Εβραίοι και Χριστιανοί υπό το Ισλάμ

 

«Ο έξυπνος άνθρωπος δεν υποδουλώνεται σε τίποτα. Ούτε στο Νόμο».

Το λέει ο Ευριπίδης στον «Ορέστη»: «Πᾶν τοὐξ ἀνάγκης δοῦλόν ἐστ’ ἐν τοῖς σοφοῖς»

Πώς η ελίτ χρησιμοποιεί “false flag” επιχειρήσεις στον Πόλεμο κατά της Tρομοκρατίας

“Elementary, my dear Watson!”

Με αφορμή τα γεγονότα της 13ης Νοέμβρη στο Παρίσι, αξίζει να υπενθυμίσουμε για άλλη μια φορά πως ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας έχει γίνει συνώνυμος με τις επιθέσεις “False Flag” (συγκεκαλυμμένες επιχειρήσεις), που οργανώνονται από παρασκηνιακές δυνάμεις «κατ’ εντολήν» και χειραγωγούν, με το αίσθημα του φόβου, τον πληθυσμό. Ιστορικά, ο όρος προέρχεται από το Πολεμικό Ναυτικό, όπου η χρήση μιας διαφορετικής σημαίας από την πραγματική πολεμική σημαία ως ruse de guerre, δηλαδή πολεμικό τέχνασμα, πριν από την επίθεση στον εχθρό, περιγράφει τις συγκεκαλυμμένες επιχειρήσεις που έχουν σχεδιαστεί με σκοπό να παραπλανήσουν τον αντίπαλο.

Το γαλλικό ruse de guerre, ή και ruse of war στα Αγγλικά, δηλαδή, αποτελεί μια σχεδιασμένη πολεμική πράξη παραπλάνησης. Υπάρχουν τουλάχιστον 17 διαφορετικοί τύποι τεχνασμάτων, όπως ενέδρες, ψευδή μηνύματα στον α­σύρματο, χρήση κατασκόπων, ομοιωμάτων όπλων κ.λπ. Ως «μητέρα» false flag στην ιστορία του σύγχρονου καπιταλισμού μπορεί να θεωρηθεί η χρήση της αμερικανικής σημαίας από το Βρετανικό υπερωκεάνιο Λουζιτάνια, το μεγαλύτερο επιβατικό πλοίο της εποχής του, όταν, στις 7 Μαΐου 1915, τορπιλλίστηκε και βυθίστηκε από γερμανικό υποβρύχιο 18 χιλιόμετρα έξω από τη νότια ακτή της Ιρλανδίας.

Εκείνες τις μέρες, ο υποβρυχιακός πόλεμος εμαίνετο στον Ατλαντικό, και η Γερμανία είχε κηρύξει τις θάλασσες γύρω από το Ηνωμένο Βασίλειο σε πολεμική ζώνη. Παρόλο που το πλοίο μετέφερε όντως πολεμοφόδια, η βύθισή του προκάλεσε θύελλα διαμαρτυριών στις ΗΠΑ, αφού μεταξύ των θυμάτων υπήρχαν 128 Αμερικανοί, επηρεάζοντας ισχυρά την κήρυξη του πολέμου κατά της Γερμανίας από τις ΗΠΑ μερικούς μήνες αργότερα (1917).

• Το «Περιστατικό της Μαντζουρίας», 1931

Η ιστορία του σύγχρονου «τρόμου» ως συγκεκαλυμμένης επιχείρησης στον 20ο αιώνα μπορούμε να πούμε ότι σφραγίζεται με την Προβοκάτσια της Μαντζουρίας, που λειτούργησε ως πρόσχημα για την εισβολή των στρατευμάτων της Ιαπωνίας στη βορειοανατολική Κίνα, περιοχή γνωστή ως Μαντζουρία. Στις 18 Σεπτεμβρίου του 1931, Γιαπωνέζοι στρατιώτες, υπό τον υπολοχαγό Suemori Kawamoto, προκάλεσαν μικρή έκρηξη σε μια σιδηροδρομική γραμμή κοντά στο Mukden (τώρα Shenyang) και κατηγόρησαν ψευδώς την Κίνα.

Με αυτό το επεισόδιο, γνωστό ως «Mukden Incident» ή «Manchurian Incident», δικαιολογήθηκε η εισβολή στη Μαντζουρία. Η έκρηξη ήταν μικρής ισχύος και δεν κατέστρεψε τις γραμμές, αλλά ο Αυτοκρατορικός Στρατός της Ιαπωνίας κατηγόρησε τους Κινέζους αντιφρονούντες για την πράξη και απά­ντησε με εισβολή και κατοχή της Μαντζουρίας, όπου οι Ιάπωνες εγκαθίδρυσαν αργότερα το κράτος-μαριονέττα του Manchukuo. Η κατοχή τους διήρκεσε μέχρι το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτό το ruse of war, που σύντομα εξέθεσε την Ιαπωνία στη διεθνή κοινότητα, την οδήγησε σε διπλωματική απομόνωση και στην αποβολή της το 1933 από την Κοινωνία των Εθνών (τον πρώιμο ΟΗΕ).

• Οι επίσημα ομολογημένες προβοκάτσιες του Δεύτερου Παγκοσμίου και του Ψυχρού Πολέμου

Η προβοκατόρικη ενέργεια, στις 31 Αυγούστου 1939, στα σύνορα Γερμανίας-Πολωνίας από τις ναζιστικές δυνάμεις, γνωστή ως «Επεισόδιο του Γκλάιβιτς», ήταν η αφορμή για την εισβολή του Χίτλερ στη Γερμανία και την έναρξη του Δευτέρου Παγκόσμιου Πολέμου. Επρόκειτο για μια από τις χειρότερες «false flag» ενέργειες, μία από τις πολλές «ασύμμετρες επιχειρήσεις» που υλοποίησαν τα Ες-Ες, προκειμένου να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένους προπαγανδιστικούς στόχους των Ναζί στο ξέσπασμα του πολέμου. Τα περισσότερα που ξέρουμε γι’ αυτό προέρχονται από την κατάθεση του Γερμανού ταγματάρχη Alfred Naujocks (SS-Sturmbannführer) στις Δίκες της Νυρεμβέργης. Τη νύχτα της 31ης Αυγούστου 1939, μια μικρή ομάδα Γερμανών κομμάντος, ντυμένοι με πολωνικές στολές, υπό τις διαταγές του Naujocks, κατέλαβαν τον γερμανικό συνοριακό σταθμό διαβιβάσεων του Gleiwitz, στην Άνω Σιλεσία, και μετέδωσαν ένα προπαγανδιστικό, αντι-γερμανικό, μήνυμα στα Πολωνικά.

Ένας άλλος Γερμανός Ναζί, ο Franz Halder κατέθεσε επίσης στη Νυρεμβέργη ότι ο αρχηγός των Ναζί, Χέρμαν Γκαίρινγκ, παραδέχτηκε ότι είχε δώσει εντολή για τη φωτιά στο κτίριο του Γερμανικού Κοινοβουλίου (Reichstag) το 1933, κατηγορώντας ψευδώς τους κομμουνιστές για τον εμπρησμό.

Ο γνωστός ως «Βομβαρδισμός της Μαινίλα» (Φινλανδικά: Mainilan laukaukset) ήταν άλλη μια προβοκάτσια το 1939. Πράγματι, στις 29 Νοεμβρίου, ο Σοβιετικός Κόκκινος Στρατός βομβάρδισε το ρωσικό χωριό της Μαινίλα (κοντά στο Beloostrov) και ισχυρίστηκε ότι τα πυρά προέρχονταν από τη μεριά της Φινλανδίας κοντά στα σύνορα. Ο Σοβιετικός ηγέτης Νικήτα Χρουστσώφ ομολόγησε αργότερα γραπτώς ότι οι Σοβιετικοί με αυτό τον τρόπο κέρδισαν μια μεγάλη προπαγανδιστική νίκη και ένα causis belli (αφορμή πολέμου), για να εξαπολύσουν τον Χειμερινό Πόλεμο 4 ημέρες αργότερα κατά της Φινλανδίας.

Η βρετανική κυβέρνηση έχει κι αυτή παραδεχτεί ότι, μεταξύ 1946 και 1948, ανατίναξε 5 πλοία που μετέφεραν Εβραίους, οι οποίοι προσπαθούσαν να καταφύγουν στην Παλαιστίνη μετά το Ολοκαύτωμα, και έστησε μια ψευδο-οργάνωση με το όνομα «Υπερασπιστές της Αραβικής Παλαιστίνης», που εμφανίστηκε να παίρνει την ευθύνη γι’ αυτές τις «συγκεκαλυμμένες επιχειρήσεις». Οι βόμβες «φυτεύτηκαν» στα πλοία μεταφοράς τους από πράκτορες της βρετανικής ΜΙ6, στα πλαίσια της Επιχείρησης Embarrass, ενός σχεδίου αποτροπής των Εβραίων να πάνε στην Παλαιστίνη, χρησιμοποιώντας παραπληροφόρηση και προπαγάνδα. Η επιχείρηση αποφασίστηκε σε μια σύσκεψη υψηλότατου επιπέδου, στις 14 Φεβρουαρίου 1947, αξιωματούχων των Μυστικών Υπηρεσιών του στρατού, της ΜΙ6, του Υπουργείου Α­ποικιών και του επικεφαλής του Υπουργείου Εξωτερικών, William Hayter, ο οποίος αργότερα έγινε πρεσβευτής στη Μόσχα.

• Οι προβοκατόρικες πολεμικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ στην Κούβα και στο Βιετνάμ

Πρόσφατα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα αποδεικνύουν ότι, το 1962, οι αρχηγοί των σωμάτων των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων είχαν συμφωνήσει σε ένα σχέδιο ανατίναξης αμερικανι­κών αεροπλάνων (ακόμα και με κλείσιμο των κινητήρων τους), καθώς και διάπραξης τρομοκρατικών ενεργειών σε αμερικανικό έδαφος, ώστε στη συνέχεια να κατηγορήσουν τους Κουβανούς του Κάστρο, προκειμένου να δικαιολογήσουν εισβολή στην Κούβα (WashingtonBlog, 14/11/2015).

Η NSA έχει επίσης παραδεχθεί τα ψέματα που ειπώθηκαν σχετικά με το τι συνέβη στο περιστατικό του Κόλπου του Τόνκιν (Gulf of Tonkin Incident) το 1964: παραποίησαν πληροφορίες για να κάνουν να φαίνεται ότι βορειοβιετναμέζικα πλοία πυροβόλησαν ένα πλοίο του αμερικανικού στόλου, ώστε να δημιουργήσουν μια ψευδή δικαιολογία για τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Στις 2 και 4 Αυγούστου, το αμερικανικό αντιτορπιλλικό Maddox, ενώ περιπολούσε στον Κόλπο του Τόνκιν, στη βόρεια ακτογραμμή του Βιετνάμ, ανέφερε ότι δεχόταν επίθεση από τρεις τορπιλλακάτους του Βόρειου Βιετνάμ.

Το αποτέλεσμα αυτών των δύο ψευδών περιστατικών ήταν να περάσει από το Κογκρέσσο ένα Ψήφισμα που έλυσε τα χέρια του Λύντον Τζόνσον, προέδρου των ΗΠΑ τότε, ώστε να έχει νόμιμη δικαιολογία για την έναρξη ανοικτού πολέμου κατά του Βόρειου Βιετνάμ. Ο Τζόνσον, εν αντιθέσει με τον προκάτοχό του, δολοφονημένο πρόεδρο Κέννεντυ, υποστήριζε την στρατιωτική κλιμάκωση, προκειμένου να ρίξει το γάντι στη θεωρούμενη επεκτατική απειλή της Σοβιετικής Ένωσης.

• Οι νατοϊκές επιχειρήσεις της «Κόκκινης Προβιάς» (GLADIO) στην Ευρώπη

Το 1948, στη Γαλλία δημιουργείται η «Western Union Clandestine Committee» (WUCC) για να οργανώσει τον μυστικό «ανορθόδοξο πόλεμο» του ΝΑΤΟ… το οποίο επισήμως ιδρύεται έναν χρόνο αργότερα (για να μην έχουμε αυταπάτες: προηγούνται οι Μυστικές Υπηρεσίες). Το ΝΑΤΟ, σε συνεργασία με το πεντάγωνο και τη CIA, από τη δεκαετία του ’60 άρχισε να διεξάγει τρομοκρατικές επιθέσεις (βόμβες, δολοφονίες κ.ά.) στην Ιταλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες που ήταν μέλη της Δυτικής Στρατιωτικής Συμμαχίας, όπως η Γαλλία, το Βέλγιο, η Ελλάδα, η Ολλανδία και άλλες. Ανάμεσα στις δεκάδες επιθέσεις «false flag» που πραγματοποιήθηκαν, στα πλαίσια του προγράμματος αυτού που ονομάστηκε «Κόκκινη Προβιά», ενδεικτικές μόνο είναι:

Το μακελειό της Piazza Fontana στην Ιταλία (1969) που εσκεμμένα αποδόθηκε στην Αριστερά, η σφαγή στον σιδηροδρομικό σταθμό Atocha της Μαδρίτης (1977) που έγινε από τον μυστικό στρατό των μετόπισθεν (stay-behind), η έκρηξη στην αίθουσα αναμονής της δεύτερης θέσης στον σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνια, στην Ιταλία, που σκότωσε 85 και τραυμάτισε 200 άτομα (1980), τρομοκρατικές επιθέσεις στην Τουρκία κ.λπ. Ένα αποχαρακτηρισμένο έγγραφο της CIA από το 1973 αποκάλυψε ένα πρόγραμμα για την εκπαίδευση ξένων αστυνομικών και στρατιωτικών δυνάμεων σε ανατινάξεις και εμπρησμούς εμπορικών και στρατιωτικών στόχων, τακτικές που χρησιμοποιούνται σε τρομοκρατικές επιθέσεις.

• Οι επιχειρήσεις «false flag» της ισραηλινής Μοσσάντ

Δεκάδες είναι οι ανάλογες επιχειρήσεις των Ισραηλινών, τόσο στη Μέση Ανατολή, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο, ειδικότερα στην Ευρώπη. Ενδεικτικά, το 1984, η Μοσσάντ τοποθέτησε έναν ραδιομεταδότη στην κατοικία του Καντάφι στην Τρίπολη, ο οποίος μετέδιδε ψευδείς εκπομπές τρομοκρατικών οδηγιών, τις οποίες ηχογραφούσε η Μοσσάντ. Ο Ρόναλντ Ρήγκαν διέταξε, αμέσως μετά, τον βομβαρδισμό της Λιβύης, το 1986.

• Παγκοσμιοποίηση και «Πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας»

Είναι πλέον γνωστό ότι οι ΗΠΑ κατηγόρησαν ψευδώς το Ιράκ για την ανάμειξή του στις επιθέσεις της 11/9 το 2001, στη Νέα Υόρκη. Παρόλο που η σχετική Επιτροπή παραδέχτηκε ότι δεν υπήρχε καμία σχέση του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν με την ιστορία των Δίδυμων Πύργων, ο τότε Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Ντικ Τσένεϊ, ισχυρίστηκε πως κατείχε πληροφορίες «μη διαθέσιμες για την Επιτροπή». Σήμερα, μετά από 12 χρόνια, πολλοί Αμερικανοί αξιωματούχοι παραδέχονται ότι η 11/9 ήταν στημένη κρατική τρομοκρατία, αλλά το Ιράκ … δεν ήταν το κράτος πίσω από τους αεροπειρατές.

Μεταξύ άλλων, τώρα: Ο πολύ έγκριτος αρθρογράφος της Telegraph Ambrose, Evans-Pritchard, έγραψε ότι ο επικεφαλής των σαουδαραβικών Μυστικών Υπηρεσιών, πρίγκηπας Bandar, παραδέχτηκε πρόσφατα ότι η σαουδαραβική κυβέρνηση ελέγχει «Τσετσένους» τρομοκράτες [Daily Telegraph, 24/10/2015]. Υψηλά ιστάμενες αμερικανικές πηγές παραδέχτηκαν ότι οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις (μιας νατοϊκής χώρας) πραγματοποίησαν τις επιθέσεις με χημικά όπλα, για τις οποίες κατηγόρησαν τη συριακή κυβέρνηση. Υψηλά ιστάμενο στέλεχος της τουρκικής κυβέρνησης περιέγραψε σε μαγνητόφωνο σχέδια για τρομοκρατικές επιθέσεις, για τις οποίες θα κατηγορούσαν την κυβέρνηση του Άσσαντ [Washington’s Blog, 08/4/2014].

Ο Ουκρανός επικεφαλής των Υπηρεσιών Ασφαλείας παραδέχεται ότι οι επιθέσεις από ελεύθερους σκοπευτές, εξαιτίας των οποίων ξεκίνησε το ουκρανικό πραξικόπημα, έγιναν για να παγιδεύσουν τους διαδηλωτές. Ουκρανοί αξιωματούχοι, ε­πί­σης, παραδέχονται ότι οι Ουκρανοί ελεύθεροι σκοπευτές πυροβολούσαν και προς τις δύο πλευρές, ώστε να δημιουργήσουν το μέγιστο δυνατό χάος [Washington’s Blog, 14/3/2014].

Βρετανός κατάσκοπος ισχυρίζεται ότι πραγματοποιεί επιθέσεις «ψηφιακής false flag» σε ηλεκτρονικούς στόχους, παγιδεύοντας ανθρώπους, γράφοντας υβριστικά ή μη νόμιμα e-mail και ενοχοποιώντας, έτσι, τον στόχο που εκλαμβάνεται ως αποστολέας [Washington’s Blog, 10/2/2014]. Αμερικανοί στρατιώτες αποκαλύπτουν σε βίντεο ότι έχουν διαταχθεί, αν σκοτώσουν αμάχους Ιρακινούς και Αφγανούς, να «πετάξουν» τα αυτόματα κοντά στο σώμα των θυμάτων τους, ώστε να φανεί ότι αυτοί ήταν μαχητές. [«Drop-Weapons»/ ΥouΤube]. Το 2005, ο καθηγητής John Arquila, αμυντικός αναλυτής στη Ναυτική Σχολή Πολέμου των ΗΠΑ, επιφορτίσθηκε από τις Δυτικές Μυστικές Υπηρεσίες να δημιουργήσει καινούργιες «ψευδοσυμμορίες» με δράση τρομοκρατικών ομάδων ως μέσον για την υπονόμευση των πραγματικών αντιστασιακών δικτύων.

• Η «ψευδοστρατηγική» της Δύσης στη Μέση Ανατολή

Σύμφωνα με τον βραβευμένο με Πούλιτζερ, γνωστό Αμερικανό δημοσιογράφο Σέιμουρ Χερς, αυτή η «ψευδοστρατηγική» των ΗΠΑ έχει ήδη εφαρμοστεί από το Πεντάγωνο, και τα αποτελέσματά της είναι πιθανόν αυτά που ζούμε σήμερα στη Μέση Ανατολή, το Παρίσι και αλλού. Αναρωτιέται κανείς: Πώς μπορεί να επηρεάσει όλο αυτό το «τρομοκρατικό» σενάριο του Παρισιού τις εξελίξεις; Σε αυτό το σήριαλ, η Ε.Ε. δεν έχει κανέναν ουσιαστικό ρόλο. Πρέπει όμως να εμπλακεί, για να πάψει να ψωνίζει φθηνό πετρέλαιο από τους τζιχαντιστές.

α) Η Ε.Ε. θα αναγκαστεί να αγοράζει πετρέλαιο μόνο από ελεγχόμενες πηγές, όπως προ Σαντάμ (π.χ. Σαουδική Αραβία), γεγονός που χτυπά πρώτη τη Γερμανία που εισάγει το περισσότερο πετρέλαιο και με διαφορά.

β) Εκβιάζεται η Ρωσία, που θα αναγκαστεί να διαχειριστεί και μία «συνεργασία» με την ΕΕ κατά των τζιχαντιστών.

γ) Παγίδα για τον Ομπάμα, που έχει κάνει κολλεγιά με τον Πούτιν, κι άρχισε να καρφώνεται.

Υπεύθυνος σχεδιασμού: το εβραϊκό λόμπι των ΗΠΑ, τα γνωστά «γεράκια» του Λευκού Οίκου και της CIA, που είχαν παραμεριστεί από τον Ομπάμα κατά τη θητεία του και που βυσσοδομούν ότι ο Ομπάμα «θέλει να μειώσει τον αμερικανικό ρόλο στον κόσμο»… και «επιβάλλει σχεδόν μηδαμινές κυρώσεις στον Πούτιν για τις πράξεις του στην Ουκρανία» [σημαντικό στρογγυλό τραπέζι στο Tablet magazine, Έκφραση του αμερικανοεβραϊκού λόμπι για τη Γαλλία και τη Ρωσία, την Τζιχάντ και το μέλλον της Δύσης, David Samuels, www.tabletmag. com/jewish-news-and-politics/middle-east-rountable, November 22, 2015].

Η Γερμανία περισσεύει πάλι, όπως και στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, χρησιμοποιείται στον βαθμό που χρειάζεται (ο «χρήσιμος ηλίθιος», αφού μιλάμε για λαό-ρομπότ) και μετά πετιέται ξεζουμισμένη και ξαναστήνεται αλλιώς. Όπως έλεγε ο Στάλιν: «Ο ευκολότερος τρόπος να αποκτήσεις τον έλεγχο ενός πληθυσμού είναι να εκτελείς πράξεις τρομοκρατίας». Λειτουργεί το ίδιο σε οποιαδήποτε χώρα, κοινωνία και εποχή!

Παραπλάνηση: Η αναδυόμενη τζιχάντ της Ευρώπης

Οι διεθνείς εξελίξεις μέσα στο 2014 – Ουκρανία, Μέση Ανατολή, Ασία – έδειξαν ξεκάθαρα ότι ο απώτερος στόχος της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής είναι να καταστρέψει την Ρωσία, παράλληλα όμως στοχεύουν και την Κίνα όσα λαμβάνουν χώρα στην Μέση Ανατολή σήμερα. Το κρίσιμο ζήτημα που θα απαντηθεί στο άμεσο μέλλον είναι πώς η ρωσική, υπό τον Βλαδιμήρ Πούτιν, ελίτ, που ηγείται της αντινεοταξικής, μονοπολικής τάσης, θα αποτρέψει τις καταστροφικές συνέπειες της παγκοσμιοποίησης και την ισοπέδωση των κυρίαρχων εθνών-κρατών που αντέχουν ακόμα.

Οι Αμερικανοί, μέσω του «βομβαρδισμού» του ISIS, όπως πιστεύουν οι Ρώσοι, επιδιώκουν να ηρωοποιήσουν και να ενδυναμώσουν την οργάνωση που ελέγχουν για να νικήσει, ύστερα, τον Άσαντ. Τα σχέδια τους είναι ανελέητα: Το ISIS έχει τώρα εδάφη, αρχηγό, χαλιφάτο, χρήματα, στρατό. και στον άλλο κόσμο τους περιμένουν οι πιο ωραίες γυναίκες, όπως άφησε να εννοηθεί ο Ρώσος αξιωματούχος Araik Stapanyan, γραμματέας του Προεδρείου της Ακαδημίας για τα Γεωπολιτικά Προβλήματα, σε αποκαλυπτική συνέντευξή του στην Pravda (english.pravda.ru/08-10-2014).

«Πρίν, η Αλ Κάιντα ήταν αυτή που επέτρεψε στους Αμερικανούς να εισβάλλουν στη Μέση Ανατολή, στο Αφγανιστάν και πιο πέρα, έτσι έχουν ήδη βάσεις στην περιοχή της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Η Αλ Κάιντα εξαφανίστηκε ήσυχα. Αλλά πρώτα, η Αμερικανική ηγεσία χρησιμοποιούσε την Αλ Κάιντα για να φοβερίσει τον κόσμο και την αμερικανική κοινωνία. Ηχογραφημένα μηνύματα με απειλές του Μπιν Λάντεν εμφανίζονταν τακτικά. Σήμερα, αντί για ηχητικά, ο κόσμος παρακολουθεί βίντεο, όπου οι τρομοκράτες αποκεφαλίζουν ομήρους. Και για μία ακόμα φορά, οι ΗΠΑ αρχίζουν να ταρακουνούν την διεθνή κοινότητα, πείθοντας τους πάντες ότι πρέπει να τους βομβαρδίσουν, και ούτω καθ’ εξής.

Όλο αυτό είναι ένα παιχνίδι των ΗΠΑ. Τιμωρούν τις δυνάμεις που δεν θέλουν να υπακούσουν σ’ αυτές. Αυτοί που εκτελούν το σχέδιο, λαμβάνουν υποστήριξη και βοήθεια από τις ΗΠΑ. Ο σχιζοφρενής Αμερικανός γερουσιαστής ΜακΚέιν μιλάει πάντα κυνικά και με θράσος. Αυτός είναι ο τρόπος της αμερικανικής διπλωματίας – υποκριτική και κυνική διπλωματία. Ο ΜακΚέιν λέει ότι είναι συνεχώς σε επαφή με συνεργάτες που οι ΗΠΑ τους θεωρούν μαχητές κατά τους καθεστώτος του δικτάτορα Άσαντ. Τοποθετούν τον Άσαντ στο ίδιο επίπεδο με τα καθάρματα της ISIS. Αν όλα πάνε σύμφωνα με το αμερικανικό σενάριο, τους υποστηρίζουν. Αν κάποιος πάει ενάντια στη γραμμή των ΗΠΑ, οι Αμερικανοί τον τιμωρούν».

Πέρα απ’ όλες τις άλλες παραμέτρους πίσω από τα γεγονότα, πολιτικές, θρησκευτικές, συνωμοσιολογικές, πρέπει να δούμε ότι στον Ισλαμικό κόσμο βρίσκεται εν εξελίξει μια εσωτερική μεταρρύθμιση και, όπως στην περίπτωση της Ευρωπαϊκής Μεταρρύθμισης πριν από 500 χρόνια, αναδύεται ένας μαχητικός πουριτανισμός. Μια πιο στρατευμένη εκδοχή της θρησκείας, που απαιτεί την παγκόσμια εφαρμογή της σαρία (μουσουλμανικού νόμου) και αντικαθιστά την πιο συμβιβαστική πίστη που επικρατούσε όλα αυτά τα χρόνια στους Μουσουλμάνους της διασποράς.

Τροφοδοτούμενη από Ουαχχαμπίτικα κεφάλαια από τον Περσικό Κόλπο και από μια ριζοσπαστική ερμηνεία του Κορανίου, η πουριτανική αυτή εκδοχή του Κορανίου δεν είναι απλώς μια Ισλαμική σέκτα. Όπως ο Χριστιανικός Πουριτανισμός, που άνθησε στην Ευρώπη τον 17ο αιώνα, υποστηρίζει την επιστροφή στην πρωταρχική μορφή της πίστης. Ωστόσο κι αυτός –όπως και οι Άγγλοι πουριτανοί- εκφράζει μια εντελώς νέα πρόταση, μια αντίδραση στις ιδιάζουσες συνθήκες της νέας εποχής της παγκοσμιοποίησης, και στον παρηκμασμένο δυτικό ηγεμονισμό.

Τουλάχιστον 20 Αυστραλοί τζιχαντιστές –εκτιμούν οι αρχές της χώρας αυτής– έχουν σκοτωθεί μέχρι σήμερα. Το στοιχείο αυτό δημιουργεί βάσιμους φόβους ότι οι Αυστραλοί τζιχαντιστές που πολεμούν στη Συρία και το Ιράκ ενδέχεται να είναι περισσότεροι από τους 70 που υπολογίζονταν αρχικά. Η υπουργός Εξωτερικών της Αυστραλίας Τζούλι Μπίσοπ καυτηρίασε εξάλλου τη στάση νεαρών μουσουλμάνων της Αυστραλίας οι οποίοι θρηνούν τις απώλειες τους, τους παρουσιάζουν ως «ήρωες και μάρτυρες».

Στα τέλη του Μαΐου 2014, ο Mehdi Nemmouche, γεννημένος στην Γαλλία, που θεωρείται ότι πέρασε πάνω από έναν χρόνο πολεμώντας στην Συρία με τους φονταμενταλιστές Ισλαμιστές, μπήκε στο Εβραϊκό Μουσείο στις Βρυξέλλες και σκότωσε 4 άτομα. Αυτή η τρομερή σφαγή είναι η τελευταία σε μια σειρά γεγονότων που αναδεικνύουν την απειλή που αποτελούν οι ξένοι μαχητές για την Ευρώπη. Οι μαχητές είναι συνήθως νέοι και, αφού έφυγαν από τις ευρωπαϊκές χώρες που ζούσαν για να πάνε στις εμπόλεμες ζώνες –κυρίως την Συρία- επιστρέφουν έχοντας αποκτήσει στρατιωτική εκπαίδευση και την πρόθεση να εμπλακούν σε τρομοκρατικές επιθέσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έτοιμοι να δράσουν κατά ο,τιδήποτε αντιπροσωπεύει την Δύση και τις αξίες της.

Δεν πρόκειται για νέο το φαινόμενο νεαροί Μουσουλμάνοι να παίζουν ενεργό ρόλο σε συγκρούσεις, όπως σήμερα στην Συρία, όπου πιστεύουν ότι κινδυνεύει το αυθεντικό Ισλάμ και οι αξίες του. Μια παρόμοια τάση διαφάνηκε τις δεκαετίες του ’80 και του ’90, μετά τις συρράξεις σε Αλγερία, Βοσνία, Ιράκ και Αφγανιστάν. Νεαροί Μουσουλμάνοι ταξίδεψαν για να συμμετάσχουν σε αυτό που θεώρησαν ως πόλεμο κατά των εχθρών του Ισλάμ, που εκπροσωπούνται από την Χριστιανική Δύση, τους Εβραίους Σιωνιστές, τους ασεβείς Μουσουλμάνους ηγέτες, τις διεφθαρμένες uleme (τις ελίτ των διανοούμενων Μουσουλμάνων μελετητών της θρησκείας), τους αποστάτες και τους θρησκευτικά αδιάφορους. Αυτοί οι ξένοι μαχητές παραμενουν σοβαρή απειλή για την Ευρώπη και είναι σαφές ότι το φαινόμενο μάλλον θα ενταθεί τα επόμενα χρόνια.

Στην Ε.Ε., αυτή την πρόκληση της παγκοσμιοποίησης την αντιμετωπίζουν τα εκατομμύρια του «Ευρω-Ισλάμ» και, ειδικότερα, όσοι ανήκουν στο «Ισλάμ των γκέτο», που δεν ελπίζουν η δεν θέλουν να δούν την ενσωμάτωσή τους στην δυτική κοινωνία. Η Ευρώπη είναι σήμερα το σπίτι για 20 εκατομμύρια περίπου Μουσουλμάνους, οι οποίοι υποφέρουν από υψηλή ανεργία, κακή υγεία και υψηλά ποσοστά αναλφαβητισμού και έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι, ειδικά μετά την 11η Σεπτέμβρη, με την αυξανόμενη δυσπιστία από τους μη-Μουσουλμάνους.

Στην Μεγάλη Βρετανία, ο αριθμός των Μουσουλμάνων που βρίσκονται στην φυλακή έχει διπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η πλειοψηφία σχεδόν των νεαρών Μουσουλμάνων επιθυμούν να στρατευθούν στον αγώνα της Τζιχάντ! Η παρουσία Γάλλων, Γερμανών και πολλών άλλων Ευρωπαίων νεαρών ανάμεσα στους στρατευμένους του ISIS δείχνει ότι η Ευρώπη λειτουργεί σαν ένα ασφαλές καταφύγιο για την ανάπτυξη της νέας γενιάς μαχητών του ριζοσπαστικού Ισλάμ. Είναι πολύ φτωχοί για να ενδώσουν στον καταναλωτισμό.

Γι’ αυτούς, το μαχητικό Ισλάμ παρέχει μία ταυτότητα και μία εξήγηση για την κατώτερη θέση στην οποία βρίσκονται. Τους δίνει μια ισχυρή φωνή να εκφράσουν τον θυμό τους και τους προσφέρει μία υπερήφανη και ισχυρή ανταπάντηση. Καθώς η υποστήριξη προς αυτό αυξάνεται μέσα στα τζαμιά και στις ιστοσελίδες του Internet διαμορφώνονται σιγά-σιγά οι συνθήκες επέκτασης του ριζοσπαστικού Ισλάμ και όλα δείχνουν ότι πρόκειται για φαινόμενο που θα διαρκέσει για καιρό.

Είναι γεγονός ότι μέχρι την δεκαετία του ’90, οι ριζοσπαστικές και εξτρεμιστικές ισλαμικές ομάδες που δρούσαν στη Δυτική Ευρώπη επικεντρώνονταν στα προβλήματα της χώρας προέλευσης των μελών τους στη Μέση Ανατολή (π.χ. φιλοπαλαιστινιακά κινήματα). Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, ο ισλαμικός ριζοσπαστισμός στην Ε.Ε. έχει πάρει αποφασιστικά άλλη πορεία, προσανατολιζόμενος προς μία υπερεθνική κοινότητα, την μουσουλμανική ούμμα. Μία εξέλιξη που προωθήθηκε πολύ με την εμφάνιση του Internet και την κουλτούρα που συνδέεται μ’ αυτό.

Αξιοπερίεργο είναι ότι αυτός ο τύπος ριζοσπαστισμού πάει χέρι-χέρι με την Δυτικοποίηση στην Αγγλία, την Γαλλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Οι περισσότεροι ριζοσπαστικοποιημένοι Μουσουλμάνοι νέοι στην Ευρώπη είναι αυτόνομα άτομα, ανώτερου μορφωτικού επιπέδου και έχουν δυτική εκπαίδευση, συχνά σε τεχνικά ή επιστημονικά πεδία. Πολύ λίγοι αποφοιτούν από ένα παραδοσιακό μαντράσσα (θρησκευτικό σχολείο) και οι περισσότεροι βιώνουν μια περίοδο πλήρως δυτικοποιημένης ζωής, με αλκοόλ και κορίτσια, πριν γίνουν «αναγεννημένοι Μουσουλμάνοι» στα ευρωπαϊκά τζαμιά ή τις φυλακές.

Ο νεο-φονταμενταλισμός συνδυάζει τεχνολογικό μοντερνισμό (π.χ. χρήση των μέσων ηλεκτρονικής προπαγάνδας), αντίδραση στην παγκοσμιοποίηση και απόρριψη τόσο του παραδοσιακού μουσουλμανισμού όσο και της σύγχρονης δυτικής κουλτούρας. Απορρίπτει τις εγχώριες θρησκευτικές παραδόσεις ως αντι-Ισλαμικές και μιασμένες από δεισιδαιμονίες, φολκλόρ και προσθήκες από μη-Ισλαμικές πηγές. Άλλωστε στην Ευρώπη σήμερα διαχέεται μια έντονα αντι-χριστιανική κουλτούρα και παρακμιακά πολιτιστικά πρότυπα, ιδίως μέσα στη νεολαία. Ο Γερμανός ερευνητής του Ισλάμ, Thorsten Schneiders, διαπιστώνει ότι στην σημερινή Γερμανία ο ακραίος Σαλαφισμός είναι κυρίαρχο ρεύμα στην νεολαία που έχει ανάγκη από μια επαναστατική διέξοδο, αποστρεφόμενη την ηθική και κοινωνική καταπίεση. Ας δούμε τι είχε εξομολογηθεί ένας Αλγερινός εξτρεμιστής, ο Ρασίντ, στον βρετανικό Observer:

«Για μας, η χαρά και ο πόνος είναι συλλογικές εμπειρίες. Γυιός πολυμελούς οικογένειας, και συνεπώς σπάνια μόνος, ο μέσος μουσουλμάνος δεν έχει καμμία σχέση με την ατομιστική συμπεριφορά που χαρακτηρίζει την δυτική κοινωνία. Βιώνουμε τον πόνο του άλλου σαν να είναι δικός μας, κάτι που εξηγεί το γιατί θεωρούμε προσωπική μας υπόθεση τον θάνατο ενός εκ των Μουσουλμάνων αδελφών μας, είτε αυτός συμβαίνει σε μια Γαλλική φυλακή είτε στην Παλαιστίνη. Αν υποχρεωθούμε να εγκαταλείψουμε την χώρα μας για να πάμε να δουλέψουμε στην Δύση, ταλανιζόμαστε από την μοναξιά και την νοσταλγία για τον τόπο μας. Ζούμε στις πιο άθλιες συνοικίες της πόλης, εργαζόμαστε για μισθούς πείνας και στέλνουμε τα λίγα που μας περισσεύουν στις οικογένειές μας. Η πρώτη γοητευτική εντύπωση για την Δύση εξαφανίζεται αμέσως. Είμαστε πολύ φτωχοί για να ενδώσουμε στον καταναλωτισμό. Στην εξορία μας, έχουμε δύο στυλοβάτες: το αίσθημα της αδελφοσύνης με τους άλλους μουσουλμάνους και την καθημερινή πρακτική της θρησκείας μας. Χωρίς αυτά τα στηρίγματα θα πεθαίναμε όπως τα ψάρια έξω από το νερό. Για να τα κρατήσουμε αυτά τα δύο είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε ο,τιδήποτε».

Η ταύτιση με μια υπερεθνική umma βιώνεται κατ’ αρχάς σαν καθαρά θρησκευτική ταύτιση μεταξύ Μουσουλμανικών πληθυσμών της μεσαίας τάξης, αλλά ιδιαίτερα μεταξύ των απογοητευμένων και αποξενωμένων νέων. Μια τέτοια ταύτιση, όμως, μπορεί να οδηγήσει σε μια διαδικασία πολιτικού ριζοσπαστισμού. Η διαδικασία αυτή διαφέρει από τόπο σε τόπο και από μια κοινότητα μεταναστών σε άλλη, αλλά η γενική τάση είναι σαφής, όπως και η αιτία που την προκαλεί. Γι’ αυτούς τους αναζητητές ο νεο-φονταμενταλισμός προσφέρει έναν τρόπο ζωής που βασίζεται σε σταθερές αξίες που εφαρμόζονται πέρα από τοπικούς και χωρικούς προσδιορισμούς: από τις ερήμους του Αφγανιστάν μέχρι τις Βορειοαμερικανικές πανεπιστημιουπόλεις.

Εβραϊκές και Αμερικανικές φωνές τελευταία κατηγορούν τους Ευρωπαίους ότι, συνειδητά ή ασυνείδητα, εδώ και καιρό συμβάλλουν οι ίδιοι στην μεταμόρφωσή τους σε «φόρου υποτελείς» στο Ισλάμ. Ο «φόρος» που προσφέρει αυτό το «υποβόσκον αίσθημα υποτέλειας» της Ευρώπης είναι «η χαλαρότητα με την οποία αντιμετωπίζει την μουσουλμανική μετανάστευση η ανοχή της Ευρώπης για την πολιτιστική διαφοροποίηση στην ίδια της την επικράτεια η παραχώρηση οικονομικής βοήθειας προς μουσουλμανικές κυβερνήσεις που είναι ιδιαίτερα εχθρικές προς την Δύση η επιτίμηση κατά του κράτους του Ισραήλ και η κατανόηση για την παλαιστινιακή και την ισλαμική τρομοκρατία». Με λίγα λόγια, λένε, «η παλιά κατάσταση της υποτέλειας, με την αναγκαία υποταγή και δουλικότητα για την επιβίωση του υποτελούς, έχει αναβιώσει στην σύγχρονη Ευρώπη».

Ανάλογες είναι και οι θέσεις της γνωστής ιστορικού του Ισλάμ, Bat Ye’or, Βρετανής υπηκόου Αιγυπτιακής καταγωγής, που ζει στην Ελβετία. Μια ανάλυσή της με τίτλο «Εβραίοι και Χριστιανοί υπό το Ισλάμ», που δημοσιεύθηκε το 2002 στο γαλλικό περιοδικό Commentaire, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δεκατρείς αιώνες «προστασίας/υποτέλειας» που επέβαλαν οι Μουσουλμάνοι στους «απίστους» πληθυσμούς της Ευρώπης έχει αφήσει βαθειά σημάδια ακόμα και στον τρόπο που η σημερινή Ευρώπη αντιμετωπίζει το Ισλάμ.

Σήμερα δύο κινήματα διεθνοποιούνται ραγδαία: το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης και οι ριζοσπάστες Ισλαμιστές. Η αλήθεια που όλοι κρύβουν είναι ότι τα τζαμιά του Αμβούργου (Al–Qods), του Λονδίνου (Finsbury Park) και της Μασσαλίας έχουν παίξει –και θα παίξουν- πολύ μεγαλύτερο ρόλο στην ανάπτυξη του Ισλαμικού φονταμενταλισμού από τα θρησκευτικά σχολεία του Αραβικού κόσμου! Η μεταστροφή στο Ισλάμ σήμερα είναι ένας τρόπος ακόμα και για έναν Ευρωπαίο ακτιβιστή να βρει έναν σκοπό. Στην Γαλλία είναι περισσότεροι από 100.000 όσοι έχουν ασπασθεί το Ισλάμ. Και πρόκειται για ένα πανευρωπαϊκό φαινόμενο.

Πολλοί «αναγεννημένοι» Μουσουλμάνοι είναι πρώην Δυτικοευρωπαίοι αντιφρονούντες των δεκαετιών ’60 έως ’80. Πολλοί είναι ακτιβιστές της εργατικής τάξης που στράφηκαν στο Ισλάμ επειδή «οι Μουσουλμάνοι είναι οι μόνοι που πολεμάνε το σύστημα». Όλοι αυτοί μαζί συστρατεύονται στα σύνορα της φαντασιακής τους ούμμα επειδή αυτό που τους στενοχωρεί περισσότερο είναι οι παρενέργειες από τον «εξαμερικανισμό» της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας. «Παράξενα που είναι τα έργα του Αλλάχ», όπως θα έλεγε κάθε πιστός Μουσουλμάνος.

@Λεωνίδας Χ. Αποσκίτης

http://terrapapers.com/?p=36219