ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ(ΜΠΕΝ ΖΕΛΟΝ) ΚΑΙ ΚΕΜΑΛ, ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΝΟΜΠΕΛ, ΤΟ «Ελληνο-Τουρκικό ομοσπονδιακό κράτος» ΚΑΙ Η ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ «ΝΕΜΕΣΙΣ» ΤΩΝ ΑΡΜΕΝΙΩΝ ΤΙΜΩΡΩΝ…
ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΟ … 05 Ιανουαρίου 2010 http://alfeiospotamos.blogspot.gr/2010/01/1934.html
Ο Βενιζέλος πρότεινε το 1934 τον Κεμάλ για… Νόμπελ Ειρήνης!!! Καλό, ε;
Το αίμα των Ελλήνων… τα κόκκαλα… χάθηκαν μάνα. Κι
εμείς κατηγορούμε όσους τούρκεψαν για να γλιτώσουν το κεφάλι τους…
Ξερίζωσαν… ξεπάστρεψαν… ξεπουντούλωσαν… κι εμείς… μάνα Ελλάδα;… Δεν
αξίζουμε μάνα να είμαστε παιδιά σου… Μάνα Πατρίδα…
………
Athens, January 12, 1934
Mister President,
Mister President,
For almost seven centuries the whole of the Near East and a large
part of Central Europe was a theatre for bloody wars. The main cause of
this was the Ottoman Empire and the absolutist regime of the Sultans.
The subjugation of Christian peoples, the religious wars of the Cross against the Crescent which inevitably followed, and the successive resurgences of all the peoples who aspired to their liberation, created a situation which remained a permanent source of danger as long as the Ottoman Empire retained the imprint of the Sultans.
The foundation of the Turkish Republic in 1922, when the national movement of Moustafa Kemal Pasha triumphed over its adversaries, put a definitive end to that state of instability and intolerance.
Indeed, very rarely has such a radical change been achieved in so short a time in the life of a nation.
An empire in decline, living under a theocratic regime where the notions of law and religion intermingled, was turned into a modern nation state, full of vigor and life.
Through the impetus given by the great reformer Moustafa Kemal Pasha, the absolutist regime of the Sultans was abolished, and the state became truly secular. The whole nation embraced progress, rightly ambitious to be present at the forefront of civilized peoples.
But the consolidation of peace went hand in hand with all the internal reforms which gave the new, predominantly ethnic Turkish state the image it has nowadays. Indeed, Turkey did not hesitate to accept legally the loss of provinces inhabited by other nationalities and, satisfied with the ethnic and political borders defined by the treaties, she became a true pillar for peace in the Near East.
We, the Greeks, who had been driven for centuries of bloody battles into continuous confrontation with Turkey, were the first to feel the effects of the deep change which occurred in that country, the successor of the old Ottoman Empire.
Having discerned, very soon after the catastrophe in Asia Minor, the opportunity of an understanding with reborn Turkey – which came out of the war as a national state-we offered her our hand which she took with sincerity.
This rapprochement, which shows that even peoples divided by the most serious differences can come closer to each other when they become filled with the sincere desire for peace, was beneficial both for the two countries involved and for keeping the peace in the Near East.
The man to whom this invaluable contribution to the cause of peace is due is, of course, the President of the Turkish Republic, Moustafa Kemal Pasha.
Thus, I have the honour, as the leader of the Hellenic Government in 1930, when the signature of the Greek-Turkish pact marked a new era in the march of the Near East towards peace, to propose Moustafa Kemal Pasha as a candidate for the distinguished honour of the Nobel Peace Prize.
Yours sincerely,
E. K. Venizelos
The subjugation of Christian peoples, the religious wars of the Cross against the Crescent which inevitably followed, and the successive resurgences of all the peoples who aspired to their liberation, created a situation which remained a permanent source of danger as long as the Ottoman Empire retained the imprint of the Sultans.
The foundation of the Turkish Republic in 1922, when the national movement of Moustafa Kemal Pasha triumphed over its adversaries, put a definitive end to that state of instability and intolerance.
Indeed, very rarely has such a radical change been achieved in so short a time in the life of a nation.
An empire in decline, living under a theocratic regime where the notions of law and religion intermingled, was turned into a modern nation state, full of vigor and life.
Through the impetus given by the great reformer Moustafa Kemal Pasha, the absolutist regime of the Sultans was abolished, and the state became truly secular. The whole nation embraced progress, rightly ambitious to be present at the forefront of civilized peoples.
But the consolidation of peace went hand in hand with all the internal reforms which gave the new, predominantly ethnic Turkish state the image it has nowadays. Indeed, Turkey did not hesitate to accept legally the loss of provinces inhabited by other nationalities and, satisfied with the ethnic and political borders defined by the treaties, she became a true pillar for peace in the Near East.
We, the Greeks, who had been driven for centuries of bloody battles into continuous confrontation with Turkey, were the first to feel the effects of the deep change which occurred in that country, the successor of the old Ottoman Empire.
Having discerned, very soon after the catastrophe in Asia Minor, the opportunity of an understanding with reborn Turkey – which came out of the war as a national state-we offered her our hand which she took with sincerity.
This rapprochement, which shows that even peoples divided by the most serious differences can come closer to each other when they become filled with the sincere desire for peace, was beneficial both for the two countries involved and for keeping the peace in the Near East.
The man to whom this invaluable contribution to the cause of peace is due is, of course, the President of the Turkish Republic, Moustafa Kemal Pasha.
Thus, I have the honour, as the leader of the Hellenic Government in 1930, when the signature of the Greek-Turkish pact marked a new era in the march of the Near East towards peace, to propose Moustafa Kemal Pasha as a candidate for the distinguished honour of the Nobel Peace Prize.
Yours sincerely,
E. K. Venizelos
http://www.nobelprize.org/nomination/archive/peace/nomination.php?action=show&showid=2046
(Translation from French into Greek by Penny Pouliou)
Αθήνα, 12 Ιανουαρίου 1934
Κύριε Πρόεδρε,
(Translation from French into Greek by Penny Pouliou)
Αθήνα, 12 Ιανουαρίου 1934
Κύριε Πρόεδρε,
Για περίπου επτά αιώνες ολόκληρη η Μέση Ανατολή και μεγάλο τμήμα
της Κεντρικής Ευρώπης αποτέλεσαν θέατρο αιματηρών πολέμων. Κύρια αιτία
γι αυτούς ήταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία και το απολυταρχικό καθεστώς των
Σουλτάνων.
Η υποδούλωση χριστιανικών λαών, οι θρησκευτικοί πόλεμοι του Σταυρού εναντίον της Ημισελήνου που μοιραία επακολούθησαν και οι διαδοχικές εξεγέρσεις όλων αυτών των λαών που προσέβλεπαν στην απελευθέρωσή τους δημιουργούσαν μια κατάσταση πραγμάτων που θα παρέμενε μόνιμη πηγή κινδύνων όσο η Οθωμανική Αυτοκρατορία διατηρούσε τα ίχνη που της είχαν αφήσει οι Σουλτάνοι.
Η εγκαθίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας το 1922, όταν το εθνικό κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά θριάμβευσε επί των αντιπάλων του, έθεσε οριστικά τέλος σ” αυτή την κατάσταση αστάθειας και μισαλλοδοξίας.
Πράγματι, σπάνια στη ζωή ενός έθνους πραγματοποιήθηκε σε τόσο λίγο χρόνο μια αλλαγή τόσο ριζική.
Μια παρακμάζουσα αυτοκρατορία που ζούσε υπό θεοκρατικό καθεστώς στο οποίο οι έννοιες του δικαίου και της θρησκείας συγχέονταν μετατράπηκε σ`ένα εθνικό και σύγχρονο κράτος, γεμάτο ενέργεια και ζωή.
Με την ώθηση του μεγάλου μεταρρυθμιστή Μουσταφά Κεμάλ το απολυταρχικό καθεστώς των Σουλτάνων καταλύθηκε και το κράτος κατέστη αληθινά κοσμικό. Το έθνος ολόκληρο στράφηκε προς την πρόοδο, με την θεμιτή φιλοδοξία να ενταχθεί στην πρωτοπορία των πολιτισμένων λαών.
Όμως το κίνημα για την εδραίωση της ειρήνης προχώρησε από κοινού με όλες εκείνες τις εσωτερικές μεταρρυθμίσεις που προσέδωσαν στο νέο κυρίως εθνικό κράτος της Τουρκίας τη σημερινή του μορφή. Πράγματι η Τουρκία δεν δίστασε να αποδεχθεί ειλικρινά την απώλεια επαρχιών όπου κατοικούσαν
άλλες εθνότητες και, ικανοποιημένη πραγματικά με τα εθνικά και πολιτικά της σύνορα όπως καθορίστηκαν από τις Συνθήκες, έγινε αληθινός στυλοβάτης της ειρήνης στην Εγγύς Ανατολή.
Είμαστε εμείς οι Έλληνες που αιματηροί αγώνες αιώνων μας είχαν φέρει σε κατάσταση διαρκούς ανταγωνισμού με την Τουρκία οι πρώτοι που είχαμε την ευκαιρία να αισθανθούμε τις συνέπειες αυτής της βαθιάς αλλαγής στη χώρα αυτή, διάδοχο της παλιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Από την επόμενη μέρα της Μικρασιατικής καταστροφής, διαβλέποντας την δυνατότητα συνεννόησης με την αναγεννημένη Τουρκία, που προέκυψε από τον πόλεμο ως εθνικό κράτος, της απλώσαμε το χέρι και το δέχτηκε με ειλικρίνεια.
Από αυτήν την προσέγγιση, που μπορεί να χρησιμεύσει ως παράδειγμα για τη δυνατότητα συνεννόησης ακόμη και μεταξύ λαών που τους χώρισαν οι πιο σοβαρές διαφορές, όταν αυτοί διαποτιστούν με την ειλικρινή επιθυμία για ειρήνη, προέκυψαν μόνο καλά, τόσο για τις δύο ενδιαφερόμενες χώρες όσο και για τη διατήρηση της ειρήνης στην Εγγύς Ανατολή.
Ο άνθρωπος στον οποίο οφείλεται αυτή η πολύτιμη συμβολή στην ειρήνη δεν είναι άλλος από τον Πρόεδρο της Τουρκικής Δημοκρατίας Μουσταφά Κεμάλ Πασά.
Έχω λοιπόν την τιμή ως αρχηγός της Ελληνικής Κυβέρνησης το 1930, όταν η υπογραφή του Ελληνοτουρκικού συμφώνου σηματοδότησε μια νέα εποχή στην πορεία της Εγγύς Ανατολής προς την ειρήνη, να υποβάλλω την υποψηφιότητα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά για την διακεκριμένη τιμή του βραβείου Νόμπελ για την Ειρήνη.
Με βαθύτατη εκτίμηση Ε. Κ. Βενιζέλος
……………………………………………….
14 Μαΐου 2010 Ο Μπενί Σελόν (Βενιζέλος) και ο Κεμάλ Ατατούρκ (ντονμές εβραίος της Θεσσαλονίκης) είχαν συμφωνήσει από το 1930 για… Ελληνο-Τουρκικό ομοσπονδιακό κράτος!! Να γιατί ήρθε ο Ερντογάν!! http://alfeiospotamos.blogspot.gr/2010/05/1930.html
Η υποδούλωση χριστιανικών λαών, οι θρησκευτικοί πόλεμοι του Σταυρού εναντίον της Ημισελήνου που μοιραία επακολούθησαν και οι διαδοχικές εξεγέρσεις όλων αυτών των λαών που προσέβλεπαν στην απελευθέρωσή τους δημιουργούσαν μια κατάσταση πραγμάτων που θα παρέμενε μόνιμη πηγή κινδύνων όσο η Οθωμανική Αυτοκρατορία διατηρούσε τα ίχνη που της είχαν αφήσει οι Σουλτάνοι.
Η εγκαθίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας το 1922, όταν το εθνικό κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά θριάμβευσε επί των αντιπάλων του, έθεσε οριστικά τέλος σ” αυτή την κατάσταση αστάθειας και μισαλλοδοξίας.
Πράγματι, σπάνια στη ζωή ενός έθνους πραγματοποιήθηκε σε τόσο λίγο χρόνο μια αλλαγή τόσο ριζική.
Μια παρακμάζουσα αυτοκρατορία που ζούσε υπό θεοκρατικό καθεστώς στο οποίο οι έννοιες του δικαίου και της θρησκείας συγχέονταν μετατράπηκε σ`ένα εθνικό και σύγχρονο κράτος, γεμάτο ενέργεια και ζωή.
Με την ώθηση του μεγάλου μεταρρυθμιστή Μουσταφά Κεμάλ το απολυταρχικό καθεστώς των Σουλτάνων καταλύθηκε και το κράτος κατέστη αληθινά κοσμικό. Το έθνος ολόκληρο στράφηκε προς την πρόοδο, με την θεμιτή φιλοδοξία να ενταχθεί στην πρωτοπορία των πολιτισμένων λαών.
Όμως το κίνημα για την εδραίωση της ειρήνης προχώρησε από κοινού με όλες εκείνες τις εσωτερικές μεταρρυθμίσεις που προσέδωσαν στο νέο κυρίως εθνικό κράτος της Τουρκίας τη σημερινή του μορφή. Πράγματι η Τουρκία δεν δίστασε να αποδεχθεί ειλικρινά την απώλεια επαρχιών όπου κατοικούσαν
άλλες εθνότητες και, ικανοποιημένη πραγματικά με τα εθνικά και πολιτικά της σύνορα όπως καθορίστηκαν από τις Συνθήκες, έγινε αληθινός στυλοβάτης της ειρήνης στην Εγγύς Ανατολή.
Είμαστε εμείς οι Έλληνες που αιματηροί αγώνες αιώνων μας είχαν φέρει σε κατάσταση διαρκούς ανταγωνισμού με την Τουρκία οι πρώτοι που είχαμε την ευκαιρία να αισθανθούμε τις συνέπειες αυτής της βαθιάς αλλαγής στη χώρα αυτή, διάδοχο της παλιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Από την επόμενη μέρα της Μικρασιατικής καταστροφής, διαβλέποντας την δυνατότητα συνεννόησης με την αναγεννημένη Τουρκία, που προέκυψε από τον πόλεμο ως εθνικό κράτος, της απλώσαμε το χέρι και το δέχτηκε με ειλικρίνεια.
Από αυτήν την προσέγγιση, που μπορεί να χρησιμεύσει ως παράδειγμα για τη δυνατότητα συνεννόησης ακόμη και μεταξύ λαών που τους χώρισαν οι πιο σοβαρές διαφορές, όταν αυτοί διαποτιστούν με την ειλικρινή επιθυμία για ειρήνη, προέκυψαν μόνο καλά, τόσο για τις δύο ενδιαφερόμενες χώρες όσο και για τη διατήρηση της ειρήνης στην Εγγύς Ανατολή.
Ο άνθρωπος στον οποίο οφείλεται αυτή η πολύτιμη συμβολή στην ειρήνη δεν είναι άλλος από τον Πρόεδρο της Τουρκικής Δημοκρατίας Μουσταφά Κεμάλ Πασά.
Έχω λοιπόν την τιμή ως αρχηγός της Ελληνικής Κυβέρνησης το 1930, όταν η υπογραφή του Ελληνοτουρκικού συμφώνου σηματοδότησε μια νέα εποχή στην πορεία της Εγγύς Ανατολής προς την ειρήνη, να υποβάλλω την υποψηφιότητα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά για την διακεκριμένη τιμή του βραβείου Νόμπελ για την Ειρήνη.
Με βαθύτατη εκτίμηση Ε. Κ. Βενιζέλος
……………………………………………….
14 Μαΐου 2010 Ο Μπενί Σελόν (Βενιζέλος) και ο Κεμάλ Ατατούρκ (ντονμές εβραίος της Θεσσαλονίκης) είχαν συμφωνήσει από το 1930 για… Ελληνο-Τουρκικό ομοσπονδιακό κράτος!! Να γιατί ήρθε ο Ερντογάν!! http://alfeiospotamos.blogspot.gr/2010/05/1930.html
[ Όπως αποδώσω πιστήν εικόνα των
σοβαρών προόδων που είχε δημιουργήσει και εν Τουρκία η Συνθήκη της
αμοιβαίας φιλίας (Ελλάδος-Τουρκίας), αρκούμαι να παραθέσω ολίγα μόνον
από την εικόνα που παρουσιάζει ο αείμνηστος πρέσβυς Αλέξης Κύρου, εις το
έργον του: «Ελληνική Εξωτερική Πολιτική»:
«Το φαινόμενον δύο λαών, ωθουμένων υπό μεγάλων ηγετών εις την λήξιν
της ηρωϊκής αποφάσεως όπως θάψουν χιλίων και πλέον ετών μίση και
πατροπαράδοτον εχθρότητα και αρχίσουν να θεμελιώνουν επί νωπού ακόμη
αίματος το περίλαμπρον οικοδόμημα μιάς «αιωνίου φιλίας», είχε προκαλέσει
τον θαυμασμόν της προπολεμικής διεθνούς γνώμης και Ελλάς και Τουρκία
εδίδοντο ως παράδειγμα προς μίμησιν εις ετέρας αλληλομαχομένας χώρας. Η
ιδέα μιάς αδελφικής, εν τω μέλλοντι, Ελληνο-Τουρκικής συνεργασίας
υπήρξε, χωρίς καμμίαν αμφιβολίαν, εκ των ευγενεστέρων της νεωτέρας
Παγκοσμίου Ιστορίας και θα παραμείνουν εισαεί άξιοι πάσης τιμής οι
πρωτεργάται, Ελευθέριος Βενιζέλος και Κεμάλ Ατατούρκ, δια την επιδειχθείσαν ευρύτητα αντιλήψεων και το αδάμαστον πολιτικόν θάρρος των.
Την ιδέαν αυτήν ενεστερνίσθη ο Ελληνικός λαός και την ηγάπησεν όσον καμμίαν άλλην. Δεν πταίει βεβαίως αυτός, αν εις τας διατάξεις της Συνθήκης φιλίας του 1930 και του Συμφώνου εγκαρδίου συνεννοήσεως του 1933 απέδωκεν σημασίαν από όσην ήτο δυνατόν να έχουν (καθ” ό λαμπραί μεν απαρχαί, αλλά, πάντως, απαρχαί μελλοντικής συνεργασίας), πιστεύσας αφελώς εις τας παχείας εκείνας φράσεις περί καταργήσεως των συνόρων, συστάσεως Ελληνο-Τουρκικού ομοσπονδιακού κράτους κ.λ.π., με τας οποίας επί έτη τον κατέκλυζον ιδικοί του και Τούρκοι, πολιτικοί ή δημοσιογράφοι». Όταν διηγούμενοι, φθάσωμεν εις την εποχήν του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου, θα έχωμεν την ευκαιρίαν να επανίδωμεν παρομοίας εκδηλώσεις, αι οποίαι όμως -φεύ!- κατέληξαν εις πικράν, πικροτάτην απογοήτευσιν….
Όλοι σήμερον γνωρίζουν – λεπτομερώς ή εν γενικαίς γραμμαίς,αδιάφορον – ότι το έτος 1939 υπήρξεν έτος εκπλήξεων αιφνιδιαστικών ενεργειών και, τέλος,απειλών εκ μέρους της Γερμανίας του Χίτλερ, όπως επίσης ότι κατά το έτος εκείνο υπεγράφησαν διάφορα Σύμφωνα, τα οποία, όμως, τελικώς, δεν απεσόβησαν την έναρξιν της συμφοράς, δηλαδή του Β” Παγκοσμίου Πολέμου, τον Σεπτέμβριον του ιδίου έτους.]
Απόσπασμα από το βιβλίο: «Ιστορικά γεγονότα, ενδιαφέροντα την Ελλάδα κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο», του Ευάγγελου Αποκορίτη, Υποστρατήγου ε.α.
Την ιδέαν αυτήν ενεστερνίσθη ο Ελληνικός λαός και την ηγάπησεν όσον καμμίαν άλλην. Δεν πταίει βεβαίως αυτός, αν εις τας διατάξεις της Συνθήκης φιλίας του 1930 και του Συμφώνου εγκαρδίου συνεννοήσεως του 1933 απέδωκεν σημασίαν από όσην ήτο δυνατόν να έχουν (καθ” ό λαμπραί μεν απαρχαί, αλλά, πάντως, απαρχαί μελλοντικής συνεργασίας), πιστεύσας αφελώς εις τας παχείας εκείνας φράσεις περί καταργήσεως των συνόρων, συστάσεως Ελληνο-Τουρκικού ομοσπονδιακού κράτους κ.λ.π., με τας οποίας επί έτη τον κατέκλυζον ιδικοί του και Τούρκοι, πολιτικοί ή δημοσιογράφοι». Όταν διηγούμενοι, φθάσωμεν εις την εποχήν του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου, θα έχωμεν την ευκαιρίαν να επανίδωμεν παρομοίας εκδηλώσεις, αι οποίαι όμως -φεύ!- κατέληξαν εις πικράν, πικροτάτην απογοήτευσιν….
Όλοι σήμερον γνωρίζουν – λεπτομερώς ή εν γενικαίς γραμμαίς,αδιάφορον – ότι το έτος 1939 υπήρξεν έτος εκπλήξεων αιφνιδιαστικών ενεργειών και, τέλος,απειλών εκ μέρους της Γερμανίας του Χίτλερ, όπως επίσης ότι κατά το έτος εκείνο υπεγράφησαν διάφορα Σύμφωνα, τα οποία, όμως, τελικώς, δεν απεσόβησαν την έναρξιν της συμφοράς, δηλαδή του Β” Παγκοσμίου Πολέμου, τον Σεπτέμβριον του ιδίου έτους.]
Απόσπασμα από το βιβλίο: «Ιστορικά γεγονότα, ενδιαφέροντα την Ελλάδα κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο», του Ευάγγελου Αποκορίτη, Υποστρατήγου ε.α.
……………………………………………..
12 Μαΐου 2010 Ο Εβραίος Μπενι Σελόν, ο Εβραίος Κεμάλ Ατατούρκ, ο Εβραίος… ο Εβραίος… http://alfeiospotamos.blogspot.gr/2010/05/blog-post_12.html
Πηγή… Η Αλήθεια που κρύβουν επιμελώς
…………………………………………………….
ΑΡΤΕΜΗΣ ΣΩΡΡΑΣ: ΑΠΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ ΑΡΧΕΙΑ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΚΑΙ ΟΛΗ Η ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ (ΔΗΘΕΝ ΚΡΑΤΟΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ) ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΑΣΚΕΝΑΖΙΜ
ΤΟ 2008 Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΗΤΑΝ ΣΕ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΣΥΡΙΑ; !!!
ΞΕΡΕΤΕ ΟΤΙ Η ΔΥΤΙΚΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΘΥΓΑΤΡΙΚΗ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ KfW;
«ΦΙΡΜΑ» ΔΗΛ. ΕΤΑΙΡΕΙΑ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ!
Η Γερμανία, η Ελλάδα και η Συμφωνία «2+4»
Η Γερμανία ή η Αγγλία ήθελε να δώσει τα νησιά στην Τουρκία;Δείτε ντοκουμέντα!
…………………………………………………….
ΕΧΟΥΜΕ ΔΕΙ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ… «ΓΕΡΜΑΝΟΙ»…
ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ ΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ!
Ο ΕΜΒΕΡ ΠΑΣΣΑΣ άλλο ένα υποζύγιο των Γερμανών που εκτελούσε τις εντολές τους!
Πηγή… Η Αλήθεια που κρύβουν επιμελώς
Την εβραϊκή καταγωγή του Βενιζέλου επιβεβαιώνει ο Α. Μ. Παπαδάκης στο έργο του «Βιογραφία Ελ. Βενιζέλου».
Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του Παπαδάκη, επί των οποίων αναφέρεται ο
Νίκος Α. Αντωνακέας στο τρίτομο έργο του «Φαυλοκρατία», ο πατέρας του
Βενιζέλου, Μπένυ Σελόν εκ Θεσσαλονίκης, παντρεύτηκε μία εβραία από την
Κέρκυρα. Ωστόσο επειδή πλησίαζε η ώρα της στρατεύσεως και ήθελε να
αποφύγει την στρατιωτική θητεία, ο Μπένυ Σελόν βρήκε απασχόληση σε ένα
καράβι ως μούτσος, όπου αντικατέστησε έναν τεθνεώντα ναύτη που τον
έλεγαν Κυριάκο. Στο λιμεναρχείο δηλώθηκε ως Κυριάκος Μπενιζέλος,
όνομα που διατήρησε και στην Κρήτη, όπου έφθασε με το πλοίο, ύστερα από
πολλές περιπέτειες. Γιος αυτού του Κυριάκου Μπενιζέλου (Μπεν ζελόν)
υπήρξε ο γνωστός Εφιάλτης Ελευθέριος Βενιζέλος, ο οποίος διετέλεσε όργανο της ξενοκρατίας καθ” όλο το διάστημα της πολιτικής του σταδιοδρομίας.
Ας μπούμε σε λεπτομέρειες.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το γεγονός ότι η Μικρασιατική καταστροφή επήλθε την χρονική εκείνη στιγμή κατά την οποία δέσποζαν τόσο στην Τουρκία όσο και στην Ελλάδα δύο εβραϊκές μορφές: Ο Κεμάλ Ατατούρκ και ο Μπεν Ζελόν. Εξ΄ άλλου δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαίο το γεγονός ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος υπήρξε, ήδη από το 1917, όπως καταδεικνύεται μέσα από επίσημα έγγραφα, ο πρώτος πολιτικός ηγέτης και δη πρωθυπουργός που ζήτησε την αναγνώριση ισραηλινού κράτους. Τον Ιούλιο του 1920 ο ΄Αγγλος ναύαρχος Ντε Ρόμπεκ σε επιστολή που απηύθηνε προς τον τότε Υπουργό Λόρδο Κώρζον, ανέφερε, μεταξύ των άλλων, και τα εξής:
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το γεγονός ότι η Μικρασιατική καταστροφή επήλθε την χρονική εκείνη στιγμή κατά την οποία δέσποζαν τόσο στην Τουρκία όσο και στην Ελλάδα δύο εβραϊκές μορφές: Ο Κεμάλ Ατατούρκ και ο Μπεν Ζελόν. Εξ΄ άλλου δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαίο το γεγονός ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος υπήρξε, ήδη από το 1917, όπως καταδεικνύεται μέσα από επίσημα έγγραφα, ο πρώτος πολιτικός ηγέτης και δη πρωθυπουργός που ζήτησε την αναγνώριση ισραηλινού κράτους. Τον Ιούλιο του 1920 ο ΄Αγγλος ναύαρχος Ντε Ρόμπεκ σε επιστολή που απηύθηνε προς τον τότε Υπουργό Λόρδο Κώρζον, ανέφερε, μεταξύ των άλλων, και τα εξής:
«Έλληνας; Με άλλα λόγια ο κ. Βενιζέλος δεν είναι η Ελλάς. Εν κυριολεξία δεν είναι καν ΄Ελληνας;».
Οπως θα καταδειχθεί και σε επόμενα άρθρα που αφορούν τον σιωνισμό,
ανάλογες είναι και οι συγκυρίες που σχετίζονται με την πρόκληση Εθνικών
Ηττών και Τραγωδιών, όπως αυτή που αφορά την έκβαση του Μακεδονικού, του
Κυπριακού αλλά και άλλων κρίσιμων ζητημάτων όπως στη συνέχεια θα
καταδειχθεί ευκρινώς.
Αιώνες ολόκληρους τώρα, ο διεθνής σιωνισμός λυσσαλέα βάλλει
κατά του Ελληνισμού, με σκοπό να επιτύχει την καθυποταγή και τελικά την
εξάλειψή του. Σε αυτή τη δόλια προσπάθειά του απεργάζεται άθλια σχέδια,
με οδυνηρές για το Εθνος μας προεκτάσεις.
Οποιος θέλει να ζήσει, ας πολεμήσει. Για να πολεμήσει όμως, πρέπει να
γνωρίζει πολύ καλά το παρελθόν, ούτως ώστε να προετοιμάζεται αναλόγως
για την αντιμετώπιση των προκλήσεων και των κινδύνων που θα ανακύψουν
στο μέλλον. Το καίριο ερώτημα και ταυτόχρονα μέγιστο συνειδησιακό
δίλημμα που ανακύπτει καθοριστικά σήμερα, είναι το ακόλουθο: ΑΘΗΝΑ ή
ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, για τον οποίο έχει γραφτεί χωρίς να διαψευστεί ότι είναι εβραϊκής καταγωγής, φέρων το επίθετο Μπεν Ζελόν, υπό την παρότρυνση των ομοϊδεατών του, απέστειλε χωρίς καμμία υποδομή τα Ελληνικά στρατεύματα στην Μικρά Ασία, καταδικάζοντάς τα σε βέβαιη σφαγή.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Βενιζέλος δεν είχε κάνει καμμία πρόβλεψη, ούτε είχε κάποια εναλλακτική λύση για το ενδεχόμενο καταρρεύσεως του μετώπου… Επίσης δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι πριν επέλθει η Ελληνική συντριβή, ο Βενιζέλος έχασε προσχεδιασμένα τις εκλογές, προκειμένου να αποποιηθεί των βαρύτατων ευθυνών της προαποφασισμένης από τους σιωνιστές τραγωδίας. Είναι βέβαιο ότι εάν ο Βενιζέλος κέρδιζε τις εκλογές, στις οποίες σημειωτέον ότι όλα τα δεδομένα καταδείκνυαν την εκλογική νίκη του, τότε θα συνέβαινε επί της πρωθυπουργίας του η Μικρασιατική καταστροφή και θα ήταν αυτός που θα επωμιζόταν τις συνέπειες της ήττας. Ποιος όμως ήταν ο παράγοντας εκείνος που συνετέλεσε ώστε ο Βενιζέλος να χάσει τις εκλογές, γεγονός παράδοξο και μη φυσιολογικό, αφού μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών είχε επιστρέψει στην Ελλάδα ως θριαμβευτής και το κλίμα τον ευνοούσε;
Στην τεχνητή εκλογική ήττα του, τον βοήθησαν οι εβραίοι ομοϊδεάτες του. Στο σημείο αυτό πρέπει να αναφερθεί, ότι ο Βενιζέλος αντλούσε σημαντικό μέρος της εκλογικής του δυνάμεως από το εβραϊκό στοιχείο της Θεσσαλονίκης, γι” αυτό άλλωστε είχε οργανώσει και το κίνημα της Αμύνης με επίκεντρο τη συμπρωτεύουσα. Στις εκλογές λοιπόν που προηγήθηκαν της τραγωδίας, οι εβραίοι σύσσωμοι στράφηκαν φαινομενικά εναντίον του και τον «μαύρισαν», διασώζοντάς τον από την ευθύνη της προσχεδιασμένης επερχόμενης καταστροφής στο Μικρασιατικό μέτωπο…
Για όσους αμφισβητούν τη σιωνιστική πολιτική του Ελ. Βενιζέλου, θα παρατεθούν τα ακόλουθα αδιάψευστα στοιχεία:
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, για τον οποίο έχει γραφτεί χωρίς να διαψευστεί ότι είναι εβραϊκής καταγωγής, φέρων το επίθετο Μπεν Ζελόν, υπό την παρότρυνση των ομοϊδεατών του, απέστειλε χωρίς καμμία υποδομή τα Ελληνικά στρατεύματα στην Μικρά Ασία, καταδικάζοντάς τα σε βέβαιη σφαγή.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Βενιζέλος δεν είχε κάνει καμμία πρόβλεψη, ούτε είχε κάποια εναλλακτική λύση για το ενδεχόμενο καταρρεύσεως του μετώπου… Επίσης δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι πριν επέλθει η Ελληνική συντριβή, ο Βενιζέλος έχασε προσχεδιασμένα τις εκλογές, προκειμένου να αποποιηθεί των βαρύτατων ευθυνών της προαποφασισμένης από τους σιωνιστές τραγωδίας. Είναι βέβαιο ότι εάν ο Βενιζέλος κέρδιζε τις εκλογές, στις οποίες σημειωτέον ότι όλα τα δεδομένα καταδείκνυαν την εκλογική νίκη του, τότε θα συνέβαινε επί της πρωθυπουργίας του η Μικρασιατική καταστροφή και θα ήταν αυτός που θα επωμιζόταν τις συνέπειες της ήττας. Ποιος όμως ήταν ο παράγοντας εκείνος που συνετέλεσε ώστε ο Βενιζέλος να χάσει τις εκλογές, γεγονός παράδοξο και μη φυσιολογικό, αφού μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών είχε επιστρέψει στην Ελλάδα ως θριαμβευτής και το κλίμα τον ευνοούσε;
Στην τεχνητή εκλογική ήττα του, τον βοήθησαν οι εβραίοι ομοϊδεάτες του. Στο σημείο αυτό πρέπει να αναφερθεί, ότι ο Βενιζέλος αντλούσε σημαντικό μέρος της εκλογικής του δυνάμεως από το εβραϊκό στοιχείο της Θεσσαλονίκης, γι” αυτό άλλωστε είχε οργανώσει και το κίνημα της Αμύνης με επίκεντρο τη συμπρωτεύουσα. Στις εκλογές λοιπόν που προηγήθηκαν της τραγωδίας, οι εβραίοι σύσσωμοι στράφηκαν φαινομενικά εναντίον του και τον «μαύρισαν», διασώζοντάς τον από την ευθύνη της προσχεδιασμένης επερχόμενης καταστροφής στο Μικρασιατικό μέτωπο…
Για όσους αμφισβητούν τη σιωνιστική πολιτική του Ελ. Βενιζέλου, θα παρατεθούν τα ακόλουθα αδιάψευστα στοιχεία:
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ασκούσε καθ” όλη τη διάρκεια της
πολιτικής του σταδιοδρομίας, πολιτική άκρως φιλοεβραϊκή, αφού όπως
ομολογούν οι ίδιοι οι εβραίοι στο επίσημο όργανό τους «Χρονικά» (Οργανο
του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου, Τεύχος Σεπτ. – Οκτώβριος 1992):
«… Ο διοικητής της Θεσσαλονίκης Ρακτιβάν σε συνεντεύξεις του σε τοπικές
εβραϊκές εφημερίδες, προβάλει τις αρχές της ισονομίας που διέπουν την
Ελληνική διοίκηση και το πνεύμα της ανεξιθρησκείας που χαρακτηρίζει τον
Ελληνικό λαό, με παράδειγμα τους εβραίους της παλιάς Ελλάδας, που παρά
τον μικρό αριθμό τους κατέχουν σημαντικές θέσεις στη δημόσια ζωή. Και ο
εβραϊκός τύπος της Θεσσαλονίκης, εκφράζοντας τις διαθέσεις της κοινής
γνώμης, επαινεί την ελληνική κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό Ελευθέριο
Βενιζέλο, που προσφέρει στους εβραίους προνόμια που δεν υπάρχουν σε
κανένα άλλο Βαλκανικό Κράτος, προετοιμάζοντας γι” αυτούς ένα λαμπρό
μέλλον…»
Οι υπαινιγμοί για τη σιωνική πολιτική που ασκούσε ο Βενιζέλος είναι σαφέστατοι. Αλλωστε, όπως το ίδιο έντυπο αναφέρει («Χρονικά», τεύχος Απριλίου – Μαίου 1994), «Ο Ελευθέριος Βενιζέλος πρώτος υποστήριξε τη δημιουργία ελεύθερου εβραϊκού κράτους».
Τις ίδιες ακριβώς θέσεις εξέφρασε και ένας από τους βασικούς συνεργάτες
του Βενιζέλου, υπουργός και Γενικός Διοικητής της Μακεδονίας, ο Π. Αργυρόπουλος, στον τύπο της εποχής.
Ολα ήταν προμελετημένα. Σταδιακά και με πρόσχημα την
επαναφορά του Κωνσταντίνου, οι… σύμμαχοι σταμάτησαν την χορήγηση
βοηθείας προς την Ελλάδα και ένας – ένας άρχισαν να καταφέρνουν
πισώπλατες μαχαιριές. Ο Ιταλοεβραίος πρωθυπουργός της Ιταλίας Τζιολίτι,
εκκένωσε τη Νότια Μικρά Ασία από τα ιταλικά στρατεύματα τα οποία
βρίσκονταν εκεί, απελευθερώνοντας κατ” αυτό τον τρόπο σημαντικές
δυνάμεις των τούρκων που είχαν καθηλωθεί εκεί εξ” αιτίας της ιταλικής
στρατιωτικής παρουσίας. Την ίδια ώρα η Γαλλία, υποταγμένη στη θέληση των εβραίων Μπιαν και Μπλουμ, συνάπτοντας τη γαλλοτουρκική συνθήκη συνθηκολογήσεως στην Κιλικία, απελευθέρωσε επίσης με τη σειρά της τα Κεμαλικά στρατεύματα από τη μεθόριο της Συρίας, παραδίδοντας συγχρόνως όλο το γερμανικό πολεμικό υλικό που είχαν κυριεύσει, στους τούρκους.
Η εβραϊκή στοά της Θεσσαλονίκης «Μπάι – Μπριθ», συνετέλεσε αποφασιστικά την πρόκληση της Μικρασιατικής καταστροφής, δια της οικονομικής βοηθείας που απέστειλε στον Κεμάλ. Ο εβραϊκής καταγωγής Μπρονστάιν (τρότσκυ), ηγέτης της Ρωσίας εκείνη την περίοδο, ενίσχυσε σε εκπληκτικό βαθμό τον Κεμάλ, χορηγώντας του τεράστιες ποσότητες χρυσού και πυροβόλα όπλα.
Η εβραϊκή στοά της Θεσσαλονίκης «Μπάι – Μπριθ», συνετέλεσε αποφασιστικά την πρόκληση της Μικρασιατικής καταστροφής, δια της οικονομικής βοηθείας που απέστειλε στον Κεμάλ. Ο εβραϊκής καταγωγής Μπρονστάιν (τρότσκυ), ηγέτης της Ρωσίας εκείνη την περίοδο, ενίσχυσε σε εκπληκτικό βαθμό τον Κεμάλ, χορηγώντας του τεράστιες ποσότητες χρυσού και πυροβόλα όπλα.
Τον Μπρονστάιν χρηματοδοτούσε με τη σειρά της η εβραϊκή τράπεζα Κουν και Λεμπ, η οποία τον πίεσε να υπογράψει συνθήκη ειρήνης με την Τουρκία, ώστε να απαλλάξει από ένα ακόμη πρόβλημα τον Κεμάλ.
Αθλιος επίσης υπήρξε ο ρόλος του Μπαζίλ Ζαχάρωφ. Ο Ζαχάρωφ, εβραίος έμπορος όπλων από την Κωνσταντινούπολη, μονίμως εγκατεστημένος στην Ελβετία, υποδυόταν επί σειράν ετών τον Ελληνα. Στην πραγματικότητα ήταν συνεργάτης της αγγλοεβραϊκής πολεμικής βιομηχανίας «Βίκερς».
Ο Ζαχάρωφ, προσωπικός φίλος του Ε. Βενιζέλου, αρχικά
προμήθευσε τον Ελληνικό στρατό με ελαφρύ και βαρύ οπλισμό για να καλύψει
τις ανάγκες του, έναντι πραγματικά εκπληκτικών οικονομικών
διευκολύνσεων. Ο Ζαχάρωφ, ισχυριζόταν ότι… βοηθούσε τον Ελληνικό στρατό,
ωθούμενος δήθεν, από πατριωτικά κίνητρα. Μόλις όμως οι Ελληνικές
στρατιωτικές δυνάμεις εισέδυσαν στην Μικρά Ασία και ο «ομόφυλός του» Ε.
Βενιζέλος «εγκατέλειψε» την εξουσία, οι αποστολές του Ζαχάρωφ σταμάτησαν
ολοσχερώς ενώ ο μέχρι τότε παραδοθείς οπλισμός απεδείχθη προβληματικός,
καθώς ανακαλύφθηκαν τεράστιες ποσότητες άχρηστων όπλων και
ελαττωματικών πυρομαχικών. Τα αποτελέσματα ήταν προφανή…
Στο σημείο αυτό αρχίζει να γίνει μνεία σε ένα τραγικό περιστατικό, το οποίο καταδεικνύει για μια ακόμη φορά τον μισελληνισμό των εβραίων. Το περιστατικό τοποθετείται χρονικά στις ημέρες της μικρασιατικής τραγωδίας και είναι το ακόλουθο:
Στη συνοικία Μπας Οτουράκ της Σμύρνης, οι εβραίοι οι οποίοι τις προηγούμενες ημέρες είχαν επιδοθεί σε μία καταδοτική έξαρση κατά των Ελλήνων, είχαν συγκεντρωθεί και χλεύαζαν τους διερχόμενους Ελληνες αιχμαλώτους. Όταν οι τούρκοι στρατιώτες άρχισαν να κτυπούν τους Έλληνες με τους υποκοπάνους των όπλων τους, τούρκοι και εβραίοι ξέσπασαν από κοινού σε παραλλήρημα ενθουσιασμού και χειροκροτημάτων… Ο δε εβραίος νομάρχης Ραχμή Μπέης, εξώθησε τους τσέτες να προβούν στην εξόντωση του Μικρασιατικού Ελληνισμού.
Στη συνοικία Μπας Οτουράκ της Σμύρνης, οι εβραίοι οι οποίοι τις προηγούμενες ημέρες είχαν επιδοθεί σε μία καταδοτική έξαρση κατά των Ελλήνων, είχαν συγκεντρωθεί και χλεύαζαν τους διερχόμενους Ελληνες αιχμαλώτους. Όταν οι τούρκοι στρατιώτες άρχισαν να κτυπούν τους Έλληνες με τους υποκοπάνους των όπλων τους, τούρκοι και εβραίοι ξέσπασαν από κοινού σε παραλλήρημα ενθουσιασμού και χειροκροτημάτων… Ο δε εβραίος νομάρχης Ραχμή Μπέης, εξώθησε τους τσέτες να προβούν στην εξόντωση του Μικρασιατικού Ελληνισμού.
Ενάμισι εκατομμύριο νεκροί, άλλοι τόσοι πρόσφυγες και δισεκατομμύρια σε δραχμές οι υλικές ζημιές.
Αυτό ήταν το τίμημα της Μικρασιατικής καταστροφής, στην πρόκληση
της οποίας τόσο συνέργησε ο διεθνής σιωνισμός. Η εβραϊκή μάλιστα
ωμότητα, έφθασε μέχρι του σημείου της επιδείξεως ασέβειας προς τους
ίδιους τους νεκρούς.
Ούτε τα οστά των νεκρών Ελλήνων δεν σεβάσθηκαν οι εβραίοι.
Μετά τη μεγάλη σφαγή, ένα
«ολλανδικό» πλοίο φόρτωσε στο λιμάνι της Σμύρνης τα κόκκαλα των νεκρών,
τα οποία προορίζονταν να διατεθούν… για βιομηχανικούς σκοπούς!
Το πλοίο, όπως και η εκμεταλλεύτρια εταιρεία που επεδίωκε να θησαυρίσει
ακόμη και από τα οστά των νεκρών, τα οποία «αξιολογούσε» ως πρώτη ύλη
(!), ανήκε στους εβραίους Ραούλ Βόντεμπουργκ και Ερασμο Λεβύ.
Επιπροσθέτως,
στην επιχείρηση αφελληνισμού της Μικράς Ασίας, είναι γνωστός ο ρόλος
που διαδραμάτισε ο αμερικανοεβραίος Χ. Μοργκενθάου. ***
Ως πρόεδρος της «Επιτροπής Αποκαταστάσεως Προσφύγων»,
μερίμνησε ώστε κατά την οκταετία 1922-1930, να εφαρμοσθεί κατά γράμμα η
Συνθήκη της Λωζάννης, το τερατούργημα αυτό του Ε. Βενιζέλου που
προέβλεπε τον ξεριζωμό των Ελληνικών πληθυσμών από την Ιωνία.
Επανερχόμενοι στο θέμα των δηλώσεων Βενιζέλου δια των οποίων
συνηγορούσε υπέρ της ιδρύσεως του κράτους του Ισραήλ, κρίνω αυτές
αποκαλυπτικές της καταγωγής του. Το γεγονός δε ότι ο Βενιζέλος
παρουσιάζεται ως «πρωτεργάτης» της προσπάθειας για την ίδρυση του
εβραϊκού κράτους, δεν θα πρέπει να εκπλήσσει. Και αυτό διότι ο
Βενιζέλος, ήταν εβραϊκής καταγωγής.
Τα παραπάνω τα βρήκα στο αρχείο μου και είναι ανάρτηση μιας αρκετά παλαιάς δημοσίευσης σε άλλο forum αλλά δυστυχώς δεν λειτουργεί το Link του πλέον.
Τα παραπάνω τα βρήκα στο αρχείο μου και είναι ανάρτηση μιας αρκετά παλαιάς δημοσίευσης σε άλλο forum αλλά δυστυχώς δεν λειτουργεί το Link του πλέον.
………………………………………………………
ΔΕΙΤΕ ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΜΟΡΓΚΕΝΘΑΟΥ…
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΓΑΜΠΡΟΣ ΤΟΥ ΜΟΡΓΚΕΝΘΑΟΥ… ΕΔΩ…>>> Η ΣΧΕΣΗ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΚΑΙ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΛΑΜΠΡΑΚΗ… ( 4 )
……………………………………………………..
……………………………………………………..
Νίκος Σάμιος Ο Ελευθέριος Βενιζέλος πρώτος υποστήριξε τη δημιουργία ελεύθερου εβραϊκού κράτους, αλλά ο Σαμαράς, τότε υπουργός, υπέγραψε τη δημιουργία ελεύθερου εβραϊκού κράτους, με υπερηφάνεια που κρατάει μέχρι σήμερα… Αυτή την αλήθεια γιατί δεν την αναφέρουν σχεδόν ποτέ, και ειδικά πριν από τις εκλογές αναφέρουν ΜΟΝΟ τον Βενιζέλο, αλλά την κρύβουν επιμελώς;
Σχετικό θέμα: Ισραήλ: Βασίλειο με ΘEΪKH ENTOΛH;…………………………………………………….
ΑΡΤΕΜΗΣ ΣΩΡΡΑΣ: ΑΠΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ ΑΡΧΕΙΑ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΚΑΙ ΟΛΗ Η ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ (ΔΗΘΕΝ ΚΡΑΤΟΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ) ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΑΣΚΕΝΑΖΙΜ
ΤΟ 2008 Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΗΤΑΝ ΣΕ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΣΥΡΙΑ; !!!
ΞΕΡΕΤΕ ΟΤΙ Η ΔΥΤΙΚΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΘΥΓΑΤΡΙΚΗ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ KfW;
«ΦΙΡΜΑ» ΔΗΛ. ΕΤΑΙΡΕΙΑ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ!
Η Γερμανία, η Ελλάδα και η Συμφωνία «2+4»
Η Γερμανία ή η Αγγλία ήθελε να δώσει τα νησιά στην Τουρκία;Δείτε ντοκουμέντα!
…………………………………………………….
ΕΧΟΥΜΕ ΔΕΙ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ… «ΓΕΡΜΑΝΟΙ»…
ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ Η ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ!
ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ ΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ!
Ο ΤΑΛΑΑΤ ΠΑΣΣΑΣ ο Τουρκαλάς που εκτέλεσε τις Γερμανικές οδηγίες…
·
Η ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ –ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΗ ΤΟΥΡΚΙΑ είναι ιδέα και έργο-προτροπή – απαίτηση ΤΩΝ ΑΘΛΙΩΝ –ΓΕΡΜΑΝΩΝ!
“Διώξτε τους αυτούς τους σκύλους Έλληνες , τους ταραχοποιούς, τους άπληστους κι εμείς θα τους αντικαταστήσουμε με υπάκουους, Γερμανούς εργάτες” φώναζε ο Σάντερς στους Εμβερ και Ταλάατ, πασάδες της Τουρκίας!.
Ο ΠΕΡΙΒΟΗΤΟΣ ΑΝΘΕΛΛΗΝ ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΣΑΝΤΕΡΣ, Ο ΚΥΡΙΟΣ ΥΠΟΚΙΝΗΤΗΣ ΤΩΝ ΣΦΑΓΏΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!
ΕΜΠΝΕΥΣΘΗΚΕ ΤΗΝ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ! Για να προασπίσει τα συμφέροντα της ΝΤΟΪΤΣΕ ΜΠΑΝΚ!..
Ναι, της σημερινής που διαφεντεύει την Ελλάδα!
·
Η ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ –ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΗ ΤΟΥΡΚΙΑ είναι ιδέα και έργο-προτροπή – απαίτηση ΤΩΝ ΑΘΛΙΩΝ –ΓΕΡΜΑΝΩΝ!“Διώξτε τους αυτούς τους σκύλους Έλληνες , τους ταραχοποιούς, τους άπληστους κι εμείς θα τους αντικαταστήσουμε με υπάκουους, Γερμανούς εργάτες” φώναζε ο Σάντερς στους Εμβερ και Ταλάατ, πασάδες της Τουρκίας!.
Ο ΠΕΡΙΒΟΗΤΟΣ ΑΝΘΕΛΛΗΝ ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΣΑΝΤΕΡΣ, Ο ΚΥΡΙΟΣ ΥΠΟΚΙΝΗΤΗΣ ΤΩΝ ΣΦΑΓΏΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!
ΕΜΠΝΕΥΣΘΗΚΕ ΤΗΝ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ! Για να προασπίσει τα συμφέροντα της ΝΤΟΪΤΣΕ ΜΠΑΝΚ!..
Ναι, της σημερινής που διαφεντεύει την Ελλάδα!
Όσοι έχουν διαβάσει, έστω κι επιφανειακά, την
πανγερμανική φιλολογία , γνωρίζουν την μέθοδο που προτείνεται για την
αντιμετώπιση των πληθυσμών που παρεμποδίζουν την ελεύθερη διακίνηση της
Γερμανίας. Εννοώ των εκτοπισμό των κατοίκων. Η βίαιη εξορία ολόκληρων
λαών , που μεταφέρονται σαν ζώα, από τη μια άκρη στην άλλη είναι μέρος
του κατακτητικού προγράμματος της Γερμανίας…
ΓΕΡΜΑΝΟΙ: ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΤΩΝ ΛΑΩΝ. Δεν είναι Ευρωπαϊκή φυλή. Εισβολείς
είναι, δηλαδή κατσαπλιάδες.. φονιάδες και άρπαγες.. Βασικά
κατσικοκλέφτες! Πάντα σε όλη την πορεία τους, έως αυτή τη στιγμή!
Ξαναμπερδεύουν την Ευρώπη, την αναστατώνουν και κάνουν για μια ακόμη
φορά οι λαοί της Ευρώπης να υποφέρουν, να στενάζουν…… ! ΄Οσο για τους
Ολλανδούς, Φινλανδούς,…(σημερινούς συμμάχους της Μερκελ) καλά αυτοί
πάντα ήσαν …πίτουρα!
Μία σημαντική επισήμανση στο βιβλίο του καθηγητή Πανεπιστημίου Κώστα Φωτιάδη με τίτλο« Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ», που κυκλοφόρησε την Κυριακή ως ένθετο η εφημερίδα REAL NEWS, αποτέλεσε την αφορμή για το πολύ καλό ρεπορτάζ που κάνει το ιστολόγιο helllas newsagency, όπου αποκαλύπτεται ότι η Μικραασιατική καταστροφή εμπνεύσθηκε και οργανώθηκε από τους Γερμανούς! Ιδού τι αναφέρει το σημαντικό ρεπορτάζ,
Γενικό συμπέρασμα: Ο ελληνισμός βιώνει τις χειρότερες στιγμές της ιστορίας του. Δράστης; Ο ίδιος πάντα παράγων, ο γερμανικός. Οι Γερμανοί μισούν θανάσιμα κάθε τι το ελληνικό. Σήμερα μας έχουν παγιδεύσει με στόχο την πλήρη διάλυσή μας, συμπεριλαμβανομένης και της εδαφικής μας!
Μία σημαντική επισήμανση στο βιβλίο του καθηγητή Πανεπιστημίου Κώστα Φωτιάδη με τίτλο« Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ», που κυκλοφόρησε την Κυριακή ως ένθετο η εφημερίδα REAL NEWS, αποτέλεσε την αφορμή για το πολύ καλό ρεπορτάζ που κάνει το ιστολόγιο helllas newsagency, όπου αποκαλύπτεται ότι η Μικραασιατική καταστροφή εμπνεύσθηκε και οργανώθηκε από τους Γερμανούς! Ιδού τι αναφέρει το σημαντικό ρεπορτάζ,
Γενικό συμπέρασμα: Ο ελληνισμός βιώνει τις χειρότερες στιγμές της ιστορίας του. Δράστης; Ο ίδιος πάντα παράγων, ο γερμανικός. Οι Γερμανοί μισούν θανάσιμα κάθε τι το ελληνικό. Σήμερα μας έχουν παγιδεύσει με στόχο την πλήρη διάλυσή μας, συμπεριλαμβανομένης και της εδαφικής μας!
Το σενάριο είναι παλαιό. Οι Γερμανικές απόπειρες
κυριαρχίας στην Ευρώπη αναρίθμητες! Η …πλαγιοσκοπική εισβολή της στην
Τουρκία στον περασμένο αιώνα, κατάφερε , αφού χρεοκόπησε την Οθωμανική
αυτοκρατορία, και για να την ελέγχει πλέον οικονομικά, να συγκυβερνάει
με τους πασάδες, να ελέγχει τα τραίνα ( chemin de fer Otoman ή το
διάσημο, ORIAN EXPRESS..που έφθανε μέχρι τη Βαγδάτη). Τεράστια τα κέρδη
της… επιχείρησης!
Κι αφού έβγαλε από τη μέση Άγγλους και Γάλλους, προχώρησε
εισηγούμενη στους Πασάδες, στην ευθεία εξόντωση των Ελλήνων, οι οποίοι
Έλληνες έλεγχαν κατά 75% την οικονομία της Τουρκίας , τις τέχνες, τα
γράμματα και τον πολιτισμό! Κι άρα, ήταν μεγάλο εμπόδιο στα παμφάγα
οικονομικά σχέδια της Γερμανίας.Απαίτησαν από τους ηγέτες του Γερμανικού
προτεκτοράτου- Πασάδες Τούρκους, την άμεση εξαφάνιση του ελληνισμού.
Είναι λάθος σήμερα για τους γενοκτόνους του ελληνισμού,
να θεωρούμε ως μόνους υπεύθυνους τους Τούρκους! Οι Γερμανοί είναι οι
φονιάδες του Μικρασιαστικού Ελληνισμού! Οι Τούρκοι απλώς ήσαν εκτελεστές
και πατούσαν τη σκανδάλη! Οι δήμιοι δηλαδή. Οι πολιτικοί ηγέτες της
Ελλάδος αυτό το κομβικό στοιχείο δεν πρέπει να το λησμονούν ποτέ!
Οι Τούρκοι της Μικράς Ασίας, με τα υπάρχοντα στοιχεία,
δεν έτρεφαν μίσος για τους Έλληνες. ΄Αλλωστε αυτοί “διοικούσαν” της
Οθωμανική Αυτοκρατορία… και συμβίωνα μια ικανοποιητικά επί αιώνες…
Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια , όπως καταγράφεται από τις πολλές πηγές που επιστρατεύει στο πόνημά του ο καθηγητής Φωτιάδης. Αξίζει να διαβάσετε το βιβλίο του, αλλά δεν ξέρουμε που θα το βρείτε…! ΟΙ Γερμανοί εξαφάνισαν τον ΑΚΜΑΖΟΝΤΑ Ελληνισμό της Μικράς Ασίας!
Οι Νεότουρκοι του ΚΕΜΑΛ απλώς ήταν εκτελεστικά όργανα . Και γιατί αυτό το φονικό; Διότι απλά ήταν το οικονομικό συμφέρον των φρικτών ΓΕΡΜΑΝΩΝ !
Όπως και σήμερα, το ίδιο επιδιώκουν με την ποδηγέτηση της Ελλάδας και το πνίξιμο της Κύπρου!!
ΓΕΡΜΑΝΟΙ…ΛΑΟΣ ΜΕ ΚΑΜΙΑ ΡΙΖΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ (Ούννοι, γαρ)-ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ- ΚΑΤΣΙΚΟΚΛΕΦΤΕΣ ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΠΑΝΤΑ ΚΟΙΤΑΖΟΥΝ ΤΙ ΘΑ ΑΡΠΑΞΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΟΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΛΑΩΝ….. για να ευτυχούν!
Μια ζωή ΚΛΕΦΤΕΣ κι άρπαγες. ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ! Βάρβαρος λαός, κι ευθέως απάνθρωποι , αφού στήνουν την ευτυχία τους στα φέρετρα των άλλων!
ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΕΞΑΦΑΝΙΣΑΝ ΑΠΟ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΓΗΣ! Η ΑΝΟΧΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΠΡΕΠΕΙ Κάτι να κάνει ΠΡΟΣ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΛΑΟ… ΚΑΠΟΤΕ ΝΑ ΤΟΝ ΦΡΕΝΑΡΕΙ…ΝΑ ΤΟΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ..ΚΑΘΕ ΤΟΣΟ Η ΕΥΡΩΠΗ ΝΑ ΠΟΝΑΕΙ ΜΕ ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΙΣΜΟ! Προχθές με τους ΒΙΣΜΑΡΚ, χθες με τον Χίτλερ και σήμερα με την θλιβερή γυναίκα, Μέρκελ. Μαζί και ο Σόϊμπλε. ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΙ ΗΔΗ ΔΥΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΡΙΤΟ-ΟΙΟΝΟΜΙΚΌ ΣΗΜΕΡΑ!…ΠΟΥ βρίσκεται εν εξελίξει!
Σακάτεψαν ήδη την Ελλάδα, καταδυναστεύουν Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία και δολοφόνησαν εν ψυχρώ… τη Κύπρο.. Έτσι εν μια νυκτί…
ΟΛΟΙ ΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΊΑΣ, είναι κλεψιμέϊκοι, απ’ όπου κι αν πέρασαν… άρπαζαν! Ο Γερμανός γελάει με την ευρωπαϊκή ηθική, την ελληνική κατά βάση, μια κι από Έλληνες θεμελιώθηκε ως πίστη!
Ο LIMAN VON SANDERS Ο ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!
Με τον διαβόητο LIMAN VON SANDERS που ήταν ο αρχιστράτηγος, κατάφερε μέσα σε λίγο χρόνο να εκσυγχρονίσει στρατιωτικά την Τουρκία , αλλά και να μεταδώσει στο θλιβερό αυτό κράτος, την αντίληψη πως η κακοτυχία του ήταν οι Έλληνες και οι Αρμένιοι και πως όφειλε για την επιβίωσή του να τους εξαφανίσει από προσώπου γής! ”Κάτι που ήξεραν καλά να κάνουν ..οι Τούρκοι” , όπως υπογράμμισε ο ΟΥΝΟΣ SANDERS!
“Θεωρούσαν οι Γερμανοί τους Έλληνες της Τουρκίας, ως σημαντικό εμπόδιο στις βλέψεις τους.
Το κυρίαρχο στην οικονομία, το εμπόριο, τις τέχνες, και τα γράμματα ελληνομικρασιασιατικό στοιχείο, ορθωνόταν ως φυσικός φραγμός στο δρόμο τους προς τον Περσικό κόλπο.. Έτσι, η Τουρκία, δεν έχει ουδεμίαν ασφάλεια ,ούτε δύναται να οργανωθεί ελευθέρως εις το μέλλον, λόγω της παρουσίας εχθρικών στοιχείων όπως Ελλήνων κι Αρμενίων!!!”
Όσοι έχουν διαβάσει ,έστω κι επιφανειακά, την πανγερμανική φιλολογία , γνωρίζουν την μέθοδο που προτείνεται για την αντιμετώπιση των πληθυσμών που παρεμποδίζουν την ελεύθερη διακίνηση της Γερμανίας. Εννοώ των εκτοπισμό των κατοίκων. Η βίαιη εξορία ολόκληρων λαών , που μεταφέρονται σαν ζώα, από τη μια άκρη στην άλλη είναι μέρος του κατακτητικού προγράμματος της Γερμανίας…
***Οι Γερμανοί ήταν αυτοί που είχαν προτείνει πιεστικά να απομακρυνθούν οι Έλληνες από τα παράλια…
***Το σχέδιο ήταν να στείλουν αρχικά.. τους Έλληνες στα νησιά του Αιγαίου…
***Οι Έλληνες αντιστάθηκαν, αλλά έγιναν μεγάλες σφαγές. Έπεσε λεπίδι από Τούρκους!
**Ηθικός αυτουργός όλων αυτών των βαρβαρικών πράξεων ήταν ο ΛΙΜΑΝ ΦΟΝ ΣΑΝΤΕΡΣ… χαρακτηριστικός τύπος βάρβαρου Γερμανού και μισέλληνα.
“Διώξτε τους αυτούς τους σκύλους Έλληνες , τους ταραχοποιούς, τους άπληστους .κι εμείς θα τους αντικαταστήσουμε με υπάκουους, Γερμανούς εργάτες” φώναζε ο Σάντερς στους Εμβερ και Ταλάατ, πασάδες της Τουρκίας!.
Συνεχώς φώναζε απαιτούσε: Εκτοπισμός, .εκτοπισμός είναι η μόνη λύση..
–Συντρίψτε τους Έλληνες”…
–Επιβάλλεται η εξασθένιση του ελληνικού στοιχείου απανταχού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δια να εκλείψει πας συνεκτικός κρίκος μετά της μητρός Ελλάδος.
–Τι φυλάτε εκκλησίες, καμπαναριά, ελληνικά σχολεία. Εφόσον τα κρατάτε αυτά εδώ… θα είστε μόνιμα είλωτες των Ελλήνων” !
Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια , όπως καταγράφεται από τις πολλές πηγές που επιστρατεύει στο πόνημά του ο καθηγητής Φωτιάδης. Αξίζει να διαβάσετε το βιβλίο του, αλλά δεν ξέρουμε που θα το βρείτε…! ΟΙ Γερμανοί εξαφάνισαν τον ΑΚΜΑΖΟΝΤΑ Ελληνισμό της Μικράς Ασίας!
Οι Νεότουρκοι του ΚΕΜΑΛ απλώς ήταν εκτελεστικά όργανα . Και γιατί αυτό το φονικό; Διότι απλά ήταν το οικονομικό συμφέρον των φρικτών ΓΕΡΜΑΝΩΝ !
Όπως και σήμερα, το ίδιο επιδιώκουν με την ποδηγέτηση της Ελλάδας και το πνίξιμο της Κύπρου!!
ΓΕΡΜΑΝΟΙ…ΛΑΟΣ ΜΕ ΚΑΜΙΑ ΡΙΖΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ (Ούννοι, γαρ)-ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ- ΚΑΤΣΙΚΟΚΛΕΦΤΕΣ ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΠΑΝΤΑ ΚΟΙΤΑΖΟΥΝ ΤΙ ΘΑ ΑΡΠΑΞΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΟΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΛΑΩΝ….. για να ευτυχούν!
Μια ζωή ΚΛΕΦΤΕΣ κι άρπαγες. ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ! Βάρβαρος λαός, κι ευθέως απάνθρωποι , αφού στήνουν την ευτυχία τους στα φέρετρα των άλλων!
ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΕΞΑΦΑΝΙΣΑΝ ΑΠΟ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΓΗΣ! Η ΑΝΟΧΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΠΡΕΠΕΙ Κάτι να κάνει ΠΡΟΣ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΛΑΟ… ΚΑΠΟΤΕ ΝΑ ΤΟΝ ΦΡΕΝΑΡΕΙ…ΝΑ ΤΟΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ..ΚΑΘΕ ΤΟΣΟ Η ΕΥΡΩΠΗ ΝΑ ΠΟΝΑΕΙ ΜΕ ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΙΣΜΟ! Προχθές με τους ΒΙΣΜΑΡΚ, χθες με τον Χίτλερ και σήμερα με την θλιβερή γυναίκα, Μέρκελ. Μαζί και ο Σόϊμπλε. ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΙ ΗΔΗ ΔΥΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΡΙΤΟ-ΟΙΟΝΟΜΙΚΌ ΣΗΜΕΡΑ!…ΠΟΥ βρίσκεται εν εξελίξει!
Σακάτεψαν ήδη την Ελλάδα, καταδυναστεύουν Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία και δολοφόνησαν εν ψυχρώ… τη Κύπρο.. Έτσι εν μια νυκτί…
ΟΛΟΙ ΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΊΑΣ, είναι κλεψιμέϊκοι, απ’ όπου κι αν πέρασαν… άρπαζαν! Ο Γερμανός γελάει με την ευρωπαϊκή ηθική, την ελληνική κατά βάση, μια κι από Έλληνες θεμελιώθηκε ως πίστη!
Ο LIMAN VON SANDERS Ο ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!
Με τον διαβόητο LIMAN VON SANDERS που ήταν ο αρχιστράτηγος, κατάφερε μέσα σε λίγο χρόνο να εκσυγχρονίσει στρατιωτικά την Τουρκία , αλλά και να μεταδώσει στο θλιβερό αυτό κράτος, την αντίληψη πως η κακοτυχία του ήταν οι Έλληνες και οι Αρμένιοι και πως όφειλε για την επιβίωσή του να τους εξαφανίσει από προσώπου γής! ”Κάτι που ήξεραν καλά να κάνουν ..οι Τούρκοι” , όπως υπογράμμισε ο ΟΥΝΟΣ SANDERS!
“Θεωρούσαν οι Γερμανοί τους Έλληνες της Τουρκίας, ως σημαντικό εμπόδιο στις βλέψεις τους.
Το κυρίαρχο στην οικονομία, το εμπόριο, τις τέχνες, και τα γράμματα ελληνομικρασιασιατικό στοιχείο, ορθωνόταν ως φυσικός φραγμός στο δρόμο τους προς τον Περσικό κόλπο.. Έτσι, η Τουρκία, δεν έχει ουδεμίαν ασφάλεια ,ούτε δύναται να οργανωθεί ελευθέρως εις το μέλλον, λόγω της παρουσίας εχθρικών στοιχείων όπως Ελλήνων κι Αρμενίων!!!”
Όσοι έχουν διαβάσει ,έστω κι επιφανειακά, την πανγερμανική φιλολογία , γνωρίζουν την μέθοδο που προτείνεται για την αντιμετώπιση των πληθυσμών που παρεμποδίζουν την ελεύθερη διακίνηση της Γερμανίας. Εννοώ των εκτοπισμό των κατοίκων. Η βίαιη εξορία ολόκληρων λαών , που μεταφέρονται σαν ζώα, από τη μια άκρη στην άλλη είναι μέρος του κατακτητικού προγράμματος της Γερμανίας…
***Οι Γερμανοί ήταν αυτοί που είχαν προτείνει πιεστικά να απομακρυνθούν οι Έλληνες από τα παράλια…
***Το σχέδιο ήταν να στείλουν αρχικά.. τους Έλληνες στα νησιά του Αιγαίου…
***Οι Έλληνες αντιστάθηκαν, αλλά έγιναν μεγάλες σφαγές. Έπεσε λεπίδι από Τούρκους!
**Ηθικός αυτουργός όλων αυτών των βαρβαρικών πράξεων ήταν ο ΛΙΜΑΝ ΦΟΝ ΣΑΝΤΕΡΣ… χαρακτηριστικός τύπος βάρβαρου Γερμανού και μισέλληνα.
“Διώξτε τους αυτούς τους σκύλους Έλληνες , τους ταραχοποιούς, τους άπληστους .κι εμείς θα τους αντικαταστήσουμε με υπάκουους, Γερμανούς εργάτες” φώναζε ο Σάντερς στους Εμβερ και Ταλάατ, πασάδες της Τουρκίας!.
Συνεχώς φώναζε απαιτούσε: Εκτοπισμός, .εκτοπισμός είναι η μόνη λύση..
–Συντρίψτε τους Έλληνες”…
–Επιβάλλεται η εξασθένιση του ελληνικού στοιχείου απανταχού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δια να εκλείψει πας συνεκτικός κρίκος μετά της μητρός Ελλάδος.
–Τι φυλάτε εκκλησίες, καμπαναριά, ελληνικά σχολεία. Εφόσον τα κρατάτε αυτά εδώ… θα είστε μόνιμα είλωτες των Ελλήνων” !
Όλα αυτά κι άλλα συγκλονιστικά στοιχεία, αναφέρονται στο
σημαντικό ιστορικό βιβλίο του Κων. Φωτιάδη, καθηγητή Πανεπιστημίου «Η
ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ» που κυκλοφόρησε η REAL NEWS, έργο
εγκριθέν από τη Βουλή των Ελλήνων, αλλά ταυτόχρονα απαγορευθέν!
ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΑΝΑΡΧΑΙΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ ΤΟΥ ΣΤΗ Μ.ΑΣΙΑ!
Έτσι διαμορφώνεται στο Μικρασιατικό χώρο μια κατάσταση, σύμφωνα με την οποία έχουμε από τη μια τις απαιτήσεις των Ελλήνων και των Αρμενίων για ελευθερία και ανεξαρτησία και από την άλλη τον ακραίο τουρκικό εθνικισμό.
Ένας παράγοντας που παρεμβαίνει υπέρ των οθωμανικών συμφερόντων είναι ο γερμανικός. Οι Γερμανοί έχουν τεράστια συμφέροντα στην Τουρκία. Οικονομικά και στρατιωτικά. Ελπίζουν ότι με μια ισχυρή Τουρκία θα ανταγωνίζονται καλύτερα τους Βρετανούς. Γι αυτό το λόγο η γερμανική πολιτική εκπονεί ένα πρόγραμμα ακεραιότητας της Τουρκίας, η υλοποίηση του οποίου προϋποθέτει την εξόντωση των πληθυσμών εκείνων που ενισχύουν τις φυγόκεντρες τάσεις στο εσωτερικό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. (9) Η Τουρκία γίνεται το πιο σημαντικό πεδίο δράσης του γερμανικού ιμπεριαλισμού. Κινητήρια δύναμη είναι οι γερμανικές τράπεζες, οι οποίες έχουν κολοσσιαίες επιχειρήσεις στην Ασία.
Οι
δολοφόνοι του ελληνισμού στη Μ. Ασία. Αριστερά ο Γερμαναράς Σάντερς και
δεξιά ο Μουσταφά Κεμάλ, που εκτέλεσε τις εντολές του Γερμανού
Γκαουλάϊτερ.
Μετά τους Βαλκανικούς πολέμους οι Γερμανοί προσπαθούν με κάθε τρόπο να φανατίσουν τις τουρκικές μάζες εναντίον των χριστιανών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Σε μια προκήρυξη που κυκλοφορεί η “Γερμανική Τράπεζα της Παλαιστίνης” γράφεται:
«Αν πεινούμε και υποφέρουμε εμείς οι Τούρκοι, αιτία είναι οι γκιαούρηδες που στα χέρια τους κρατούν τον πλούτο μας και το εμπόριό μας. Ως πότε θα ανεχόμαστε τις προκλήσεις τους. Μποϋκοτάρετε τα προϊόντα τους. Σταματήστε κάθε δοσοληψία μαζί τους. Τι τη θέλετε τη φιλία τους; Ποιο το όφελος να συναδελφώνεστε και να τους προσφέρετε με τόση ειλικρίνεια την αγάπη και τονπλούτο μας…» .
ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΑΝΑΡΧΑΙΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ ΤΟΥ ΣΤΗ Μ.ΑΣΙΑ!
Έτσι διαμορφώνεται στο Μικρασιατικό χώρο μια κατάσταση, σύμφωνα με την οποία έχουμε από τη μια τις απαιτήσεις των Ελλήνων και των Αρμενίων για ελευθερία και ανεξαρτησία και από την άλλη τον ακραίο τουρκικό εθνικισμό.
Ένας παράγοντας που παρεμβαίνει υπέρ των οθωμανικών συμφερόντων είναι ο γερμανικός. Οι Γερμανοί έχουν τεράστια συμφέροντα στην Τουρκία. Οικονομικά και στρατιωτικά. Ελπίζουν ότι με μια ισχυρή Τουρκία θα ανταγωνίζονται καλύτερα τους Βρετανούς. Γι αυτό το λόγο η γερμανική πολιτική εκπονεί ένα πρόγραμμα ακεραιότητας της Τουρκίας, η υλοποίηση του οποίου προϋποθέτει την εξόντωση των πληθυσμών εκείνων που ενισχύουν τις φυγόκεντρες τάσεις στο εσωτερικό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. (9) Η Τουρκία γίνεται το πιο σημαντικό πεδίο δράσης του γερμανικού ιμπεριαλισμού. Κινητήρια δύναμη είναι οι γερμανικές τράπεζες, οι οποίες έχουν κολοσσιαίες επιχειρήσεις στην Ασία.
Μετά τους Βαλκανικούς πολέμους οι Γερμανοί προσπαθούν με κάθε τρόπο να φανατίσουν τις τουρκικές μάζες εναντίον των χριστιανών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Σε μια προκήρυξη που κυκλοφορεί η “Γερμανική Τράπεζα της Παλαιστίνης” γράφεται:
«Αν πεινούμε και υποφέρουμε εμείς οι Τούρκοι, αιτία είναι οι γκιαούρηδες που στα χέρια τους κρατούν τον πλούτο μας και το εμπόριό μας. Ως πότε θα ανεχόμαστε τις προκλήσεις τους. Μποϋκοτάρετε τα προϊόντα τους. Σταματήστε κάθε δοσοληψία μαζί τους. Τι τη θέλετε τη φιλία τους; Ποιο το όφελος να συναδελφώνεστε και να τους προσφέρετε με τόση ειλικρίνεια την αγάπη και τονπλούτο μας…» .
…………………………………………………………………………
ΟΙ ΑΡΜΕΝΙΟΙ ΟΜΩΣ… ΔΕΝ ΞΕΧΑΣΑΝ. ΤΙΜΩΡΗΣΑΝ (Επιχείρηση Νέμεσις) http://alfeiospotamos.blogspot.gr/2009/04/blog-post_2553.html
Επιχείρηση Νέμεσις
Οι προσπάθειες που κατεβλήθησαν για την ποινική δίωξη των πρωταιτίων της Γενοκτονίας των Αρμενίων, τελικά δεν καρποφόρησαν για λόγους εσωτερικής (τουρκικής) και διεθνούς πολιτικής. Τα τουρκικά δικαστήρια αν και κατάφεραν να συγκεντρώσουν τα απαραίτητα έγγραφα που αποδείκνυαν τα διαπραχθέντα εγκλήματα σε βάρος των Αρμενίων, απέτυχαν να τιμωρήσουν τους εγκληματίες πολέμου. Στην Τουρκία το ανερχόμενο εθνικιστικό κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ αντιτάχθηκε στις δικαστικές προσπάθειες που στόχευαν στη δίωξη των τούρκων στρατιωτικών και κυβερνητικών αξιωματούχων. Στο βιβλίο του, «Η Ιστορία της Αρμενικής Γενοκτονίας», ο Βαχάκν Νταντριάν αναφέρει ότι «οι εθνικιστικές φιλοδοξίες ενότητας και εθνικής υπερηφάνειας δεν ταίριαζαν με την εσωτερική παρόρμηση να επιρρίψουν μομφή και ν’ αποδώσουν ευθύνες στους Τούρκους για τη Γενοκτονία των Αρμενίων».
Παράλληλα, στο διεθνές επίπεδο οι πολιτικές εκτιμήσεις βάρυναν περισσότερο από την επιθυμία των Συμμάχων – παρά τη δημόσια δέσμευσή τους – ν’ αναγκάσουν τους Τούρκους ν’ αναγνωρίσουν και να διώξουν ποινικά τους εγκληματίες πολέμου. Στο ζήλο τους να κερδίσουν την εύνοια της κεμαλικής κυβέρνησης, η Γαλλία και η Ιταλία υπονόμευσαν τις προσπάθειες της Αγγλίας και σ’ ένα μικρότερο βαθμό, αυτές των Ηνωμένων Πολιτειών ν’ αποδοθεί δικαιοσύνη. Η Αγγλία χωρίς την υποστήριξη των Συμμάχων και καθώς ήταν υποχρεωμένη ν’ αντιμετωπίσει μόνη της την τουρκική αντίδραση, θυσίασε τελικά την επιδίωξή της για απονομή δικαιοσύνης στο βωμό των πολιτικών της συμφερόντων.
Έτσι, την ευθύνη για την τιμωρία των δημίων του αρμενικού λαού θα αναλάβουν οι αρμένιοι κομάντος εκδικητές, οι οποίοι απλώς θα εφαρμόσουν τις αποφάσεις των τουρκικών δικαστηρίων και θα εκτελέσουν τους υψηλόβαθμους αξιωματούχους της κυβέρνησης των Νεότουρκων που δικάστηκαν και κρίθηκαν υπεύθυνοι των μαζικών δολοφονιών. Η ομάδα των τιμωρών δεν ξεπερνά τα δέκα άτομα και δρα στα πλαίσια μιας μακράς προετοιμασίας. Μετά από μια πρώτη περίοδο εντοπισμού και ταυτοποίησης του θύματος, η επιτήρηση επικεντρώνεται στις διαδρομές και στα μέρη των περιπάτων και των συναντήσεών τους. Κατόπιν με την πρώτη ευκαιρία πραγματοποιείται η εκτέλεση. Ο Αρμένιος τιμωρός διακατέχεται από μια ασυνήθιστη συμπεριφορά: ταυτίζεται με το σχέδιό του, με τον ύψιστο στόχο του. Μισεί το έγκλημα αλλά κάνει τη θυσία της ζωής του. Η πράξη του χαρακτηρίζεται από μια αδήριτη αναγκαιότητα, ένα πεπρωμένο που είναι αδύνατο ν’ αποφύγει εφόσον είναι διαταγή της οργάνωσής του.
Η πρώτη εκτέλεση τούρκου αξιωματούχου πραγματοποιείται στο Βερολίνο και εντάσσεται στα πλαίσια μιας επιχείρησης που πήρε το όνομα της θεάς της εκδίκησης, Νέμεσις, από την ελληνική μυθολογία. Συγκεκριμένα, γύρω στις 11 το πρωί της Τρίτης 15 Μαρτίου 1921, στη συνοικία Σαρλότεμπουργκ, ο Σογομών Τεχλιριάν, μετά από συστηματική παρακολούθηση δέκα ημερών, κρίνει κατάλληλη τη στιγμή να εκτελέσει το σχέδιό του. Στην οδό Χάρντεμπεργκ κάνει ανύποπτος το συνηθισμένο περίπατο, ντυμένος ευρωπαϊκά και ακολουθούμενος σε απόσταση μερικών μέτρων, σύμφωνα με τα μουσουλμανικά έθιμα, από τη σύζυγό του, ο οργανωτής του μεγάλου εγκλήματος, πρώην υπουργός Εσωτερικών και μέλος της τριανδρίας των Νεότουρκων που κυβέρνησε ουσιαστικά την Οθωμανική Αυτοκρατορία κατά τη διάρκεια του πολέμου, Ταλαάτ Πασάς ο οποίος υπήρξε Μέγας Ραβίνος στην Τουρκία ,υπουργός Εσωτερικών και προσωρινός υπουργός Οικονομικών .
Ο Τεχλιριάν ξεκινά από το απέναντι πεζοδρόμιο, διασταυρώνεται με τον Τούρκο, τον προσπερνά και επιβραδύνει το βήμα του. Κατόπιν γυρίζει πίσω. Ο Ταλαάτ φαίνεται σαν κάτι να διαισθάνεται, θέλει να λοξοδρομήσει και ν’ αποφύγει τον άγνωστο διαβάτη. Αλλά δεν προλαβαίνει. Ο Τεχλιριάν βγάζει το περίστροφο από την τσέπη του και με μια αστραπιαία κίνηση τον πυροβολεί στο ύψος του κεφαλιού. Μια σφαίρα είναι αρκετή. Ο γιγαντόσωμος Ταλαάτ βρίσκεται ξαπλωμένος καταγής. Η γυναίκα του πέφτει λιπόθυμη ενώ ο κόσμος που πετιέται στα μπαλκόνια και στα παράθυρα φωνάζει «πιάστε τον, πιάστε τον!». Ο Τεχλιριάν τρέχει να εξαφανιστεί αλλά κάποιος που έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση καταφέρνει να τον συλλάβει.
Στη δίκη που συγκεντρώνει το παγκόσμιο ενδιαφέρον, ο Τεχλιριάν θα υποστηρίξει ότι ενήργησε μόνος του χωρίς προμελέτη, οδηγούμενος από μια ακαταλόγιστη επιθυμία εκδίκησης των συγγενών του στη θέα του υπ’ αριθμόν 1 δήμιου των Αρμενίων που αναγνώρισε τυχαία σ’ ένα δρόμο του Βερολίνου. Είναι μια μεμονωμένη πράξη που διέπραξε ένας επιζήσας της γενοκτονίας ο οποίος έγινε επιληπτικός και ανίκανος ν’ αντέξει την ιδέα ότι ένας εγκληματίας όπως ο Ταλαάτ μπορεί να ζει ατιμώρητος μετά από τέτοιες φρικαλεότητες υποστηρίζουν οι δικηγόροι του. Πρέπει να δικαιολογήσει την πράξη του ως ένα απερίσκεπτο χτύπημα, επακόλουθο των βασάνων του, για να μπορέσει να υποστηρίξει την αθωότητά του και η δίκη του να γίνει αυτή του θύματός του, αυτού που υπήρξε ο δήμιος των συγγενών του. Επικαλείται τις ταλαιπωρίες από την εκτόπισή του, τις τρεις πληγές του, τις κρίσεις επιληψίας κάθε φορά που θυμόταν τη μητέρα του, τον αδελφό του, τις σφαγμένες μπροστά στα μάτια του αδελφές του. Πρέπει να διαβεβαιώσει ότι δεν γνώριζε καν την παρουσία του Ταλαάτ στο Βερολίνο όταν ήλθε να συνεχίσει τις σπουδές του στη Γερμανία: μια μέρα, τον είχε συναντήσει τυχαία στο δρόμο, τον είχε ακολουθήσει από απλή περιέργεια, χωρίς κακό σκοπό. Όμως, δυο εβδομάδες πριν την εκτέλεση, μετακομίζοντας απέναντι από το σπίτι του είχε ξαναδεί στον ύπνο του τους σωρούς των πτωμάτων ανάμεσα στα οποία είχε αναγνωρίσει τα κορμιά των βασανισμένων γονιών του. Και να που το φάντασμα της μητέρας του είχε σηκωθεί όρθιο και τον είχε μαλώσει αυστηρά: «Πώς; ξέρεις ότι ο δολοφόνος μας είναι εδώ, μπροστά στα μάτια σου και αδιαφορείς; Δεν είσαι πια γιος μου!». Τότε λοιπόν ξυπνώντας απ’ αυτόν τον εφιάλτη, αποφασίζει να σκοτώσει τον Ταλαάτ. Η ρητή εντολή της μητέρας του ήταν υπεράνω κάθε νόμου…
Τρεις μήνες μετά την εκτέλεση, οι ένορκοι του κακουργιοδικείου του Βερολίνου αθωώνουν τον κατηγορούμενο για το έγκλημα εκ προμελέτης. Η αθώωσή του γίνεται δεκτή με ενθουσιώδη χειροκροτήματα από ένα πλήθος συμπατριωτών και συμπαθούντων που είχαν κατακλύσει το δικαστήριο και θεωρείται σαν η τρανή απόδειξη για τα συναισθήματα της πολιτισμένης ανθρωπότητας απέναντι στο τερατώδες έγκλημα της Γενοκτονίας των Αρμενίων.
Την ίδια τακτική θα ακολουθήσει κι ένας άλλος Αρμένιος τιμωρός, ο Μισάκ Τορλακιάν που θα σκοτώσει στην Κωνσταντινούπολη, τον υπουργό Εσωτερικών του Αζερμπαϊτζάν, Μπεχούντ Χαν Τζιβανσίρ, υπεύθυνο της σφαγής 20.000 Αρμενίων κατά την είσοδο των Τούρκων στο Μπακού το Σεπτέμβρη του 1918. Στις 18 Ιουλίου 1921, λίγο πριν από τα μεσάνυχτα, ο αζέρος αξιωματούχος επιστρέφει στο ξενοδοχείο Πέρα Παλάς, συνοδευόμενος από τον αδελφό του και άλλα τέσσερα άτομα μετά από μια οινοποσία σ’ ένα γειτονικό δημόσιο πάρκο.
Ένας μικρόσωμος άνδρας εμφανίζεται ξαφνικά στην είσοδο του ξενοδοχείου πυροβολώντας μια φορά στα πλευρά του Τζιβανσίρ που τον περνούσε ένα κεφάλι. Ο υπουργός γυρίζει λίγο το σώμα του και καταφέρνει να πιάσει το μπράτσο του θύτη του. Αυτός όμως προλαβαίνει και του φυτεύει δυο σφαίρες στο στήθος. Κι ενώ ο τραυματίας σωριάζεται καταγής, οι συνοδοί του πανικόβλητοι το βάζουν στα πόδια και κρύβονται πίσω από τα αυτοκίνητα. Οι δυο τούρκοι αστυνομικοί της φρουράς που βρίσκονται μπροστά στο ξενοδοχείο εξαφανίζονται. Ο Τορλακιάν στρίβει στη γωνία του δρόμου, αλλά ξαναεμφανίζεται ακούγοντας τις εκκλήσεις του θύματος για βοήθεια. Οι τριάντα περίπου αποσβολωμένοι μάρτυρες δεν τολμούν να επέμβουν, βλέπουν έντρομοι τον εκτελεστή να πλησιάζει και να δίνει τη χαριστική βολή στον τραυματισμένο που θα υποκύψει λίγο αργότερα κατά τη μεταφορά του στο ξενοδοχείο. Ο Τορλακιάν πυροβολεί μια φορά στον αέρα για ν’ απομακρύνει τους αστυνομικούς που έχουν σπεύσει εν τω μεταξύ για να τον αφοπλίσουν και προσπαθούν να τον συλλάβουν. Στη συνέχεια όταν καταφθάνουν οι γάλλοι στρατιωτικοί που ανήκαν στις δυνάμεις κατοχής, ο Τορλακιάν βάζει το όπλο του στη σκεπή ενός αυτοκινήτου και παραδίδεται. Οι στρατιώτες τον συνοδεύουν μέχρι το αστυνομικό τμήμα, ενώ το πλήθος τον ξυλοκοπάει μέχρι που λιποθυμάει. Στους Γάλλους και κατόπιν στους Άγγλους αξιωματικούς που τον ανακρίνουν, απαντά ότι η οικογένειά του εξοντώθηκε με διαταγή του Τζιβανσίρ στο Μπακού και δείχνει τις τρεις ουλές που φέρει στο σώμα του ενώ μια σφαίρα είναι σφηνωμένη στο μηρό του απ’ αυτή τη σφαγή.
Οι προσπάθειες που κατεβλήθησαν για την ποινική δίωξη των πρωταιτίων της Γενοκτονίας των Αρμενίων, τελικά δεν καρποφόρησαν για λόγους εσωτερικής (τουρκικής) και διεθνούς πολιτικής. Τα τουρκικά δικαστήρια αν και κατάφεραν να συγκεντρώσουν τα απαραίτητα έγγραφα που αποδείκνυαν τα διαπραχθέντα εγκλήματα σε βάρος των Αρμενίων, απέτυχαν να τιμωρήσουν τους εγκληματίες πολέμου. Στην Τουρκία το ανερχόμενο εθνικιστικό κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ αντιτάχθηκε στις δικαστικές προσπάθειες που στόχευαν στη δίωξη των τούρκων στρατιωτικών και κυβερνητικών αξιωματούχων. Στο βιβλίο του, «Η Ιστορία της Αρμενικής Γενοκτονίας», ο Βαχάκν Νταντριάν αναφέρει ότι «οι εθνικιστικές φιλοδοξίες ενότητας και εθνικής υπερηφάνειας δεν ταίριαζαν με την εσωτερική παρόρμηση να επιρρίψουν μομφή και ν’ αποδώσουν ευθύνες στους Τούρκους για τη Γενοκτονία των Αρμενίων».
Παράλληλα, στο διεθνές επίπεδο οι πολιτικές εκτιμήσεις βάρυναν περισσότερο από την επιθυμία των Συμμάχων – παρά τη δημόσια δέσμευσή τους – ν’ αναγκάσουν τους Τούρκους ν’ αναγνωρίσουν και να διώξουν ποινικά τους εγκληματίες πολέμου. Στο ζήλο τους να κερδίσουν την εύνοια της κεμαλικής κυβέρνησης, η Γαλλία και η Ιταλία υπονόμευσαν τις προσπάθειες της Αγγλίας και σ’ ένα μικρότερο βαθμό, αυτές των Ηνωμένων Πολιτειών ν’ αποδοθεί δικαιοσύνη. Η Αγγλία χωρίς την υποστήριξη των Συμμάχων και καθώς ήταν υποχρεωμένη ν’ αντιμετωπίσει μόνη της την τουρκική αντίδραση, θυσίασε τελικά την επιδίωξή της για απονομή δικαιοσύνης στο βωμό των πολιτικών της συμφερόντων.
Έτσι, την ευθύνη για την τιμωρία των δημίων του αρμενικού λαού θα αναλάβουν οι αρμένιοι κομάντος εκδικητές, οι οποίοι απλώς θα εφαρμόσουν τις αποφάσεις των τουρκικών δικαστηρίων και θα εκτελέσουν τους υψηλόβαθμους αξιωματούχους της κυβέρνησης των Νεότουρκων που δικάστηκαν και κρίθηκαν υπεύθυνοι των μαζικών δολοφονιών. Η ομάδα των τιμωρών δεν ξεπερνά τα δέκα άτομα και δρα στα πλαίσια μιας μακράς προετοιμασίας. Μετά από μια πρώτη περίοδο εντοπισμού και ταυτοποίησης του θύματος, η επιτήρηση επικεντρώνεται στις διαδρομές και στα μέρη των περιπάτων και των συναντήσεών τους. Κατόπιν με την πρώτη ευκαιρία πραγματοποιείται η εκτέλεση. Ο Αρμένιος τιμωρός διακατέχεται από μια ασυνήθιστη συμπεριφορά: ταυτίζεται με το σχέδιό του, με τον ύψιστο στόχο του. Μισεί το έγκλημα αλλά κάνει τη θυσία της ζωής του. Η πράξη του χαρακτηρίζεται από μια αδήριτη αναγκαιότητα, ένα πεπρωμένο που είναι αδύνατο ν’ αποφύγει εφόσον είναι διαταγή της οργάνωσής του.
Η πρώτη εκτέλεση τούρκου αξιωματούχου πραγματοποιείται στο Βερολίνο και εντάσσεται στα πλαίσια μιας επιχείρησης που πήρε το όνομα της θεάς της εκδίκησης, Νέμεσις, από την ελληνική μυθολογία. Συγκεκριμένα, γύρω στις 11 το πρωί της Τρίτης 15 Μαρτίου 1921, στη συνοικία Σαρλότεμπουργκ, ο Σογομών Τεχλιριάν, μετά από συστηματική παρακολούθηση δέκα ημερών, κρίνει κατάλληλη τη στιγμή να εκτελέσει το σχέδιό του. Στην οδό Χάρντεμπεργκ κάνει ανύποπτος το συνηθισμένο περίπατο, ντυμένος ευρωπαϊκά και ακολουθούμενος σε απόσταση μερικών μέτρων, σύμφωνα με τα μουσουλμανικά έθιμα, από τη σύζυγό του, ο οργανωτής του μεγάλου εγκλήματος, πρώην υπουργός Εσωτερικών και μέλος της τριανδρίας των Νεότουρκων που κυβέρνησε ουσιαστικά την Οθωμανική Αυτοκρατορία κατά τη διάρκεια του πολέμου, Ταλαάτ Πασάς ο οποίος υπήρξε Μέγας Ραβίνος στην Τουρκία ,υπουργός Εσωτερικών και προσωρινός υπουργός Οικονομικών .
Ο Τεχλιριάν ξεκινά από το απέναντι πεζοδρόμιο, διασταυρώνεται με τον Τούρκο, τον προσπερνά και επιβραδύνει το βήμα του. Κατόπιν γυρίζει πίσω. Ο Ταλαάτ φαίνεται σαν κάτι να διαισθάνεται, θέλει να λοξοδρομήσει και ν’ αποφύγει τον άγνωστο διαβάτη. Αλλά δεν προλαβαίνει. Ο Τεχλιριάν βγάζει το περίστροφο από την τσέπη του και με μια αστραπιαία κίνηση τον πυροβολεί στο ύψος του κεφαλιού. Μια σφαίρα είναι αρκετή. Ο γιγαντόσωμος Ταλαάτ βρίσκεται ξαπλωμένος καταγής. Η γυναίκα του πέφτει λιπόθυμη ενώ ο κόσμος που πετιέται στα μπαλκόνια και στα παράθυρα φωνάζει «πιάστε τον, πιάστε τον!». Ο Τεχλιριάν τρέχει να εξαφανιστεί αλλά κάποιος που έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση καταφέρνει να τον συλλάβει.
Στη δίκη που συγκεντρώνει το παγκόσμιο ενδιαφέρον, ο Τεχλιριάν θα υποστηρίξει ότι ενήργησε μόνος του χωρίς προμελέτη, οδηγούμενος από μια ακαταλόγιστη επιθυμία εκδίκησης των συγγενών του στη θέα του υπ’ αριθμόν 1 δήμιου των Αρμενίων που αναγνώρισε τυχαία σ’ ένα δρόμο του Βερολίνου. Είναι μια μεμονωμένη πράξη που διέπραξε ένας επιζήσας της γενοκτονίας ο οποίος έγινε επιληπτικός και ανίκανος ν’ αντέξει την ιδέα ότι ένας εγκληματίας όπως ο Ταλαάτ μπορεί να ζει ατιμώρητος μετά από τέτοιες φρικαλεότητες υποστηρίζουν οι δικηγόροι του. Πρέπει να δικαιολογήσει την πράξη του ως ένα απερίσκεπτο χτύπημα, επακόλουθο των βασάνων του, για να μπορέσει να υποστηρίξει την αθωότητά του και η δίκη του να γίνει αυτή του θύματός του, αυτού που υπήρξε ο δήμιος των συγγενών του. Επικαλείται τις ταλαιπωρίες από την εκτόπισή του, τις τρεις πληγές του, τις κρίσεις επιληψίας κάθε φορά που θυμόταν τη μητέρα του, τον αδελφό του, τις σφαγμένες μπροστά στα μάτια του αδελφές του. Πρέπει να διαβεβαιώσει ότι δεν γνώριζε καν την παρουσία του Ταλαάτ στο Βερολίνο όταν ήλθε να συνεχίσει τις σπουδές του στη Γερμανία: μια μέρα, τον είχε συναντήσει τυχαία στο δρόμο, τον είχε ακολουθήσει από απλή περιέργεια, χωρίς κακό σκοπό. Όμως, δυο εβδομάδες πριν την εκτέλεση, μετακομίζοντας απέναντι από το σπίτι του είχε ξαναδεί στον ύπνο του τους σωρούς των πτωμάτων ανάμεσα στα οποία είχε αναγνωρίσει τα κορμιά των βασανισμένων γονιών του. Και να που το φάντασμα της μητέρας του είχε σηκωθεί όρθιο και τον είχε μαλώσει αυστηρά: «Πώς; ξέρεις ότι ο δολοφόνος μας είναι εδώ, μπροστά στα μάτια σου και αδιαφορείς; Δεν είσαι πια γιος μου!». Τότε λοιπόν ξυπνώντας απ’ αυτόν τον εφιάλτη, αποφασίζει να σκοτώσει τον Ταλαάτ. Η ρητή εντολή της μητέρας του ήταν υπεράνω κάθε νόμου…
Τρεις μήνες μετά την εκτέλεση, οι ένορκοι του κακουργιοδικείου του Βερολίνου αθωώνουν τον κατηγορούμενο για το έγκλημα εκ προμελέτης. Η αθώωσή του γίνεται δεκτή με ενθουσιώδη χειροκροτήματα από ένα πλήθος συμπατριωτών και συμπαθούντων που είχαν κατακλύσει το δικαστήριο και θεωρείται σαν η τρανή απόδειξη για τα συναισθήματα της πολιτισμένης ανθρωπότητας απέναντι στο τερατώδες έγκλημα της Γενοκτονίας των Αρμενίων.
Την ίδια τακτική θα ακολουθήσει κι ένας άλλος Αρμένιος τιμωρός, ο Μισάκ Τορλακιάν που θα σκοτώσει στην Κωνσταντινούπολη, τον υπουργό Εσωτερικών του Αζερμπαϊτζάν, Μπεχούντ Χαν Τζιβανσίρ, υπεύθυνο της σφαγής 20.000 Αρμενίων κατά την είσοδο των Τούρκων στο Μπακού το Σεπτέμβρη του 1918. Στις 18 Ιουλίου 1921, λίγο πριν από τα μεσάνυχτα, ο αζέρος αξιωματούχος επιστρέφει στο ξενοδοχείο Πέρα Παλάς, συνοδευόμενος από τον αδελφό του και άλλα τέσσερα άτομα μετά από μια οινοποσία σ’ ένα γειτονικό δημόσιο πάρκο.
Ένας μικρόσωμος άνδρας εμφανίζεται ξαφνικά στην είσοδο του ξενοδοχείου πυροβολώντας μια φορά στα πλευρά του Τζιβανσίρ που τον περνούσε ένα κεφάλι. Ο υπουργός γυρίζει λίγο το σώμα του και καταφέρνει να πιάσει το μπράτσο του θύτη του. Αυτός όμως προλαβαίνει και του φυτεύει δυο σφαίρες στο στήθος. Κι ενώ ο τραυματίας σωριάζεται καταγής, οι συνοδοί του πανικόβλητοι το βάζουν στα πόδια και κρύβονται πίσω από τα αυτοκίνητα. Οι δυο τούρκοι αστυνομικοί της φρουράς που βρίσκονται μπροστά στο ξενοδοχείο εξαφανίζονται. Ο Τορλακιάν στρίβει στη γωνία του δρόμου, αλλά ξαναεμφανίζεται ακούγοντας τις εκκλήσεις του θύματος για βοήθεια. Οι τριάντα περίπου αποσβολωμένοι μάρτυρες δεν τολμούν να επέμβουν, βλέπουν έντρομοι τον εκτελεστή να πλησιάζει και να δίνει τη χαριστική βολή στον τραυματισμένο που θα υποκύψει λίγο αργότερα κατά τη μεταφορά του στο ξενοδοχείο. Ο Τορλακιάν πυροβολεί μια φορά στον αέρα για ν’ απομακρύνει τους αστυνομικούς που έχουν σπεύσει εν τω μεταξύ για να τον αφοπλίσουν και προσπαθούν να τον συλλάβουν. Στη συνέχεια όταν καταφθάνουν οι γάλλοι στρατιωτικοί που ανήκαν στις δυνάμεις κατοχής, ο Τορλακιάν βάζει το όπλο του στη σκεπή ενός αυτοκινήτου και παραδίδεται. Οι στρατιώτες τον συνοδεύουν μέχρι το αστυνομικό τμήμα, ενώ το πλήθος τον ξυλοκοπάει μέχρι που λιποθυμάει. Στους Γάλλους και κατόπιν στους Άγγλους αξιωματικούς που τον ανακρίνουν, απαντά ότι η οικογένειά του εξοντώθηκε με διαταγή του Τζιβανσίρ στο Μπακού και δείχνει τις τρεις ουλές που φέρει στο σώμα του ενώ μια σφαίρα είναι σφηνωμένη στο μηρό του απ’ αυτή τη σφαγή.
Η δίκη του Τορλακιάν αρχίζει στα τέλη Αυγούστου, ενώπιον του
βρετανικού στρατιωτικού δικαστηρίου στο κτίριο της παλιάς οθωμανικής
σχολής πολέμου. Διαρκεί δυο μήνες και ο συνήγορος υπεράσπισης
στηριζόμενος στο πόρισμα του γιατρού-πραγματογνώμονα, υποστηρίζει ότι ο
πελάτης του αφού καταλήφθηκε από επιληψία – όπως ο Τεχλιριάν – είχε
αντιδράσει όντας σε κατάσταση κρίσης στην ανάμνηση των σφαγών των
συγγενών του στο Μπακού, όταν πληροφορείται για την παρουσία του
Τζιβανσίρ στην Κωνσταντινούπολη. Στις 20 Οκτωβρίου, ο Τορλακιάν
κρίνεται ένοχος χωρίς να του επιβληθεί ποινή λόγω ψυχικής διαταραχής τη
στιγμή των γεγονότων. Έτσι αφού θεωρείται ανεύθυνος για τις πράξεις του,
απελαύνεται στην Ελλάδα από τις δυνάμεις κατοχής.
Ο Τορλακιάν όπως φαίνεται αντιγράφει τη στάση του από τον Τεχλιριάν,
σύμφωνα με τις οδηγίες της κοινής οργάνωσής τους που είχε αποφασίσει να
σχεδιάσει την εκτέλεση των πρωταιτίων της Γενοκτονίας των Αρμενίων.Ο
θάνατος του Τζιβανσίρ, όπως και του Ταλαάτ εγγράφεται σε μια σειρά
προμελετημένων και επιμελώς προετοιμασμένων πράξεων από ένα κρυφό δίκτυο
που σχηματίστηκε στους κόλπους του κόμματος της Αρμενικής Επαναστατικής Ομοσπονδίας – Τασνακτσουτιούν
με σκοπό να καταδιώξει αυτούς τους εγκληματίες πολέμου μέχρι τα πιο
μυστικά κρησφύγετά τους και να τους εκτελέσει. Εν τω μεταξύ δυο άλλες
ομάδες εκδικητών βρίσκονται στην Ευρώπη και περιμένουν τις κατάλληλες
οδηγίες. Το σχέδιο είναι να χτυπήσουν τα επόμενα άτομα της λίστας με τη
ρητή εντολή αυτή τη φορά να μην πιαστεί κανένας – δεν υπάρχει περίπτωση
να ξαναγίνουν παρόμοιες δίκες – αποφεύγοντας όσο το δυνατόν, τους
άσκοπους θανάτους και τα χτυπήματα αθώων.
Στις 5 Δεκεμβρίου 1921 ο Αρσαβίρ Σιρακιάν θα εκτελέσει στη Ρώμη κατά τρόπο μυθιστορηματικό – κρεμασμένος στο μαρσπιέ της άμαξας που μετέφερε το θύμα – με μια σφαίρα στο κεφάλι, τον πρώην αρχηγό της κυβέρνησης των Νεότουρκων Σαΐντ Χαλίμ μετά από συστηματική παρακολούθηση πέντε μηνών.
Ο Σιρακιάν μαζί με τον Αράμ Γεργκανιάν θα ξαναχτυπήσουν στο Βερολίνο στις 17 Απριλίου 1922 ταυτόχρονα τον δρ. Μπεχαεντίν Σακίρ, έναν από τους κυριότερους υπεύθυνους της γενοκτονίας και τον πρώην διοικητή της Τραπεζούντας, Τζεμάλ Αζμί.
Στις 5 Δεκεμβρίου 1921 ο Αρσαβίρ Σιρακιάν θα εκτελέσει στη Ρώμη κατά τρόπο μυθιστορηματικό – κρεμασμένος στο μαρσπιέ της άμαξας που μετέφερε το θύμα – με μια σφαίρα στο κεφάλι, τον πρώην αρχηγό της κυβέρνησης των Νεότουρκων Σαΐντ Χαλίμ μετά από συστηματική παρακολούθηση πέντε μηνών.
Ο Σιρακιάν μαζί με τον Αράμ Γεργκανιάν θα ξαναχτυπήσουν στο Βερολίνο στις 17 Απριλίου 1922 ταυτόχρονα τον δρ. Μπεχαεντίν Σακίρ, έναν από τους κυριότερους υπεύθυνους της γενοκτονίας και τον πρώην διοικητή της Τραπεζούντας, Τζεμάλ Αζμί.
Η καταδίωξη του πρώην υπουργού Ναυτικών, Τζεμάλ Πασά, μέλους της τριανδρίας των Νεότουρκων, που έγινε σύμβουλος των Σοβιετικών στις καυκασιανές υποθέσεις, θα οδηγήσει τους αποφασισμένους κομάντος Στεπάν Τζαγικιάν, Μπεντρός Τερ Μπογοσιάν και Αρντασέζ Κεβορκιάν να τον εκτελέσουν στις 25 Ιουλίου 1922, μπροστά στο στρατηγείο της Τσέκα, (πολιτικής αστυνομίας των μπολσεβίκων) στην Τιφλίδα.
Ειρωνεία της τύχης : ο Εμβέρ Πασάς, το τρίτο μέλος της τριανδρίας των Νεότουρκων, πρώην υπουργός Πολέμου, που είχε στραφεί προς την κομμουνιστική κυβέρνηση της Μόσχας, θα σκοτωθεί στις 4 Αυγούστου 1922 από μια διμοιρία αρμενίων μπολσεβίκων κοντά
στη Σαμαρκάνδη, στα σύνορα του Αφγανιστάν, όντας επικεφαλής μιας ομάδας
επαναστατημένων μουσουλμάνων του εμιράτου της Μπουχάρας και ο δρ. Ναζίμ, ο τελευταίος που απέμεινε από τη λίστα των προγραμμένων ατόμων που είχαν συντάξει οι εκδικητές,
θα εκτελεστεί δι’ απαγχονισμού στην Άγκυρα στις 26 Αυγούστου 1926. Όχι
βέβαια επειδή συμμετείχε στην οργάνωση των σφαγών του 1915, αλλά διότι
συνωμότησε εναντίον του κεμαλικού καθεστώτος.
«Η οργάνωσή μας δεν είχε κανένα σχέδιο εξόντωσης, τιμωρούσε τα άτομα εκείνα που είχαν δικαστεί ερήμην και είχαν κριθεί υπεύθυνα για μαζικές δολοφονίες. Εξ άλλου στη λίστα υπήρχαν ονόματα αρμενίων προδοτών», θα γράψει στ’ απομνημονεύματά του λίγο πριν το θάνατό του το 1973 ο Αρσαβίρ Σιρακιάν.
Βιβλιογραφία : Αρσαβίρ Σιρακιάν, Το χρέος του αίματος – Ο Τιμωρός, έκδοση Αρμενικής Εθνικής Επιτροπής, Αθήνα 1990 Ζακ Ντεροζύ, Επιχείρηση Νέμεσις, εκδόσεις Στοχαστής, Αθήνα Αιχμαλωσία μνήμης, Αρουτιούν Καμπουριάν, εκδόσεις Τσουκάτου, Αθήνα 2008
«Η οργάνωσή μας δεν είχε κανένα σχέδιο εξόντωσης, τιμωρούσε τα άτομα εκείνα που είχαν δικαστεί ερήμην και είχαν κριθεί υπεύθυνα για μαζικές δολοφονίες. Εξ άλλου στη λίστα υπήρχαν ονόματα αρμενίων προδοτών», θα γράψει στ’ απομνημονεύματά του λίγο πριν το θάνατό του το 1973 ο Αρσαβίρ Σιρακιάν.
Βιβλιογραφία : Αρσαβίρ Σιρακιάν, Το χρέος του αίματος – Ο Τιμωρός, έκδοση Αρμενικής Εθνικής Επιτροπής, Αθήνα 1990 Ζακ Ντεροζύ, Επιχείρηση Νέμεσις, εκδόσεις Στοχαστής, Αθήνα Αιχμαλωσία μνήμης, Αρουτιούν Καμπουριάν, εκδόσεις Τσουκάτου, Αθήνα 2008
………………………………………………………………………………..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου