδεκτοί οι συμβιβασμοί, τότε δεν κάνει το σχολείο στρατιωτικές παρελάσεις. Τότε βρίσκει το σχολείο εναλλακτικούς και μοντέρνους τρόπους για να ερμηνεύσει στα μάτια των νέων τους πολέμους του παρελθόντος και να τιμήσει την ιστορία.
Με άλλα λόγια, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι όσοι φωνάζουν πως τη σημαία πρέπει να την κρατούν χέρια Ελλήνων είναι απολύτως συνεπείς με το πρότυπο πατριωτισμού που συμβολίζει ο εορτασμός με τη στρατιωτική παρέλαση των μαθητών, πρότυπο άλλων εποχών, όταν η εθνική πολιτική διεκδικούσε εδάφη και ήταν επεκτατική, τότε που το σχολείο έπρεπε να προετοιμάζει στρατιώτες. Η στρατιωτική παρέλαση των μαθητών σημαίνει παρελαύνουν «τα νιάτα μας» που αύριο θα πολεμήσουν για την πατρίδα. Αυτό είναι και το κεντρικό επιχείρημα του κ. Παπαθεμελή. Όποιος κρατάει τη σημαία πρέπει να είναι έτοιμος να σκοτώσει και να σκοτωθεί για την πατρίδα.
Δεν είναι δυνατό να γεφυρωθεί ο εθνικισμός άλλων εποχών με τις δημοκρατικές απαιτήσεις της ενσωμάτωσης των παιδιών μεταναστών στα σχολεία. Καμιά υπουργική εγκύκλιος δεν μπορεί να λύσει την αντίφαση ανάμεσα στη σημαία που συμβολίζει τον ηρωισμό των πατριωτών που θυσιάζουν ανθρώπινες ζωές και πρώτη τη δική τους για να την καρφώσουν σ' ένα ύψωμα όπου θα ανεμίζει οριοθετώντας νέα εδάφη... και τους Αλβανούς μαθητές που αριστεύουν στα ελληνικά σχολεία.
Το ελληνικό σχολείο είναι ακόμα σήμερα παγιδευμένο στην εθνικιστική μυθολογία του 19ου αιώνα, δηλαδή στους εθνικούς μύθους που νομιμοποιούν τη διεκδίκηση εδαφών και προετοιμάζουν τους επεκτατικούς πολέμους. Τα βιβλία ιστορίας σε όλο το σχολείο, δημοτικό γυμνάσιο και λύκειο, έχουν αναλυθεί επιστημονικά και έχει επισημανθεί ότι καλλιεργούν μια εθνική ταυτότητα εύθραυστη και ανασφαλή, απολύτως ακατάλληλη για να βαδίσουν οι νέες γενιές στο ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας.
Η ιστορία του σχολείου είναι σε μεγάλο ποσοστό μυθολογία, που αποσιωπά τη νεωτερική διάσταση της έννοιας έθνος και τη δημιουργία των εθνών, εμφανίζει το ελληνικό έθνος σαν οντότητα περίπου αιώνια και περίπου φυσική που ενώνουν δεσμοί αίματος, σαν μια οικογένεια με απόλυτη πάντοτε ομοιογένεια, ανεπηρέαστη πολιτισμικά από τα κοινωνικά γενόμενα και την πορεία της ιστορίας στη μακριά διάρκεια. Η ιστορία του σχολείου διαιρεί τον κόσμο σε «εμάς» τους Έλληνες και τους «άλλους» λαούς, αποδίδει σε «εμάς» τους Έλληνες μόνο δίκαια, ενώ στους «άλλους» αποδίδει άλλοτε άδικα και άλλοτε «συμφέροντα», αποδίδει όλα τα επιτεύγματα και τις πολεμικές νίκες στα χαρίσματα και στον ηρωισμό των Ελλήνων, ενώ αποδίδει όλα τα λάθη και τις πολεμικές ήττες στην αγριότητα των εχθρών και την αδιαφορία των συμμάχων, εμφανίζοντας έτσι την εκάστοτε ηγεσία του ελληνικού κράτους απολύτως ανεύθυνη για τις ήττες και τις καταστροφές. Η ιστορία του σχολείου ονομάζει απελευθερωτικούς όλους τους πολέμους του ελληνικού κράτους και άρα εμφανίζει σαν αμυντική την επεκτατική των κρατικών συνόρων εθνική πολιτική άλλων εποχών. Με τη διαίρεση των λαών σε «εμάς» και τους «άλλους» και το διπλό σύστημα αξιολόγησης, η ιστορία του σχολείου εμποδίζει την κατανόηση της ευθύνης των ηγεσιών και των καθεστώτων, κατασκευάζει έμμεσα μια εικόνα «κακών» και «καλών» λαών και αυτή η ρατσιστική γενίκευση εμποδίζει επιπλέον τη δυνατότητα να σκεφθούν οι μαθητές οποιαδήποτε πιθανή συμμαχία με τους «κακούς» λαούς.
Η εθνική ταυτότητα που καλλιεργούν τα περιεχόμενα των σχολικών βιβλίων ανήκει σε εποχές περασμένες, ανήκει στις εποχές των επεκτατισμών και των ηρώων. Δεν προετοιμάζει για την αποδοχή της πραγματικότητας που υπερκαθορίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση, το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, η αυξανόμενη παρουσία αλλοδαπών, τόσο Ευρωπαίων πολιτών όσο και μεταναστών εργαζομένων.
Αν το σχολείο αρχίσει να διδάσκει ιστορία στη θέση της εθνικής μυθολογίας, θα βρεθούν και άλλοι τρόποι εορτασμού από τη στρατιωτική παρέλαση. Αν πάψει η σχολική ιστορία να εξυμνεί τον ελληνικό ηρωισμό και την περιφρόνηση του θανάτου στο αλβανικό μέτωπο, θα μάθει στα παιδιά να ξεχωρίζουν ανάμεσα στους επιθετικούς και τους αμυντικούς πολέμους του παρελθόντος και έτσι να καταλαβαίνουν τις νίκες άρα και τις ήττες. Αν πάψει η σχολική ιστορία να εμφανίζει ανεύθυνους όλους τους κρατικούς ηγέτες, θα σταματήσει να εξυμνεί τον Ιωάννη Μεταξά για το ηρωικό του «όχι» και θα αποπειραθεί να ερμηνεύσει γιατί ο φιλοναζιστής δικτάτορας τοποθέτησε το 1940 την Ελλάδα στο πλευρό των Άγγλων.
Πράγματι δεν είναι δυνατό να γεφυρωθεί ο εθνικισμός άλλων εποχών με τις δημοκρατικές απαιτήσεις της ενσωμάτωσης των παιδιών μεταναστών στα σχολεία.

Η κ. Φραγκουδάκη, συν τοις άλλοις προκαταλαμβάνει και απόφαση της δικαιοσύνης για τον εμπρησμό στην Εβραϊκή συναγωγή των Χανίων. Κατόπιν όμως μετά την σύλληψη των δραστών που ήσαν στην πλειοψηφία ξένοι, προτίμησε να σιωπήσει. Διαβάστε εδώ..



Ευτυχώς, το 1999 μια τίμια "φωνή" τις έκραζε από την εφημερίδα "τα Νέα". ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ Ζήτω τα γιούχα
ΚΩΣΤΑΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ

Η κ. Άννα Φραγκουδάκη στο άρθρο της, στα «ΝΕΑ» του προπερασμένου Σαββάτου, έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου. Θύμωσε μάλιστα πολύ διαβάζοντας πως ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός της Γαλλίας Ζοσπέν επικαλείται την ιδέα της πατρίδας και προτρέπει τους Γάλλους να προσέλθουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση με τις ακμαίες παραδόσεις του έθνους τους.

Η κ. Φραγκουδάκη θεωρεί πως κάθε αναφορά σε πατρίδα, πατριωτισμό και έθνος είναι συντηρητική, δεξιά και, σχεδόν, φασιστική πολιτική.

Επειδή η ορθή αντιμετώπιση ανάλογων κινδύνων και στον τόπο μας έχει ανάγκη από τέτοιες επισημάνσεις και επειδή η πρόληψη είναι η αρίστη μέθοδος, κάνω έκκληση στους υπεύθυνους πολιτικούς, κρατικούς, δημοτικούς φορείς και στα κέντρα αποφάσεων να σπεύσουν να προλάβουν κάθε ενέργεια, κίνηση, συνωμοσία που σκοπεύει στην πατριωτική και εθνική έξαρση που μπορεί στα ξαφνικά να μας προκύψει.

Έτσι, καλό θα είναι να απαλειφθούν από τα σχολικά βιβλία όλα τα ποιήματα, τα διηγήματα και τα δοκίμια που αναφέρουν με θετικούς χαρακτηρισμούς τις έννοιες «πατρίδα» και «έθνος». Έτσι θα χρειαστεί να σβήσουν από τους «Πέρσες» του Αισχύλου οι στίχοι από τον παιάνα της Σαλαμίνας «Ίτε παίδες Ελλήνων, ελευθερούτε πατρίδα... κτλ.». Η μελέτη τέτοιων φανατικών ιδεοληψιών είναι δυνατόν να οδηγήσει τους ανώριμους μαθητές σε τίποτε κουτουράδες, και να θολώσει το μυαλό τους και να αρρωστήσουν από την ασθένεια του πατριωτισμού.

Πρέπει ευθύς να αφαιρεθούν από τα σχολικά εγχειρίδια όλες οι αναφορές που υπάρχουν στο έργο του Σολωμού και ιδίως στον πατριδοκαπηλικό «Ύμνον εις την Ελευθερίαν» στις έννοιες Πατρίδα και Έθνος. Είναι αυτονόητο ότι θα πρέπει πάραυτα ο Ζακύνθιος ποιητής να μην προσφωνείται Εθνικός. Αν δεν γίνεται αλλιώς, να καταχωνιαστεί η «Ιστορία του ελληνικού έθνους» του Παπαρρηγόπουλου, καλό θα είναι να καεί.

Οπωσδήποτε όμως θα πρέπει να καεί και, μάλιστα δημοσίως, το φασιστικό μυθιστόρημα της Πηνελόπης Δέλτα «Για την Πατρίδα». Να εξοβελιστούν τα δεκατετράστιχα του Παλαμά «Πατρίδες», εκτός αν τον παμπόνηρο αυτόν γέροντα τον σώσει η κραυγή του Γύφτου του «Γιούχα και πάλι γιούχα των πατρίδων».

Η κ. Φραγκουδάκη δεν είναι ούτε μόνη ούτε πρώτη. Έχουν ήδη προηγηθεί δύο άλλοι επίσης πανεπιστημιακοί, οι οποίοι σε βιβλία και άρθρα τους χαρακτηρίζουν φασίστες τον Ελύτη, τον Εγγονόπουλο και τον Εμπειρίκο γιατί μιλούν για πατρίδα και ελληνική γλώσσα και εθνικιστή τον Σεφέρη!

Επειδή όμως η λέξη έθνος, αυτή η βόμβα στα θεμέλια του Λαού, υπάρχει, δυστυχώς, στο πρώτο άρθρο του Συντάγματος θα πρέπει, νομίζω, να προβλεφθεί η εξάλειψή του κατά την προσεχή αναθεώρηση του θεμελιώδους Νόμου της Πολιτείας.

Εντός σύντομης προθεσμίας πρέπει να αλλάξουν όνομα η ποδοσφαιρική ομάδα «Εθνικός», το «Εθνικό Θέατρο», η εφημερίδα «Έθνος», το «Πατριωτικό Ίδρυμα», το «Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών», το υπουργείο Εθνικής Αμύνης και το υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, η Εθνική Λυρική Σκηνή και για να προληφθούν παγκόσμια δεινά ο «Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών»!

Αλλά και οι φίλοι μας Γάλλοι, αν πληροφορηθούν την οργή της κ. Φραγκουδάκη, οφείλουν αμέσως να διορθώσουν τον πρώτο στίχο του «Εθνικού» τους Ύμνου, που ένας φανατικός επαναστάτης και φασίστας εθνικιστής συνέθεσε μέσα στα χαρακώματα της Γαλλικής Επανάστασης: «Αλόνζανφαν ντε λα πατρί»!

Οι προειδοποιήσεις της κ. Φραγκουδάκη θα πρέπει να φθάσουν και στα αυτιά ορισμένων παρασυρμένων αριστερών και σοσιαλιστών, οι οποίοι συμπαραστέκονται στους Κούρδους και τους Παλαιστίνιους οι οποίοι, θύματα εθνικιστικών φανατισμών, επιμένουν να διεκδικούν μια πατρίδα εν ονόματι της εθνικής τους ιδιαιτερότητας.

Πάντως, η κ. Φραγκουδάκη θα πρέπει με συνεχή τεκμηριωμένα άρθρα να ενημερώσει τους παραπλανημένους Γάλλους, Γερμανούς, Άγγλους, Ιταλούς κ.ά. σοσιαλιστές που κυβερνούν στη χώρα τους πως δεν φθάνει να μην επικαλούνται πατρίδες, έθνη και άλλα ηχηρά παρόμοια, όσο συνεχίζουν να μιλούν και να γράφουν τη γλώσσα τους και να έχουν όνομα. Είναι άκρως επικίνδυνο να είναι κανείς Γάλλος, Γερμανός, Έλληνας, Ισπανός, γιατί και μόνο η εκφώνηση του ονόματος προκαλεί εθνικά ρίγη. Οφείλω, πάντως, να ομολογήσω πως διαπιστώνω και κάποιες αντιφάσεις στα πολιτικώς ορθά άρθρα της κ. Φραγκουδάκη. Ενώ κόπτεται, εν ονόματι του δικαιώματος κάθε λαού να επιλέγει ελεύθερα το όνομά του, να ονομάζονται Μακεδόνες οι Σκοπιανοί και Τούρκοι οι Μουσουλμάνοι της Θράκης, αρνείται στον Γάλλο πρωθυπουργό να ονομάζει έθνος τη χώρα του και πατρίδα την επικράτειά του.

Πληροφορούμαι, εξάλλου, πως η κ. Φραγκουδάκη επιδοτείται με 1 δισ. 750 εκατ. δρχ. για να εκπονήσει μαζί με τους συνεργάτες της πρόγραμμα εκμαθήσεως της ελληνικής γλώσσας για τους Μουσουλμάνους της Θράκης. Αυτό που ομοϊδεάτες της κ. Φραγκουδάκη, όταν έγινε για τους σλαβόφωνους της Μακεδονίας, το ονόμαζαν εκστρατεία εξελληνισμού των μειονοτήτων.



Υπέρογκα χρηματικά ποσά.

Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που περνάει ο Έλληνας και που όλοι αναρωτιόμαστε ποιοί κατασπατάλησαν τα δισεκατομμύρια, οι κυρίες αυτές αποδεικνύεται οτι διαχείστηκαν υπερογκα χρηματικά ποσά. Συνολικά για το πρόγραμμα από το 1997 έως το 2008 οι κυρίες Δραγώνα και Φραγκουδάκη διαχειρίσθηκαν τουλάχιστον 17.000.000 ευρώ! Διαβάστε περισσότερα...



Η αλληλοεξαρτώμενη ομάδα

Ωστόσο ενώ είναι βέβαιο οτι αυτή η "ομαδούλα" συμπλέκεται μαζί σε εκδόσεις βιβλίων και σε επιμερισμούς υπέρογκων χρηματικών ποσών και σε διάφορα συνέδρια πολιτικής φύσεως. Όπως στην προσπάθεια εθνικής αποδόμησης στην Έλλαδα και Κύπρο. Ταυτόχρονα παρατηρούμε να εξαρτάται ή μία απο την άλλην με σχέση (ίσως?) διδάσκαλου και μαθητή. Πράγμα που ενδεχομένως, να δείχνει την αλληλοεξάρτηση ακόμα και στην ακαδημαϊκή καριέρα οδηγώντας στην υποψία αναξιοκρατίας. Πανεπιστήμιο Αθηνών: η κ. Δραγώνα, η κ. Ασκούνη και η κ. Φραγκιαδάκη συνεργάζονται.



Επίλογος

Ζούμε σε μια εποχή κατά την οποία το υπόδουλο ελληνικό έθνος ακόμη απελευθερώνεται από πεντακόσια χρόνια κατοχής και γενοκτονίας. Μεγάλα τμήματα εδαφών, όπου οι Έλληνες έχουν ζήσει για χιλιετίες είναι ακόμα υπό ξένη κατοχή - τα αδέρφια μας στην Κύπρο που ζουν κάτω από τον ιμπεριαλιστικό, εταιρικό μηχανισμό μπορούν να το επιβεβαιώσουν.

Και όμως, ενώ η χώρα μας βρίσκεται ακόμη υπό κατοχή και φωνάζει για απελευθέρωση, η Άννα Φραγκουδάκη και οι λοιπές γράφουν ότι το να διδασκόμαστε στο σχολείο για την εθνική και πολιτιστική μας ταυτότητα ισούται με τη νομιμοποίηση του να επιθυμείς άλλες χώρες και την προετοιμασία για επεκτατικούς πολέμους..

Η Άννα Φραγκουδάκη καθώς και οι λοιπές "χάριτες", καταβάλουν επίσης μεγάλες προσπάθειες για να γελοιοποιήσουν και να επιτεθούν σε όσους από εμάς επιμένουμε στην προσπάθεια να διατηρήσουμε τη γλώσσα μας, την ελληνική πολιτιστική κληρονομιά, την ιστορία μας και την αίσθηση της εθνικής μας συνέχειας, οι οποίες απειλούνται από στρατιωτικές και γενοκτονικές κατοχές, από πολιτισμικό ιμπεριαλισμό, από την προσεκτικά καλλιεργημένη άγνοια και τον αυτο-κατευθυνόμενο ρατσισμό. Γιατί είναι σημαντικό να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα της γλώσσας των υπό κατοχή φυλών Ναβάχο ή Λακότα ; Επειδή με την υπεράσπιση αυτών των γλωσσών βοηθάμε την υπεράσπιση των αυτόχθονων πληθυσμών της Αμερικής κατά των αποικιοκρατών που τους έχουν σχεδόν εξαφανίσει πολιτισμικά, εθνοτικά και πολιτικά.
Το ίδιο κα Φραγκουδάκη, δε θα έπρεπε να ισχύει και για εμάς ;

HellasOnTheWeb Πυγή