CΙΑ: Ο απόρρητος φάκελος του Ανδρέα Παπανδρέου

«Η εκλογή του σοσιαλιστή ηγέτη Ανδρέα Παπανδρέου τον ­Οκτώβριο του 1981 ήταν πηγή ενδόμυχης ανησυχίας για το σώμα των Ελλήνων αξιωματικών, το οποίο είναι πολιτικά συντηρητικό, έντονα φιλοδυτικό και κληρονόμος μιας μακράς παράδοσης πολιτικών παρεμβάσεων. (…)

Η νίκη του θορύβησε τους Έλληνες αξιωματικούς, οι περισσότεροι ­από τους οποίους ήλπιζαν ότι θα επανεκλεγόταν το συντηρητικό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Οι ένοπλες δυνάμεις –που έχουν μακροχρόνια παράδοση επεμβάσεων στην πολιτική ζωή– ­ανησυχούσαν για την αυξανόμενη δημοτικότητα του ΠΑΣΟΚ [και του Παπανδρέου] και η σκληρή προεκλογική ρητορική του πρωθυπουργού είχε ως μοναδικό αποτέλεσμα να αυξήσει τις επιφυλάξεις τους». Από απόρρητο έγγραφο της CIA, Απρίλιος 1983

Επικίνδυνος, απρόβλεπτος, παρανοϊκός, καιροσκόπος, πανούργος, αλλοπρόσαλλος, παθολογικός ψεύτης. Μερικοί μόνο από τους χαρακτηρισμούς που επί τρεις δεκαετίες επιφύλασσαν σε απόρρητα τηλεγραφήματα και εκθέσεις αμερικανοί αξιωματούχοι, διπλωμάτες και το σύνολο των μυστικών υπηρεσιών για τον Ανδρέα Παπανδρέου. Για την πλειονότητα όσων έπαιρναν αποφάσεις στο αμερικανικό σύστημα, ή βρίσκονταν σε θέση να τις επηρεάζουν, o Ανδρέας έπασχε από νεύρωση διπλής ταυτότητας και η αντιαμερικανική ρητορική του ήταν ψυχωτική…

Η ειρωνεία είναι…
ότι- όπως αποδεικνύουν ο Μιχάλης Ιγνατίου και ο Μάριος Ευρυβιάδης στο βιβλίο τους «CΙΑ: Ο απόρρητος φάκελος του Ανδρέα» (κυκλοφορεί σε λίγες ημέρες από τις Εκδόσεις Λιβάνη) φέρνοντας στο φως απόρρητες εκθέσεις και τηλεγραφήματα των Αμερικανών- η ψύχωση τελικά ήταν μάλλον αμερικανική. Ο αντιπαπανδρεϊσμός διήρκεσε όσο και η πολιτική πορεία του Ανδρέα. Και διακρίθηκε από τρομακτική συνέπεια, καθώς ακόμη και λίγες ημέρες πριν από τον θρίαμβο του ΄81 οι Αμερικανοί εκτιμούσαν πως η άνοδος του Ανδρέα θα προκαλούσε νέο πραξικόπημα στην Ελλάδα! Η αμερικανική ευθυκρισία στα χειρότερα της, η υπεραπλούστευση στα καλύτερά της…

«Να συμπεριφερθούμε στην Ελλάδα όπως σε μια ριζοσπαστική τριτοκοσμική χώρα»

Σαν να μην είχε περάσει μια μέρα από το 1967. Τότε που ο πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Ντιν Ατσεσον, αρθρογραφώντας στους «Νew Υork Τimes» είχε αποκαλέσει τον Γεώργιο και τον Ανδρέα Παπανδρέου «ο τρελός γέρος και το νεαρό κάθαρμα». Η αντιπάθεια των περισσότερων αμερικανών αξιωματούχων απέναντι στον Γεώργιο και τον Ανδρέα Παπανδρέου που συχνά έφθανε σε σημείο φανατισμού- σε όλη τη διάρκεια της ταραγμένης δεκαετίας του ΄60-ήταν λίγο- πολύ γνωστή.

Αυτό που είναι λιγότερο γνωστό και το αναδεικνύουν δύο έμπειροι ερευνητές, μυημένοι στα αμερικανικά πρόσωπα και πράγματα- ο γνωστός δημοσιογράφος Μιχάλης Ιγνατίου και ο Μάριος Ευρυβιάδης, διδάσκων Διεθνείς Σχέσεις στο Πάντειο Πανεπιστήμιο- είναι ότι οι μυωπικές αγκυλώσεις των Αμερικανών απέναντι στον Ανδρέα Παπανδρέου διατηρήθηκαν μέχρι το τέλος. Προφανώς οι συγγραφείς δεν επιλέγουν τυχαία να αρχίσουν το βιβλίο από τη συνάντηση που είχε ο Ανδρέας με τον Μπιλ Κλίντον στον Λευκό Οίκο τον Απρίλιο του 1994. Ο Ανδρέας είναι ταλαιπωρημένος μετά την πτώση του και την επιστροφή του, συγκινημένος που βρίσκεται στις ΗΠΑ, αλλά με φανερά τα σημάδια της σωματικής κατάρρευσης που ερχόταν. Αυτό ωστόσο δεν εμπόδισε το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και την αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα να ετοιμάσουν ένα βιογραφικό που δεν ήταν καθόλου κολακευτικό και συμπύκνωνε κάθε αρνητική αμερικανική άποψη που είχε εκφραστεί για τον Ανδρέα ήδη από το ΄60. Περιγραφόταν ως «ο απόλυτος καιροσκόπος, ικανός να αλλάξει γρήγορα συμμαχίες και θέσεις αν αυτό εξυπηρετεί τα πολιτικά του συμφέροντα… Μπορεί να είναι γοητευτικός και λογικός σε ιδιωτικές συζητήσεις, αλλά μπορεί στη συνέχεια να αγνοήσει υποσχέσεις ή δεσμεύσεις». Ηταν ο άνθρωπος που «μπορεί να αντιπροσωπεύει τα πάντα για όλους τους ανθρώπους». Το προφίλ. Το αμφιλεγόμενο προφίλ του Ανδρέα που οικοδόμησαν οι Αμερικανοί τη δεκαετία του ΄60 αναπαράχθηκε, εμπλουτίστηκε και αποτέλεσε τη βάση οποιασδήποτε μετέπειτα εκτίμησης, είτε των αμερικανών διπλωματών είτε των μυστικών υπηρεσιών. Οι Αμερικανοί τον ανέφεραν ως κακό παράδειγμα ακόμη και σε συζητήσεις με ξένους ηγέτες. Οπως γράφουν οι Ιγνατίου και Ευρυβιάδης, σε συζήτηση του προέδρου Φορντ το 1975 με τον σάχη της Περσίας ο Ανδρέας περιγράφεται ως «επικίνδυνος άνδρας», ενώ σε ανάλογη συνάντηση με τον γερμανό καγκελάριο Χέλμουτ Σμιτ, ο Φορντ τον περιγράφει ως «κακή επιρροή» και ο Σμιτ ως «πολύ επικίνδυνο» αλλά και «πολύ επιδέξιο». Το 1976 ο υπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Μπίτσιος σε συνάντηση με τον Φορντ λέει ότι ο Ανδρέας «αποκαλεί τον εαυτό του σοσιαλιστή, αλλά είναι εξτρεμιστής», ενώ ο υπουργός Εξωτερικών Χένρι Κίσινγκερ που είναι παρών χαρακτηρίζει τη Μαργαρίτα Παπανδρέου «πολύ αντιαμερικανίδα» και λέει πως «μοιάζει με τους στασιαστές του Μπέρκλεϊ τη δεκαετία του 1960».

Νωρίτερα, ο αμερικανός διπλωμάτης Τζον Οουενς (είχε υπηρετήσει στη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα και σε αρμόδιες διευθύνσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ), είχε οικοδομήσει το «παρανοϊκό» προφίλ του Ανδρέα πάνω σε ψυχαναλυτική ερμηνεία των χαρακτηριστικών του. Μιλούσε για «αυτοαναιρούμενη συμπεριφορά, εξαιτίας της οποίας επέμενε πεισματικά στη δική του πορεία και συνέβαλλε στην προσωπική του ήττα και στην ήττα των σημαντικών μέτρων τα οποία προάσπιζε. Φαίνεται ότι πραγματοποιώντας κατά μέτωπο σφοδρές επιθέσεις εναντίον δυνάμεων που η λογική του έλεγε ότι δεν μπορεί να τις νικήσει, ο Ανδρέας ενεργούσε κάτω από έναν εσωτερι κό ψυχαναγκασμό να ωθεί τα πράγματα προς τα εμπρός μέχρι να τον σταματήσουν». Κατέληγε ότι ο Ανδρέας έπασχε από ψυχαναγκαστική νεύρωση: «όσο περισσότερο οι αντίπαλοί του αντιδρούσαν στις υπερβολές του τόσο περισσότερο σκληρή ήταν η αντεπίθεσή του». (σελ. 66, 67).

Αυτοπεποίθηση. Τον Μάρτιο του 1982 και αφού ο Α. Παπανδρέου είχε αναλάβει την εξουσία, οι Αμερικανοί έκαναν μια διαφορετική αποτίμηση. Ο αμερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα Μόντιγκλ Στερνς έκανε προσπάθεια να τον εμφανίσει αλλαγμένο, ενώ σε τηλεγράφημά του καθησύχαζε τους ανωτέρους του ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής βρισκόταν δίπλα του και τον καθοδηγούσε στον… δρόμο της μετριοπάθειας! «Στους τέσσερις αυτούς πολυτάραχους μήνες από την εκλογή του ο Παπανδρέου παραμένει ο κεντρικός πυρήνας της κυβέρνησης. Κινούμενος με μεγάλη αυτοπεποίθηση ο πρωθυπουργός έχει καταστήσει σαφές ότι αυτός έχει τον έλεγχο και αυτός λαμβάνει τις αποφάσεις και ότι Παπανδρέου και ΠΑΣΟΚ είναι ένα και το αυτό». Τα μέλη τα κυβέρνησής του παρουσιάζονταν ως… supporting cast, να έχουν δευτερεύοντα ρόλο, αφού, «εμφανώς βγάζει ο ίδιος όλες τις αποφάσεις, σημαντικές και μη». Το 1985 η εικόνα είχε αλλάξει και τα αντιπαπανδρεϊκά σύνδρομα είχαν επανέλθει στον Λευκό Οίκο. Το καθεστώς εμφανιζόταν ως «η πρώτη αντιαμερικανική μαζορέτα», ενώ αναφερόταν πως «αν ο Παπανδρέου επιμένει να συμπεριφέρεται ως μια ριζοσπαστική τριτοκοσμική χώρα, τότε η Ουάσιγκτον πρέπει να αναγνωρίσει πως δεν έχει άλλη επιλογή παρά να συμπεριφέρεται στην Ελλάδα όπως μια ριζοσπαστική τριτοκοσμική χώρα». Ηταν η εποχή που οι Αμερικανοί σκλήρυναν τη στάση τους, λόγω των φιλοσοβιετικών τόνων του Ανδρέα στο ΝΑΤΟ, διαμηνύοντας πως αν δεν άλλαζε στάση σε μια σειρά θεμάτων- συμπεριλαμβανομένων των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα- η αμερικανική οικονομική βοήθεια θα κοβόταν…


Διαβάστε την συνέχεια εδώ:
http://logioshermes.blogspot.com/2010/12/c.html#ixzz17Vp7Fl1l