Τί καημός κι᾿αὐτός μέ τήν Θεσσαλονίκη ! Παλαιόθεν...

«Η Θεσσαλονίκη δεν είναι ούτε ελληνική ούτε βουλγαρική ούτε τουρκική· είναι εβραϊκή»
διακήρυττε εν μέσω Βαλκανικών Πολέμων (1912-1913) ο Δαβίδ Φλωρεντίν, δημοσιογράφος και αντιπρόεδρος του συλλόγου της Μακαμπή στη Θεσσαλονίκη. Έπειτα από τετρακόσια και πλέον χρόνια οθωμανικής κυριαρχίας, η Θεσσαλονίκη –στρατηγικό λιμάνι του Αιγαίου στο σταυροδρόμι της Ευρώπης με τη Μέση Ανατολή, καθώς και πύλη εισόδου στα Βαλκάνια– ερχόταν τώρα αντιμέτωπη με την πιθανότητα προσάρτησής της στην Ελλάδα ή στη Βουλγαρία. Οι στρατοί των χωρών αυτών καταλάμβαναν διαδοχικά την «περιπόθητη πόλη», ενώ οι αντιπρόσωποί τους προσπαθούσαν να αποκτήσουν την εύνοια των «Εβραίων πολιτών της Θεσσαλονίκης», αντιλαμβανόμενοι την επιρροή τους και προσβλέποντας στην υποστήριξή τους.

Ο Φλωρεντίν ωστόσο φοβόταν ότι η περιστολή της πόλης εντός των συνόρων της Βουλγαρίας ή της Ελλάδας θα έκοβε τους δεσμούς με τις αγορές των Βαλκανίων και θα κατέστρεφε τον οικονομικό λόγο ύπαρξής της, το λιμάνι, απ’ όπου οι εμπορικές τάξεις –και μεγάλο τμήμα του αστικού πληθυσμού στο σύνολό του– αντλούσαν τα μέσα βιοπορισμού τους: «Η Θεσσαλονίκη θα μετατρεπόταν σε μια καρδιά που θα έπαυε να χτυπά, σε ένα κεφάλι αποκομμένο από το διαμελισμένο σώμα του».
Σε αιτήσεις του προς την Παγκόσμια Σιωνιστική Οργάνωση του Βερολίνου, ο Φλωρεντίν υποστήριζε ευθαρσώς ότι, αν δεν μπορούσε να διασφαλιστεί η διατήρηση της οθωμανικής κυριαρχίας, η Θεσσαλονίκη θα έπρεπε να μετατραπεί σε διεθνή πόλη, σαν την Ταγγέρη ή το Νταλιάν (στη Μαντζουρία), υπό την εγγύηση των Μεγάλων Δυνάμεων και την αστυνόμευση των Ελβετών ή των Βέλγων, αλλά με εβραϊκή κατά προτίμηση διοίκηση – κάτι σαν μια αυτόνομη εβραϊκή πόλη-κράτος.

Γενάρχης των Αλλατίνι ήταν ο γιατρός Ελεέζερ Αλλατίνι, που ήρθε από το Λιβόρνο της Ιταλίας το 1802 και εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη. Είχε τρεις γιους, τον Μωύς (Μωϋσῆς) τον Ντάριο (Δαρεῖος) και τον Σολομών που παντρεύτηκαν κόρες των Φερνάντες, Μορπούργο και Μισραχή, δημιουργώντας έτσι μια δυναμική οικογενειακή και οικονομική ομάδα. Δυναμικός εκπρόσωπος της οικογένειας ήταν ο γιατρός Μωύς Αλλατίνι που έθεσε τις βάσεις για τη δημιουργία του βιομηχανικού, τραπεζικού και εμπορικού κολοσσού της οικογένειας. Οι μύλοι Αλλατίνι και η Τράπεζα Θεσσαλονίκης που ιδρύθηκε το 1888 ήταν κορυφαίες επιχειρήσεις της (ἀπό ἐδῶ)

Ο Φλωρεντίν υποστήριζε ότι ένα τόσο φαινομενικά απρόβλεπτο σενάριο αποτελούσε το μόνο ικανοποιητικό τέλος για τη Θεσσαλονίκη, τη «βασίλισσα της “εβραϊκότητας” στην Ανατολή». Η Θεσσαλονίκη αποτελούσε ένα δυναμικό εβραϊκό κέντρο, όπου η πλειονότητα του πληθυσμού ήταν εβραϊκή – και,σύμφωνα με αναφορές, είχε υπάρξει εβραϊκή από την εποχή της άφιξης των Σεφαραδιτών Εβραίων που είχαν εκδιωχθεί από την Ισπανία το 1492.
Μπορούσε κανείς να συναντήσει Εβραίους σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας – υπό την ιδιότητα του τραπεζίτη, του επιχειρηματία, του εμπόρου λιανικής, του χονδρεμπόρου, του δημόσιου υπαλλήλου, του βαρκάρη και του λιμενεργάτη. Εκθέτοντας το επιχείρημά του, ο Φλωρεντίν απηχούσε τους επιβλητικούς χαρακτηρισμούς της πόλης του από επισκέπτες του «μαργαριταριού του Αιγαίου».

Τά μονοπάτια πού τούς ὁδήγησαν στήν Θεσσαλονίκη  ( ἀπό βίκιπαίδεια : Ἡ ἱστορία τῶν ἑβραίων στή Θεσσαλονίκη ) 

Ο δεξιός σιωνιστής ηγέτης Βλαντιμίρ Ζαμποτίνσκι, ο οποίος την επισκέφτηκε το 1909, είχε αναφερθεί στη Θεσσαλονίκη ως «την πιο εβραϊκή πόλη του κόσμου», ως την «Ιερουσαλήμ της Τουρκίας», όπου ακόμα και τα ταχυδρομεία έκλειναν το εβραϊκό Σάββατο.
Ο αριστερός σιωνιστής Νταβίντ Μπεν-Γκουριόν, ο οποίος διέμεινε στην πόλη κατά τη διάρκεια του 1911, είχε παρατηρήσει ότι η Θεσσαλονίκη συνιστούσε «μια εβραϊκή εργατική πόλη, μοναδική στον κόσμο».
Βρετανοί και Γάλλοι ταξιδιώτες είχαν δώσει περαιτέρω έμφαση στην «πληθυσμιακή υπεροχή» του «εκλεκτού λαού» σε αυτήν τη «Νέα Ιερουσαλήμ», όπου το εβραϊκό Σάββατο «τηρούνταν με τον πλέον αυστηρό τρόπο» και όπου, όπως υπέθεταν, ο Ναός του Σολομώντα θα μπορούσε ενδεχομένως να ξαναχτιστεί ή ο Μεσσίας να κάνει την εμφάνισή του.

...Σύμφωνα με τους New York Times, η ίδρυση μιας αυτόνομης εβραϊκής Θεσσαλονίκης έμοιαζε περισσότερο εφικτή απ’ ό,τι ένα μελλοντικό ανεξάρτητο εβραϊκό κράτος στην Παλαιστίνη, καθότι το τελευταίο θα έπρεπε ουσιαστικά να οικοδομηθεί από το μηδέν.Η Παγκόσμια Ισραηλιτική Ένωση (Αλλιάνς) των Παρισίων και ο Αγγλοεβραϊκός Σύλλογος του Λονδίνου εξέφρασαν επίσης την υποστήριξή τους.
Αντιθέτως, η Παγκόσμια Σιωνιστική Οργάνωση αντιμετώπισε την πρόταση με αμφιθυμία, με την αιτιολογία ότι η ίδρυση ενός εβραϊκού κράτους στη Θεσσαλονίκη θα υπονόμευε την εγκαθίδρυση ενός εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη.

Οι ντόπιοι μουσουλμάνοι, οι Βλάχοι, οι Εβραίοι και οι Ντονμέ (απόγονοι Εβραίων προσήλυτων στο Ισλάμ που είχαν αναγνωριστεί επίσημα ως μουσουλμάνοι) σύστησαν τη Μακεδονική Επιτροπή, με στόχο την υποστήριξη της διεθνοποίησης, με το επιχείρημα ότι η «αρχή των εθνικοτήτων», που αποτελούσε τη βάση της έννοιας της «αυτοδιάθεσης», της οποίας υπεραμυνόταν ο Αμερικανός πρόεδρος Γούντροου Γουίλσον, θα έπρεπε να εφαρμοστεί στη Θεσσαλονίκη όπως οπουδήποτε αλλού – και έτσι, οι Εβραίοι, που αποτελούσαν το κυρίαρχο «εθνικό» δημογραφικό στοιχείο της πόλης, θα έπρεπε να έχουν την υπέρτατη εξουσία.

Μια παρεμφερής σύμπραξη εμπόρων στο Εμπορικό Επιμελητήριο της πόλης προέβλεπε τον περαιτέρω μετασχηματισμό της Θεσσαλονίκης σε ελεύθερη πόλη και την περικύκλωσή της από συρματόπλεγμα,με στόχο την ελαχιστοποίηση του λαθρεμπορίου.
 Ωστόσο, καμιά από αυτές τις προτάσεις δεν έμελλε να τελεσφορήσει. Η Ελλάδα προσάρτησε οριστικά την πόλη το 1913.

Το όνειρο της εβραϊκής αυτονομίας, οι δυνατότητες διεθνοποίησης και οι βλέψεις σε ένα διαφορετικό μέλλον για τη Θεσσαλονίκη δεν εξαφανίστηκαν.Μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους και στον απόηχο της κατάληψης της «μητέρας πατρίδας» τους Θεσσαλονίκης από την Ελλάδα, πολλοί Θεσσαλονικείς Εβραίοι διασκορπίστηκαν ως «εξόριστα τέκνα» της ανά την υφήλιο. Ορισμένοι, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στη Νέα Υόρκη, προσδοκούσαν με τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τον ερχομό ενός «καθαρτήριου κατακλυσμού» που θα μετέτρεπε τη Θεσσαλονίκη σε πρωτεύουσα μιας αυτόνομης Μακεδονίας – και έτσι θα επέσπευδε την επάνοδό τους από την προσωρινή εξορία. Το όραμα του Έλληνα πολιτικού Ίωνα Δραγούμη για μια «Ανατολική Ομοσπονδία» πιθανώς να συνένωνε όλους τους λαούς της περιοχής υπό κοινή κρατική διακυβέρνηση. Ίσως πάλι να κέρδιζε έδαφος η πρόταση που έκανε στην ισπανική κυβέρνηση ένας Θεσσαλονικιός Εβραίος έμπορος, ο Αλμπέρτο Ασσέο, για την ίδρυση των «Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης»... Πολλές φορές, οι Εβραίοι οραματίστηκαν εκ νέου την πόλη τους σαν μια εξαιρετική «επίγεια Ιερουσαλήμ» (Yerushalayim shel mata), σφυρηλατώντας ισχυρούς δεσμούς με την τελευταία, δίχως απαραιτήτως να αποποιούνται την πίστη τους στην «επουράνια Ιερουσαλήμ» (Yerushalayim shel mala). Οι Θεσσαλονικείς Εβραίοι επεξεργάστηκαν ένα σύνολο αφηγήσεων γύρω από την πόλη τους ως ιστορική εβραϊκή μητρόπολη και πατρίδα, έννοια που ενισχύθηκε τελικά από την ονομασία της πόλης ως «Ιερουσαλήμ των Βαλκανίων».

...τό 1891 σχηματίζεται μία πολιτική ὁμάδα ἀπό Ντονμέδες πού ὀνομάζεται «Ἡ Ἐπιτροπή τῆς Ἑνώσεως καίτῆς Προόδου», πού ἀργότερα ὀνομάστηκε «Οἱ Νεότουρκοι».Τῆς ὁμάδας ἡγεῖται ὁ Ἑβραῖος μασόνος Καροῦσο (EmmanuelCarusso) μέ τή βοήθεια τῶν Ρότσιλντ. Οἱ Νεότουρκοι, κρυπτο-εβραῖοι καί ὑπάλληλοι τοῦ Σιωνισμοῦ, ἐπαναστατοῦν τό 1908 ἐναντίον τοῦ Σουλτάνου, δῆθεν γιά νά ἐκσυγχρονίσουν καί νά ἀνανεώσουν τήν ἑτοιμόρροπη Ὀθωμανική αὐτοκρατορία...(ἐδῶ)

Μετά την επανάσταση των νεο-τούρκων, το σιωνιστικό κίνημα εμφανίζεται στη Θεσσαλονίκη με τη δημιουργία της κοινωνίας «Bnei Zion» και του αθλητικού συλλόγου «Maccabi». Ο σιωνισμός εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην πόλη το 1899, λειτουργώντας υπό την κάλυψη κοινωνιών όπως το «Kadima», που είχε ως δηλωμένο σκοπό τη διάδοση της εβραϊκής γλώσσας.(ἐδῶ)

Ξεκινώντας από τη Θεσσαλονίκη, η αποκατάσταση του οθωμανικού συντάγματος και η τελική ανατροπή του σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ Β΄ το 1909 προκάλεσαν νέο ενθουσιασμό για την επαγγελία ενός οθωμανισμού που επιζητούσε να συνδέσει τους ποικίλους κατοίκους της αυτοκρατορίας αναμεταξύ τους και με το κράτος.

Μόνο η κοινή οθωμανική πατρίδα, σύμφωνα με τη διατύπωση του πολιτικού αυτού εθνικισμού, θα μπορούσε να προστατεύσει τα συμφέροντα και τις βλέψεις του κάθε «στοιχείου» (unsur) που συνέθετε το νέο οθωμανικό «έθνος».

Οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης αντέδρασαν στην προκήρυξη του συντάγματος με κραυγές ενθουσιασμού («biva la patria», «ζήτω η πατρίδα», και «yaşasın millet!», «ζήτω το έθνος», αναφερόμενοι αυτή τη φορά στο οθωμανικό έθνος, μέρος του οποίου θεωρούσαν και τον εαυτό τους), τις οποίες ενσωμάτωσαν και στον ύμνο τους, τη Marseillaise Salonicienne (Μασσαλιώτιδα της Θεσσαλονίκης).
Ο Εβραίος ποιητής Ιακώβ Γιονά προέτρεψε παρομοίως όλους τους Οθωμανούς να υπηρετήσουν την «πατρίδα» (patria):

«Όλοι οι turkinos [πρέπει]
να γνωρίζουν καλά:
/ η δύναμή μας εξαρτάται από το 
πόσο καλά ενωμένοι είμαστε
/ μεγάλη δόξα [μας περιμένει],
αν ενωθούμε σαν αδέλφια».

Οι εβραϊκές ελίτ συνέχισαν να καλλιεργούν στις εβραϊκές μάζες τη συνείδηση των sivdadinos Otomanos. Οι Εβραίοι ηγέτες της Θεσσαλονίκης συμφώνησαν να παράσχουν τη στήριξή τους στο οθωμανικό κράτος...

Η Παγκόσμια Ισραηλιτική Συμμαχία (γαλλικά: Αlliance israélite universelle‎, εβραϊκά: כל ישראל חברים‬), γνωστή στα ελληνικά ως Αλλιάνς, είναι μία διεθνής εβραϊκή οργάνωση που έχει έδρα το Παρίσι το 1860...προωθεί τα ιδεώδη της εβραϊκής αυτοάμυνας και αυτοβοήθειας μέσω της εκπαίδευσης και επαγγελματικής προόδου. Είναι γνωστή για την ίδρυση γαλλόφωνων σχολείων για εβραιόπουλα σε όλη τη Μεσόγειο τον 19ο και τον 20ο αιώνα...Μόττο της οργάνωσης είναι η εβραϊκή ραββινική φράση Κολ γιζραέλ αρεβίμ ζε λαζέ (כל ישראל ערבים זה לזה‬), που αποδίδεται στα γαλλικά ως Tous les israélites sont solidaires les uns des autres ("Όλοι οι Εβραίοι υπέχουν ευθύνη ο ένας για τον άλλο") ἐδῶ

Διαπνεόμενες από ιδεώδη του Διαφωτισμού, οι πιο εκκοσμικευμένες μεσαίες τάξεις, που τάσσονταν υπέρ της Παγκόσμιας Ισραηλιτικής Ένωσης (Αλλιάνς) –ενός εκπαιδευτικού εγχειρήματος με βάση το Παρίσι που επιζητούσε την ηθική εξύψωση των Εβραίων της Ανατολής και είχε εγκαθιδρύσει το πρώτο του σχολείο αρρένων στη Θεσσαλονίκη το 1873– υποστήριζαν ότι οι Εβραίοι θα έπρεπε να ενσωματωθούν στην κοινωνία που τους περιέβαλλε, να δώσουν προτεραιότητα στην ιδιότητά τους ως πολιτών και να περιορίσουν τον ιουδαϊσμό στην ιδιωτική σφαίρα της θρησκείας, προκειμένου να επιτύχουν την πλήρη χειραφέτησή τους. 
Αυτοαποκαλούμενες φιλελεύθερες, οι τάξεις αυτές υποστήριζαν την κατάργηση της εβραϊκής κοινοτικής αυτονομίας και του διακριτού νομικού καθεστώτος, αντιλαμβάνονταν τον εαυτό τους ως «Οθωμανούς Εβραίους» και οραματίζονταν την Οθωμανική Αυτοκρατορία σαν μια υπερθρησκευτική δομή,αρκετά ευρύχωρη ώστε να στεγάσει τις θρησκευτικές διαφορές ανάμεσα στους πληθυσμούς που τη συναποτελούσαν....

 ...«ποικιλία σιωνισμών» εδραιώθηκε στη Θεσσαλονίκη, η πλέον εξέχουσα μορφή των οποίων επικεντρώθηκε αρχικά όχι στην οικοδόμηση μιας εβραϊκής πατρίδας στην Παλαιστίνη αλλά, αντιθέτως, στην ισχυροποίηση της εβραϊκής κοινοτικής ταυτότητας στη Θεσσαλονίκη. Αν και προέρχονταν από τις μεσαίες τάξεις, όπως οι υποστηρικτές της Αλλιάνς, οι σιωνιστές αντιτάχθηκαν στην αφομοίωση και κατανόηση της εβραϊκότητας ως ζητήματος που αφορούσε την ιδιωτική σφαίρα της θρησκευτικής συνείδησης.

... ο σύλλογος Μπενέ Σιών («Bnei Zion») υποστήριξε επίσης ότι θα έπρεπε να επιτραπεί και σε άλλους Εβραίους που υφίσταντο διωγμούς στη Ρουμανία και στη Ρωσική Αυτοκρατορία να εγκατασταθούν στην οθωμανική Παλαιστίνη. Το επιχείρημά του ήταν ότι η Παλαιστίνη με το να επιτρέψει την είσοδο σε Εβραίους μετανάστες θα ανθούσε οικονομικά, θα παρέμενε οθωμανική «ως προς την κυριαρχία» και εβραϊκή «ως προς τη θρησκεία και την κουλτούρα».

«Η πολυαγαπημένη μας πατρίδα» –η Οθωμανική Αυτοκρατορία– θα παρείχε και πάλι ασφαλές καταφύγιο στους Εβραίους, όπως είχε κάνει και μετά την εκδίωξή τους από την Ισπανία.Το τέλος όμως της οθωμανικής κυριαρχίας στη Θεσσαλονίκη το 1912 έβαλε τέλος και σε αυτό το όνειρο. 

ἀπό ἐδῶ

Στη συνέχεια, οι Θεσσαλονικείς σιωνιστές επικέντρωσαν την προσοχή τους στην προώθηση της μετανάστευσης στην Παλαιστίνη και του σχεδίου οικοδόμησης εκεί ενός εβραϊκού κράτους, συνεχίζοντας παράλληλα να υπερασπίζονται τα τοπικά εβραϊκά συμφέροντα...

...ο νόμος του 1924 για το κλείσιμο των καταστημάτων τις Κυριακές ανέτρεψε τη μυθική ταυτότητα της Θεσσαλονίκης ως Shabatopolis ή πόλης του Σαμπάτ, οι Εβραίοι ηγέτες δεν δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα την εφαρμογή του νέου νόμου. Η Ισραηλιτική Ένωση Συλλόγων, ένας κεντρικός φορέας εκπροσώπησης δεκατριών από τους πλέον εξέχοντες συλλόγους της Θεσσαλονίκης, υπέβαλε μέσω της Επιτροπής Αντιπροσώπων των Βρετανών Εβραίων στο Λονδίνο αίτημα στην Κοινωνία των Εθνών που υποστήριζε πως ο νόμος για το κλείσιμο των καταστημάτων τις Κυριακές παραβίαζε τα μειονοτικά τους δικαιώματα. Ωστόσο, οι προσπάθειές τους υπήρξαν άκαρπες.
Πίσω στη Θεσσαλονίκη, η οργάνωση «Σωμρέ Σαμπάτ» (Οι φύλακες του Σαμπάτ) οργάνωσε δύο χιλιάδες μέλη ώστε να πείσουν πολλούς από τους Εβραίους καταστηματάρχες να τηρούν την αργία του Σαββάτου από επιλογή. Το ραβινικό δικαστήριο πέτυχε περαιτέρω συμβιβαστικές λύσεις με τους Εβραίους εμπόρους, συμφωνίες που επέτρεπαν π.χ. σε έναν Εβραίο χασάπη να ανοίγει το μαγαζί του τα πρωινά του Σαββάτου, ώστε να πουλάει στους χριστιανούς πελάτες του, εγκαινιάζοντας έτσι αυτό που ο Τύπος αποκάλεσε «σύγχρονο Σαμπάτ»..

Ἀπό δηλώσεις Βενιζέλου στήν Jewish Post το 1934 :  «...Οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης δεν είναι Έλληνες πατριώτες αλλά Εβραίοι πατριώτες. Αισθάνονται πιο κοντά στους Τούρκους παρά σε εμάς...» ἀπό ἐδῶ

 ...Ο πλέον επιφανής Έλληνας πολιτικός του 20ού αιώνα, ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος, παρότρυνε τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης να υπερβούν τους όρκους πολιτικής αφοσίωσης και να ακολουθήσουν το παράδειγμα των Ρωμανιωτών ομοθρήσκων τους, αν ήθελαν να εξασφαλίσουν για λογαριασμό τους μια θέση στην ελληνική κοινωνία. Μερικές χιλιάδες Ρωμανιώτες Εβραίοι κατοικούσαν σε ελληνόφωνες περιοχές –ειδικότερα στα Ιωάννινα της Ηπείρου– από την αρχαιότητα (από τη ρωμαϊκή εποχή, εξού και το όνομά τους), μιλούσαν άπταιστα ελληνικά, έδιναν στα παιδιά τους ελληνικά ονόματα και, όπως θεωρούσε ο Βενιζέλος, εξέφραζαν τον ιουδαϊσμό τους αποκλειστικά ως θρησκευτική (παρά ως εθνική) διαφορά.

 Ο Βενιζέλος πρόσφερε μια κατ’ επίφαση φιλελεύθερη υπόσχεση, η οποία απηχούσε χαρακτηριστικά του απραγματοποίητου οράματος του Έλληνα διαφωτιστή του 18ου αιώνα Ρήγα Βελεστινλή για μια πλουραλιστική ελληνική δημοκρατία που θα περιλάμβανε Έλληνες, Σέρβους, Βουλγάρους, Βλάχους, Αρμένιους, Εβραίους και Τούρκους– όλους στενά συνδεδεμένους μεταξύ τους μέσω μιας κοινής ελληνικής γλώσσας και κοινών πολιτικών υποχρεώσεων.

μια Εβραιοϊσπανίδα μυθιστοριογράφος χαρακτήρισε τη Θεσσαλονίκη σαν «παντοτινή πύλη εισόδου» και σαν «το πιο φιλόξενο κέντρο πάνω στη γη»,λόγω της θέσης της ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση. «Από αυτήν την πόλη πέρασαν όλοι οι λαοί, την κατέκτησαν, έκαναν στάση σε αυτήν ή την επισκέφτηκαν· μπορεί κανείς να την ονομάσει ξενοδοχείο ανοιχτό σε όλα τα έθνη. Μπορεί κανείς να πει ότι, από την εποχή της Βαβέλ, ο Θεός ουδέποτε δημιούργησε κάτι καλύτερο»

 ...Όπως επισήμανε ο Μαζάουερ, το πρότυπο της περιεκτικής αφήγησης, που έδινε έμφαση στο «υβριδικό πνεύμα» της Θεσσαλονίκης, το ανακάλυψε σε ένα έργο γραμμένο από έναν «ντόπιο ιστορικό» μετά το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων. Ο ντόπιος ιστορικός δεν ήταν άλλος από τον Εβραίο εκπαιδευτικό και τραπεζίτη Ιωσήφ (ή Ζοζέφ) Νεχαμά, ο οποίος έγραψε το βιβλίο του La ville convoitée (Η περιπόθητη πόλη) το 1914 με το ψευδώνυμο P. Risal...(η 7τομος ιστορία των Εβραίων της Θεσσαλονίκης από της Ρωμαϊκής εποχής, μέχρι των ημερών μας)
 ...μόνο επί δικτατορίας Ιωάννη Μεταξά (1936-1941) γνώρισαν οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης μια σύντομη ανάπαυλα από την εχθρότητα που έτρεφαν εναντίον τους οι γείτονές τους και το κράτος πριν από τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο.
... ο ραβίνος και ιστορικός Μιχαήλ Μόλχο εδραίωσε το 1948 την αντίληψη περί των τριών δεκαετιών που προηγήθηκαν του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου ως περιόδου παρακμής που κατέληξε στο Ολοκαύτωμα: «Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι και ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος μειώνουν σταδιακά τη σπουδαιότητα αυτού του σεφαραδιτικού κέντρου [της Θεσσαλονίκης], το οποίο παρακμάζει και αφανίζεται στα χέρια των Ναζί στη διάρκεια της τραγικής χρονιάς του 1943»

Ἡ φωτό τοῦ βιβλίου ἀπό : ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Ἀποσπάσματα ἀπό τήν εἰσαγωγή τοῦ βιβλίου «Ἡ Θεσσαλονίκη τῶν Ἑβραίων»τοῦ Devin Naar,μέ τίτλον  :

ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΕΒΡΑΪΚΗ;

Boz del puevlo, boz del sielo. (Φωνή λαού, φωνή ουρανού).
— Εβραιοϊσπανικό ρητό
( τό βρήκαμε  στήν ἰστοσελίδα ΕΔΩ )

Τό συγκεκριμένο βιβλίο ἔχει τιμηθεῖ μέ τά βραβεῖα :

ΕΘΝΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΕΒΡΑΪΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΣΤΗΡΙΓΜΕΝΟΥ ΣΕ ΑΡΧΕΙΑΚΟ ΥΛΙΚΟ, 2016 «ΒΡΑΒΕΙΟ EDMUND KEELEY», ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ, 2017 (ἐδῶ)

Καί ἐπεί δή μᾶλλον δέν θά θυμᾶστε τόν Edmund Keeley,θά σᾶς τόν θυμήσω :

...Η πιο σκοτεινή μορφή από τους τρεις είναι ο Edmund Keeley, συγγραφεύς και τα σχετικά, που ζει -δήθεν- απομονωμένος σε μια ειδυλλιακή γωνιά των Ηνωμένων Πολιτειών και εφ’όρου ζωής ασχολείται με την Ελλάδα. Ξέρει καλά τα Νέα Ελληνικά, έχει παντρευτεί Ελληνίδα και ορθώς κατάλαβε ότι το πανεπιστήμιο στην Ελλάδα ήτανε ό,τι είναι ο Στρατός στην Τουρκία: θεματοφύλακας της διατήρησης της Έθνικής Ιδέας. Έτσι συνέλαβε το σχέδιο να διαλύσει το Ελληνικό Πανεπιστημιακό σύστημα και ειδικώς το Πανεπιστήμιο Αθηνών, η Φιλοσοφική Σχολή του οποίου, χάρη σε μορφές όπως ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, είχε, από το πρώτο μισό ήδη του 19ου αιώνα, αναδειχθεί σε πεδίο σφυρηλάτησης της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων...( Ἀπό ποῦ ἀλλοῦ παρά ἀπό τό θέμα περί προδοτικοῦ  Ε Λ Ι Α Μ Ε Π, ἀλλά καί : Ἐκτροφεῖα «φιδιῶν» ἤ ἀλλιῶς Κολλέγια Ἀνατόλια καί Ἀθηνῶν ! !)

Σύμφωνα με μία έρευνα που δημοσιεύθηκε τον Μάιο του 2014, η Ελλάδα είναι η πιο αντισημιτική χώρα στην Ευρώπη, με το 69% του πληθυσμού της να ενστερνίζεται αντισημιτικές απόψεις.

Ἔγραφε, ἡ ἰσραηλινή ἐφημερίδα Haaretz,σέ ἀφιέρωμά της (2014) στήν Θεσσαλονίκη τόν Μπουτάρη ἀλλά καί τόν ἀντι-σημιτισμό :

Haaretz: Η Θεσσαλονίκη ψάχνει το εβραϊκό παρελθόν Ο ρόλος του Μπουτάρη και οι σύγχρονοι αντισημίτες
δημοσίευμα τό ὁποῖο φιλοξένησε καί ἡ ἰστοσελίδα τῆς ἰσραηλινῆς πρεσβείας  στήν Ἑλλάδα,ἐδῶ.

Ἦταν ἕνα ἀφιέρωμα στήν Θεσσαλονίκη καί τούς πάλαι ποτέ φιλοξενουμένους της πού ἔνοιωθαν ...οἰκοδεσπότες. Μέχρι σήμερα,τό ἴδιο κι᾿ἀπαράλλαχτο,νοιώθουν καί ὁνειρεύονται... ! 



Ἡ Πελασγική

https://sxolianews.blogspot.com/