Γιατί ‘Greece’ αντί ‘Hellas’. Γιατί ‘Greeks’ αντί ‘Hellenes’.

’Σχέση με τους αρχαίους Έλληνες έχουμε εμείς, λένε οι Γάλλοι, οι Εγγλέζοι και οι Γερμανοί. Εμείς, που τους ανακαλύψαμε, τους αναστυλώσαμε, τους εξηγήσαμε. Για τους Ευρωπαίους οι νεοέλληνες είμαστε μια δράκα ανθρώπων απρόσωπη, ανάμεσα σε βαλκανιλίκι, τουρκολογιά και αράπηδες. Είμαστε οι ορτοντόξ. Με το ρούσικο τυπικό στη γραφή, με τους κουμπέδες και τους τρούλλους πάνω από τα σπίτια των χωριών μας, με ακτινογραφίες σωμάτων και σκουληκόμορφες φιγούρες αγίων στους τοίχους των εκκλησιών.
Οι Ευρωπαίοι βλέπουνε τους πολιτικούς μας να ψηφίζουν στη Βουλή να μπει το «ορθόδοξος» στην ευρωπαϊκή μας ταυτότητα, κατά τη διαταγή των παπάδων, και κοιτάνε ανακατωμένοι και ναυτιάζοντας κατά το θεοκρατικό Ιράν και τους Αγιατολάχους. Τέτοιοι οι βουλευτές μας, ακόμη και της Αριστεράς. ‘’Αυτοί οι πολιτικοί, αυτοί οι βουλεπταί (sic) εκατάστρεψαν το έθνος’’. Έτσι γράφει ο Παπαδιαμάντης. (…) Οι νεοέλληνες ζούμε χωρίς εθνική ταυτότητα. Οι νεοέλληνες είμαστε ένα γέννημα μπασταρδεμένο και νόθο. Ούτε ίπποι ούτε όνοι, ούτε όνισσες ούτε φοράδες. Είμαστε μούλοι. Δηλαδή μουλάρια. Και τα μουλάρια δε γεννούν.’’ [Δημήτρης Λιαντίνης].

«Γιατί τα σπάσαμε τ’ αγάλματα των, γιατί τους διώξαμεν απ’ τους ναούς των, διόλου δεν πέθαναν γι’ αυτό οι θεοί» [Καβάφης]. Δεν αναφέρεται ο Καβάφης στον αφανισμό του Ελληνισμού από το Βυζάντιο, τον πλέον ανηλεή διώκτη του Ελληνισμού, αλλά αναφέρεται στον εκμαυλισμό των συνειδήσεων των νεοελλήνων από τις κοσμικές και θρησκευτικές ελίτ του νεότερου ελληνικού κράτους.

– Ο Αφανισμός του Ελληνισμού

Η δειλή εμφάνιση του χριστιανισμού κατά τα πρωτοχριστιανικά χρόνια, η παγίωσή του αργότερα στη σύνοδο της Νίκαιας, ο βίαιος εκχριστιανισμός στη συνέχεια τεράστιου αριθμού ελληνόγλωσσων πληθυσμών από τη βυζαντινή θεοκρατία, που ξεκινά από τα εγκαίνια της Κωνσταντινούπολης στις 11 Μαΐου του 330 και φτάνει ως την παράδοση της Κωνσταντινούπολης από τους ανθενωτικούς χριστιανούς ορθόδοξους στους οθωμανούς, στις 29 Μαΐου του 1453, αποτέλεσαν αποφασιστικής σημασίας ιστορικά γεγονότα για την Πτώση του Ελληνικού Πολιτισμού και τον ολοκληρωτικό αφανισμό του Ελληνισμού από το βυζαντινοχριστιανισμό.

Κατά την κρατούσα σήμερα άποψη στους κύκλους των μελετητών της Βίβλου, ιδίως των Μυθικιστών, η κατασκευή του χριστιανικού δόγματος έγινε το έτος 325 μ.Χ στη Νίκαια της Βιθυνίας, κατά την σύγκλιση της περιβόητης πρώτης συνόδου της Νίκαιας ή α΄ οικουμενικής συνόδου, που συγκλήθηκε υπό τον βυζαντινό αυτοκράτορα Flavius Valerius Aurelius Constantinus (γνωστός στους νεοέλληνες ως… «Μέγας» και… «Άγιος Κωνσταντίνος»!), όπου ορίστηκαν τα πάντα για την χριστιανική πίστη, για την «θεϊκότητα» του Ιησού, για την γέννηση, για τη σταύρωση και την ανάσταση, για τον «διάβολο», ακόμη και για το τι θα περιλαμβάνει η Βίβλος. [Η κατασκευή του χριστιανικού δόγματος στη βάση των Ορφικών και Διονυσιακών Μυστηρίων, εδώ ]

Το 324 ο Κωνσταντίνος ανακηρύσσει τον χριστιανισμό ως εναλλακτική επίσημη λατρεία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Λεηλατεί το Μαντείο του Διδυμαίου Απόλλωνος και θανατώνει με βασανιστήρια όλους τους ιερείς με τη κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Στο Ιερό Όρος Άθως εξαπολύεται διωγμός κατά των ελλήνων – Εθνικών και καταστρέφονται όλα τα εκεί Ελληνικά Ιερά (Μια Ιστορία Αγάπης – Η Ιστορία Της Χριστιανικής Επικρατήσεως, του Βλάσση Ρασσιά). Με την επικράτηση των βυζαντινών τα Ελληνικά Ιερά εκθεμελιώθηκαν, το πανάρχαιον «Αθώον», δηλαδή ο βωμός και το μεγαλειώδες άγαλμα του Διός, γκρεμίσθηκε και οι Έλληνες εκδιώχθηκαν έκτοτε διαπαντός από τη χερσόνησο, η οποία στη συνέχεια από μυστικολατρευτικό κέντρο της θεάς της άγριας φύσης και της αγνότητος Αρτέμιδος και άβατο για τους άνδρες, επρόκειτο πολύ σύντομα να καταλήξει «περιβόλι της Παναγίας» και άβατο για οτιδήποτε θηλυκό (Χριστιανισμός: Η Των Ελλήνων Νόσος, Τόμος Τρίτος, «Ές Έδαφος Φέρειν»). Ο Παρθενώνας της Ακρόπολης της Αρτέμιδος στο Άθως βεβηλώνεται, ενώ τα βυζαντινά μοναστήρια κτίστηκαν πάνω στα λείψανα Ελληνικών ναών. Έκτοτε η Χερσόνησος του Άθω, από «Άλσος της Αρτέμιδος» και «Άλσος των Μουσών» έγινε «Άγιον Όρος» και «περιβόλι της Παναγίας»! [Η αληθινή Ιστορία του Άλσους της Αρτέμιδος στη χερσόνησο του Άθω, εδώ ]

Κατά τη χιλιόχρονη βασιλεία του, το Βυζάντιο υπήρξε Μέγας Διώκτης του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού. Ο βυζαντινοχριστιανισμός έκαψε, γκρέμισε, λεηλάτησε τους Ελληνικούς ναούς, κατάσφαξε τους έλληνες Εθνικούς, έκαψε ή πούλησε στους Δυτικούς τα αρχαία ελληνικά συγγράμματα, έκλεισε τις Φιλοσοφικές Σχολές και στη θέση τους διέδωσε τον σχολαστικισμό (δηλαδή την υποταγή της φιλοσοφίας στη θρησκεία), κατήργησε τα Μαθηματικά και την Ιπποκράτειο Ιατρική ως εργαλεία του “διαβόλου” εισάγοντας μαζικά ως θεραπευτική μέθοδο τους εξορκισμούς, κατήργησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αντικατέστησε την χαρά και το Φως της Αρχαίας Ελλάδος με το σκοτάδι της φρίκης, του θανάτου, του ολέθρου, την υποταγή, την υπακοή, την κακοποίηση του σώματος με τον ασκητισμό και τις εξαντλητικές νηστείες που καταβάλουν σώμα και πνεύμα. Η τελευταία πράξη του δράματος ήταν το κλείσιμο της Νεοπλατωνικής Σχολής από τον Ιουστινιανό το 529 μ.Χ. Όσοι επικαλούνται «κυρίαρχη ελληνική συνείδηση» στο Βυζάντιο, ιδίως τους τελευταίους τρεις αιώνες της αυτοκρατορίας, ΔΕΝ την εννοούν ως «ελληνική» με την έννοια των Αρχών και των Αξιών του Αρχαίου Ελληνικού Ιδεώδους, αλλά την εκλαμβάνουν ως αμιγώς «ελληνοχριστιανική» (ορθόδοξη χριστιανική πίστη + ελληνική γλώσσα) ΑΠΟΚΛΕΙΟΜΈΝΩΝ ΠΛΉΡΩΣ ΤΩΝ ΑΡΧΏΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΞΙΏΝ ΤΟΥ ΑΡΧΑΊΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΎ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΎ · σε αυτό ακριβώς το σημείο έγκειται η παραχάραξη της Ιστορίας: ελληνισμός = ορθόδοξος χριστιανισμός με βίαιη αποκοπή της Αρχαίας Ελληνικής Κληρονομίας από την έννοια «Ελληνισμός». [Η αληθινή Ιστορία του Βυζαντίου. Η Ιστορία που δεν διδαχτήκαμε. Ο πυρήνας της αποτυχίας του ελληνικού κράτους, εδώ ]

Σύμφωνα με την Maria Dzielska, «Η καταστροφή της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας και η δολοφονία της Υπατίας ταιριάζει τέλεια με τη θεωρία τού Gibbon ότι η εμφάνιση και εξάπλωση του χριστιανισμού υπήρξε ο αποφασιστικός παράγοντας που επέφερε την πτώση τού Ελληνικού Πολιτισμού». [βλ. Βιομηχανική Επανάσταση στην Αρχαία Ελλάδα: Μια Επανάσταση που δεν έγινε ποτέ! Μιάμιση χιλιετία οπισθοδρόμησης από το χριστιανικό σκότος και έρεβος. Η επίπονη προσπάθεια της εξόδου από τον Μεσαίωνα ]

– Η παραχάραξη της Ιστορίας. Η απέχθεια και το άσβεστο μίσος των σύγχρονων εκκλησιαστικών ελίτ για τον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό. Ο ρόλος των Μεγάλων Δυνάμεων.

Η ουσία του ανυπόστατου και στερούμενου εθνικής ταυτότητας «ελληνικού» υβριδίου, που ιδρύθηκε ουσιαστικά με συνθήκη του Λονδίνου στις 6 Ιουλίου 1827 υπό τις Μεγάλες Δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία), βρίσκεται στην απόφαση των Μεγάλων Δυνάμεων, το υβρίδιο να ονομαστεί «Ελλάδα»! Είχε προηγηθεί η «Προσωρινή Διοίκησις της Ελλάδος», η οποία υπό την επίβλεψη των Μεγάλων Δυνάμεων ψήφισε το «Προσωρινόν Πολίτευμα της Ελλάδος» του 1822. «Η σφραγίς της Διοικήσεως φέρει σημείον χαρακτηριστικόν την Αθηνάν μετά των συμβόλων της φρονήσεως» (σφραγίδα όπου εμφανίζεται η θεά Αθηνά με την ένδειξη «Προσωρινή Διοίκησις της Ελλάδος»). Κάτω ακριβώς από τη σφραγίδα που εμφανίζει τη θεά Αθηνά, αναγράφεται «Εν ονόματι της Αγίου και αδιαιρέτου Τριάδος»!!… Παρακάτω αναγράφεται «Προσωρινόν Πολίτευμα της Ελλάδος» και ακριβώς από κάτω «Η επικρατούσα θρησκεία στην ελληνική επικράτεια είναι η Ανατολική Ορθόδοξη του Χριστού Εκκλησία». Και ακριβώς από κάτω η σφραγίδα της Προσωρινής Διοίκησης της Ελλάδος με τη θεά Αθηνά! Το υβρίδιο είχε μόλις γεννηθεί!

Δοθέντος όμως ότι ο Ελληνισμός είχε εκριζωθεί πλήρως από τους τέσσερις πρώτους ήδη αιώνες του Βυζαντίου, συνεπώς ο Ελληνισμός ως ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ και ΠΑΤΡΏΑ ΘΡΗΣΚΕΊΑ είχε αφανιστεί για πάνω από χίλια χρόνια, η απόφαση Γαλλίας, Αγγλίας και Ρωσίας, το υβρίδιο να ονομαστεί «Ελλάδα», ήταν για την ελληνόγλωσση θεοκρατία ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ! Η σφραγίδα της θεάς Αθηνάς στην «Προσωρινή Διοίκηση της Ελλάδος» ήταν για την ελληνόγλωσση χριστιανοβυζαντινή ορθοδοξία ΣΟΚ και ΔΈΟΣ! Η έννοια «ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ» ξεθάφτηκε, νεκραναστήθηκε κυριολεκτικά μετά από 12+ αιώνες! Αν το υβρίδιο ονομαζόταν «Ρωμανία» αντί «Ελλάς», όπως η ελληνόγλωσση θεοκρατία διακαώς επιθυμούσε ώστε να αναβιώσει τη βυζαντινή αυτοκρατορία, το νεοσύστατο κράτος θα πορεύονταν όπως και στο Βυζάντιο: θεμέλιο θα ήταν η ορθοδοξία και η ελληνική γλώσσα (η έννοια Ελληνισμός ΔΕΝ θα υπήρχε ούτε ως ονομαστική αναφορά – ο μεγαλειώδης Ελληνικός Πολιτισμός θα είχε χαθεί στη λήθη της Ιστορίας). Η ονομασία «Ελλάδα» που επιβλήθηκε για το υβρίδιο ήταν Η ΚΊΝΗΣΗ «ΜΑΤ» ΤΩΝ ΜΕΓΆΛΩΝ ΔΥΝΆΜΕΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΘΕΊ ΖΩΝΤΑΝΉ Η ΈΝΝΟΙΑ «ΕΛΛΗΝΙΣΜΌΣ» καθώς και το σύνολο των ΕΛΛΗΝΙΚΏΝ ΑΞΙΏΝ πάνω στις οποίες πάτησε η Αναγέννηση και ο Διαφωτισμός. Επίσης, το όνομα ‘Ελλάς’ επιβλήθηκε με στόχευση την εγκαθίδρυση ΚΟΣΜΙΚΟΎ ΚΡΆΤΟΥΣ στο υβρίδιο που μόλις είχε γεννηθεί !

Αν και οι απλοί άνθρωποι δεν θα μάθουμε ποτέ τι πραγματικά συνέβη, μάλλον οφείλουμε πολλά ως έλληνες στο Μεγάλο Γαλλικό Έθνος, τον «Φύλακα Άγγελο» του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού, στη μυστική διπλωματία μεταξύ των τριών Μεγάλων Δυνάμεων, στις συμφωνίες που έγιναν μεταξύ τους και στα ανταλλάγματα που δόθηκαν! Από τη μύησή μου στα Ελληνικά Ιερά και τη γνώση που έχω αποκτήσει από τη μελέτη της Ιστορίας τους, πιθανολογώ βάσιμα ότι τα πράγματα πρέπει να συνέβησαν κάπως έτσι:

Κατόπιν της απολυταρχικής επιβολής της ονομασίας «Ελλάδα» από τις μεγάλες Δυνάμεις, σε κατάσταση αλλοφροσύνης η ελληνόγλωσση θεοκρατία ζητά (και παίρνει) τη συνταγματική κατοχύρωση της θεοκρατίας, το σταυρό στη σημαία και τον έλεγχο της παιδείας των ελλήνων (μέσω του υπουργείου Παιδείας και… Θρησκευμάτων) ώστε να δώσει τη μεγάλη μάχη της παραχάραξης της Ιστορίας: της ταύτισης του Ελληνισμού με την ορθοδοξία και το Βυζάντιο! Ταυτόχρονα την αποκοπή του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού από την έννοια Ελληνισμός (όσο αυτό ήταν πλέον δυνατόν).

Ως προς την ομόδοξη Ρωσία: προφανώς και η υπερδύναμη Ρωσία εποφθαλμιούσε ανέκαθεν το Πατριαρχείο στο Φανάρι. Ποτέ η Ρωσία δεν συμβιβάστηκε με τον ηγετικό ρόλο της ελληνόγλωσσης ορθοδοξίας στο Πατριαρχείο. Αν η Ρωσία συμφωνούσε το υβρίδιο να ονομαστεί ‘’Ρωμανία’’, θα αναβίωνε το Βυζάντιο. Με την οριστική ενταφίαση του Ελληνισμού και την εγκαθίδρυση θεοκρατικού καθεστώτος στο υβρίδιο, η ελληνόγλωσση θεοκρατία θα γινόταν πανίσχυρη. Συμφώνησε λοιπόν η Ρωσία, με τη Γαλλία και την Αγγλία, να κοντύνουν την ελληνόγλωσση θεοκρατία, βάζοντας την να βράζει στο ζουμί του προαιώνιου εχθρού της: τον Ελληνισμό – ΤΟΝ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΌ ΕΛΛΗΝΙΣΜΌ, ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΉ ΦΙΛΟΣΟΦΊΑ ΚΑΙ ΤΈΧΝΗ ΠΟΥ ΕΚΠΈΜΠΟΥΝ ΠΑΝΑΝΘΡΏΠΙΝΟ ΦΩΣ ΚΑΙ ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΟΎΝ ΤΗΝ ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΊΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΏΑΣ ΘΡΗΣΚΕΊΑΣ. Έβαλαν την ελληνόγλωσση θεοκρατία να πολεμήσει ξανά με το φάντασμα του Ελληνισμού μετά από 1000 ολόκληρα χρόνια νομιζόμενης κυριαρχίας της. Η ελληνόγλωσση θεοκρατία ποτέ δε συγχώρεσε στη Ρωσία τη συγκατάθεσή της να υποχρεωθεί στην ταπεινωτική ήττα να κυνηγά το φάντασμα του Ελληνισμού μετά από 1000 χρόνια Βυζαντίου. Γνωρίζει ότι τα ελατήρια πίσω από την απόφαση αυτή της Ρωσίας είναι οι ηγετικές φιλοδοξίες της ομόδοξης Ρωσίας στο ορθόδοξο δόγμα, με τελικό σκοπό τον έλεγχο της ορθοδοξίας στο Φανάρι. Αυτός είναι και ο λόγος της παραδοσιακής εχθρότητας ελληνικής και ρωσικής Εκκλησίας. Όμως:

Δεδομένου (α) της ονομασίας του νεοσύστατου κράτους ως «Ελλάδα» και (β) της θεοκρατίας ως βασικής υπόστασης του κράτους, με την οικονομική και κοινωνική ζωή ενταγμένη στις εκκλησιαστικές δομές και εξαρτώμενη πλήρως από τους εκκλησιαστικούς θεσμούς, η ελληνόγλωσση θεοκρατία έπρεπε τώρα να βρει τρόπο ιστορικής ταύτισης «Βυζαντίου» και «Ελληνισμού»! Έπρεπε γι’ αυτό η μεταβυζαντινή θεοκρατία να ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΉΣΕΙ την Ιστορία!

Αντικειμενικός στόχος της πλαστογράφησης ήταν η ταύτιση του «Ελληνισμού» με το «Βυζάντιο» και τον «ορθόδοξο χριστιανισμό»!! Ταυτόχρονα, η βίαιη αποκοπή του Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος και Πολιτισμού από την έννοια «Ελληνισμός»! Η ονομασία του υβριδίου ως «Ελλάδα» είχε γυρίσει το ρολόι 12 αιώνες πίσω. Η μάχη της ελληνόγλωσσης θεοκρατίας κατά του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού έπρεπε να ξαναδοθεί. [Πρέπει να καταστεί σαφές και να γίνει πλήρως αντιληπτό, ότι ο Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός αποτελεί για τις ελληνορθόδοξες εκκλησιαστικές ελίτ εχθρό θανάσιμο, εχθρό χειρότερο των αλλοθρήσκων, εχθρό για τον οποίο η εκκλησία τρέφει αβυσσαλέο μίσος · ο αμέσως επόμενος εχθρός για τον οποίο η ορθοδοξία τρέφει προαιώνιο μίσος είναι η Ευρώπη, η Δυτική Ευρώπη.] Αν το νεοσύστατο κράτος ονομαζόταν «Ρωμανία», όπως η θεοκρατία ποθούσε, δεν θα χρειαζόταν καμία παραχάραξη της Ιστορίας· οι διωγμοί κατά του Ελληνισμού θα συνεχίζονταν απροκάλυπτα όπου και όταν αυτό απαιτούνταν. Το γεγονός όμως ότι οι Μεγάλες Δυνάμεις επέβαλαν το νεοσύστατο κράτος να ονομαστεί «Ελλάδα» – εκτός ότι διέσωσε εν μέρει τον ελληνισμό από ολοκληρωτικό αφανισμό – απαιτούσε πλέον την παραχάραξη της Ιστορίας. Η παραχάραξη της Ιστορίας έγινε κυρίως μέσω της παιδείας, από τα ανθελληνικά σχολεία, εξ ου και το υπουργείο Παιδείας και.. Θρησκευμάτων.

Το έργο της πλύσης εγκεφάλου ήταν δύσκολο και επίπονο. Επί 1000 χρόνια ορθοδοξία και ελληνισμός ήταν ορκισμένοι εχθροί · η πρώτη καταδίωξε ανηλεώς τον ελληνισμό. Γι’αυτό δεν έπρεπε ποτέ οι έλληνες να μάθουν την πραγματική ιδεολογική ταυτότητα του Βυζαντίου. Δεν έπρεπε ποτέ να διαρρεύσει στην παιδεία ότι οι αλλοεθνείς ανθέλληνες «άγιος – Μέγας Κωνσταντίνος», «αγία Ελένη», «μέγας- άγιος Θεοδόσιος» και οι άλλοι αιμοσταγείς διώκτες του Ελληνισμού ονομάζονταν, Flavius Theodosius Augustus, γεννημένος στην επαρχία της Γαλικίας στη Βορειοδυτική Ισπανία, Flavius Valerius Aurelius Constantinus γεννημένος στην πόλη Ναϊσσός της Μοισίας, και Flavia Iulia Helena Augusta γεννημένη στην Τουρκία στην επαρχία Γιάλοβα. Και αυτό ήταν η κορυφή μόνο του παγόβουνου της πλαστογράφησης της Ιστορίας!

Το κοσμικό σκέλος της θεοκρατίας όφειλε να τηρήσει τη συμφωνία: (Α) Απαγόρευση τα Οστά των Ελλήνων να εκτεθούν σε δημόσια θέα (βλ. απαγόρευση έκθεσης των Οστών του Βασιλέα Φιλίππου, πατέρα του ενδοξότερου των ελλήνων Αλεξάνδρου του Μέγα ) για να μην επισκιάσουν χριστιανικά αλλοεθνή σκηνώματα, (Β) Απαγόρευση αναβίωσης της Κλασικής Ελλάδας και (Γ) ΠΟΤΈ ΟΙ ΈΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΈΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΆΘΟΥΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΉ ΙΣΤΟΡΊΑ ΤΟΥΣ. Το χριστεπώνυμο πλήρωμα όφειλε να κατευθύνεται σε φαραωνικές τελετές περιφοράς εικόνων και σκηνωμάτων. Η ίδια συμφωνία έγινε με τους βαρόνους των ΜΜΕ και την οικονομική ολιγαρχία, πρόσωπα που εντάσσονται στο στενό πυρήνα του μεταβυζαντινού κοσμικού σκέλους της θεοκρατίας. Λάφυρο όλων ήταν το κράτος που απομυζούσαν από κοινού, με δομή και ιεραρχία που παραπέμπει σε εγκληματική οργάνωση.

Το «ελληνικό» θεοκρατικό μόρφωμα, το υβρίδιο αυτό που οι κοσμικές και θρησκευτικές ελίτ της χώρας αποκαλούν «ελληνικό» κράτος, συνέχισε τις ίδιες ακριβώς ανθελληνικές πρακτικές υπονόμευσης του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού: παραχάραξη της Ιστορίας, στη βάση του ανθελληνικού βυζαντινοχριστιανικού θεολογικού δόγματος «ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΜΑΧΗΣ» («εις τον άγιον Ιωάννην τον απόστολο κι ευαγγελιστή» 59,370,7-11).

Η παρακμή του Βυζαντίου και το τέλος της χιλιόχρονης θεοκρατίας στις 29 Μαΐου 1453 με την παράδοση της Κωνσταντινούπολης από τους ανθενωτικούς στους οθωμανούς, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ολοκλήρωση της Αναγέννησης που συντελέστηκε στα θεμέλια της Κλασικής Ελληνικής Διανόησης, αν και καταδίκασε τους ελληνόφωνους πληθυσμούς σε υπερχιλιετή πολιτιστικό Μεσαίωνα που φτάνει ως την περίοδο της ύστερης μεταπολίτευσης, λόγω της καθολικότητας της εδραίωσης της μεταβυζαντινής θεοκρατίας σε θρησκευτικό και κοσμικό επίπεδο από άκρη σε άκρη της ελληνικής επικράτειας, ως απότοκος των προνομίων που της παραχωρήθηκαν από τον Μωάμεθ τον Πορθητή σε αντάλλαγμα της παράδοσης της Κωνσταντινούπολης. Η στενή συνεργασία της τουρκόψυχης (ή κατά το πολιτικώς ορθότερο τουρκόφρονης) ηγεσίας της εκκλησίας με την οθωμανική Πύλη, συνεχίζεται αδιάλειπτα από την ίδρυση του μεταβυζαντινού «ελληνικού» υβριδίου το 1831 έως σήμερα. Στα πλαίσια της μακραίωνης συνεργασίας εκκλησίας – οθωμανικής Πύλης, στις μέρες μας προβλέπεται η χορήγηση από το τουρκικό κράτος τουρκικής υπηκοότητας στους υποψήφιους μητροπολίτες ως προϋπόθεση διεκδίκησης του πατριαρχικού θρόνου στο Φανάρι, με την πρόσθετη υποχρέωση της μητρικής γνώσης της τουρκικής γλώσσας και της συμμόρφωσης των υποψηφίων με την τουρκική πολιτική και διπλωματική ατζέντα. [Στα πλαίσια της παραπάνω συμμόρφωσης, βλ. ανθελληνική δήλωση του πατριάρχη Βαρθολομαίου, μια μόλις βδομάδα πριν την ενθρόνισή του στις 2 Νοεμβρίου του 1991, που δημοσιεύτηκε από τις εφημερίδες Αυριανή και Ελεύθερη ώρα στις 30 Οκτωβρίου 1991: «Δυστυχώς οι δυο λαοί (έλληνες και τούρκοι) διέκοψαν την υπέροχη συμβίωση των 400 χρόνων, όταν ξεσηκώθηκαν κάτι ξεβράκωτοι το 1821 και δημιούργησαν τις γνωστές προστριβές.»]

Οι ελληνόφωνες εκκλησιαστικές ελίτ αποτελούνται από σκληρούς ανθέλληνες. Πρόκειται για σκληροπυρηνικά μεταβυζαντινά απολειφάδια που στερούνται ελληνικής συνείδησης – ορκισμένους εχθρούς του Ελληνισμού, που κατέχουν τα πατρώα των Ελλήνων εδάφη ενδεδυμένοι την προβιά του έλληνα. Η περίπτωση της κατοχής της Ελλάδας από εχθρούς του Ελληνισμού για περισσότερο από 1700 χρόνια και, ταυτόχρονα, η πεποίθηση των υπό κατοχή ελληνόφωνων πληθυσμών ότι οι δυνάστες του είναι έλληνες στη συνείδηση (!), συνιστά περίπτωση υπερχιλιετούς συλλογικής πλύσης εγκεφάλου μοναδικής στα παγκόσμια ιστορικά χρονικά! Επιστρέφοντας στο όνομα του υβριδίου ‘Ελλάς’, η χρήση του ονόματος ‘Ελλάδα’ επιβλήθηκε από τις μεγάλες Δυνάμεις (Γαλλία, Αγγλία και Ρωσία) για εσωτερική κατ’ αρχήν χρήση. Για τη διεθνή κοινότητα η Ελλάδα είναι γνωστή ως ‘Greece’ και οι έλληνες ως ‘Greeks’, διότι, καταρχήν, δεν είναι οι μεγάλες δυνάμεις εκείνες που αποφασίζουν για τη διεθνή ονομασία μιας χώρας.

– Οι Έλληνες ήταν γνωστοί με πολλά διαφορετικά ονόματα στην ιστορία. Οι πολεμιστές που έπεσαν στις Θερμοπύλες έπεσαν ως Έλληνες. Στην Καινή Διαθήκη αποκαλούνται «Έλληνες» ακόμα και οι ελληνίζοντες Ιουδαίοι. Στη Βυζαντινή εποχή αναφέρονται συνήθως ως Ρωμαίοι, οι γείτονές τους στη Δύση τους ονόμαζαν Γραικούς, αλλά στο ύστερο Βυζάντιο εχρησιμοποιείτο όλο και πιό συχνά η ονομασία «Έλληνες» (με αυτοπροσδιοριστικά στοιχεία ΌΧΙ το Αρχαίο Ελληνικό Ιδεώδες, αλλά αποκλειστικά την ορθοδοξία και την ελληνική γλώσσα). Στους Άραβες και Τούρκους ονομάζονται Αλ Ρουμ (Ρωμαίοι). Στη μακρά περίοδο για την οποία υπάρχουν γραπτές πηγές, το όνομα για τους Έλληνες ποικίλει, και πολλές φορές ο ίδιος συγγραφέας χρησιμοποιεί δύο ή περισσότερα ονόματα ανάλογα με την περίσταση. Στη νεότερη εποχή (μετά τον 19ο αιώνα) η μελέτη των χρησιμοποιηθεισών ονομασιών για τους Έλληνες έχουν γίνει αντικείμενο μελέτης σε σχέση με την «εθνική ταυτότητα» των Ελλήνων και συχνά εξετάζονται σε συνάφεια με όρους όπως «γένος», «έθνος» και σε άλλες γλώσσες με όρους όπως «nation», «race» (πρό του Β’ ΠΠ) κ.ά. [βλ. Reinsch Dieter, «Η θεώρηση της πολιτικής και πολιτιστικής φυσιογνωμίας των Ελλήνων «, Études Balkaniques, 6, 1999, σ. 69-85, Wikipedia]. Όμως η αρχή της συζήτησης γύρω από την ελληνική εθνική ταυτότητα και η σχετική χρήση των ονομασιών (Γραικός, Έλλην, Ρωμαίος) με εθνική σημασία εντοπίζεται τουλάχιστον στους λογίους του 15ου αιώνα. [Γεώργιος Στείρης, «Οι απαρχές της νεοελληνικής ταυτότητας στο ύστερο Βυζάντιο», Μάιος 2017.] Εμείς αποκαλούμε τους εαυτούς μας ‘έλληνες’’, όμως οι δυτικοί μας αποκαλούν ‘’γραικούς’’ από τη λατινική ρίζα «Graec-» (ισπανικά και ιταλικά Grecia, γαλλικά Grèce, αγγλικά Greece, γερμανικά Griechenland, πολωνικά Grecja) ή την τουρκική «Yunan-» (τουρκικά Yunanistan, ουζμπεκικά Yunoniston, ινδονησιακά Yunani).

Σον χάρτη της παρακάτω εικόνας τα κράτη απάντησαν σε ένα σχετικά απλό ερώτημα: με ποια ονομασία αποκαλούν την Ελλάδα οι υπόλοιποι εταίροι. Οι πιο «ισχυρές» ονομασίες είναι Grecia, Grecko, Greeka, Greece και Grekland που προέρχονται από το λατινογενές Γραικός. Απ΄όλους τους Ευρωπαίους μόνο οι Νορβηγοί προσφωνούν την χώρα ως «Hellas»! Επίσης το επίσημο όνομα της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ‘Hellas’, σε έναν σαφή συμβολισμό για τον Ευρωπαϊκό και τον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους.

Το διαφορετικό όνομα με το οποίο η Ελλάδα αυτοπροσδιορίζεται είναι γλωσσολογική περίπτωση ενδωνύμου και εξωνύμου για το πώς διακρίνονται οι όροι Hellas και Greece, που χρησιμοποιούνται για το ελληνικό κράτος. [Ενδώνυμα ονομάζονται στη γλωσσολογία τα ονόματα, με τα οποία ένας λαός αποκαλεί τον εαυτό του, το κράτος του και τα μέρη όπου ζει. Εξώνυμα ονομάζονται τα αντίστοιχα ονόματα που χρησιμοποιούνται σε μια ξένη γλώσσα, όταν αυτά δεν ταυτίζονται με τα ενδώνυμα. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που ένα εξώνυμο διαφέρει πλήρως από το αντίστοιχο ενδώνυμο, όπως π.χ. στην περίπτωση της Ελλάδας και της Γερμανίας. Συνηθέστερα όμως, τα εξώνυμα παράγονται από φωνητική – μορφολογική προσαρμογή ενδωνύμων, είτε των τρεχόντων ή παλαιών που δεν χρησιμοποιούνται πια (Wikipedia)] Το ενδώνυμο είναι ‘Ελλάδα’ στη δημοτική ή ‘Ελλάς’ στην καθαρεύουσα, αφού αυτό χρησιμοποιούν οι Έλληνες. Χρησιμοποιείται επίσης σε λίγες γλώσσες όπως η νορβηγική (Hellas) και η γλώσσα των Κόμι (Эллада). Όλες οι άλλες ονομασίες, είτε αυτές παράγονται από τη λατινική ρίζα «Graec-» είτε την τουρκική «Yunan-», είναι εξώνυμα, ασχέτως εάν στην πραγματικότητα οι ρίζες προέρχονται από τα αρχαία ελληνικά ενδώνυμα Γραικοί και Ίωνες αντίστοιχα.

– Το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού των λαών. Κάθε λαός έχει το δικαίωμα να απαιτήσει από τη διεθνή κοινότητα να αποκαλεί τη χώρα του όπως θέλει.

Εθνική αυτοδιάθεση ή εθνικός αυτοπροσδιορισμός (αγγλικά national self-determination) ονομάζεται το δικαίωμα ενός έθνους ή λαού να αποφασίζει αυτόνομα για το διεθνές στάτους της επικράτειάς του και για τα ζητήματα που σχετίζονται άμεσα με αυτό (Wikipedia). Κάθε λαός έχει από το Διεθνές Δίκαιο το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού βάσει του οποίου μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να απαιτήσει από τη διεθνή κοινότητα να αποκαλεί τη χώρα του όπως θέλει, αρκεί το όνομα να μην παραβιάζει τα δικαιώματα ανθρώπων από όμορα ή άλλα κράτη, όπως συμβαίνει με την περίπτωση του υβριδίου της FYROM. Το δικαίωμα βασίζεται στην Αρχή της Αυτοδιάθεσης των λαών, που περιλαμβάνει το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού ή αλλιώς της συλλογικής ταυτότητας στο Διεθνές Δίκαιο. Τούτων δοθέντων, το ελληνικό κράτος έχει, από συστάσεώς του, το δικαίωμα να απαιτήσει από τη διεθνή κοινότητα τη χρήση του ονόματος ‘HELLAS’. Αρκεί η πολιτική ηγεσία να ζητήσει επίσημα από τη διεθνή κοινότητα να αποκαλεί τη χώρα με την εθνική της ονομασία ‘HELLAS’ αντί ‘GREECE’, όπως έκανε το Ιράν το 1935.

[Το Ιράν (περσικά: ايران), επίσημα Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν (περσικά: جمهوری اسلامی ايران), ανεπίσημα Περσία, είναι χώρα της Μέσης Ανατολής στη Νοτιοδυτική Ασία. Ενώ τοπικά η χώρα ήταν γνωστή ως Ιράν από την αρχαιότητα, έως το 1935 η επικρατούσα ονομασία παγκοσμίως ήταν Περσία. Μετά το 1935 χρησιμοποιούνταν διεθνώς και οι δύο ονομασίες, ο όρος Ιράν όμως καθιερώθηκε έκτοτε ως επίσημη ονομασία της χώρας. Ειδικότερα, ο όρος Περσία είναι το όνομα που χρησιμοποιείτο από τις ευρωπαϊκές χώρες, από την εποχή της Περσικής Αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών κατά τον 6ο αι. π.Χ. Η ονομασία αυτή επικράτησε στη Δύση μέσω των Ελλήνων, οι οποίοι γενίκευσαν την ονομασία της περιοχής Παρς (Παρσίς), Φαρς σήμερα, στο νότιο Ιράν, η οποία ήταν και το κέντρο της Περσικής Αυτοκρατορίας. Σημειωτέων ότι η Περσική γλώσσα λέγεται Φαρσί. Η Περσία ονομάστηκε επισήμως Ιράν από τις 21 Μαρτίου 1935, όταν ο σάχης Ρεζά Σαχ Παχλαβί ζήτησε επίσημα από τη διεθνή κοινότητα να αποκαλεί τη χώρα του με την εθνική της ονομασία Ιράν (Wikipedia).]

Ωστόσο, από τις 6 Ιουλίου 1827 έως σήμερα η κοσμική εξουσία του «ελληνικού» κράτους παραλείπει να ζητήσει τη διεθνή χρήση του ονόματος ‘HELLAS’. Τίθεται εδώ το ερώτημα, γιατί οι κοσμικές και θρησκευτικές ελίτ ποτέ δεν ζήτησαν τα ‘Hellas’ και ‘Hellenes’, όπως ισχύει για τα ‘Ελλάδα’ και ‘έλληνες’ που επιβλήθηκαν για εσωτερική χρήση από τις Μεγάλες Δυνάμεις κατά την ίδρυση του υβριδίου…

Τα σενάρια εδώ είναι δύο, ή ορθότερα, μια παραδοχή και μια υπόθεση. Σενάριο 1: Η παραδοχή ότι ΠΟΤΈ η Ελλάδα δεν ζήτησε από την διεθνή κοινότητα τη χρήση του ονόματος ‘HELLAS’, όπου θα αναλυθούν οι πιθανοί λόγοι για τους οποίους δεν το κάναμε. Σενάριο 2: Η υπόθεση ότι δεν το ζητήσαμε, επειδή τα φωτισμένα έθνη μας διαμηνύσαν ότι δεν μας αναγνωρίζουν ως ιστορική συνέχεια της Αρχαίας Ελλάδας, συνεπώς ποτέ δεν θα μας αποκαλούσαν Hellas και Hellenes!

Σενάριο 2: Δεν αρκεί πώς εμείς βλέπουμε τον εαυτό μας αλλά σημασία έχει και ο τρόπος που οι άλλοι μας βλέπουν. Με απλά λόγια, ότι εσύ ονομάζεις το υβρίδιό σου «Χ» δεν συνεπάγεται και ότι υποχρεούμαι και να σε αποκαλώ με το όνομα που αυτοπροσδιορίζεσαι. Χαρακτηριστική είναι η ρηξικέλευθη πρόταση του καθηγητή Κ. Μπέη για το ανιστόρητο υβρίδιο των Σκοπίων, που οι παλιάτσοι της Ιστορίας σκοπιανοί επιμένουν να ονομάζουν «Μακεδονία»: «Τίποτε λοιπόν δέν μας εμποδίζει τους έλληνες, τόσο στις διπλωματικές, όσο και στις τρέχουσες συναλλακτικές σχέσεις μας, να αποκαλούμε τους σκοπιανούς γείτονές μας «Αλβανοσλάβους» και τη χώρα τους «Αλβανοσλαβία», με όρους δηλαδή που έχουμε δικαίωμα να τους ονομάζουμε όπως όντως συγκροτούνται εθνολογικώς». [Αλβανοσλαβία και Μακεδονία, Ρεαλιστική προσέγγιση της διεθνούς νομιμότητας, του Κ. Ε. Μπέη]

Η υιοθέτηση εξώνυμου (π.χ Greece) μπορεί να γίνει για λόγους καθαρά γλωσσικούς, ή οι γλωσσικοί λόγοι να υποκρύπτουν πολιτικούς λόγους, οπότε με ‘’εξωνυμ-ικά’ προσχήματα όπως ζητήματα μετάφρασης ή αδυναμίας ακριβούς γλωσσικής απόδοσης, ένα κράτος μπορεί να αρνηθεί το ενδώνυμο όνομα ενός άλλου κράτους (π.χ Hellas).

[Χαρακτηριστικό είναι το εξώνυμο Germany για το ενδώνυμο Deutschland, που κατά την κρατούσα άποψη επικράτησε για λόγους γλωσσικής απόδοσης: Η ελληνική λέξη Γερμανία προέρχεται από την Λατινική Germania, που πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τον Ιούλιο Καίσαρα για τους ανθρώπους ανατολικά του Ρήνου. Ο γερμανικός όρος Deutschland, αντλείται από την λέξη deutsch, και προέρχεται από την λέξη diutisc, που σημαίνει «δημοφιλής» στα Παλιά Άνω Γερμανικά. Αρχικά χρησιμοποιήθηκε για να αποσαφηνιστεί η γλώσσα των απλών ανθρώπων από τα Λατινικά. Αυτό με την σειρά του προέρχεται από την Πρωτογερμανική λέξη þiudiskaz, που σημαίνει »δημοφιλής» (δείτε επίσης την Λατινοποιημένη μορφή Theodiscus), που προέρχεται από την λέξη þeudō, που κατάγεται από την Πρωτοϊνδοευρωπαϊκή λέξη tewtéh, που σημαίνει «άνθρωποι». Ακόμη, από την λέξη αυτή (tewtéh) προέρχεται η λέξη »Τεύτονες» (Wikipedia)]

[Αμιγώς πολιτικοί είναι οι λόγοι του εξωνύμου «Ηνωμένο Βασίλειο» με το οποίο η Μεγάλη Βρετανία εισήλθε στην Ευρωπαϊκή Ένωση: Ο πρόεδρος της Γαλλίας Ντε Γκώλ είχε διαρρήδην απορρίψει την είσοδο της Αγγλίας στην ΕΟΚ με το όνομα «Μεγάλη Βρετανία», επισημαίνοντας ότι, για εκείνον, υπήρχε μόνο μία Βρετάνη, η ομώνυμη γαλλική επαρχία. Έτσι, τελικώς πειθαναγκάστηκε η Αγγλία και δέχτηκε να ενταχθεί με το όνομα «Ηνωμένο Βασίλειο» (Κ. Ε. Μπέης). Πολιτικοί ήταν και οι λόγοι στην περίπτωση της μεταπολεμικής Αυστρίας: Μεταξύ του 1918 και του 1919, η Αυστρία ήταν επίσημα γνωστή ως το «Κράτος της Γερμανικής Αυστρίας». Οι συμμαχικές δυνάμεις της Αντάντ δεν επέτρεψαν την ένωσή της με τη Γερμανία, αλλά αγνόησαν πλήρως και το όνομα «Γερμανική Αυστρία» στις συνθήκες ειρήνης που υπογράφησαν. Συνεπώς, στα τέλη του 1918, το όνομα άλλαξε σε «Κράτος της Αυστρίας».]

Η υπόθεση εδώ είναι, ότι η Ευρώπη και ο πολιτισμένος Δυτικός κόσμος δεν θεωρεί το υβρίδιο της Γραίας ως συνεχιστή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Ότι ο πολιτισμένος κόσμος δεν θεωρεί τους αποκαλούμενους σήμερα ‘έλληνες’ ως έθνος με ιστορική συνέχεια. Και επειδή στην περίπτωση του ‘Hellas’ δεν τίθεται γλωσσικό πρόβλημα απόδοσης του ενδωνύμου ‘Ελλάδα’ στις γλώσσες του πολιτισμένου κόσμου, συνεπώς δεν τίθεται ζήτημα δυσκολίας απόδοσης του ‘Ελλάς’ στις περισσότερες γλώσσες ώστε να δικαιολογείται το εξώνυμο ‘Greece’, το πιθανότερο είναι να μας διαμηνύσαν ότι δεν μας αναγνωρίζουν ως ιστορική συνέχεια της Αρχαίας Ελλάδας, συνεπώς δεν θα μας αποκαλούσαν ποτέ Hellas και Hellenes, άρα να μην μπούμε στον κόπο να το ζητήσουμε. Αν η παραπάνω υπόθεση είναι βάσιμη, το πιθανότερο είναι να μας διαμηνύσαν ότι ούτε ως ‘Greeks’ μας αναγνωρίζουν. Ότι στην πραγματικότητα μας αναγνωρίζουν με τη μειωτική λατινική λέξη ‘γραικύλος’ (Graeculus), που χαρακτήριζε τον ξεπεσμένο, παρηκμασμένο και δουλοπρεπή έλληνα. Ότι μας θεωρούν ‘γραικύλους’, έλληνας ανάξιος του ελληνικού ονόματος, της Ελληνικής Παιδείας και της Ελληνικής Ιστορίας, αυτός που έχει έλλειψη εθνικής αξιοπρεπείας, ο υπόδουλος του πνεύματος.

Σενάριο 1: Διακύβευμα του ονόματος, ο ΤΕΡΆΣΤΙΟΣ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΌΣ της καταγωγής των ελλήνων! Οι δύο μυθολογικές παραδόσεις για την καταγωγή των ελλήνων και η ΣΚΟΠΙΜΌΤΗΤΑ της παράλειψης του μεταβυζαντινού συστήματος να ζητήσει από τη διεθνή κοινότητα τη χρήση του ονόματος ‘HELLAS’.

(Α) Μύθος πρώτος (ελληνική εκδοχή της καταγωγής των ελλήνων): Κατά το μύθο του Κατακλυσμού του Δία, οι έλληνες έλκουν την μυθολογική καταγωγή τους από τον Έλληνα, γιο του Δευκαλίωνα. Μητέρα όλων των Ελλήνων είναι η νύμφη Ορσηίδα, σύζυγος του Έλληνα. Κατά την ελληνική παράδοση οι έλληνες προέρχονται από τα σπλάχνα της Γαίας και γενάρχης τους είναι ο κατακλυσμικός ήρωας Έλλην.

Ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα που έγινε το 9600 Π.Χ είναι η πρωτότυπη Ελληνική διατύπωση του Κατακλυσμού που αναφέρεται σε παραδόσεις πολλών θρησκειών, όπως στην ιουδαϊκή – χριστιανική παράδοση με τον κατακλυσμό του Νώε, αλλά και στο κοράνι, όπου η παραλλαγή του ιουδαϊκού- χριστιανικού μύθου θέλει την γιό και τη γυναίκα του Νώε να αρνούνται να επιβιβαστούν στην κιβωτό. Κατά τον πρωτότυπο ελληνικό μύθο, την εποχή που στη Θεσσαλία βασίλευε ο Δευκαλίωνας ο Δίας αποφάσισε να καταστρέψει όλη την γενιά των ανθρώπων που ήταν διεφθαρμένη, με εξαίρεση τον δίκαιο βασιλέα και την γυναίκα του την Πύρρα.

Ο Δευκαλίωνας λοιπόν μετά από συμβουλή του πατέρα του κατασκεύασε ένα πλοίο συγκέντρωσε τα απαραίτητα εφόδια για την επιβίωση τους και επιβιβάστηκε στο πλοιάριο μαζί με την γυναίκα του. Στο μεταξύ ο Δίας ανοίγει τους καταρράκτες του Ουρανού και το έδαφος της Ελλάδας γεμίζει με νερό και οι άνθρωποι χάνονται. Για εννέα μέρες και εννέα νύχτες το βασιλικό ζευγάρι περιφέρεται από τα νερά μέσα στο πλοιάριο. Την δέκατη όμως ημέρα προσάραξε στο όρος Όθρυς ή κατά άλλη εκδοχή στον Παρνασσό ή στον Άθω. Εκεί όταν οι βροχές σταμάτησαν και τα νερά υποχώρησαν ο Δευκαλίων και η Πύρρα κατέβηκαν στην ξηρά και το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν θυσία στον Φύξιο Δία (προστάτης των φυγάδων). Ο Θεός που επικαλέστηκε ο θεοσεβής Δευκαλίωνας έστειλε τον Ερμή για να τους μεταφέρει την υπόσχεση ότι ο Δίας θα πραγματοποιούσε την πρώτη ευχή τους. Και η πρώτη ευχή του Δευκαλίωνα και της Πύρρας δεν ήταν άλλη από το να δώσει και πάλι ζωή ο Δίας στο ανθρώπινο γένος.

Κατά μία άλλη εκδοχή η οποία προέρχεται από την Φωκίδα ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα πήγαν στους Δελφούς και στο ιερό της Θέμιδας για να εκφράσουν και σ’ αυτή την ίδια επιθυμία. Η Θεά τους άκουσε και τους απάντησε με χρησμό λέγοντάς τους πως, αν ήθελαν να φέρουν στη ζωή νέους ανθρώπους θα έπρεπε να καλύψουν τα πρόσωπά τους και να ρίχνουν πίσω από την πλάτη τους τα οστά της μητέρας τους. Εκείνοι κατάλαβαν την ερμηνεία του χρησμού και αφού έκαναν ότι τους έλεγε ο χρησμός άρχισαν να πετάνε πέτρες πίσω από την πλάτη τους, αφού αυτές προέρχονταν από τα σπλάχνα της μάνας Γης. Οι πέτρες που πετούσε ο Δευκαλίωνας μεταμορφώνονταν σε άνδρες και αυτές που πετούσε η Πύρρα μεταμορφώνονταν σε γυναίκες. Από την πρώτη δε πέτρα που πέταξε ο Δευκαλίωνας προήλθε ο Έλληνας, γενάρχης των Ελλήνων [Wikipedia].

Οι άνθρωποι που δημιουργήθηκαν από τις πέτρες ονομάστηκαν λαός, δηλαδή οι άνθρωποι που γεννήθηκαν από τις πέτρες (αρχαία ελληνικά: λας=πέτρα) [Απολλόδωρου Βιβλιοθήκη, Α 7,2, Υγίνος, Μύθοι, 153]. Το όνομα Δευκαλίων προέρχεται από το «Δευς» < τον Πατέρα των Θεών ‘Ζευς’ και το «καλίων» δηλαδή αυτός που έχει το κάλλος του Διός. Ἠ ετυμολογία η οποία εξηγεί τί έκανε το πρόσωπο αυτό είναι ἡ εξής: ΔΕΥΩ=μουσκεύω μέ νερό, ἐξ’ού καί ἀρδεύω ἐΚΑΛήφθη ΙΩΝ=αυτός που πορεύεται, ἐκ τοῦ εἶμι=πορεύομαι (ὄχι το εἰμι=εἶμαι), ἡ μετοχή του ἰών (Wikipedia). Στον περίβολο του ναού του Ολυμπίου Διός στην Αθήνα υπήρχε στα αρχαία χρόνια, όπως αναφέρει ο Παυσανίας, ένας τάφος, όπου σύμφωνα με την παράδοση ήταν θαμμένος ο Δευκαλίωνας (Wikipedia).

(Β) Μύθος δεύτερος (βυζαντινοχριστιανική εκδοχή της καταγωγής των…ελλήνων): Κατά τον μύθο του Κατακλυσμού του χριστιανικού θεού, οι έλληνες έλκουν την μυθολογική καταγωγή τους όχι από τον γιό του Δευκαλίωνα, Έλλην, της Αρχαίας Ελληνικής παράδοσης, αλλά από τον Νώε της ιουδαιο-χριστιανικής παράδοσης!

Με τον όρο κατακλυσμός του Νώε αναφερόμαστε στην παγκόσμια πλημμύρα, όπως αυτή περιγράφεται στο βιβλίο της Γένεσης (κεφ. 6-9) της Αγίας Γραφής, καθώς επίσης και στο Κοράνι. Η χρονολογία της Γένεσης δεν είναι γνωστή αλλά υπολογίζεται πως γράφτηκε μεταξύ 1450 Π.Κ.Ε. και 450 Π.Κ.Ε. Η βιβλική αφήγηση περιγράφει πώς ο θεός προειδοποίησε τον Νώε για έναν επερχόμενο κατακλυσμό και τον καθοδήγησε να κατασκευάσει μια κιβωτό για να σωθεί αυτός και τα ζώα που πήρε μαζί του σε αυτή. Πήρε ένα ζευγάρι από κάθε είδος ζώου. Ένα αρσενικό και ένα θηλυκό για να ζευγαρώσουν και να αναπαραχθεί η ζωή μετά τον κατακλυσμό. Στην κιβωτό μαζί με τον Νώε υπήρχε και η γυναίκα του με τους τρείς γιούς του. Η αφήγηση αναφέρει ότι ο κατακλυσμός αυτός, που διήρκεσε 40 ημέρες, έγινε ως τιμωρία παγκόσμιου αφανισμού ανθρώπων και ζώων, εξ’ αιτίας της ηθικής κατάπτωσης του αρχαίου βιβλικού κόσμου, όπου ο Νώε διασώθηκε, ως άνθρωπος δίκαιος σε σύγκριση με τους σύγχρονούς του. Σύμφωνα με την ίδια αφήγηση, μετά από 150 ημέρες τα νερά υποχώρησαν και η κιβωτός βρέθηκε στο όρος Αραράτ. Τα νερά συνέχισαν να υποχωρούν και τον δέκατο μήνα οι κορυφές των βουνών άρχισαν να γίνονται ορατές.

Ο ιουδαιο-χριστιανικός κατακλυσμικός μύθος του Νώε αποτελεί δάνεισμα από τις ελληνικές θρησκευτικές παραδόσεις της Μυθολογίας, με την πρωτότυπη εκδοχή του να είναι οι δύο ελληνικοί κατακλυσμικοί μύθοι: ο Ωγύγιος Κατακλυσμός που χρονολογείται την Ογδόη Εποχή, δηλαδή πριν 25.000 περίπου χρόνια (25.000 χρόνια Προ Εποχής), χρονολόγηση που επιβεβαιώνει και ο Πλάτων στους Νόμους του όπου υπολογίζει πως η συνέβη 10.000 χρόνια πριν από την εποχή του, και ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα που έγινε το 9600 Π.Χ, του οποίου αυτούσια μεταφορά είναι ο κατακλυσμικός μύθος του Νώε.

– Τα αντικρουόμενα συμφέροντα πίσω από την ΣΚΛΗΡΉ ΜΆΧΗ της ονοματοθεσίας. Η προέλευση της ετυμολογίας Έλληνας- Γραικός- Ρωμιός. Αυτοπροσδιορισμός των ελληνόφωνων κατοίκων της Γραίας (‘Greece’ κατά το εξώνυμο, ‘Ελλάδα’ κατά το ενδώνυμο).

Έλληνες

Ό Δευκαλίων ήταν ο βασιλιάς της Φθιώτιδας και ο ήρωας του ελληνικού κατακλυσμού. Διάδοχος του Δευκαλίωνα ήταν ο ήρωας Έλληνας (ή σε κάποιες αναφορές γιός του ίδιου του Δία), ο οποίος ταξίδεψε και έδρασε σε πολλές πόλεις. Ο ‘Έλλην σύμφωνα με την αρχαία Ελληνική μυθολογία ήταν ο Γενάρχης των Ελλήνων. Ήταν αδελφός του Αμφικτύονα και πατέρας του Αιόλου, του Ξούθου, και του Δώρου. Η γυναίκα του, μητέρα όλων των Ελλήνων, ήταν η νύμφη Ορσηίδα. Κάθε ένας από τους γιούς του Έλληνα ίδρυσε από ένα πρωτεύον ελληνικό γένος: ο Αίολος τους Αιολείς, ο Δώρος τους Δωριείς, ενώ από τους υιούς του Ξούθου, Αχαιό και Ίωνα προέρχονται οι Αχαιοί και οι Ίωνες αντίστοιχα.

Το όνομα Έλληνες στα ομηρικά χρόνια δεν αντιστοιχούσε παρά μόνο σ’ ένα ελληνικό φύλο, που κατοικούσε στη Θεσσαλία και τη Φθιώτιδα, ανάμεσα στα Φάρσαλα και τη Λαμία, το οποίο είχε ως ηγέτη του τον μυθικό Αχιλλέα. Φαίνεται λοιπόν ότι οι Έλληνες ήταν ένα από τα παλιά ελληνικά φύλα όπως οι Δαναοί, οι Αχαιοί, οι Αργείοι, οι Λοκροί, οι Άκαρνάνες. Από το μικρό αυτό έθνος της Κεντρικής Ελλάδας, πήραν το όνομα τους, κατά την πρώιμη φάση της Ιστορίας, όλοι οι Έλληνες, οι οποίοι ΕΝΏΘΗΚΑΝ ΜΈΣΩ ΤΗΣ ΠΑΤΡΏΑΣ ΘΡΗΣΚΕΊΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΟΙΝΏΝ ΙΕΡΏΝ Δωδώνης Δελφών και Ολυμπίας, των ΚΟΙΝΏΝ πανελλήνιων Ολυμπιακών αγώνων και των Μηδικών Πολέμων και μέσα από την αίσθηση της ΚΟΙΝΉΣ γλώσσας και παιδείας απέκτησαν ΚΟΙΝΉ ΕΛΛΗΝΙΚΉ ΣΥΝΕΊΔΗΣΗ. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Άργεάδες της Μακεδονίας επέμεναν με τόσο πείσμα να μετέχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ήδη τον 7ο αι. έχει επικρατήσει η ονομασία Πανέλληνες και από εκεί αποσπάστηκε και γενικεύτηκε η ονομασία Έλληνες / Έλλην εξ ου και ο τονισμός Έλλην αντί Ελλήν.

Η ετυμολογία της λέξεως Έλλην προκαλεί μέχρι σήμερα συζητήσεις. Η επικρατέστερη άποψη είναι ότι προέρχεται από τους Σελλούς (< θ. σελ- = φωτίζω), το ελληνικό φύλο της Ηπείρου που ήταν οι ιερείς της Δωδώνης. [Wikipedia , Η ονομασία: Ελλάς-Έλληνας- Γραικός- Ρωμιός και η προέλευση της ετυμολογίας, Γ. ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ Λεξικό τής Νέας Ελληνικής Γλώσσας]

Αργότερα, με τον χριστιανισμό ο όρος ‘Έλλην’ σήμαινε τον ‘ειδωλολάτρη’ ή τον ‘μη χριστιανό’, λόγος για τον οποίον ο Ελληνισμός αφανίστηκε από το Βυζάντιο είτε με βίαιο εκχριστιανισμό είτε με φυσική και πνευματική εξόντωση. Η λέξη Έλληνας απαγορευόταν επί 1500 χρόνια με ποινή ΘΑΝΆΤΟΥ! Στη διάρκεια αυτών των 1500 ετών δεν υπάρχει ούτε μία αναφορά σε έλληνες σε ότι έμεινε γραπτό στην ελληνική γλώσσα, που να ταυτίζει εθνικά τον έλληνα με την Αρχαία Ελλάδα. Οι έλληνες εκχριστιανίστηκαν βίαια και μετατράπηκαν σε ‘ρωμαίους’ ή ‘ρωμιούς’ και η Ελλάδα και οι Έλληνες ξεχάστηκαν για πάντα. Ο υβριστικός χαρακτηρισμός «ειδωλολάτρης», ο πλέον μειωτικός χαρακτηρισμός για τους ένδοξους προγόνους μας δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της υπερχιλιετούς ανθελληνικής προπαγάνδας από το βυζαντινό σκότος και έρεβος.

Τέλος, η ονομασία «Έλληνες» κατά τις προεπαναστατικές ζυμώσεις, υποστηρίζεται κυρίως από αυτούς που θεωρούν απαραίτητη τη σύνδεση με την κλασική αρχαιότητα. Οι υποστηρικτές του «Έλληνες» έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με το αυτοκρατορικό βυζαντινό μοντέλο και καταφεύγουν στην ευρωπαϊκή βοήθεια με κυριότερο αίτημα την ένταξή τους στο δυτικό κόσμο. Αποστρέφονται το Βυζάντιο το οποίο εξάλλου είχε καταδιώξει το αρχαιοελληνικό πνεύμα. Η ονομασία αυτή συνδέεται με την γέννηση της εθνικής συνείδησης που ήταν αποτέλεσμα της έλευσης των Διαφωτιστικών ιδεών και της εθνικιστικής έξαρσης στην Ευρώπη. Κορμός αυτής της κίνησης ήταν η αναζήτηση της κοινής καταγωγής με τους Αρχαίους Έλληνες και της αναγωγής της αρχαιότητας σε καίριο κρίκο για την εθνική αφύπνιση και ολοκλήρωση. Είναι γεγονός ότι η σύνδεση με την αρχαιότητα έγινε σε πρώτο βαθμό με την εμφάνιση αρχαιοελληνικών ονομάτων στα παιδιά των Ελλήνων και στα πλοία τους. Επίσης, η συμβολή του Νεοελληνικού Διαφωτισμού σ’ αυτήν την κατεύθυνση στάθηκε μεγάλη. Το κίνημα βοήθησε στη διάδοση των Αρχαίων Ιδεών με τη μελέτη τους και στην προσπάθεια μορφοποίησης μιας ελληνικής γλώσσας καθαρής από τις ξένες επιρροές και κοντινής στην Αρχαία Ελληνική. Το σημαντικό στοιχείο είναι η τάση της απομάκρυνσης από τους θεοκρατικούς κύκλους και η συνειδητοποίηση ότι για την απελευθέρωση είναι απαραίτητη η σύνδεση με τους προγόνους. [Wikipedia]

Γραικοί

Γραικός < αρχαία ελληνική Γραικός· η ονομασία του αρχαίου φύλου των Γραικών πέρασε στη λατινική γλώσσα (Graecus) και από αυτήν στις νεότερες ευρωπαϊκές γλώσσες και επέστρεψε στην ελληνική γλώσσα (αντιδάνειο). Είναι ανδρικό όνομα, φέρεται στη μυθολογία των Ελλήνων ότι ίσως υπήρξε ήρωας Γραικός, γιος του Δία και της Πανδώρας [wiktionary].

Σύμφωνα με τον Ησίοδο στον Κατάλογο Γυναικών από την ένωση της αδελφής του Έλληνος, Πανδώρας με τον Δία γεννήθηκε ο Γραικός από τον οποίον προέρχονται οι Γραικοί, ενώ από την ένωση της άλλης αδερφής του Έλληνος Θυίας με τον Δία, γεννήθηκαν ο Μακεδνός από τον οποίο προέρχονται οι Μακεδόνες και ο Μάγνης από όπου προέρχονται οι Μάγνητες [Wikipedia]. Κατά την κρατούσα γνώμη, από τη μελέτη του γενεαλογικού δέντρου προκύπτει ότι ο Γραικός ΔΕΝ είναι παιδί του Έλληνα και της Ορσηίδας αλλά ανιψιός του. Επομένως ο Έλλην και ο Γραικός είναι δύο διαφορετικά πρόσωπα που ετυμολογικά και μυθολογικά ΔΕΝ μπορούμε να ταυτίσουμε τους Έλληνες με τους Γραικούς άσχετα αν καταγόμαστε όλοι από τον Δευκαλίωνα την Πυρρά και τον Δια μυθολογικά. Και τούτο, διότι εμείς σαν Έλληνες δεν θεωρούμε Γενάρχη μας οποιονδήποτε γιο του Δία, όπως ο Γραικός, ο Αίακος (παππούς του ήρωα Αίαντα από την Σαλαμίνα), ο Πηλέας (πατέρας του Αχιλλέα), οι περισσότεροι θεοί και πολλοί ημίθεοι, αλλά θεωρούμε τους εαυτούς μας παιδιά του Έλληνα, γιου του Δευκαλίωνα και γιου του ίδιου του Δία. Γι’αυτό και λεγόμαστε Έλληνες. [Έλληνας, Γραικός ,Γραικύλος και Ρωμιός , Γεώργιος Καλλιώρας]. Αυτά όσων αφορά τη μυθολογική καταγωγή των ελλήνων.

Η πρώτη μαρτυρία για την ύπαρξη βοιωτικής πόλης με την ονομασία Γραία βρίσκεται στον Όμηρο. Απαριθμώντας τις δυνάμεις των Βοιωτών στον πόλεμο της Τροίας και τους αρχηγούς τους, ο Όμηρος περιλαμβάνει και την Γραία (Ιλ. Β 498).

Ο Παυσανίας μνημονεύει την άποψη των ταναγραίων πως Γραία ήταν η αρχαιότερη ονομασία της Τάναγρας (σημερινής Τανάγρας).

Αρχαίες πηγές ταυτίζουν τη Γραία με τον Ωρωπό που ονομαζόταν Γραική (Θουκυδίδης) Β 23,3: «παριόντες δε (σ.σ. οι Πελοπονήσιοι) Ωρωπόν την γην την Γραικήν καλουμένην, ην νέμονται Ωρώπιοι Αθηναίων, υπήκοοι, εδήωσαν»). [«Γραικοί ή Έλληνες; Μάρκος Νικητάκης»]

Ο Αριστοτέλης, από τα μέσα του 4ου αι π.Χ, μας βεβαιώνει και για την ελληνικότητα του προσδιορισμού «Γραικοί». Αναφέρει ότι η περιοχή μεταξύ του π. Αχελώου και του ιερού της Δωδώνης, αποτέλεσε μιαν πρώιμη Ελλάδα, όπου διαβιούσαν οι Σελλοί, και οι καλούμενοι τότε μεν Γραικοί νυν δ’ Έλληνες (Μετεωρολογικά, 352b).

Κατά την Britannica, στο λήμμα Greece, «Το όνομα Greece (λατιν. Graecia) προέρχεται από το Graeci, που ήταν αρχικά το όνομα Βοιωτικής φυλής (Γραίοι) που εγκαταστάθηκε στην Ιταλία τον 8º αιώνα π.Χ., αλλά αργότερα επεκτάθηκε στο σύνολο του ελληνικού λαού».

Και ο μεταφραστής και σχολιαστής του Παυσανία, Ν. Παπαχατζής στις σημειώσεις του γράφει: «Επειδή με Κυμαίους και Χαλκιδείς είχαν αποικίσει την παρά τη Ρώμη Κύμη και Γραείς, είναι πιθανό οι Γραείς αυτοί (σ.σ. που λέγονταν και γραίοι) να συνετέλεσαν στο να ονομαστούν από τους Ρωμαίους οι Έλληνες graji (το πολύ κοινό επίθετο grajus σήμαινε τον Έλληνα ή τον ελληνικό)”. (Παυσανία, Βοιωτικά και Φωκικά, Εκδοτική Αθηνών 1981, τ. 5, σ.136).

Οι αρχαιότατοι γραείς ή γραίοι που αποίκησαν την σημερινή Ιταλία ευθύνονται λοιπόν, για τη λατινική ονομασία graji που έδωσε τα μεταγενέστερα Graecia και τα πολλά επίθετα (graecus, graecanicus, graeciensis, graecor, και το επίμαχο graeculus που ήταν απλό υποκοριστικό πριν να αποκτήσει την όντως υποτιμητική σημασία του γραικύλου, του εκφυλισμένου Έλληνα, που ουδέποτε ταυτίστηκε με το graecus). Άπαντες συμφωνούν, ότι οι γηγενείς της Ιταλίας για τις αρχαίες ελληνικές φυλές που είχαν ιδρύσει αποικίες στην Ιταλία γενίκευσαν την ονομασία Γραικοί (Λατινική: Graeci) για όλους τους Έλληνες και αυτή μετά εξαπλώθηκε σε όλες τις γλώσσες τις Δυτικής Ευρώπης, στις οποίες τα ονόματα Έλληνες και Ελλάδα είναι αντίστοιχα: στην αγγλική – Greeks και Greece, στην γαλλική – Grecs και Grèce, στην γερμανική – Griechen και Griechenland, στην ιταλική – Greci και Grecia, στην ισπανική Griegos και Grecia. Με την πάροδο του χρόνου η λέξη Γραικός άρχισε να σημαίνει τον επιπόλαιο και τον τυχοδιώκτη, ενώ στον Μεσαίωνα πήρε την σημασία του ελληνορθοδόξου.

Κατά τη wiktionary, η εθνική ονομασία Γραικοί ήταν πολύ αρχαία αλλά εγκαταλείφθηκε και κυριάρχησε το Έλληνας στα ιστορικά χρόνια. Επανεμφανίστηκε ως λέξη κατά την ελληνιστική εποχή και κυριάρχησε το μεσαίωνα.

Ένθερμος υποστηρικτής του ονόματος αυτού ήταν ο Αδαμάντιος Κοραής επειδή όπως τόνιζε ο “έτσι μας ονόμαζαν τα φωτισμένα έθνη της Ευρώπης”. Παράλληλα με το όνομα των Ρωμιών (που στήριζε η εκκλησία), η ονομασία Γραικοί χρησιμοποιείται από τα φωτισμένα έθνη της Δύσης (για λόγους πολιτικούς που επέβαλαν τα συμφέροντα των Φράγκων, όπως παρακάτω θα δούμε) και τους Έλληνες της διασποράς. Εξαιτίας των πολιτικών ζυμώσεων που λαμβάνουν χώρα στην Ευρώπη την περίοδο αυτή, οι έλληνες της διασποράς έρχονται σε άμεση επαφή με τις νέες πολιτικές ιδέες του Διαφωτισμού και όπως είναι φυσικό, έρχονται σε ρήξη με το αυτοκρατορικό βυζαντινό μοντέλο. Οι παράγοντες αυτοί είναι οι έμποροι, επιχειρηματίες, καθώς και τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα τα οποία ενστερνίζονται τις ριζοσπαστικές ιδέες, επιθυμώντας κοινωνική ανάδειξη και συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων. Η στροφή προς την Ευρώπη έγινε κάτω από συγκεκριμένους παράγοντες. Πρώτα -πρώτα ήταν ομόδοξη, παρά τις δογματικές διαφορές. Επίσης, θαύμαζε το αρχαίο Ελληνικό μεγαλείο, ενώ ο Ευρωπαϊκός Πολιτισμός θεμελιωνόταν στον Ελληνικό Πολιτισμό. Το γεγονός της παραμονής της αριστοκρατίας των Ελλήνων στην Ευρώπη τους βοήθησε ώστε να λάβουν ευρωπαϊκή παιδεία και σκέψη. [Wikipedia]

Ρωμιοί

Η περιοχή της Ελλάδας στα πρώτα χρόνιας της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν προπύργιο του Δωδεκαθεϊσμού, όμως υφίστατο ανηλεείς θρησκευτικές διώξεις. Ο Ιουλιανός (ο ‘παραβάτης’ κατά την ορθοδοξία) προσπάθησε να αποκαταστήσει την Πατρώα Ελληνική θρησκεία, ανεπιτυχώς. Ο βυζαντινός Θεοδόσιος (ο «Μέγας») κλείνει τα Μαντεία, διατάζει να καταστραφούν οι Ελληνικοί ναοί και καταργεί του Ολυμπιακούς αγώνες. Ο Ιουστινιανός κλείνει την Ακαδημία Πλάτωνος και καταστρέφει ή ακρωτηριάζει τα Ελληνικά θρησκευτικά μνημεία και έργα τέχνης για να πάρει υλικό έτοιμο για να χτίσει την Αγιά Σοφιά και να διακοσμήσει την Νέα Ρώμη [Wikipedia].

Το κύριο όνομα Έλλην γίνεται επίθετο «κακόηχο» (sic) και η νέα αυτή έννοια της λέξης θα εξαφανισθεί εντελώς μόνο μετά τον 8ο αι. μ.Χ., όταν εκχριστιανιστούν βίαια και οι τελευταίοι της Ελληνικής πατρώας θρησκείας της περιοχής της Μάνης. Η στιγμή είναι ιστορική. Το «πας μη Έλλην βάρβαρος» αντιστρέφεται. «Πας Έλλην απεχθής ειδωλολάτρης» [Άγγελος Βλάχος (1915-2003), Πυθίας Παραληρήματα, σ. 219, εκδόσεις Εστία, 1983, Wikipedia].

Ενώ η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία εκχριστιανίζεται βίαια, οι Έλληνες αποκαλούνταν, αφού η ονομασία Έλλην σήμαινε πλέον τον μισητό και υβριστικό χαρακτηρισμό ‘’ειδωλολάτρης’’ που απαγορεύθηκε με την ποινή του θανάτου, ‘’Ρωμαίοι’’ ή ‘’Ρωμιοί’’ ένα όνομα το οποίο είχε πολιτικο- θρησκευτικές προεκτάσεις αφού δήλωνε όλους τους ελεύθερους χριστιανούς πολίτες της Αυτοκρατορίας και όχι την καταγωγή τους. Σημειωτέων ότι οι βυζαντινοί ονόμαζαν το κράτος τους Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και όχι Βυζαντινή, ενώ η Κωνσταντινούπολη αρχικά ονομάστηκε Νέα Ρώμη. Άρα η καταγωγή του ονόματος των Ρωμιών έρχεται από τις απαρχές της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Είναι γνωστό ότι κατά τους πρώτους αιώνες της, οι θεσμοί και η δομή της, ήταν εξισωμένοι με τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία της οποίας φυσική συνέχεια ήταν η Βυζαντινή. Το όνομα ‘Ρωμιός’ εξακολούθησε να δηλώνει την πολιτική και θρησκευτική ταυτότητα των κατοίκων της βυζαντινής αυτοκρατορίας καθ’ όλη τη διάρκεια της βασιλείας της [Wikipedia].

Αρχικά λοιπόν ο όρος Ρωμιός σήμαινε οποιονδήποτε ελεύθερο πολίτη κατοικούσε στα όρια της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ανεξαρτήτως εθνικής προέλευσης και θρησκεύματος. Με την εδραίωση του Βυζαντίου ο όρος ταυτίστηκε με το κυρίαρχο στοιχείο του Βυζαντίου ως διάδοχο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, δηλαδή τους ελληνόγλωσσους χριστιανούς ορθόδοξους. Έτσι οι Ρωμιοί, συνδέονταν μεταξύ τους με, το ρωμαϊκό δίκαιο, την ορθόδοξη πίστη και την κοινή ελληνική γλώσσα. Με άλλα λόγια η ονομασία Ρωμιός είναι παραφορά του όρου «Ρωμαίος». Δηλαδή ο κάτοικος της Ρωμανίας, της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, δηλαδή αυτού που γνωρίζουμε σήμερα σαν Βυζαντινή αυτοκρατορία η οποία δημιουργήθηκε ως συνέχεια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από ΜΗ Έλληνες με πρωτεύουσα την Νέα Ρώμη την Κωνσταντινούπολη.

Οι πρώτοι και οι μόνοι οι οποίοι κατά τον 9ον αιώνα έπαυσαν να μας ονομάζουν Ρωμαίους/Ρωμιούς και από τότε μας ονομάζουν με το όνομα Γραικός, είναι οι Φράγκοι. Κατά την κρατούσα άποψη στους κόλπους της ελληνοορθοδοξίας, θέση την οποία ενστερνίζομαι, ο λόγος ήταν πολιτικός και αφορούσε στην αφομοίωση από τους Φράγκους των κατακτημένων πληθυσμών της αυτοκρατορίας: «είχαν κατακτήσει τα τεράστια πλήθη των αδελφών Ρωμαίων της γαλλικής και της βορείου και μέσης ιταλικής Ρωμανίας από τον 6ον μέχρι τον 8ον αιώνα. Οι ομοεθνείς μας Ρωμιοί των επαρχιών αυτών μετατράπηκαν σε δουλοπάροικους και οι Φράγκοι κατακτητές απετέλεσαν την τάξη των κατά φύση και εκ γενετής ευγενών απ’ όπου γεννήθηκε ο Ευρωπαϊκός φεουδαλισμός. Για να ξεχάσουν οι δουλοπάροικοι πλέον Ρωμιοί ότι υπάρχει η ελεύθερη ανατολική Ρωμανία των ομοεθνών τους, την ονόμασαν «Γραικίαν», τους ανατολικούς Ρωμαίους ονόμασαν μόνον «Γραικούς», τον βασιλέα των Ρωμαίων στη Νέα Ρώμη «βασιλέα των Γραικών», και τα ανατολικά Πατριαρχεία των Ρωμαίων «Πατριαρχεία των Γραικών». Παραλλήλως οι Φράγκοι ονόμασαν τον πρώτον ρήγα των Φράγκων «βασιλέα των Ρωμαίων», έδιωξαν τους Ρωμαίους από το Πατριαρχείο της Νέας Ρώμης, αλλά ονόμασαν τον Φράγκο πλέον Πάπα «Πάπα των Ρωμαίων», κράτησαν το όνομα Ρωμανία για το παπικό κράτος.». [Αυτονόητο είναι ότι οι Φράγκοι ποτέ δεν χρησιμοποίησαν για τους ελληνόφωνους Ρωμιούς της ανατολικής βυζαντινής Ρωμανίας τον χαρακτηρισμό «έλληνες», αφού ο Ελληνισμός είχε αφανιστεί από τους ρωμιούς του Βυζαντίου αιώνες πριν.] Μετά το σχίσμα κατέληξε για τους Ευρωπαίους το όνομα Γραικός να σημαίνει «αιρετικός, κλέπτης, ψεύτης, αλήτης, αγύρτης και απατεώνας». Δείγμα επίσης του μεγάλου μίσους ανάμεσα στα δυο χριστιανικά δόγματα ήταν και τα λόγια του βυζαντινού Λουκά Νοταρά: «καλύτερα να δω στην Πόλη φέσι τουρκικό παρά καλύπτρα παπική». [«Έλληνας, Γραικός ,Γραικύλος και Ρωμιός» του Γ. Καλλιώρα].

Για τα ιστορικά γεγονότα της κρίσιμης περιόδου της εθνεγερσίας που δόθηκε η σκληρή μάχη της ονοματοθεσίας του υπό ίδρυση κράτους, ακολουθεί αυτολεξεί παράθεση από Wikipedia στο λήμμα «Ονομασίες των Ελλήνων», με κάποιες δικές μου παρεμβάσεις με τις οποίες επαναφέρω λιασμένες ιστορικά γωνίες:

Επί οθωμανικής αυτοκρατορίας, τα θρησκεύματα που υπήρχαν στην αυτοκρατορία χωρίζονταν σε μιλέτια: το μιλέτι των πιστών (μουσουλμάνων), το μιλέτι των Εβραίων και το μιλέτι των Ρωμιών (Ρούμ). Οι «πιστοί» και οι «άπιστοι» (γκιαούρηδες) είχαν τα αντίστοιχα προνόμια και υποχρεώσεις που προβλέπονται από τον ισλαμικό νόμο. Η ονομασία ‘Ρωμιός’ είχε χάσει επί τουρκοκρατίας την αίγλη του αυτοκρατορικού ‘Ρωμαίος’ και με τις σκληρές συνθήκες της υπό ζυγόν διαβίωσης αποκτά την χροιά του καταφερτζή, του καπάτσου, του ξύπνιου. Μετά τον αφανισμό του Ελληνισμού, με τον όρο Γένος εννοείται το σύνολο των χριστιανών ορθοδόξων που κατοικεί στην πάλαι ποτέ Βυζαντινή Αυτοκρατορία, το οποίο είναι κληρονόμος της. Οι ελληνόφωνοι της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ήδη από τα χρόνια της παρακμής της αρχίζουν και αυτοπροσδιορίζονται (και) ως «έλληνες» μιας και πλέον ο αληθινός Ελληνισμός δεν αποτελεί κίνδυνο για τον βυζαντινοχριστιανισμό. [Η ονομασία «έλληνες» που εχρησιμοποιείτο όλο και πιό συχνά στο ύστερο Βυζάντιο συνδέεται αποκλειστικά με την ορθοδοξία και την ελληνική γλώσσα, ΌΧΙ με το Αρχαίο Ελληνικό Ιδεώδες]. Με την παράδοση της Κωνσταντινούπολης στις 29 Μαΐου 1453 από τους ανθενωτικούς χριστιανούς ορθόδοξους στον Μωάμεθ τον Πορθητή, ο βυζαντινοχριστιανισμός πλέον ακμάζει υπό την οθωμανική Πύλη με την οποία συνεργάζεται στενά. Κατά την περίοδο παρακμής της οθωμανικής αυτοκρατορίας, κύρια επιδίωξη ήταν η ανάσταση της βυζαντινής αυτοκρατορίας που τώρα βρίσκεται εφήμερα κάτω από την κυριαρχία των οθωμανών με την ανοχή των οποίων οι Ρωμιοί αναρριχήθηκαν στις διοικητικές τάξεις και έλαβαν μέρος της εκτελεστικής εξουσίας καθώς και προνόμια. Κατά κάποιο τρόπο το Γένος είναι σε αναλογία με τη θρησκευτική ταυτότητα των Ρωμιών, δεν ερχόταν σε ρήξη με την οθωμανική αυτοκρατορία και ήταν ενταγμένο στο μιλέτ, τη θρησκευτική ομάδα που ήταν θεσμός των Οθωμανών.

Στην παρακμή της οθωμανικής αυτοκρατορίας, το Έθνος εκφράζει τις νέες ιδέες. Ο όρος είναι αποτέλεσμα των εθνικιστικών τάσεων, βασισμένος στα κηρύγματα των Διαφωτιστών, της Γαλλικής επανάστασης και στη στροφή προς την Αρχαία Ελλάδα με πρότυπα την Αθήνα και τη Σπάρτη. Η επιδίωξη εδώ είναι η δημιουργία εθνικού δημοκρατικού κράτους, το οποίο δεν έχει κέντρο του την Κωνσταντινούπολη αλλά την κυρίως Ελλάδα. Παρατηρείται η εμφάνιση του όρου, «ελληνική πατρίδα».

[Αντιλαμβανόμενο το Πατριαρχείο τους τεράστιους κινδύνους από τη νομοτελειακή πτώση της οθωμανικής αυτοκρατορίας με την οποία συνεργάζεται στενά, αλλά και, κυρίως, τον ΘΑΝΆΣΙΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΊΑ ΚΊΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΦΟΡΆΣ ΤΟΥ ΟΝΌΜΑΤΟΣ ‘ΕΛΛΆΣ’ ΜΕΤΆ ΑΠΌ 1500+ ΧΡΟΝΙΆ υπό την καθοδήγηση της μισητής Δύσης και τις επιρροές της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού, που εμπνεύστηκαν από την Κλασική Ελλάδα, σπεύδει αμέσως να αφορίσει τους ενσαρκωτές του Διαφωτισμού. «Ὁ πατριαρχικὸς ἀφορισμός τοῦ 1793 (Νεόφυτος Β΄) συμπεριελάμβανε ‘’τοὺς Βολταίρους καὶ Φρανκμαζόνας καὶ Ροσσοὺς καὶ Σπινόζας’’ –τοὺς πρωτεργάτες δηλαδὴ τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης.» (πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 30/3/2012, «ο τεκτονισμός εις την καθ’ ημάς Ανατολήν», του πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δ. Μεταλληνού, καθηγητού της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών). Η απόφαση αφορισμού του Διαφωτισμού και, κυρίως, του Βολταίρου, καθόλου τυχαία δεν ήταν. Ο εμπνευσμένος από την Κλασική Ελλάδα ιστορικός και φιλόσοφος Βολταίρος, ήταν διάσημος για τις επιθέσεις του εις βάρος της καθολικής εκκλησίας και την υπεράσπιση της ανεξιθρησκίας, της ελευθερίας του λόγου και του διαχωρισμού εκκλησίας και κράτους, καθώς επίσης υπήρξε κορυφαίος εκπρόσωπος του ντεϊσμού, της φιλοσοφικής άποψης ότι η λογική, παρά η θεία αποκάλυψη πρέπει να τοποθετούνται στη βάση της πίστης μας στον θεό (Wikipedia). Οι απόψεις Βολταίρου, ιδίως για τον διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους, ήταν για την ανατολική του Χριστού ορθόδοξη εκκλησία Κίνδυνος – Θάνατος, λόγος για τον οποίο το πατριαρχείο προχώρησε στον αφορισμό του. 28 χρόνια μετά τον αφορισμό της γαλλικής Επανάστασης ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’ προχώρησε στον αφορισμό του πατριαρχείου κατά της Φιλικής Εταιρείας και του κινήματος Αλέξανδρου Υψηλάντου και Μιχαήλ Σούτσου. Έτσι μετά την γαλλική Επανάσταση το πατριαρχείο αφόρισε και την επανάσταση των ελλήνων κατά της οθωμανικής Πύλης. Την απόφαση για αφορισμό την έλαβε σώμα 72 εκπροσώπων της ρωμιοσύνης της Κωνσταντινούπολης μεταξύ των οποίων ιερείς και πολιτικοί. Μέχρι του σημείου αυτού η εκκλησία έκανε το (ανθελληνικό) καθήκον της: προσπάθησε με κάθε μέσο να αποτρέψει την αναβίωση του Ελληνισμού, τασσόμενη στο πλάι της οθωμανικής Πύλης και απέναντι στην ελληνική και τη γαλλική Επανάσταση. Επίσης, αφορίζοντας τους ενσαρκωτές του Διαφωτισμού αποστασιοποιήθηκε σαφώς και εμπράκτως από την Κλασική Ελλάδα, δίνοντας έτσι το στίγμα της για τη στάση που θα τηρήσει στην επικείμενη Μάχη του αυτοπροσδιορισμού, τόσο για το όνομα όσο και για τον (κοσμικό/θεοκρατικό) χαρακτήρα του κράτους.]

Όπως μπορούμε να συμπεράνουμε, το Έθνος σε αυτή την ιστορική συγκυρία δεν έχει να κάνει με τη θρησκεία αλλά με την πολιτική και είναι μεταγενέστερο. Η ύπαρξη των όρων αυτών έρχεται σε αντιστοιχία και με την ονοματοθεσία των Ελλήνων στην οποία δίνουν σφοδρή μάχη συμφέροντα που εκπροσωπούν τρία ονόματα : Έλλην, Γραικός και Ρωμιός.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Εκκλησία η οποία εκπροσωπούνταν από το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, ήταν αυστηρά ιεραρχημένη, ενώ παράλληλα, τύγχανε προνομίων, όπως οικονομική διαχείριση, δικαστική εξουσία και σχετική διοικητική αυτονομία. Ο Πατριάρχης ήταν ενταγμένος στους διοικητικούς θεσμούς των Οθωμανών, και όπως γινόταν για όλα τα αξιώματα, λάμβανε τον πατριαρχικό θώκο με εξαγορά από το σουλτάνο. [Το τίμημα της εξαγοράς του πατριαρχικού θρόνου ήταν εκατομμύρια χρυσά γρόσια που συλλέγονται με σκληρή φοροεπιδρομή στους υπόδουλους, σε εκκλησία και οθωμανική Πύλη, ραγιάδες.] Πλάι στο Πατριαρχείο, στο Φανάρι, της Πόλης, εδραιώθηκε και η ελληνόγλωσση αριστοκρατία των Ρωμιών, οι Φαναριώτες.

Οι Φαναριώτες αποτέλεσαν καθοριστικό παράγοντα του Γένους για το λόγο ότι, είχαν στα χέρια τους εκτελεστική εξουσία. Η διοικητική μηχανή των Οθωμανών στηριζόταν στο Βυζάντιο εξαιτίας, όμως, της αποφυγής των σουλτάνων να δίνουν σε ομόθρησκούς τους υψηλές διοικητικές θέσεις, τις πρόσφεραν στην αριστοκρατική τάξη των Ρωμιών. Τα αξιώματα του Μεγάλου Δραγουμάνου και του Δραγουμάνου του Στόλου δόθηκαν στους Φαναριώτες. Μπαίνοντας οι υπόδουλοι στην διοίκηση των απίστων, το θεώρησαν σαν απαρχή της αφύπνισής τους. Με την πάροδο του χρόνου, οι Φαναριώτες κέρδιζαν όλο και μεγαλύτερα προνόμια και αξιώματα. Γίνονταν Οσποδάροι, διοικητές των Παραδουνάβιων Ηγεμονιών. Σε πολλές περιοχές της σημερινής κυρίως Ελλάδας, υπήρχε οργανωμένη τοπική αυτοδιοίκηση με κύριο μέλημά της τη συλλογή της φορολογίας για λογαριασμό της εκκλησίας και της οθωμανικής Πύλης. Και αυτοί οι αξιωματούχοι, οι κοτζαμπάσηδες, οι πρόκριτοι και οι δημογέροντες ήταν με το μέρος των Φαναριωτών και της Εκκλησίας. Τέλος, οι Φαναριώτες είχαν και καλή σύνδεση με τη Ρωσία πάνω στην οποία αυτοί και η Εκκλησία στήριζαν τις ελπίδες τους για απελευθέρωση. Ελπίδα τους ότι με την παρακμή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που ήδη διαφαινόταν, θα ανέβαιναν χριστιανοί, ακόμη και στον Αυτοκρατορικό θρόνο και θα έφερναν την αναβίωση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Η ονοματοθεσία των Ελλήνων ως Ρωμιοί υποστηρίζονται από τους εκπροσώπους της Εκκλησίας και τα μέλη της άρχουσας ελληνικής τάξης, στενά συνδεδεμένα με αυτή, τους Φαναριώτες, καθώς και οι αξιωματούχοι του σουλτάνου οι οποίοι έχουν στα χέρια τους την τοπική αυτοδιοίκηση. Φυσικά, οι πρόμαχοι του τίτλου αυτού επιθυμούν τη, με κάθε τρόπο, διατήρηση του Αυτοκρατορικού Βυζαντινού μοντέλου. Ο όρος Ρωμιός την εποχή αυτή είναι γεγονός ότι κατέχει θρησκευτικό χαρακτήρα, όχι πολιτικό ή εθνικό. Ο Δημήτριος Καταρτζής (περ. 1730 – 1807) δίνοντας τον ορισμό της έννοιας, την εξισώνει με τη θρησκεία, Ρωμιός = χριστιανός ορθόδοξος. Βασίζεται, δηλαδή, στον προσδιορισμό του έθνους μέσα από το χώρο του μιλετίου και όχι της ιθαγένειας.

Κόντρα στην Εκκλησία και τους Φαναριώτες που υποστηρίζουν την ονοματοθεσία των ελληνόφωνων ως Ρωμιοί, είναι η άποψη του Ρήγα ο οποίος, αν και αναθρεμμένος σε Φαναριώτικο περιβάλλον μίλησε για ‘’Έλληνες’’, για τη δημιουργία μιας πολυεθνικής ‘’Ελληνικής Δημοκρατίας’’ στα όρια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Χαρακτηριστική είναι και η άποψη των Δημητριέων οι οποίοι προτείνουν την ονομασία ‘’Έλληνες’’ εξηγώντας παράλληλα και την προέλευση των άλλων δύο ονομασιών, Ρωμιών και Γραικών. Οι Δημητρειείς μιλούν υποτιμητικά για το όνομα ‘’Ρωμιός’’, επειδή αυτό προέρχεται από τους Ρωμαίους – Βυζαντινούς που ήταν τύραννοι του Ελληνισμού.

Είναι προφανές ότι μεταξύ των δύο κυρίαρχων ονομασιών (Έλληνες και Ρωμιοί) ενυπάρχει μία διαφοροποίηση, ως προς τις επιδιώξεις τους. Οι υποστηρικτές του ονόματος «Έλληνες» είναι οι ριζοσπάστες, αυτοί που δεν αποδέχονται την βυζαντινή αυτοκρατορία και την «Ελέω Θεού» εξουσία. Είναι εκείνοι που ενστερνίστηκαν και αφομοίωσαν τα διδάγματα των καιρών και έστρεψαν τις ελπίδες τους στην Ευρώπη και τη Δύση. Αντιμετώπισαν το Έθνος όχι σαν ποίμνιο, αλλά σαν έθνος που θέλει, και δικαιούται, να αποφασίζει για την τύχη του. [Wikipedia]

Συμπερασματικά, μέσα στις ιδεολογικές και πολιτικές ανακατατάξεις της περιόδου της εθνεγερσίας τίθενται θεμελιώδη για τον Ελληνισμό στοιχεία. Απαραίτητο στοιχείο για τη διαμόρφωση Ελληνικής συνείδησης ήταν το κρίσιμο ζήτημα Παιδείας, το θεμέλιο της ταυτότητας κάθε έθνους. Δυστυχώς τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν καλά. Με την εκδίωξη της Αντιβασιλείας του Όθωνα τέθηκαν οι βάσεις της Μεταβυζαντινής θεοκρατίας, που επιβίωσε ως βυζαντινό απολειφάδι ως την περίοδο της ύστερης μεταπολίτευσης. Όχι όμως χωρίς τρομερές συνέπειες για τους ελληνόφωνους πληθυσμούς της επικράτειάς του. Η μη εκπλήρωση του βυζαντινοχριστιανικού οράματος της αναβίωσης του «αυτοκρατορικού» Ρωμιού, λόγω της επιβολής του ονόματος ‘’ Ελλάς’’ από τις μεγάλες Δυνάμεις, σε συνδυασμό με την ιδεολογική κυριαρχία και την τεράστια διείσδυση της εκκλησίας στην ελληνική κοινωνία της Μετεπαναστατικής Ελλάδας, είχαν ως αποτέλεσμα μια άνευ προηγουμένου ιδεολογική σύγχυση κατά τον ατομικό και συλλογικό εθνικό αυτοπροσδιορισμό: έλληνες, ρωμιοί ή γραικοί? Ή μήπως και γραικύλοι?

Αντί κατακλείδας:

Η επίσημη ονομασία της χώρας, είτε αναφερόμαστε στο εξώνυμο ‘Greece’ είτε στο ενδώνυμο ‘Ελλάς’, ανάγεται οπωσδήποτε στα αντικρουόμενα συμφέροντα πίσω από την ΣΚΛΗΡΉ ΜΆΧΗ της ονοματοθεσίας. Και επειδή το διακύβευμα του ονόματος ήταν ο ΤΕΡΆΣΤΙΟΣ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΌΣ της πνευματικής καταγωγής των Ελλήνων, το όνομα του νεοσύστατου κράτους αποτέλεσε για τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα τη μητέρα όλων των Μαχών.

Η εκκλησία έδωσε τον υπέρ πάντων αγώνα υπέρ του ονόματος »Ρωμανία», σε μια ύστατη προσπάθεια να αναβιώσει τη βυζαντινή αυτοκρατορία. Γαλλία, Αγγλία και Ρωσία επέβαλλαν το ενδώνυμο «Ελλάς» με σκοπό τη διάσωση και αναβίωση του Ελληνισμού, την εδραίωση του κοσμικού κράτους και τον περιορισμό της μεταβυζαντινής θεοκρατίας στα ασφυκτικά όρια της Κλασικής Ελλάδας, προφανώς με γνώμονα τα δικά τους πρωτίστως συμφέροντα. Παράλληλα το εξώνυμο ‘Greece’ καθιερώθηκε για τη διεθνή ονομασία της χώρας.

Στο ερώτημα «Γιατί η πολιτική ηγεσία δεν ζήτησε ποτέ από τη διεθνή κοινότητα να αποκαλεί τη χώρα με την εθνική της ονομασία ‘HELLAS’ αντί ‘GREECE’», όπως έκανε το Ιράν το 1935, δεν υπάρχει εύκολη απάντηση επειδή τα ζητήματα αυτά γνωρίζουν μόνο οι κοσμικές και θρησκευτικές ελίτ και οι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι της διπλωματίας, τόσο της εγχώριας όσο και της ξένης, ιδίως τα υψηλά κλιμάκια της μυστικής διπλωματίας, και ποτέ η γνώση αυτή δεν φτάνει στην ανυποψίαστη πλέμπα.

Η υπόθεση της ΣΚΟΠΙΜΌΤΗΤΑΣ πίσω από την παράλειψη του μεταβυζαντινού συστήματος να ζητήσει από τη διεθνή κοινότητα τη χρήση του ονόματος ‘HELLAS’, παραμένει ισχυρή. Η σκοπιμότητα ανάγεται στο ύψιστο διακύβευμα της ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΉΣ ΚΑΤΑΓΩΓΉΣ των Ελλήνων. Συγκεκριμένα στην μυθολογική παράδοση του Κατακλυσμού του Δία, που οι βυζαντινοχριστιανικές ελίτ μισούν επειδή είναι Ελληνική και αντιφάσκει με τον κατακλυσμό των ιουδαιοχριστιανικών παραδόσεων, βάσει των οποίων οι βυζαντινοχριστιανικές ελίτ σφυρηλατήσαν την εθνική συνείδηση των ελληνόφωνων πληθυσμών της Ανατολικής Ρωμανίας, ως την ύστερη βυζαντινή περίοδο της μεταπολίτευσης.

Η υπόθεση ότι δεν ζητήσαμε το ‘HELLAS’, επειδή τα φωτισμένα έθνη μας διαμηνύσαν ότι δεν μας αναγνωρίζουν ως ιστορική συνέχεια της Αρχαίας Ελλάδας, συνεπώς ποτέ δεν θα μας αποκαλούσαν Hellas και Hellenes, αν και ισχυρή, παραμένει στη σφαίρα του υποθετικού.

Ότι και αν συνέβη δεν θα το μάθουμε ποτέ. Πλέον δεν έχει και σημασία. Όμως:

Η φάρα των ραγιάδων, οι γκιαούρηδες, οι γραικύλοι, το ρωμαίικο, το γένος των γραικών και οι έλληνες, άπαντες οι κάτοικοι της Γραίας, δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι, θρησκεύοντες και άθρησκοι, άθεοι και θεοσεβούμενοι, θα κληθούμε από την Ιστορία να πάρουμε θέση. Στη διάρκεια της υπερ- εκατονταετούς Βασιλείας των Μνημονίων, κάθε ελληνόφωνος θα υποχρεωθεί να απαντήσει για την πνευματική καταγωγή του, που συνιστά θεμέλιο της ατομικής και της συλλογικής εθνικής συνείδησης, στο παρακάτω ερώτημα:

Αν αυτοπροσδιορίζεσαι ως ‘’Έλλην’’ που έλκει την πνευματική καταγωγή του από τον γιό του Δία και του Δευκαλίωνα, Έλληνα, όπως η Κατακλυσμική Αρχαία Ελληνική παράδοση μαρτυρεί. Ή αν αυτοπροσδιορίζεσαι ως ‘’ρωμιός’’, με την έννοια του ελληνόφωνου χριστιανού ορθόδοξου της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, συνέχεια της οποίας είναι η βυζαντινή Ρωμανία, που έλκει την πνευματική καταγωγή του από τους απογόνους του Νώε, όπως η Κατακλυσμική ιουδαιο-χριστιανική παράδοση μαρτυρεί.

https://alampasis.wordpress.com