ΤΟ ΤΕΧΝΑΣΜΑ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΝΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

Μπροστά στην απειλή της αλλοτρίωσης του ιουδαϊσμού, η ηγεσία του βρίσκεται, όπως ήδη είπαμε, άοπλη. Για τον απλούστατο λόγο πως η γλώσσα, γραπτή η προφορική, το μοναδικό πάντως όργανο προπαγάνδας στα χρόνια εκείνα, ανήκει στον αντίπαλο. Τότε θα ληφθεί μια απόφαση που θα σφραγίσει ανεξίτηλα την ανθρωπότητα: Αποφασίζεται η μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης στην ελληνική γλώσσα.

Η εργασία της μετάφρασης, που ανατίθεται σε εβδομήντα σοφούς Εβραίους που γνωρίζουν το ίδιο καλά την ελληνική μα και τη μητρική τους γλώσσα, αρχίζει τον τρίτο και τελειώνει τον πρώτο προ Χριστού αιώνα. Πρόκειται αναμφισβήτητα για την πιο δαιμόνια ανθρώπινη σύλληψη. Ενώ σαν πράξη αντιφάσκει τελείως με τον ιουδαϊκό απομονωτισμό που φτάνει στον μισανθρωπισμό. Χωρίς να λογαριάσουμε το φανατικό μίσος του ιουδαϊσμού προς καθετί το ελληνικό.

Η στροφή αυτή της εξόδου του ιδιωτικού μονοθεϊσμού από την αποκλειστικότητα που τον χαρακτήριζε ως τώρα, μπορεί να θεωρηθεί αρχικά σαν συνέπεια του Β' Ησαΐα, που κάνει την εμφάνισή του τον 5ο π.Χ. αι. Αντίθετα με τον Ιεζεκιήλ, ο Β' Ησαΐας ρίχνει το σύνθημα πως καθήκον του λαού του Ισραήλ είναι να οδηγήσει τους ειδωλολάτρες όλου του κόσμου στη σωστή πίστη του μοναδικού θεού.Η ιδέα αύτη θα πάρει σάρκα και οστά δυο αιώνες αργότερα, με την απόφαση της μετάφρασης της Βίβλου. Παράλληλα θα οργανωθεί μια μοναδική για την εποχή προπαγάνδα. Σωρός από συγγράμματα δοκίμια θα κυκλοφορήσουν στην ελληνική γλώσσα.

Άλλα γραμμένα από Εβραίους κι άλλα από δήθεν ειδωλολάτρες, που στην πραγματικότητα είναι επίσης Εβραίοι. Σκοπός αυτής της πλαστοπροσωπίας είναι να γίνουν οι συγγραφείς πειστικοί, για την αντικειμενικότητα των ιδεών τους, τόσο στους παρασυρμένους από τον ελληνισμό Εβραίους όσο και στους αυθεντικούς ειδωλολάτρες. Γιατί όλοι αυτοί οι συγγραφείς επιδιώκουν ν' αποδείξουν σαν ανύπαρκτες τις διαφορές μεταξύ ειδωλολατρισμού και ιουδαϊσμού. Αντιπροσωπευτικό έργο των παραπάνω προθέσεων είναι η Επιστολή του Αριστέως, που εμφανίζεται τον 2ο π.Χ. αι.

Ο συγγραφέας, Εβραίος ως το μεδούλι, γράφει ένα μακρύ κι ωραίο παραμύθι. Υποτίθεται πως ανήκει στην αυλή του βασιλιά Πτολεμαίου Φιλαδελφέως και πως επισκέπτεται την Ιερουσαλήμ, σαν μέλος μιας διπλωματικής αποστολής. Αφού περιγράφει την ιερή πόλη κι εκφράζει όλο το συγκλονισμό που του προκάλεσε ο ναός κτλ., πληροφορεί τους αναγνώστες πως η ιδέα, μα και η πρόταση, για τη μετάφραση της Βίβλου στα ελληνικά, ήταν του ίδιου του Πτολεμαίου. Και η Ιερουσαλήμ αισθάνθηκε υποχρεωμένη να ικανοποιήσει την ευγενή παράκληση του καλού βασιλιά. Για την πραγματοποίηση της βασιλικής επιθυμίας, υποτίθεται, το Ιερατείο σπεύδει και συγκροτείτο συνεργείο των «Έβδομήκοντα» και το εγκαθιστά στην Αλεξάνδρεια.

Όπου υποτίθεται, επίσης, ότι θα εργαστεί μακριά από κάθε επίβλεψη και επιρροή. Δε νομίζω πως έχει προηγούμενο του το τέχνασμα. Οι Εβραίοι πρώτοι επινοούν αυτή τη μορφή της διαφήμισης. Γιατί η Επιστολή του Αριστέως μ' αυτόν ακριβώς τον προορισμό γράφτηκε: Προαναγγέλλει την έκδοση της Βίβλου στα ελληνικά, αλλά,παράλληλα, σερβίροντας το μύθο του βασιλικού αιτήματος, αποπροσανατολίζει κάθε υποψία για τους πραγματικούς σκοπούς της επιχείρησης «μετάφραση Βίβλου».Αλλά ο τολμηρότερος και σημαντικότερος συγγραφέας του τερατώδους παντρολογήματος που μαγειρεύεται, τόσο συστηματικά και προγραμματισμένα, από το Ιερατείο, μεταξύ ιουδαϊσμού και ειδωλολατρισμού είναι ο Φίλων. Αυθεντικός Εβραίος, σύγχρονος του Ιησού, εκτιμάται πολύ από τους πνευματικούς κύκλους της Αλεξάνδρειας. Παρουσιάζεται βαθύτατα επηρεασμένος από τον Πλάτωνα, για τον όποιο βεβαιώνει ότι γίνεται ασύνειδα ο απόστολος του Μωυσή. Σ' όλο το έργο του προσπαθεί, μέσα από την αλληγορική ερμηνεία των Γραφών, ν' αποδείξει και να πείσει ότι υπάρχει απόλυτη σύμπτωση ανάμεσα στη Βίβλο που θεωρεί σαν πεμπτουσία της ανθρώπινης σοφίας και την ελληνική φιλοσοφία, που δεν είναι παρά η αντανάκλαση των αποκαλύψεων της πρώτης. Για τον Φίλωνα, οι πλατωνικές ιδέες και οι Εβραίοι άγιοι αποτελούντο σύνδεσμο μεταξύ ουρανού και γης, μεταξύ υλικού κόσμου και υπέρτατου πνεύματος του θεού, όπου βρίσκεται ο Λόγος. «Το πνευματικό στοιχείο της ανθρώπινης ψυχής είναι το μόριο του Λόγου, μέσα από το όποιο συντελείται το ομοούσιον που βοηθά την ψυχή να επιστρέψει στο θεό».Κάπου έναν αιώνα αργότερα, ο Νουμήνιος από την Απάμεια της Συρίας (γύρω στα 160 μ.Χ.) έλεγε πως ο Πλάτωνας είναι ο ίδιος ο Μωυσής που μιλάει ελληνικά «Μωυσής αττικίζων».

Το ότι ο Φίλων εξυπηρετεί κάποιο συγκεκριμένο σκοπό δεν αποδεικνύεται μόνο από τα κραυγαλέα γραφτά του. Αλλά και από το γεγονός πως ενώ είναι μια προσωπικότητα της εξελληνισμένης εβραϊκής παροικίας στην Αλεξάνδρεια, με μεγάλο έργο και ανάλογη μεγάλη εκτίμηση, η επίσημη ραβινική φιλολογία δε θ' αναφερθεί ποτέ ούτε στον ίδιο ούτε στο έργο του. Να υποθέσουμε πως ο ιουδαϊσμός που θα συντριβεί λίγες δεκαετίες αργότερα από την επανάσταση εγκαταλείπει το ιμπεριαλιστικό του όνειρο και ξανακλείνεται στις στενές εθνικιστικές του θέσεις; Όχι. Αντίθετα, το έργο του Φίλωνα εκτελούσε ένα συγκεκριμένο προορισμό προς τα έξω. Γι' αυτό και δε συμπεριλήφτηκε ποτέ στην επίσημη εβραϊκή φιλολογία. Ο Φίλων, σύμφωνα με τη γνώμη πολλών μελετητών, έστησε θεμέλια.

Ο Marcel Simon γράφει:
«Ο προσανατολισμός της χριστιανικής σκέψης θα μπορούσε να ήταν ολοκληρωτικά διαφορετικός εάν δεν είχε υπάρξει (ο Φίλων). Ο γεννώμενος χριστιανισμός μπήκε στο αυλάκι του (Φίλωνος).Η φιλωνική θεωρία προμήθεψε τα υλικά και μια δομή για το χριστιανικό δόγμα του Λόγου (...). η σύνθεση που επιχειρεί ανάμεσα στη Βίβλο και τη φιλοσοφία χρησιμοποιείται σαν προζύμι από τους χριστιανούς συγγραφείς των πρώτων αιώνων. Αγνοημένος από τους ραβίνους και το Ταλμούδ, προβάλλεται από πολλούς σαν ένας αυθεντικός πρόδρομος του οικουμενικού πνεύματος του χριστιανισμού κι ένας πατέρας της εκκλησίας» Και ο Χ. Θεοδωρίδης συμπληρώνει:
«Οι εξοχότερες κεφαλές της Ιταλίας (στην Αναγέννηση) συζητούσαν γύρω στο τραπέζι των Μεδίκων για να συμβιβάσουν Πλάτωνα και Ιησού, μια και ο Πλάτωνας πέρασε για θεόπνευστος προφήτης (της αρχαιότητας) με προαισθήματα για το σωτήριο κήρυγμα». Αλλά η διεργασία της εξάπλωσης του ιουδαϊσμού, δεν θα αρκεστεί στη φιλολογία, παρά το ότι εκτός από την ισχυρή προσωπικότητα του Φίλωνα, κι άλλα συγγράμματα, όλα στην ελληνική, με το ίδιο πάντα συμφιλιωτικό και απολογητικό πνεύμα, θα διαδώσουν συστηματικά το μεσσιανικό μήνυμα στον ελληνόφωνο κόσμο, τους τρεις πριν κι άλλους τόσους μετά την εμφάνιση του Ιησού αιώνες. Η έντονη προσηλυτιστική δραστηριότητα θα επεκταθεί και στον ειδωλολατρικό κόσμο.

Την ώρα που εκατομμύρια Εβραίοι απορροφώνται από τον ελληνικό πολιτισμό, εκατοντάδες χιλιάδες«εθνικοί» προσχωρούν στον ιουδαϊσμό. Οι αμέτρητες αιρέσεις και θρησκείες, παλιές και νέες, που εμφανίζονται στους αιώνες αυτούς της παρακμής, έχουν αμβλύνει το θρησκευτικό αίσθημα και τη σταθερή προσήλωση σε μια συγκεκριμένη θρησκεία. Ο ιουδαϊσμός γίνεται ελκυστικός, χάρη σ' ένα αίσθημα ασφάλειας που δημιουργεί σαν κάστα. η αλληλεγγύη που χαρακτηρίζει τους Εβραίους και η οικονομική τους επιτυχία δίδουν μια αίσθηση σιγουριάς στους «εθνικούς». Εξάλλου ο τόσο«ενωτικός» και παράξενος κατά τα άλλα Ιαχβέ δεν απαιτεί παρά να πιστέψεις τυφλά στην απόλυτη δύναμη του.

Έτσι και Χ. Θεοδωρίδης, ό .π., σελ. 7.παραδεχόσουν πως οι Εβραίοι μονοπώλησαν τη γνώση του αληθινού θεού, γινόσουν δεκτός σ' αυτή την οικονομικά πανίσχυρη φυλή κι απολάμβανες τα προνόμια και την υποστήριξη της. Βέβαια, κάποια στιγμή έπρεπε να δεχτείς και την περιτομή, που επινοήθηκε ακριβώς γι' αυτό, για να ξεχωρίζουν οι Εβραίοι απ' όλους τους άλλους ανθρώπους. Κανένας απερίτμητος δεν μπορούσε να ελπίζει στην προστασία του Ιαχβέ. Σίγουρα, μια παρόμοια υποχρέωση ανέστελλε τη διάθεση του προσηλυτισμού. Όμως ο ιουδαϊσμός άρχισε να κάνει και σ' αυτό το σημείο κάποιες παραχωρήσεις. Σε πολλές μεγάλες πόλεις, όπως στην Αντιόχεια, το μεγαλύτερο μέρος της εβραϊκής κοινότητας αποτελούνταν από προσήλυτους, αλλά απερίτμητους.

Αυτοί οι μισο-εβραίοι, οι λεγόμενοι και «θεοφοβούμενοι»,σκέφτονταν πως δε θα 'ταν άσκημο να επωφεληθούν από τον Μεσσία που θα 'ρχόταν να σώσει μόνο τους Εβραίους. Αυτοί οι ίδιοι θ' αποτελέσουν αργότερα έναν σημαντικό πυρήνα των πρώτων χριστιανικών κοινοτήτων. Το φαινόμενο δε θα περάσει απαρατήρητο. Αντίθετα, η έμφυτη απώθηση που προκαλούν οι Εβραίοι στον ελληνορωμαϊκό κόσμο θα πάρει τη μορφή ενός έντονου αντισημιτισμού. Ο Τάκιτος έγραφε περιφρονητικότατα στις Ιστορίες του.
«Έφτασαν στο σημείο να δέχονται από τους χειρότερους των ανθρώπων, τους άπιστους στην αρχαία τους θρησκεία, προσφορές και δώρα. Μ' αυτό τον τρόπο αυξάνεται ο πλούτος των Εβραίων. Στις αναμεταξύ τους σχέσεις εκδηλώνουν τη μεγαλύτερη εντιμότητα κι αλληλεγγύη, ενώ αντίθετα εκδηλώνουν τη μεγαλύτερη εχθρότητα προς οποιονδήποτε άλλον. Τρώνε χωριστά απ' τους άλλους και δεν κοιμούνται με αλλόπιστους (...). Εισήγαγαν την περιτομή για να ξεχωρίζουν από τους άλλους ανθρώπους. Κι όσοι προσχωρούν σ' αυτούς πρέπει να περιτμηθούν. Από τα πρώτα πράγματα που διδάσκονται οι προσηλυτιζόμενοι είναι η περιφρόνηση προς τους θεούς κι η αποκήρυξη της πατρίδας (...). Πιστεύουν πως οι ψυχές αυτών που σκοτώνονται στη μάχη ή που πεθαίνουν υπερασπιζόμενοι τη θρησκεία τους είναι αθάνατες, γι' αυτό και προτρέπουν να κάνουν παιδιά και να περιφρονούν το θάνατο». Ο Γιουβενάλης πάλι τους κοροϊδεύει για τα παράξενα ήθη και τη μισαλλοδοξία τους, στις Σάτιρες του και εξηγεί, πως ένας πατέρας, συμπαθών απλώς, από τους «θεοφοβούμενους», βγάζει τελικά φανατισμένα παιδιά.
«Διδάσκονται να ακολουθούν και να τιμούν τον εβραϊκό Νόμο και γενικά ό,τι έχει γραμμένο ο Μωυσής στο μυστηριώδη του πάπυρο. Εάν κάποιος τους ρωτήσει το δρόμο και τύχει να μην είναι ομόθρησκος τους δεν του τον δείχνουν. Κι όταν οι άνθρωποι είναι διψασμένοι, αυτοί θα διαλέξουν μόνον εκείνους που έχουν κάνει περιτομή, για να τους οδηγήσουν εκεί που είναι το νερό. Τέτοια είναι η επίδραση του πατέρα, που κάθε έβδομη μέρα κάθεται χωρίς να δίδει σημείο ζωής...». Παρόμοιες κατηγορίες όμως κυκλοφορούν πολύ πριν συγγραφείς τέτοιου κύρους ασχοληθούν μαζί τους.Η απροκάλυπτη εβραϊκή προπαγάνδα προκαλεί ανησυχίες, αλλά και έντονη αγανάκτηση στους ειδωλολάτρες. Οι εβραίοι τελικά θα δεχτούν το μεγάλο πλήγμα της Ιστορίας τους από τον Αντίοχο τον Επιφανή. Η εμφάνισή θα βρει τους Εβραίους της Παλαιστίνης χωρισμένους. Από τη μια οι φανατικοί κι από την άλλη οι προοδευτικοί, αποστάτες του ιουδαϊσμού, που όχι μόνο ζούσαν σύμφωνα με τα ελληνικά ήθη και έθιμα, άλλα θέλουν να τα επιβάλουν σαν γενικό τρόπο ζωής, σ' όλο τον εβραϊκό λαό. Και δεν κτίζουν μόνο «Γυμναστήρια», όπου ασκούνται «γυμνοί», «κατά το πρότυπο των εθνικών», προς φρίκη κι αποτροπιασμό των φανατικών Ιουδαίων, αλλά κάνουν και κάτι φοβερό: «επανέφεραν το τμήμα εκείνο της επιδερμίδας που τους έλειπε έπειτα από την περιτομή και επρόδιδαν την Αγία εβραϊκή Γραφή».
Δυστυχώς ο συγγραφέας των Μακκαβαίων δε μας εξηγεί τί είδους πλαστική χρησιμοποιούσαν για να επαναφέρουν την κομμένη επιδερμίδα. Αλλά τα δεινά δεν τελειώνουν εδώ. η επιδημία της αλλαγής των ονομάτων προσβάλλει ακόμα και τους ιερείς. Ο Ιησούς μεταβάλλεται σε Ιάσονα, ο Ιακίμ σε Άλκιμο, ο Μενεσέχ σε Μενέλαο. Φαίνεται όμως πως οι προσβολές των αποστατών ωχριούν (Α' Βιβλίο Μακκαβαίων) μπροστά στις ταπεινώσεις που θα επιβάλει ο Αντίοχος στους αδιάλλακτους, όταν θα αρνηθούν να ικανοποιήσουν την επιθυμία του και να τον κάνουν αρχιερέα, «το οποίον ήτο αξίωμα του αρχηγού του λαού». Κήρυξε λοιπόν τους Ιουδαίους στασιαστές και μπήκε πια σαν εχθρός στην Ιερουσαλήμ. Λεηλάτησε το ναό, έκαψε όλα τα ιερά βιβλία και επιπλέον απαίτησε ν' ασπαστούν όλοι οι Εβραίοι την ειδωλολατρία. «Τους δε Ιουδαίους, πάντας αυτούς ίσους Αθηναίους ποιήσει».Ο ναός του Ιαχβέ στολίστηκε με βωμό αφιερωμένο στον Ολύμπιο Δία. «Ο ναός γέμισε από εταίρες». Οι ιερείς δεν πήγαιναν πιανα εκτελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, αλλά έτρεχαν στις παλαίστρες κι ασχολούνταν με τον αθλητισμό. Οι πατροπαράδοτες αρχές τους εγκαταλείφτηκαν και τιμούσαν όλοι τα ελληνικά ήθη και έθιμα. Επιπλέον, ο Αντίοχος διέταξε να επιβληθούν τα ίδια μέτρα εξελληνισμού και στις ελληνικές πόλεις της Αιγύπτου. Να απαγορευτεί δηλαδή και κει η περιτομή με ποινή θανάτου.

Καταργήθηκε ακόμη κι η αργία του Σαββάτου. Για ν' αντιληφτούμε τη σημασία της τελευταίας απαγόρευσης, φτάνει να αναφέρουμε τούτο: Αν στα χρόνια κείνα έπεφτε ο εχθρός πάνω στον εβραϊκό στρατό, ημέρα Σαββάτου, οι στρατιώτες όχι μόνο δεν αντιστέκονταν, αλλά δεν έτρεχαν καν να κρυφτούν κάπου, προκειμένου να σωθούν. Μένανε στη θέση τους, όπου και τους σφάζανε.
Ένας έξαλλου από τους σημαντικότερους λόγους που εξασφάλισε την επιχείρηση της εξαφάνισης του σώματος του Ιησού από τον τάφο ήταν πως ο Ιησούς τάφηκε Παρασκευή βράδυ. Η αργία του Σαββάτου αρχίζει από την Παρασκευή το μεσημέρι και τελειώνει την επόμενη την ίδια ώρα. Σήμερα ακόμη οι κάτοικοι του Ισραήλ ανάβουν έναν διακόπτη το μεσημέρι της Παρασκευής, για νά 'χουν φως το βράδυ.
Γιατί δεν επιτρέπεται να γυρίσεις ούτε έναν διακόπτη.
Αλλά ο Αντίοχος τους επιφύλασσε και τον έσχατο εξευτελισμό: Υποχρέωσε τους φανατικούς και αδιάλλακτους Εβραίους να παίρνουν μέρος στην παρέλαση, κατά τις Β' Μακκαβαίων, κεφ. Ε', 25-6. Β' Μακκαβαίων, κεφ. ΣΤ', 1-11. γιορτές των Διονυσίων, στολισμένοι, σύμφωνα με το έθιμο, με κισσούς και δαφνοστέφανα. Αυτή στάθηκε η χαριστική βολή κι άναψε η επανάσταση γύρω στα 167 π.Χ. που κράτησε με διακοπές γύρω στα τριάντα χρόνια, κάτω από την ηγεσία ενός μέλους της οικογένειας των Μακκαβαίων, πάντα. Ο αγώνας ήταν φυσικά άνισος, αλλά και οι Εβραίοι τόσο αποφασισμένοι, που ο τρίτος κατά σειρά διάδοχος του Αντίοχου, αφού νίκησε τον Ιωάννη Υρκανό και γκρέμισε τα τείχη της Ιερουσαλήμ, συνθηκολόγησε οριστικά μαζί τους ξαναδίδοντάς τους όλη την προηγούμενη θρησκευτική ανεξαρτησία. Από την οδυνηρή αυτή δοκιμασία κι έπειτα, το μίσος των Εβραίων κατά των Ελλήνων θα γίνει θανάσιμο. Ένα αίσθημα ανασφάλειας για την εθνικοθρησκευτική τους ακεραιότητα θα τους κατέχει από τότε. επιδράσεις που έρχονταν σε σύγκρουση με τον ορθόδοξο γιαχβισμό τους». Στην πραγματικότητα, το φοβερό «χέρεμ» αντιπροσωπεύει μόνο μια θεωρητική νοσταλγία: Να τι έπρεπε να γίνει τότε, για να μην καταντήσει σήμερα το Ισραήλ στην κατάσταση που βρίσκεται (Μωυσής ,σελ 170-1) Καμιά φαντασία, όσο κι αν ήταν τολμηρή, δε διανοήθηκε τότε πως θα ξοφλούσε ο ιουδαϊσμός στον ελληνικό πολιτισμό τον θρησκευτικό του βιασμό.

Αν και για να ακριβολογούμε πρέπει να αναζητήσουμε την απέχθεια του ιουδαϊσμού ακόμη πιο πίσω, στα βάθη της ιστορίας του. Ας θυμηθούμε την αγανάκτηση του Μωυσή όταν, κατεβαίνοντας από το όρος, είδε με φρίκη κείνο το χρυσό βόδι, ομοίωμα του Άπι της Μέμφιδας, φτιαγμένο από το λαό του.

Ο Α. Lods πιστεύει τόσο πολύ στο προαιώνιο μίσος των Εβραίων κατά των ειδωλολατρών, ώστε φτάνει να αμφισβητεί το βιβλίο των Κριτών και το άγριο «χέρεμ». Τη σφαγή δηλαδή που περιγράφουν πως έκαναν προκειμένου να κατακτήσουν τη γη της Χαναάν, μετά τη φυγή τους από την Αίγυπτο.
«Το αίμα αυτό», γράφει, «χύθηκε μόνο μέσα στη φαντασία των δευτερονομιστών (7ος -5ος αι.) ιστοριογράφων και δεν εκφράζει τίποτε περισσότερο από τον πόθο τους να δουν όλους τους "ειδωλολάτρες" του καιρού τους σφαγμένους, κι από τη φοβία τους για τις "ειδωλολατρικές" θρησκευτικές επιδράσεις που έρχονταν σε σύγκρουση με τον ορθόδοξογιαχβισμό τους». Στην πραγματικότητα, το φοβερό «χέρεμ» αντιπροσωπεύει μόνο μια θεωρητική νοσταλγία: Να τι έπρεπε να γίνει τότε, για να μην καταντήσει σήμερα το Ισραήλ στην κατάσταση που βρίσκεται ( Μωυσής, σελ 170-1).

Αξίζει τον κόπο να προσέξουμε δυο χαρακτηριστικά στοιχεία: Πουθενά μέσα στα βιβλία των Μακκαβαίων, όπου γίνεται η εξιστόρηση της τραγικής δοκιμασίας, ο εχθρός δεν αναφέρεται σαν ειδωλολάτρης. Παντού είναι ο Έλλην. Επιπλέον, τους Ιουδαίους, λέει ο συγγραφέας (κεφ. Θ', 15 -Β. Μακ.), ήθελε ο Αντίοχος να τους κάνει ομοίους με τους Αθηναίους. Όχι Αλεξανδρινούς, ούτε Ρωμαίους. Το ότι η Αθήνα έχει περάσει ήδη στην παρακμή, δεν παίζει ρόλο γι' αυτούς. Σαν συστηματικοί που είναι ψάχνουν τη ρίζα του κακού. Το επαναλαμβάνω, για να μην το ξεχνούμε και γιατί μόνο από τη βάση αυτή ξεκινώντας μπορούμε να παρακολουθήσουμε τη στρατηγική της άμυνας που ανέπτυξε το Ισραήλ. Για έναν λαό, που το μεγαλύτερο ποσοστό του ζει διάσπαρτο στον κόσμο και που δεν έχει πια ούτε δική του γλώσσα, η θρησκεία του είναι ο μόνος συνδετικός κρίκος της ενότητας του και το μοναδικό πιστοποιητικό για την ομοιογένεια της φυλής, της εθνότητας, όπως θα λέγαμε σήμερα. Με βάση αυτό το διακριτικό και κανένα άλλο, απαίτησαν και πέτυχαν οι απανταχού της γης Εβραίοι, σήμερα, μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο, την επανεγκατάστασή τους στην Παλαιστίνη.

Να γιατί στάθηκε απαραίτητη η τήρηση του Νόμου -Thora με παθιασμένο φανατισμό. Η υποταγή στο Νόμο συντηρεί και τρέφει την εθνική υπόσταση του ιουδαϊσμού. Η περιτομή είναι το σωματικό διακριτικό της φυλής. Η κατάργηση του τού στερεί τη σφραγίδα της εβραιοσύνης του, με άλλα λόγια την εθνική του ταυτότητα απέναντι στα άλλα έθνη. Το ίδιο και η αργία του Σαββάτου.

Τα γκέτο τα δημιούργησαν οι ίδιοι οι Εβραίοι.

Και για να στέκουν μακριά από τα ήθη των αλλόθρησκων και την επιρροή τους. Και για να μπορούν να ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα συγκεντρωμένοι. Αλλά κυρίως για να επιβλέπουν την αυστηρή τήρηση τους από τα μέλη της κοινότητας. Στο Λευιτικόν, ο παραβάτης της αργίας του Σαββάτου τιμωρείται κατ' εντολήν του Μωυσή με θάνατο. Η κατάργηση του Νόμου και των κανόνων του σήμαινε και τον αφανισμό του εβραϊσμού. Χαρακτηριστική είναι η αφήγηση του Ιώσηπου σχετικά με τη φανατική προσήλωση των Φαρισαίων στο Νόμο.
«Ο Πετρώνιος, κυβερνήτης της Συρίας στον καιρό του Καλιγούλα, ρώτησε μια μέρα τους Εβραίους γιατί θέλουν να πολεμήσουν τον Καίσαρα χωρίς να λάβουν υπόψη τους τη δύναμή του και τη δική τους αδυναμία. Απάντησαν ότι πρόθεση τους δεν είναι καθόλου να πολεμήσουν, αλλά ότι προτιμούν να χαθούν τούτη τη στιγμή, παρά να δεχτούν την παράβαση του Νόμου, σ' οποιοδήποτε σημείο. Και πέφτοντας καταγής πρότειναν το λαιμό τους βεβαιώνοντας πως είναι έτοιμοι να δεχτούν το θάνατο». «Μια παρόμοια συμπεριφορά», λέει ο Guignebert σχολιάζοντας την αφήγηση, «εξηγεί τέλεια τα αισθήματα τους. Γιατί οι Φαρισαίοι πίστευαν απόλυτα στις εθνικιστικές τους φαντασιοπληξίες, στην επιβίωση του ισραηλινού κράτους και στην ένδοξη αποκατάσταση του σ' ένα μάλλον εγγύς μέλλον. Συνήθως συνδέανε αυτό το απίθανο γεγονός με το μεγάλο μεσσιανικό δράμα. Προερχόμενοι πιθανώς από τους Χασιντίμ, που είχαν από την περίοδο της κατοχής των Σελευκιδών αντισταθεί στην ελληνική μόλυνση και στις προσπάθειες απορρόφησης τους, που κατέβαλλε ο Αντίοχος ο Επιφανής, έμειναν αναλλοίωτοι στην εχθρότητα τους προς τους ξένους αφέντες, αλλά στην πραγματικότητα επρόκειτο για τον ολοκληρωτικό σεβασμό τους προς τη θρησκεία τους...».

ΣΗΜΕΙΩΣΗ. Σύμφωνα με άλλων γνώμες, ο Φίλων ανήκε στους προοδευτικούς διανοούμενους Αλεξανδρινούς Εβραίους που φιλοδοξούσαν να βγάλουν το λαό τους από την απομόνωση και τη μονολιθικότητα. Επιχειρούν, δηλαδή, και επίσημα έναν συγκρητισμό που έχει ήδη συντελεσθεί ανομολόγητα στις δομές των ιουδαϊκών θεολογικών και θρησκευτικών αντιλήψεων, στα τελευταία κείμενα του Δανιήλ στους χρόνους της εξορίας στη Βαβυλώνα. Κατά τη δική μου άποψη, όλη αύτη η κίνηση γίνεται κατόπιν «γραμμής» του Ιερατείου, παράλληλα με τη μετάφραση της Π. Διαθήκης. Από κάποια στιγμή κι έπειτα, παρατηρείται μια τάση αποεθνικοποίησης του ιουδαϊσμού. Με το συγκρητισμό επιστρέφουν ουσιαστικά στο μεγάλο όνειρο διεθνοποίησης του Νόμου του Ιαχβέ: «Θα είμαι ο Θεός τους και θα γίνουν ο λαός μου. Κανείς πια δε θα ρωτάει τον διπλανό του αν γνωρίζει τον Ιαχβέ. Γιατί όλοι θα με γνωρίζουν» (Ιερεμίας ΛΗ' 24,31-35).
«Τότε» (όταν τα έθνη θα 'χουν πεισθεί για την παντοδυναμία του Ιαχβέ) «θα θυμηθούν τον Κύριον» (Ιαχβέ) «και θα επιστρέψουν κοντά του απ' όλα τα πέρατα της γης και θα προσκυνήσουν μπροστά του οι άρχοντες των εθνών. Γιατί στον Ιαχβέ ανήκει η βασιλεία και αυτός δεσπόζει τα έθνη» (ψαλμοί KB 28-30).
Και ο Ησαΐας αναγγέλλει (Β 2-21), τη συμφιλίωση της ανθρωπότητας κάτω από τον μοναδικό θεό, τον τερματισμό των πολέμων, αφού όμως ταπεινωθεί ο άνθρωπος, καταστραφεί ο πολιτισμός και τα έργα. 

Λιλή Ζωγράφου.

ΠΗΓΗ:http://hellas-diaggeleas.blogspot.gr