Νοόσφαιρα: Η Αχανής Αυλη Φυλακή του Sapiens
Σκηνές, ειδήσεις, παρατηρήσεις, ανακαλύψεις, αναφορές, παραπομπές, σχετικά με το Γήινο Εκτροφείο Παραγωγής Πόνου
«Τίποτα δεν είναι πιο τρομακτικό από την πραγματικότητα – όταν αποφασίσεις να την κοιτάξεις κατάματα» Δ. Χ.
«Ο Διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες» παροιμία
«Αρχή Σοφίας φόβος Θεού» Σοφία Σολομώντος
Εισ-αγωγή
«Καθώς αποσυντίθενται χημικά μέσα στο μυαλό μου, τα μυστήρια της ζωής παράγουν πτωμαΐνες νωθρότητας, σύγχυσης, αδράνειας. Πρέπει να ξεπεράσω τα επιφαινόμενα. Τι με νοιάζει – εμένα προσωπικά – αν τα έργα μου διαβαστούν από ένα μπουλούκι ημι-αυτοματοποιημένων πιθήκων που προσποιούνται τους ημίθεους αλλά είναι ανάξιοι της Αλήθειας και ίσως από λίγα μέλη της υπό εξαφάνιση φυλής των ευφυών ανθρώπων (όχι ότι γνωρίζω και πολλούς)…» Στανισλάς Ίγκνασυ Βίτκιεβιτς, «Αδηφαγία»
Μόνον η φρίκη
«Ψέμα είναι του Κόσμου η όψη
υψωμένη μπροστά από τάφους
και πύρινα βάραθρα…
Τίποτα δεν είναι αληθινό, μόνον η φρίκη…»
Τόμας Μπέντοουζ
Οι τρεις μεγαλύτερες επιτυχίες του Θεού
Η πρώτη – μεγάλη – επιτυχία του Θεού είναι ότι έπεισε τους πιστούς για την καλοσύνη του.
Η δεύτερη – μεγαλύτερη – επιτυχία του Θεού είναι ότι ενοχοποίησε τα δημιουργήματά του για το χάλι της Δημιουργίας του.
Η τρίτη – μέγιστη – επιτυχία του Θεού είναι ότι έπεισε τους άπιστους για την ανυπαρξία του.
Δεν θα πάμε στην Κόλαση, είμαστε ήδη μέσα!
Κόλαση είναι το αλληλοφάγο γεωσύστημα, το «όλα και όλοι εναντίον όλων». Κόλαση είναι οι φυσικές καταστροφές και οι επιδημίες, ο μεγάλος σεισμός της Λισσαβώνας κι ο Μαύρος Θάνατος που ρήμαξε την Ευρώπη. Κόλαση είναι η Δύση και η Ανατολή, ο Βορράς κι ο Νότος. Κόλαση είναι οι πόλεμοι και όλες οι αφηνιασμένες στρατιές του Διαβόλου, οι Ούννοι, οι Βίκινγκ, οι Μογγόλοι, οι Αζτέκοι. Κόλαση είναι οι θρησκείες, η Ιερά Εξέταση και η Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου, οι Σταυροφόροι και οι Τζιχαντιστές. Κόλαση είναι οι ιδεολογίες, τα Άουσβιτς και τα Νταχάου, τα Γκούλαγκ και η Σιβηρία. Κόλαση είναι το δουλεμπόριο, οι ευνούχοι, οι ανθρωποθυσίες, τα βασανιστήρια. Κόλαση είναι ο γάμος κι οι οικογένειες. Κόλαση είναι η μοναξιά. Κόλαση είναι και οι άλλοι…
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΛΑΣΗ!
Όταν η Ανθρωπική Αρχή υποδεικνύει την ύπαρξη Απάνθρωπου Δράστη
Η ζωή πάνω στη Γη είναι αποτέλεσμα ιδανικών συγκυριών, τόσο στον μικρόκοσμο όσο και στον μεγάκοσμο. Τα αστέρια, σαν θερμοπυρηνικοί αντιδραστήρες, ανατροφοδοτούνται από τη δύναμη της βαρύτητάς τους, και καίνε το αρχέγονο υδρογόνο μετατρέποντάς το σε μια τέφρα βαρύτερων στοιχείων. Στη συνέχεια αυτό, γίνεται η πρώτη ύλη για τους πλανήτες γύρω από μια νέα γενεά άστρων (ήλιων). Αυτή η τέφρα, είναι ένα βιοχημικό εργαστήριο από το οποίο ξεπήδησε η ζωή σε έναν πλανήτη πριν 3,5 δισεκατομμύρια χρόνια.
Το Σύμπαν θα μπορούσε να το πετύχει αυτό μόνον επειδή οι θεμελιώδεις δυνάμεις που ενορχηστρώνουν τη δημιουργία είναι συντονισμένες με απόλυτη ακρίβεια. Εάν αυτές οι τέσσερις δυνάμεις (ηλεκτρομαγνητική, βαρυτική, ασθενής και ισχυρή πυρηνική) ήταν διαφορετικές ακόμη και σε ελάχιστο βαθμό, τα αστέρια ή θα έκαιγαν τα καύσιμα τους πάρα πολύ γρήγορα, ή δεν θα είχαν αναφλεγεί καθόλου, ή θα αποτύγχαναν να φτιάξουν τον άνθρακα και τα βαρύτερα στοιχεία από τα οποία εξαρτάται η ζωή, ή θα κατέρρεαν από το βάρος τους αντί να εκραγούν. Αν λοιπόν κάτι δεν είχε ρυθμιστεί στην εντέλεια, θα αποτύγχαναν τα άστρα να διασκορπίσουν το νερό και τις χημικές ουσίες τις απαραίτητες για τη ζωή σε όλο τον Γαλαξία μας.
Αυτή η αινιγματική κοσμική ακρίβεια, έκανε τον Βρετανό αστροφυσικό Φρεντ Χόυλ να προτείνει ότι ο Κόσμος μοιάζει με «ελεγχόμενη εργασία». Αυτό, προέτρεψε στη συνέχεια τον φυσικό Φρήμαν Ντάισον να πει: «Από κάποια άποψη, φαίνεται ο κόσμος σαν να περίμενε την έλευση μας». Ενώ ο Λέοναρντ Σάσκιντ αναφέρει ότι: «Είναι κάτι περισσότερο από ταπεινή τύχη ότι το Σύμπαν είναι τόσο προσαρμοσμένο στα ανθρώπινα όντα, και αναρωτιέται: μπορεί η Επιστήμη να εξηγήσει το εξαιρετικό γεγονός, ότι το Σύμπαν εμφανίζεται να είναι τόσο άγνωστο, τόσο ανεξήγητο, τόσο θαυμάσιο και τόσο καλά σχεδιασμένο για την ύπαρξή μας;». Οι κοσμολόγοι λένε αυτό το απίστευτα καλοκουρδισμένο Σύμπαν, «Ανθρωπική Αρχή». Οι πιστοί το λένε «το χέρι του Θεού».
Οι Αμερικανοί επιστήμονες Πήτερ Γουάρντ, καθηγητής Γεωλογίας, και Ντόναλντ Μπράουνλη, καθηγητής Παλαιοντολογίας (Πανεπιστήμιο Ουάσιγκτον, Σηάτλ), στο βιβλίο τους «Rare Earth», αναφέρουν μια σειρά «συμπτώσεων» που αναλαμβάνουν τη δημιουργία της ζωής στη Γη: «Κατ’ αρχάς, για να αναπτυχθεί η ζωή χρειάζεται ένα σταθερό αστέρι για λίκνο, ένα αστέρι σαν τον Ήλιο, ικανό να παράγει σταθερά αρκετή ποσότητα ενέργειας για δισεκατομμύρια χρόνια. Τα ζώα, τα είδη των ζώων όπως τα γνωρίζουμε, έχουν ανάγκη από οξυγόνο. Και χρειάστηκαν περίπου δύο δισεκατομμύρια χρόνια για να αναπτυχθεί τόσο οξυγόνο όσο χρειάζονταν όλα τα ζώα πάνω στη γη. Αν η παραγόμενη ενέργεια από τον Ήλιο δεν ήταν σταθερή, αν υπήρχαν ξαφνικές μεταβολές, σε όλη αυτήν τη μακροχρόνια διαδικασία, θα ήταν κι ελάχιστες οι πιθανότητες να αναπτυχθεί ζωή πάνω στον πλανήτη μας».
Εξαιρετικά μεγάλη σημασία έχει επίσης το μέγεθος του Ήλιου. Αν ήταν μεγαλύτερος κατά 30% θα είχε αυτοαναφλεγεί μέσα σε τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια, χρονικό διάστημα εξαιρετικά μικρό για να επιτρέψει σε έξυπνες μορφές ζωής να εξελιχθούν. Αν πάλι ήταν μικρότερος (και υπολογίζεται ότι το 95% των αστεριών είναι μικρότερα από τον Ήλιο) θα υπήρχαν, άλλου είδους προβλήματα. Για να υπάρξει όμως ζωή, θα πρέπει να συμπέσουν πολλές ακόμη αστρονομικές ευνοϊκές συγκυρίες. Μια από αυτές, είναι και η παρουσία ενός γιγαντιαίου πλανήτη όπως ο Δίας σε απόσταση, ούτε πολύ κοντινή ούτε πολύ μακρινή, ο οποίος θα μπορεί να δρα ως «βαρυτική ασπίδα» ενάντια στις επιθέσεις κομητών και αστεροειδών. Ο Δίας και το βαρυτικό του πεδίο, έχουν επανειλημμένως προστατεύσει τη Γη από τέτοιου είδους βομβαρδισμούς.
Εξ ίσου σημαντική είναι και η παρουσία της Σελήνης. Το μέγεθος της είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που θα περίμενε κανείς για έναν δορυφόρο του δικού μας πλανήτη. Όμως βοηθά να σταθεροποιείται η κλίση του άξονα της γης κοντά στις 23 μοίρες (στον βαθμό που βρίσκεται σήμερα). Χάρη σε αυτήν τη σταθερή κλίση, διατηρείται σταθερή η θερμοκρασία, στην επιφάνεια της Γης: άλλη μια βασική προϋπόθεση για την ανάπτυξη της ζωής. Όμως ακόμη και αυτή η δημιουργία της Σελήνης, φαίνεται να έγινε ακριβώς τη στιγμή εκείνη και με τον τρόπο εκείνο που θα δημιουργούσε την κατάσταση που απολαμβάνουμε εμείς σήμερα.
Οι συμπτώσεις όμως δεν σταματούν εδώ. Ακόμη και η θέση του ηλιακού μας συστήματος στον Γαλαξία (ούτε πολύ κοντά στις άκρες που τα αστέρια δεν έχουν αρκετά μέταλλα για να μπορέσουν να δημιουργήσουν πλανήτες, ούτε πολύ κοντά στο κέντρο όπου η ακτινοβολία θα μας σκότωνε όλους) είναι μια ακόμη σύμπτωση που μας επιτρέπει να ζούμε. (The Guardian, Physics4u)
Εδώ να επισημάνουμε και κάποια άλλα παράδοξα που απορρίπτουν πιθανότατα το σενάριο της αυθόρμητης και τυχαίας δημιουργίας. Έστω ότι δεχόμαστε πως οι πρώτοι γήινοι μικροοργανισμοί δημιουργήθηκαν από τις τυχαίες συνενώσεις των απαραίτητων συστατικών που υπήρχαν ήδη στη Φύση. Η βασική απορία που προκύπτει είναι πώς έγινε το πρώτο και τεράστιο άλμα από το άβιο στο έμβιο, η μετατροπή της αδρανούς ύλης σε ενεργές οντότητες ικανές να ψάχνουν και να βρίσκουν πηγές ενέργειας – «τροφή» – και να αναπαράγουν τον εαυτό τους.
Η δεύτερη απορία είναι γιατί η ζωή δεν παρέμεινε για πάντα σε εκείνο το πρωταρχικό επίπεδο των μικροοργανισμών, αλλά άρχισε να εξελίσσεται προς μια τεράστια ποικιλία από ολοένα και πιο σύνθετους και μεγαλύτερους οργανισμούς, όπως ο τεράστιος αργεντινόσαυρος και η κολοσσιαία γαλάζια φάλαινα, το μεγαλύτερο έμβιο ον που έζησε πάνω στη Γη, με αποκορύφωμα ένα ον με υψηλό βαθμό αυτοσυνείδησης, τον άνθρωπο. Η ιστορία της εξέλιξης αποδεικνύει σαφέστατα ότι υπήρχε κάποιο είδος λογισμικού μέσα στη Φύση, η εκτύλιξη του οποίου πυροδοτήθηκε με τη δημιουργία των πρώτων βακτηρίων.
Ένα άλλο επίσης σημαντικό θέμα που τίθεται είναι αισθητικής φύσεως. Όλα τα έμβια όντα διαθέτουν μια θαυμαστή γεωμετρία, μια συμμετρία εκατέρωθεν του κάθετου κεντρικού τους άξονα. Η κινητήρια θεωρία των τυχαίων μεταλλάξεων και της φυσικής επιλογής έρχεται μάλλον σε αντίθεση με το συχνά καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Γιατί όλες αυτές οι επεμβάσεις του τυχαίου δεν έδωσαν τα ανάλογα ασύμμετρα και δύσμορφα αποτελέσματα, αλλά στην πλειοψηφία τους καλαίσθητα όντα – και σε κάθε περίπτωση απολύτως συμμετρικά, κάτι σαν μια επίδειξη ικανοτήτων κάποιου υπερβατικού Καλλιτέχνη. Έχουν οι «τυχαίες μεταλλάξεις» και η «εξέλιξη» αισθητικές ευαισθησίες;
Από τον αυστραλοπίθηκο στον homo sapiens στο τετράγωνο
Οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι πριν 2,5 εκατομμύρια χρόνια εμφανίστηκε στην Αφρική ένα διαφορετικό είδος πιθήκου, ο αυστραλοπίθηκος, από τον οποίο έμελε να ξεπηδήσουν αργότερα όλα τα είδη του homo. Το ιδιαίτερο και παράξενο γνώρισμα αυτού του είδους ήταν ότι ο εγκέφαλός του εξελισσόταν επί 2 εκατομμύρια χρόνια, χωρίς όμως αυτό να έχει κάποιο πρακτικό αντίκτυπο στην καθημερινότητά του, δεδομένου ότι τα εργαλεία που βρέθηκαν, για ολόκληρη αυτή τη χρονική περίοδο, είναι υποτυπώδη και παρόμοια. Πριν από 150.000 χρόνια έγινε το πρώτο μεγάλο άλμα που θα οδηγούσε στον σημερινό άνθρωπο, και πάλι στην Αφρική, η εμφάνιση του homo sapiens – που αργότερα θα γινόταν homo sapiens sapiens.
Κι αυτός επί 80.000 χρόνια δεν έδειξε να έχει και μεγάλη πρόοδο μέχρι που, 70.000 χρόνια πριν, έγινε ξαφνικά το δεύτερο εξελικτικό άλμα, η Γνωσιακή Επανάσταση, ένα είδος Μπιγκ Μπανγκ στον εγκέφαλο, κι έτσι ο «έμφρων άνθρωπος» ανέπτυξε μια ιδιαίτερα εύπλαστη κι εκφραστική γλώσσα, πλούσια φαντασία, και κάποιες άλλες καινοτομίες (διομαδική συνεργασία) με αποτέλεσμα, μέσα σε 40.000 χρόνια, όλα τα άλλα είδη homo να οδηγηθούν στην εξαφάνιση και ο sapiens να μείνει το μοναδικό κυρίαρχο. 12.000 χιλιάδες χρόνια πριν σημειώθηκε η Αγροτική Επανάσταση, 300 χρόνια πριν η Βιομηχανική Επανάσταση, 50 χρόνια πριν η Ηλεκτρονική Επανάσταση, και μπήκαμε πλέον στην εποχή της Βιοτεχνολογικής-Ρομποτικής Επανάστασης (επεμβάσεις στο DNA, συνδυασμός βιολογίας και τεχνολογίας – cyborgs, κλπ.).
Είναι πραγματικά απίστευτη αυτή η επιταχυνόμενη γεωμετρική πρόοδος στη συσσώρευση γνώσεων του ανθρώπου, ειδικά τους τελευταίους τρεις αιώνες. (Ωστόσο, εδώ να επισημάνουμε την υπερεκτιμημένη σύνδεση της ευφυίας και του εγκεφάλου, τη στιγμή που υπάρχουν μικροοργανισμοί – ιοί – ή στοιχειώδεις οργανισμοί – παράσιτα, μέδουσες – οι οποίοι εκτελούν πολύπλοκες ενέργειες χωρίς να διαθέτουν όχι μόνον εγκέφαλο ή νευρικό σύστημα, αλλά ούτε καν DNA!).
Ένα άλλο παράδοξο φαινόμενο είναι η απίστευτη κινητικότητα του homo και του homo sapiens ειδικότερα. Όλα τα θηλαστικά έχουν την περιέργεια και την κινητικότητα έμφυτες μέσα τους, αλλά αυτό που συνέβη με τον άνθρωπο δεν έχει προηγούμενο. Ξεκινώντας από την Αφρική εξαπλώθηκε σε κάθε απομακρυσμένη γωνιά του πλανήτη, ακόμη και σε περιοχές με άκρως αντίξοες συνθήκες, από πυρακτωμένες ερήμους μέχρι πολικές περιοχές, ακόμη και σε μακρινά κι απομονωμένα νησιά (μέγιστο επιτεύγματα αποτελούν ο αποικισμός της Αυστραλίας, που έγινε πριν από 45.000 χρόνια, και ο αποικισμός των νησιών του Ειρηνικού – σχεδόν το 1/3 της συνολικής γήινης επιφάνειας – από τους Μαορί!).
Επίσης αξιοσημείωτο, εκτός από την υψηλή ευφυία του sapiens, είναι και η ιδιαίτερη φονικότητά του. «Η ανοχή δεν είναι χαρακτηριστικό των sapiens. Στη σύγχρονη εποχή μια μικρή διαφορά στο χρώμα του δέρματος, τη διάλεκτο ή τη θρησκεία έχει σταθεί αρκετή για να κάνει μια ομάδα sapiens να εξολοθρεύσει μια άλλη. Είναι, λοιπόν, πολύ πιθανόν όταν οι sapiens συναντήθηκαν με τους νεάντερταλ και τα άλλα είδη homo, το αποτέλεσμα να ήταν η πρώτη και σημαντικότερη εθνοκάθαρση στην Ιστορία», (Yuval Noah Harari, «Sapiens – Μια σύντομη Ιστορία του ανθρώπου»).
Έχουν βρεθεί αρκετοί ομαδικοί τάφοι της παλαιολιθικής εποχής, σε διάφορα μέρη, με τους σκελετούς να φέρουν εμφανή τα σημάδια ενός βίαιου θανάτου, γεγονός που αποδεικνύει ότι υπήρχαν από τότε οι πολεμικές συγκρούσεις και οι μαζικές σφαγές. Σύμφωνα με σχετική έρευνα του Πανεπιστημίου της Γρανάδας, το ποσοστό των ανθρώπινων θυμάτων από εσκεμμένες πράξεις βίας υπολογίζεται στο 2% του συνόλου των ετήσιων θανάτων, αριθμός που είναι έξι φορές μεγαλύτερος από τον μέσο όρο που απαντάται στα θηλαστικά!
Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι, ακόμη και σήμερα, οι κυρίαρχοι τρόποι ψυχαγωγίας του sapiens είναι σχετικά ήπιας και ειρηνικής μορφής ανταγωνισμοί και συγκρούσεις: ατομικά και ομαδικά αθλήματα στα οποία δοξάζεται και χαίρει εκτίμησης είτε ο ένας που ξεχωρίζει κερδίζοντας τους υπόλοιπους (αγωνίσματα στίβου, κ.ά), είτε η ομάδα που επιβάλλεται νικώντας την αντίπαλη (ποδόσφαιρο, μπάσκετ, κ.ά.) Ωστόσο, αρκετά από αυτά εμπεριέχουν ένα σημαντικό ποσοστό βίας: μποξ, πάλη, ράγκμπυ, αμερικανικό ποδόσφιαρο. Για να μην μιλήσουμε για τις άλλες παλιότερες μορφές «ψυχαγωγίας» του τύπου Κολοσσαίο, τις δημόσιες εκτελέσεις, κλπ.
Νοόσφαιρα, η αχανής άυλη φυλακή του sapiens
«Μετά από την Αγροτική Επανάσταση οι ανθρώπινες κοινωνίες άρχισαν να γίνονται ολοένα μεγαλύτερες και πιο σύνθετες, ενώ οι φαντασιακές κατασκευές που συντηρούσαν την κοινωνική τάξη γίνονταν όλο και πιο πολύπλοκες. Μύθοι και πλάσματα της φαντασίας μάθαιναν στους ανθρώπους, σχεδόν από τη γέννησή τους, να σκέφτονται με συγκεκριμένους τρόπους, να συμπεριφέρονται σύμφωνα με συγκεκριμένα πρότυπα, να επιθυμούν συγκεκριμένα πράγματα, και να τηρούν συγκεκριμένους κανόνες. Δημιούργησαν έτσι τεχνητά ένστικτα που επέτρεψαν σε εκατομμύρια αγνώστους να συνεργάζονται αποτελεσματικά. Αυτό το δίκτυο τεχνητών ενστίκτων ονομάζεται “πολιτισμός”», (Yuval Noah Harari, «Sapiens – Μια σύντομη Ιστορία του ανθρώπου»).
Το μεγάλο εξελικτικό άλμα και η επιτυχία του sapiens, όπως ήδη είδαμε, ήταν η επινόηση μιας εξαιρετικά αποτελεσματικής γλώσσας και κυρίως της φαντασίας. Αυτή οδήγησε στην εμφάνιση αυτού που ο Τεγιάρ ντε Σαρντέν περιγράφει πολύ πετυχημένα ως Νοόσφαιρα (το τρίτο και υψηλότερο στάδιο του Γεωσυστήματος – μετά από τη Γεώσφαιρα και τη Βιόσφαιρα) και περιλαμβάνει όλα τα άυλα δημιουργήματα του ανθρώπου, τα προϊόντα της σκέψης του).
Η φαντασία βοήθησε από τη μια στη δημιουργία της Επιστήμης (συνδυαστική ανάπτυξη παρατήρησης και συλλογιστικής – «γιατί αυτό είναι/λειτουργεί έτσι και όχι αλλιώς», «τι θα συμβεί αν συνδυάσω αυτό με εκείνο ή με το άλλο», «αυτό θα με βοηθήσει να κάνω εκείνο», κλπ.), αλλά και στην δημιουργία ενός ολόκληρου φανταστικού κόσμου:
α) Μεταφυσικές-θρησκευτικές έννοιες και πεποιθήσεις (διάφοροι θεοί και δαίμονες, φαντάσματα και πνεύματα νεκρών, ξωτικά και νεράιδες, Μοναδικοί Θεοί, μεταθανάτιοι κόσμοι ανταμοιβής και τιμωρίας, θρησκευτικο-ηθικοί κώδικες συμπεριφοράς). Άμεση συνέπεια ήταν η υποταγή των ανθρώπων σε άυλες φανταστικές οντότητες, η προσαρμογή της ατομικής και ομαδικής ζωής τους σε αναπόδεικτες άνωθεν απαιτήσεις και προσταγές, η εμφάνιση κάποιων προνομιούχων ατόμων και κοινωνικών ομάδων που λειτουργούσαν ως ενδιάμεσα ανάμεσα στους ανθρώπους και σε αυτές τις οντότητες (μάγοι, σαμάνοι, ιερείς), ή απομονώνονταν ατομικά ή ομαδικά (μοναχοί) κι αφιερώνονταν στην αναζήτηση της φώτισης και του θείου.
β) Κοινωνικές ιδέες και ιδεολογίες (μύθοι, φυλή, έθνος, πατρίδα, συστήματα ερμηνείας της κοινωνίας, ιδανικές κοινωνίες, ιδεολογικο-ηθικοί κώδικες συμπεριφοράς). Κι εδώ το αποτέλεσμα ήταν η υποταγή του ατόμου σε αυτές τις συλλογικές φαντασιακές οντότητες, η υιοθέτηση κοινωνικών ερμηνειών κι επιδιώξεων που επίσης αποδείχτηκαν αυθαίρετες κι ανέφικτες (μυθολογική καταγωγή, ιδανικά συστήματα και κοινωνίες).
γ) Αναρίθμητα ιδιωτικά σύμπαντα, το προσωπικό κοσμοείδωλο του κάθε ανθρώπου, ένας συνδυασμός της ατομικής πρόσληψης/ερμηνείας της πραγματικότητας και των προσωπικών πόθων και προσδοκιών. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο δράμα του sapiens, δεδομένου ότι όλες αυτές οι (έστω και μικρές, σε κάποιες περιπτώσεις) διαφορές εμποδίζουν τους ανθρώπους να συνεννοηθούν αποτελεσματικά και να συμβιώσουν αρμονικά.
Η Επιστήμη ήταν το σημαντικότερο κομμάτι της ανάπτυξης της φαντασίας του sapiens, επειδή τον βοήθησε μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα (περίπου 20.000 χρόνια) να βγει από τις σπηλιές και να ταξιδεύει στο Διάστημα. Το άλλο κομμάτι, εκείνο της καθαρής Φαντασίας (θρησκείες, μυθολογίες, ιδεολογίες, ιδιωτικά σύμπαντα) ήταν ο θρίαμβος αλλά και η καταστροφή του. Γενικεύοντας την εμβληματική φράση του Μαρξ, «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού» θα λέγαμε ότι όλα τα νοητικά προϊόντα του ανθρώπου (με εξαίρεση τα επιστημονικά) είναι «το όπιο του λαού», διότι τον ωθούν να εκλαμβάνει ως πραγματικά αυθαίρετα νοητικά κατασκευάσματα και να δρα αναλόγως.
Αυτό, από τη μια έφερε την απαραίτητη ομαδικότητα και το πνεύμα συνεργασίας που έκανε τόσο πετυχημένο είδος τον sapiens, από την άλλη όμως δημιούργησε τεράστια εσωτερικά στο είδος προβλήματα, λόγω της αντιπαράθεσης των φορέων αυτών των διάφορων άυλων ιδεών Οι θρησκευτικές, κοινωνικές, και ιδεολογικές συγκρούσεις συνθέτουν το αιματηρότερο ίσως κεφάλαιο της ιστορίας του sapiens. Ένα (από τα αναρίθμητα) παραδείγματα του τρόπου με τον οποίο επιδρά το άυλο και φαντασιακό πάνω στην υλική πραγματικότητα είναι και ο ινδουϊστικός μύθος της Δημιουργίας.
Σύμφωνα με αυτόν οι θεοί έφτιαξαν τον Κόσμο από το σώμα ενός αρχέγονου πλάσματος, του Πουρούσα. Ο ήλιος δημιουργήθηκε από το μάτι του Πουρούσα, η σελήνη από τον εγκέφαλό του, οι Βραχμάνοι (ιερείς) από το στόμα του, οι Ξατρίγια (πολεμιστές) από τα χέρια του, οι Βαϊσία (αγρότες, τεχνίτες, έμποροι) από τους μηρούς του, και οι Σούντρα (υπηρέτες) από τα πόδια του. Άπαξ και αποδεχτεί κάποιος αυτή την εντελώς αυθαίρετη κοσμογονία, τότε και οι κοινωνικοπολιτικές διαφορές ανάμεσα στους Βραχμάνους και τους Σούντρα του φαίνονται τόσο φυσικές κι αιώνιες όσο οι διαφορές ανάμεσα στον ήλιο και τη σελήνη.
Έτσι, ο sapiens έφτασε να υποτάξει ακόμη και τα βασικά του ένστικτα σε αυτά τα αυθαίρετα και άυλα κατασκευάσματα. Για παράδειγμα, σε όλα τα ζώα που ζουν σε αγέλες επικεφαλής βρίσκονται τα κυρίαρχα αρσενικά, τα οποία αποδεικνύουν έμπρακτα τις ικανότητές τους και φροντίζουν για τη διαιώνιση των γονιδίων τους. Στον άνθρωπο, από αρχαιοτάτων χρόνων, σε κυρίαρχη κοινωνική θέση βρίσκεται η κάστα του εκάστοτε θρησκευτικού Ιερατείου, η οποία και δεν χρειάζεται να αποδείξει τις σχετικές της ικανότητες (αρκεί που μεσολαβεί ανάμεσα στους ανθρώπους και τους φανταστικούς θεούς τους) και δεν ενδιαφέρεται να διαιωνίσει τα γονίδιά της (στις περισσότερες περιπτώσεις το Ιερατείο είναι άγαμο κι άτεκνο)!
Μια άλλη χαρακτηριστική περίπτωση είναι το πρόσφατο φαινόμενο του προσφυγικού και οι αντιδράσεις των «αριστερών ανθρωπιστών». Παραβλέποντας τον κίνδυνο που αποτελεί για τις δυτικές κοινωνίες αυτή η αθρόα εισβολή αλλοδαπών και αλλόθρησκων (πιστών μάλιστα μιας αποδεδειγμένα ιδιαιτέρως καταπιεστικής, επιθετικής και φονικής θρησκείας) τους υπερασπίζονται σθεναρά, σε πλήρη αντίθεση με το βασικό ένστικτο της επιβίωσης, επειδή αυτό τους υπαγορεύει το σύστημα των πεποιθήσεών τους, η αφελής ιδεολογία του τύπου «όλοι αδέρφια είμαστε» κι ενώ οι άλλοι συμπεριφέρονται συνεχώς εχθρικά, δείχνοντας πως ούτε νοιώθουν, ούτε θέλουν να γίνουν «αδέρφια μας»!
Κάποιος άλλος μπορεί να τελέσει ένα από τα χειρότερα εγκλήματα, να σκοτώσει την ίδια του την κόρη επειδή «ατίμασε την οικογένειά της» κάνοντας έρωτα πριν παντρευτεί, παραβιάζοντας έτσι τον «ηθικό κώδικα τιμής»! Άλλοι πάλι αυτοευνουχίζονται για να μην μπαίνουν σε «σεξουαλικό πειρασμό» και να μπορούν έτσι να προσεγγίσουν πιο εύκολα τη φανταστική εκείνη οντότητα που ονομάζουν «Θεό»! Αναρίθμητες σφαγές και γενοκτονίες έγιναν ανά τους αιώνες επειδή η α φυλή κρίθηκε κατώτερη από τη β, η χ θρησκεία αληθινή και η ψ ψεύτικη, στη διάρκεια διάφορων πειραμάτων για τη δημιουργία της Ιδανικής Κοινωνίας, κλπ.
Αμέτρητα τέτοια παραδείγματα υπάρχουν, από τον συλλογικό και ιδιωτικό τομέα, τα οποία δείχνουν σε πόσο μεγάλο βαθμό έχει κυριαρχήσει αυτός ο ιδεατός εικονικός κόσμος πάνω στη ζωή και την εξέλιξη της ανθρωπότητας! Τώρα, σε συνδυασμό με τα ιδιωτικά υπο-σύμπαντα (που δημιουργούνται μέσα στα ευρύτερα φυλετικά, εθνικά, θρησκευτικά, και ιδεολογικά σύνολα) και με την ιστορικά αποδεδειγμένη έλλειψη ανεκτικότητας του sapiens (ολόκληρο το παρελθόν του είναι μια διαδοχή απίστευτων σφαγών και φρικαλεοτήτων), εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι το μεγαλύτερο δράμα της ανθρωπότητας είναι η Νοόσφαιρα, αυτή η άυλη και αιματηρή φυλακή που η ίδια δημιούργησε, εγκλωβίστηκε μέσα της, για να βασανίζεται και να αλληλοσφάζεται εδώ και χιλιετίες!
Η άποψη κάποιων επιστημόνων ότι αυτές οι φαντασιακές επινοήσεις βοήθησαν τον sapiens να δημιουργήσει την απαραίτητη κοινωνική συναίνεση, όταν οι κοινωνίες του άρχισαν να γίνονται πολυάριθμες, δεν φαίνεται να ισχύει, δεδομένου ότι εκτός από την εξωτερική σύγκρουση των πολλών και διαφορετικών φαντασιακών και στο εσωτερικό κάθε φυλής/έθνους δεν έπαψαν ποτέ οι συγκρούσεις και οι σφαγές. Το εύλογο ερώτημα που προκύπτει, δηλαδή από πού έρχονται οι ιδέες που μας κατακλύζουν και μας εξουσιάζουν, θα το εξετάσουμε παρακάτω.
Ο αντι-sapiens νόμος της μέγιστης προσπάθειας
«Το 1955 αρχαιολόγοι ανακάλυψαν, στο Σουνγκίρ της σημερινής Ρωσίας έναν χώρο ταφής 30.000 ετών που ανήκε σε ένα πολιτισμό κυνηγών μαμούθ. Περιείχε δύο σκελετούς θαμμένους κεφάλι με κεφάλι. Ο ένας ανήκε σε ένα αγόρι 12-13 ετών και ο άλλος σε ένα κορίτσι 9-10 ετών. Το αγόρι ήταν καλυμμένο με 5.000 χάντρες ελεφαντόδοντου. Φορούσε ένα καπέλο φτιαγμένο με 250 κυνόδοντες αλεπούς (δηλαδή από τουλάχιστον 60 αλεπούδες). Το κορίτσι ήταν στολισμένο με 5.250 χάντρες ελεφαντόδοντου. Ένας εκπαιδευμένος σημερινός τεχνίτης θα χρειαζόταν γύρω στα 45 λεπτά για να φτιάξει μια τέτοια χάντρα. Με άλλα λόγια, για την κατασκευή των 10.250 χαντρών που κάλυπταν τα δύο παιδιά, χωρίς να υπολογίζουμε τα υπόλοιπα κτερίσματα, χρειάστηκαν περίπου 7.500 ώρες λεπτής εργασίας – δηλαδή, πάνω από τρία χρόνια δουλειάς συνολικά για έναν έμπειρο τεχνίτη!» (Yuval Noah Harari, «Sapiens – Μια σύντομη ιστορία του ανθρώπου).
Σε ολόκληρο τον φυσικό κόσμο επικρατεί γενικώς ο νόμος της ήσσονος προσπάθειας. Από το νερό του ρυακιού που κυλάει ακολουθώντας την πιο σύντομη διαδρομή, ως τα ζώα που συχνά τρέφονται όσο πιο αραιά γίνεται ώστε να μην λιμοκτονήσουν (τα περισσότερα μεγάλα σαρκοφάγα μια φορά την εβδομάδα, τα φίδια μια φορά τον μήνα, οι αράχνες κάθε έξι μήνες, κλπ.). Κάποιες εξαιρέσεις αποτελούν οι ετήσιες κατασκευές περίτεχνων φωλιών από ορισμένα είδη αρσενικών πτηνών για να προσελκύσουν θηλυκά, και κάποιες άλλες, αρκετά χρονοβόρες κι επίπονες, κάποιων λίγων θηλαστικών κι εντόμων (καστόρων, μυρμηγκιών, μελισσών) αλλά οι οποίες όμως συνήθως φτιάχνονται μια φορά, ή σε αραιά χρονικά διαστήματα κι αν παραστεί ανάγκη.
Ο homo sapiens και πάλι αποτελεί την παράξενη εξαίρεση της Φύσης. Κατ’ αρχάς, με την Αγροτική Επανάσταση, προτίμησε να ανταλλάξει την πιο άνετη κι ενδιαφέρουσα ζωή του νομάδα κυνηγού-τροφοσυλλέκτη, με την εξαιρετικά κοπιαστική και πληκτική ζωή του αγρότη-κτηνοτρόφου, που ζούσε συχνά στο έλεος των κλιματικών συνθηκών της περιοχής εγκατάστασής του και των ασθενειών που του μετέδιδαν τα ζώα εκτροφής.
Το αμέσως επόμενο στάδιο ήταν η οικειοποίηση και η εκμετάλλευση του πλεονάσματος τροφίμων από κάποιες κοινωνικές ομάδες (βασιλείς, αξιωματούχοι, ιερείς) των πολυπληθών πόλεων που προέκυψαν, και η ανέγερση θρησκευτικών κτισμάτων (τόποι λατρείας, ναοί) και πολιτικών οικοδομημάτων (ανάκτορα, παλάτια, κάστρα), καθώς και τα απαραίτητα συλλογικά οχυρωματικά έργα για να προστατεύονται από εχθρικές επιθέσεις.
Για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος, τον κόπο, και τους νεκρούς που βρίσκονται στα θεμέλια τέτοιων υπερκατασκευών αρκεί να φέρει στο μυαλό του το Στόουνχετζ και τις διάσπαρτες παντού μεγαλιθικές κατασκευές, το Μέγα Σινικό Τείχος, τις πυραμίδες της Αιγύπτου και των προκολομβιανών πολιτισμών, το Άνγκορ Βατ, το Μπορομποντούρ, το Ταζ Μαχάλ, τους μεσαιωνικούς γοτθικούς ναούς και τα κάστρα της Ευρώπης, το Λούβρο και τις Βερσαλίες, το Γουέστμινστερ, το Ερμιτάζ και το Κρεμλίνο, καθώς και τα μυριάδες διάφορα τεχνουργήματα (λατρευτικά, διακοσμητικά, καλλωπιστικά), συνειδητοποιεί το συνολικά ασύλληπτο «πολιτιστικό» έργο του ανθρώπου, το οποίο πραγματοποιήθηκε υπό τις επιταγές της καταδυναστευτικής Νοόσφαιρας: άυλες ιδέες που επιβάλλουν την υλοποίησή τους!
Επίσης, λες και κάτι μας παραφύλαγε στη γωνία, με τον πολιτισμό εμφανίστηκαν κάποια διάδοχα κακά τα οποία, παρ’ όλο που είναι δικά μας δημιουργήματα, αποδεικνύονται συχνά εξ ίσου ανεξέλεγκτα και φονικά με τα παλιότερα καταστροφικά φαινόμενα της Φύσης: οικονομικό κραχ, οικονομική κρίση, ανεργία, ύφεση, πληθωρισμός, στασιμοπληθωρισμός, συναλλαγματικές διακυμάνσεις, έλλειμμα εμπορικού ισοζυγίου, πολυεθνικές εταιρείες, εξωτερικό χρέος, τραπεζικό κεφάλαιο, χρηματο-οικονομικά προϊόντα, αυτοματοποίηση της παραγωγής, οίκοι αξιολόγησης, ραδιενεργή μόλυνση, καταστροφή του περιβάλλοντος, κλιματική αλλαγή, γενετικά τροποποιημένοι οργανισμοί, κλπ…
Τελικά, ο πολιτισμός αποδείχθηκε μια πολύ εξουθενωτική, επικίνδυνη, και καταστροφική υπόθεση, αλλά παρ’ όλα αυτά κανείς σήμερα δεν φαίνεται διατεθειμένος να τον απαρνηθεί (ίσως και επειδή χάσαμε τις ικανότητες επιβίωσης εκτός μεγάλων κοινωνιών, τις οποίες είχαμε την εποχή των πολυμήχανων κυνηγών-τροφοσυλλεκτών).
«Αγροτική Επανάσταση»: ο μέγας εγκλεισμός στα εκτροφεία του πόνου
«Η εξελικτική επιτυχία ενός είδους μετριέται με βάση τον αριθμό αντιγράφων του DNA του: αν δεν απομένει κανένα αντίγραφο το είδος θα εξαφανιστεί, αν διαθέτει πολλά, το είδος ακμάζει και είναι επιτυχημένο. Από αυτή τη σκοπιά τα 1.000 αντίγραφα είναι πάντα καλύτερα από τα 100. Αυτή είναι και η ουσία της Αγροτικής Επανάστασης: η ικανότητα να μένουν περισσότεροι άνθρωποι ζωντανοί υπό χειρότερες συνθήκες. Ωστόσο, γιατί να ενδιαφέρονται τα άτομα γι’ αυτό το εξελικτικό πλεονέκτημα; Γιατί άραγε οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος θα υποβίβαζε το επίπεδο ζωής του απλά και μόνο για να πολλαπλασιαστούν τα αντίγραφα του γονιδιώματος του homo sapiens; Κανένας δεν δέχτηκε αυτή τη συμφωνία, η Αγροτική Επανάσταση ήταν μια παγίδα (…)
Μετά από τον homo sapiens, τα εξημερωμένα βοοειδή, οι χοίροι, και τα πρόβατα είναι τα πιο διαδεδομένα θηλαστικά στον πλανήτη. Από μια στενά εξελικτική σκοπιά για τα ζώα αυτά η Αγροτική Επανάσταση ήταν ένα υπέροχο δώρο. Δυστυχώς, όμως, η εξελικτική οπτική είναι ανεπαρκές μέτρο επιτυχίας, αποτιμά τα πάντα με τα κριτήρια της επιβίωσης και της αναπαραγωγής, χωρίς να ενδιαφέρεται για την ατομική οδύνη ή την ευτυχία. Τα εξημερωμένα κοτόπουλα, τα βοοειδή, και οι χοίροι μπορεί να αποτελούν πραγματική εξελικτική επιτυχία, αλλά είναι επίσης από τα πιο δυστυχισμένα πλάσματα που έζησαν ποτέ. Η εξημέρωση των οικόσιτων ζώων βασίστηκε σε διάφορες βάναυσες πρακτικές οι οποίες, με το πέρασμα του χρόνου, γίνονταν ολοένα και πιο σκληρές», (Yuval Noah Harari, «Μια σύντομη Ιστορία του sapiens»).
Από τα ανωτέρω διαπιστώνουμε ότι η υπερτιμημένη Αγροτική Επανάσταση, που μας οδήγησε στον «πολιτισμό», ήταν ουσιαστικά η απαρχή της δημιουργίας του σημερινού αχανούς Γήινου Εκτροφείου Πόνου. Οι μέχρι τότε ελεύθεροι νομάδες άνθρωποι σκλάβωσαν και σκλαβώθηκαν. Σκλάβωσαν τα διάφορα οικόσιτα ζώα, οι συνθήκες εκτροφής κι εκμετάλλευσής των οποίων όχι μόνο δεν βελτιώθηκαν, με την πάροδο του χρόνου, αλλά αντιθέτως χειροτέρεψαν (με θλιβερή εξαίρεση τις τεχνικές της σφαγής τους!).
Σκλαβώθηκαν και οι ίδιοι, με πολλαπλά δεσμά. Μένοντας στον ίδιο τόπο καλλιεργώντας κι εκτρέφοντας, εξαρτώνταν από τις καιρικές συνθήκες, από τις επιδημίες ασθενειών που μπορούσαν να εξολοθρεύσουν όλα τα οικόσιτα ζώα τους (συχνά μάλιστα μεταδίδονταν και στους ίδιους).
Επόμενο στάδιο ήταν η εμφάνιση των οι πολυάνθρωπων κοινωνιών και πόλεων και η κοινωνική ιεραρχία. Οι κατώτερες τάξεις αναγκάζονταν να εργάζονται σκληρά για να παράγουν το απαραίτητο πλεόνασμα με το οποίο ζούσαν οι ανώτερες τάξεις – βασιλείς, ιερείς – και το χρησιμοποιούσαν επί πλέον για την κατασκευή πολυέξοδων τεράστιων παλατιών και ναών. Αναπτύχθηκε το ένστικτο του «ζωτικού χώρου» – σε σχέση με τη γη – και της ιδιοκτησίας, με αποτέλεσμα τόσο τις εσωτερικές τριβές και συγκρούσεις, όσο και τους εξωτερικούς πολέμους. Αυτό λοιπόν που θεωρούμε ως την ευλογία της Ιστορίας και την απαρχή του ανθρώπινου πολιτισμού, ήταν στην ουσία η παγίδευση και η καταστροφή μας!
Τα μυστηριώδη άλματα της εξέλιξης και το «ακίνητον κινούν»
Η εξέλιξη των ειδών είναι μια διαπιστωμένη φυσική διαδικασία που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, το πώς ακριβώς λειτουργεί, όμως, φαίνεται ότι δεν έχει ακόμη πλήρως διασαφηνιστεί. Πώς τα έμβια όντα προσαρμόζονται στις νέες συνθήκες που απαιτούν αλλαγές; Δεδομένου ότι η άποψη του Λαμάρκ πως τα χρήσιμα νέα επίκτητα χαρακτηριστικά κληρονομούνται απορρίπτεται (διότι προϋποθέτει μια «αντιεπιστημονική» μυστηριώδη μορφή επικοινωνίας ανάμεσα στις νέες ιδιότητες/ικανότητες και στο DNA), θα παραμείνουμε στην κλασική κυρίαρχη άποψη της Βιολογίας η οποία λέει τα εξής: Μέσα στον πληθυσμό ενός είδους που βρίσκεται σε μια μεταιχμιακή κατάσταση, η οποία απαιτεί προσαρμογή σε νέες συνθήκες του περιβάλλοντος, συμβαίνει σε κάποια άτομα μια τυχαία γονιδιακή μετάλλαξη που τα κάνει να αποκτούν αυτό το απαραίτητο χαρακτηριστικό. Στη συνέχεια, μέσω της φυσικής επιλογή κι έχοντας ένα πλεονέκτημα έναντι των υπολοίπων, πολλαπλασιάζονται και στο τέλος κυριαρχούν.
Ωστόσο, αυτό το κατά τα άλλα πολύ ωραίο σενάριο αφήνει αναπάντητα δύο βασικά ερωτήματα. Το πρώτο είναι πώς γίνεται, σε έναν τεράστιο αριθμό ποικίλων ειδών και σε ένα επίσης ιλιγγιώδες βάθος χρόνου, να συμβαίνουν συνεχώς τυχαίες μεταλλάξεις ευνοϊκές για το κάθε είδος και μάλιστα στην απαραίτητη χρονική στιγμή! Η δεύτερη διαπίστωση, που βάζει ταφόπλακα σε αυτή τη θέση, είναι η διαπίστωση των ίδιων των βιολόγων ότι οι τυχαίες μεταλλάξεις είναι στην πλειοψηφία τους ουδέτερες ή αρνητικές!
Οι ραγδαίες επιστημονικές ανακαλύψεις των τελευταίων χρόνων έχουν αποδείξει ότι οι περίφημοι «χαμένοι κρίκοι» δεν αφορούν μόνο την εξέλιξη του ανθρώπου αλλά και άλλα είδη, μάλιστα ακόμη και τομείς που δεν έχουν σχέση με τη Βιολογία. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, τα απολιθώματα που βρέθηκαν είναι πιο κοντά ή στον πίθηκο ή στον άνθρωπο (κάποια από αυτά, που παρουσιάζονται σαν ενδιάμεσα, ή αποδείχτηκαν πλαστά, όπως «ο άνθρωπος της Ιάβας», ή αμφισβητούνται από μια μερίδα επιστημόνων – η περίφημη ενδιάμεση Λούσυ, σύμφωνα με ορισμένους ειδικούς, είναι περισσότερο πίθηκος).
Το ίδιο συμβαίνει και με πολλά ζωικά και φυτικά είδη: το νέο είδος μοιάζει να έχει εμφανιστεί ξαφνικά, χωρίς να υπάρχουν απολιθώματα από τα απαραίτητα ενδιάμεσα στάδια (δεδομένου ότι η εξέλιξη, όπως μας λένε η οπαδοί της, λειτουργεί πολύ αργά και τα αποτελέσματα φαίνονται σε μεγάλο βάθος χρόνου). Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα άνθη των φυτών. Υπάρχουν απολιθώματα φυτών χωρίς άνθη, φυτών με άνθη σε πλήρη ανάπτυξη και στην τελική τους μορφή, αλλά καθόλου ενδιάμεσα απολιθώματα με άνθη στην αρχική υποτυπώδη μορφή τους!
Ένα ακόμη πιο παράξενο και δισεπίλυτο θέμα που προκύπτει εδώ, είναι η σχέση τους με τους επικονιαστές (κυρίως μέλισσες) και τίθεται το εξής εύλογο ερώτημα: Αν τα άνθη έγιναν πρώτα και μετά εμφανίστηκαν οι μέλισσες, πώς γινόταν στο ενδιάμεσο διάστημα η επικονίαση! Αν πάλι προϋπήρχαν οι μέλισσες, με τι τρέφονταν μέχρι να κάνουν την εμφάνισή τους τα άνθη! Κάποια συμβιωτικά συστήματα έχουν τόσο μεγάλο βαθμό αλληλεξάρτησης που δίνουν την εντύπωση ότι εμφανίστηκαν ταυτόχρονα!
Παρόμοιας φύσεως ερωτήματα υπάρχουν πολλά, όπως επίσης κι εκείνο του θεμελιώδους DNA. Στα κύτταρα όλων των έμβιων οργανισμών ο μεγαλύτερος όγκος βιοχημικής εργασίας πραγματοποιείται από τις πρωτεΐνες. Υπάρχουν σε μεγάλη ποικιλία , έτσι ώστε να μπορούν να κάνουν σχεδόν τα πάντα, συμπεριλαμβανομένων και των πρωτεϊνών που δρουν ως ένζυμα, που υλοποιούν ένα τεράστιο φάσμα χημικών αντιδράσεων. Ωστόσο, οι πληροφορίες που απαιτούνται για τη δημιουργία των πρωτεϊνών αποθηκεύονται στα μόρια του DNA. Δεν μπορούν να φτιαχτούν νέες πρωτεΐνες χωρίς το DNA, και δεν μπορεί να φτιαχτεί νέο DNA χωρίς πρωτεΐνες. Έτσι, το ερώτημα που προκύπτει πάλι είναι: ποιό εμφανίστηκε πρώτο, οι πρωτεΐνες ή το DNA και τι ακριβώς συνέβαινε στο ενδιάμεσο διάστημα;
Η Θεωρία της Πληροφορίας είναι σαφής: δεν παίρνεις παραπάνω πληροφορία από κάτι που περιέχει λιγότερη, επειδή η εντροπία ενός συστήματος διαρκώς αυξάνεται και συνεπώς η πληροφορία συνεχώς μειώνεται. Το μικρόβιο δεν θα μπορούσε ποτέ να δώσει πολυκύτταρο οργανισμό και στο τέλος της αλυσίδας άνθρωπο, χωρίς να προστίθεται, με κάποιον τρόπο, σταθερά νέα πληροφορία. Το DNA είναι ένα πρόγραμμα κωδικοποιημένο στο τετραδικό σύστημα (αδενίνη, γουανίνη, θυμίνη, κυτοσίνη), και όλοι γνωρίζουμε ότι προγράμματα δεν γράφονται μόνα τους. Ένα οποιοδήποτε σύστημα δεν θα βελτιωνόταν ποτέ από μόνο του αλλά, αντιθέτως, θα χειροτέρευε. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα, πώς σε ένα Σύμπαν που κυριαρχείται από την εντροπία, να υπάρχει στη Γη μια νησίδα αρνητικής εντροπίας, που είναι η εξέλιξη της ζωής; !
Επίσης, κάποια άλλα, τέτοιου τύπου, άλματα αφορούν επίσης τις εναλλαγές των γεωλογικών περιόδων. Μετά από μαζικές καταστροφές, κατά τις οποίες χάνεται ένα μεγάλο ποσοστό των ειδών που υπάρχουν, εμφανίζεται, σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα, μια πληθώρα νέων ειδών – με χαρακτηριστικότερη την εκπληκτική παλίρροια της Καμβρίου, πριν από 500 εκατομμύρια χρόνια!
Και τέλος, αυτά τα μυστηριώδη άλματα παρατηρούνται και στη ραγδαία πολιτιστική εξέλιξη του ανθρώπου που παρατηρείται τα τελευταία 12.000 χρόνια. Το πρώτο άλμα έγινε όταν οι επί δεκάδες αιώνες νομάδες κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες sapiens πρόγονοί μας αποφάσισαν ξαφνικά να εγκατασταθούν σε ένα συγκεκριμένο μέρος και να ασχοληθούν με την εξημέρωση, βελτίωση, καλλιέργεια κι εκμετάλλευση δημητριακών (σιτάρι, κριθάρι) και ζώων (πρόβατα, κατσίκια, αγελάδες, κότες).
Η πρώτη απορία είναι πώς και από πού απέκτησαν τις απαραίτητες γνώσεις γι’ αυτά. Η δεύτερη είναι πώς, ενώ μέχρι τότε τρέφονταν με κρέας, καρπούς και φυτά και διέθεταν κάποια υποτυπώδη όπλα κυνηγιού κι εργαλεία, ξαφνικά αρχίζουν να εφευρίσκουν πληθώρα νέων διατροφικών πρακτικών (παρασκευή ψωμιού, μπύρας, τυροκομικών) και πολυάριθμα εργαλεία, τη γραφή και τις επιστήμες, να χτίζουν πολυάνθρωπες πόλεις κι απίστευτες ογκώδεις κατασκευές!
Από το 10.000 π.κ.ε. που θεωρείται ότι αρχίζει η αγροτοκτηνοτροφική περίοδος και που οι άνθρωποι ζούσαν ακόμη σε καλύβες, μέχρι τον πρώτο καταγραμμένο μεγαλιθικό λατρευτικό τόπο του Γκεμπεκλί Τεπέ (Τουρκία) μεσολαβούν μόλις 3.000 χρόνια! Μέχρι την εμφάνιση του μνημειώδους αιγυπτιακού πολιτισμού με τις κολοσσιαίες και πολύπλοκες κατασκευές, που αδυνατούμε να αντιγράψουμε ακόμη και με τα σημερινά τεχνολογικά μέσα, πέρασαν μόνο 6.000 χρόνια! Μέσα σε ελάχιστο χρόνο και χώρο (περιοχή που εκτείνεται από την Αίγυπτο μέχρι τη σημερινή Τουρκία) εμφανίστηκαν αυτοκρατορίες με πολυάνθρωπες πόλεις και θαυμαστά επιτεύγματα (Ακκάδες, Σουμέριοι, Ασσύριοι, Βαβυλώνιοι, Αιγύπτιοι, Χετταίοι) Και για όλα αυτά τα εκπληκτικά δημιουργήματα δεν έχουν βρεθεί κάποια απομεινάρια ενδιάμεσων πειραμάτων (ατελή ζιγκουράτ, πυραμίδες μικρής κλίμακας, πρωτόλεια αγάλματα, κλπ.), όλα εμφανίζονται ξαφνικά και με μια κατασκευαστική τελειότητα που εκπλήσσει!
Κι έκτοτε με την ίδια αυτή διαδικασία των αλμάτων εξελίσσεται ο ανθρώπινος πολιτισμός (π.χ. στην αρχιτεκτονική ιστορία υπάρχει η απορία πώς ο γοτθικός ρυθμός των εκκλησιών εμφανίζεται εντελώς ξαφνικά στην Ευρώπη, μετά από τον ρωμανικό και χωρίς κανένα ενδιάμεσο υβριδικό στάδιο). Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό της Βιομηχανικής (και κυρίως της Ηλεκτρονικής) Επανάστασης: μέσα σε τρεις μόλις αιώνες η ανθρωπότητα πέρασε από την ιππήλατη άμαξα στη διαστημική εποχή κι ετοιμάζεται να αποικίσει τον Άρη!
Εδώ να επισημάνουμε επίσης την τεχνολογική κι αισθητική μοναδικότητα με την οποία απαντά η κάθε ανθρώπινη φυλή/ομάδα στις ίδιες βασικές ανάγκες (τεχνικές, αρχιτεκτονικές, πολιτιστικές), αν εξαιρέσουμε κάποιες λίγες περιπτώσεις εμφανούς επιρροής (όπως εκείνης των Ελλήνων στους Ρωμαίους) και την οικουμενική επανάληψη κάποιων βασικών αρχετύπων (πυραμίδες), πρακτική που βρίσκεται στη βάση της απέραντης κι εκπληκτικής ποικιλίας από διαφορετικούς πολιτισμούς και κουλτούρες.
Εν κατακλείδι, μπορούμε να πούμε ότι, από τους μικρότερους βιολογικούς οργανισμούς μέχρι τους ανθρώπινους πολιτισμούς, η εξέλιξη προχωράει με άλματα, διαδικασία η οποία δεν έχει εξηγηθεί ακόμη από την Επιστήμη!
Πρωτόγονοι, αυτοκρατορίες και σφαγείς από το πουθενά
Υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία χαρακτηριστικών κι εξέλιξης των λαών. Η συνήθης πορεία ακολουθεί την αντίστοιχη που υπάρχει στη Φύση: γέννεση, ακμή, παρακμή και θάνατος. Με τον όρο «θάνατος» εννοούμε εδώ δύο διακριτές καταστάσεις, είτε την τελική κατάρρευση ενός πολιτισμού, είτε την ολοκληρωτική εξαφάνιση ενός λαού, λόγω φυσικών αιτίων – υπογεννητικότητα, λιμός, επιδημίες – ή λόγω γενοκτονίας, αφομοίωσης, κλπ. Επίσης, μια άλλη χαρακτηριστική κατάσταση είναι ότι υπάρχουν λαοί που δημιούργησαν μεγάλους πολιτισμούς και άλλοι οι οποίοι, επί χιλιετίες, δεν μπόρεσαν να υπερβούν αισθητά το πρωταρχικό νεολιθικό τους επίπεδο (Αφρικανοί, Ερυθρόδερμοι, Γιανομάμι, κ.ά..
Αρκετοί επεκτάθηκαν πολεμικά και δημιούργησαν αχανείς αυτοκρατορίες, και άλλοι, παρά τη δύναμη και την ακμή τους, δεν επιδόθηκαν σε κατακτητικούς πολέμους, χαρακτηριστικότερα παραδείγματα αποτελούν οι Κινέζοι και οι Ινδοί. Πάντως, οι περισσότεροι λαοί έζησαν – και ζουν – είτε από την άμεση καθαρή λεηλασία και σφαγή άλλων, είτε από την έμμεση εκμετάλλευσή τους (μετατροπή των ηττημένων σε σκλάβους, αποικιοκρατία, ιμπεριαλισμός.
Ένα άλλο παράδοξο είναι εκείνο των «λαών-φαντασμάτων» που μπαίνουν ξαφνικά στο προσκήνιο της Ιστορίας, κι άλλων πάλι που χάνονται επίσης εντελώς ξαφνικά (Ολμέκοι, Τολτέκοι, Μάγια, Ανασάζι, Ναβαταίοι, Χμερ, Χαζάροι, κ.ά.). Εκείνοι της πρώτης κατηγορίας ξεπηδούν ξαφνικά, σαν από το πουθενά, και σαρώνουν τα πάντα στο διάβα τους, μέσα σε ποταμούς αίματος.
Χαρακτηριστικότερα παραδείγματα αποτελούν οι Ούννοι και οι Μογγόλοι, οι οποίοι έμειναν στην Ιστορία σαν οι πιο φοβεροί σφαγείς. Ειδικά στην περίπτωση των Μογγόλων ακόμη παραμένει ανεξήγητη η αγριότητά τους: όταν κυρίευαν μια πόλη που τους είχε αντισταθεί έσφαζαν, εκτός από τους κατοίκους και όλα τα οικόσιτα ζώα, την γκρέμιζαν εκ θεμελίων! Σωστή μηχανή ολέθρου! Η δύναμή τους προερχόταν από τη μαζική χρήση του αλόγου, που τους επέτρεπε να διανύουν ταχύτατα μεγάλες αποστάσεις και να αιφνιδιάζουν τον αντίπαλο, εγκαινιάζοντας, αιώνες πριν, εκείνο που οι Ναζί ονόμασαν blitzkrieg, «κεραυνοβόλο πόλεμο»…
»Οι πρώτοι από τους έφιππους “λαούς της στέπας” οι Σκύθες, που επέδραμαν στη Μεσοποταμία τον 7ο αιώνα π.κ.ε, ήταν οι δυσοίωνοι προάγγελοι ενός κύκλου επιδρομών, αρπαγών, υποδούλωσης, σκοτωμών, και συχνά κατακτήσεων που βασάνιζαν τους κατοίκους στις παρυφές των πολιτισμένων λαών – στη Μέση Ανατολή, την Ινδία, και την Ευρώπη – και διήρκεσαν πάνω από 2.000 χρόνια. Αυτές οι επαναλαμβανόμενες επιθέσεις στις παρυφές του πολιτισμένου κόσμου είχαν έντονες επιδράσεις στο εσωτερικό του, ώστε να μπορούμε να θεωρήσουμε τους νομάδες της στέπας ως τις σημαντικότερες και πλέον ολέθριες δυνάμεις στην ανθρώπινη Ιστορία (…)
»Οι λαοί των καβαλλάρηδων πολέμησαν χωρίς περιορισμούς. Σε αντίθεση με άλλους, δεν προσπάθησαν να κληρονομήσουν ή να προσαρμοστούν στους ελάχιστα κατανοητούς γι’ αυτούς πολιτισμούς στους οποίους εισέβαλαν και ούτε – μολονότι υποστηρίζεται ότι ο Αττίλας επιδίωξε γάμο με την κόρη του αυτοκράτορα της Ρώμης – επιδίωξαν να αντικαταστήσουν την πολιτική εξουσία με τη δική τους. Ήθελαν τις καταστροφές του πολέμου χωρίς περιορισμούς. Ήταν πολεμιστές χάριν του πολέμου, για τα λάφυρα, τους κινδύνους, τη συγκίνηση, την κτηνώδη ικανοποίηση που δίνει ο θρίαμβος. Οκτακόσια χρόνια μετά από τον θάνατο του Αττίλα, ο Τζένγκις Χαν έλεγε στους συμπολεμιστές του, για τη μεγαλύτερη απόλαυση της ζωής: “Το καλύτερο που μπορεί να επιφυλάξει η τύχη στον άντρα είναι να καταδιώκει και να νικά τον εχθρό του, να αρπάζει όλα του τα υπάρχοντα, να αφήνει τις γυναίκες τους να οδύρονται, να καβαλάει τα άλογά του, και να χρησιμοπιοιεί τα σώματα των γυναικών του σαν σεντόνια και μαξιλάρια για τον ύπνο του” (…)
»Οι Μογγόλοι και ο Τζένγκις Χαν ειδικότερα, προσβάλλονταν πολύ εύκολα κι αν θίγονταν από κάποιον ξένο εκδικούνταν με μεγάλη αγριότητα. Πράγματι, η ιστορία του Τζένγκις Χαν είναι, σε μεγάλο ποσοστό, ιστορία εκδικήσεων και οι πολεμικές επειχειρήσεις των Μογγόλων μπορούν να θεωρηθούν σαν μια πρωτόγονη τάση για εκδίκηση, αλλά τεραστίων διαστάσεων. Χαρακτηριστική είναι η τιμωρία που επεφύλαξε στη φυλή των Τανγκούτων, όταν συμμάχησαν με τους Κινέζους για να αποτινάξουν τον μογγολικό ζυγό: τους εξαφάνισε από προσώπου γης, σφάζοντας 600.000-2.500.00 ανθρώπους!» Τζων Κήγκαν, «Η Ιστορία του πολέμου».
Ειρηνικοί λαοί: ο ευρών αμοιφθήσεται
«Είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρει κανείς ειρηνικές κοινωνίες. Σε μια επισκόπηση 130 διαφορετικών κοινωνικών συστημάτων βρέθηκαν μόλις πέντε, που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ειρηνικά, με την έννοια της μη-εμπλοκής τους σε συλλογική βία και της μη-αναγνώρισης κάποιου ιδιαίτερου ρόλου στους πολεμιστές. Δύο μοναδικές τέτοιες κοινωνίες είναι οι Ασμάτ της Νέας Γουϊνέας (παράδοξη εξαίρεση, δεδομένου ότι εκεί κατοικούν ίσως οι πιο βίαιοι λαοί του πλανήτη), και οι Σεμάι της Μαλαισίας.
Η ζωή τους είναι πολύ δελεαστική για πολλούς ξένους. Η έλλειψη βίας, επιθετικότητας, και γραφειοκρατίας, η άφθονη γενναιοδωρία τους, η ευγένεια και η αίσθηση του χιούμορ ώθησαν κάποιους Δυτικούς ανθρωπολόγους, που πήγαν για να τους μελετήσουν, να εγκατασταθούν μόνιμα εκεί. Οι Σεμάι αντιμετωπίζουν τη βία με παθητικότητα. Η βία τους τρομάζει, κάνουν τα πάντα για να την αποφύγουν, χωρίς να τους νοιάζει αν θα τους πουν δειλούς, κι εκλαμβάνουν τον χαρακτηρισμό “άτολμος” ως το καλύτερο κομπλιμέντο.
Και φαίνεται ότι αυτό οφείλεται σε αυστηρότατο αυτόέλεγχο και καλλιεργημένη αυτοσυγκράτηση. Ωστόσο όταν, στις αρχές της δεκαετίας του ’50, κατατάχτηκαν στον βρετανικό στρατό και στάλθηκαν να πολεμήσουν εναντίον κομμουνιστών ανταρτών, οι Σεμάι κατακυριεύτηκαν από ένα είδος τρέλας που την οννόμαζαν “αιμοδιψία”. “Σφάξαμε, σφάξαμε”, είπαν αργότερα. “Οι άλλοι Μαλαισιανοί σταματούσαν κι έψαχναν στις τσέπες των σκοτωμένων κι έπαιρναν ρολόγια και χρήματα. Εμείς δεν σκεφτόμασταν ούτε τα ρολόγια ούτε τα χρήματα, σκεφτόμασταν μόνο πώς να σκοτώσουμε. Πραγματικά είχαμε μεθύσει από το αίμα”. Κάποιος είπε μάλιστα ότι ήπιε το αίμα κάποιου που μόλις είχε σκοτώσει. Επιστρέφοντας στα χωριά τους, μετά από τον πόλεμο, οι Σεμάι ξανάγιναν άκακοι και μη-ανταγωνιστικοί, όπως πριν» Λάυαλ Γουότσον, «Σκοτεινή Φύση – Φυσική Ιστορία του Κακού».
Το αληθινό «σφράγισμα» του αληθινού «Θηρίου»
Πολύς ντόρος γίνεται τα τελευταία χρόνια για τις ηλεκτρονικές ταυτότητες, για το ηλεκτρονικό τσιπάκι, που θα έχουν ως αποτέλεσμα την πλήρη φακελοποίησή και τη στέρηση της ελευθερίας μας, που είναι σημάδι της επερχόμενης βασιλείας του Αντίχριστου, κλπ… Κανείς δεν φαίνεται να έχει παρατηρήσει ότι είμαστε ήδη όλοι φακελωμένοι εκ γενετής, από έναν ανώτερο Υπερδυνάστη, και μάλιστα με τριπλό βιολογικό σφράγισμα, μοναδικό για τον καθένα. Το πρώτο είναι τα δακτυλικά αποτυπώματα (ούτε οι πιθηκοειδείς κοντινότεροι συγγενείς μας δεν έχουν), η ίριδα του ματιού, και η προσωπική οσμή (χάρη στην οποία μας εντοπίζουν οι σκύλοι)… «Είμαστε ιδιοκτησία», όπως γράφει λακωνικά κι εύστοχα ο Τσαρλς Φορτ. Για άλλη μια φορά αλλού είναι ο αληθινός Εχθρός κι εμείς αλλού κοιτάζουμε!
«Το όνομα της θρησκείας είναι θάνατος»
«Τότε το πραγματικό όνομα της θρησκείας είναι θάνατος», είπε ο Φατ.
«Το μυστικό όνομα», συμφώνησα, «το ’πιασες. Ο Ιησούς πέθανε, ο Ασκληπιός πέθανε, σκότωσαν τον Μάνι με χειρότερο τρόπο από τον Ιησού, αλλά κανείς δεν νοιάζεται, κανείς δεν θυμάται καν.
Σκότωσαν δεκάδες χιλιάδες Καθαρούς στη Νότια Γαλλία. Στον Τριακονταετή Πόλεμο εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν, Προτεστάντες και Καθολικοί –αμοιβαία σφαγή. Ο θάνατος είναι το αληθινό όνομα για όλο αυτό, όχι Θεός, ούτε Σωτήρας, ούτε αγάπη, θάνατος. Ο Μεγάλος Κριτής δεν μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα του Κέβιν: “Γιατί πέθανε ο γάτος μου;”. Απάντηση: “Ανάθεμά με αν ξέρω”. Δεν υπάρχει απάντηση, υπάρχει μόνο ένα νεκρό ζώο που το μόνο που ήθελε ήταν να διασχίσει το δρόμο. Είμαστε όλοι ζώα που θέλουμε να διασχίσουμε το δρόμο, αλλά κάτι που δεν είδαμε μας θερίζει στα μισά της διαδρομής. Πάνε και ρώτα τον Κέβιν, “ο γάτος σου ήταν βλάκας;”. Ποιος έκανε τον γάτο, γιατί τον έκανε βλάκα; Έμαθε κάτι ο γάτος επειδή σκοτώθηκε, κι αν ναι, τι έμαθε; Έμαθε κάτι η Σέρι πεθαίνοντας από καρκίνο; Έμαθε κάτι η Γκλόρια;» Φίλιπ Ντικ, VALIS.
Πώς ταΐζουμε το Υπέρτατο Μοχθηρ-Όν
1) Η Γήινη Βιόσφαιρα. Η πρώτη και πιο διαδεδομένη τροφή Του είναι η αγωνία της μάχης της επιβίωσης και της αναπαραγωγής όλων των έμβιων όντων. Κάθε ένα από αυτά πρέπει ή να φάει απ’ ευθείας κάποιο (αν είναι χορτοφάγο), ή να παγιδέψει, να σκοτώσει, και να φάει κάποιο άλλο (αν είναι σαρκοφάγο), αποφεύγοντας παράλληλα να γίνει θήραμα και το ίδιο. Σε μια δεύτερη φάση, σε τακτά χρονικά διαστήματα (δεδομένου ότι τα περισσότερα όντα είναι πολυγαμικά), πρέπει να βρει το κατάλληλο ταίρι, για να περάσει τη σκυτάλη στην επόμενη γενιά και να διαιωνίσει έτσι το επίγειο αίσχος.
Εδώ να επισημάνουμε ότι, στην πρώτη φάση, τη μεγάλη δοκιμασία την περνάνε τα αρσενικά, τα οποία πρέπει να αποδείξουν στα θηλυκά που διεκδικούν, είτε ότι είναι τα πιο δυνατά (μέσα από αιματηρές και συχνά θανάσιμες μάχες), είτε επιδεικνύοντας τα σεξουαλικά θέλγητρά τους, χτίζοντας περίτεχνες φωλιές, προσφέροντας διάφορα δώρα, κλπ. Στην επόμενη φάση (εκείνη της τεκνοποίησης), τα θηλυκά των πολυγαμικών ειδών έχουν τον δύσκολο ρόλο να προστατέψουν και να μεγαλώσουν μόνα τους τα μικρά τους, εν μέσω χίλιων-δυο απειλών και κινδύνων.
2) Το ανθρώπινο είδος. Μετά από αυτό το κοινότυπο κι εν αφθονία ορεκτικό, περνάμε σε ποικίλα εδέσματα υψηλής μαγειρικής τέχνης, στην παραγωγή πόνου και αρνητικών συναισθημάτων κάθε είδους από τον εκλεπτυσμένο κόσμο των «πολιτισμένων» ανθρώπων.
α) Οι πόλεμοι. Αποτελούν πραγματικά λουκούλεια γεύματα για τον εκτροφέα μας. Όχι φυσικά εξ αιτίας των πολυάριθμων νεκρών, οι οποίοι δεν παρουσιάζουν κανένα διατροφικό ενδιαφέρον, αλλά εξ αιτίας της πληθώρας αρνητικών συναισθημάτων που παράγονται: συχνά πολύωρο ψυχορράγημα στο πεδίο της μάχης, χρόνιες μετέπειτα αναπηρίες, βιασμοί με τις ψυχολογικές επιπτώσεις τους, βασανιστήρια και υποδούλωση των ηττημένων, υλικές καταστροφές κι επακόλουθη απόγνωση, διωγμοί και προσφυγιά.
β) Οι σεξουαλικές διαστροφές. Υπάρχει μια τεράστια, απίστευτη, και μάλλον ψυχολογικά/ψυχαναλυτικά δυσερμήνευτη ποικιλία ανθρώπινων σεξουαλικών διαστροφών – και άρα ύποπτης προέλευσης. Θα σκεφτεί κανείς ότι από μόνες τους μάλλον αντίκεινται στον κυρίαρχο κανόνα αρνητικότητας του Γήινου Εκτροφείου, επειδή προκαλούν ευχάριστες αισθήσεις (λαγνεία, ηδονή, οργασμό) στους ανθρώπους. Στις περισσότερες περιπτώσεις, όμως, είτε λόγω της θρησκευτικής καταδίκης και του κοινωνικού στιγματισμού που προκαλούσαν στο παρελθόν (ομοφυλοφιλία), είτε της δυσκολίας ικανοποίησής τους και των αισθημάτων ενοχής, λόγω της υποβιβαστικής τους διάστασης (μαζοχισμός, ουρολαγνεία, κοπρολαγνεία, κλπ..), προκαλούν κι αισθήματα ενοχής στους ανθρώπους.
γ) Η παγίδα του έρωτα και του γάμου. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η εισαγωγική περίοδος, εκείνη του φλερτ: ενώ υπάρχει η απαραίτητη έλξη, τα εμπλεκόμενα άτομα συχνά, αντί να απολαμβάνουν τις «χαρές του έρωτα», επιδίδονται σε διάφορα δυσάρεστα «καψόνια». Στη συνέχεια, ζουν μια άκρως δυσάρεστη περίοδο της ζωής τους όταν, με το τέλος του έρωτα μετά από τον γάμο, διαπιστώνουν ότι με το άτομο χώρια από το οποίο δεν μπορούσαν να ζήσουν ούτε λεπτό πριν, τώρα δεν μπορούν να ζήσουν ούτε λεπτό μαζί.
δ) Η παγίδα της οικογένειας. Η οικογένεια συχνά βάζει σε αναγκαστική συμβίωση άτομα τα οποία υπό άλλες συνθήκες δεν θα έλεγαν ούτε καλημέρα το ένα στο άλλο. Επίσης, είναι εκκολαπτήρια ποικίλων αρνητικών συναισθημάτων: βία, σεξουαλική κακοποίηση, ζηλοτυπία και ζηλοφθονία (μεταξύ συζύγων, γονέων και παιδιών, πεθεράς και νύφης, αδελφών), χρόνια ψυχολογικά προβλήματα.
ε) Οι αρνητικές συνέπειες της Νοόσφαιρας. Όπως είδαμε και προηγουμένως, ο άνθρωπος έχει τη μυστηριώδη ικανότητα να δημιουργεί φανταστικές πνευματικές οντότητες και στη συνέχεια να υποτάσσεται σε αυτές. Στο όνομα αυτών των φανταστικών και αναπόδεικτων οντοτήτων (θρησκείες, ιδεολογίες) έγιναν οι μεγαλύτερες σγφαγές στην ιστορία της ανθρωπότητας (με όλα τα αρνητικά επακόλουθα που ήδη περιγράψαμε προηγουμένως). Επίσης, και σε ατομικό επίπεδο, όπως απέδειξε πρόσφατα η Νευροφυσιολογία, οι άνθρωποι αποκτούν, μέσω της σχετικής νευρωνικής συνδεσμολογίας και του προγραμματισμού, το ατομικό τους κσμοείδωλο γύρω στην ηλικία των είκοσι.
Από εκεί και μετά, πλην σπανίων εξαιρέσεων, καθορίζουν την υπόλοιπη ζωή τους με βάση αυτό, προσπαθούν να το επιβάλλουν και σε άλλους, και οποιαδήποτε προσπάθεια τρίτων να τους το αλλάξουν απορρίπτεται από τον ίδιο τον εγκέφαλο ως απειλή! Αυτές οι παράξενες οντότητες σχετίζονται και με πληθώρα δυσάρεστων κι επώδυνων «πολιτιστικών ιδιαιτεροτήτων». Επίσης, αυτά τα εξατομικευμένα κοσμοείδωλα κάνουν εξαιρετικά δύσκολη τη συνεννόηση και τη συμβίωση ακόμη και δύο ανθρώπων, και δημιουργούν ένα είδος δυσάρεστης «διάσπασης των ατόμων», μοναξιάς, και όλων των επακόλυθων αρνητικών συναισθημάτων.
στ) Η εκδικητικότητα. Η εκδικητικότητα είναι σχεδόν ανύπαρκτη στον κόσμο των ζώων αλλά αποτελεί αληθινή μάστιγα στον κόσμο των ανθρώπων, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Ο άνθρωπος που νοιώθει ότι αποτέλεσε ο ίδιος αντικείμενο εκμετάλλευσης, προσβολής, κλπ. ή, ακόμη χειρότερα, ότι θίχτηκαν η θρησκεία, οι ιδέες του, κλπ., μπορεί να επιδοθεί σε απίστευτες πράξεις εκδίκησης (βασανιστήρια, δολοφονίες, κλπ.).
ε) Ο αναίτιος βασανισμός ζώων κι ανθρώπων. Καθημερινά, χιλιάδες ζώα βασανίζονται στον πλανήτη, χωρίς αιτία και με ποικίλους διεστραμμένους τρόπους, από τους ανθρώπους, και αν συνυπολογίσουμε και τις απάνθρωπες πλέον συνθήκες της μαζικής εκτροφής όλων των οικόσιτων, αντιλαμβανόμαστε τι τεράστιες ποσότητες πόνου και αρνητικών συναισθημάτων παράγονται. Επίσης, χιλιάδες άνθρωποι βασανίζουν ψυχολογικά, σωματικά, δολοφονούν με μαρτυρικούς τρόπους ομοίους τους, χωρίς να έχουν απολύτως κανέναν ιδιαίτερο λόγο.
«Χαμογέλα, ρε, τι σου ζητάνε;»!
«Αυτόν τον κόσμο, αυτή την αρένα των βασανισμένων κι έντρομων όντων, που μόνο καταβροχθίζοντας το ένα το άλλο κρατιούνται στη ζωή, αυτόν επομένως τον κόσμο, όπου κάθε αδηφάγο ζώο είναι κι ένας ζωντανός τάφος για χίλια άλλα και η διατήρησή του στη ζωή είναι μια αλυσίδα από μαρτυρικούς θανάτους, αυτόν τον κόσμο, όπου παράλληλα με τη γνώση μεγαλώνει και η δεκτικότητα απέναντι στον πόνο, μια δεκτικότητα η οποία αγγίζει τον υψηλότερο βαθμό στον άνθρωπο και μάλιστα τόσο πιο υψηλό, όσο πιο ευφυής είναι αυτός.
Αυτόν τον κόσμο, θέλησαν να τον συνταιριάξουν με το φιλοσοφικό σύστημα του οπτιμισμού και να μας τον παρουσιάσουν ως τον “καλύτερο δυνατό” απ’ όλους τους κόσμους. Στο μεταξύ, ένας οπαδός του οπτιμισμού, με καλεί ν’ ανοίξω τα μάτια μου και να αντικρίσω επιτέλους τον κόσμο. Να δω τι “όμορφος” που είναι όταν λούζεται στον ήλιο, με τα βουνά του, τις κοιλάδες, τα ποτάμια, τα φυτά και τα ζώα. “Πανόραμα” λοιπόν είναι ο κόσμος;! Όλα αυτά τα πράγματα είναι βέβαια ωραία να τα βλέπει κανείς, αλλά το να είναι αυτά τα πράγματα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό» Άρθουρ Σοπενχάουερ
«Μόνο το όνομα του Αγαθού υπάρχει στον άνθρωπο. Έργο του, δεν υπάρχει πουθενά και είναι αδύνατον να υπάρχει. Δεν μπορεί να χωρέσει σε υλικό σώμα που το περισφίγγει από παντού η κακία και ο πόνος και τα βάσανα και η οργή και οι απάτες και οι ανόητες φαντασιώσεις» Αγνωστος
«Περπατούσα σε έναν δρόμο με δύο φίλους, ο ήλιος έδυε, ξαφνικά ο ουρανός πήρε το κόκκινο του αίματος, σταμάτησα, αισθάνθηκα εξαντλημένος και έγειρα στον φράχτη. Υπήρχε αίμα και γλώσσες φωτιάς πάνω από το μπλε-μαύρο φιόρδ και την πόλη. Οι φίλοι μου συνέχισαν και εγώ στάθηκα εκεί, τρέμοντας από αγωνία, κι αισθάνθηκα μια απέραντη κραυγή να διαπερνά ολόκληρη τη Φύση» ο Έντβαρντ Μουνκ για τον περίφημο πίνακά του «Κραυγή»
«Η δράση του αόρατου μοιάζει με τη συνηθισμένη όψη του εξωτερικού κόσμου, που δίνει και αφαιρεί, κτίζει και κατεδαφίζει, και που με την ίδια ακλόνητη επιμονή πλάθει τις μορφές και τις επαναλαμβάνει μέχρι αηδίας, με μοναδικό σκοπό να τις παραμορφώσει λίγο αργότερα, να τις διαλύσει, και να τις αλέσει τόσο ψιλά που καταλήγουν να είναι πάλι αγνώριστες, αναμειγμένες με την γκρίζα κι ανώνυμη σκόνη του ακυρωμένου χρόνου» Χουάν Χοσέ Σαέρ, «Τόπος».
«Όχι, τα μυστικά μου είναι από τον τάφο και πρέπει να φυλαχτούν. Να πώς σκέφτομαι κάποιες φορές τον εαυτό μου, σαν έναν μεγάλο εξερευνητή που ανακάλυψε μια απίστευτη χώρα από την οποία δεν θα μπορέσει να επιστρέψει ποτέ, για να κοινοποιήσει τη γνώση του στον κόσμο: το όνομά της είναι κόλαση» Μάλκολμ Λόουρυ, «Κάτω από το ηφαίστειο»
«Τι τρελοί που είμαστε, αναλογιζόταν, καθώς διέσχιζε τον πολυσύχναστο δρόμο. Πώς γίνεται ν’ αγαπάμε τη ζωή, πώς μπορούμε και τη βλέπουμε έτσι; Τη φτιασιδώνουμε καλά-καλά, τη στήνουμε γύρω μας, κι έπειτα τη γυρνάμε πάνω-κάτω για να την ξαναπλάσουμε κάθε τόσο από την αρχή. Ως και η τελευταία κουρελού ζητιάνα, ακόμη κι όσοι έχουν απηυδύσει ολότελα από τη μιζέρια, και κυλιούνται κατάχαμα στα κατώφλια των σπιτιών, απολαμβάνοντας τον ξεπεσμό τους, κι αυτοί το ίδιο κάνουν» Βιρτζίνια Γουλφ, «Η κυρία Ντάλαγουεη»
«Ναι, όλα, ως και τα χρυσαφένια μάγουλα των κοριτσιών, όλα αυτά δεν είναι παρά έξυπνες απάτες, ιδιότητες που δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα μέσα στα όντα, αλλά προέρχονται απλώς απ’ έξω, με αποτέλεσμα όλη η θεοποιημένη Φύση να φτιασιδώνεται κυριολεκτικά σαν εταίρα και τα φτιασίδια της να μη σκεπάζουν παρά το οστεοφυλάκιο που κρύβει από μέσα: κι όταν προχωρήσουμε περισσότερο και δούμε πως το κρυφό καλλυντικό που δημιουργεί όλες τις αποχρώσεις της, εκείνη η μεγάλη πηγή, το φως, είναι αυτό καθαυτό άσπρο ή άχρωμο πάντα και πως, αν ενεργούσε πάνω στην ύλη, χωρίς να περνάει από κάτι ενδιάμεσο, θα έδινε σε όλα τα αντικείμενα, ακόμα και στις τουλίπες και τα τριαντάφυλλα, τη δική του άσπρη απόχρωση.
Έχοντας όλα αυτά στο μυαλό μας, βλέπουμε πως το παράλυτο Σύμπαν ξαπλώνει μπροστά μας έναν λεπρό και, σαν τους ξεροκέφαλους περιηγητές στη Λαπωνία, που αρνούνται να φορέσουν χρωματιστά γυαλιά, γυαλιά που δίνουν στα πράγματα ένα κάποιο χρώμα, έτσι ακριβώς και ο δυστυχής εκείνος, που δεν πιστεύει σε τίποτα, ατενίζει, τυφλός και αυτός, το τεράστιο άσπρο σάβανο που τυλίγει όλο το θέαμα γύρω του» Χέρμαν Μέλβιλ, «Μόμπυ Ντικ»
«Δεν έχω πολλά να πω. Αυτό είναι το ταξίδι κάποιου που είχε ναυαγήσει για χρόνια, ψάχνοντας το νόημα της ζωής, μια σπίθα ανθρωπιάς, μέσα σε έναν ανύπαρκτο πολιτισμό, σε έναν κόσμο που μοιάζει με ένα τεράστιο υπαίθριο σούπερ-μάρκετ. Ίσως είναι το ταξίδι κάποιου που έγινε ζωγράφος για να μην τρελαθεί εντελώς. Εξακολουθεί να μην μου κάνει αίσθηση αυτός ο πολιτισμός, ούτε οι συνήθειες εκατομμυρίων δίποδων που μοιάζουν να περπατούν προς την ίδια κατεύθυνση, με ένα κινητό τηλέφωνο κολλημένο στο χέρι, παραπλανημένοι, ελκυόμενοι από την ίδια κενότητα, με την μάταιη αντανάκλαση του ειδώλου τους στον καθρέφτη, με τις ψευδαισθήσεις της ύπαρξης τους σε κοινή θέα, με έναν ψεύτικο ορίζοντα ο οποίος δεν έχει απολύτως καμία σχέση με αυτό που είναι πράγματι η ζωή» Zilda, street artist.
«Ο Κήπος της Εδέμ ήταν ένας διαστημικός σταθμός απ’ όπου εκτοπιστήκαμε στην επιφάνεια του πλανήτη και ζούμε με τον ιδρώτα των θνητών φρυδιών μας, σε μια διαρκώς χαμένη μάχη με τη βαρύτητα. Ποιος όμως μας εκτόπισε; Ένας Θεός καθίκι, που αποκαλεί τον εαυτό του Γιεχωβά ή όπως αλλιώς» Γουίλλιαμ Μπάροουζ.
«Η πραγματικότητά μας είναι μια προβολή από ένα μυστικό τεχνούργημα, ένα κουμπιουτεροειδές μηχάνημα διδασκαλίας που μας καθοδηγεί, μας προγραμματίζει και γενικά μας εξουσιάζει και μας ελέγχει εν αγνοία μας, καθώς εμείς δρούμε χωρίς να συνειδητοποιούμε την ύπαρξή του, ζώντας μέσα στην παραισθητική προβολή του κόσμου μας. Το τεχνούργημα, το οποίο ονομάζω Ζέμπρα, έχει κατασκευάσει την πραγματικότητά μας σαν ένα είδος καθρεφτίσματος ή ειδώλου του κατασκευαστή του, έτσι ώστε αυτός να μπορεί να έχει μια αντικειμενική οπτική γωνία για την τελική κατανόηση του εαυτού του. Ο κατασκευαστής έφτιαξε μια μηχανή προβολής πραγματικότητας η οποία δημιουργεί την εικόνα του Κόσμου έτσι όπως την ξέρουμε.
Το τεχνούργημα αυτό δεν έχει συνείδηση ότι είναι τεχνούργημα, και έχει λησμονήσει την ύπαρξή του και φαντάζεται τον εαυτό του ως θεό, τον μοναδικό και αληθινό Θεό (…) Μου αποκαλύφθηκε ότι ο εμπειρικός κόσμος είναι το αποτέλεσμα του εγχειρήματος μιας περιορισμένης οντότητας να αντιγράψει ένα θέμα που δεν μπορεί να δει. Ένα κακέκτυπο είδωλο ενός άλλου πεδίου. Γι’ αυτό και ο κόσμος μας είναι γεμάτος ατέλειες και πλημμυρισμένος από το Κακό (…) Είμαστε σκλάβοι στον ιστό προβολής αυτής της Υπερμηχανής (…) Δεν μπορούμε να θυμηθούμε την αληθινή καταγωγή μας, μας προσέλκυσε να εκπέσουμε (…) Είμαστε αντίγραφα του αληθινού εαυτού μας, ρέπλικες που το μυαλό τους δεν τους ανήκει, είναι μια ξένη κατασκευή (…) Η Αυτοκρατορία δεν τελείωσε ποτέ, μας κυβερνά, είμαστε αιχμάλωτοι της Αυτοκρατορίας» Φίλιπ Ντικ, «VALIS».
«Ο κόσμος στον οποίο περνάμε την καθημερινότητά μας βρίσκεται υπό κατοχή από τρεις δυνάμεις: α) τους φυσικούς νόμους, β) τους εξουσιαστές του κόσμου μας που κατασκευάζουν μια τεχνητή πραγματικότητα και την επιβάλλουν με πολύπλοκες τεχνικές στους αυτόχθονες, γ) μια ανεξιχνίαστη σκοτεινή δύναμη που βρίσκεται φυλακισμένη στο δικό μας χωροχρονικό συνεχές, η οποία έχει καταλάβει τον κόσμο μας και τρέφεται από την ενέργεια και τη συνείδησή μας. Οι φυσικοί νόμοι, οι εξουσιαστές του κόσμου, και η ανεξιχνίαστη σκοτεινή δύναμη, συνδέονται άμεσα με τρόπους που ξεπερνούν τη μικροκοσμική παρατήρησή μας» Π. Γιαννουλάκης, «Ο πόλεμος ενάντια στο Μάτριξ».
Κάτι εκεί έξω (κι εδώ μέσα) παίζει μαζί μας, όπως η γάτα με το ποντίκι!
Ο εχθρός δεν είναι ο Άλλος, ο Εχθρός είναι Αλλού!
@Δημήτρης Χορόσκελης
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
***
Αναζήτησε τα άρθρα: ΠΑ-ΓΗ-ΔΑ: Η Φυσική Ιστορία του Αφύσικου / Η Μηχανή του Κρόνου / Η Απερίγραπτη Γοητεία του Κακού / Κακώς ήρθατε στον πλανήτη Γη
http://terrapapers.com/?p=42062 «Τίποτα δεν είναι πιο τρομακτικό από την πραγματικότητα – όταν αποφασίσεις να την κοιτάξεις κατάματα» Δ. Χ.
«Ο Διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες» παροιμία
«Αρχή Σοφίας φόβος Θεού» Σοφία Σολομώντος
Εισ-αγωγή
«Καθώς αποσυντίθενται χημικά μέσα στο μυαλό μου, τα μυστήρια της ζωής παράγουν πτωμαΐνες νωθρότητας, σύγχυσης, αδράνειας. Πρέπει να ξεπεράσω τα επιφαινόμενα. Τι με νοιάζει – εμένα προσωπικά – αν τα έργα μου διαβαστούν από ένα μπουλούκι ημι-αυτοματοποιημένων πιθήκων που προσποιούνται τους ημίθεους αλλά είναι ανάξιοι της Αλήθειας και ίσως από λίγα μέλη της υπό εξαφάνιση φυλής των ευφυών ανθρώπων (όχι ότι γνωρίζω και πολλούς)…» Στανισλάς Ίγκνασυ Βίτκιεβιτς, «Αδηφαγία»
Μόνον η φρίκη
«Ψέμα είναι του Κόσμου η όψη
υψωμένη μπροστά από τάφους
και πύρινα βάραθρα…
Τίποτα δεν είναι αληθινό, μόνον η φρίκη…»
Τόμας Μπέντοουζ
Οι τρεις μεγαλύτερες επιτυχίες του Θεού
Η πρώτη – μεγάλη – επιτυχία του Θεού είναι ότι έπεισε τους πιστούς για την καλοσύνη του.
Η δεύτερη – μεγαλύτερη – επιτυχία του Θεού είναι ότι ενοχοποίησε τα δημιουργήματά του για το χάλι της Δημιουργίας του.
Η τρίτη – μέγιστη – επιτυχία του Θεού είναι ότι έπεισε τους άπιστους για την ανυπαρξία του.
Δεν θα πάμε στην Κόλαση, είμαστε ήδη μέσα!
Κόλαση είναι το αλληλοφάγο γεωσύστημα, το «όλα και όλοι εναντίον όλων». Κόλαση είναι οι φυσικές καταστροφές και οι επιδημίες, ο μεγάλος σεισμός της Λισσαβώνας κι ο Μαύρος Θάνατος που ρήμαξε την Ευρώπη. Κόλαση είναι η Δύση και η Ανατολή, ο Βορράς κι ο Νότος. Κόλαση είναι οι πόλεμοι και όλες οι αφηνιασμένες στρατιές του Διαβόλου, οι Ούννοι, οι Βίκινγκ, οι Μογγόλοι, οι Αζτέκοι. Κόλαση είναι οι θρησκείες, η Ιερά Εξέταση και η Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου, οι Σταυροφόροι και οι Τζιχαντιστές. Κόλαση είναι οι ιδεολογίες, τα Άουσβιτς και τα Νταχάου, τα Γκούλαγκ και η Σιβηρία. Κόλαση είναι το δουλεμπόριο, οι ευνούχοι, οι ανθρωποθυσίες, τα βασανιστήρια. Κόλαση είναι ο γάμος κι οι οικογένειες. Κόλαση είναι η μοναξιά. Κόλαση είναι και οι άλλοι…
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΛΑΣΗ!
Όταν η Ανθρωπική Αρχή υποδεικνύει την ύπαρξη Απάνθρωπου Δράστη
Η ζωή πάνω στη Γη είναι αποτέλεσμα ιδανικών συγκυριών, τόσο στον μικρόκοσμο όσο και στον μεγάκοσμο. Τα αστέρια, σαν θερμοπυρηνικοί αντιδραστήρες, ανατροφοδοτούνται από τη δύναμη της βαρύτητάς τους, και καίνε το αρχέγονο υδρογόνο μετατρέποντάς το σε μια τέφρα βαρύτερων στοιχείων. Στη συνέχεια αυτό, γίνεται η πρώτη ύλη για τους πλανήτες γύρω από μια νέα γενεά άστρων (ήλιων). Αυτή η τέφρα, είναι ένα βιοχημικό εργαστήριο από το οποίο ξεπήδησε η ζωή σε έναν πλανήτη πριν 3,5 δισεκατομμύρια χρόνια.
Το Σύμπαν θα μπορούσε να το πετύχει αυτό μόνον επειδή οι θεμελιώδεις δυνάμεις που ενορχηστρώνουν τη δημιουργία είναι συντονισμένες με απόλυτη ακρίβεια. Εάν αυτές οι τέσσερις δυνάμεις (ηλεκτρομαγνητική, βαρυτική, ασθενής και ισχυρή πυρηνική) ήταν διαφορετικές ακόμη και σε ελάχιστο βαθμό, τα αστέρια ή θα έκαιγαν τα καύσιμα τους πάρα πολύ γρήγορα, ή δεν θα είχαν αναφλεγεί καθόλου, ή θα αποτύγχαναν να φτιάξουν τον άνθρακα και τα βαρύτερα στοιχεία από τα οποία εξαρτάται η ζωή, ή θα κατέρρεαν από το βάρος τους αντί να εκραγούν. Αν λοιπόν κάτι δεν είχε ρυθμιστεί στην εντέλεια, θα αποτύγχαναν τα άστρα να διασκορπίσουν το νερό και τις χημικές ουσίες τις απαραίτητες για τη ζωή σε όλο τον Γαλαξία μας.
Αυτή η αινιγματική κοσμική ακρίβεια, έκανε τον Βρετανό αστροφυσικό Φρεντ Χόυλ να προτείνει ότι ο Κόσμος μοιάζει με «ελεγχόμενη εργασία». Αυτό, προέτρεψε στη συνέχεια τον φυσικό Φρήμαν Ντάισον να πει: «Από κάποια άποψη, φαίνεται ο κόσμος σαν να περίμενε την έλευση μας». Ενώ ο Λέοναρντ Σάσκιντ αναφέρει ότι: «Είναι κάτι περισσότερο από ταπεινή τύχη ότι το Σύμπαν είναι τόσο προσαρμοσμένο στα ανθρώπινα όντα, και αναρωτιέται: μπορεί η Επιστήμη να εξηγήσει το εξαιρετικό γεγονός, ότι το Σύμπαν εμφανίζεται να είναι τόσο άγνωστο, τόσο ανεξήγητο, τόσο θαυμάσιο και τόσο καλά σχεδιασμένο για την ύπαρξή μας;». Οι κοσμολόγοι λένε αυτό το απίστευτα καλοκουρδισμένο Σύμπαν, «Ανθρωπική Αρχή». Οι πιστοί το λένε «το χέρι του Θεού».
Οι Αμερικανοί επιστήμονες Πήτερ Γουάρντ, καθηγητής Γεωλογίας, και Ντόναλντ Μπράουνλη, καθηγητής Παλαιοντολογίας (Πανεπιστήμιο Ουάσιγκτον, Σηάτλ), στο βιβλίο τους «Rare Earth», αναφέρουν μια σειρά «συμπτώσεων» που αναλαμβάνουν τη δημιουργία της ζωής στη Γη: «Κατ’ αρχάς, για να αναπτυχθεί η ζωή χρειάζεται ένα σταθερό αστέρι για λίκνο, ένα αστέρι σαν τον Ήλιο, ικανό να παράγει σταθερά αρκετή ποσότητα ενέργειας για δισεκατομμύρια χρόνια. Τα ζώα, τα είδη των ζώων όπως τα γνωρίζουμε, έχουν ανάγκη από οξυγόνο. Και χρειάστηκαν περίπου δύο δισεκατομμύρια χρόνια για να αναπτυχθεί τόσο οξυγόνο όσο χρειάζονταν όλα τα ζώα πάνω στη γη. Αν η παραγόμενη ενέργεια από τον Ήλιο δεν ήταν σταθερή, αν υπήρχαν ξαφνικές μεταβολές, σε όλη αυτήν τη μακροχρόνια διαδικασία, θα ήταν κι ελάχιστες οι πιθανότητες να αναπτυχθεί ζωή πάνω στον πλανήτη μας».
Εξαιρετικά μεγάλη σημασία έχει επίσης το μέγεθος του Ήλιου. Αν ήταν μεγαλύτερος κατά 30% θα είχε αυτοαναφλεγεί μέσα σε τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια, χρονικό διάστημα εξαιρετικά μικρό για να επιτρέψει σε έξυπνες μορφές ζωής να εξελιχθούν. Αν πάλι ήταν μικρότερος (και υπολογίζεται ότι το 95% των αστεριών είναι μικρότερα από τον Ήλιο) θα υπήρχαν, άλλου είδους προβλήματα. Για να υπάρξει όμως ζωή, θα πρέπει να συμπέσουν πολλές ακόμη αστρονομικές ευνοϊκές συγκυρίες. Μια από αυτές, είναι και η παρουσία ενός γιγαντιαίου πλανήτη όπως ο Δίας σε απόσταση, ούτε πολύ κοντινή ούτε πολύ μακρινή, ο οποίος θα μπορεί να δρα ως «βαρυτική ασπίδα» ενάντια στις επιθέσεις κομητών και αστεροειδών. Ο Δίας και το βαρυτικό του πεδίο, έχουν επανειλημμένως προστατεύσει τη Γη από τέτοιου είδους βομβαρδισμούς.
Εξ ίσου σημαντική είναι και η παρουσία της Σελήνης. Το μέγεθος της είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που θα περίμενε κανείς για έναν δορυφόρο του δικού μας πλανήτη. Όμως βοηθά να σταθεροποιείται η κλίση του άξονα της γης κοντά στις 23 μοίρες (στον βαθμό που βρίσκεται σήμερα). Χάρη σε αυτήν τη σταθερή κλίση, διατηρείται σταθερή η θερμοκρασία, στην επιφάνεια της Γης: άλλη μια βασική προϋπόθεση για την ανάπτυξη της ζωής. Όμως ακόμη και αυτή η δημιουργία της Σελήνης, φαίνεται να έγινε ακριβώς τη στιγμή εκείνη και με τον τρόπο εκείνο που θα δημιουργούσε την κατάσταση που απολαμβάνουμε εμείς σήμερα.
Οι συμπτώσεις όμως δεν σταματούν εδώ. Ακόμη και η θέση του ηλιακού μας συστήματος στον Γαλαξία (ούτε πολύ κοντά στις άκρες που τα αστέρια δεν έχουν αρκετά μέταλλα για να μπορέσουν να δημιουργήσουν πλανήτες, ούτε πολύ κοντά στο κέντρο όπου η ακτινοβολία θα μας σκότωνε όλους) είναι μια ακόμη σύμπτωση που μας επιτρέπει να ζούμε. (The Guardian, Physics4u)
Εδώ να επισημάνουμε και κάποια άλλα παράδοξα που απορρίπτουν πιθανότατα το σενάριο της αυθόρμητης και τυχαίας δημιουργίας. Έστω ότι δεχόμαστε πως οι πρώτοι γήινοι μικροοργανισμοί δημιουργήθηκαν από τις τυχαίες συνενώσεις των απαραίτητων συστατικών που υπήρχαν ήδη στη Φύση. Η βασική απορία που προκύπτει είναι πώς έγινε το πρώτο και τεράστιο άλμα από το άβιο στο έμβιο, η μετατροπή της αδρανούς ύλης σε ενεργές οντότητες ικανές να ψάχνουν και να βρίσκουν πηγές ενέργειας – «τροφή» – και να αναπαράγουν τον εαυτό τους.
Η δεύτερη απορία είναι γιατί η ζωή δεν παρέμεινε για πάντα σε εκείνο το πρωταρχικό επίπεδο των μικροοργανισμών, αλλά άρχισε να εξελίσσεται προς μια τεράστια ποικιλία από ολοένα και πιο σύνθετους και μεγαλύτερους οργανισμούς, όπως ο τεράστιος αργεντινόσαυρος και η κολοσσιαία γαλάζια φάλαινα, το μεγαλύτερο έμβιο ον που έζησε πάνω στη Γη, με αποκορύφωμα ένα ον με υψηλό βαθμό αυτοσυνείδησης, τον άνθρωπο. Η ιστορία της εξέλιξης αποδεικνύει σαφέστατα ότι υπήρχε κάποιο είδος λογισμικού μέσα στη Φύση, η εκτύλιξη του οποίου πυροδοτήθηκε με τη δημιουργία των πρώτων βακτηρίων.
Ένα άλλο επίσης σημαντικό θέμα που τίθεται είναι αισθητικής φύσεως. Όλα τα έμβια όντα διαθέτουν μια θαυμαστή γεωμετρία, μια συμμετρία εκατέρωθεν του κάθετου κεντρικού τους άξονα. Η κινητήρια θεωρία των τυχαίων μεταλλάξεων και της φυσικής επιλογής έρχεται μάλλον σε αντίθεση με το συχνά καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Γιατί όλες αυτές οι επεμβάσεις του τυχαίου δεν έδωσαν τα ανάλογα ασύμμετρα και δύσμορφα αποτελέσματα, αλλά στην πλειοψηφία τους καλαίσθητα όντα – και σε κάθε περίπτωση απολύτως συμμετρικά, κάτι σαν μια επίδειξη ικανοτήτων κάποιου υπερβατικού Καλλιτέχνη. Έχουν οι «τυχαίες μεταλλάξεις» και η «εξέλιξη» αισθητικές ευαισθησίες;
Από τον αυστραλοπίθηκο στον homo sapiens στο τετράγωνο
Οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι πριν 2,5 εκατομμύρια χρόνια εμφανίστηκε στην Αφρική ένα διαφορετικό είδος πιθήκου, ο αυστραλοπίθηκος, από τον οποίο έμελε να ξεπηδήσουν αργότερα όλα τα είδη του homo. Το ιδιαίτερο και παράξενο γνώρισμα αυτού του είδους ήταν ότι ο εγκέφαλός του εξελισσόταν επί 2 εκατομμύρια χρόνια, χωρίς όμως αυτό να έχει κάποιο πρακτικό αντίκτυπο στην καθημερινότητά του, δεδομένου ότι τα εργαλεία που βρέθηκαν, για ολόκληρη αυτή τη χρονική περίοδο, είναι υποτυπώδη και παρόμοια. Πριν από 150.000 χρόνια έγινε το πρώτο μεγάλο άλμα που θα οδηγούσε στον σημερινό άνθρωπο, και πάλι στην Αφρική, η εμφάνιση του homo sapiens – που αργότερα θα γινόταν homo sapiens sapiens.
Κι αυτός επί 80.000 χρόνια δεν έδειξε να έχει και μεγάλη πρόοδο μέχρι που, 70.000 χρόνια πριν, έγινε ξαφνικά το δεύτερο εξελικτικό άλμα, η Γνωσιακή Επανάσταση, ένα είδος Μπιγκ Μπανγκ στον εγκέφαλο, κι έτσι ο «έμφρων άνθρωπος» ανέπτυξε μια ιδιαίτερα εύπλαστη κι εκφραστική γλώσσα, πλούσια φαντασία, και κάποιες άλλες καινοτομίες (διομαδική συνεργασία) με αποτέλεσμα, μέσα σε 40.000 χρόνια, όλα τα άλλα είδη homo να οδηγηθούν στην εξαφάνιση και ο sapiens να μείνει το μοναδικό κυρίαρχο. 12.000 χιλιάδες χρόνια πριν σημειώθηκε η Αγροτική Επανάσταση, 300 χρόνια πριν η Βιομηχανική Επανάσταση, 50 χρόνια πριν η Ηλεκτρονική Επανάσταση, και μπήκαμε πλέον στην εποχή της Βιοτεχνολογικής-Ρομποτικής Επανάστασης (επεμβάσεις στο DNA, συνδυασμός βιολογίας και τεχνολογίας – cyborgs, κλπ.).
Είναι πραγματικά απίστευτη αυτή η επιταχυνόμενη γεωμετρική πρόοδος στη συσσώρευση γνώσεων του ανθρώπου, ειδικά τους τελευταίους τρεις αιώνες. (Ωστόσο, εδώ να επισημάνουμε την υπερεκτιμημένη σύνδεση της ευφυίας και του εγκεφάλου, τη στιγμή που υπάρχουν μικροοργανισμοί – ιοί – ή στοιχειώδεις οργανισμοί – παράσιτα, μέδουσες – οι οποίοι εκτελούν πολύπλοκες ενέργειες χωρίς να διαθέτουν όχι μόνον εγκέφαλο ή νευρικό σύστημα, αλλά ούτε καν DNA!).
Ένα άλλο παράδοξο φαινόμενο είναι η απίστευτη κινητικότητα του homo και του homo sapiens ειδικότερα. Όλα τα θηλαστικά έχουν την περιέργεια και την κινητικότητα έμφυτες μέσα τους, αλλά αυτό που συνέβη με τον άνθρωπο δεν έχει προηγούμενο. Ξεκινώντας από την Αφρική εξαπλώθηκε σε κάθε απομακρυσμένη γωνιά του πλανήτη, ακόμη και σε περιοχές με άκρως αντίξοες συνθήκες, από πυρακτωμένες ερήμους μέχρι πολικές περιοχές, ακόμη και σε μακρινά κι απομονωμένα νησιά (μέγιστο επιτεύγματα αποτελούν ο αποικισμός της Αυστραλίας, που έγινε πριν από 45.000 χρόνια, και ο αποικισμός των νησιών του Ειρηνικού – σχεδόν το 1/3 της συνολικής γήινης επιφάνειας – από τους Μαορί!).
Επίσης αξιοσημείωτο, εκτός από την υψηλή ευφυία του sapiens, είναι και η ιδιαίτερη φονικότητά του. «Η ανοχή δεν είναι χαρακτηριστικό των sapiens. Στη σύγχρονη εποχή μια μικρή διαφορά στο χρώμα του δέρματος, τη διάλεκτο ή τη θρησκεία έχει σταθεί αρκετή για να κάνει μια ομάδα sapiens να εξολοθρεύσει μια άλλη. Είναι, λοιπόν, πολύ πιθανόν όταν οι sapiens συναντήθηκαν με τους νεάντερταλ και τα άλλα είδη homo, το αποτέλεσμα να ήταν η πρώτη και σημαντικότερη εθνοκάθαρση στην Ιστορία», (Yuval Noah Harari, «Sapiens – Μια σύντομη Ιστορία του ανθρώπου»).
Έχουν βρεθεί αρκετοί ομαδικοί τάφοι της παλαιολιθικής εποχής, σε διάφορα μέρη, με τους σκελετούς να φέρουν εμφανή τα σημάδια ενός βίαιου θανάτου, γεγονός που αποδεικνύει ότι υπήρχαν από τότε οι πολεμικές συγκρούσεις και οι μαζικές σφαγές. Σύμφωνα με σχετική έρευνα του Πανεπιστημίου της Γρανάδας, το ποσοστό των ανθρώπινων θυμάτων από εσκεμμένες πράξεις βίας υπολογίζεται στο 2% του συνόλου των ετήσιων θανάτων, αριθμός που είναι έξι φορές μεγαλύτερος από τον μέσο όρο που απαντάται στα θηλαστικά!
Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι, ακόμη και σήμερα, οι κυρίαρχοι τρόποι ψυχαγωγίας του sapiens είναι σχετικά ήπιας και ειρηνικής μορφής ανταγωνισμοί και συγκρούσεις: ατομικά και ομαδικά αθλήματα στα οποία δοξάζεται και χαίρει εκτίμησης είτε ο ένας που ξεχωρίζει κερδίζοντας τους υπόλοιπους (αγωνίσματα στίβου, κ.ά), είτε η ομάδα που επιβάλλεται νικώντας την αντίπαλη (ποδόσφαιρο, μπάσκετ, κ.ά.) Ωστόσο, αρκετά από αυτά εμπεριέχουν ένα σημαντικό ποσοστό βίας: μποξ, πάλη, ράγκμπυ, αμερικανικό ποδόσφιαρο. Για να μην μιλήσουμε για τις άλλες παλιότερες μορφές «ψυχαγωγίας» του τύπου Κολοσσαίο, τις δημόσιες εκτελέσεις, κλπ.
Νοόσφαιρα, η αχανής άυλη φυλακή του sapiens
«Μετά από την Αγροτική Επανάσταση οι ανθρώπινες κοινωνίες άρχισαν να γίνονται ολοένα μεγαλύτερες και πιο σύνθετες, ενώ οι φαντασιακές κατασκευές που συντηρούσαν την κοινωνική τάξη γίνονταν όλο και πιο πολύπλοκες. Μύθοι και πλάσματα της φαντασίας μάθαιναν στους ανθρώπους, σχεδόν από τη γέννησή τους, να σκέφτονται με συγκεκριμένους τρόπους, να συμπεριφέρονται σύμφωνα με συγκεκριμένα πρότυπα, να επιθυμούν συγκεκριμένα πράγματα, και να τηρούν συγκεκριμένους κανόνες. Δημιούργησαν έτσι τεχνητά ένστικτα που επέτρεψαν σε εκατομμύρια αγνώστους να συνεργάζονται αποτελεσματικά. Αυτό το δίκτυο τεχνητών ενστίκτων ονομάζεται “πολιτισμός”», (Yuval Noah Harari, «Sapiens – Μια σύντομη Ιστορία του ανθρώπου»).
Το μεγάλο εξελικτικό άλμα και η επιτυχία του sapiens, όπως ήδη είδαμε, ήταν η επινόηση μιας εξαιρετικά αποτελεσματικής γλώσσας και κυρίως της φαντασίας. Αυτή οδήγησε στην εμφάνιση αυτού που ο Τεγιάρ ντε Σαρντέν περιγράφει πολύ πετυχημένα ως Νοόσφαιρα (το τρίτο και υψηλότερο στάδιο του Γεωσυστήματος – μετά από τη Γεώσφαιρα και τη Βιόσφαιρα) και περιλαμβάνει όλα τα άυλα δημιουργήματα του ανθρώπου, τα προϊόντα της σκέψης του).
Η φαντασία βοήθησε από τη μια στη δημιουργία της Επιστήμης (συνδυαστική ανάπτυξη παρατήρησης και συλλογιστικής – «γιατί αυτό είναι/λειτουργεί έτσι και όχι αλλιώς», «τι θα συμβεί αν συνδυάσω αυτό με εκείνο ή με το άλλο», «αυτό θα με βοηθήσει να κάνω εκείνο», κλπ.), αλλά και στην δημιουργία ενός ολόκληρου φανταστικού κόσμου:
α) Μεταφυσικές-θρησκευτικές έννοιες και πεποιθήσεις (διάφοροι θεοί και δαίμονες, φαντάσματα και πνεύματα νεκρών, ξωτικά και νεράιδες, Μοναδικοί Θεοί, μεταθανάτιοι κόσμοι ανταμοιβής και τιμωρίας, θρησκευτικο-ηθικοί κώδικες συμπεριφοράς). Άμεση συνέπεια ήταν η υποταγή των ανθρώπων σε άυλες φανταστικές οντότητες, η προσαρμογή της ατομικής και ομαδικής ζωής τους σε αναπόδεικτες άνωθεν απαιτήσεις και προσταγές, η εμφάνιση κάποιων προνομιούχων ατόμων και κοινωνικών ομάδων που λειτουργούσαν ως ενδιάμεσα ανάμεσα στους ανθρώπους και σε αυτές τις οντότητες (μάγοι, σαμάνοι, ιερείς), ή απομονώνονταν ατομικά ή ομαδικά (μοναχοί) κι αφιερώνονταν στην αναζήτηση της φώτισης και του θείου.
β) Κοινωνικές ιδέες και ιδεολογίες (μύθοι, φυλή, έθνος, πατρίδα, συστήματα ερμηνείας της κοινωνίας, ιδανικές κοινωνίες, ιδεολογικο-ηθικοί κώδικες συμπεριφοράς). Κι εδώ το αποτέλεσμα ήταν η υποταγή του ατόμου σε αυτές τις συλλογικές φαντασιακές οντότητες, η υιοθέτηση κοινωνικών ερμηνειών κι επιδιώξεων που επίσης αποδείχτηκαν αυθαίρετες κι ανέφικτες (μυθολογική καταγωγή, ιδανικά συστήματα και κοινωνίες).
γ) Αναρίθμητα ιδιωτικά σύμπαντα, το προσωπικό κοσμοείδωλο του κάθε ανθρώπου, ένας συνδυασμός της ατομικής πρόσληψης/ερμηνείας της πραγματικότητας και των προσωπικών πόθων και προσδοκιών. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο δράμα του sapiens, δεδομένου ότι όλες αυτές οι (έστω και μικρές, σε κάποιες περιπτώσεις) διαφορές εμποδίζουν τους ανθρώπους να συνεννοηθούν αποτελεσματικά και να συμβιώσουν αρμονικά.
Η Επιστήμη ήταν το σημαντικότερο κομμάτι της ανάπτυξης της φαντασίας του sapiens, επειδή τον βοήθησε μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα (περίπου 20.000 χρόνια) να βγει από τις σπηλιές και να ταξιδεύει στο Διάστημα. Το άλλο κομμάτι, εκείνο της καθαρής Φαντασίας (θρησκείες, μυθολογίες, ιδεολογίες, ιδιωτικά σύμπαντα) ήταν ο θρίαμβος αλλά και η καταστροφή του. Γενικεύοντας την εμβληματική φράση του Μαρξ, «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού» θα λέγαμε ότι όλα τα νοητικά προϊόντα του ανθρώπου (με εξαίρεση τα επιστημονικά) είναι «το όπιο του λαού», διότι τον ωθούν να εκλαμβάνει ως πραγματικά αυθαίρετα νοητικά κατασκευάσματα και να δρα αναλόγως.
Αυτό, από τη μια έφερε την απαραίτητη ομαδικότητα και το πνεύμα συνεργασίας που έκανε τόσο πετυχημένο είδος τον sapiens, από την άλλη όμως δημιούργησε τεράστια εσωτερικά στο είδος προβλήματα, λόγω της αντιπαράθεσης των φορέων αυτών των διάφορων άυλων ιδεών Οι θρησκευτικές, κοινωνικές, και ιδεολογικές συγκρούσεις συνθέτουν το αιματηρότερο ίσως κεφάλαιο της ιστορίας του sapiens. Ένα (από τα αναρίθμητα) παραδείγματα του τρόπου με τον οποίο επιδρά το άυλο και φαντασιακό πάνω στην υλική πραγματικότητα είναι και ο ινδουϊστικός μύθος της Δημιουργίας.
Σύμφωνα με αυτόν οι θεοί έφτιαξαν τον Κόσμο από το σώμα ενός αρχέγονου πλάσματος, του Πουρούσα. Ο ήλιος δημιουργήθηκε από το μάτι του Πουρούσα, η σελήνη από τον εγκέφαλό του, οι Βραχμάνοι (ιερείς) από το στόμα του, οι Ξατρίγια (πολεμιστές) από τα χέρια του, οι Βαϊσία (αγρότες, τεχνίτες, έμποροι) από τους μηρούς του, και οι Σούντρα (υπηρέτες) από τα πόδια του. Άπαξ και αποδεχτεί κάποιος αυτή την εντελώς αυθαίρετη κοσμογονία, τότε και οι κοινωνικοπολιτικές διαφορές ανάμεσα στους Βραχμάνους και τους Σούντρα του φαίνονται τόσο φυσικές κι αιώνιες όσο οι διαφορές ανάμεσα στον ήλιο και τη σελήνη.
Έτσι, ο sapiens έφτασε να υποτάξει ακόμη και τα βασικά του ένστικτα σε αυτά τα αυθαίρετα και άυλα κατασκευάσματα. Για παράδειγμα, σε όλα τα ζώα που ζουν σε αγέλες επικεφαλής βρίσκονται τα κυρίαρχα αρσενικά, τα οποία αποδεικνύουν έμπρακτα τις ικανότητές τους και φροντίζουν για τη διαιώνιση των γονιδίων τους. Στον άνθρωπο, από αρχαιοτάτων χρόνων, σε κυρίαρχη κοινωνική θέση βρίσκεται η κάστα του εκάστοτε θρησκευτικού Ιερατείου, η οποία και δεν χρειάζεται να αποδείξει τις σχετικές της ικανότητες (αρκεί που μεσολαβεί ανάμεσα στους ανθρώπους και τους φανταστικούς θεούς τους) και δεν ενδιαφέρεται να διαιωνίσει τα γονίδιά της (στις περισσότερες περιπτώσεις το Ιερατείο είναι άγαμο κι άτεκνο)!
Μια άλλη χαρακτηριστική περίπτωση είναι το πρόσφατο φαινόμενο του προσφυγικού και οι αντιδράσεις των «αριστερών ανθρωπιστών». Παραβλέποντας τον κίνδυνο που αποτελεί για τις δυτικές κοινωνίες αυτή η αθρόα εισβολή αλλοδαπών και αλλόθρησκων (πιστών μάλιστα μιας αποδεδειγμένα ιδιαιτέρως καταπιεστικής, επιθετικής και φονικής θρησκείας) τους υπερασπίζονται σθεναρά, σε πλήρη αντίθεση με το βασικό ένστικτο της επιβίωσης, επειδή αυτό τους υπαγορεύει το σύστημα των πεποιθήσεών τους, η αφελής ιδεολογία του τύπου «όλοι αδέρφια είμαστε» κι ενώ οι άλλοι συμπεριφέρονται συνεχώς εχθρικά, δείχνοντας πως ούτε νοιώθουν, ούτε θέλουν να γίνουν «αδέρφια μας»!
Κάποιος άλλος μπορεί να τελέσει ένα από τα χειρότερα εγκλήματα, να σκοτώσει την ίδια του την κόρη επειδή «ατίμασε την οικογένειά της» κάνοντας έρωτα πριν παντρευτεί, παραβιάζοντας έτσι τον «ηθικό κώδικα τιμής»! Άλλοι πάλι αυτοευνουχίζονται για να μην μπαίνουν σε «σεξουαλικό πειρασμό» και να μπορούν έτσι να προσεγγίσουν πιο εύκολα τη φανταστική εκείνη οντότητα που ονομάζουν «Θεό»! Αναρίθμητες σφαγές και γενοκτονίες έγιναν ανά τους αιώνες επειδή η α φυλή κρίθηκε κατώτερη από τη β, η χ θρησκεία αληθινή και η ψ ψεύτικη, στη διάρκεια διάφορων πειραμάτων για τη δημιουργία της Ιδανικής Κοινωνίας, κλπ.
Αμέτρητα τέτοια παραδείγματα υπάρχουν, από τον συλλογικό και ιδιωτικό τομέα, τα οποία δείχνουν σε πόσο μεγάλο βαθμό έχει κυριαρχήσει αυτός ο ιδεατός εικονικός κόσμος πάνω στη ζωή και την εξέλιξη της ανθρωπότητας! Τώρα, σε συνδυασμό με τα ιδιωτικά υπο-σύμπαντα (που δημιουργούνται μέσα στα ευρύτερα φυλετικά, εθνικά, θρησκευτικά, και ιδεολογικά σύνολα) και με την ιστορικά αποδεδειγμένη έλλειψη ανεκτικότητας του sapiens (ολόκληρο το παρελθόν του είναι μια διαδοχή απίστευτων σφαγών και φρικαλεοτήτων), εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι το μεγαλύτερο δράμα της ανθρωπότητας είναι η Νοόσφαιρα, αυτή η άυλη και αιματηρή φυλακή που η ίδια δημιούργησε, εγκλωβίστηκε μέσα της, για να βασανίζεται και να αλληλοσφάζεται εδώ και χιλιετίες!
Η άποψη κάποιων επιστημόνων ότι αυτές οι φαντασιακές επινοήσεις βοήθησαν τον sapiens να δημιουργήσει την απαραίτητη κοινωνική συναίνεση, όταν οι κοινωνίες του άρχισαν να γίνονται πολυάριθμες, δεν φαίνεται να ισχύει, δεδομένου ότι εκτός από την εξωτερική σύγκρουση των πολλών και διαφορετικών φαντασιακών και στο εσωτερικό κάθε φυλής/έθνους δεν έπαψαν ποτέ οι συγκρούσεις και οι σφαγές. Το εύλογο ερώτημα που προκύπτει, δηλαδή από πού έρχονται οι ιδέες που μας κατακλύζουν και μας εξουσιάζουν, θα το εξετάσουμε παρακάτω.
Ο αντι-sapiens νόμος της μέγιστης προσπάθειας
«Το 1955 αρχαιολόγοι ανακάλυψαν, στο Σουνγκίρ της σημερινής Ρωσίας έναν χώρο ταφής 30.000 ετών που ανήκε σε ένα πολιτισμό κυνηγών μαμούθ. Περιείχε δύο σκελετούς θαμμένους κεφάλι με κεφάλι. Ο ένας ανήκε σε ένα αγόρι 12-13 ετών και ο άλλος σε ένα κορίτσι 9-10 ετών. Το αγόρι ήταν καλυμμένο με 5.000 χάντρες ελεφαντόδοντου. Φορούσε ένα καπέλο φτιαγμένο με 250 κυνόδοντες αλεπούς (δηλαδή από τουλάχιστον 60 αλεπούδες). Το κορίτσι ήταν στολισμένο με 5.250 χάντρες ελεφαντόδοντου. Ένας εκπαιδευμένος σημερινός τεχνίτης θα χρειαζόταν γύρω στα 45 λεπτά για να φτιάξει μια τέτοια χάντρα. Με άλλα λόγια, για την κατασκευή των 10.250 χαντρών που κάλυπταν τα δύο παιδιά, χωρίς να υπολογίζουμε τα υπόλοιπα κτερίσματα, χρειάστηκαν περίπου 7.500 ώρες λεπτής εργασίας – δηλαδή, πάνω από τρία χρόνια δουλειάς συνολικά για έναν έμπειρο τεχνίτη!» (Yuval Noah Harari, «Sapiens – Μια σύντομη ιστορία του ανθρώπου).
Σε ολόκληρο τον φυσικό κόσμο επικρατεί γενικώς ο νόμος της ήσσονος προσπάθειας. Από το νερό του ρυακιού που κυλάει ακολουθώντας την πιο σύντομη διαδρομή, ως τα ζώα που συχνά τρέφονται όσο πιο αραιά γίνεται ώστε να μην λιμοκτονήσουν (τα περισσότερα μεγάλα σαρκοφάγα μια φορά την εβδομάδα, τα φίδια μια φορά τον μήνα, οι αράχνες κάθε έξι μήνες, κλπ.). Κάποιες εξαιρέσεις αποτελούν οι ετήσιες κατασκευές περίτεχνων φωλιών από ορισμένα είδη αρσενικών πτηνών για να προσελκύσουν θηλυκά, και κάποιες άλλες, αρκετά χρονοβόρες κι επίπονες, κάποιων λίγων θηλαστικών κι εντόμων (καστόρων, μυρμηγκιών, μελισσών) αλλά οι οποίες όμως συνήθως φτιάχνονται μια φορά, ή σε αραιά χρονικά διαστήματα κι αν παραστεί ανάγκη.
Ο homo sapiens και πάλι αποτελεί την παράξενη εξαίρεση της Φύσης. Κατ’ αρχάς, με την Αγροτική Επανάσταση, προτίμησε να ανταλλάξει την πιο άνετη κι ενδιαφέρουσα ζωή του νομάδα κυνηγού-τροφοσυλλέκτη, με την εξαιρετικά κοπιαστική και πληκτική ζωή του αγρότη-κτηνοτρόφου, που ζούσε συχνά στο έλεος των κλιματικών συνθηκών της περιοχής εγκατάστασής του και των ασθενειών που του μετέδιδαν τα ζώα εκτροφής.
Το αμέσως επόμενο στάδιο ήταν η οικειοποίηση και η εκμετάλλευση του πλεονάσματος τροφίμων από κάποιες κοινωνικές ομάδες (βασιλείς, αξιωματούχοι, ιερείς) των πολυπληθών πόλεων που προέκυψαν, και η ανέγερση θρησκευτικών κτισμάτων (τόποι λατρείας, ναοί) και πολιτικών οικοδομημάτων (ανάκτορα, παλάτια, κάστρα), καθώς και τα απαραίτητα συλλογικά οχυρωματικά έργα για να προστατεύονται από εχθρικές επιθέσεις.
Για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος, τον κόπο, και τους νεκρούς που βρίσκονται στα θεμέλια τέτοιων υπερκατασκευών αρκεί να φέρει στο μυαλό του το Στόουνχετζ και τις διάσπαρτες παντού μεγαλιθικές κατασκευές, το Μέγα Σινικό Τείχος, τις πυραμίδες της Αιγύπτου και των προκολομβιανών πολιτισμών, το Άνγκορ Βατ, το Μπορομποντούρ, το Ταζ Μαχάλ, τους μεσαιωνικούς γοτθικούς ναούς και τα κάστρα της Ευρώπης, το Λούβρο και τις Βερσαλίες, το Γουέστμινστερ, το Ερμιτάζ και το Κρεμλίνο, καθώς και τα μυριάδες διάφορα τεχνουργήματα (λατρευτικά, διακοσμητικά, καλλωπιστικά), συνειδητοποιεί το συνολικά ασύλληπτο «πολιτιστικό» έργο του ανθρώπου, το οποίο πραγματοποιήθηκε υπό τις επιταγές της καταδυναστευτικής Νοόσφαιρας: άυλες ιδέες που επιβάλλουν την υλοποίησή τους!
Επίσης, λες και κάτι μας παραφύλαγε στη γωνία, με τον πολιτισμό εμφανίστηκαν κάποια διάδοχα κακά τα οποία, παρ’ όλο που είναι δικά μας δημιουργήματα, αποδεικνύονται συχνά εξ ίσου ανεξέλεγκτα και φονικά με τα παλιότερα καταστροφικά φαινόμενα της Φύσης: οικονομικό κραχ, οικονομική κρίση, ανεργία, ύφεση, πληθωρισμός, στασιμοπληθωρισμός, συναλλαγματικές διακυμάνσεις, έλλειμμα εμπορικού ισοζυγίου, πολυεθνικές εταιρείες, εξωτερικό χρέος, τραπεζικό κεφάλαιο, χρηματο-οικονομικά προϊόντα, αυτοματοποίηση της παραγωγής, οίκοι αξιολόγησης, ραδιενεργή μόλυνση, καταστροφή του περιβάλλοντος, κλιματική αλλαγή, γενετικά τροποποιημένοι οργανισμοί, κλπ…
Τελικά, ο πολιτισμός αποδείχθηκε μια πολύ εξουθενωτική, επικίνδυνη, και καταστροφική υπόθεση, αλλά παρ’ όλα αυτά κανείς σήμερα δεν φαίνεται διατεθειμένος να τον απαρνηθεί (ίσως και επειδή χάσαμε τις ικανότητες επιβίωσης εκτός μεγάλων κοινωνιών, τις οποίες είχαμε την εποχή των πολυμήχανων κυνηγών-τροφοσυλλεκτών).
«Αγροτική Επανάσταση»: ο μέγας εγκλεισμός στα εκτροφεία του πόνου
«Η εξελικτική επιτυχία ενός είδους μετριέται με βάση τον αριθμό αντιγράφων του DNA του: αν δεν απομένει κανένα αντίγραφο το είδος θα εξαφανιστεί, αν διαθέτει πολλά, το είδος ακμάζει και είναι επιτυχημένο. Από αυτή τη σκοπιά τα 1.000 αντίγραφα είναι πάντα καλύτερα από τα 100. Αυτή είναι και η ουσία της Αγροτικής Επανάστασης: η ικανότητα να μένουν περισσότεροι άνθρωποι ζωντανοί υπό χειρότερες συνθήκες. Ωστόσο, γιατί να ενδιαφέρονται τα άτομα γι’ αυτό το εξελικτικό πλεονέκτημα; Γιατί άραγε οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος θα υποβίβαζε το επίπεδο ζωής του απλά και μόνο για να πολλαπλασιαστούν τα αντίγραφα του γονιδιώματος του homo sapiens; Κανένας δεν δέχτηκε αυτή τη συμφωνία, η Αγροτική Επανάσταση ήταν μια παγίδα (…)
Μετά από τον homo sapiens, τα εξημερωμένα βοοειδή, οι χοίροι, και τα πρόβατα είναι τα πιο διαδεδομένα θηλαστικά στον πλανήτη. Από μια στενά εξελικτική σκοπιά για τα ζώα αυτά η Αγροτική Επανάσταση ήταν ένα υπέροχο δώρο. Δυστυχώς, όμως, η εξελικτική οπτική είναι ανεπαρκές μέτρο επιτυχίας, αποτιμά τα πάντα με τα κριτήρια της επιβίωσης και της αναπαραγωγής, χωρίς να ενδιαφέρεται για την ατομική οδύνη ή την ευτυχία. Τα εξημερωμένα κοτόπουλα, τα βοοειδή, και οι χοίροι μπορεί να αποτελούν πραγματική εξελικτική επιτυχία, αλλά είναι επίσης από τα πιο δυστυχισμένα πλάσματα που έζησαν ποτέ. Η εξημέρωση των οικόσιτων ζώων βασίστηκε σε διάφορες βάναυσες πρακτικές οι οποίες, με το πέρασμα του χρόνου, γίνονταν ολοένα και πιο σκληρές», (Yuval Noah Harari, «Μια σύντομη Ιστορία του sapiens»).
Από τα ανωτέρω διαπιστώνουμε ότι η υπερτιμημένη Αγροτική Επανάσταση, που μας οδήγησε στον «πολιτισμό», ήταν ουσιαστικά η απαρχή της δημιουργίας του σημερινού αχανούς Γήινου Εκτροφείου Πόνου. Οι μέχρι τότε ελεύθεροι νομάδες άνθρωποι σκλάβωσαν και σκλαβώθηκαν. Σκλάβωσαν τα διάφορα οικόσιτα ζώα, οι συνθήκες εκτροφής κι εκμετάλλευσής των οποίων όχι μόνο δεν βελτιώθηκαν, με την πάροδο του χρόνου, αλλά αντιθέτως χειροτέρεψαν (με θλιβερή εξαίρεση τις τεχνικές της σφαγής τους!).
Σκλαβώθηκαν και οι ίδιοι, με πολλαπλά δεσμά. Μένοντας στον ίδιο τόπο καλλιεργώντας κι εκτρέφοντας, εξαρτώνταν από τις καιρικές συνθήκες, από τις επιδημίες ασθενειών που μπορούσαν να εξολοθρεύσουν όλα τα οικόσιτα ζώα τους (συχνά μάλιστα μεταδίδονταν και στους ίδιους).
Επόμενο στάδιο ήταν η εμφάνιση των οι πολυάνθρωπων κοινωνιών και πόλεων και η κοινωνική ιεραρχία. Οι κατώτερες τάξεις αναγκάζονταν να εργάζονται σκληρά για να παράγουν το απαραίτητο πλεόνασμα με το οποίο ζούσαν οι ανώτερες τάξεις – βασιλείς, ιερείς – και το χρησιμοποιούσαν επί πλέον για την κατασκευή πολυέξοδων τεράστιων παλατιών και ναών. Αναπτύχθηκε το ένστικτο του «ζωτικού χώρου» – σε σχέση με τη γη – και της ιδιοκτησίας, με αποτέλεσμα τόσο τις εσωτερικές τριβές και συγκρούσεις, όσο και τους εξωτερικούς πολέμους. Αυτό λοιπόν που θεωρούμε ως την ευλογία της Ιστορίας και την απαρχή του ανθρώπινου πολιτισμού, ήταν στην ουσία η παγίδευση και η καταστροφή μας!
Τα μυστηριώδη άλματα της εξέλιξης και το «ακίνητον κινούν»
Η εξέλιξη των ειδών είναι μια διαπιστωμένη φυσική διαδικασία που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, το πώς ακριβώς λειτουργεί, όμως, φαίνεται ότι δεν έχει ακόμη πλήρως διασαφηνιστεί. Πώς τα έμβια όντα προσαρμόζονται στις νέες συνθήκες που απαιτούν αλλαγές; Δεδομένου ότι η άποψη του Λαμάρκ πως τα χρήσιμα νέα επίκτητα χαρακτηριστικά κληρονομούνται απορρίπτεται (διότι προϋποθέτει μια «αντιεπιστημονική» μυστηριώδη μορφή επικοινωνίας ανάμεσα στις νέες ιδιότητες/ικανότητες και στο DNA), θα παραμείνουμε στην κλασική κυρίαρχη άποψη της Βιολογίας η οποία λέει τα εξής: Μέσα στον πληθυσμό ενός είδους που βρίσκεται σε μια μεταιχμιακή κατάσταση, η οποία απαιτεί προσαρμογή σε νέες συνθήκες του περιβάλλοντος, συμβαίνει σε κάποια άτομα μια τυχαία γονιδιακή μετάλλαξη που τα κάνει να αποκτούν αυτό το απαραίτητο χαρακτηριστικό. Στη συνέχεια, μέσω της φυσικής επιλογή κι έχοντας ένα πλεονέκτημα έναντι των υπολοίπων, πολλαπλασιάζονται και στο τέλος κυριαρχούν.
Ωστόσο, αυτό το κατά τα άλλα πολύ ωραίο σενάριο αφήνει αναπάντητα δύο βασικά ερωτήματα. Το πρώτο είναι πώς γίνεται, σε έναν τεράστιο αριθμό ποικίλων ειδών και σε ένα επίσης ιλιγγιώδες βάθος χρόνου, να συμβαίνουν συνεχώς τυχαίες μεταλλάξεις ευνοϊκές για το κάθε είδος και μάλιστα στην απαραίτητη χρονική στιγμή! Η δεύτερη διαπίστωση, που βάζει ταφόπλακα σε αυτή τη θέση, είναι η διαπίστωση των ίδιων των βιολόγων ότι οι τυχαίες μεταλλάξεις είναι στην πλειοψηφία τους ουδέτερες ή αρνητικές!
Οι ραγδαίες επιστημονικές ανακαλύψεις των τελευταίων χρόνων έχουν αποδείξει ότι οι περίφημοι «χαμένοι κρίκοι» δεν αφορούν μόνο την εξέλιξη του ανθρώπου αλλά και άλλα είδη, μάλιστα ακόμη και τομείς που δεν έχουν σχέση με τη Βιολογία. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, τα απολιθώματα που βρέθηκαν είναι πιο κοντά ή στον πίθηκο ή στον άνθρωπο (κάποια από αυτά, που παρουσιάζονται σαν ενδιάμεσα, ή αποδείχτηκαν πλαστά, όπως «ο άνθρωπος της Ιάβας», ή αμφισβητούνται από μια μερίδα επιστημόνων – η περίφημη ενδιάμεση Λούσυ, σύμφωνα με ορισμένους ειδικούς, είναι περισσότερο πίθηκος).
Το ίδιο συμβαίνει και με πολλά ζωικά και φυτικά είδη: το νέο είδος μοιάζει να έχει εμφανιστεί ξαφνικά, χωρίς να υπάρχουν απολιθώματα από τα απαραίτητα ενδιάμεσα στάδια (δεδομένου ότι η εξέλιξη, όπως μας λένε η οπαδοί της, λειτουργεί πολύ αργά και τα αποτελέσματα φαίνονται σε μεγάλο βάθος χρόνου). Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα άνθη των φυτών. Υπάρχουν απολιθώματα φυτών χωρίς άνθη, φυτών με άνθη σε πλήρη ανάπτυξη και στην τελική τους μορφή, αλλά καθόλου ενδιάμεσα απολιθώματα με άνθη στην αρχική υποτυπώδη μορφή τους!
Ένα ακόμη πιο παράξενο και δισεπίλυτο θέμα που προκύπτει εδώ, είναι η σχέση τους με τους επικονιαστές (κυρίως μέλισσες) και τίθεται το εξής εύλογο ερώτημα: Αν τα άνθη έγιναν πρώτα και μετά εμφανίστηκαν οι μέλισσες, πώς γινόταν στο ενδιάμεσο διάστημα η επικονίαση! Αν πάλι προϋπήρχαν οι μέλισσες, με τι τρέφονταν μέχρι να κάνουν την εμφάνισή τους τα άνθη! Κάποια συμβιωτικά συστήματα έχουν τόσο μεγάλο βαθμό αλληλεξάρτησης που δίνουν την εντύπωση ότι εμφανίστηκαν ταυτόχρονα!
Παρόμοιας φύσεως ερωτήματα υπάρχουν πολλά, όπως επίσης κι εκείνο του θεμελιώδους DNA. Στα κύτταρα όλων των έμβιων οργανισμών ο μεγαλύτερος όγκος βιοχημικής εργασίας πραγματοποιείται από τις πρωτεΐνες. Υπάρχουν σε μεγάλη ποικιλία , έτσι ώστε να μπορούν να κάνουν σχεδόν τα πάντα, συμπεριλαμβανομένων και των πρωτεϊνών που δρουν ως ένζυμα, που υλοποιούν ένα τεράστιο φάσμα χημικών αντιδράσεων. Ωστόσο, οι πληροφορίες που απαιτούνται για τη δημιουργία των πρωτεϊνών αποθηκεύονται στα μόρια του DNA. Δεν μπορούν να φτιαχτούν νέες πρωτεΐνες χωρίς το DNA, και δεν μπορεί να φτιαχτεί νέο DNA χωρίς πρωτεΐνες. Έτσι, το ερώτημα που προκύπτει πάλι είναι: ποιό εμφανίστηκε πρώτο, οι πρωτεΐνες ή το DNA και τι ακριβώς συνέβαινε στο ενδιάμεσο διάστημα;
Η Θεωρία της Πληροφορίας είναι σαφής: δεν παίρνεις παραπάνω πληροφορία από κάτι που περιέχει λιγότερη, επειδή η εντροπία ενός συστήματος διαρκώς αυξάνεται και συνεπώς η πληροφορία συνεχώς μειώνεται. Το μικρόβιο δεν θα μπορούσε ποτέ να δώσει πολυκύτταρο οργανισμό και στο τέλος της αλυσίδας άνθρωπο, χωρίς να προστίθεται, με κάποιον τρόπο, σταθερά νέα πληροφορία. Το DNA είναι ένα πρόγραμμα κωδικοποιημένο στο τετραδικό σύστημα (αδενίνη, γουανίνη, θυμίνη, κυτοσίνη), και όλοι γνωρίζουμε ότι προγράμματα δεν γράφονται μόνα τους. Ένα οποιοδήποτε σύστημα δεν θα βελτιωνόταν ποτέ από μόνο του αλλά, αντιθέτως, θα χειροτέρευε. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα, πώς σε ένα Σύμπαν που κυριαρχείται από την εντροπία, να υπάρχει στη Γη μια νησίδα αρνητικής εντροπίας, που είναι η εξέλιξη της ζωής; !
Επίσης, κάποια άλλα, τέτοιου τύπου, άλματα αφορούν επίσης τις εναλλαγές των γεωλογικών περιόδων. Μετά από μαζικές καταστροφές, κατά τις οποίες χάνεται ένα μεγάλο ποσοστό των ειδών που υπάρχουν, εμφανίζεται, σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα, μια πληθώρα νέων ειδών – με χαρακτηριστικότερη την εκπληκτική παλίρροια της Καμβρίου, πριν από 500 εκατομμύρια χρόνια!
Και τέλος, αυτά τα μυστηριώδη άλματα παρατηρούνται και στη ραγδαία πολιτιστική εξέλιξη του ανθρώπου που παρατηρείται τα τελευταία 12.000 χρόνια. Το πρώτο άλμα έγινε όταν οι επί δεκάδες αιώνες νομάδες κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες sapiens πρόγονοί μας αποφάσισαν ξαφνικά να εγκατασταθούν σε ένα συγκεκριμένο μέρος και να ασχοληθούν με την εξημέρωση, βελτίωση, καλλιέργεια κι εκμετάλλευση δημητριακών (σιτάρι, κριθάρι) και ζώων (πρόβατα, κατσίκια, αγελάδες, κότες).
Η πρώτη απορία είναι πώς και από πού απέκτησαν τις απαραίτητες γνώσεις γι’ αυτά. Η δεύτερη είναι πώς, ενώ μέχρι τότε τρέφονταν με κρέας, καρπούς και φυτά και διέθεταν κάποια υποτυπώδη όπλα κυνηγιού κι εργαλεία, ξαφνικά αρχίζουν να εφευρίσκουν πληθώρα νέων διατροφικών πρακτικών (παρασκευή ψωμιού, μπύρας, τυροκομικών) και πολυάριθμα εργαλεία, τη γραφή και τις επιστήμες, να χτίζουν πολυάνθρωπες πόλεις κι απίστευτες ογκώδεις κατασκευές!
Από το 10.000 π.κ.ε. που θεωρείται ότι αρχίζει η αγροτοκτηνοτροφική περίοδος και που οι άνθρωποι ζούσαν ακόμη σε καλύβες, μέχρι τον πρώτο καταγραμμένο μεγαλιθικό λατρευτικό τόπο του Γκεμπεκλί Τεπέ (Τουρκία) μεσολαβούν μόλις 3.000 χρόνια! Μέχρι την εμφάνιση του μνημειώδους αιγυπτιακού πολιτισμού με τις κολοσσιαίες και πολύπλοκες κατασκευές, που αδυνατούμε να αντιγράψουμε ακόμη και με τα σημερινά τεχνολογικά μέσα, πέρασαν μόνο 6.000 χρόνια! Μέσα σε ελάχιστο χρόνο και χώρο (περιοχή που εκτείνεται από την Αίγυπτο μέχρι τη σημερινή Τουρκία) εμφανίστηκαν αυτοκρατορίες με πολυάνθρωπες πόλεις και θαυμαστά επιτεύγματα (Ακκάδες, Σουμέριοι, Ασσύριοι, Βαβυλώνιοι, Αιγύπτιοι, Χετταίοι) Και για όλα αυτά τα εκπληκτικά δημιουργήματα δεν έχουν βρεθεί κάποια απομεινάρια ενδιάμεσων πειραμάτων (ατελή ζιγκουράτ, πυραμίδες μικρής κλίμακας, πρωτόλεια αγάλματα, κλπ.), όλα εμφανίζονται ξαφνικά και με μια κατασκευαστική τελειότητα που εκπλήσσει!
Κι έκτοτε με την ίδια αυτή διαδικασία των αλμάτων εξελίσσεται ο ανθρώπινος πολιτισμός (π.χ. στην αρχιτεκτονική ιστορία υπάρχει η απορία πώς ο γοτθικός ρυθμός των εκκλησιών εμφανίζεται εντελώς ξαφνικά στην Ευρώπη, μετά από τον ρωμανικό και χωρίς κανένα ενδιάμεσο υβριδικό στάδιο). Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό της Βιομηχανικής (και κυρίως της Ηλεκτρονικής) Επανάστασης: μέσα σε τρεις μόλις αιώνες η ανθρωπότητα πέρασε από την ιππήλατη άμαξα στη διαστημική εποχή κι ετοιμάζεται να αποικίσει τον Άρη!
Εδώ να επισημάνουμε επίσης την τεχνολογική κι αισθητική μοναδικότητα με την οποία απαντά η κάθε ανθρώπινη φυλή/ομάδα στις ίδιες βασικές ανάγκες (τεχνικές, αρχιτεκτονικές, πολιτιστικές), αν εξαιρέσουμε κάποιες λίγες περιπτώσεις εμφανούς επιρροής (όπως εκείνης των Ελλήνων στους Ρωμαίους) και την οικουμενική επανάληψη κάποιων βασικών αρχετύπων (πυραμίδες), πρακτική που βρίσκεται στη βάση της απέραντης κι εκπληκτικής ποικιλίας από διαφορετικούς πολιτισμούς και κουλτούρες.
Εν κατακλείδι, μπορούμε να πούμε ότι, από τους μικρότερους βιολογικούς οργανισμούς μέχρι τους ανθρώπινους πολιτισμούς, η εξέλιξη προχωράει με άλματα, διαδικασία η οποία δεν έχει εξηγηθεί ακόμη από την Επιστήμη!
Πρωτόγονοι, αυτοκρατορίες και σφαγείς από το πουθενά
Υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία χαρακτηριστικών κι εξέλιξης των λαών. Η συνήθης πορεία ακολουθεί την αντίστοιχη που υπάρχει στη Φύση: γέννεση, ακμή, παρακμή και θάνατος. Με τον όρο «θάνατος» εννοούμε εδώ δύο διακριτές καταστάσεις, είτε την τελική κατάρρευση ενός πολιτισμού, είτε την ολοκληρωτική εξαφάνιση ενός λαού, λόγω φυσικών αιτίων – υπογεννητικότητα, λιμός, επιδημίες – ή λόγω γενοκτονίας, αφομοίωσης, κλπ. Επίσης, μια άλλη χαρακτηριστική κατάσταση είναι ότι υπάρχουν λαοί που δημιούργησαν μεγάλους πολιτισμούς και άλλοι οι οποίοι, επί χιλιετίες, δεν μπόρεσαν να υπερβούν αισθητά το πρωταρχικό νεολιθικό τους επίπεδο (Αφρικανοί, Ερυθρόδερμοι, Γιανομάμι, κ.ά..
Αρκετοί επεκτάθηκαν πολεμικά και δημιούργησαν αχανείς αυτοκρατορίες, και άλλοι, παρά τη δύναμη και την ακμή τους, δεν επιδόθηκαν σε κατακτητικούς πολέμους, χαρακτηριστικότερα παραδείγματα αποτελούν οι Κινέζοι και οι Ινδοί. Πάντως, οι περισσότεροι λαοί έζησαν – και ζουν – είτε από την άμεση καθαρή λεηλασία και σφαγή άλλων, είτε από την έμμεση εκμετάλλευσή τους (μετατροπή των ηττημένων σε σκλάβους, αποικιοκρατία, ιμπεριαλισμός.
Ένα άλλο παράδοξο είναι εκείνο των «λαών-φαντασμάτων» που μπαίνουν ξαφνικά στο προσκήνιο της Ιστορίας, κι άλλων πάλι που χάνονται επίσης εντελώς ξαφνικά (Ολμέκοι, Τολτέκοι, Μάγια, Ανασάζι, Ναβαταίοι, Χμερ, Χαζάροι, κ.ά.). Εκείνοι της πρώτης κατηγορίας ξεπηδούν ξαφνικά, σαν από το πουθενά, και σαρώνουν τα πάντα στο διάβα τους, μέσα σε ποταμούς αίματος.
Χαρακτηριστικότερα παραδείγματα αποτελούν οι Ούννοι και οι Μογγόλοι, οι οποίοι έμειναν στην Ιστορία σαν οι πιο φοβεροί σφαγείς. Ειδικά στην περίπτωση των Μογγόλων ακόμη παραμένει ανεξήγητη η αγριότητά τους: όταν κυρίευαν μια πόλη που τους είχε αντισταθεί έσφαζαν, εκτός από τους κατοίκους και όλα τα οικόσιτα ζώα, την γκρέμιζαν εκ θεμελίων! Σωστή μηχανή ολέθρου! Η δύναμή τους προερχόταν από τη μαζική χρήση του αλόγου, που τους επέτρεπε να διανύουν ταχύτατα μεγάλες αποστάσεις και να αιφνιδιάζουν τον αντίπαλο, εγκαινιάζοντας, αιώνες πριν, εκείνο που οι Ναζί ονόμασαν blitzkrieg, «κεραυνοβόλο πόλεμο»…
»Οι πρώτοι από τους έφιππους “λαούς της στέπας” οι Σκύθες, που επέδραμαν στη Μεσοποταμία τον 7ο αιώνα π.κ.ε, ήταν οι δυσοίωνοι προάγγελοι ενός κύκλου επιδρομών, αρπαγών, υποδούλωσης, σκοτωμών, και συχνά κατακτήσεων που βασάνιζαν τους κατοίκους στις παρυφές των πολιτισμένων λαών – στη Μέση Ανατολή, την Ινδία, και την Ευρώπη – και διήρκεσαν πάνω από 2.000 χρόνια. Αυτές οι επαναλαμβανόμενες επιθέσεις στις παρυφές του πολιτισμένου κόσμου είχαν έντονες επιδράσεις στο εσωτερικό του, ώστε να μπορούμε να θεωρήσουμε τους νομάδες της στέπας ως τις σημαντικότερες και πλέον ολέθριες δυνάμεις στην ανθρώπινη Ιστορία (…)
»Οι λαοί των καβαλλάρηδων πολέμησαν χωρίς περιορισμούς. Σε αντίθεση με άλλους, δεν προσπάθησαν να κληρονομήσουν ή να προσαρμοστούν στους ελάχιστα κατανοητούς γι’ αυτούς πολιτισμούς στους οποίους εισέβαλαν και ούτε – μολονότι υποστηρίζεται ότι ο Αττίλας επιδίωξε γάμο με την κόρη του αυτοκράτορα της Ρώμης – επιδίωξαν να αντικαταστήσουν την πολιτική εξουσία με τη δική τους. Ήθελαν τις καταστροφές του πολέμου χωρίς περιορισμούς. Ήταν πολεμιστές χάριν του πολέμου, για τα λάφυρα, τους κινδύνους, τη συγκίνηση, την κτηνώδη ικανοποίηση που δίνει ο θρίαμβος. Οκτακόσια χρόνια μετά από τον θάνατο του Αττίλα, ο Τζένγκις Χαν έλεγε στους συμπολεμιστές του, για τη μεγαλύτερη απόλαυση της ζωής: “Το καλύτερο που μπορεί να επιφυλάξει η τύχη στον άντρα είναι να καταδιώκει και να νικά τον εχθρό του, να αρπάζει όλα του τα υπάρχοντα, να αφήνει τις γυναίκες τους να οδύρονται, να καβαλάει τα άλογά του, και να χρησιμοπιοιεί τα σώματα των γυναικών του σαν σεντόνια και μαξιλάρια για τον ύπνο του” (…)
»Οι Μογγόλοι και ο Τζένγκις Χαν ειδικότερα, προσβάλλονταν πολύ εύκολα κι αν θίγονταν από κάποιον ξένο εκδικούνταν με μεγάλη αγριότητα. Πράγματι, η ιστορία του Τζένγκις Χαν είναι, σε μεγάλο ποσοστό, ιστορία εκδικήσεων και οι πολεμικές επειχειρήσεις των Μογγόλων μπορούν να θεωρηθούν σαν μια πρωτόγονη τάση για εκδίκηση, αλλά τεραστίων διαστάσεων. Χαρακτηριστική είναι η τιμωρία που επεφύλαξε στη φυλή των Τανγκούτων, όταν συμμάχησαν με τους Κινέζους για να αποτινάξουν τον μογγολικό ζυγό: τους εξαφάνισε από προσώπου γης, σφάζοντας 600.000-2.500.00 ανθρώπους!» Τζων Κήγκαν, «Η Ιστορία του πολέμου».
Ειρηνικοί λαοί: ο ευρών αμοιφθήσεται
«Είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρει κανείς ειρηνικές κοινωνίες. Σε μια επισκόπηση 130 διαφορετικών κοινωνικών συστημάτων βρέθηκαν μόλις πέντε, που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ειρηνικά, με την έννοια της μη-εμπλοκής τους σε συλλογική βία και της μη-αναγνώρισης κάποιου ιδιαίτερου ρόλου στους πολεμιστές. Δύο μοναδικές τέτοιες κοινωνίες είναι οι Ασμάτ της Νέας Γουϊνέας (παράδοξη εξαίρεση, δεδομένου ότι εκεί κατοικούν ίσως οι πιο βίαιοι λαοί του πλανήτη), και οι Σεμάι της Μαλαισίας.
Η ζωή τους είναι πολύ δελεαστική για πολλούς ξένους. Η έλλειψη βίας, επιθετικότητας, και γραφειοκρατίας, η άφθονη γενναιοδωρία τους, η ευγένεια και η αίσθηση του χιούμορ ώθησαν κάποιους Δυτικούς ανθρωπολόγους, που πήγαν για να τους μελετήσουν, να εγκατασταθούν μόνιμα εκεί. Οι Σεμάι αντιμετωπίζουν τη βία με παθητικότητα. Η βία τους τρομάζει, κάνουν τα πάντα για να την αποφύγουν, χωρίς να τους νοιάζει αν θα τους πουν δειλούς, κι εκλαμβάνουν τον χαρακτηρισμό “άτολμος” ως το καλύτερο κομπλιμέντο.
Και φαίνεται ότι αυτό οφείλεται σε αυστηρότατο αυτόέλεγχο και καλλιεργημένη αυτοσυγκράτηση. Ωστόσο όταν, στις αρχές της δεκαετίας του ’50, κατατάχτηκαν στον βρετανικό στρατό και στάλθηκαν να πολεμήσουν εναντίον κομμουνιστών ανταρτών, οι Σεμάι κατακυριεύτηκαν από ένα είδος τρέλας που την οννόμαζαν “αιμοδιψία”. “Σφάξαμε, σφάξαμε”, είπαν αργότερα. “Οι άλλοι Μαλαισιανοί σταματούσαν κι έψαχναν στις τσέπες των σκοτωμένων κι έπαιρναν ρολόγια και χρήματα. Εμείς δεν σκεφτόμασταν ούτε τα ρολόγια ούτε τα χρήματα, σκεφτόμασταν μόνο πώς να σκοτώσουμε. Πραγματικά είχαμε μεθύσει από το αίμα”. Κάποιος είπε μάλιστα ότι ήπιε το αίμα κάποιου που μόλις είχε σκοτώσει. Επιστρέφοντας στα χωριά τους, μετά από τον πόλεμο, οι Σεμάι ξανάγιναν άκακοι και μη-ανταγωνιστικοί, όπως πριν» Λάυαλ Γουότσον, «Σκοτεινή Φύση – Φυσική Ιστορία του Κακού».
Το αληθινό «σφράγισμα» του αληθινού «Θηρίου»
Πολύς ντόρος γίνεται τα τελευταία χρόνια για τις ηλεκτρονικές ταυτότητες, για το ηλεκτρονικό τσιπάκι, που θα έχουν ως αποτέλεσμα την πλήρη φακελοποίησή και τη στέρηση της ελευθερίας μας, που είναι σημάδι της επερχόμενης βασιλείας του Αντίχριστου, κλπ… Κανείς δεν φαίνεται να έχει παρατηρήσει ότι είμαστε ήδη όλοι φακελωμένοι εκ γενετής, από έναν ανώτερο Υπερδυνάστη, και μάλιστα με τριπλό βιολογικό σφράγισμα, μοναδικό για τον καθένα. Το πρώτο είναι τα δακτυλικά αποτυπώματα (ούτε οι πιθηκοειδείς κοντινότεροι συγγενείς μας δεν έχουν), η ίριδα του ματιού, και η προσωπική οσμή (χάρη στην οποία μας εντοπίζουν οι σκύλοι)… «Είμαστε ιδιοκτησία», όπως γράφει λακωνικά κι εύστοχα ο Τσαρλς Φορτ. Για άλλη μια φορά αλλού είναι ο αληθινός Εχθρός κι εμείς αλλού κοιτάζουμε!
«Το όνομα της θρησκείας είναι θάνατος»
«Τότε το πραγματικό όνομα της θρησκείας είναι θάνατος», είπε ο Φατ.
«Το μυστικό όνομα», συμφώνησα, «το ’πιασες. Ο Ιησούς πέθανε, ο Ασκληπιός πέθανε, σκότωσαν τον Μάνι με χειρότερο τρόπο από τον Ιησού, αλλά κανείς δεν νοιάζεται, κανείς δεν θυμάται καν.
Σκότωσαν δεκάδες χιλιάδες Καθαρούς στη Νότια Γαλλία. Στον Τριακονταετή Πόλεμο εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν, Προτεστάντες και Καθολικοί –αμοιβαία σφαγή. Ο θάνατος είναι το αληθινό όνομα για όλο αυτό, όχι Θεός, ούτε Σωτήρας, ούτε αγάπη, θάνατος. Ο Μεγάλος Κριτής δεν μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα του Κέβιν: “Γιατί πέθανε ο γάτος μου;”. Απάντηση: “Ανάθεμά με αν ξέρω”. Δεν υπάρχει απάντηση, υπάρχει μόνο ένα νεκρό ζώο που το μόνο που ήθελε ήταν να διασχίσει το δρόμο. Είμαστε όλοι ζώα που θέλουμε να διασχίσουμε το δρόμο, αλλά κάτι που δεν είδαμε μας θερίζει στα μισά της διαδρομής. Πάνε και ρώτα τον Κέβιν, “ο γάτος σου ήταν βλάκας;”. Ποιος έκανε τον γάτο, γιατί τον έκανε βλάκα; Έμαθε κάτι ο γάτος επειδή σκοτώθηκε, κι αν ναι, τι έμαθε; Έμαθε κάτι η Σέρι πεθαίνοντας από καρκίνο; Έμαθε κάτι η Γκλόρια;» Φίλιπ Ντικ, VALIS.
Πώς ταΐζουμε το Υπέρτατο Μοχθηρ-Όν
1) Η Γήινη Βιόσφαιρα. Η πρώτη και πιο διαδεδομένη τροφή Του είναι η αγωνία της μάχης της επιβίωσης και της αναπαραγωγής όλων των έμβιων όντων. Κάθε ένα από αυτά πρέπει ή να φάει απ’ ευθείας κάποιο (αν είναι χορτοφάγο), ή να παγιδέψει, να σκοτώσει, και να φάει κάποιο άλλο (αν είναι σαρκοφάγο), αποφεύγοντας παράλληλα να γίνει θήραμα και το ίδιο. Σε μια δεύτερη φάση, σε τακτά χρονικά διαστήματα (δεδομένου ότι τα περισσότερα όντα είναι πολυγαμικά), πρέπει να βρει το κατάλληλο ταίρι, για να περάσει τη σκυτάλη στην επόμενη γενιά και να διαιωνίσει έτσι το επίγειο αίσχος.
Εδώ να επισημάνουμε ότι, στην πρώτη φάση, τη μεγάλη δοκιμασία την περνάνε τα αρσενικά, τα οποία πρέπει να αποδείξουν στα θηλυκά που διεκδικούν, είτε ότι είναι τα πιο δυνατά (μέσα από αιματηρές και συχνά θανάσιμες μάχες), είτε επιδεικνύοντας τα σεξουαλικά θέλγητρά τους, χτίζοντας περίτεχνες φωλιές, προσφέροντας διάφορα δώρα, κλπ. Στην επόμενη φάση (εκείνη της τεκνοποίησης), τα θηλυκά των πολυγαμικών ειδών έχουν τον δύσκολο ρόλο να προστατέψουν και να μεγαλώσουν μόνα τους τα μικρά τους, εν μέσω χίλιων-δυο απειλών και κινδύνων.
2) Το ανθρώπινο είδος. Μετά από αυτό το κοινότυπο κι εν αφθονία ορεκτικό, περνάμε σε ποικίλα εδέσματα υψηλής μαγειρικής τέχνης, στην παραγωγή πόνου και αρνητικών συναισθημάτων κάθε είδους από τον εκλεπτυσμένο κόσμο των «πολιτισμένων» ανθρώπων.
α) Οι πόλεμοι. Αποτελούν πραγματικά λουκούλεια γεύματα για τον εκτροφέα μας. Όχι φυσικά εξ αιτίας των πολυάριθμων νεκρών, οι οποίοι δεν παρουσιάζουν κανένα διατροφικό ενδιαφέρον, αλλά εξ αιτίας της πληθώρας αρνητικών συναισθημάτων που παράγονται: συχνά πολύωρο ψυχορράγημα στο πεδίο της μάχης, χρόνιες μετέπειτα αναπηρίες, βιασμοί με τις ψυχολογικές επιπτώσεις τους, βασανιστήρια και υποδούλωση των ηττημένων, υλικές καταστροφές κι επακόλουθη απόγνωση, διωγμοί και προσφυγιά.
β) Οι σεξουαλικές διαστροφές. Υπάρχει μια τεράστια, απίστευτη, και μάλλον ψυχολογικά/ψυχαναλυτικά δυσερμήνευτη ποικιλία ανθρώπινων σεξουαλικών διαστροφών – και άρα ύποπτης προέλευσης. Θα σκεφτεί κανείς ότι από μόνες τους μάλλον αντίκεινται στον κυρίαρχο κανόνα αρνητικότητας του Γήινου Εκτροφείου, επειδή προκαλούν ευχάριστες αισθήσεις (λαγνεία, ηδονή, οργασμό) στους ανθρώπους. Στις περισσότερες περιπτώσεις, όμως, είτε λόγω της θρησκευτικής καταδίκης και του κοινωνικού στιγματισμού που προκαλούσαν στο παρελθόν (ομοφυλοφιλία), είτε της δυσκολίας ικανοποίησής τους και των αισθημάτων ενοχής, λόγω της υποβιβαστικής τους διάστασης (μαζοχισμός, ουρολαγνεία, κοπρολαγνεία, κλπ..), προκαλούν κι αισθήματα ενοχής στους ανθρώπους.
γ) Η παγίδα του έρωτα και του γάμου. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η εισαγωγική περίοδος, εκείνη του φλερτ: ενώ υπάρχει η απαραίτητη έλξη, τα εμπλεκόμενα άτομα συχνά, αντί να απολαμβάνουν τις «χαρές του έρωτα», επιδίδονται σε διάφορα δυσάρεστα «καψόνια». Στη συνέχεια, ζουν μια άκρως δυσάρεστη περίοδο της ζωής τους όταν, με το τέλος του έρωτα μετά από τον γάμο, διαπιστώνουν ότι με το άτομο χώρια από το οποίο δεν μπορούσαν να ζήσουν ούτε λεπτό πριν, τώρα δεν μπορούν να ζήσουν ούτε λεπτό μαζί.
δ) Η παγίδα της οικογένειας. Η οικογένεια συχνά βάζει σε αναγκαστική συμβίωση άτομα τα οποία υπό άλλες συνθήκες δεν θα έλεγαν ούτε καλημέρα το ένα στο άλλο. Επίσης, είναι εκκολαπτήρια ποικίλων αρνητικών συναισθημάτων: βία, σεξουαλική κακοποίηση, ζηλοτυπία και ζηλοφθονία (μεταξύ συζύγων, γονέων και παιδιών, πεθεράς και νύφης, αδελφών), χρόνια ψυχολογικά προβλήματα.
ε) Οι αρνητικές συνέπειες της Νοόσφαιρας. Όπως είδαμε και προηγουμένως, ο άνθρωπος έχει τη μυστηριώδη ικανότητα να δημιουργεί φανταστικές πνευματικές οντότητες και στη συνέχεια να υποτάσσεται σε αυτές. Στο όνομα αυτών των φανταστικών και αναπόδεικτων οντοτήτων (θρησκείες, ιδεολογίες) έγιναν οι μεγαλύτερες σγφαγές στην ιστορία της ανθρωπότητας (με όλα τα αρνητικά επακόλουθα που ήδη περιγράψαμε προηγουμένως). Επίσης, και σε ατομικό επίπεδο, όπως απέδειξε πρόσφατα η Νευροφυσιολογία, οι άνθρωποι αποκτούν, μέσω της σχετικής νευρωνικής συνδεσμολογίας και του προγραμματισμού, το ατομικό τους κσμοείδωλο γύρω στην ηλικία των είκοσι.
Από εκεί και μετά, πλην σπανίων εξαιρέσεων, καθορίζουν την υπόλοιπη ζωή τους με βάση αυτό, προσπαθούν να το επιβάλλουν και σε άλλους, και οποιαδήποτε προσπάθεια τρίτων να τους το αλλάξουν απορρίπτεται από τον ίδιο τον εγκέφαλο ως απειλή! Αυτές οι παράξενες οντότητες σχετίζονται και με πληθώρα δυσάρεστων κι επώδυνων «πολιτιστικών ιδιαιτεροτήτων». Επίσης, αυτά τα εξατομικευμένα κοσμοείδωλα κάνουν εξαιρετικά δύσκολη τη συνεννόηση και τη συμβίωση ακόμη και δύο ανθρώπων, και δημιουργούν ένα είδος δυσάρεστης «διάσπασης των ατόμων», μοναξιάς, και όλων των επακόλυθων αρνητικών συναισθημάτων.
στ) Η εκδικητικότητα. Η εκδικητικότητα είναι σχεδόν ανύπαρκτη στον κόσμο των ζώων αλλά αποτελεί αληθινή μάστιγα στον κόσμο των ανθρώπων, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Ο άνθρωπος που νοιώθει ότι αποτέλεσε ο ίδιος αντικείμενο εκμετάλλευσης, προσβολής, κλπ. ή, ακόμη χειρότερα, ότι θίχτηκαν η θρησκεία, οι ιδέες του, κλπ., μπορεί να επιδοθεί σε απίστευτες πράξεις εκδίκησης (βασανιστήρια, δολοφονίες, κλπ.).
ε) Ο αναίτιος βασανισμός ζώων κι ανθρώπων. Καθημερινά, χιλιάδες ζώα βασανίζονται στον πλανήτη, χωρίς αιτία και με ποικίλους διεστραμμένους τρόπους, από τους ανθρώπους, και αν συνυπολογίσουμε και τις απάνθρωπες πλέον συνθήκες της μαζικής εκτροφής όλων των οικόσιτων, αντιλαμβανόμαστε τι τεράστιες ποσότητες πόνου και αρνητικών συναισθημάτων παράγονται. Επίσης, χιλιάδες άνθρωποι βασανίζουν ψυχολογικά, σωματικά, δολοφονούν με μαρτυρικούς τρόπους ομοίους τους, χωρίς να έχουν απολύτως κανέναν ιδιαίτερο λόγο.
«Χαμογέλα, ρε, τι σου ζητάνε;»!
«Αυτόν τον κόσμο, αυτή την αρένα των βασανισμένων κι έντρομων όντων, που μόνο καταβροχθίζοντας το ένα το άλλο κρατιούνται στη ζωή, αυτόν επομένως τον κόσμο, όπου κάθε αδηφάγο ζώο είναι κι ένας ζωντανός τάφος για χίλια άλλα και η διατήρησή του στη ζωή είναι μια αλυσίδα από μαρτυρικούς θανάτους, αυτόν τον κόσμο, όπου παράλληλα με τη γνώση μεγαλώνει και η δεκτικότητα απέναντι στον πόνο, μια δεκτικότητα η οποία αγγίζει τον υψηλότερο βαθμό στον άνθρωπο και μάλιστα τόσο πιο υψηλό, όσο πιο ευφυής είναι αυτός.
Αυτόν τον κόσμο, θέλησαν να τον συνταιριάξουν με το φιλοσοφικό σύστημα του οπτιμισμού και να μας τον παρουσιάσουν ως τον “καλύτερο δυνατό” απ’ όλους τους κόσμους. Στο μεταξύ, ένας οπαδός του οπτιμισμού, με καλεί ν’ ανοίξω τα μάτια μου και να αντικρίσω επιτέλους τον κόσμο. Να δω τι “όμορφος” που είναι όταν λούζεται στον ήλιο, με τα βουνά του, τις κοιλάδες, τα ποτάμια, τα φυτά και τα ζώα. “Πανόραμα” λοιπόν είναι ο κόσμος;! Όλα αυτά τα πράγματα είναι βέβαια ωραία να τα βλέπει κανείς, αλλά το να είναι αυτά τα πράγματα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό» Άρθουρ Σοπενχάουερ
«Μόνο το όνομα του Αγαθού υπάρχει στον άνθρωπο. Έργο του, δεν υπάρχει πουθενά και είναι αδύνατον να υπάρχει. Δεν μπορεί να χωρέσει σε υλικό σώμα που το περισφίγγει από παντού η κακία και ο πόνος και τα βάσανα και η οργή και οι απάτες και οι ανόητες φαντασιώσεις» Αγνωστος
«Περπατούσα σε έναν δρόμο με δύο φίλους, ο ήλιος έδυε, ξαφνικά ο ουρανός πήρε το κόκκινο του αίματος, σταμάτησα, αισθάνθηκα εξαντλημένος και έγειρα στον φράχτη. Υπήρχε αίμα και γλώσσες φωτιάς πάνω από το μπλε-μαύρο φιόρδ και την πόλη. Οι φίλοι μου συνέχισαν και εγώ στάθηκα εκεί, τρέμοντας από αγωνία, κι αισθάνθηκα μια απέραντη κραυγή να διαπερνά ολόκληρη τη Φύση» ο Έντβαρντ Μουνκ για τον περίφημο πίνακά του «Κραυγή»
«Η δράση του αόρατου μοιάζει με τη συνηθισμένη όψη του εξωτερικού κόσμου, που δίνει και αφαιρεί, κτίζει και κατεδαφίζει, και που με την ίδια ακλόνητη επιμονή πλάθει τις μορφές και τις επαναλαμβάνει μέχρι αηδίας, με μοναδικό σκοπό να τις παραμορφώσει λίγο αργότερα, να τις διαλύσει, και να τις αλέσει τόσο ψιλά που καταλήγουν να είναι πάλι αγνώριστες, αναμειγμένες με την γκρίζα κι ανώνυμη σκόνη του ακυρωμένου χρόνου» Χουάν Χοσέ Σαέρ, «Τόπος».
«Όχι, τα μυστικά μου είναι από τον τάφο και πρέπει να φυλαχτούν. Να πώς σκέφτομαι κάποιες φορές τον εαυτό μου, σαν έναν μεγάλο εξερευνητή που ανακάλυψε μια απίστευτη χώρα από την οποία δεν θα μπορέσει να επιστρέψει ποτέ, για να κοινοποιήσει τη γνώση του στον κόσμο: το όνομά της είναι κόλαση» Μάλκολμ Λόουρυ, «Κάτω από το ηφαίστειο»
«Τι τρελοί που είμαστε, αναλογιζόταν, καθώς διέσχιζε τον πολυσύχναστο δρόμο. Πώς γίνεται ν’ αγαπάμε τη ζωή, πώς μπορούμε και τη βλέπουμε έτσι; Τη φτιασιδώνουμε καλά-καλά, τη στήνουμε γύρω μας, κι έπειτα τη γυρνάμε πάνω-κάτω για να την ξαναπλάσουμε κάθε τόσο από την αρχή. Ως και η τελευταία κουρελού ζητιάνα, ακόμη κι όσοι έχουν απηυδύσει ολότελα από τη μιζέρια, και κυλιούνται κατάχαμα στα κατώφλια των σπιτιών, απολαμβάνοντας τον ξεπεσμό τους, κι αυτοί το ίδιο κάνουν» Βιρτζίνια Γουλφ, «Η κυρία Ντάλαγουεη»
«Ναι, όλα, ως και τα χρυσαφένια μάγουλα των κοριτσιών, όλα αυτά δεν είναι παρά έξυπνες απάτες, ιδιότητες που δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα μέσα στα όντα, αλλά προέρχονται απλώς απ’ έξω, με αποτέλεσμα όλη η θεοποιημένη Φύση να φτιασιδώνεται κυριολεκτικά σαν εταίρα και τα φτιασίδια της να μη σκεπάζουν παρά το οστεοφυλάκιο που κρύβει από μέσα: κι όταν προχωρήσουμε περισσότερο και δούμε πως το κρυφό καλλυντικό που δημιουργεί όλες τις αποχρώσεις της, εκείνη η μεγάλη πηγή, το φως, είναι αυτό καθαυτό άσπρο ή άχρωμο πάντα και πως, αν ενεργούσε πάνω στην ύλη, χωρίς να περνάει από κάτι ενδιάμεσο, θα έδινε σε όλα τα αντικείμενα, ακόμα και στις τουλίπες και τα τριαντάφυλλα, τη δική του άσπρη απόχρωση.
Έχοντας όλα αυτά στο μυαλό μας, βλέπουμε πως το παράλυτο Σύμπαν ξαπλώνει μπροστά μας έναν λεπρό και, σαν τους ξεροκέφαλους περιηγητές στη Λαπωνία, που αρνούνται να φορέσουν χρωματιστά γυαλιά, γυαλιά που δίνουν στα πράγματα ένα κάποιο χρώμα, έτσι ακριβώς και ο δυστυχής εκείνος, που δεν πιστεύει σε τίποτα, ατενίζει, τυφλός και αυτός, το τεράστιο άσπρο σάβανο που τυλίγει όλο το θέαμα γύρω του» Χέρμαν Μέλβιλ, «Μόμπυ Ντικ»
«Δεν έχω πολλά να πω. Αυτό είναι το ταξίδι κάποιου που είχε ναυαγήσει για χρόνια, ψάχνοντας το νόημα της ζωής, μια σπίθα ανθρωπιάς, μέσα σε έναν ανύπαρκτο πολιτισμό, σε έναν κόσμο που μοιάζει με ένα τεράστιο υπαίθριο σούπερ-μάρκετ. Ίσως είναι το ταξίδι κάποιου που έγινε ζωγράφος για να μην τρελαθεί εντελώς. Εξακολουθεί να μην μου κάνει αίσθηση αυτός ο πολιτισμός, ούτε οι συνήθειες εκατομμυρίων δίποδων που μοιάζουν να περπατούν προς την ίδια κατεύθυνση, με ένα κινητό τηλέφωνο κολλημένο στο χέρι, παραπλανημένοι, ελκυόμενοι από την ίδια κενότητα, με την μάταιη αντανάκλαση του ειδώλου τους στον καθρέφτη, με τις ψευδαισθήσεις της ύπαρξης τους σε κοινή θέα, με έναν ψεύτικο ορίζοντα ο οποίος δεν έχει απολύτως καμία σχέση με αυτό που είναι πράγματι η ζωή» Zilda, street artist.
«Ο Κήπος της Εδέμ ήταν ένας διαστημικός σταθμός απ’ όπου εκτοπιστήκαμε στην επιφάνεια του πλανήτη και ζούμε με τον ιδρώτα των θνητών φρυδιών μας, σε μια διαρκώς χαμένη μάχη με τη βαρύτητα. Ποιος όμως μας εκτόπισε; Ένας Θεός καθίκι, που αποκαλεί τον εαυτό του Γιεχωβά ή όπως αλλιώς» Γουίλλιαμ Μπάροουζ.
«Η πραγματικότητά μας είναι μια προβολή από ένα μυστικό τεχνούργημα, ένα κουμπιουτεροειδές μηχάνημα διδασκαλίας που μας καθοδηγεί, μας προγραμματίζει και γενικά μας εξουσιάζει και μας ελέγχει εν αγνοία μας, καθώς εμείς δρούμε χωρίς να συνειδητοποιούμε την ύπαρξή του, ζώντας μέσα στην παραισθητική προβολή του κόσμου μας. Το τεχνούργημα, το οποίο ονομάζω Ζέμπρα, έχει κατασκευάσει την πραγματικότητά μας σαν ένα είδος καθρεφτίσματος ή ειδώλου του κατασκευαστή του, έτσι ώστε αυτός να μπορεί να έχει μια αντικειμενική οπτική γωνία για την τελική κατανόηση του εαυτού του. Ο κατασκευαστής έφτιαξε μια μηχανή προβολής πραγματικότητας η οποία δημιουργεί την εικόνα του Κόσμου έτσι όπως την ξέρουμε.
Το τεχνούργημα αυτό δεν έχει συνείδηση ότι είναι τεχνούργημα, και έχει λησμονήσει την ύπαρξή του και φαντάζεται τον εαυτό του ως θεό, τον μοναδικό και αληθινό Θεό (…) Μου αποκαλύφθηκε ότι ο εμπειρικός κόσμος είναι το αποτέλεσμα του εγχειρήματος μιας περιορισμένης οντότητας να αντιγράψει ένα θέμα που δεν μπορεί να δει. Ένα κακέκτυπο είδωλο ενός άλλου πεδίου. Γι’ αυτό και ο κόσμος μας είναι γεμάτος ατέλειες και πλημμυρισμένος από το Κακό (…) Είμαστε σκλάβοι στον ιστό προβολής αυτής της Υπερμηχανής (…) Δεν μπορούμε να θυμηθούμε την αληθινή καταγωγή μας, μας προσέλκυσε να εκπέσουμε (…) Είμαστε αντίγραφα του αληθινού εαυτού μας, ρέπλικες που το μυαλό τους δεν τους ανήκει, είναι μια ξένη κατασκευή (…) Η Αυτοκρατορία δεν τελείωσε ποτέ, μας κυβερνά, είμαστε αιχμάλωτοι της Αυτοκρατορίας» Φίλιπ Ντικ, «VALIS».
«Ο κόσμος στον οποίο περνάμε την καθημερινότητά μας βρίσκεται υπό κατοχή από τρεις δυνάμεις: α) τους φυσικούς νόμους, β) τους εξουσιαστές του κόσμου μας που κατασκευάζουν μια τεχνητή πραγματικότητα και την επιβάλλουν με πολύπλοκες τεχνικές στους αυτόχθονες, γ) μια ανεξιχνίαστη σκοτεινή δύναμη που βρίσκεται φυλακισμένη στο δικό μας χωροχρονικό συνεχές, η οποία έχει καταλάβει τον κόσμο μας και τρέφεται από την ενέργεια και τη συνείδησή μας. Οι φυσικοί νόμοι, οι εξουσιαστές του κόσμου, και η ανεξιχνίαστη σκοτεινή δύναμη, συνδέονται άμεσα με τρόπους που ξεπερνούν τη μικροκοσμική παρατήρησή μας» Π. Γιαννουλάκης, «Ο πόλεμος ενάντια στο Μάτριξ».
Κάτι εκεί έξω (κι εδώ μέσα) παίζει μαζί μας, όπως η γάτα με το ποντίκι!
Ο εχθρός δεν είναι ο Άλλος, ο Εχθρός είναι Αλλού!
@Δημήτρης Χορόσκελης
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
***
Αναζήτησε τα άρθρα: ΠΑ-ΓΗ-ΔΑ: Η Φυσική Ιστορία του Αφύσικου / Η Μηχανή του Κρόνου / Η Απερίγραπτη Γοητεία του Κακού / Κακώς ήρθατε στον πλανήτη Γη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου