Φοβάστε και θέλετε προστασία από τον τουρκικό στρατό, γιατί νοιώθετε ένοχοι. Άρθρο-γροθιά στο στομάχι του Λεβέντ προς Τουρκοκυπρίους

Φοβόμαστε. Φοβόμαστε επειδή ζούμε σε εδάφη που γνωρίζουμε ότι δεν είναι δικά μας. Μας κατατρώει το αίσθημα της ενοχής…
Μέσα μας υπάρχει μια ενόχληση λόγω του ότι ζούμε σε χώματα που γνωρίζουμε ότι δεν είναι δικά μας.
Και δεν είναι μόνο ενόχληση.

Είναι φόβος και ανησυχία.
Είμαστε όπως ένας κλέφτης και εγκληματίας που νιώθει συνεχώς μέσα του το αίσθημα της ενοχής και φοβάται ότι θα συλληφθεί ανά πάσα στιγμή. Γι’ αυτό θέλουμε προστασία. Αιώνια προστασία. Να στέκεται πάντοτε στην πόρτα μας (ο προστάτης).

Να μας περιμένει. Αν οι ιδιοκτήτες έρθουν να πάρουν την περιουσία τους, να τους αναχαιτίσει. Να κοιμόμαστε ήσυχοι στο κρεβάτι μας. Φοβόμαστε. Φοβόμαστε επειδή κλέψαμε κάτι που δεν είναι δικό μας. Και θα συνεχίσουμε να φοβόμαστε ενόσω δεν επιστρέψουμε στον ιδιοκτήτη του αυτό που δεν είναι δικό μας. Μια ζωή θα φοβόμαστε. Αυτός ο φόβος θα περάσει μετά από εμάς στα παιδιά μας και ύστερα από τα παιδιά μας στα εγγόνια μας. Αυτός ο φόβος θα είναι η πιο θλιβερή κληρονομιά που θα τους αφήσουμε. Θα θέλουν και αυτοί έναν προστάτη πάντοτε, όπως εμείς. Θα παρακαλούν να μην μας αφήσει και φύγει ποτέ ο προστάτης. Θα του υποβάλλουν την ευγνωμοσύνη τους, επειδή σώζει τη ζωή μας προστατεύοντάς μας. 

Εκείνοι των οποίων τις περιουσίες κατακτήσαμε με τη βία και τους διώξαμε από τα εδάφη τους γνωρίζουν ότι κάποτε διέπραξαν έγκλημα εναντίον μας. Και εμείς ξέρουμε ότι έστω και αργά το αντιλήφθηκαν αυτό και μάλιστα ότι μετάνιωσαν. Επειδή αντιλήφθηκαν ότι ήταν ένοχοι δεν απαιτούν όλα τα εδάφη που έχασαν, γνωρίζοντας ότι αυτό είναι μια εξιλέωση, το τίμημα που πληρώνουν. Ζητούν μόνο ένα μέρος τους πίσω. Δεν απαιτούν καν να επιστρέψουν πίσω όλοι αυτοί τους οποίους διώξαμε με τη βία των όπλων από τα εδάφη τους. Δέχτηκαν να επιστρέψουν οι μισοί. Δεν έβαλαν ποτέ στο πακέτο των απαιτήσεών τους και δεν ζήτησαν πίσω ακόμα και την Κερύνεια, το μαργαριτάρι που έχασαν. Καταπιεζόμενοι κάτω από την ψυχολογία ενός ανίσχυρου ένοχου προσπάθησαν να πάρουν πίσω όσα μπορούσαν. Αυτοί θεωρείται πως έχουν πληρώσει με το παραπάνω το τίμημα για τις αμαρτίες τους. Εμείς; 

Φοβόμαστε. Φοβόμαστε επειδή ζούμε σε εδάφη που γνωρίζουμε ότι δεν είναι δικά μας. Μας κατατρώει το αίσθημα της ενοχής το οποίο μεταβιβάζουμε από γενιά σε γενιά. Γι’ αυτό καταλυόμαστε. Γι’ αυτό λιώνουμε και πάμε. Γι’ αυτό θέλουμε προστάτη στην πόρτα μας για μια ζωή. Χάσαμε την αυτοπεποίθησή μας. Δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Είμαστε σαν τα παιδιά των ισραηλινών που σφετερίζονται τα εδάφη των Παλαιστινίων. Αλλά δεν έχουμε τόση δύναμη όση εκείνοι. Αυτός ο φόβος δεν θα κοπάσει καθόλου ενόσω κρατάμε στα χέρια μας κλεμμένες περιουσίες. 

Ο μόνος δρόμος απαλλαγής από αυτόν είναι η επιστροφή των περιουσιών στους ιδιοκτήτες τους. Επιπλέον, οι ιδιοκτήτες δεν τις θέλουν όλες. Αλλά ούτε αυτό το δεχόμαστε. Παρά το γεγονός ότι είμαστε σε ένα πολύ επικερδές παζάρεμα, παζαρεύουμε ακόμα και το ένα τοις εκατό αυτού του παζαρέματος. Και ύστερα θέτουμε τον φόβο μας στο τραπέζι. Ζητάμε προστάτη. Δεν γίνεται να μην υπάρχει προστάτης. Διότι αντιλαμβανόμαστε ότι δεν κάνουμε ένα δίκαιο παζάρεμα. Γνωρίζουμε ότι επιβάλαμε τα πάντα στην απέναντι πλευρά με τη δύναμη του κατακτητή. 

Γι’ αυτό θέλουμε να μείνει πάντα μαζί μας ο προστάτης μας μετά τη συμφωνία. Δεν μας ενοχλεί ακόμα και το να ζητάμε ειρήνη στη βάση του φόβου. Δεν αναλογιζόμαστε τι είδους ειρήνη είναι μια ειρήνη που βασίζεται στον φόβο. Μας κόβεται η χολή από τον φόβο ότι ο μελλοντικός μας εταίρος στην ειρήνη μπορεί να μας γαζώσει με σφαίρες ένα βράδυ. Ακόμα και όσοι από εμάς λένε ότι «η ειρήνη στην Κύπρο δεν εμποδίζεται» ζητούν προστάτη επειδή φοβούνται. 

Ο άνθρωπος που μένει σε μια κλεμμένη έπαυλη στην ακροθαλασσιά. Όσοι ήρθαν πέρα από τη θάλασσα και κατέχουν χιλιάδες στρέμματα γης. Όσοι έκτισαν ξενοδοχεία πέντε αστέρων με καζίνο στα κλεμμένα εδάφη. Φοβούνται. Θέλουν προστάτη. Αλλά υπάρχουν και κάποιοι που φοβούνται και ζητούν προστάτη, παρά το γεγονός ότι δεν άγγιξαν καμία περιουσία λάφυρο. 

Ο μόνος δρόμος απαλλαγής από αυτόν τον φόβο είναι η επιστροφή τουλάχιστον ενός μέρους από αυτά που κλέψαμε, έτσι δεν είναι; Ούτως ή άλλως, ούτε εκείνοι τα θέλουν όλα. Αλλά βλέπω ότι ακόμα είστε αποφασισμένοι να ζείτε στα κλεμμένα καταραμένα εδάφη. Ζήστε. Αλλά ουδέποτε θα μπορέσετε να απαλλαχτείτε από αυτόν σας τον φόβο. Πάντα θα είστε όμηροι του προστάτη σας. Και ενώ περιμένετε τον εχθρό να έρθει από τον νότο, θα βρείτε ξαφνικά απέναντί σας τον εχθρό από τον βορρά. Μην νομίζετε ότι θα σας συγχωρέσει, επειδή είστε από την ίδια φυλή. Θα μείνετε ζωντανοί μόνο αν αποστηθίσετε το Κοράνι!
Πολίτης

infognomonpolitics

http://lithosfotos.blogspot.gr/2017/01/blog-post_320.html