Ενοχή και συνενοχή στην περίπτωση Μιχελάκη

Η Επιτροπή Δεοντολογίας της Βουλής, αποφάσισε να εισηγηθεί στην Ολομέλεια την άρση ασυλίας του Γιάννη Μιχελάκη. Ενώ δηλαδή ο Μιχελάκης έκανε 3 μηνύσεις και αγωγές εναντίον του HOT DOC, επειδή άφηνε να εννοηθεί πως δεν υπάρχει καμία δίωξη εναντίον του, η Επιτροπή Δεοντολογίας εισηγείται να οδηγηθεί σε δίκη με βάση τη δικογραφία που έχουμε δημοσιεύσει. Δηλαδή και δικογραφία υπάρχει και βάση στην κατηγορία που περιγράφει. Το ερώτημα είναι τι θα κάνει η Ολομέλεια; Επί χρόνια η Ελληνική Βουλή, είχε λειτουργήσει ως πλυντήριο βουλευτών. Συστηματικά παρουσίαζε άρνηση να κάνει άρση ασυλίας βουλευτή ακόμη και όταν το αδίκημα ήταν από αυτά που ονομάζουμε «του κοινού ποινικού Δικαίου». Υπήρξαν περιπτώσεις που βουλευτής μηνύθηκε για ατύχημα που προκάλεσε με το αυτοκίνητο και η Βουλή δεν έκανε άρση ασυλίας προκειμένου να δικαστεί όπως ο κάθε έλληνας πολίτης...

Ο θεσμός της άρσης ασυλίας που σκοπό έχει να προστατεύσει τον Έλληνα βουλευτή από άσκοπες και πολλές φορές πολιτικής διάστασης διώξεις, είχε καταντήσει λειτουργία ατιμωρησίας.

Επί Απόστολου Κακλαμάνη στην Προεδρία του Κοινοβουλίου, υπήρξαν σημαντικές πρωτοβουλίες για να πάψει να είναι η άρση ασυλίας το ξέπλυμα παραβατικών λειτουργιών των βουλευτών. Έτσι άρχισε να εφαρμόζεται αυτό το οποίο ορίζει ο ίδιος ο κανονισμός της Βουλής, δηλαδή πως η άρση δεν γίνεται μόνο όταν αφορά πράξεις που σχετίζονταν με την λειτουργία του βουλευτή.

Δηλαδή η Βουλή δεν θα έκανε άρσεις, όταν για παράδειγμα κάποιος είχε μηνύσει τον βουλευτή για όσα είπε στα πλαίσια της πολιτικής του λειτουργίας.

Η πρόβλεψη αυτή η οποία παρότι περιγραφόταν από τον κανονισμό δεν εφαρμοζόταν, αποκαταστάθηκε σταδιακά. Οι βουλευτές αποδέχθηκαν μάλιστα να άρουν την βουλευτική ασυλία σε περιπτώσεις που η Επιτροπή Δεοντολογίας κάνει τέτοια εισήγηση.

Έτσι λοιπόν στην περίπτωση Μιχελάκη, οι βουλευτές πρέπει να ψηφίσουν την άρση του, όχι μόνο γιατί αυτό εισηγείται η Επιτροπή Δεοντολογίας, αλλά και γιατί αφορά αδίκημα του κοινού ποινικού Δικαίου και όχι κάποια πολιτική λειτουργία. Ακόμη χειρότερα αφορά το χρηματισμό του από τον επιχειρηματία Πάλλη για να κάνει ερώτηση στην ίδια τη Βουλή προς όφελός του. Οι βουλευτές δεν έχουν ηθικά το δικαίωμα να πουν «δεν ψηφίζω την άρση γιατί πιστεύω πως δεν είναι έτσι». Άλλωστε όσοι Έλληνες πολίτες οδηγούνται στα δικαστήρια δεν είναι γιατί είναι ένοχοι, αλλά γιατί υπάρχουν αποχρώσες ενδείξεις. Δεν έχουν δικαίωμα επίσης να επιτρέψουν να υπάρχει μια σκιά πάνω από το Κοινοβούλιο, ότι τα μέλη του πληρώνονται για να γίνονται πιστόλια επιχειρηματικών συμφερόντων χρησιμοποιώντας τη Βουλή.

Στην περίπτωση Μιχελάκη δεν υπάρχουν μόνο ενδείξεις αλλά αποδείξεις και έγγραφα. Αν λοιπόν οι βουλευτές πουν πως παρά τις ενδείξεις δεν ψηφίζουν άρση της ασυλίας, τότε απλώς θα έχει επιστρέψει η Βουλή σε ένα ρόλο πλυντηρίου πολύ σοβαρών εγκλημάτων.

Με τον τρόπο αυτό οι βουλευτές, σε μια περίοδο μάλιστα που οι offshore και οι μίζες για τα εξοπλιστικά πέφτουν σαν το χαλάζι, θα δώσουν το δικαίωμα όχι μόνο σε μας αλλά σε κάθε κάτοικο αυτής της χώρας να υποθέτει βάσιμα πως κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει. Πως για να μην κάνουν άρση ασυλίας για κάποιον βουλευτή για τον οποίο η Εισαγγελία λέει ότι «τα παίρνει», τότε απλώς εκφράζουν τη συνενοχή τους. Δηλώνουν έμμεσα και την προσωπική τους ενοχή. Ότι τα παίρνουν και απλώς δημιουργούν ένα προηγούμενο για την περίπτωση που και αυτοί πιαστούν στα πράσα. Προσωπικά δεν πιστεύω ούτε πως όλοι οι βουλευτές τα παίρνουν, ούτε πως όλοι είναι συνένοχοι ανεξάρτητα από το κόμμα στο οποίο ανήκουν. Ήρθε η ώρα να το επιβεβαιώσουν και αυτοί.

ΥΓ. 1: Ο Άδωνις Γεωργιάδης σε συνέντευξη που μου έδωσε για το θέμα Καρατζαφέρη δήλωσε πως δε θα ψηφίσει την άρση ασυλίας του Γιάννη Μιχελάκη επειδή το αδίκημα αφορά την πολιτική του δράση. Δηλαδή με την ίδια λογική, ο Άκης Τσοχατζόπουλος πρέπει να βγει απ΄πο τη φυλακή γιατί το αδίκημά του αφορά την πολιτική του δράση για την οποία φυσικά χρηματίστηκε. Είναι προφανές λοιπόν ότι δεν πρόκειται για την πολιτική δράση αλλά για το αδίκημα του χρηματισμού.  

ΥΓ 2. Ακόμη και τώρα που η Επιτροπή Δεοντολογίας ζήτησε την άρση της ασυλίας Μιχελάκη, ο ίδιος όχι μόνο δεν αισθάνεται την ανάγκη να δώσει εξηγήσεις, αλλά συνεχίζει να μιλάει για τις μηνύσεις, σαν να είναι η μήνυση η απάντηση και όχι οι πέντε λέξεις που οφείλει να δώσει επίσημα ως απάντηση.

 

http://skeftomasteellhnika.blogspot.gr/2014/11/blog-post_668.html