Τα «φιλέτα» της δημόσιας περιουσίας και η εθνική κυριαρχία

Γράφει ο Μελέτης Μελετόπουλος

Από την πρωτη στιγμή της χρεοκοπίας μας, στο κέντρο των συζητήσεων και των διαπραγματεύσεων με εταίρους και δανειστές ετέθη το ζήτημα των «ξένων επενδύσεων».

Αλλά κανείς απ’ αυτούς δεν μίλησε για πραγματικές επενδύσεις, δηλαδή για εγκατάσταση μεγάλων παραγωγικών μονάδων, εργοστασίων, μεταποιητικών βιοτεχνιών κλπ. στην ελληνική περιφέρεια, που θα δημιουργούσαν θέσεις εργασίας, θα αύξαναν το ΑΕΠ και θα τόνωναν την εθνική οικονομία. Ασφαλώς σε αυτό έπαιξε ρόλο ο ανασχετικός παράγων της διαφθοράς, της γραφειοκρατίας και της φορολογικής αστάθειας, που αποθαρρύνουν τους ξένους επενδυτές.

Αλλά οι ξένοι επενδυτές καθόλου δεν αποθαρρύνθηκαν από την γραφειοκρατία και από την διαφθορά προκειμένου να οικειοποιηθούν βασικές υποδομές της χώρας, όπως λιμάνια, αεροδρόμια, συγκοινωνίες, τηλεπικοινωνίες κλπ.

Απ’ εναντίας, αυτές ετέθησαν εξ αρχής στο στόχαστρο των δανειστών, και στο επίκεντρο της συζήτησης. Κάτι που αποδεικνύει πόσο ωμά και κυνικά επωφελούνται οι δανειστές από την αδυναμία μας, για να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα. Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται, κατά την σοφή αρχαιοελληνική παροιμία. Μεγάλες εταιρείες γερμανικών και άλλων συμφερόντων εμφανίσθηκαν, σαν έτοιμες από καιρό, να αγοράσουν ή να νοικιάσουν «μπιρ παρά» τα αεροδρόμια της χώρας, τα λιμάνια κλπ.

Να μας επιτραπεί επ’ αυτού η εξής παρατήρηση: αυτά δεν είναι επενδύσεις με την κλασσική έννοια του όρου. Επένδυση δεν είναι όταν μία πολυεθνική ή μία μεγάλη εταιρεία ενός ισχυρού κράτους αγοράζει ή να νοικιάσει για 99 χρόνια ή να αποκτήσει μέρος των μετοχών της κρατικής υποδομής. Αυτά βαφτίζονται «επενδύσεις» και καλύπτονται υπό τον ιδεολογικό μανδύα της «ελεύθερης οικονομίας». Αλλά αυτά είναι προσχήματα για τους αφελείς.

Τέτοιου τύπου «επενδύσεις» αποτελούν στην πραγματικότητα πράξεις με γεωπολιτικό, γεωστρατηγικό ή γεωοικονομικό στόχο. Ο έλεγχος των βασικών συγκοινωνιακών αρτηριών μίας χώρας που βρίσκεται σε κομβική θέση, ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, Βορρά και Νότο, όπως είναι η Ελλάδα, δεν παράγει οικονομικό αποτέλεσμα αλλά κυρίως πολιτικό όφελος. Τα οικονομικά κίνητρα απλά συγκαλύπτουν τα γεωπολιτικά κίνητρα.

Ας μην ξεχνάμε ότι η Γερμανία, την περίοδο 1890-1914, διείσδυσε στην καταρρέουσα και χρεωκοπημένη Οθωμανική Αυτοκρατορία, συνάπτοντας διάφορες εμπορικές συμφωνίες και κατασκευάζοντας τον περίφημο σιδηρόδρομο Βερολίνου-Βαγδάτης, με σκοπό να φτάσει στην πετρελαιοφόρο οθωμανική (τότε) επαρχία της Μοσσούλης. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο σιδηρόδρομος, που αν είχε ολοκληρωθεί θα είχε μεταβάλει την Γερμανία σε παγκόσμια υπερδύναμη, σταμάτησε στο Ικόνιο το 1914, λόγω της έκρηξης του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Πολλοί ιστορικοί θεωρούν ότι ο σιδηρόδρομος υπήρξε βασική αιτία της τιτάνιας σύγκρουσης μεταξύ Ρωσσοαγγλογάλλων και Γερμανών.

Για να επιστρέψουμε στο σήμερα, το Ελληνικό κράτος, που, παρά το μικρό του μέγεθος και την οικονομική αδυναμία του, αποτελεί βασικό παράγοντα σταθερότητας και προπύργιο του πολιτισμένου κόσμου απέναντι στην χαοτική Μέση Ανατολή, οφείλει να περιφρουρήσει την εθνική του κυριαρχία, της οποίας αναπόσπαστο μέρος αποτελεί ο έλεγχος στις βασικές υποδομές, λιμάνια, αεροδρόμια, συγκοινωνίες, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, ηλεκτρισμό και ύδρευση. Αυτό αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για να ασκεί τον ιστορικό γεωπολιτικό της ρόλο η Ελλάδα.

Πηγή KontraNews

http://kostasxan.blogspot.gr/2015/05/blog-post_655.html