Μήπως η Κίνα μόλις ανακοίνωσε το τέλος της αμερικανικής υπεροχής στον Ειρηνικό;

Η  Κίνα ενδέχεται να έχει ακυρώσει το στρατηγικό πυρηνικό αποτρεπτικό μέσο των ΗΠΑ

Επί δεκαετίες, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν θεωρήσει τη δυνατότητα βαλλιστικών πυραύλων της Κίνας δεδομένη, εκτιμώντας την ως δύναμη χαμηλής ικανότητας με περιορισμένο περιφερειακό αντίκτυπο και ουσιαστικά χωρίς στρατηγική αξία.
Αλλά την 1η Οκτωβρίου, κατά τη διάρκεια μιας μαζικής στρατιωτικής παρέλασης για την εορτή της 70ης επετείου από την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας (ΛΔΚ), το Πεκίνο προειδοποίησε τις ΗΠΑ και τον κόσμο σε ειδοποίηση ότι αυτή η αξιολόγηση δεν ήταν πλέον έγκυρη.
Η  Κίνα ενδέχεται να έχει ακυρώσει το στρατηγικό πυρηνικό αποτρεπτικό μέσο των ΗΠΑ, τον αμερικανικό στόλο του Ειρηνικού, και την ικανότητα των αμερικανικών πυραυλικών δυνάμεων.
Μέσα από την εντυπωσιακή παρουσίαση νέων συστημάτων όπλων, η Κίνα υπογράμμισε την πραγματικότητα ότι ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν περάσει τις τελευταίες δύο δεκαετίες σπατάλη τρισεκατομμυρίων δολαρίων για την καταπολέμηση των ανταρτών στη Μέση Ανατολή, το Πεκίνο επικεντρώθηκε ξεχωριστά στην υπέρβαση της αμερικανικής στρατιωτικής υπεροχής στον Ειρηνικό. Εάν οι δυνατότητες αυτών των νέων όπλων λαμβάνονται με την ονομαστική αξία, η Κίνα θα έχει επιτύχει σε αυτό το μέτωπο.
Στη Δύση, ονομάζεται Revolution in Military Affairs (RMA), εν συντομία  για την «Επανάσταση στις Στρατιωτικές Υποθέσεις».
Ο όρος προτάθηκε για πρώτη φορά από τον στρατάρχη Nikolai Ogarkov στις αρχές της δεκαετίας του 1980.

Ο Ogarkov, ο οποίος τότε ήταν ο αρχηγός του Σοβιετικού Γενικού Επιτελείου, μίλησε για «εξελίξεις σε μη πυρηνικά μέσα καταστροφής που υπόσχονται να καταστήσουν δυνατή την απότομη αύξηση (τουλάχιστον κατά σειρά τάξης) των καταστροφικών δυνατοτήτων συμβατικά όπλα, φέρνοντάς τους πιο κοντά, για να μιλήσουμε, σε όπλα μαζικής καταστροφής από πλευράς αποτελεσματικότητας».
Το έργο του Ogarkov «τράβηξε» την προσοχή του Andrew Marshall, ο οποίος ήταν επικεφαλής Πενταγώνου.

Ο Marshall εξέτασε την υπόθεση του Ogarkov και την  έθεσε σε εφαρμογή, ενσωματώνοντας τη νέα τεχνολογία με καινοτόμες επιχειρησιακές έννοιες οι οποίες τοποθετούσαν τον στρατό των ΗΠΑ ώστε να μπορούν να κυριαρχήσει έναντι ενός  αριθμητικά ανώτερου Σοβιετικό στρατό σε έναν χερσαίο πόλεμο στην Ευρώπη.

Οι δυνατότητες του RMA του Marshall παρουσιάστηκαν έντονα κατά τη διάρκεια του πολέμου του Κόλπου το 1991, όταν οι Η.Π.Α. οδήγησαν έναν συνασπισμό δυνάμεων που κατάφερε να νικήσει τον Saddam Hussein.
Ένα από τα έθνη που παρακολουθούσε έντονα τον αντίκτυπο του αμερικανικού RMA στον Περσικό Κόλπο ήταν η Κίνα.
Οι κινεζικοί στρατιωτικοί θεωρητικοί μελέτησαν τον τρόπο με τον οποίο ο Marshall προσάρμοσε τις θεωρίες του Ogarkov σε μια αμερικανική εκδοχή του RMA και απάντησαν με μια κινεζική προσαρμογή, αναπτύσσοντας όπλα ειδικά σχεδιασμένα για να ξεπεράσουν την αμερικανική υπεροχή σε κρίσιμες περιοχές της υφηλίου.

Αυτά τα όπλα έγιναν γνωστά ως «shashoujian» ή «Mace Assassin’s», που προέρχονται από τον παραδοσιακό κινεζικό τρόπο περιγραφής ενός όπλου εκπληκτικής δύναμης.
«Ένα shashoujian σημειώνει ένα σύγχρονο κινεζικό στρατιωτικό περιοδικό», είναι ένα όπλο που έχει τεράστια τρομακτική επίδραση στον εχθρό και που μπορεί να προκαλέσει μια τεράστια καταστροφική επίθεση».
Το πιο σημαντικό είναι ότι η σύγχρονη κινεζική έννοια του shashoujian δεν προβλέπει ένα όπλο, αλλά μάλλον ένα σύστημα όπλων που συνδυάζονται για να παράγουν το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Η νίκη επί των Ηνωμένων Πολιτειών σε έναν χερσαίο  πόλεμο δεν ήταν ποτέ στόχος του κινεζικού στρατού – ο πόλεμος της Κορέας ήταν μια ιστορική «ανωμαλία».

Η εστίαση της Κίνας, αντίθετα, ήταν να αναπτύξει shashoujian όπλα για να διαφυλάξει την εθνική της ασφάλεια και εδαφική ακεραιότητα.
Αυτό δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί απλώς μιμούμενος το αμερικανικό παράδειγμα RMA.
Έέπρεπε να δημιουργήσουν μια μοναδική κινεζική στρατιωτική υπεροχή που συνδυάζει τη δυτική τεχνολογία με την ανατολική σοφία.
«Αυτό πιστεύουν οι Κινέζοι, είναι το ατού μας για να κερδίσουμε έναν πόλεμο του 21ου αιώνα».

Για την Κίνα, τα τρία κύρια σημεία δυνητικής στρατιωτικής τριβής με τις ΗΠΑ είναι η Ταϊβάν, η Νότια Κορέα-Ιαπωνία και η Θάλασσα της Νότιας Κίνας.
Εκτός από τη Νότια Κορέα και την Ιαπωνία, όπου οι ΗΠΑ έχουν ήδη αναπτύξει σημαντικές δυνάμεις εδάφους και αεροπορικές, η κύρια απειλή για την Κίνα είναι η ναυτική δύναμη των ΗΠΑ στην περιοχή.
Η απάντηση της Κίνας ήταν να αναπτυχθεί μια σειρά από πυραύλους που έχουν σχεδιαστεί για να στοχεύουν αμερικανικές ναυτικές δυνάμεις προτού φτάσουν σε πιθανά αμφισβητούμενα ύδατα.

Παραδοσιακά, το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ βασιζόταν σε ένα συνδυασμό πολεμικών πλοίων εξοπλισμένων με εξελιγμένα συστήματα αντιπυραυλικής άμυνας, υποβρύχια και το σημαντικό αριθμό αεροσκαφών.
Η ανταπόκριση της Κίνας ήρθε με τη μορφή του πυραύλου μεσαίου βεληνεκούς DF-21D.

Με εύρος μεταξύ 1.450 και 1.550 χιλιομέτρων, ο DF-21D χρησιμοποιεί μια κεφαλή που μπορεί να μεταφέρει μια συμβατική κεφαλή με σφάλμα απόκλισης 10 μέτρων – περισσότερο από αρκετό για να επιτύχει ένα αμερικανικό πλοίο.
Η Κίνα έχει επίσης αναπτύξει τον πύραυλο DF-26 μεσαίας εμβέλειας.
Όπως και το DF-21, το DF-26 έχει μια συμβατικά οπλισμένη παραλλαγή, η οποία προορίζεται να χρησιμοποιηθεί εναντίον πλοίων.
Και οι δύο πυραύλοι χαρακτηρίστηκαν από τη στρατιωτική παρέλαση του 2015 που

Εντούτοις, οι πύραυλοι DF-21D και DF-26 δεν ήταν τα shashoujian όπλα που οραματίστηκαν οι Κινέζοι στρατιωτικοί.
Η αποκάλυψη των αληθινών shashoujian προοριζόταν για παρέλαση της περασμένης εβδομάδας.

Πύραυλοι DF-41: Οι πυρηνικοί άρχοντες της Κίνας

Κατά τη διάρκεια της παρέλασης οι ένοπλες δυνάμεις της Κίνας παρουσίασαν 16 διηπειρωτικούς βαλλιστικούς πυραύλους DF-41. Τα οχήματα στους οποίους τοποθετούνται αυτοί οι πύραυλοι μπορούν να μεταφέρουν ταυτόχρονα αρκετές πυρηνικές κεφαλές, αν και ο ακριβής αριθμός τους παραμένει αδιευκρίνιστος.
Όπως και οι ρωσικοί στρατηγικοί πύραυλοι, οι DF-41 – βάρους 80 τόνων περίπου – αναπτύσσονται επίσης σε κινητά οχήματα, γεγονός που τους καθιστά πιο αποτελεσματικούς.

Το κατά προσέγγιση βεληνεκές τους είναι περίπου 15.000 χιλιόμετρα, έχοντας την ικανότητα να φτάσουν μέχρι το μεγαλύτερο μέρος της επικράτειας των ΗΠΑ.

Οι υπερηχητικοί πύραυλοι DF-17

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ένα σχετικά παλαιό βλήμα μικρής εμβέλειας, το DF-16B, το οποίο χρησιμοποιείται ως κινητήρας για την προώθηση ενός οχήματος επανεισαγωγής που μπορεί να φτάσει σε υπερηχητική ταχύτητα.
Παρόλο που το εκτιμώμενο βεληνεκές του DF-17 είναι μόνο περίπου 1.200 χιλιόμετρα, το γεγονός και μόνο ότι η Κίνα έχει τέτοια υπερηχητικά όπλα αποτελεί σημαντική πρόοδο για τη βιομηχανία όπλων της χώρας.

Ο υπερηχητικός WZ-8

Το drone WZ-8 ήταν ίσως αυτό που προκάλεσε τις μεγαλύτερες συζητήσεις μεταξύ των στρατιωτικών εμπειρογνωμόνων πριν από την παρέλαση. Μέχρι τώρα υπήρχαν μόνο μερικές θολές δορυφορικές φωτογραφίες με το σχήμα του drone, ωστόσο, τα χαρακτηριστικά ή οι λειτουργίες του δεν είχαν γίνει γνωστά.
Βλέποντας τους πυραυλοκινητήρες και το αεροδυναμικό του σχήμα, γίνεται φανερό ότι το drone θα φτάνει υπερηχητικές ταχύτητες.
Ωστόσο, δεν είναι απολύτως σαφές πώς λειτουργεί.

Το υποβρύχιο drone HSU-001

Τα νέα για τα όπλα της Κίνας δεν περιορίζονται σε αεροσκάφη διαφόρων τύπων και πυραύλους. Απόδειξη αυτού είναι το μη επανδρωμένο υποβρύχιο HSU-001 που παρουσιάστηκε στην κεντρική πλατεία του Πεκίνου.
Τα πλεονεκτήματά του παραμένουν άγνωστα και το μόνο που μπορεί να συναχθεί από τις εικόνες είναι ότι κινείται χάρη σε δύο προπέλες.
Όσον αφορά τις λειτουργίες του, πιθανότατα σχετίζονται με αναγνώριση και παρακολούθηση.

Υποβρύχιο βαλλιστικό βλήμα JL-2

Μια άλλη αποκάλυψη που αφορούσε τα υποβρύχια ήταν το βαλλιστικό βλήμα JL-12, σχεδιασμένο για υποβρύχια σκάφη.
Εκτιμάται ότι οι πυραύλοι JL-12 είναι ικανοί να μεταφέρουν μόνο μία πυρηνική κεφαλή.
Ωστόσο, δεδομένου ότι η Κίνα διαθέτει έξι υποβρύχια της κατηγορίας αυτής, κάθε ένα από τα οποία μπορεί να μεταφέρει 12 πυραύλους, το JL-12 αποτελεί σημαντικό πυλώνα στην πυρηνική δύναμη της ασιατικής χώρας.

Σε περίπτωση ναυτικής σύγκρουσης μεταξύ Κίνας και ΗΠΑ, η πιθανότητα να ηττηθεί  ο στόλος των ΗΠΑ είναι πολύ υψηλός.
Η πιθανή απώλεια του στόλου του Ειρηνικού δεν μπορεί να ληφθεί ελαφρώς.
Θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως έναυσμα για την εκτόξευση πυρηνικών όπλων ως αντίποινα.
Η απειλή μιας αμερικανικής πυρηνικής επίθεσης ήταν πάντα ο άσος στο μανίκι της Ουάσιγκτον όσον αφορά την Κίνα, δεδομένης της αδύναμης στρατηγικής πυρηνικής ικανότητας του ασιατικού έθνους.

Από τη δεκαετία του 1980, η Κίνα διέθετε έναν μικρό αριθμό παρωχημένων διηπειρωτικών βαλλιστικών πυραύλων ως στρατηγικό αποτρεπτικό παράγοντα.
Αυτοί οι πύραυλοι έχουν αργό χρόνο απόκρισης και θα μπορούσαν εύκολα να καταστραφούν από οποιαδήποτε συντονισμένη προληπτική επίθεση.
Η Κίνα προσπάθησε να αναβαθμίσει τη δύναμη των βαλλιστικών της πυραύλων  ICBM της στα τέλη της δεκαετίας του 1990 με ένα νέο κινητό πύραυλο στερεάς καύσης, το DF-31.
Κατά τη διάρκεια των επόμενων δύο δεκαετιών, η Κίνα έχει αναβαθμίσει το DF-31, βελτιώνοντας την ακρίβεια και την κινητικότητά του, ενώ παράλληλα αυξάνει τον αριθμό των κεφαλών που φέρει από μία έως τρεις.
Αλλά ακόμη και με τη βελτιωμένη του πυραύλου DF-31, η Κίνα παρέμεινε σε ένα σαφές μειονέκτημα με τις ΗΠΑ όταν επρόκειτο για συνολική στρατηγική πυρηνική ικανότητα.

Ενώ η πιθανότητα να εκτοξευθούν μερικοί πυραύλοι DF-31 και οι κεφαλές τους να φτάσουν τους στόχους τους στις ΗΠΑ, το DF-31 δεν ήταν ένα σύστημα «θανάτου του έθνους».
Εν ολίγοις, οποιαδήποτε στρατηγική πυρηνική ανταλλαγή μεταξύ Κίνας και ΗΠΑ θα τελείωνε με την Αμερική άθικτη και την Κίνα να έχει εκμηδενιστεί.
Ως εκ τούτου, οποιαδήποτε κλιμάκωση της στρατιωτικής δύναμης από την Κίνα, η οποία θα μπορούσε ενδεχομένως να τελειώσει σε έναν πυρηνικό πόλεμο, ήταν αυτοκτονική, εξουδετερώνοντας οπωσδήποτε το πλεονέκτημα που είχε αποκτήσει η Κίνα με την ανάπτυξη των πυραύλων DF-100 και DF-17.
Εισάγετε το τελικό shashoujian όπλο DF-41.

Το DF-41 παρέχει στην Κίνα ένα πυρηνικό αποτρεπτικό μέσο ικανό να επιβιώσει από μια πρώτη αμερικανική πυρηνική επίθεση και το Πεκίνο να μπορέσει να προχωρήσει σε πυρηνικά αντίποινα εναντίον των ΗΠΑ.
Ο DF-41 είναι ένα όπλο που αλλάζει τα γεωπολιτικά δεδομένα, επιτρέποντας στην Κίνα να «αγκαλιάσει» την στάση της πυρηνικής αποτροπής της αμοιβαίας ασφαλούς καταστροφής (MAD), η οποία προηγουμένως ήταν αποκλειστική αρμοδιότητα των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας.

Με αυτόν τον τρόπο, η Κίνα κέρδισε το στρατηγικό πλεονέκτημα έναντι των ΗΠΑ όσον αφορά την στρατιωτική ισχύ στον Ειρηνικό.
Το Πεκίνο είναι σε πολύ ισχυρή θέση να επιτεθεί στην αμερικανική ναυτική δύναμη στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας και στα Στενά της Ταϊβάν.
Οι περισσότεροι που παρακολούθησαν την κινεζική στρατιωτική παρέλαση την 1η Οκτωβρίου είδαν αυτό που φαινόταν να είναι μερικοί ενδιαφέροντες πυραύλους.
Για τον ενημερωμένο παρατηρητή, όμως, βρισκόταν μπροστά στο τέλος μιας εποχής. Προηγουμένως, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν να βασίζονται στον στρατηγικό πυρηνικό αποτρεπτικό χαρακτήρα τους, προκειμένου να λειτουργήσουν ως συγκρατημένα μέτρα εναντίον οποιασδήποτε αποφασιστικής αντίδρασης των κινέζων σε αμερικανικούς στρατιωτικούς ελιγμούς στον Ειρηνικό.
Χάρη στο DF-41, αυτή η δυνατότητα δεν υπάρχει πλέον.

Τώρα οι η Ουάσιγκτον θα υποχρεωθεί να υπολογίσει τον κίνδυνο που είναι διατεθειμένη να αναλάβει όταν πρόκειται για την επιβολή της ελευθερίας της ναυσιπλοΐας.
Ενώ η δέσμευση των ΗΠΑ για την ανεξαρτησία της Ταϊβάν παραμένει σταθερή, η προθυμία της να πολεμήσει με την Κίνα στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας μπορεί να μην είναι τόσο σταθερή.

Το βασικό συμπέρασμα είναι ότι η Κίνα, με αμυντικό προϋπολογισμό 250 δισεκατομμυρίων δολαρίων, συνένωσε με επιτυχία τη δυτική τεχνολογία με ανατολική σοφία, για την οποία οι ΗΠΑ δεν έχουν καμία απάντηση.

www.bankingnews.gr

https://www.triklopodia.gr